Pagina's

zondag 17 maart 2024

Even ernstig nu.

 


Dag lieve mensen.

Ik zal de komende dagen zeer weinig van mij laten horen op Facebook en mijn blog (waar ik sowieso al te weinig actief op ben).
Dit omwille van het feit dat ik op 22 maart onder het mes moet.
Deze winter had ik enorm veel last van vermoeidheid die maar bleef aanslepen en een verkoudheid die maar niet wilde overgaan. Na meerdere doktersbezoeken en aandringen om wat meer actie te ondernemen om die vermoeidheid en die aanslepende verkoudheid eens echt aan te pakken raadde de dokter me aan om een afspraak te maken met een cardioloog, want hij had toen hij naar mijn hart luisterde ‘geruis’ gehoord welks hem achterdochtig maakte.
Er wordt een afspraak gemaakt en ik wordt op de dienst cardiologie in het ziekenhuis van Veurne aan een grondig onderzoek onderworpen. Daar vertelt de dokter me dat ik een lekkende hartklep heb. En dat dit de oorzaak is van die aanslepende vermoeidheid en dat dit ook invloed heeft op mijn immuniteitssysteem. Dit in een zodanige wijze dat een operatie zich opdringt.
De dagen en weken erna worden voor mij heel wat afspraken geregeld in de ziekenhuizen van Veurne en Oostende, dit ter controle en voorbereiding op mijn operatie. Er worden zelfs door tandbederf aangetaste tanden uitgetrokken omdat deze voor infecties zouden kunnen zorgen en bij dit soort operaties is het van belang dat men elke mogelijke bron van infecties aanpakt en zo elk risico uitsluit. Ook mijn longen worden uitgebreid onderzocht en getest en ik moet ademhalingstechnieken aanleren bij een kinesist.

Nu op minder dan een week voor de operatie is voor mij de tijd rijp om jullie op de hoogte te stellen. Op het werk weten ze er al van want ik ben al sinds begin februari in ziekteverlof en ook de meeste collega’s weten wat er met mij aan de hand is.
Maar hier richt ik me tot iedereen die mij kent van Facebook zowel als in het echte leven.
Ik sta voor een zeer zware operatie, een zeer ingrijpende operatie ook. Het herstel zal op zijn minst acht weken duren, hangt ervan af hoe mijn lichaam zal recupereren natuurlijk.


Heb ik schrik?

Toch wel een beetje ja. Zo’n operatie is tenslotte geen kleinigheid hé. Ik heb ook nog heel wat vragen, maar ik weet dat ik daar de avond ervoor bij de chirurg voor terecht kan. 
En ja er zijn risico’s op complicaties, maar daar probeer ik zo weinig mogelijk aan te denken en ik geef mijn vertrouwen aan de chirurg en zijn medewerkers en aan de medische wetenschap in het algemeen.
Dokters, verpleegkundigen, assistenten en alle anderen die in ziekenhuizen werken zijn doorgaans zeer goed opgeleid en scholen zich zeer regelmatig bij. En de medische wetenschap evolueert zeer snel. Kankers kunnen tegenwoordig zeer goed behandeld worden, vooral als ze vroeg worden opgespoord. En dat geld voor heel veel andere ziektes ook.
Ziektes die ooit een doodsvonnis waren voor diegenen die te horen kregen dat ze die hadden, zijn nu zeer goed behandelbaar. Denk aan HIV/AIDS of Mucoviscidose. 35 jaar geleden werden kinderen met Mucoviscidose nauwelijks ouder dan twaalf tot vijftien jaar. Maar dankzij de ver gevorderde wetenschap kunnen ze meer dan dertig jaar oud worden, trouwen, kinderen krijgen en een leven opbouwen.
Dat zijn dingen waaraan ik mij probeer vast te klampen.
Door inzicht te verwerven in dat soort zaken krijgt angst minder kans om mijn gevoelens te domineren. Dit is wat kennis doet, het maakt een mens minder angstig.

Mijn verblijf in het ziekenhuis zal lang duren en ik zal veel moeten rusten.
Ik zal dus weinig online zijn, ook wanneer ik terug thuis ben. Maar weet dat ik aan jullie denk en dat ik eens het beter met me gaat weer mijn oude spitsvondige zelf zal zijn op Facebook (opgepast voor de FB-Jail Miguel) en op mijn blog. Misschien iets meer op die laatste, als de inspiratie het toestaat.
Wat mij het meest zal raken in het ziekenhuis is het gemis van mijn twee lieve hondjes. Mijn geliefde Christiane kan en zal zeker op bezoek komen, maar ze zien niet graag honden in ziekenhuizen, nee ook geen kleintjes.  En zeker geen zo’n keffertje zoals Celientje.
Maar ik zal er mij doorslaan en er alles aan doen op terug de oude te worden. Al was het maar omdat een lichaam dat maar half in conditie is en altijd vermoeid is iets is waar ik echt van ben gaan balen.
Maar we kijken uit naar… BETERSCHAP!




donderdag 8 februari 2024

Afscheidsbrief voor een collega.

