Verbouwen in vertrouwen.

De snelweg Parijs-Rijsel (Lille).
Op een doordeweekse dag.
Mensen op weg van en naar hun werk.
Vrachtwagens op hun eeuwige trip doorheen Europa.
Eeuwig gehaasten op de linkerrijstrook die elke PK uit hun auto halen om tijdig op hun bestemming te zijn.
En daartussen rijdt Sheila.
Op haar Harley.
Na haar avontuur in de Pyreneeën wilde ze maar één ding.
Zo snel mogelijk naar huis.
Nu ja, een kleine wijziging vond plaats toen ze op haar hotelkamer in de buurt van Parijs telefoon kreeg van haar ouders in Bulskamp.
Die haar graag wilden spreken over 'e stief belangrieke kwestie!'
Dat maakte dat Sheila besloot om al voor vijf uur 's morgens te vertrekken.
Ze wilde de monsterfile's rond Parijs voor zijn.
En daar was ze goed in geslaagd ook.
Dat ze moest omrijden via Rijsel ipv over Amiens naar Calais te rijden zoals ze eerst had gepland was het minste van haar zorgen.
Toen ze richting Rijsel rijdende het aanzwellende verkeer in de andere richting zag ging er -een golf van opluchting door haar heen.
Ze gaf extra gas, de teller ging over de 120.
Wat niet erg was, want hier in Frankrijk is de maximumsnelheid 130 km/u.
Elke vezel van haar lichaam stond gespannen, maar dat was niet zozeer uit stress, maar eerder uit zelfverzekerdheid.
Ze zou voor twaalf uur bij haar ouders zijn om daar dan het middagmaal te nuttigen.
Welks altijd op stipt om twaalf uur geserveerd werd.
"Dat es nog nie veranderd, en dat gho noois verandern," zei haar moeder gisterenavond nog aan de telefoon.

Sheila hoefde niet meer na te denken over welke richting het met haar leven moest uitgaan.
Ze wist het al.
Ze wist wel dat het niet makkelijk zou zijn.
Dat het risico's inhield.
Maar daar zou ze niet voor terugschrikken.
Integendeel.
"Liever op mezelf met veel vallen en opstaan, dan zekerheid en een gegarandeerd inkomen in ruil voor het naar de pijpen dansen van een ander."
Daar was ze nu meer dan ooit van overtuigd.
Kilometer na kilometer kwam haar einddoel dichterbij.
In Rijsel voegde ze in om de snelweg richting Duinkerke op te rijden.
Die zou ze dan afrijden in Steenvoorde om dan richting Hondschoote te rijden.
Ze had de ruige Pyreneeën ingeruild voor het vlakke Frans-Vlaanderen, en zou weldra Frankrijk inruilen voor haar eigen land België.
Om dan tenslotte het vertrouwde Bulskamp, waar ze haar jeugd doorbracht binnen te rijden.
Het was half twaalf toen ze het erf van de hoeve van haar ouders opreed.
Haar moeder Greta stond in de deuropening te wachten.
"Mo je ziet er ol, da's schone ip tied," zei ze.
Sheila deed haar helm af en liep naar haar moeder.
"Dag Ma'tje," zei ze terwijl ze haar moeder een dikke pakkerd gaf.
"Mo dag joengsje, eje ghie e ghoe reize ghad."
"Dat viel mej," antwoordde Sheila. "Es pa thuus?"
"In de schuur, bezig met den tracteur," zei moeder.
Sheila besloot om te gaan kijken.
Laika, de Duitse Herder die reeds jaren trouw het erf bewaakte liep Sheila tegemoet.
Sheila gaf haar een dikke knuffel.
"Mo dag meisje, zieje zo content van mie te zien té."
Dan keek haar vader op die geconcentreerd onder de motorkap van zijn tractor bezig was.
"Mor hier se, me dochtere." zei hij.
Ook hij kreeg een flinke pakkerd van Sheila die oprecht blij was nog eens op de ouderlijke boerderij te zijn.
"Probleem met den tracteur pa?" vroeg ze.
"Probleem en ghin probleem. 
Khen hier e nieuwe gloeibougie gekocht, mor kriegen hem d'er lik nie ip."
"Nieuw?" vroeg Sheila cynisch?
"Ezo nieuw ziet dat er nie ut wi."
"Ja 't es een occoasje," moest haar vader Johnny Verdoolaeghe bekennen.
"Neint 't es ghin occoasje pa. 't es briel!
BRIEL DAT ES 'T JA!"
Ze duwde de bougie voor zijn neus.
"Kiekt! Beschadigt langs olle kanten!
Je ghoat em er nooit inkriegn.
En moest je hem derin kriegn, es de kanse groot daje joen moteur onherstelboar beschadigd.
Allez kom, voe den dag ermee, woar eje ghie die briel gekocht?"
"Van Gusten Thieren," zei Johnny hoofdschuddend.
"Bie dienen ofzetter! Enfin Pa hoe es dat toch meugenlijk?"
"AN TAFEL!!!" hoorden ze Greta zeggen die de stal binnenliep. "Het eten komt koed!"
Sheila, Johnny en Greta zaten aan tafel.
Er stonden koteletjes, met sperzieboontjes en gekookte aardappeltjes op het menu.
Eenvoudige kost, maar alles van het vlees over het groenten tot de aardappelen kwamen van de eigen hoeve.
En werd door Greta met liefde bereid.
De hoeve was hun trots en hun leven.
Met veel zweet hebben zij dit alles jarenlang rechtgehouden.
Maar net daarom viel Sheila's mond open van verbazing toen Johnny na het eten zijn aankondiging maakte.
"Sheila meisje.
Khen je broere Jason in Australië vanuchtend gebeld voor hem op d'hoogte te briengn.
Mor joen kun 'k direct ooghe in ooghe verteln.
Je moeder en ik hein beslootn... VOE DEN HOFSTEE TE VERKOOPN!"
Sheila bleef rustig tot haar ouders grote opluchting.
"Ja 'k verstoant.
't Werd met de joaren zwoarder en zwoarder.
En je rik (rug) wilt niemeje mee.
Mor an den andere kant?
Wa gho je toene doen heel den dag voader?
Ghie zie ghin meins voe heel den dag stille te zitten."
"'t Zien joenge meinschen!" zei Johnny.
"De zeune van Ward Barrezeele!
Die zien hofstee é moeten verkopen vanwege de schulden.
Thomas Barrezeele is ne joengen met ambitie, en j'es opgegroeid met de boerenstiel.
Mor je kan natuurlijk wel wat hulpe gebruukn.
Doarom hein 'k aangeboden vor hem een handje te helpen.
Zo e dag of drie in de weke.
Wa goeie road gheevn, betje helpen ip 't land en met 't oenderhoed van 't machinepark."
"Ghoed idee." Zei Sheila.
"Mor dat es nog nie olles," vervolgde Johnny.
"Drie vierde van den opbrengst van de verkoop es voe julder.
Elk den helft ervan.
Dat es dus voe joen 800.000 euro."
Sheila wist even niet wat zeggen.
"Mor dat es veels te vele?"
"Mobaneint!.
Wiender kun voort met us deel," zei moeder.
En met 't geen dat voader verdient deure bie Thomas Barrezeele te werken."
"Luustert," viel Johnny in.
"Wiender hein liever om julder deel nu ol te geevn.
Dan daje dervoorn moe vechten as we dood zien.
Ol die ruzies voe geld, dat es 't ol nie weird.
When dat zelve gezien in de familie, die ruzies, die vetes, familieleden die joaren niemeje klappen me mekoars."
"Ja," zei Sheila."'t Es woar."
"Voe dat 'zwienegeld' zien d'er ol te vele drama's gebeurd.
Moe 't me niet verteln wi.
Khein genoeg gezien als detective"
"Oh when nog ghoe nieuws ook," zei Greta. "Jason zoe met de feestdagen na België komn met Daisy en de kienders."

Dat nieuws maakte Sheila echt wel heel blij.
Haar jongere broer Jason Verdoolaeghe woont nu reeds zo'n vijftien jaar in Australië.
Waar hij bleef hangen tijdens een van zijn vele tochten als rugzak toerist.
Hij werkte er als schaapscheerder in een grote schapenfokkerij.
Daar leerde hij Daisy Cartwright kennen, een rasechte Aussie-Girl.
Daisy werd de liefde van zijn leven en samen kochten ze een ranch in de Australische Outback.
Daar deed hij datgene wat zijn vader hem net afraadde.
Hij begon er te boeren.
En dat ging hem nog voor de wind ook.
Maar dat kwam volgens hem omdat er in Australië veel minder regels en 'pestbelastingen' zijn dan in Europa.
"In Australië, daar is een boer tenminste nog heer en meester op zijn erf," zo zei hij steeds.
Naast schapen, houdt Jason er ook nog runderen en kweekt hij kangoeroes en struisvogels.
Die worden geslacht en verwerkt door zijn eigen bedrijven die hij naast zijn ranch runt.
De mensen in de Australische deelstaat Queensland respecteerden Jason omwille van zijn werklust, ondernemingszin en zijn koppigheid.
Johnny Verdoolaeghe had zijn kinderen ten stelligste afgeraden om in de boerenstiel te gaan.
"Veels te vele regels en kloterij en 't kost je meer dan da 't opbriengt!"
Ach, ze hadden zelf genoeg gezien hoe moeilijk hun ouders het hadden om de boerderij draaiende te houden.
Het was vooral omdat ze zelf hun groenten teelden en runderen en varkens hielden voor eigen gebruik dat ze als dat nodig was konden rondkomen om daarmee dan wat extra bij te verdienen.
Maar Sheila en Jason begrepen heel goed waarom hun vader hen het afraadde om hem in de landbouw op te volgen.
Sheila voelde zich helemaal in haar nopjes met dit blijde nieuws.
Maar zelf zit ze ook boordevol toekomstplannen.
Het was daarom dat ze besloot om de volgende ochtend terug huiswaarts te rijden, al had ze best wel langer willen blijven. Want op de boerhofstee bij haar ouders, daar kwam ze pas echt tot rust.