Moordrecensies 2.

Restaurant De Botermand.
Een exclusief restaurant aan de rand van de stad.
Patron aan het fornuis Daniel Bertheloot liep de keuken in.
"Bon mannekes, is jullie 'mis en place' in orde? Bram, ben je klaar met het larderen van de parelhoenfilets?" vroeg hij terwijl hij het zweet dat van zijn voorhoofd druppelde afveegde met een grote zakdoek.
"Ben ermee bezig chef?" zei Bram, de jonge sous-chef terwijl hij ijverig spekreepjes draaide rond de best grote parelhoenfilets. 
"Ben ermee bezig chef," imiteerde Daniel zijn sous-chef terwijl hij de jongen vol minachting aankeek.
"Da's geen antwoord op mijn vraag hé... Sufkop!  Ik vroeg OF JE ERMEE KLAAR WAS!?
De eerste gasten zitten al aan tafel hé vriend. Wat moet ik zeggen? Sorry maar ge gaat wat moeten wachten, want mijn personeel is met van alles bezig BEHALVE MET HET WERK DAT ZE MOETEN DOEN!!!
Maakt dat die parelhoenen klaar zijn Godverdomme! Lui gat!"
Woedend keilde Daniel een plastieken maatbeker naar het hoofd van Bram, maar die miste doel en belandde vlak bij de deur naar de afwasruimte.
En gij Jonas, zijde gij klaar met uw kreeften voor de l'Armoricaine?" vroeg Daniel.
"Ja Chef!" zei Jonas, een stagiair die nog school liep in de hotelschool van Koksijde.
Daniel keurde de kreeften Jonas hield de adem in.
"Dat een respectabele hotelschool als die van Koksijde zo'n Godverdomse mislukkeling als gij heeft toegelaten.... DAT GAAT ER BIJ MIJ NIET IN!!!!" Brulde hij.
"Moet ik die kreeften echt aan de klanten presenteren?
Hé!!
Hé!!!
Sorry hé Jonas.
Sorry.
Maar dat trekt op geen kloten hé vriend!
Ge hebt tien minuten om die kreeften toonbaar te maken.
Zo niet... Dan moogde gij EEN ANDERE STAGEPLAATS GAAN ZOEKEN!!! Mislukkeling!"

In de 'koude keuken' werkte een jonge keukenhulp stug door.
Het was Daniella, het jongste vaste lid van de keukenbrigade.
Haar lange zwarte haar samengebonden onder het haarnetje, haar blik stug op de kunstig gesneden wortelen en gedecoreerde tomaten.
Haar groentenmes liet ze soepel en met veel behendigheid over haar groenten en de plank glijden.
"Een natuurtalent," zei Daniel toen hij Daniella enkele opdrachten gaf om haar te testen, zoals het 'peler a vif' snijden van een pompelmoes en het in decoratieve partjes snijden van eieren en tomaten.
Ze was snel en behendig en toch had hij al snel spijt dat hij de jonge Daniella Onraedt had aangenomen.
Want de flamboyante Daniella is niet op haar mondje gevallen en deinsde er niet voor terug om haar tirannieke baas van antwoord te dienen.
En ze was in tegenstelling tot de andere medewerkers totaal niet onder de indruk van de gevreesde woede uitbarstingen van Daniel.
Daniel liep langs haar, hield haar scherp in de gaten en kon haar - tot zijn diepe withete woede op geen enkele fout betrappen.
Ze werkte snel, haar snijplank en werkblad waren proper en op de 'regaalkar' stonden al een twintigtal op voorhand gedecoreerde borden die meteen konden klaargezet om er kreeft of zeebaarsfilets op te dresseren.

Het service kwam in volle gang, de spanning werd hoe langer hoe meer voelbaar.
Daniel Bertheloot liep te briezen en vuurde het ene bevel na het andere af.