 



Vanmorgen kreeg ik telefoon van Ter Duinen.
Ik stond onder de douche maar belde meteen terug, was er iets waarvan ik ondanks het feit dat ik in ziekteverlof ben toch van op de hoogte moest zijn? Een nieuwe regeling of zo. Ik belde terug naar het nummer waarmee men mij belde en dat bleek het nummer van Stijn van de keuken te zijn.
Hij vertelde mij dat hij ‘droevig nieuws’ had.
Dat nieuws sloeg in als een bom.
Het was heel tragisch nieuws over één van mijn collega’s bij de afwas in Ter Duinen.
Paul is in de nacht van dinsdag op woensdag helaas… onverwacht overleden.

Ik hapte naar adem, dit kon toch gewoon niet.
Een jonge gast, in de fleur van zijn leven. Een jonge kerel vol humor, grappen, gekke invallen en originele ideeën. Een jonge gast, dolverliefd op zijn meisje die ergens in het binnenland woont en die regelmatig vroeg om te wisselen omdat hij bij zijn liefje wilde zijn. En wie ben ik om hem dat te weigeren, ik ben zelf jong geweest en zelfs nu pik ik elk extra moment dat ik zelf bij mijn liefje kan zijn gretig mee.
En dan denk ik, wat moet dat meisje nu doorstaan. Je vriend, je liefde op zo’n plotse en tragische manier verliezen. Dan kan je alleen maar met de nodige oprechtheid zeggen: “HEEL VEEL STERKTE!”
Welks uiteraard ook geldt voor zijn familie en naasten.

Paul.
Je was een topkerel.
Met u werken was altijd plezant.
Ook al was er het leeftijdsverschil en moest ik soms wennen aan je temperament en je sterke wil. Ik was altijd blij als ik op mijn uurrooster keek en ik zag dat we samen dienst hadden, ook al was het ‘de ene de vroege, de andere de late’. Ja dan was ik natuurlijk blij want ik wist dat de dag goed zou verlopen.
We hebben samen aan tafel gezeten of in de rode zetels en dan toonde je je gekke filmpjes op je smartphone. Vaak van die blooperfilmpjes met vooral onhandige fitnessgasten in de hoofdrol.
Fitness was je leven, je uitlaatklep. Net als zelf memes maken, hoe je dat deed weet ik niet? Ach wat maakte het uit, ik ben meer een mens van woorden dan van beelden.

Maar met u erbij zat de sfeer erin en ging het vooruit.
Muziekje op, meteen de refterkar gaan halen en machine aan en weg waren we.
Ik hielp bij het sorteren van de borden en glazen, jij met het bestek (altijd een intensief werkje). Je zei het altijd meteen als er je iets dwars zat of waarvan je dacht 'dit kan toch beter'. 
Je was ook zo’n gast die met iedereen overweg kon en met iedereen aan de praat sloeg. Collega’s van de zaal, keuken, bar, poetsdienst en andere diensten en natuurlijk de vrijwilligers. Hey zelfs de residenten (die soms meermaals terugkeren) spraken je aan en je kende hen bij hun naam.
Dat was duidelijk wanneer we ’s middags moesten helpen met het uitdelen van de soep, of het schenken van de wijn.
En als er iemand nodig was om in de namiddag te helpen in de cafetaria – waar je de eerste maanden toen je bij ons werkte werkzaam was – dan was je er altijd als de kippen bij. De Cafetaria of ‘De Bar’ dat was uw biotoop. Goeiedag zeggen tegen de mensen, hun plateau’s met drank helpen dragen, een babbeltje hier en een kwinkslag daar. En tussendoor een pannenkoek achter de kiezen slaan (die teveel was en anders toch in de vuilnisbak zou belanden).

Ter Duinen zal niet meer hetzelfde zijn zonder u Paul. Dat maken de vele reacties op Facebook nu al duidelijk.
Je zal nooit ver weg zijn en er zal altijd wel iets zijn iemand aan doet herinneren.
Paul, Popolleke, ‘Paul Did It’! 
Weet je wat echt deed?
Je stempel drukken op Ter Duinen. Een diepe indruk heb je op je collega’s, de vrijwilligers en de residenten gemaakt.
That’s What You Did!


zaterdag 30 december 2023

Nog eentje voor het afsluiten.

 



Dag lieve mensen.
Het jaar zit er weer op.
Gelukkig een jaar zonder zware gezondheidsproblemen, al was het vooral de eerste maanden herstellen van mijn zware trombose eind november 2022.
Maar er waren andere zaken onze aandacht opeisten. Mijn lieve schat haar vader overleed afgelopen jaar en zoiets brengt helaas ook de nodige zorgen met zich mee boven het verdriet en de rouw.
Maar er waren ook mooie momenten, zoals onze heerlijke vakantie in Bohan. Wat een zalig dorpje is dat toch. Ik ben hoe langer hoe meer verliefd op die streek. De natuur, de kleine dorpjes, de gastronomie, het bier, het rustige leven.
Dan werden de dagen donkerder en dan weet je dat die ene tijd er weer aankomt.
Die ene tijd van flikkerende lichtjes, dure cadeaus en welgemeende kerst en nieuwjaarswensen.



Die tijd is nu aangebroken.
We kijken reikhalzend uit naar 2024, en wees eerlijk.
Toch ook een beetje naar de zomer.
Naar meer licht, langere dagen, kortere nachten, een warme zon op onze huid en de geur van bloemen en bottende bomen.
Meer energie, goesting krijgen om uit uw zetel te komen en meer te gaan bewegen;
MEER BEWEGEN!
Dat zouden we eigenlijk beter gaan doen.
Ja, u die dit leest. Jij ook.
Want bewegen is niet alleen goed voor je lichaam en je algemene fysieke conditie. Het verlaagt niet alleen je gewicht en zorgt er niet alleen voor dat je minder vatbaar bent voor allerlei welvaartziektes.
Maar wist je dat… MEER BEWEGEN OOK EEN GOEDE INVLOED HEEFT OP JE HERSENEN?
En laat dat voor mij iets zijn wat toch mij aandacht trekt.
Onze hersenen, het is een deel van ons lichaam dat we verwaarlozen.
Door ons zittende leven, onze vet en suikerrijke voeding en onze neiging om alweer voor de TV te gaan hangen of doelloos op onze smartphone te scrollen. Te bingewatchen en naar die ene serie te kijken die je volgens je collega’s MOET GEZIEN HEBBEN.
Door al die dingen hebben onze hersenen zwaar te leiden.
Als je je hersenen te weinig gebruikt dan gaan er functies verloren, of zoals ze het in het Engels zeggen: If you don’t use it, you loose it.
En we leven in een maatschappij waarin we het vooral van onze hersenen moeten hebben.












Je begint vergeetachtig te worden, moet dingen opschrijven omdat je ze anders rats vergeet.
Hoe ga je dat tegen?
Door denkspelletjes te spelen, kruiswoordraadsels en andere puzzels in te vullen of door meer te gaan lezen.
Goed, heel goed.
MAAR NIET GOED GENOEG!
Wat je echt moet doen om degeneratie van je hersenen tegen te gaan en zaken als Alzheimer of andere vormen van dementie te voorkomen is BEWEGEN!
Minstens een half uur per week of twee keer per week een kwartier.
Bewegen stimuleert de aanmaak van nieuwe neuronen en deze zorgen ervoor dat er verbindingen gemaakt worden in je hersenen, zodat je dingen blijft onthouden en je blijft bijleren.
Daardoor ga je beter onthouden en wordt je minder vergeetachtig. Je bent alerter en meer bij de pinken.
Ik ga het daar zeker over hebben, want als Humanist vind ik gezondheid belangrijk en dan niet in het minst de gezondheid van je hersenen. Want hoe gezonder je hersenen, hoe meer je in staat bent om rationeel na te denken en minder vatbaar te zijn voor prikkels, emoties en impulsen die ervoor zorgen dat je minder oor hebt voor argumenten en je je laat leiden door valse profeten, populisten en andere lui die op het gevoel en het gemoed spelen en je zo minder rationeel maken.
In die er ook in het dagelijkse leven de oorzaak van zijn dat je minder goede beslissingen gaat nemen.

Nu meer dan ooit is het belangrijk dat we met zijn allen wat rationeler gaan denken. Want met de verkiezingen die voor de deur staan, zullen we weer overladen worden met nepnieuws, compleet foute berichtgeving, op emotie gerichte artikelen die erop gericht zijn om vooral veel deining en controverse op te wekken. Wat in het voordeel speelt van populisten en radicalen van zowel linkse als rechtse slag.

Wees op je hoede en zorg dat je niet overspoeld wordt door een overvloed aan informatie en nieuwsberichten die je niets bijbrengen behalve opgeklopte emoties, schuldgevoelens of woede.
Weet dat we ook op geopolitiek vlak voor een zeer roerig jaar staan.
Ook hier zullen lieden die hun neus optrekken voor democratie, mensenrechten en humanisme proberen hun gram te halen en je proberen te winnen voor hun zaak. Ze beschuldigen onze leiders van al het kwade en beweren dat ons systeem corrupt is. Maar ze dwepen wel met autoritaire leiders die complete lak hebben aan mensenrechten en dat dag in dag uit bewijzen.
Ook hier ga ik komend jaar dieper op in gaan, want het lijkt me echt wel nuttig om de huidige toestand van de wereld echt goed op te volgen en hierin best andere bronnen te raadplegen dan alleen onze eigen media.
Tip: Als goede Belg begrijp je op z’n minst twee of drie vreemde talen, doe daar je voordeel mee. De websites van BBC, CNN, The Guardian,  Le Monde, DieZeit en andere internationale media zijn zeer interessant en leerrijk. Ze gaan zeer diep en volgen elke situatie tot op de voet.

Dit zal zo een beetje hetgeen zijn waar ik mij de komende jaar in ga proberen te verdiepen. En op tijd en stond met jullie delen.

zaterdag 25 november 2023

De Donkerste dagen.

 



 


Dag lieve mensen.

