Zijn nichtje Sarah kon elk moment van tussen die passagiers tevoorschijn komen.
Alsook Manuel Torres die een voorname gast was in zijn hotel.
Zijn beste klant zoals dat heet.
Hij kwam de man met plezier ophalen in de luchthaven.
Hij wist het te regelen dat Sarah een dag later zou komen met een vlucht vertrekkende uit Madrid.
Zo moest hij maar eenmaal de sneeuw en de slechte weersomstandigheden doorstaan om helemaal naar Ushuaia te rijden.
Ronny begroette zijn nichtje hartelijk.
"Hey meid", zei hij.
"Heb je een goede reis gehad"?
"Oh dat viel wel mee.
Alleen het laatste stuk.
Schudden en schokken, er leek geen einde aan te komen".
Tja.
Dit is niet voor niets één der meest geïsoleerde plekken op deze planeet meisje.
Enkel te bereiken ofwel via een doortocht door Chili, plus overtocht met veerboot.
Uren onderweg.
Ofwel met het vliegtuig.
Maar ik voel me hier thuis in dit afgelegen stukje Aarde.
En je zal snel merken waarom meisje".
Dan wendde hij zich tot Manuel.
"Hola Manuel, usted un bueno viaje"? Vroeg hij.
Manuel begroette Ronny al even hartelijk.
Sarah kon haar ogen niet geloven.
"Die klier logeert in het hotel van Nonkel Ronny... NEE!!!!"
Het meisje voelde haar hart ineenkrimpen.
"Jullie zaten waarschijnlijk dicht bij elkaar, zonder elkaar te kennen hé.
Manuel, dit is mijn nichtje Sarah. Ze komt hier drie maanden werken, en zo haar Spaans wat bijspijkeren.
Sarah, dit is Manuel Torres. Een zeer puike Spaanse schrijver.
En vaste en wat mij betreft de meest gerespecteerde gast van Hotel Rosita!"
Hotel Rosita was de naam van het hotel dat Ronny Albrecht en zijn Argentijnse echtgenote Elvira Razon tien jaar geleden kochten.
Toen was het een oud leegstaand en vervallen krocht.
Dat ze ombouwden tot een prachtig modern hotel met alle voorziening voor de veeleisende klant.
Eens de bagage van de band werd geplukt liepen Ronny, Manuel en Sarah naar de parking waar Ronny's wagen stond.
Het was een potige Dodge Ram.
Een stevige wagen, en die heb je hier wel nodig. Zeker in de winter.
De bagage werd achterin de laadruimte gelegd.
Manuel zat vooraan bij Ronny en Sarah zat achterin.
Ronny gaf een stevige scheut gas en even later reden ze al de stad uit, de bergen in.
En hoe dieper ze de bergen in reden hoe meer de sneeuw met bakken uit de hemel viel.
Sarah wist niet waar ze het had.
Het was de 2de Juli.
In Vlaanderen bleef alleen aan de kust de temperatuur onder de 30°C.
En hier was het gewoon winter.
Een winter die ze dan nog alleen maar kende van toen ze met het zesde leerjaar op sneeuwklassen ging naar de Zwitserse bergen.
Halverwege stopte Ronny, om de sneeuwkettingen aan de wielen te leggen.
Manuel hielp een handje.
Er hingen ijspegeltjes aan zijn dunne snor.
Sarah vond het wel grappig.
Niet veel later konden ze hun weg voortzetten.
De rit duurde uren.
Daar waar Ronny er anderhalf uur over deed om naar Ushuaia te rijden, waar hij toch minstens éénmaal per week moest zijn.
Deed hij er nu zeker vier uur over.
Door de ijzige kou die in de wagen voelbaar was, ook al draaide de verwarming op de hoogste stand.
Maar Ronny bleef kalm.
Net zoals de meeste bewoners van Vuurland liet hij zich niet uit zijn lood slaan door de kou en de eeuwig jagende sneeuw.
Ineens zagen ze in de verte flikkerende lichten.
Twee jeeps versperden de weg.
POLICIA FEDERAL! stond er in grote letters te lezen op de jeeps.
Een agent deed met een lichtsignaal teken om aan de kant te staan.
Een tweede agent kwam erbij.
"Tarjetas de identidad, permiso de conducir, documentos del coche". Vroeg de eerste agent vriendelijk doch kordaat.