Snel brachten de obers de bestellingen binnen om dan meteen weer als een haas er vandoor te gaan, want ook zij waren beducht voor de woede uitbarstingen van hun werkgever.
Dat gold echter niet voor Hildegard Steinbach, Daniels echtgenote. Een gezette vrouw met een sterk karakter die niet veel woorden nodig heeft om haar zaalteam scherp te krijgen.
Ze dirigeert de zaalmedewerkers, ontvangt de klanten en geeft hen als ervaren sommelier de nodige adviezen over hun wijnkeuze.
Met vastberaden tred stapte ze de keuken in en stond voor het doorgeefluik en wendde ze zich tot Daniel.
"Tafel vier, de dame is lactose intolerant," zei ze. "Kunt ge iets anders maken met de kabeljauw dan roomsaus?" vroeg ze.
"Lap 't spel begint al, heeft nog lang geduurd." Foeterde Daniel.
"Als ge een voedselallergie hebt moet ge niet op restaurant gaan.
Blijft thuis en hou u aan het eten dat de dokter u voorschrijft. Godverdomme toch wat is dat toch met de mensen de dag van vandaag!"
"Daniel," zei Hildegard. "Dit zijn hele goeie klanten, ze hebben als aperitief Champagne besteld en de duurste 'Sancerre' voor bij het eten. Wat denkt ge dat zo'n mensen gaan zeggen tegen hun vrienden?
Gaat ge nooit snappen dat ge alleen maar klanten verliest met uw negatieve houding tegen mensen die in uw ogen geen 'ideale klanten' zijn?"
"'t Is goed. Ik zal een aparte saus voorzien zonder melk of boter," zei Daniel korzelig.
Dan keek hij naar de potten en pannen op het rek boven het fornuis en stelde vast dat de steelpan die hij hebben moest er niet tussen stond. Hij wenkte naar Bram, pakt eens efkes over en geef die parelhoenen voor tafel vijf al door. Ik heb met 'Bubba' een eitje te pellen.
Daniel liep de keuken door naar da afwasruimte, daar was een jongen van Afrikaanse origine hard aan het werk met het sorteren van borden in een rek dat klaar stond om in de afwasmachine geschoven te worden. In de machine zat een bak met pas gewassen bestek dat hij sorteren moest.
Dieudonné Oulamé komt uit Senegal en kon dankzij bemiddeling van het OCMW in Restaurant De Botermand aan de slag als afwasser. Het was Hildegard die hem aanwierf, dik tegen de zin van haar echtgenoot die liever geen 'zwarte apen' in zijn restaurant wilde
"Gij zijt al even geschift als die 'bundeskanzlerin' daar in uw thuisland!" zei hij.
"Als er één iets verdwijnt uit de frigo's of waar dan ook dan vliegt hij... En gij erbij!" voegde hij er boos aan toe.
Maar zoals eerder gezegd was Hildegard niet onder de indruk van de grillen en de racistische oprispingen van haar echtgenoot.
"Als ge op tijd propere potten en pannen wilt zult ge het met 'diesen jungen' moeten doen," zei ze.
"Of gaat ge Daniella of Jonas blijven laten opdraaien voor de afwas, in afwachting tot er iemand naar uw goesting zich komt aanbieden.
Ik heb er genoeg van om weer de zoveelste marginaal die zich tegen zijn zin komt aanbieden omdat hij werd opgeroepen van de VDAB naar huis te sturen.
Jongens als Dieudonné willen tenminste nog een inspanning doen om hier een verblijfsvergunning te krijgen."
"Om dan eens ze die hebben aan alles hun voeten te vegen en van ons te profiteren en hun familie zo vlug mogelijk laten.... "
Maar Hildegard luisterde al lang niet meer.
"Ewel 'Bubba' hoe zit het vriend?" vroeg Daniel die Dieudonné altijd vol minachting 'Bubba' noemde. "Wanneer gade gij die vuil pannen nekeer afwassen? hé?"
"Je fait tout suite patron," zei Dieudonné die de pannen in een blauwe bak plaatsten die dan in de afwasmachine moest.
Hij keek schichtig om zich heen en zijn handen trilden.
Hij wist wat hem te wachten stond.
"Tout suite? En wanneer is dat dan 'tout suite?
Over een uur? Over twee uur?
Of morgenmiddag?
Hé!
Als ik of iemand anders potten en pannen kom brengen, dan is dat omdat wij ze direct nodig hebben.
Niet over uur, over een dag of over een week?
Maar NU DIRECT!!!
Ge zit hier niet in Afrika hé godverdomse tamme zwartzak dat ge daar staat!
Bij mijn grootvader in de Congo zou het niet waar geweest zijn ze vriend.
Die wist hoe hij met 'luie bosapen' gelijk gij moest omgaan.
Klak de zweep erop godverdomme!" zei Daniel terwijl hij met zijn keukenhanddoek klakte.
Dieudonné deinsde achteruit. Minachting stond in de ogen van Daniel te lezen.
"Ziet dat daar staan. Dom, lui en onderontwikkeld.
Uw soort moesten ze in reservaten steken, zoals de Indianen in Amerika.
Dan was Afrika nog altijd van ons en zou dat een heel welvarend continent zijn."
Weer klakte hij met zijn handdoek, die raakte het onderbeen van Dieudonné.
Allez is 't nog voor vandaag luien duvel?" vroeg hij.
"Mais le machine est pas pret," zei Dieudonné.
"A la main hé manneken! Met de hand.
Kom spuit daar wat 'Cif' op, pakt een ijzeren spons en schrobben.
Schrobben tot uw handen blauw zien godverdomme!"
Hij sloeg de bange Dieudonné op het achterhoofd.
"Stopt daarmee!" klonk het ineens. Daniel draaide zich om.
Daniella stond in de deuringang en keek hem met een nijdige blik aan, haar ogen leken wel vuur te schieten.
"Waar moeide gij u mee snotjong! Maakt dat ge terug aan 't werk zijt godverdomme!"
"Als ge die jongen nog éne keer slaat dan stap ik naar de flikken en naar 't syndicaat.
En nee, 't kan me geen klute schelen da 'k mijn werk verlies en van den dop gesmeten word ze."
"Oh ja, en wat gaat ge zeggen Daniella? 'Meneer de polies mijnen baas slaat naar negers'?
Weet ge wat ze gaan zeggen Daniella?
Uwen baas heeft gelijk, want een pak slaag is 't enige dat domme negers verstaan.
Dat weet elke flik die te maken krijgt met dat strontvolk. Maar ze mogen niet van hun oversten, en het resultaat zien we elke dag op 't straat en in de gazet!"
"Gij stopt daarmee, hebde da verstaan ouwen bullebak? Of ge moogt het vanavond zonder 'plongeur' en zonder commis doen ja!"
"Godverdomme hebde van uw leven!!!" Brulde Daniel Bertheloot terwijl hij een stapel vuile borden in een vlaag van woede van het rek nam en op de grond gooide.
"Als gij denkt godverdomse snotneus dat gij mij kunt chanteren!!! Denkt dan godverdomme maar rap iets anders ja!"
Net op dat moment kwam Hildegard binnen. "Zeg Daniel wat is dat hier met u?" vroeg ze.
"Bist du ja verrückt geworden?"
"Ja ik ben 'verruckt' geworden.
Gij maakt mij godverdomme zot met hier van die sociale gevallen aan te nemen. Ik wordt hier godverdomme gechanteerd in mijn eigen restaurant! Zover is 't al gekomen!
Ik breng pannen naar de afwas, zijn niet klaar. Zeg ik er iets van komt mamzel eur moeien en dreigen van naar de politie te gaan omdat ik 'Bubba de bosneger hier eens een mepke tegen zijn achterhoofd heb gegeven."
"Genoeg!" zei HIldegard.
"Ik was het die Dieudonné heb opgedragen om eerst het bestek en de borden voor het voorgerecht af te wassen, omdat we zonder zaten.
Want de zaal zit nu al vol en ik had propere borden nodig.
En daarbij ge hebt potten en pannen genoeg, er staan er nog in de voorraadkamer die nog in de verpakking zitten, zoudt beter die gebruiken in plaats van die arme jongen af te jakkeren en de huid vol te schelden.
Zijt dan verwonderd dat ge geen personeel kunt houden hé, maar hoe komt dat denkt ge?
Kijk! Gij biedt nu uw excuses aan aan Dieudonné en gaat naar de kelder achter die pannen.
En intussen probeert ge u te kalmeren, is dat duidelijk?"
Daniel droop af naar de kelder.
Hildegard keek de jonge Daniella met een warme blik aan.
"Sie sind eind dapferes mädchen. Jij bent een heel dapper en vooral edelmoedig meisje," zei ze. "Wat Daniel ook van je vindt, voor mij ben je meer dan een goede aanwinst voor ons team."
"Dank je," zei Daniella die een glas vulde met cola. Die ze dan meteen naar Dieudonné bracht.
"Drink een beetje," zei ze terwijl ze de jongeman aankeek.
Hij zette het glas aan zijn lippen.
"La patronne ete des raison, vous ete une fille courageuse," zei hij.
"Ik doe wat ik moet doen Dieudonné," zei Daniella zacht terwijl ze een stoffer en blik nam en de gebroken borden begon op te vegen.

Intussen stond Daniel terug achter zijn fornuis.
Hij haalde de stukken vlees uit de pan en goot er een halve bus room in om dan de aanbaksels los te maken.
Room, boter, veel vlees en rijkelijke sausen bleven deel uitmaken van de keuken van Daniel Bertheloot. Van de negatieve recensies trekt hij zich niets aan. Dat hij op korte tijd twee van de drie sterren die het restaurant had kwijt raakte lag volgens Daniel aan het feit dat die - in zijn ogen - zelfvoldane Michelin inspecteurs geen flauw benul hebben van wat echte gastronomie is.
"Chef!" riep Wim één van de obers die na Hildegard de leiding had over het zaalteam.
"Ja wat is er?" riep Daniel boos.
"Meneer van tafel drie zou u graag willen spreken, het is in verband met een recensie."
"Smijt hem buiten," buldere Daniel.
"Maar Chef, het is wel zo dat zo dat...
"Hoorde gij niet goed ofwa? SMIJT HEM BUITEN!!!
Ik heb echt genoeg van al die amateur recensentjes en foodbloggertjes die om korting komen schooien in ruil voor een positieve recensie. Echt wel!"
Dan wierp Daniel een blik op de zaal die vol met mensen zat.
Dan zag hij de man die aan tafel drie zat, helemaal alleen geduldig wachtend.
Daniel trok zijn vest uit en nam een propere van de kapstok welks hij altijd deed wanneer hij na het service naar de zaal ging om met de gasten een praatje te slaan en goede klanten eventueel een extraatje van het huis aan te bieden.
Kordaat stapte hij naar de tafel waaraan de man zat die niemand minder dan Peter Van Hecke bleek te zijn.
Peter Van Hecke is een culinair journalist met een vlotte en vooral scherpe pen, zijn recensies in het culinaire maandblad Smaakvol kunnen een chef maken of kraken.
Meermaals heeft Peter Van Hecke zich negatief uitgelaten over de ongezonde, vetrijke en 'compleet voorbijgestreefde' keuken van Daniel Bertheloot.
In één van zijn recensies scheef Van Hecke dat Daniël Bertheloot zijn gerechten rijkelijk overgoot met romige sauzen om de erbarmelijke kwaliteit van zijn vlees te verdoezelen.