Ze zijn er weer, de donkerste dagen van het jaar.
De weerman voorspelt koude temperaturen en in de Hoge Venen is de eerste sneeuw al gevallen.
De dagen zijn op hun kortst dat blijft zo duren tot 21 december. Dan verwachten wij de winterzonnewende. Vanaf die dag zullen de dagen weer langen worden.
Dit zijn de dagen waarop veel mensen niet kunnen wachten om de kerstboom al te zetten, ook al schrijft de traditie ons voor om daarmee te wachten tot na Sinterklaas. Helaas, ik woon samen met zo iemand die verzot is op de sfeer en gezelligheid die bij het kerstgebeuren hoort. En dan vooral een mooi versierde boom met veel lichtjes.
En die staat er dus nu al.

De Sint (en zijn Pieten), Kerstmis. De Kerstmarkten, de sfeervolle verlichting en een overvloed aan kerstliedjes op de radio. We zullen het weer moeten ondergaan tot minstens 26 december. Daarna volgen de Tijdloze 100 of Duizend Klassiekers en andere eeuwige hitlijsten. Voor mij de periode van het jaar waarin de muziek op de radio toch een beetje draaglijk is.
Vooral onderaan zo’n lijst hoor je nummers die je vaak al vele jaren al niet meer hoorde.
Ach, na al die melige kerstmuziek is het voor mij meer dan welkom.



Het meest contrasterende in deze tijd van het jaar is de overvloed die je overal ziet. Al die dure delicatessen en bijhorende alcoholrijke dranken die in de winkels breed staan uitgestald. En de hippe elektronica en smart-TV’s die staan te lonken. En aan de andere kant de bittere armoede die nog meer opvalt dan anders.
Je zal maar iemand zijn die moet krabben om rond te komen en je hebt een kind dat zo graag een mooi Sinterklaascadeau wil waarmee het kan uitpakken bij de vriendjes of vriendinnetjes.
Of iedereen nodigt je uit voor allerhande kerstcadeautjes maar je hebt geen geld voor een cadeau.
Of op den duur nodigt niemand je nog uit en breng je die eindejaardagen alleen thuis met een sober diepvriesmaaltijd zappend van de ene pretzender naar de andere.
Ik kan me heel goed voorstellen dat op zo’n dagen bij mensen de stoppen doorslaan en ze dan domme dingen doen. Dat ze overmatig gaan drinken om alles om zich heen te vergeten.
Dat ze zich trakteren op zo’n dure fles whisky en dan uren later kotsend boven de WC hangen met hun hoofd vol duistere gedachten.

Deze grijze donkere dagen werken op zichzelf al op het gemoed van de mensen. Ze zijn neerslachtig, de avonden duren langer dan anders en dat maakt dat ze meer gaan piekeren.
Het is op deze dagen dat je wat vaker contact zou moeten opnemen met familie of vrienden waarvan je weet dat ze alleenstaand zijn of pas iemand verloren hebben.
Aandacht voor de ander, voor de eenzame en rouwende zijn mooie HUMANISTISCHE waarden die we in ere moeten houden.
Er zijn natuurlijk acties als ‘De Warmste Week’ en daar is niets mis mee. Ook al vind ik het bij momenten een zwaar geforceerde bedoening. Maar echte warmte geef je aan mensen uit je directe omgeving.



Maar donkere avonden kunnen ook gezellig zijn en je hoeft heus niet te wachten tot kerst of oudejaarsavond om eens lekker te koken voor je partner of familie.
Het is nu het ideale moment voor een lekkere rustieke stoofschotel, een heerlijk zondags stukje roast beef (rosbief zoals ze hier zouden zeggen), traag gegaard in de oven met kroketjes en winterse groenten zoals witloof of hmmmmmm… Spruitjes.
Of maak eens een heerlijke pot warme chocomelk. Met echte zwarte chocolade die je laat smelten en opwarmende melk, en daar dan een paar scheppen suiker bij. De liefhebbers kunnen er een flinke scheut rum bij doen. Afwerken met een toef slagroom (en dan het liefst van al zelf opgeklopte) maakt het helemaal af.
En waarom eens niet de TV, computer en smartphone uitzetten en eens wat gezelschapspelletjes uit de kast halen?
Een avondje Scrabble, Yahtzee, Mens-Erger-Je-Niet, Vier Op Een Rij, Monopoly of Stratego kan eens zo leuk zijn.
Of waarom eens niet gezellig wat kaarten?

En trek overdag als je een vrij moment hebt toch eens die wandelschoenen aan voor een heerlijke wandeltocht. Snuif die vrieslucht op, voel de koude tot in de toppen van je tenen en zoek bos, strand of duinen op. De zon breekt door, tijd om wat schaarse vitamine D op te nemen, een mens heeft daar zo hard behoefte aan, nu meer dan ooit.
En na zo’n heerlijke wandeling, zeker met de hondjes erbij die dan vrolijk rondhuppelen. Is het nog zo heerlijk thuiskomen en een kom warme chocomelk of soep te drinken. Want dat was ik nog vergeten.
Wintertijd is SOEPTIJD!

zaterdag 4 november 2023

Humanisme voor beginners.

De Mens van Vitruvius.
Internationaal symbool van het Humanisme.

Dag lieve mensen.

Ik ben zo iemand die zich moeilijk in een hokje laat plaatsen.
Ben ik ‘links’ of ‘rechts’? Geen flauw idee.
Het is te zeggen, ja ik ben voor een sterke sociale zekerheid, armoedebestrijding en voor meer aandacht voor het leefmilieu. Maar tegelijk denk ik dat open grenzen een illusie zijn en ben ik van mening dat we gerust selectief mogen zijn over wie we in ons land binnen laten en wie niet.
Dat verschil in standpunten en het feit dat ik soms over het één en ander twijfel heeft er toe geleid dat iemand mij in een internet discussieforum kwam te verwijten dat ik ‘draai als de wind’.
OK, dat is misschien een beetje waar. Maar de Amerikaanse schrijver Charles Bukowski zei ooit het volgende: “The problem with the world is that the intelligent people are full of doubts, while the stupid ones are full of confidence.”
Dus, misschien is het helemaal niet zo erg als ik af en toe over de dingen twijfel.

Maar over één ding twijfel ik niet meer. En hoe meer ik mij erin verdiep, hoe sterker deze overtuiging.
IK BEN EEN HUMANIST!
Ik ben van mening dat de mens, zijn belang en zijn behoeftes op de eerste plaats moeten komen. En dit met als leidraad de rede. In deze komt het erop neer dat we de dingen op een zo rationeel mogelijke manier benaderen. Zonder vooroordelen, zonder vooringenomenheid en zonder religieuze of andere dogma’s. Het humanisme is een levensbeschouwing die zich niet beroept op goddelijke openbaring maar op het vermogen van de mens om zelfs zijn leven in te richten en naar geluk te streven, en dit op basis van universele waarden zoals menselijke waardigheid, mondigheid, vrijheid, tolerantie en verantwoordelijkheid.
U moet weten beste lezer dat in een tijd waarin de kerk nog almachtig was en een allesbepalende factor was in het leven van alle mensen. In een tijd waarin De Inquisitie in al zijn wreedheid afrekende met ketters, heksen, protestanten en al wie zelfs schoorvoetend de strikte dogma’s van de kerk in twijfel durfde te trekken. Het een zeer riskante onderneming was om dergelijke stellingen luidop te verkondigen.
Maar de eerste humanisten waren dapper en durfden het aan om de almachtige kerk en zijn almachtige dogma’s in twijfel te trekken, ook al riskeerden zijn gebroodroofd, ontslagen, gevangengezet of gedood te worden. Denk maar aan Galileo Galilei die omwille van zijn stellingen over het Heliocentrisme in de ban van de kerk werd geslagen en onder huisarrest werd geplaatst.

Het humanisme heeft onze huidige samenleving vorm gegeven. Man en vrouw zijn gelijk, er is onderwijs voor elk kind en iedereen heeft toegang tot goede gezondheidszorg. We mogen stemmen en vrij onze mening uiten. Er is scheiding van religie en staat en het staat elke mens vrij om zijn geloof te belijden of om helemaal niet te geloven. Onze wetten zijn gebaseerd op rede en op humanistische principes en niet op religieuze dogma’s.
Voor ons zijn die dingen vanzelfsprekend, maar het heeft ons eeuwen van strijd en misschien nog het meest van al langdurige en oeverloze discussies gekost met religieuzen en conservatieven die gewoon liever hadden dat alles toch bij het oude bleef. “Maar nee, arbeiders, ambachtslieden en boerenkinkels moeten toch niet leren lezen en schrijven, ze moeten gewoon hun werk doen, elke zondag naar de kerk gaan en hun religieuze plichten doen en voor de rest moeten ze gewoon zwijgen en gehoorzamen.” “Waarom zouden boeren en ambachtslui moeten meebeslissen over hoe we de zaken in ons land regelen. Dat is de taak van de wereldlijke gezagsdragers aan wie God het behaagd heeft om over het land te regeren. En het is de taak van de geestelijke gezagsdragers om te waken over de moraal en goede zeden van het volk, en dat mag gerust met gestrenge hand gebeuren.”
Zo werden de nieuwerwetse ideeën die de Humanisten voorstelde onthaald door de toenmalige wereldlijke en geestelijke heersers. Hun halsstarrige weigering om open te staan voor deze nieuwe ideeën en zelfs maar heel even oog te hebben voor het lijden onder de armste bevolking hebben ertoe geleid dat zij werden verjaagd of op de guillotine eindigden, zoals tijdens de Franse Revolutie.
Het waren Humanisten die dingen als slavernij, lijfeigenschap, de ongelijke behandeling van mannen en vrouwen, de erbarmelijke omstandigheden van arbeiders ten tijde van de Industriële Revolutie aan de kaak stelden en opkwamen voor zaken als Algemeen Enkelvoudig stemrecht, vrouwenstemrecht, vrouwenrechten, de rechten van de arbeiders, vrijheid van meningsuiting, persvrijheid en rechten voor minderheden.
Allemaal vrijheden en verworvenheden die dankzij de Humanisten gemeengoed werden, maar die helaas gedurende de geschiedenis telkens weer opnieuw onder druk kwamen te staan en zelfs helemaal opzij werden geschoven.

De Fakkel.
Embleem van de Niet Confessionele Zedenleer.
Gebaseerd op de waarden van het HUMANISME;


Maar Humanisme is meer dan dat.
Ware humanisten kijken met een rationele blik naar de wereld om zich heen. Ze leggen alle dogma’s en vooringenomenheid aan de kant en proberen de wereld te zien zoals hij echt is. Ze bestudeerden  de sterrenhemel, de natuur en het menselijke lichaam. Ze stonden open voor nieuwe ideeën over zaken als zwaartekracht, de positie van de Aarde tegenover de zon, de vorm van het heelal, en de analogie van ons eigen menselijke lichaam.
Ze kwamen de conclusie dat de kerk met zijn dogma’s en zijn opgelegde ‘waarheden’ toch niet echt klopten met de realiteit. Wat maken ze de mensen toch allemaal wijs?
Men legde die kerkelijke dogma’s naast bevindingen van pre-christelijke overtuigingen en dan vooral die van de Oude Grieken en Romeinen. Die lui keken toch heel anders naar de wereld, misschien moeten we hun geschriften en teksten eens ontleden en grondig bestuderen.
Humanisten gebruiken de wetenschap als leidraad voor hun overtuigingen, zienswijze en levensbeschouwing. Ze staan open voor nieuwe ideeën en stellen hun mening bij als deze niet klopt met de realiteit of de huidige stand van zaken. Dit noemen we voortschrijdend inzicht. Een Humanist streeft er naar om zoveel mogelijk inzicht te verwerven. Net zoals de oude Griekse filosofen dat deden. Die laatsten zetten hen er ook toe aan om oog te hebben voor de schoonheid van de kunst, de muziek, de literatuur. Humanisten geloven dat cultuur de mens verheft en inspireert. Maar ze staan open voor nieuwe stromingen en invloeden. Men heeft respect voor de basis zoals bijvoorbeeld de klassieke muziek, maar staat open voor genres als jazz, rock, wereldmuziek en andere stromingen.

En hierbij wil ik horen.
Humanist dat ben je niet zomaar, dat wordt je.
Door zoveel mogelijk open te staan voor nieuwe ideeën en je mening constant bij te stellen. Door te lezen en te luisteren en zo goed mogelijk op de hoogte te brengen. Je hebt aandacht voor het sociale en het economische, maar ook voor kunst, cultuur en media.
Je luistert naar anderen alvorens te oordelen en je bent jezelf ervan bewust dat niemand de waarheid in pacht heeft…

OOK JIJ NIET

zaterdag 21 oktober 2023

Een weekje Ardennen 2


Dag lieve mensen.
De Ardennen zijn voor mij een bijzondere plek.
Net omdat het niet zo dicht bevolkt is en vooral omdat men nog niet alles heeft volgebouwd zoals hier bij ons, zijn de Ardennen de perfecte plaats voor wie graag de natuur in trekt en vooral voor wie op zoek is naar STILTE!
Stilte lieve mensen is in onze samenleving zo ondergewaardeerd. Mensen begrijpen niet dat er medemensen zijn die echt verlangen naar stilte. Die geprikkeld worden door alle lawaai om ons heen. En ik raad het jullie aan lieve mensen om eens eenmaal in je leven een echt bos in te trekken, ver van alle behuizing, alle wegen en vooral van mensen. Maar neem wel je voorzorgen en laat anderen weten waar je bent, want een ongeluk is gauw gebeurt.
Maar doe het eens. Ga een bos in, wandel, volg de bewegwijzering. En dan, als je merkt dat je echt in ‘the middle of nowhere’ bent. Zet u neer op een rots, of een bemoste boomstronk. Adem diep in en uit…
EN LUISTER!
Luister naar de vogels, luister naar het ruisen van de bladeren, luister naar de wind, naar het klaterende water. Sluit je ogen en neem de tijd om even te mediteren.
Laat regen je niet tegenhouden, trek een goede regenjas aan, doe die kap over je hoofd en luister naar het geluid van de regen die valt op je kap, op je jas, op de grond, op het bladerdak van de bomen.
Denk dan even aan het feit dat de wereld intussen verder draait. Dat de mensen ver van al dit moois gewoon hun leven verderzetten, dat alle gekheid gewoon doorgaat zoals ze dat altijd doet.
En bedenkt dan even DAT JIJ VANDAAG EVEN NIET MEEDOET!











Bedenk hoe het moet geweest zijn voor monniken en pelgrims op zoek naar spiritualiteit en bezinning. Deze vonden zij dan bijvoorbeeld in Saint-Hubert, de stad genoemd en gewijd aan de Heilige Hubertus, patroon van de jacht.
Daar vindt je een prachtige basiliek en een daarbij horende abdij die na de Franse revolutie werd opgeheven op bevel van de Franse revolutionairen. Een plaats die geschiedenis uitstraalt. Een plaats die voor vele pelgrims het einddoel was, want de Heilige Hubertus was een heilige die geëerd werd.
Het was zeker de moeite om er tijdens onze vakantie even halt te houden in deze kleine maar mooie stad. En niets is meer ontspannend dan op een plaats waar je nooit eerder was op een terrasje het dagelijkse leven te aanschouwen. En dan het idee dat niemand je hier kent.

De Basiliek van Saint Hubert.