Ronny gaf hem zijn identiteitskaart, rijbewijs en de papieren van zijn auto.
"Las tarjetas de identidad por favor? Incluso los pasajeros." Klonk het.
Ook Manuel en Sarah gaven hun papieren.
De agent wees naar Sarah, daarna naar Ronny
"Familia"? Vroeg hij.
"Dat is mijn nichtje", zei Ronny. Ze komt bij me werken.
Sarah toon je documenten eens meisje". Gebood hij.
De agent bekeek alles vluchtig en keek Ronny aan.
"Zorg goed voor haar", zei hij.
"En hou haar binnen 's avonds.
Want 'Pancho El Violador' houdt zich op hier in 'Tierra Del Fuego'.
Hij heeft hier al twee slachtoffers gemaakt".
"Ze is veilig bij mij in het hotel", zei Ronny.
"Dat geloof ik graag", zei de agent terwijl hij tegen zijn pet tikte.
Ze mochten doorrijden.
"Ze hadden die maniak toch gearresteerd begin vorig jaar". Zei Manuel enigszins verbaasd.
"Hij slaagde erin te ontsnappen uit de zwaar beveiligde instelling waar ze hem interneerden,"antwoordde Ronny.
"Zo zie je maar.
Ze hadden dat inferieur stuk vuil gewoon een kogel tussen zijn twee ogen moeten jagen.
Dat soort volk is alleen maar een last en een gevaar voor de samenleving.
Toen ik jong was had je nog de 'garotte'.
Wie daartoe veroordeeld was kon nooit meer hervallen".
"Wie is die Pancho"? Vroeg Sarah.
"Ach", zei Ronny.
"Een dolgedraaide verkrachter.
Een Mexicaanse ex-militair die in het drugsmilieu verzeild geraakte.
Als spijtoptant, getuigde tegen de bazen van allerhande drugkartels.
Vandaar zijn Mexicaans klinkende bijnaam Pancho.
Kwam hier in Argentinië terecht, nieuwe identiteit en dat soort zaken.
Maar zijn drang naar sadisme, vooral tegen vrouwen kon hij niet onderdrukken.
Hij werd al snel gelinkt aan een aantal brutale verkrachtingen in en rond de stad Cordoba.
Agenten betrapten hem op heterdaad toen hij een vrouw verkrachtte in een park.
Hij gijzelde haar, sneed voor hun ogen haar keel over en vluchtte.
Hij trok het land door, en veroorzaakte een ware angstpsychose.
Vorig jaar rond de jaarwisseling werd hij opgepakt hier op Vuurland, in Tolhuin.
Hij werd ontoerekeningsvatbaar verklaard en opgesloten in een zwaar beveiligde gesloten instelling voor ontoerekeningsvatbare criminelen.
Tot hij daar ook ontsnapte twee maanden terug".
Sarah huiverde.
"Een Mexicaan", foeterde Manuel.
"Inferieur en waardeloos volk.
Boeven en rapaille dat zich vermengde met nazaten van indianen die mensenoffers brachten.
De Amerikanen weten wel waarom ze een muur bouwen aan de grens met Mexico.
Dat volk hou je op afstand als de veiligheid van je burgers je lief is.
Punt".
Sarah wist niet wat haar het meest deed huiveren.
De gedachte dat hier een geflipte serieverkrachter ronddoolde?
Of de rabiate racistische en reactionaire prietpraat van Manuel Torres?
Uiteindelijk kwamen ze aan in Hotel Rosita.
Het hotel deed Sarah denken aan de jeugdherberg waar ze verbleef toen ze met het zesde studiejaar naar Zwitserland op sneeuwklassen ging.
Veel hout, beetje Duitse of Zwitserse vakwerk stijl.
Rode gordijnen voor de ramen.
Binnen was het sober ingericht maar heerlijk warm.
Toen ze binnenkwamen zat Elvira achter de receptie.
Ze liep Manuel en zijn gezelschap meteen tegemoet.
Ze gaf haar echtgenoot een flinke smakkerd van een kus.
En begroette Manuel.
Dan keek ze Sarah aan.
"E tu eres Sarah", zei ze lachend.
"Je nonkel heeft veel over je verteld."
Ze bekeek Sarah van top tot teen.
"Jij ziet er me een alleraardigst meisje uit, welkom in bienvenida en Hotel Rosita".