Dit leidde tot een dagvaarding en een diepe vijandschap tussen beide heren.
"GIJ BUITEN!!!" Bulderde Daniel terwijl hij op Peter afstapte.
"Meneer Bertheloot, blij dat ik u zie, wij moeten eens een hartig woordje praten."
"Hoort ge niet goed stuk crapuul dat ge zijt. Haal uw frak maar in de vestiaire en maakt dat ge met uw kloten buiten zijt!
Of ik schop u eruit... PALJAS!!"
"Gaat ge zo om met uw klanten Daniel Bertheloot?" vroeg Peter Van Hecke die niet van plan was om zich door de bulderende Daniel Bertheloot te laten intimideren.
"Mensen die alleen maar kunnen lasteren en vuilspuien hebben in mijn zaak niks verloren," brulde Daniel.
"Waar en wanneer heb ik gelasterd?" vroeg Peter Van Hecke.
"Ik heb alleen de waarheid geschreven.
Uw stijl van koken is voorbijgestreefd Daniel, geef dat nu toch eens toe.
En dan dat interieur, hoe lang is het geleden dat ge uw restaurant nog eens vernieuwd hebt?
Ik bedoel dan echt vernieuwd hé, geen likske verf op de ramen en een nieuwe tapis-plein leggen omdat de oude versleten is."
"Dat interieur stukske pennenlikker dat ge daar staan, is het handelsmerk van deze zaak.
Dat heeft bedrijfsleiders, zakenmensen, politici en zelfs ministers naar dit restaurant gelokt. Dat en mijn keuken."
"Oh ja dat is waar.
Zelfs meerdere eerste ministers, nietwaar?
Alleen... De laatste eerste minister die hier over de vloer kwam was wijlen Jean-Luc Dehaene.
Waar of niet,"
"Ja, maar die kende tenminste iets van goed eten. Kunt ge van die hedendaagse politici niet zeggen."
"Ach wat zit je toch te lullen Daniel.
Waar is Dehaene nu met zijn 'goed eten'?
In de kist.
Geveld door een hartaanval door zijn rijkelijke levensstijl.
Jonge mensen kijken daarvoor wel uit.
En gaan op zoek naar gezonder.
En dat vinden ze niet bij u... Sorry!"
"Staat gij mij belachelijk te maken in mijn eigen restaurant godverdomme?
Zie hem daar staan, journalistje van 't jaar nul. Mensen met slecht geschreven artikels vol laster en nijd hun zaak kapot maken, da's alles wat gij kunt.
Terwijl ge godverdomme... NOG GEEN POLLEPEL KUNT VASTHOUDEN!!!!"
Peter Van Hecke haalde zijn schouders op.
"Weet ge.
Ik hoef helemaal niets meer te schrijven.
Ge brult uzelf en uw restaurant de vergeetput in met uw hysterisch gekrijs.
En ge beseft het niet.
Overjaars cholesterolchefke van niks.
Ik wilde u een voorstel doen.
Om mee te werken aan een workshop over gezond eten, gehouden door een zeer gerenommeerde chef, iemand die nog bij u gewerkt heeft.
En van wie ik weet dat gij erg naar die jongen opkeek.
Maar als het enige is wat ik hier krijg een onnozele scheldpartij is, en een hoop niets ter zake doende verwijten.
Dan hoeft het voor mij niet meer.
Hier is het geld voor het aperitief en het voorgerecht, dat mij best wel beviel tegen alle verwachtingen in. En ge moogt het wisselgeld houden.
Oh en nog veel succes met je zaak Daniel Bertheloot.
Ge zult het nog heel hard nodig hebben... "

Bevend van woede stond Daniel Bertheloot toe te kijken hoe zijn aartsvijand Peter Van Hecke het restaurant verliet.
In zijn ogen stond haat te lezen.
Diepe ijzige haat!!!