Het was muisstil in de rechtszaal.
"Beschuldigde sta op." beval de rechter.
Francis Pelckmans stond recht.
“Francis Pelckmans.
In mijn lange carrière als rechter heb ik veel mannen zoals u op de beklaagdenbank zien verschijnen.
Mannen die dachten dat een vrouw niets meer of minder was dan hun bezit.
Die meenden dat zij het recht hadden om zich aan eender welke vrouw, op eender welk moment te vergrijpen.
Maar van al die mannen die ik de revue zag passeren.
Bent u gewoon de ergste van allen!
Het is door mannen zoals u, dat vrouwen ’s avonds alleen de straat op durven.
Het is door mannen zoals u, dat moeders vol angst zitten wanneer hun dochter de deur uitgaat. Ook overdag.
Het is door mannen zoals u, dat vele ouders ’s nachts niet kunnen slapen, wanneer hun dochter eens een avondje uit is.
Want vele ouders zijn bang dat hun dochter net zoals deze jonge dames ten prooi zouden vallen aan mannen zoals jij.
De pijn die ik zie in de ogen van het echtpaar Gonzalez-Garcia. Die geconfronteerd werden met één van de ergste dingen die er zijn, het verlies van je eigen kind.
Welks de grootste nachtmerrie is voor elke ouder.
Meer nog, wat zij meemaakten is de nachtmerrie van elkeen die één of meerdere opgroeiende dochters heeft. Die pijn liet mij als mens niet onberoerd.
Ik heb u spreekrecht gegeven. Ik heb u de kans gegeven om uw daden uit te leggen, om er een verklaring voor te geven.
Maar toen u zo grievend uithaalde naar de ouders van wijlen Inez Gonzalez-Garcia. Toen ik zag hoe ervan genoot om zo genadeloos op hun hart te trappen.
Kreeg ik daar grote spijt van.
Ik wil bij deze mijn excuses aanbieden aan deze lieve, zachte mensen.
Ik heb niet gewild dat jullie die harde woorden zouden moeten aanhoren. Bovenop jullie diepe verdriet.
Daarentegen werd ik diep geraakt door de woorden van juffrouw Sandra Musschaert.
Het betoog van deze dappere jonge vrouw greep me regelrecht naar de keel.
De manier waarop zij het opnam voor haar jonggestorven lotgenote.
De manier waarop zij brandhout maakte van heel jou misselijk makende betoog.
Haar schreeuw om gerechtigheid. Gerechtigheid voor dat bitter jonge meisje.
Welnu… Die schreeuw zal gehoord worden.
Ik zal u niet alleen veroordelen voor de verkrachtingen, gepaard gaande met slagen en verwondingen en vrijheidsberoving.
Maar voor hetgeen u Inez Gonzalez-Garcia aandeed. Komt daar nog bij…
“Slagen en verwondingen, zonder het oogmerk om te doden.. MAAR MET DE DOOD TOT GEVOLG!!!!!
Na die woorden werd het zo stil, je kon een speld horen vallen in de rechtzaal.
Francis Pelckmans. Met dit alles samen… Veroordeel ik u tot 30 JAAR CEL!!!!
En…
Ik zal al mijn invloed aanwenden om de ‘Commissie voor vervroegde invrijheidstelling’ ervan te overtuigen dat ze u zo lang mogelijk in de cel moeten houden.
Want U Francis Pelckmans.
U bent een gevaar voor de maatschappij!!!
Dat is uit hetgeen we op dit proces leerden, maar ook uit andere feiten uit uw strafdossier, werd het ons meer dan duidelijk dat geen vrouw veilig is voor u.
Teveel vrouwen hun levens werden verwoest door uw hatelijke, smerige en harteloze sadisme.
Daarbij denk ik ook aan de jonge Thaise waarmee u kort getrouwd geweest bent.
Het was een schijnhuwelijk.En ja… Ze liet je staan.
En daar betaalde ze een zware prijs voor.
Nog steeds verblijft Milay Chayong in een instelling voor gehandicapten.
Ze is verlamd, kan niet meer spreken, niet zelfstandig eten… Ze leeft nog steeds verder als een plant…
U kreeg tien jaar cel, en kwam vervroegd vrij… zij kreeg LEVENSLANG!!!
Het is genoeg geweest… Ik maak een einde aan jou smerige spelletjes!"
Toen sloeg hij nog een laatste maal met zijn hamer.
Het hof ging uitéén.
In de rechtszaal was een zucht van opluchting te horen.
Gerechtigheid was geschied.
Sandra omhelsde haar lotgenotes.
“Het is gelukt”, zei Linda. We hebben hem klein gekregen.
Geen enkele vrouw moet nog vrezen voor die smeerlap”…
Sandra werd met felicitaties overladen.
Fotografen verdrongen zich rond haar, ze wilden haar zo graag voor de lens.
Maar ze werd weggeleid, samen met de anderen.
