Verboden harstocht 4

Hafna had een plan.
Thuis gedroeg ze zich voorbeeldig.
Onderging het strakke regime dat haar broers op bevel van vader haar oplegden.
Onderging hoe ze door hen en door de twee neven uit Marokko scherp in de gaten werd gehouden.
Ze gedroeg zich nederig en onderdanig.
Merkte dat haar vader en broers leken te denken dat ze haar les geleerd had.
En spijt had van haar slechte gedrag
Maar dat was maar schijn.
Op de kamer die ze deelde met haar zusje Layla en haar nichtje Khalida die nu in de woonkamer TV aan het kijken waren zat ze achter het bureau.
Te studeren, zo leek het.
Maar tussen haar studieboeken lag er een briefje.
Dat ze terug boven haalde eens ze merkte dat haar broer Khaled die blijkbaar iets uit zijn eigen kamer - die hij deelde met de twee andere oudste broers - nodig had terug de trap afdaalde naar de eerste verdieping waar de woonkamer en keuken zich bevond, evenals de slaapkamer van de ouders.
Ze begon verder te schrijven.
Naast de stapel studieboeken stond haar laptop.
Ze bestudeerde nauwkeurig de site van de NMBS.
Met trillende handen schreef ze verder.
Schreef ze een brief die ze morgen stiekem in de schooltas van Brecht zou stoppen.
Daarin legde ze haar plan uit.
Hopende dat hij erin mee zou gaan.
Haar hart bonsde in haar keel.
Ze opende zijn facebook profiel.
Zag zijn profielfoto waarin de jongen guitig naar de lens keek.
"Schatke," fluisterde ze zacht.
"Ik wil bij u zijn.
Als ik nie bij u kan zijn.
Dan hoeft het voor mij niet meer.
Als ze me daarvoor willen vermoorden omwille van die fokking 'familie eer'.
Dan doen ze maar.
Zonder u schatke... heeft mijn leven geen zin."
Ze kuste het scherm, zijn foto.
Tranen liepen over haar wangen, vielen op haar schoot.
Een jong meisje, met een hart vervuld van pure liefde.
Diep en intens.
Bereid om zich vrij te vechten.
Om los te breken uit het keurslijf dat haar familie en haar gemeenschap haar oplegde.
Wat de prijs ook mocht zijn.
Ze zou gaan voor de vrijheid.
De vrijheid op die ene persoon in haar armen en hart te sluiten.
En toe te laten in haar lichaam.
Die haar hart had gekozen in plaats van haar familie!

Ten huize Moorkens Hemmerechts zat het er intussen bovenarms op.
Brecht had zich in een facebook discussie met scherpe bewoordingen uitgelaten over de manier waarop moslims hun dochters hun vrijheden beperkten en haar zelfs beletten om te studeren of om alleen weg te gaan.
Zijn moeder had die opmerkingen gelezen en riep haar zoon apart.
"Wat voor uitlatingen zijn dat allemaal?" vroeg ze.
"Beseft gij eigenlijk wel wat dat gij schrijft?"
"Ja," zei Brecht.
"Is toch zo.
Kijk maar naar Hafna.
Die mag ineens niet meer alleen naar school en terug naar huis.
Omdat haar broers hebben opgevangen dat ze 'iets te los met jongens omgaat'," zei hij.
Dan trok Hilde Hemmerechts aan haar zoon's arm en keek hem strak in de ogen.
"Waar zijde gij mee bezig?" vroeg hij.
"Is dat een spelleke?
Een weddenschap met uw maten op school?
Dat ge erin zou slagen om haar te verleiden? Om haar zo ver te krijgen dat ze oneerbare dingen doet?
Onnozelaar!" zei Hilde terwijl ze hem nijdig aankeek.
"Wanneer gaat ge eindelijk eens volwassen worden?
Met uw puberachtige manieren ook altijd?"
"Ma, waar haalde gij dat toch allemaal uit," vroeg Brecht.
"Hafna is een toffe.
Kom daar goed mee overeen.
Dat die broers eens normaal doen hé, we zitten hier toch niet in Marokko?"
"Genoeg!" schreeuwde Hilde ineens.
"Ik wil dat soort gemene cafépraat hier niet horen!
Eerbaarheid is voor moslims een heel belangrijk iets.
Het is niet omdat wij het normaal vinden dat meisjes als lustobjecten gezien worden waar iedereen naar kan gapen, en waar elke vent die wat last heeft van zijn hormonen zomaar even kan gaan op kruipen. Dat zij ook moeten gaan denken.
Gij laat Hafna met rust, hebt ge dat begrepen?
En ge gaat eens leren om u te beheersen.
Gij zit veel te veel met seks in uwe kop.
't Wordt misschien tijd dat ge eens wat meer gaat sporten in plaats van altijd maar met die computers bezig te zijn.
Dat uw hormoonspiegel een beetje tot rust kan komen."
Brecht rukte zijn arm los van zijn moeders grip en liep naar zijn kamer waar hij de deur achter zich dicht sloeg.
"Onnozel mens!" zei hij luidop.
Dan liep hij de trap op, stapte zijn kamer in.
Hij wierp zich op bed en nam zijn telefoon.
Stuurde Hafna een berichtje.
"Liefje," schreef hij.
"Ge zijt niet de enige die te lijden heeft onder de zever van mijn familie.
Bij mij is het al even erg.
Ik verlang naar u.
Uw 'schatke' xxxx."
Ze SMS'te terug.
"Kijk morgen eens in uw boekentas schatke," schreef ze.
"Love you xxxxx."
Brecht lag op bed en staarde naar het plafond.
"Die meent dat zo keihard met mij," dacht hij bij zichzelf.
Hij zocht haar foto op die in zijn gsm opgeslagen stond, en staarde er dromerig naar..
Ook hij kuste teder het scherm van zijn gsm.
En staarde zeker een kwartier lang naar haar afbeelding.
Terwijl zijn gsm net niet uit zijn trillende handen viel.
Tenslotte legde hij zijn gsm op zijn borst tegen zijn hartstreek en slaakte hij een diepe zucht.