Elvira toonde Sarah haar kamer.
Die bevond zich op de bovenste verdieping.
Daar sliep het personeel.
"Je slaapt samen met Beatriz, die in de zaal werkt.
Zo meteen gaan we eten en kan je met haar en de anderen kennismaken.
Je kan intussen je koffer al wat uitpakken en je wat verfrissen.
Ik verwacht je over een half uurtje, is dat goed"
Een half uur later zat Sarah aan tafel, samen met de anderen.
Na het eten zou de avonddienst beginnen.
Ook al was er nog niet veel volk.
"Logisch", zei Ronny.
"Ze hebben alle vluchten moeten annuleren, voor hetzelfde geld zaten jij en en Manuel nog steeds op de luchthaven van Buenos Aires.
Vanavond zal het nog rustig zijn, kan Sarah zich wat inwerken.
Morgen zal het heel wat drukker zijn, want dan begint de wintervakantie pas echt.
En dan willen ze zo snel mogelijk op de latten staan".
"Komt er hier zoveel volk skiën?" Vroeg Sarah.
"Elk jaar meer en meer meisje.
De afgelopen twintig jaar zijn de landen in Zuid-Amerika veel stabieler geworden.
Wat maakt dat de economie eindelijk kan floreren en er een middenklasse ontstaat.
Niet alleen hier in Argentinië, maar ook in Brazilië, Colombia, Peru, Mexico en zelfs armere landen als Bolivië of Ecuador kunnen steeds meer mensen zich veroorloven om op vakantie te gaan.
En almaar meer mensen, vooral jongeren willen op de latten staan.
Of snowboarden.
De laatste jaren meer en meer snowboarden".
"En in de zomer? Komen er dan ook veel mensen".
"Zeer zeker", zei Ronny.
"Vuurland is een prachtige streek.
Vooral het bergachtige gedeelte dan.
Hier kan je bergbeklimmen, mountainbiken, kajakken, raften en trektochten maken zowel te voet als te paard.
Vooral dat laatste is erg populair.
Argentijnen zijn hartstochtelijke liefhebbers van alles wat met paarden en paardensport te maken heeft.
De Gaucho cultuur weet je wel.
Sarah luisterde geboeid.
Maakte ook kennis met de anderen die werkten in Hotel Rosita.
In de keuken roerde Juan in de potten.
Juan Cortez was het levende toonbeeld van 'Morbide Obesitas'.
130 kilo droog aan de haak, joekel van een snor.
Met zijn eeuwige vuile t-shirt en de zweetdruppels die van zijn voorhoofd parelden zou je honger meteen over zijn als je hem in de keuken bezig zag.
Maar hij kon koken als geen ander.
Zonder ophouden braadde hij gigantische lappen vlees op de reusachtige grill, Argentinië is het land van grote lappen gemarineerd vlees klaargemaakt op de grill.
En de marinades van Juan waren een keukengeheim van Hotel Rosita.
Hij werd bijgestaan door Alfredo Chang. Die was afkomstig uit het Chinatown van Buenos Aires.
Hij maakte de heerlijkste soepen, sausen en desserts klaar die je je maar kon indenken.
Alfredo was het tegenovergestelde van Juan, een klein mager mannetje.
Maar hij kon fel uit de hoek komen als het nodig was.
Het zal niemand verbazen dat Juan en Alfredo wel eens smalend 'El Gordo y El Flaco' (De Dikke en De Dunne) werden genoemd.
In de zaal werkten drie jonge kerels. Pedro, Jorge en Yves.
Yves Devolder kwam uit Duinkerke.
Werkte een poosje als kelner in verschillende Vlaamse kustgemeentes.
Maar kon de verleidingen van het witte poeder genaamd cocaïne niet weerstaan.
Hij snoof het niet alleen, maar begon ook te dealen om zo buiten zijn loon en het drinkgeld dat hij mocht houden, nog een extra inkomsten te hebben.
En zo zijn meer dan riante levensstijl te kunnen onderhouden.
Yves was zo'n jongen die het liefst merkkledij droeg, in dure wagens rondreed naar feestjes met veel drank, coke en extravagant geklede meisjes bijwoonde.
Maar één van zijn drugsvriendjes verlinkte hem, hij werd opgepakt door gerechtelijke politie van Veurne en veroordeeld.