Ze sloot haar ouders in de armen.
“Ik ben fier op je meisje”, zei haar moeder.
Ook haar pa nam zijn dochter eens goed vast.
“Da’s nu MIJN dochter se. Mijn lieve dappere dochter”.
Iedereen mocht het horen.
Voor de ingang van het gerechtshof had een troep betogers postgevat.
“Geen genade voor vrouwenbeul Pelckmans!”, stond er op de spandoeken te lezen.
De betogers, meestal vrouwen. Leden van een kleine radicaal feministische actiegroep, juichten Sandra toe.
“Heldin, heldin, heldin, heldin!!!" Scandeerden ze.
Ze zette haar GSM terug aan.
“20 nieuwe berichten”, las ze.
Allemaal steunbetuigingen, felicitaties. Van vrienden en kennissen die reeds via het internet het nieuws vernamen.
Flarden van Sandra’s getuigenis werden op het journaal getoond.
Nog meer felicitaties. Nog meer telefoontjes, SMS’jes, berichten op haar e-mail, haar Facebook pagina.
Ze wist er geen blijf mee.
De dag erna…
Haar foto op alle voorpagina’s.
"Slachtoffer van verkrachting praat haar belager aan de galg." “Verkrachter krijgt zwaardere straf na dapper pleidooi van slachtoffer." “Dappere Sandra laat Pelckmans boeten." “Gerechtigheid voor Inez."
het was maar een greep uit de vele krantenkoppen die hulde brachten aan Sandra.
Het onderwerp kwam aan bod op radio en TV.
Sandra stond een interview toe. Live in het middagjournaal.
Ze vertelde over hoe diep ze werd geraakt door het droevige verhaal van Inez.
Hoe ze walgde van de show die Pelckmans opvoerde in de rechtszaal. Ze wilde een wederwoord brengen. Ze wilde gerechtigheid.
En ze vertelde dat ze opgelucht was dat die gerechtigheid er kwam. En dat die Pelckmans voor lange tijd in de cel zat.
Maar de aandacht werd haar een beetje teveel.
Mensen klampten haar aan op straat, tot zelfs op haar werk.
Ze was blij dat zen even thuis mocht blijven. Tot alles bekoeld was.
Ze kreeg vele brieven. Sommigen van mensen die hun verhaal wilden doen.
Die beantwoordde ze dan.
Zo was ze wel.
Als ze mensen kon helpen, dan deed ze dat graag.
Sandra heeft een hart van goud…
De weken gingen voorbij. De media had andere katten te geselen.
Sandra vond weer rust.
Dan ontving ze een brief.
Geschreven door een zekere Caroline Vermeire.
De vriendin van wijlen Inez Gonzalez-Garcia.
Sandra las de brief.
Lieve Sandra.
Ik schrijf deze brief omdat ik nog steeds diep onder de indruk ben van je mooie pleidooi vorige maand tijdens het proces tegen Francis Pelckmans.
Je herstelde mijn vriendin Inez in ere.
Ik Caroline Vermeire was tot aan haar dood de vriendin en grote liefde van Inez Gonzalez-Garcia.
We waren dolverliefd, onafscheidelijk. Twee handen op één buik.
Ik hield van Inez en zij van mij. We leken voor elkaar geboren.
Ik kende Inez al van kindsbeen af. We zaten samen in de kleuterklas in het kleine dorpsschooltje.
Ook de lagere school hebben we daar doorlopen.
We speelden op straat, maakten krijttekeningen op de stoep.
Heerlijke zorgeloze jaren waren het.
Zo groeiden we op.
Toen ik 14 was, merkte ik dat ik anders was dan de andere meisjes.
Jongens konden me niet boeien, maar meisjes en vrouwen wonden me op.
Ik zat stiekem in de vuile boekjes van mijn oudere broer te loeren. Ik werd geil van die mooie naakte lijven.
Ik wist niet wat ik ermee aanmoest.
Bij Inez kon ik mijn verhaal kwijt. Zij begreep me. Ze vertelde mij dat ze ook zo’n gevoelens had. En dat ze blij was dat ze niet de enige was.
Dat schiep een band.
Op een avond, we waren alleen thuis. Inez en ik.
Daar gebeurde het. We begonnen elkaar te zoenen, wat begon met een voorzichtige kus op de mond.
Werd een lange passionele tongzoen.
Het smaakte naar meer.
Inez kleedde me uit. Raakte me overal aan…
Het was zo mooi Sandra.
Het is een beklijvende herinnering die ik altijd koesteren zal.
Sinds die ene passionele avond…
Waren we niet meer van elkaar te scheiden.
De band tussen ons was nog sterker geworden.
Ze was niet langer mijn vriendin, ze was mijn lief. j
Mijn eerste en tot op de dag van vandaag…
Mijn enige grote liefde.
Toen werd ze verkracht.
Na twee lange weken mocht ik haar eindelijk zien in het ziekenhuis.