Die middag op school doorzocht Brecht zijn schooltas en vond er inderdaad een briefje.
Hij opende het snel.
Hafna was met enkele meisjes aan het kletsen, maar hij zag dat ze even naar hem keek.
Ze zag dat hij het briefje vast had, en dat deed haar hart al sneller kloppen.
Het moment dat ze haar plan zou kunnen uitvoeren kwam al iets dichterbij.
Brecht zette zich tegen de muur op het schoolplein en vouwde het briefje open.
Hij herkende meteen Hafna's verfijnde handschrift.

Hij las:
Schatke.
Laat ons wegaan.
Weg van hier.
Weg uit gevangenis.
Ik wil weg.
Met u
Met u schatke.
Weet al naar waar.
Maar hou nog voor mezelf.
Maar alles is al geregeld.
Gij moet alleen zorgen voor geld, want ze doen er alles aan om ervoor te zorgen ik niks van geld op zak.
Is niet veel, maximum 150 euro.
Weet gaat lukken schatke, gij gezegd gij hebt spaarrekening.
Oh en condooms.
Zorg voor condooms schatke.
Ik wil seks met u.
Ik wil vrijen met u.
Ik wil u mijn lichaam schenken.
Mijn lichaam.
Is alleen voor u schatke.
Gij zijt mijn schatke.
Mijn liefje.
Bij u voel ik me goed.
Voel ik me veilig.
Love you.
4ever in my <3 
Uw liefke.
Hafna."

Brecht zuchtte diep.
Vouwde het briefje terug dicht en stopte het in zijn hemdzak.
Hij twijfelde.
Zou hij dit wel doen?
Zijn verstand zei dat dit een zeer gevaarlijk spel was.
Dat hij beter inderdaad meer afstand moest nemen van haar.
Dat het verschil van cultuur iets te groot was.
Dat haar familie altijd tussen hen zou staan.
Maar aan de andere kant.
Als hij in haar ogen keek.
Zag hij zoveel verlangen.
Om vrij te zijn.
Om te kunnen zijn wie ze wilde zijn.
Aan de zijde van diegene naar wie haar hartje zo verlangde.
Hij zocht haar op in de refter waar ze een schoteltje koude couscous met salade aan het eten was.
Hij ging naast haar zitten, meteen nam ze zijn hand vast.
"Hebde briefke gelezen schatke?" vroeg ze.
Brecht knikte.
Ze keek hem aan.
"Doet ge 't?"
Hij keek haar aan.
Wreef zacht met zijn duim over de rug van haar hand.
"Ik doe het liefje," zei hij.
Hafna's gezicht klaarde op.
"Schatke," zei ze.
"Gij ziet mij echt graag hé."
"Ja, Hafna," zei Brecht.
"Ik zie u graag.
Ik zie u zielsgraag."
Ze reikte naar zijn rechter oor en fluisterde.
"Morgenavond na school bij station.
Koop twee tickets voor trein naar Oostende.
Stopt op perron vijf.
zoeken eerste tweedeklassewagon na locomotief.
Daar zien wij mekaar, ok?
Schatke."
Ze gaf hem een vluchtige zoen op de mond.
Een gelukzalige glimlach stond op haar lippen te lezen.

16u30.
Brecht verliet de school.
Na enige twijfel besloot hij om Hafna's brief in het kastje te laten waar hij zijn schoolgerief en persoonlijke spullen opborg.
Moeder hoefde dit niet te zien, zo vond hij.
Iets te vaak had ze haar afkeuring laten blijken van zijn iets te nauwe contact met Hafna.
Vond het niet kunnen dat de eer van haar familie zou kunnen worden geschonden door een iets te hecht contact tussen hem en Hafna.
Het zat hem al langer dwars dat ze het niet hebben kon dat er geen rekening werd gehouden met de culturele of religieuze gevoeligheden van moslims.
Dat vrouwen voor moslims als weinig meer dan tweederangsburgers of onaffe wezens werden gezien leek wel aan haar voorbij te gaan.
En waarom hechtte ze als zich progressief noemend persoon zoveel belang aan het rekening houden met compleet ouderwetse zaken als 'familie eer'.
Hij begree het niet.
En wilde het ook niet meer begrijpen.
Hij liep naar de fietsenstalling, nam zijn fiets.
Ineens zag hij dat enkele jongens rond hem stonden.
Jongeren van allochtone origine.
Eén van hem greep hem vast.
"Gij! Komt keer hier!" zei één van hem.
Keek Brecht strak aan.
"Waar is uw gsm, éh!"
Twee anderen grepen hem vast.
"Antwoord... klootzak!" siste de jongen die het woord voerde.
Brecht keek angstig om zich heen en zag hoe enkele jongens, waaronder twee klasgenoten haastig hun fiets namen en maakten dat ze weg waren.
Eén van de jongens die hem bedreigden sloeg Brecht in het gezicht.
De andere griste zijn gsm uit zijn broekzak.
"Wa is toegangscode klootzak?" siste hij.
"Geef mijn gsm terug!" smeekte Brecht.
Weer kreeg hij een klap.
"Zijt gij doof ofwa? Uw toegangscode!
Wij nie interesseert in uw ouw brol, wij willen zien met wie gij heb contact!"
Er volgde nog een klap. Brecht gaf zijn code.
Dan richtte de kerel die de gsm vast had tot de oudste van het groepke.
"We hebben hem.
Dees is die klootzak die achter ons Hafna zit." zei hij bewust in het Nederlands.
Dan richtte de oudste van het groepje zich tot Brecht.
"Gij beke zot van Marokkaanse maskes hé fokking klootzak?" zei hij spottend.
"Waarom doede da?
Eh?
Zegtis!!
Geilde gij op hoofddoekskes?
Of zijde te lelijk voor Belgische slette?
Zal wel da zijn hé, lelijkaard!"
Hij smeet de gsm op de grond en stampte hem aan flarden met de hak van zijn schoen.
Dan greep hij Brecht vast en keek hem nijdig aan.
"Gij!! Moet met uw vuil pote van ons zus blijven ja!
Vuile pedofiel!"
Ze sloegen hem.
Om beurten sloegen ze Brecht in het gezicht.
Hij zakte door zijn benen en viel op de grond.
Kreeg stampen.
In zijn gezicht.
In zijn maag.
Ze spuwden op hem.
"Gij blijft van ons zus hebde da verstaan? Klootzak!
Of anders SLAAN WIJ U DOOD!!!"

