De Wraakgilde 3

Een vrijstaande woning even buiten de stad.
Een klein huisje langs een 'boereweggetje' met erachter allerlei aanbouwsels en koterijen.
Ooit moet het een café zijn geweest, de naam heeft zijn sporen nagelaten op de stenen boven de voordeur en het raam van wat nu de woonkamer is. Helaas kan geen mens nog lezen hoe dat café ooit heette.
Alain belde aan, een kerel van rond de veertig deed open.
Kaal, sikje, tatoeage op achterhoofd, T-shirt van Neophyte, trainingsbroek van 'Australian'.
Hier woonde duidelijk een echte 'Gabber' en daar was ie fier op ook.
"Voor wat is 't?" Vroeg hij.
"Bent u Patrick Meyers?" Vroeg Alain.
"Ja dat ben ik." Was het antwoord.
"We hebben hier een bevel tot huiszoeking." Zei Alain.
De kerel bekeek de brief die Alain toonde samen met zijn badge.
"Godverdomse kloteflikken." Foeterde hij.
"Wat heb kik ulder nu weer misdaan?"
"U bent veertien dagen geleden tegengehouden met gevaarlijke producten aan boord van uw wagen."
"Euh... Dat kan!" Zei Patrick.
"Wasbenzine, kerosine, terpentijn, kaliumchloraat... Wat waarde gij daarmee van plan kameraad?" vroeg Alain.
"Oh is 't voor dadde?" Zei Patrick onverschillig. "Kom es efkes mee."
Alain en Sarah volgden Patrick, maar niet voor Alain de anderen instructies gaf.
"Zoek heel den boel maar af en als ge iets verdachts vindt, hoe onbenullig ook... ge komt het melden, begrepen?" De mannen gingen meteen aan de slag.
Patrick nam Alain en Sarah mee naar één van de aanbouwsels, daar troffen ze een klein geïmproviseerd laboratorium aan.
"Wat steekt gij hier uit?" Vroeg Alain.
"Toch niet bezig met de aanmaak van XTC? Gelijk tien jaar geleden."
"Absoluut niet 'flikske', absoluut niet." Verdedigde Patrick zich.
"Kijk 't zit zo.
Ik heb een klein evenementenbureau uit de grond gestampt, gecombineerd met het platenlabel dat ik intussen beheer.
We organiseren Hardcore fuiven waar de DJ's van het platenlabel dan komen draaien.
We zijn klein begonnen in kleine zaaltjes en zo.
Maar het groeit en blijft groeien, onze agenda zit overvol en het volk blijft maar toestromen.
Ge verstaat 'flikske', we moeten het ijzer smeden terwijl het heet is.
We willen de mensen blijven boeien.
Daarom dacht ik aan een soort act met vlammenwerpers en zo.
Maar dat wil ik veilig doen.
Daarom probeer ik nu een soort mengsel te maken dat weliswaar een hevige vuurkracht geeft, maar toch veilig genoeg. Ah ja ik wil geen doden of gewonden op mijn geweten hebben hé 'flikske'."
"En hoe komt gij aan al dat materiaal?" Vroeg Alain.
"Ewel hier 'flikske', hier, zie maar nekeer! Allemaal aankoopbonnen.
't Komt van overal, Brussel, Antwerpen, zelfs uit Holland en Duitsland.
Allemaal van bonafide handelszaken, niks illegaals of in 't zwart.
Alles is zo clean als 't maar zijn kan."
Dan keek hij Alain aan.

"Flikske'." Zei Patrick alsof hij Alain wilde paaien.
"Mijn apejaren zijn voorbij hé.
Den tijd van minderwaardige XTC en boelzoeken is gedaan zulle.
Ik moet niet meer dealen, noch naar de pijpen dansen van één of ander kaffer van een baas.
Ik kan eindelijk mijn droom waarmaken.
Naam maken in de Hardcore wereld.
Hier op de zolder heb ik een heuse opnamestudio, veel beter dan de vorige.
Ge weet wel dieje dat gij in beslag hebt genomen, weet ge nog... 'flikske'?" vroeg Patrick met een grijns.
"Voor u is 't nog altijd HOOFDINSPECTEUR!" Onderbrak Alain hem geërgerd.
Hij keek Patrick met een nijdige blik aan.
"Daarbij, met dat soort praatjes kwaamt ge tien jaar geleden ook af.
Gij denkt zeker dat ge met een stel uilen te doen hebt?
Er zijn drie doden gevallen, en die werkten alle drie bij Bastiansens.
Nu ja, één er van was Gilbert Bastieansens zijn bloedeigen zoon.
En gij hebt ook bij Bastiaensens gewerkt tot zo'n anderhalf jaar geleden. Toch?"
"Ja, dat klopt.
Maar ben 't daar afgebolt. Ik wilde met heel dat zootje daar niks te maken hebben." Onderbrak Patrick.
"En ge hebt ervaring met het maken van molotovcocktails, en die dingen maken u nogal tamelijk verdacht, vooral omdat één van de slachtoffers omkwam in een brand die met zo'n molotovcocktails gesticht is." Ging Alain onverstoorbaar verder terwijl hij Patrick volgde die Alain en Sarah binnenloodste op de zolderverdieping van het woonhuis waar een heuse professionele opnamestudio was ondergebracht.
Brandstichting bij nacht in een bewoond pand. Daar lacht een volksjury niet mee hoor kameraad." Zei Alain terwijl hij naar adem hapte, hij had moeite om de snelle tred van Patrick Meyers bij te houden.
Patrick slaakte een diepe zucht.
"Inspecteurke!!
Rudy Serneels, want over diene pee hebt ge het toch hé. Aja 't was toch den dienen die ze hebben opgefikt in zijn eigen kot hé.
Ewel Rudy hé, die heeft, nu ja had veel vijanden hoor.
Vooral in 't Hardcore milieu.
Ik heb hem genoeg moeten buitenwerken op de fuiven die ik organiseerde hoor.
Hij weet dat hij beter bij mij in de buurt wegblijft en de afgelopen jaren deed ie dat ook.
Hij liet mij met rust en ik hem.
Ik zou wel gek zijn om alles wat da 'k heb opgebouwd kapot te maken voor zo'n loserke zulle.
Maar er zijn er anderen die niet zo denken als ik.
Hij heeft veel schulden.
Vooral bij dealers en zo.
En ik weet als geen ander dat die gasten over de middelen beschikken om brandjes te stichten zoals ze dat bij hem thuis deden. En hun pollekes jeuken om het ook effectief te doen.
En ja... er zijn er die al bij mij kwamen vragen of ik niks had om molotovcocktails mee te maken, want ze weten in 't milieu ook van de experimenten waarmee da 'k bezig ben.
Maar ge moogt navragen... IK GEEF NIKS! NOUGABOLLEN!!!"
Alain schudde het hoofd.
"Ik kan het maar niet geloven, ik kan het maar niet geloven.
Dat gij... Patrick Meyers zo een brave jongen geworden zijt!
Gij die branden hebt gesticht in de moskee hier in de stad, en in de gebouwen van een Turkse vereniging.
Gij die de hele streek bevoorraadde met uw minderwaardige XTC pillen waarvan mensen in het ziekenhuis belandden en er zelfs iemand blijvend invalide was geworden.
Gij die de schrik waart van de streek, als gij ergens verscheen op een fuif was 't gegarandeerd 'koekenbak'.
En gij zoudt nu 'clean' zijn.
Da's toch dure apparatuur dat hier staat hé.
Hoe financierde gij dat? Toch niet met hetgeen ge verdiende bij Bastiaensens en uw andere werkgevers zeker? Maakt dat maar de kat wijs jongen."

Patrick nam een blik Red-Bull uit de frigo en trok het met arrogante nonchalance open.
"'Inspecteurke'." Zei Patrick terwijl hij Alain indringend aankeek.
"Ik heb het smeerlapke uitgehangen ja.
Ik was gevreesd bij velen, en daar hadden ze hun reden voor.
Want als ik mepte!! Ewel, dan mepte ik door. En met boksbeugels hé!
Maar één ding is altijd belangrijk voor mij geweest!
LOYALITEIT!!!
Ik ben altijd loyaal geweest tegenover de gasten in 't milieu en aan de idealen waarin ik geloofde.
Ik ben altijd loyaal geweest aan mijn volk, mijn ras en mijn vaderland.
En weet ge.
Loyaliteit wordt beloont.
Als ge loyaal zijt en mensen weten dat ze op u kunnen rekenen.
Dan wordt dat altijd terugbetaalt.
Veel van dat materiaal is tweedehands.
Heb ik kunnen kopen voor een prijske van gasten die eveneens in 't Hardcore milieu zaten.
Hey... Sommigen gaven het voor niks weg.
Gewoon, omdat ze in mij geloven.
Omdat ze weten waar ik voor sta.
En dat maakt mij sterk.
Wetende dat er mensen zijn die in mijn geloven.
Ik heb geen diploma, ik kan mij niet schikken naar de normen van de maatschappij die gij vertegenwoordigt.
Meer nog.
Ik kots op die hele maatschappij die zijn eigen jeugd uitkotst en achteruit steekt ten voordele van al dat ingevoerd gespuis.
Maar door mijn loyaliteit aan de mensen en waarden die voor mij belangrijk zijn sta ik waar ik nu sta."
Alain draaide zich om, achter hem stond Geert, een jonge rechercheur.
"En, iets gevonden?" Vroeg hij.
"Niks bijzonders chef. Geen drugs of illegale middelen, geen verboden wapens of producten."
Alain zuchtte en keerde zich weer tot Patrick.
"Bon," zei Alain. "We gaan het hierbij laten.
Maar... Ik ga eerlijk zijn.
Ge zijt nog niet van ons af.
Hoe schoon uw verhaaltjes ook mogen klinken.
Ik geloof er maar weinig van.
En ik ga heel goed nagaan wat uw relaties waren met de slachtoffers.
En ik ga ook uitzoeken en vinden... of er van die producten die we hier aantroffen werden doorgespeeld aan derder en wat die ermee deden.
Denk dus maar twee keer na voor je éénder wat onderneemt Patrick Meyers." Zei Alain.
Dan keerde hij zich tot Sarah.
"Kom Sarah we moeten gaan, er is nog veel werk aan de winkel."

In de auto schudde Alain het hoofd.
"Gelooft die gast nu echt zijn eigen leugens?
Loyaliteit... komaan, echt. Komaan!
Die 'Gabbers' zijn gewoon niets meer of minder dan een bende marginalen onder elkaar.
Zonder drugs is die ketelmuziek waar ze naar luisteren toch echt niet aan te horen."
"Da's een subcultuur hé," zei Sarah. "En die kent die subcultuur door en door. En wil daar iets mee doen. Daar munt uit slaan."
"En klanten lokken voor zijn drugshandeltje zeker?" zei Alain cynisch.
"Nenee, voor mij is het duidelijk.
In de gaten houden die handel."
Alain hield halt bij de koffiebar waar ze altijd ontbeten.
"Ik ben toe aan koffie, heet en straf." Zei hij.
"De smaak van die chemische troep blijft op mijn tong plakken."
Even later genoot Alain van een pittige espresso en Sarah van een Latte Macchiatto.
Alain keek in Sarah haar hemelsblauwe ogen.
Legde zijn hand op de rug van de hare.
Ze glimlachte zacht.
"Ik zie u graag." Fluisterde ze zacht.
"Ik u ook liefje." Antwoordde Alain.
"Ik u ook."
Ze zwegen.
Bleven elkaar aankijken.
Dan trok Sarah haar hand ineens terug.
"Weet ge wat mij dwars zit in heel die zaak?" Zei ze.
"Al die gasten met een serieus strafblad in dat bedrijf, en toch zei Gilbert Bastiaensens dat iedereen er graag werkte en zo.
Dat moet daar toch wel eens scheef gezeten hebben tussen al die zware gasten.
Toch?"
"Dat gaat hij niet aan onze neus hangen Sarah," zei Alain.
"Die Gilbert Bastiaensens is zo iemand die de dingen mooier doet lijken dan het is.
Bij de sociale inspectie is ie goed gekend voor zijn dubieuze praktijken.
Zwartwerk, koppelbazerij, het niet altijd zo nauw nemen met de sociale wetten, uitblijven van eindejaars en andere premies.
Bij de vakbond klinkt de naam Bastiaensens ook als een klok.
Geen enkel bedrijf maakt winst door voor 'Sinterklaas' te spelen.
Zo goed als elk bouwbedrijf werkt met goedkope onderaannemers uit Oost-Europa, en hij zou het kunnen bolwerken met nog op te leiden mislukkelingen. Maak dat een ander wijs.
Ik heb al een piste," zei Alain ineens;
"Ik denk meer en meer in de richting van pesterijen en dat soort dingen." Zei Alain.
"En als ik het goed voor heb waren de drie slachtoffers erbij betrokken ook.
En nog een paar andere gasten."
"Wacht," zei Sarah.
"Je hebt het toch niet over de zaak Nico Bosteels?"
Alain knikte bevestigend.
"Ja meisje.
Over die zaak heb ik het.
Heel triest was dat.
En het ergste is.
Die gasten werden gewoon niet gestraft, behalve ééntje.
Wijlen Rudy Serneels. Maar ja die had toen al een serieus strafblad, dat kon de rechter onmogelijk negeren hé.
Maar zo zie je maar hoe licht men over zo'n zaken gaat.
Terwijl pesterijen iemand gewoon voor het leven kunnen tekenen."
Alain dronk zijn koffie op en keek met zijn typische bedrukte blik voor zich uit.

"Weet ge Alain." Zei Sarah.
"Ge komt bij veel mensen over als een norse brombeer, een donderwolk, een eeuwige pessimist.
En toch...
Toch heb ik u graag.
Omdat onder die harde bolster van u een heel gevoelig persoon zit.
Een heel zachte, blanke pit.
Een mens met mooie waarden.
Daarom heb ik u zo graag Alain.
Daarom heb ik u zo graag."
Alain zweeg.
Legde opnieuw zijn hand op de rug van de hare.
Wreef zacht met zijn duim over haar vingers en knokkels.
Hij wist niet wat zeggen, dat merkte ze.
"Lieve brombeer." Fluisterde ze.
Hij glimlachte.
Voelde het warm worden in zijn hart.
Dan ineens hoorde ze gerinkel komende van de binnenzak van Alain zijn jas.
Het was zijn gsm. Hij haalde hem eruit en schakelde in.
"Met Alain Donck." Zei hij.
"Wat?
Wanneer? Zopas?
Op de Stadsring?
We komen eraan, ja direct!!!"
Hij legde in en stond recht.
"Weer een aanslag!" Zei Alain.
En weer met een molotovcocktail!
Binnen gegooid in een wagen die voor het rode licht stond, de bestuurder had geen schijn van kans... "