Zo erg was ze eraan toe.
Ik kreeg een schok. Ik herkende haar niet meer.
Mager, bleek, haar ogen zo dof en levenloos.
Mijn grote liefde… Ik zag haar wegkwijnen.
Ze was een bang vogeltje. Angstig en schuchter in een grote boze wereld.
Na haar tweede zelfmoordpoging werd ze naar een instelling gestuurd.
Daar zocht ik haar op, wanneer dat kon.
Ik had nieuwe hoop, die ene keer toen we samen in de bezoekersruimte voorzichtige toekomstplannen maakten.
Ze wilde samenwonen. Ze wilde mij aan mijn zijde… ooit.
Want bij mij voelde ze zich geborgen. Veilig.
Ze mistte dat veilige gevoel van geborgenheid wanneer ze zich in mijn schoot nestelde.
Alleen daarom wou ze zo graag eens een weekje verlof. Een weekje weg uit die muffe instelling.
Het motiveerde haar, dacht ik.
Wist ik veel dat er in haar een sterk doodsverlangen schuilde. Iets wat ze zorgvuldig verborgen hield.
Dat laatste moment samen.
Zij lag in mijn schoot, een flauwe glimlach op haar lippen.
Zo lagen we samen op mijn kamer in de zetel.
Ik woelde door haar zachte, lange zwarte haren.
Ze hield mijn hand vast. Ze keek me aan, met haar donkere doffe ogen.
“Te quiero mi corazon." Zei ze zachtjes.
We keken elkaar minutenlang diep in de ogen.
En ze gaf me een laatste kus.
Het waren haar laatste woorden aan mij gericht.
De volgende morgen kwam mama me wekken.
Ze zette zich naast me in bed.
Voorzichtig probeerde ze me het nieuws te brengen.
Maar ik was in shock. Mijn wereld stortte in…
Ze hebben me naar het ziekenhuis moeten brengen.
Daar heb ik dan drie dagen gelegen.
Kun je je voorstellen Sandra.
In één en hetzelfde dorpje moest de ambulance komen om twee jonge meisjes op te halen.
Eéntje is nu dood, de ander was in zware shock.
Dat ging rond.
Iederéén had met mij en met de lieve mama en papa van Inez te doen.
Nog altijd lieve Sandra. Voel ik die diepe pijn.
Inez laat nog altijd een lege plek achter in mijn hart.
Ik mis haar…
Haar zachte liefde, haar kussen, haar lichaam.
Ik mis haar…
‘Het leven gaat verder’ zeggen ze.
Dat is zo.
Maar niet zonder die vreselijke pijn in mijn hart.
Ik wil er over praten.
Maar dat lukt niet.
Mensen willen vergeten. Begrijpen niet dat je zo lang kunt rouwen om iemand.
Lieve Sandra.
Je hebt indruk op me gemaakt.
Ik was aanwezig in de rechtzaal. En zat stilletjes te wenen toen je sprak.
Ik was zo blij dat ik je even, een vluchtige knuffel kon geven.
Had de kans niet om eens met je te spreken. Zoveel mensen om je heen.
Ik zou zo graag eens met je spreken Sandra.
Mijn gevoelens uiten. Jou persoonlijk zeggen welke indruk jij op me gemaakt hebt.
Geef me die kans lieve Sandra.
Ik weet, het klinkt raar voor jou.
Maar je bent in mijn gedachten, elke dag.
Ik heb je foto uit de krant geknipt. En kijk ernaar elke nacht.
Je bent mijn heldin.
Gun me de kans om eens met je te praten.
Alsjeblieft….
Liefs.
Caroline.
Sandra las de brief.
Ze wist niet wat ze ervan moest denken.
In bed dacht ze na…
Ze besefte dat Caroline zwaar heeft geleden onder de dood van Inez.
Ze knipte het licht aan en las de brief.
En opnieuw… En opnieuw.
Ze zette haar laptop aan.
Op Facebook zocht ze naar Caroline Vermeire.
Er waren zeker een stuk of tien vrouwen die zo heten.
Maar ze zag een foto… “Dit is ze”, dacht ze bij zichzelf.
Ze klikte erop.
“In een relatie met Inez Gonzalez-Garcia” stond er te lezen.
Het verbaasde haar niet.
Ze stuurde Caroline een vriendschapsverzoek. Dat werd meteen aanvaard.
Dan een chatberichtje.
“Hey Sandra, leuk dat je me toevoegde... Knuf”.
Sandra antwoordde. “Geen probleem Caroline, aangename kennismaking…
Heb je zin om morgen… allee vanmiddag iets te gaan drinken in de stad?”
Caroline zei meteen ja…
Ze praatten nog wat over koetjes en kalfjes. Ze wensten elkaar nog een goeie nacht en toen sloot Sandra haar computer af.
Ze zag een ontmoeting met Caroline best wel zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten