Verboden hartstocht 2

Chez Ali.
Een kleine smoezelige groentenwinkel gelegen op een hoek in een verweerd oud huis.
Sinds jaar en dag gerund door Ali Bouzziane en zijn gezin.
De oude baas zat achteraan in het magazijn achter zijn bureautje te rekenen en te tellen, haast helemaal verscholen achter het oude kasregister waarin hij al het geld bewaarde.
Alle inkomsten en uitgaven werden door hem nauwkeurig bijgehouden en er was niets, maar dan ook niets wat hem ontging.
Nergens in de stad vindt je zo'n grote verscheidenheid van groenten en fruit als bij Ali.
Ook voor specerijen, noten, gedroogde vruchten, dadels, vijgen en ingelegde olijven moet je bij Ali zijn.
Samen met zijn oudste zoons staat hij ook op de markten in de streek.
Ali Bouzziane is een verkoper in hart en nieren die wel van wanten weet als het erop aan komt om al te bedreven afdingers op andere gedachten te brengen.
Maar boven alles is hij een zeer strenggelovig en godvrezend man.
Elke avond voor het slapengaan las hij een half uur in de koran.
En elke vrijdag was hij present voor het vrijdaggebed in de plaatselijke moskee.
Hij hoorde gestommel, een deur die opgenging.
"Goede avond vader," zei Hafna terwijl ze bij het bureau stond.
"Ik ben thuis."
Ali keek nauwelijks op, zijn ogen waren gericht op het blad terwijl hij ijverig verder cijferde.
"Je moeder wacht op je voor de bereiding van het avondeten," zei Ali kortaf.
Hafna liep terug de winkel in, daarna door de andere deur waar ze de oude houten trap naar boven opliep.
Daar was Hafna's moeder Rachida druk in de weer in de keuken.
"Ha daar ben je," zei ze. "Begin maar meteen met de courgettes te snijden, er is nog veel werk."
Hafna zette haar rugzak in een hoek en ging meteen aan de slag.
Rachida zette er meteen de pees in, ook haar jongere zusje Layla was al druk in de weer.
In de woonkamer zaten haar drie jongere broertjes Driss, Housseyn en Bilal naar een in het Arabisch gedubde tekenfilm te kijken.
Met acht waren ze, de kinderen van het gezin Bouzziane
Hafna was de oudste dochter, voor haar waren er de twee oudste jongens Yassine, Khaled en Mohammed. De twee oudsten waren al van school af en vergezelden hun vader elke morgen wanneer hij naar de markt ging.
In de vakanties hielpen ook Yassine en Bilal mee.
Ook waren er de neven Rachid en Younes die een handje toestaken.
Ali liet hen enkele jaren terug uit Marokko overkomen, evenals hun nichtje Khalida die bezig was de tafel te dekken.
Intussen reed een zwarte BMW met een rotvaart door de straten.
Aan het stuur zat Mohammed Bouzziane, de oudste zoon.
Zonnebril op de neus, gsm in de ene hand en sturend met de andere vlamde door de straten.
Hield er een agressieve rijstijl op na.
Bumperkleven, over de volle witte lijn inhalen, inhalen op het fietspad.
Hij hield halt de winkel.
De ouderlijke woning.
Dubbel parkerend op het fietspad.
Hij stapte uit, druk taterend met de gsm aan zijn linkeroor;
"Ja, ik ben het. Zal nie lukken om nog langs te kome.
Nee, sorry gast het gaat niet heb iets anders voor. Watte? Nie uw zake gast is familiekwestie, Sorry!"
Dan legde hij af en stak zijn gsm in zijn zak terwijl hij het magazijn binnenliep direct naar het oude bureau waar zijn vader zat te tellen en te cijferen.
"H'abou we moeten praten, dringend" zei hij in het Marokkaans-Arabisch tegen zijn vader.
Ali nam zijn bril van zijn neus en keek zijn oudste aan.
"Waarover?" vroeg hij.
"Hafna," zei Mohammed.
"Wat is er met haar?"
"Er wordt over haar gepraat vader," zei Mohammed op ernstige, aandringende toon.
"Is dat zo?" vroeg Ali terwijl hij zijn oudste zoon streng aankeek.
"Vader, ik hoorde van Jalal een Pakistaanse zeer vrome moslim die als onderhoudman in het station werkt dat Hafna daar regelmatig rondhangt.
En er zou afspreken met een jongen.
Een khuffar!
Hij beweerde te zien hoe hij zich terugtrok in zo'n automaat waar je pasfoto's kan laten maken, toen hij terug in de hal onder het perron was zag hij hoe ze ineens achter diezelfde nis verdween."
"Waarom zou Hafna zoiets doen?" vroeg Ali.
"Ze is veel te zachtmoedig en te verlegen om zich met zo'n dingen in te laten."
"Ik denk dat je haar niet goed kent vader," zei Mohammed.
"Sinds ze in die nieuwe school zit gedraagt ze zich zeer vreemd.
Is het je nog niet opgevallen dat ze altijd zo laat thuis is de laatste tijd.
En ook.
In die school, en zeker in haar richting.
Zitten haast geen moslims.
Ze zit van 's ochtends tot 's avonds tussen de 'khuffar'.
Die haar misleiden met hun valse tong en hun listige leugenpraat.
Ze had nooit naar die nieuwe school moeten gaan?
Trouwens? Waarom moet ze studeren?
Vrouwen moeten niet studeren, dat is haram.
De 'qu'ran' is hier zeer duidelijk over.
De vrouw haar plaats is in huis, in de keuken. En haar taak is zorgen voor haar man en een liefst zo talrijk mogelijk nageslacht.
Het komt hen niet toe om kennis te verzamelen en... "
"Genoeg!" zei vader.
"Hoe is het zover kunnen komen dat Hafna zo lang kan wegblijven en zomaar van hier naar daar kan lopen zonder haar doen en laten gecontroleerd wordt?" vroeg Ali.
"Zeg het eens zoon!"
De blik van de ouwe Ali sprak boekdelen.
"Luister goed Mohammed," sprak Ali.
"Als de eer van je zus geschonden wordt dan zal ik niet alleen haar straffen.
Maar ook jou.
En het zal een strenge straf wezen.
Want jij hebt je plicht tegenover haar als broeder-hoeder verzuimt.
Anders was het nooit zover gekomen!
Hoor je me?
Jij bent altijd maar bezig met sjacheren met van alles en nog wat.
Jij houdt je veel te veel met wereldse zaken bezig in plaats van je verantwoordelijkheid te nemen die je hebt als oudste broer!"
"Maar vader," stamelde Mohammed.
"ZWIJG!!!" Brulde Ali terwijl hij hard op tafel bonsde.
"Jij zorgt ervoor dat Hafna voortaan op tijd thuis is en dat ze buiten de school om het huis niet verlaat, heb je me begrepen?
Ik ben je gebrek aan verantwoordelijkheid jegens deze familie meer dan zat zoon!"
Mohammed zei niets meer.
Hiij draaide zich om en verliet het magazijn met hangende pootjes.

Intussen aan de andere kant van de stad.
In een prachtig oud pand met mooie verzorgde voortuin ergens in een van de 'betere buurten'.
Brecht plaatste zijn fiets tegen de hemel en liep naar binnen waar zijn moeder Hilde Hemmerechts het eten aan het bereiden was.
"Dag jongen," zei ze terwijl ze haar zoon omhelsde. "Ge zijt zo laat."
"Oh was even aan het kletsen met vrienden, en met een meisje van de klas."
"Heb je een meisje? Een vriendinnetje?
Ge begint toch niet meteen over seks hoop ik?
Ja maar, een meisje is geen lustobject hé jongen."
"Nee ma," zei Brecht. "Ge snapt het niet.
Gewoon Hafna wat geholpen met haar huiswerk."
"Oh maar dat is een fijne geste van je Brecht," zei Hilde.
"Van welke origine is ze?"
"Hafna is Marokkaanse, het is het meisje dat bij ons in de klas kwam na de kerstvakantie, echt een hele toffe."
"Oh ja, daar heb je over verteld.
Dat vind ik zo mooi van je, dat je omgaat met school en klasgenoten met een andere culturele achtergrond.
Je kan de diversiteit niet  genoeg omarmen jongen," zei Hilde terwijl ze in haar pot roerde.
"Wat eten we?" vroeg Brecht?
"Quinoia met tomaatjes, courgettes, aubergines, shi'take en butternut pompoen," was het antwoord.
Het verbaasde Brecht al lang niet meer.
Hilde Hemmerechts was erg fanatiek als het op voeding aankwam.
Alles biologisch, geen vlees of vis, zeer weinig zulvel maar des te meer fruit en groenten.
Veel groenten kwamen uit de eigen moestuin en de rest kwam uit biologische winkels, de wereldwinkel en uit het winkeltje van Ali Bouzziane.
Daar haalde ze couscous, kikkererwten, linzen, dadels, vijgen en andere exotische groenten, fruit, exoten en vooral veel specerijen waarmee ze haar biologische, vegetarische en vooral gezonde gerechten op smaak bracht.
"Maar wacht es," zei Hilde ineens.
"Hafna dat is de dochter van die Ali!" zei ze. "De winkelier waar ik altijd dadels en vijgen ga halen.
En kruiden en ingelegde olijven.
Gho, maar dat is zo'n braaf meiske.
Waarom nodigt ge haar niet een keer uit bij ons op de thee?
Zou zo tof zijn om zo eens nader kennis te maken met haar en met haar familie.
Haar mama ken ik overigens al van de kookclub waar ik elke maandagavond naartoe gaat.
Ze heeft voor ons al eens Marokkaans gekookt, een zeer lieve vrouw.
Gho het zou zo mooi zijn als we die mensen hun vertrouwen konden winnen.
We kunnen zoveel leren van hen."

Brecht dacht er het zijne van.