Brecht lag op de grond in het midden van de fietsenstalling.
Zijn gezicht onder het bloed.
Enkele jongens onder wie zijn twee klasgenoten waren teruggekomen.
Stonden rond hem.
"Ey Brecht gaat het?" vroegen ze.
"Nee," zei hij.
"Alles doet pijn.
Verdomme.
Ik ben gewoon duizelig gast."
"Blijf liggen, ik bel een ambulance." zei Arne, Brechts beste vriend.
Een ambulance kwam eraan, Brecht werd naar het ziekenhuis gevoerd.
Gelukkig zonder veel erg..
Hersenschudding, gebroken neus, gekneusde ribben.
Zijn moeder en haar partner Steve Moorkens kwamen meteen naar het ziekenhuis nadat ze op de hoogte waren gebracht.
"Wat is gebeurd?" vroeg Steve.
Brecht deed het verhaal.
Hilde keek Steve aan.
"Laat mij es efkes alleen met mijn zoon," zei ze.
Steve verliet de kamer.
Hilde keek Brecht in de ogen.
"Ziede nu wat er van komt?" zei ze streng.
"Ge moogt nog van geluk spreken dat ge er nog zo goed vanaf gekomen zijt.
Voor hetzelfde geld waard ge nu misschien voor het leven verminkt, of erger.
Ge laat Hafna met rust, begrepen!
Ik wil niet dat ge zo'n dingen doet.
En ge doet ook geen aangifte bij de politie begrepen?"
"Ma," zei hij.
"Ze hebben mij wel in elkaar geslagen hé."
"En dan?
Wat zou jij doen moest je een zus hebben en die wordt verleid door zo'n kerel als jij die er alleen maar eens zijn lusten wil op botvieren."
"Ma," zei Brecht.
"Ik zie haar graag."
"Doe nie onnozel!" zei Hilde.
"Het enige wat ge doet is de relatie tussen Hafna en haar familie verstoren.
Het is niet aan ons om te vertellen hoe zij moeten omgaan met de eerbaarheid van hun dochter.
Zij willen niet dat hun dochters er als halve sletten bijlopen zoals westerse meiden dat doen.
Hebben zij dan dat recht niet?
Ja toch?
Hebben zij niet het recht om te kiezen voor de hoofddoek.
Voor hun eigenheid.
Voor hun eigen normen en waarden?
Of moeten het ook normloze consumptieverslaafden worden zoals 't Vlaamse klootjesvolk?"
Hilde keek haar zoon aan.
"Antwoord Brecht."
"Ma," zei Brecht.
"Ze houden haar gevangen thuis.
Ze gaat eraan kapot.
Echt wel."
"Dat is normaal jongen.
Dat gebeurt wel vaker dat moslimmeisjes het moeilijk hebben met de keuze die hun ouders hen opleggen.
Maar daar moeten ze zelf zien uitgeraken.
Daar moeten wij niet in tussenkomen.
En ge moet al zeker niet zo'n meisje haar hoof op hol doen slaan.
Daar maak je de zaak alleen maar erger mee..
Kijk naar wat ze jou aandoen.
En denk eens aan wat ze haar kunnen aandoen."
"Als ze haar mishandelen dan moeten we de politie verwittigen!" zei Brecht.
"Geen sprake van!" zei Hilde."
"Hoor je me?
GEEN SPRAKE VAN!!
Wij moeten niet tussenkomen in de manier waarop deze mensen hun kinderen opvoeden en hen waarden en normen aanleren.
Echt niet!
Dergelijk opdringen van onze cultuur heeft al genoeg problemen veroorzaakt.
En nu wil ik er niets over horen, begrepen?"

Brecht begreep het totaal niet.
Begreep niets van de reactie van zijn moeder.
Waarom nam ze het zo op voor de manier waarop de familie Bouzzaine met Hafna omging.
Waarom keurde ze de behandeling van meisjes in moslimfamilies zoals de familie Bouzziane niet af?
Terwijl ze wel elke westerse man die iets te wellustig over vrouwen sprak afschilderde als een maniak die vrouwen als lustobject zag?
Hij snapte het niet.
Hij snapte ook niet waarom zijn moeder wanneer de dokter zei dat hij helemaal hersteld was van zijn hersenschudding en hij opnieuw mocht lezen of TV kijken, zijn laptop niet meebracht wanneer hij daarom vroeg. Maar wel een boek.
"Lees dit boek maar eens in plaats van de hele dag met die computer bezig te zijn" zei moeder. "Misschien dat je dan begrijpt waarom moslims zo bezorgd zijn om de eerbaarheid van hun dochters."
Brecht las het boek.
Met tegenzin.
Hij vond het eigenlijk maar een hoop slap gewauwel over het leven in de gemeenschap, verbondenheid met elkaar en zo meer.
Die dingen waar zijn moeder het over had.
Die altijd fulmineerde over 'de bekrompen Vlamingen die alleen naar hun navel zitten te staren'.
Over 'de egoïstische westerling die alleen maar bezig was met zijn eigen plezier en genot, en nergens meer mee verbonden was'.
Hij legde het boek aan de kant.
Keek verveeld naar buiten.
Het was mooi weer
Nu had hij echt veel liever in het park gewandeld.
Met Hafna.
Zoals ongeveer een maand terug.
In de eerste lentezon.
Hij wist niet wat er hem de meeste lentekriebels bezorgde.
De warme zonnestralen?
Of die lieve guitige lach van Hafna.