Een leuke tussenstop die we al meer hebben gedaan als we in de Ardennen waren is Bomal.
Door de week een ingeslapen dorpje met een kerk en enkele cafétjes. Maar op zondag kan je er over de koppen lopen. Want dan vindt daar La Petite Batte plaats, een zondagse markt met kraampjes over het hele dorp en een rommel en brocantemarkt in de sporthal. Bij mooi weer kan je er over de koppen lopen en moet je verdorie veel moeite doen om je auto kwijt te raken, al kennen wij nu toch wel onze plaatsjes. De marktgangers zijn een mix van locals, mensen uit de wijde omgeving die er op zondag eens tussenuit willen en Vlamingen en Nederlanders die op dat moment ergens in de Ardennen verblijven en een dagje kraampjes kuieren inlassen.
Vanuit Bohan was het wel ver rijden, de andere keren dat we Bomal bezochten was tijdens onze verblijven in Durbuy en Achouffe. Vanuit Durbuy is het nog geen kwartier rijden en Achouffe ligt er op een half uurtje vandaan. Maar vanuit Bohan doe je er zeker een uur over. Maar wat geeft dat?
Rijden in de Ardennen is nog zo ontspannend. Cruisen met een snelheid zo tussen zeventig en negentig kilometer per uur. Je passeert langs charmante dorpjes, je rijdt er door de mooie bossen en van tijd tot tijd wordt je vergast op een prachtig panorama. Zet een muziekje op en de rit wordt nog leuker. Je bent met verlof, leef ernaar. Enjoy the ride.













Het was nadat we eerst Bertrix aandeden dat we doorgereden zijn naar Saint-Hubert. In Bertrix was er niets te beleven, maar we vonden dat dat de pret niet mocht drukken en besloten dan maar om een stukje verder te rijden. En zo reden we die zaterdag eveneens over de Ardense wegen. Het was tamelijk rustig op de baan, en dat we werden voorbijgestoken omdat ik het op sommige stukken niet veilig vond om negentig kilometer per uur te rijden, daar trok ik me niets van aan. Mijn veiligheid heeft voorrang op de ongeduld van een ander.
Dan bekroop me ook het gevoel van ‘andere streken, andere mentaliteit’. In de Ardennen licht men snelheidslimieten graag een beentje en is de doorlopende witte lijn weinig meer dan decoratie. Maar aan de andere kant is er niet die gehaastheid die je bij ons in Vlaanderen hebt. Men gaat er niet zo snel bumperkleven omdat ze weten dat het niet lang duurt eer er een mogelijkheid is om in te halen, of dat nu volgens de regels is of niet. Je haalt ze er zo uit, de mensen die gewoon zijn van in de Ardennen te rijden, en occasionele toeristen zoals wij. Soms rij je op een iets comfortabelere hoofdweg en dan is het ergens wel een zegen dat je daar negentig kilometer per uur mag rijden net zoals dat bij ons het geval was voor 2017 toen minister Ben Weyts de snelheidsbeperking op gewestwegen buiten de bebouwde kom terugbracht naar zeventig kilometer per uur. Onveilig heb ik me nog nooit gevoeld in de Ardennen, alleen is het even wennen aan de hellingen en het bochtenwerk als ik er nog maar pas ben.






Maar in een regio als de Ardennen ben je niets zonder auto, dat staat als een paal boven water. Het openbaar vervoer is er heel beperkt en doet niet altijd de kleinere dorpjes aan. In Bohan is er een Proxy Delhaize, wil je naar een grote supermarkt? Dan moet je algauw meer dan twintig kilometer rijden. En als je wil shoppen vaak nog verder. Ook ziekenhuizen liggen veel verder verspreid dan bij ons.
Klein Celientje had zich bij een sprong mispakt en had daarna blijkbaar veel pijn. Ze was stiller dan anders en had moeite met stappen. Dierenarts raadplegen dus, die vonden we gelukkig in het naburige Vresse Sur Semois. Daar heb ik dan het probleem in mijn beste Frans uitgelegd. We vonden het beter om voor een buggy of zo te zorgen zodat we toch ergens naar toe konden gaan met ons kleine rakkertje. Daarvoor reden we eerst naar Bearaing, het gekende bedevaartsoord waar zich een vestiging van Tom&Co zou bevinden. Maar die bestond niet meer, er was er wel één in het naburige Givet, dat is in Frankrijk. Zo’n tien kilometer rijden van Bauraing. Daar vonden we een kleine maar comfortabele hondenbuggy waarmee dan toch met ons kleine Celientje konden wandelen. Het spuitje dat ze van de dierenarts kreeg en de pilletjes en het pipetje met een soort gel dat ik in haar bekje moest spuiten deden meer dan behoorlijk hun werk en na twee dagen stapte ons Celientje weer veel beter, maar we moeten haar kniegewrichtjes in de gaten blijven houden zei onze eigen Dierenarts.

Hier was ze al veel beter.
Ons kleine Celientje.














Het was dit dat mij deed beseffen dat wij in het dichtbevolkte Vlaanderen het eigenlijk iet zo slecht hebben. We hebben winkels, dokters, dierenartsen, ziekenhuizen en andere instanties binnen handbereik. Het openbaar vervoer is goed (al kan het op sommige vlakken toch beter) en rijdt met een behoorlijke regelmaat. En heel veel afstanden zijn goed te doen met de fiets. En alles is hier vlak, wat je in de Ardennen bezwaarlijk kan zeggen.
En toch ga ik er graag terug.
Om er te genieten van de stilte en me even terug te trekken.

Kleine speurneusjes in Saint Hubert.


















Het water van de Semois is zo helder.
Je kan er de forellen in zien zwemmen.



















De laatste foto van onze vakantie.
Het was mooi, bedankt Bohan, bedankt Ardennen.
Bedankt voor de mooie momenten. 💖














vrijdag 20 oktober 2023

Een weekje Ardennen.


 


Dag lieve mensen.
We hebben een heerlijke week achter de rug.
Een week waarin we genoten van de rust, stilte, natuur en het goede leven in onze eigen Belgische Ardennen.
Jullie weten, ik hou van de Ardennen. Het is er rustig, er is veel open ruimte en de natuur is er zo prachtig. Hier kan je je herbronnen en jezelf als mens terugvinden.
We boekten een weekje in een vakantiehuis bij dezelfde mensen waar we twee jaar geleden een heerlijk weekendje boekten, maar dan in een ander vakantiehuis. Iets dichter bij het centrum op de weg naar de Franse grens… In de oude douanierspost.
Niets aan te geven? Rien a declarer?
Nee de gelijknamige Frans-Belgische film is daar niet opgenomen. Moest ik de regisseur zijn, ik had het wel geweten. Maar dit geheel terzijde.

Ons vakantieverblijf.
Het oude douanekantoor.


















Op vrijdag 6 oktober heb ik mijn autootje volgeladen met de koffers, en vooral veel spullen voor de hondjes – onder andere dekens en fleecedekens voor de bedden en de zetels zodat deze gevrijwaard blijven van haren van onze lieverdjes. Er was nog net een plaatsje vrij vanachter om een mandje te zetten waar ze zich konden installeren. En dan waren we weg.
Omdat ik de app Waze heb geïnstalleerd kon ik makkelijk de files vermijden, bij melding van een file kiest die app meteen een andere route. Zo vermeden we de werken en files bij het viaduct van Vilvoorde en in de plaats daarvan reden we via Halle, Nijvel, Charleroi naar Namen om dan in te voegen op de E411 richting Luxemburg, het mooiste traject van onze reis. Dwars door onze prachtige Ardennen. Tot we afreden in Wellin om dan over de bochtige wegen en de steile hellingen tot in Bohan te rijden.
Daar stonden we dan voor ons douanehuis, de Belgische en Franse vlag hangen nog altijd aan de gevel, wij betrokken de bovenste verdieping. Er zijn twee verschillende verblijven met elk een toegang aan de andere kant van de woning. Wij hadden Douane Belge, het andere is Douane France.







µ






Achter de tuin lag een kampeerterrein dat niet toegankelijk is wegens privé eigendom, en daarachter stroomt de Semois. Die zagen we in de keuken aan de ontbijttafel gezapig stromen. Aan de andere oever gaat het dan steil omhoog. Wanneer de Semois verderop een bocht naar links neemt  begint Frankrijk waar de rivier zo’n goeie twintig kilometer verderop in de Maas uitmondt.
Ons huisje heeft een mooie kleine tuin met daarin een ligzetel en bij het huisje een tafel met stoelen waaraan je buiten kan eten of gewoon je gezellig nestelen met een aperitiefje of een kopje koffie en een goed boek erbij.
Binnen was alles gezellig en gerieflijk ingericht, het grootste minpunt was wel dat de microgolf boven op de frigo stond, hoe moet je zo iets snels klaarmaken?£











µ

Maar wij gaan naar de Ardennen om buiten te zijn. Lange boswandelingen hebben we niet gemaakt, want sedert we daar eens lelijk zijn uitgeschoven tijdens onze vorige vakantie in Achouffe is mijn lieve schat wat bang, en ook door haar zere rug en pijnlijke heup heeft ze het moeilijk met de hoogteverschillen, dus deden we het deze keer iets rustiger aan. Zo wandelden we tot in het naburige dorpje Membre door een oude tunnel waardoor ooit een tram heeft gereden tot vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Dwars onder de heuvel als een mol onder de grond, ja dat heeft toch wel iets speciaals. Aan weerzijden van de tunnels allemaal campings met vooral stacaravans en kleine chalets. Bohan is de perfecte plaats voor wie houdt van kamperen. Zou ook nog eens leuk zijn, om eens ons tentje op te slaan voor een weekje of zo.
Maar bij nader inzien, geef mij maar de comfort van een vakantiehuisje. Ook al vind het wel wat hebben, die caravans en houten chalets en barakken midden in de natuur.
Er zijn mensen die daar permanent wonen, wat voor mensen zouden dat zijn? Zonderlingen die genoeg hebben van deze stresserende maatschappij. He, dat zou ik kunnen verwerken in een verhaal.
Goed, in het volgende stuk vertel ik over het uitstapje die we maakten naar de zondagsmarkt in Bomal en naar Saint Hubert.