Maar dan kwamen Jens en Wannes binnen, de andere jongens uit het 'nieuw samengestelde gezin' waarin Jens opgroeide sinds zijn moeder met haar nieuwe vriend introk.
Het werd meteen gezellig druk, de drie jonge snaken begonnen elkaar te plagen en met elkaar te dollen.
Jens zit op de universiteit waar hij Pol&Soc studeert, Wannes, de jongste van het gezin zit op de Steinerschool, waar ook Jens school heeft gelopen. Brecht was de enige die naar een gewone school ging, en dat had zo goed als alles met zijn studiekeuze te maken.
Hij wilde iets met computers doen en daarvoor had de school waar hij nu zat een zeer goede reputatie.
Alleen stak het een beetje bij Steven Moorkens, de partner van Hilde met wie ze nu al tien jaar samen was dat Brecht naar het 'traditioneel' onderwijs ging.
"Papegaaienonderwijs' noemde hij het steevast.
"Waar ze alleen maar leren na apen en alles klakkeloos herhalen."
Steven Moorkens is een zeer creatief en artistiek persoon.
Muzikant, producer en een kenner van oriëntaalse muziek.
Vooral de traditionele muziek uit de Maghreb boeit hem enorm.
Heeft samengewerkt met talrijke muzikanten uit Algerije en Marokko waar hij vaak genoeg vertoefde.
Vooral Marokko had geen geheimen meer voor hem, noch culinair, noch cultureel en al zeker niet muzikaal.
Maar na al die omzwervingen, muzikale samenwerkingen en de talloze opnames en optredens die daaruit voortvloeide vertoeft Steven maar al te graag in zijn fraai gerenoveerde herenhuis tegenover een oude stadsgracht in een rustig deel van het Centrum.
Alles in het huis ademt een liefde voor kunst en cultuur uit, alsook zie je in de inrichting een knipoog naar Noord-Afrika.
En is de woning in wezen ingericht als een oase van rust en stilte, waar Steven Moorkens samen met zijn nieuw samengestelde gezin tot rust kon komen.
Hilde Hemmerechts had dan weer een enorme voorliefde voor de Marokkaanse keuken en deed niets liever dan elke maandag samen koken met enkele Marokkaanse vrouwen, met wie ze dan ook graag van gedachte wisselde.
Ze was in haar jonge jaren al actief in allerlei organisaties tegen racisme, discriminatie en uitsluiting, en stichtte met haar ex-echtgenoot Joris Daniëls een invloedrijke beweging tegen discriminatie op de werkvloer.
Ook organiseerde Hilde van alles voor allochtone jongeren, vooral dan voor jonge meisjes en vrouwen. De laatste jaren is ze vooral actief als vrijwilliger voor een interculturele vrouwenorganisatie, en schrijft ze regelmatig opiniestukken voor kranten of weekbladen, als ze tenminste niet actief is als 'foodblogger' of aan het schrijven van een nieuw boek waarvan ze er nu toch al vijf op de markt heeft gebracht. Vooral dan over gezonde voedingsgewoonten. Eén ervan had de titel: "Wat allochtonen ons kunnen leren over gezond eten."
Aan tafel kwamen al deze zaken dan ook meermaals ter sprake.
Hilde had het over de band tussen Brecht en Hafna.
"Dat is toch schoon hé," zei Hilde. "Dat die twee zo goed overeenkomen.
Ik hoop echt dat Hafna op Brecht zijn uitnodiging ingaat.
Het zou zo mooi zijn als onze kennissenkring wat diverser is.
Want pas op, niet dat ik onze kennisenkring niet verrijkend vind hé.
Maar als je kennissenkring alleen maar bestaat uit witte hoogopgeleiden dan is dat toch een beetje schraal nietwaar.

Na de maaltijd zaten Jens en Brecht op Jens zijn kamer wat naar muziek te luisteren en waren ze met van alles bezig op de laptop.
"Is dat waar, komt gij goed overeen met die Hafna?" vroeg Jens.
"Bwaja, da's een tof meiske," zei Brecht.
"En ik help haar met haar taken op school, en vooral deze van de taalvakken."
"Is er echt niks meer tussen jullie?" vroeg Jens?
"Ik voel me wel goed bij haar," zei Jens.
"En zij is ook graag bij mij.
We praten veel.
Lachen veel.
Plagen en zo.
Ze kan ook heel schoon zingen."
Jens keek Brecht aan.
"Brecht, luister," zei hij.
"Ge zijt ne verstandige gast.
Met iets in 't kopke.
Nog veel meer dan ik, en pas op ik zit op de unief hé.
Ik zeg u één ding maat.
Ziet uit wat ge doet!
Nee echt.
Bij moslims is de eer van de familie heel belangrijk.
Die lachen daar niet mee.
En ze kunnen u het leven heel zuur maken als ge in hun ogen iets te ver gaat met Hafna.
En voor haar zal het nog erger zijn."
Jens keek zijn 'stiefbroer' aan.
"Breng haar leven niet in gevaar Brecht!" zei hij met aandrang in zijn stem.
"BRENG HAAR LEVEN NIET IN GEVAAR!!"