Dan ging de deur open.
Hij zag Hafna's lieve gezicht.
De twinkeling in haar ogen.
"Schatke," zei ze.
Ze liep naar hem toe.
Zag het verband rond zijn hoofd.
"Hoe hebben ze u toch toegetakeld maatke?" vroeg ze.
Ze streelde zijn hoofd.
Keek hem aan.
Haar mond raakte de zijne.
"Oooh.
Schatke.
Ik was zo bezorgd om u.
Heb Mohammed, Khaled en Yassine goed onder hun vijs gegeven.
Tuurlijk kreeg ik klop.
Van vader die tussenkwam.
Zie maar naar mijn oog.
Maar da kan mij niemeer schelen ze schatke.
Nee.
Ik onderga dat allemaal.
Voor u.
Mohammed mijn oudste broer dreigt ermee mij te doden als ik mij  niet als een eerbare dochter gedraag.
Maar...
Hij doet maar.
Nee echt schatke.
Als ik niet met u mag zijn.
Als ik niet kan leven zoals ik wil.
En met wie ik wil.
Dan hoeft het voor mij niet meer.
Schatke.
Maatke."
Ze keek Brecht minutenlang aan.
Vocht tegen haar tranen die ondanks alles over haar wangen stroomden.
Brecht sloeg zijn armen rond haar.
Trok haar dichter.
Kuste haar.
Ze beantwoordde zijn kussen.
Met gesloten ogen.
Brecht nam haar trillende handen vast.
"Ons planneke." zei hij.
"Als ik weer beter ben.
En uit de kliniek mag.
Dan maken we daar werk van."
"Ooooooooh," kirde Hafna.
"Gij meent dat hé.
Schatke.
Gij ziet mij graag.
Hé."
Ze stootte hem plagend aan...
"Ahum!!!" klonk het plots.
Hilde, Brechts moeder stond achter Hafna.
"Wat doet gij hier?" zei ze.
"Heeft mijn zoon nog niet genoeg kletsen gehad misschien?"
Hafna rechtte zich en keek Hilde aan.
"Ey wa is u probleem?
Ik heb Brecht niet geslagen hé!
Maar wel die klootzakken van een broers ja."
"Nee," zei Hilde kalm.
"Maar gij zijt er wel de oorzaak van.
Door zo om te gaan met hem.
En hem de kop zot te maken.
Waarom kies je geen jongen uit je eigen gemeenschap Hafna?
Waarom drijf je je relatie met je ouders en je familie zo op de spits?
Da's echt nergens voor nodig hoor.
En ik wil niet dat mijn zoon daarin wordt meegesleurd omwille van jou dwaasheid.
Je ouders zijn zo'n goede mensen, ze zorgen voor je, beschermen je.
Geven je de kans om te studeren.
En dan doe je dit.
Wil je dat ze je van school halen.
Dat ze je de kans ontnemen om te studeren? Om een diploma te halen?
Enkel en alleen omdat je het vertrouwen dat ze in jou schenken zo schaadt.
Want dat is wat je doet Hafna.
Het vertrouwen schaden van je ouders en je familie.
De mensen die om je geven."
Hafna keek Hilde aan.
Haar ogen leken wel vuur te schieten.
"Ey moet keer luistere ja, onnozel wijf!" zei ze.
"Gij weet van niks ja.
Gij weet nie wat is om heel de dag gecontroleerd en in de gaten gehouden te worden.
Gij weet niet wat is om over alles verantwoording te moeten afleggen.
Altijd maar behandeld te worden als een kind.
Mag zelfs nie alleen naar school, nie met vrienden of vriendinnen praten.
Willen dat ik trouw met man die zij kiezen.
Mag ik ook nog iets willen ja?
Mag ik ook nog kiezen wat ik doe in dit leven? Net als jullie!
Ik wil leven als jullie, niet zoals mijn familie dat wil.
Ik dacht dat gij dat zou begrijpen. Maar gij wil gewoon bij mijn ma op goed blaadje staan
Omdat gij dan van alles krijgt uit ons winkel.
Is nie waar misschien??"
"Wat is dat nu voor onzin Hafna?" zei Hilde.
"Waar haal je dat nu toch uit... ?"
"Ach mens hou gewoon uw bakkes ja!" sneerde Hafna.
"Hou gewoon uw bakkes!
Ik hou van Brecht.
En ik zal vechten voor de liefde van Brecht.
En als gij dat niet wilt enkel en alleen omdat gij op goed blaadje wil staan bij mijn familie?
Dan is da uw probleem.
Maar gij.... GAAT ONS NIET TEGENHOUDEN!!!!"