Maar hij dacht slim te zijn en zijn verklikker en de anderen aan de galg te praten.
Maar voor je dit soort dingen doet, check je beter of de lui die het spul leveren zo niet heel toevallig voor Colombianen werken.
Na zijn vrijlating vertrok hij naar Spanje waar hij als ober werkte in een Argentijns restaurant.
Eén van zijn collega's aldaar kon hem aan een visum voor Argentinië helpen.
Daar werkte hij in Buenos Aires, Cordoba en Bahia Blanca.
Om tenslotte in Hotel Rosita terecht te komen.
En dan was er Beatriz.
Het meisje waarmee Sarah haar kamer deelde.
Beatriz Guzman was klein, ietwat mollig maar met een knap gezichtje en vurige donkere ogen.
Ze was rad van tong, ietwat grofgebekt bij momenten, maar altijd rechtuit. En ze kwam steeds op voor haar eigen mening.
Beatriz werkte snel en efficiënt. Op haar korte beentjes liep ze door het restaurant alsof er batterijen in haar rug zaten.
Onvermoeibaar was ze.
Sarah raakte al snel gesteld op de vlijtige en praatgrage Beatriz.
Tijdens het avondservice klikte het meteen.
En daarna zaten ze op hun kamer nog uitgebreid te babbelen in bed.
Qua kennismaking mocht het best tellen.
Beatriz vroeg Sarah de kleren van het lijf over Europa en het leven daar.
Europa was voor haar een oord dat ze slechts kende van boeken en TV.
Het feit dat haar nieuwe kamergenote uit een Europees land kwam vond ze opwindend.
Sarah daarentegen was gecharmeerd door Beatriz haar spontaniteit en openheid.
En ook een beetje omdat ze die klier van een Manuel Torres op zijn plaats zette.
Hij kloeg over het vlees dat volgens hem niet hard genoeg gebakken was.
"Je hebt half doorbakken gevraagd, je hebt half doorbakken gekregen.
Zeg dan van de eerste keer dat je hem helemaal doorbakken wilt ja".
Manuel at zijn bord met lange tanden leeg, dronk zijn wijn uit en stapte op.
"Die heeft zijn bekomst", dacht Sarah die op dat moment een sympathiek echtpaar uit Montevideo aan het bedienen was.
Ze had het er over toen ze op de kamer waren.
En besloten om de bedden lekker dicht bij elkaar te schuiven.
"Gho", zei Beatriz.
"Die Manuel Torres is gewoon wat hij is.
Een domme oerconservatieve seksistische macho.
Kan alleen maar kritiek geven en een grote muil opzetten.
Maar voor de rest is hij gewoon hondegierig en loopt hij meer rond te wandelen dan wat anders.
Praat nooit met iemand, zit tot de middag op zijn kamer, komt dan vreten.
Wandelt dan wat rond in de omgeving, zijn jas over zijn hoofd getrokken.
Daarna gaat hij naar de bar, drinkt whisky.
Komt eten.
Terug naar de bar om whisky te zuipen tot hij niet meer op zijn benen kan staan.
Om dan straalbezopen terug naar zijn kamer te gaan.
Ronduit waardeloze zak.
En een misplaatste rokkenjager ook.
Zit steeds avances te maken.
Kreeg vorig jaar bijna boel met een andere hotelgast toen hij iets te vrijpostig omging met zijn echtgenote.
Had Simon die de bar doet niet tussenbeide gekomen, hij kreeg vast het pak slaag van zijn leven.
En eerlijk...
Ik gunde het hem.
Sarah moest erom lachen.
Vertelde over hoe hij avances maakte in de luchthavens van Madrid en Buenos Aires.
En over de vlucht naar Ushuaia.
"De klier", zei Beatriz.
"Ik had gewoon even mijn vuist keihard tussen zijn benen laten terechtkomen, goed geweten.
Zo babbelden beide meisjes door tot laat in de nacht.
Ineens had Beatriz door dat Sarah niets meer terug zei.
Ze was in slaap gevallen.
Haar hoofd schuin, weggezakt in het hoofdkussen.
Beatriz glimlachte.
"Lieve meid", zei ze zachtjes.
Gaf Sarah een zoentje op haar voorhoofd.
"Duerme tranquilo", fluisterde ze stilletjes.
Om dan het licht uit te knippen en ook haar ogen te sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten