Toen... Die ene zomer (5)

De stadsfeestzaal zat afgeladen vol.
Werkelijk iedereen wilde afscheid nemen van de eerste vrouwelijke schepen die de stad ooit had gekend.
Gracienne Van Ackere was niet gelovig, en was de 'clerus' niet bepaald gunstig gezind.
Daarom liet ze in haar laatste wilsbeschikking verstaan dat ze zeker geen kerkelijke plechtigheid wilde voor haar begrafenis.
Verschillende mensen kwamen haar een laatste eer betuigen.
Er waren vrouwen die ooit als jong meisje in haar naaiatelier kwamen werken.
En die van haar persoonlijk leerden lezen en schrijven, en die van haar leerden dat ze als vrouw wel degelijk rechten hadden.
Eén van hen was geboren in een heel arm gezin.
Moest al op erg jonge leeftijd de school verlaten om te gaan werken.
Dankzij de toewijding van 'Madame Gracienne' zoals zij door haar werkneemsters vol eerbied werd genoemd, leerde ze niet alleen een vak. Maar ook hoe ze administratie moest bijhouden, brieven moest schrijven, boekhouding, en dergelijke.
Ze leende deze jonge vrouw een som geld, waarmee ze een eigen zaak kon opstarten.
Net zoals ze ooit van haar eigen bazin een som geld kreeg waarmee ze lang geleden haar naaiatelier opstartte.
Ze volgde het voorbeeld van haar bazin, de genaamde Rachel Morgenstern.
Een rijke Joodse dame met voor die tijd erg vooruitstrevende ideeën.
Haar kleindochter had een enorme bewondering voor wat haar Marraine deed.
Ze hoorde de pakkende getuigenissen met een flinke krop in de keel.
Ze nam een zakdoek en depte haar betraande gezicht droog.
Toen stond ze recht.
Liep naar voren.
Ze droeg een prachtig zwart rouwkleed, en ook een mooie gracieuze rouwsluier.
Deze had ze allen zelf gemaakt.
Elke avond na het overlijden van haar Marraine was ze er mee bezig.
Alsook met het schrijven van de tekst die ze nu zou voorlezen.
Met trage doch zekere pas liep ze naar het spreekgestoelte.
Haar moeder glimlachte naar haar.
En moest even slikken.
Het was muisstil in de stadsfeestzaal.
Gracienne ontvouwde het blad papier dat ze bij zich had.
En haalde diep adem.

"Marraintje.
Van mijn ouders kreeg ik jou voornaam.
Maar jij, jij gaf mij veel meer.
Van jou erfde ik mijn liefde voor zelfgemaakte kleren, voor waardevolle oude spullen.
Voor boeken en muziek.
Alsook erfde ik jou doorzettingsvermogen, mijn afkeer van onrecht, mededogen voor de zwakkeren en het streven naar de gelijke berechtiging en gelijke kansen voor ELKE VROUW!
Al van toen ik nog een kleuter was kwam ik al graag bij je op bezoek.
Kon ik me vergapen aan de oude foto's en antieke spullen in je prachtige huis.
Kon ik urenlang spelen en dromen in de mooie tuin die je met veel liefde onderhield.
En deed ik niets liever dan de bloemen water geven en het onkruid wieden, terwijl je glimlachend toekeek.
Ook stond je huis vol boeken.
Prachtige boeken die ik vaak in een ruk uitlas.
Het maakte dat ik tot grote fierheid van mijn ouders ver vooruit was op mijn klasgenootjes als het op lezen aankwam.
Ik kwam graag bij jou.
Ik voelde me geborgen.
Op mijn gemak.
Ja dat was echt.
Later ben ik gaan begrijpen hoe sterk jou engagement was.
Hoe begaan je was met het lot van onderdrukte, verstoten en sociaal achtergestelde vrouwen.
Hoe je jezelf opwerkte van dochter van een arme boerenknecht die in de stad ging werken.
Tot gerespecteerde zakenvrouw.
Maar hoe je je afkomst nooit verloochende.
En hoe je je inzette om andere jonge meisjes en vrouwen diezelfde kansen te geven die je zelf kreeg.
Ikzelf was tot voor enige jaren niet de gemakkelijkste.
Ik joeg mijn ouders de gordijnen in met mijn rebelse gedrag.
En toen...
Toen greep jij in.
Kordaat.
Zoals je altijd al was in het leven.
Zonder compromissen kwam je op voor wat jou aan het hart lag.
Ik trok bij jou in, jij had nu het voogdijschap over mij.
En dat had ik geweten.
Je hield de teugels strak, stelde grenzen aan mijn gedrag.
Maar je gaf mijn creativiteit vleugels.
En je gaf me de kans om te leven volgens mijn waarden en normen?
Veganisme, bij mijn ouders thuis was het onbespreekbaar.
Bij jou hoefde ik geen vermoordde dieren te eten.
Dat deed me opleven.
Lieve Marraintje.
Jij hebt mijn leven zin gegeven.
Jij hebt me moed gegeven om voor mijn idealen op te komen.
En jij liet elke dag merken dat je enorm in me geloofde.
Daar ben ik je zo enorm dankbaar voor!"

Gracienne vouwde haar brief dicht en liep naar de kist.
Ze boog het hoofd.
Huilde zachtjes.
Kon geen woord meer uitbrengen.
Toen ze terug liep naar haar plaats stond Nadine Van Ackere haar moeder recht.
En leidde haar naar haar zitplaats.
"Mooie tekst meisje", zei ze zacht.
Na de dienst werd Gracienne Van Ackere naar haar laatste rustplaats gebracht.
Dat ze in de stad enorm gerespecteerd werd door zowat iedereen werd meteen duidelijk door het feit dat Raymond Ceustermans de begrafenisondernemer zijn eigen stempel op de uitvaart wilde drukken.
Hij had nog in een loods een oude lijkkoets staan.
Het ding was meer dan honderd jaar oud.
Ooit nog zelf gemaakt door zijn betovergrootvader Hyppolyte Ceustermans, stichter van het oud huis Begrafenissen Ceustermans.
Dit deed hij op eigen initiatief zonder het aanrekenen van enige kosten.
Puur uit respect voor de bijzondere persoon die Gracienne Van Ackere was.
Haar kleindochter vond het een prachtig idee.
Jan, de zoon van Raymond gaf haar de gelegenheid om even te komen kijken naar de lijkkoets die op dat moment nog met man en macht werd opgeknapt.
Zelfs Lou, Dries en Tom werden door Jan opgetrommeld.
"Dit is gewoon prachtig.
Dit is het schoonste eerbetoon die aan Marraine kan geschonken worden.
Het pakt me echt", zei ze.
Ze klom op de bok.
Ze streelde met haar hand de gietijzeren constructie waarvan de bok was gemaakt.
Ze had een zwak voor alles wat 'oud' was. Wat een verhaal had.
Raymond keek toe, zag haar zitten bovenop de bok van de oude lijkkoets.
Zag haar weemoedige blik, haar prachtige blauwe ogen, haar lange blonde haar dat haar schouder bedekte. Hij moest even slikken van de aanblik van dat prachtige meisje dat hij nog had geweten als kleine kleuter, helemaal uitgedost in een prachtig wit kleed door haar Marraine zelf gemaakt, tijdens het Sinterklaasfeest voor de kinderen van de naaisters van het atelier destijds.
Pas later kreeg Gracienne te horen dat Raymond Ceustermans in het kostuum van de heilige man uit Spanje zat.
"Ze is helemaal, twee druppels water haar Marraine", zei hij.
"Dat meiske gaat het nog ver brengen kameraad", zei hij tegen Lou.
"Let op mijn woorden".

Wat haar ook pakte was toen ze bij de notaris te horen kreeg dat ze het prachtige huis zou erven.
Het was helemaal van haar.
Uiteraard was dit de reden waarom ze meermaals aan haar Marraine moest beloven om haar  niet teleurstellen.
Om zich voor de volle 200% in te zetten voor haar studies, en volledig te gaan voor haar grote plan dat maakte dat Marraine zo hard in haar geloofde.
Om het ooit te maken als mode ontwerpster en jonge sociaal achtergestelde meisjes een kans te geven om in haar atelier te mogen werken.
Maar tegelijkertijd wilde ze haar vrienden van Grace & Beauty niet teleurstellen.
Gracienne stond voor een tweesprong.
Wat moest ze doen?
Eén ding stond vast.
Haar studies aan de Mode Academie hadden voorrang.
De winter van 1993/1994 besteedde Gracienne vooral aan haar studies, het ontwerpen van kleding en het schrijven van teksten voor de band.
Lou wilde deze wel eens zien, en hij was onder de indruk.
"Verdomme Grace, uw teksten worden alsmaar beter.
Dit zijn gewoon sterke teksten meisje.
Gij zijt onze stuwende kracht meisje.
Het succes van onze band hangt van u af.
Het zou jammer zijn moest ge afhaken.
Echt waar Grace".
Lou keek haar aan met een blik die wanhoop uitstraalde.

"Hey maatje", zei Gracienne.
"Ik ben er nog niet uitgestapt he.
En dat ben ik heus niet van plan.
Van mijn leven niet.
Ik weet alleen niet hoe ik dat alles moet aanpakken.
Ik vraag me soms af of ik niet teveel in één keer wil.
Ik wil veel doen ja.
Maar ik wil het vooral goed doen!
Geen half werk, maar goed werk. Snap je"?
"Ik snap u wel", zei hij.
"En ik begrijp uw zorgen.
Als ge hulp nodig hebt, dan moet ge het ons, vooral mij zeggen.
Ik zal er altijd zijn voor u meiske.
Altijd.
Wat er ook gebeurd".
Hij keek haar aan.
Gracienne sloeg haar armen rond Lou's hals.
En begon hem hartstochtelijk te kussen.
"Ksienugeire", fluisterde ze hem in het oor.
"Met heel mijn hart.
Maatje".
De band die er tussen hen was.
Gaf haar kracht.
Om uiteindelijk toch ervoor te gaan.
Hoewel het verdomme niet gemakkelijk was.
Ze zouden in het voorprogramma spelen met een toen erg gekende en veelgevraagde groep.
Maar die zegden uiteindelijk af.
Lou werd geblesseerd tijdens een voetbalmatch.
En moest maandenlang revalideren.
Daardoor moesten ze een paar optredens missen.
Eén ervan op een belangrijk festival in de buurt waarover steeds interessante recensies verschenen in de krant en in een niet onbelangrijk muziekmagazine.
Lou baalde daarvan.
"Als we voor die mannen konden spelen, dan had dat veel deuren geopend.
Verdomme toch hé, waarom moest die klootzak net nu mij een dubbele beenbreuk schoppen"?
Maar ondanks alle tegenslag.
Bleef Gracienne erin geloven.
Ze ging nog harder werken.
Het feit dat ze het eerste jaar glansrijk slaagde op de Mode Academie, en ook nog veel lof kreeg van haar docenten gaf haar zelfvertrouwen een enorme boost.

Dit tekende haar zo enorm.
Gedreven in alles wat ze deed.
Met een passie die diep in haar zat.
En opborrelde eens ze aan het werk was.
Of op een podium stond.
Maar ze had ook een hart.
Een hart voor haar vrienden.
Een hart voor dieren ook.
Daarom weigerde ze vlees of producten afkomstig van dieren te eten.
Al zag ze het door de vingers dat Lou regelmatig een hamburger of een biefstuk at.
Al probeerde ze regelmatig om hem van idee te veranderen.
Vaak, door gewoon vegetarisch te koken.
Ja, sedert het overlijden van haar Marraine, woonde ze nu op haar eentje in het huis dat ze van haar Marraine erfde.
Maar lang duurde dat alleen wonen niet.
Lou trok al snel bij haar in.
Samen deden ze hun best om de oude woning zo goed mogelijk te onderhouden.
Lou deed als 'stielman' zoveel mogelijk klusjes zelf.
Voor eventueel zwaarder werk kon hij rekenen op zijn vrienden.
Er werden plannen gemaakt.
Er werd gerepeteerd, boven op de zolder. Die zolder was zo goed als geluiddicht en dat had zo zijn redenen.
Rene Maes, de echtgenoot van wijlen Gracienne Van Ackere was een verzetsman, en ingenieur van opleiding.
Hij richtte de zolder van zijn huis zo in dat je er amper enig geluid kon horen.
Op die manier kon hij daar gezochte verzetslui laten schuilen zonder dat de Duitsers het door hadden.
Nu was die geluidsdichtheid een troef voor de jongens van Grace & Beauty.
Konden ze zo hard repeteren als ze maar wilden.
Maar er zou niet alleen gerepeteerd worden op de oude zolder...