Dag lieve mensen.
De donkerste en somberste dagen van het jaar breken weer aan.
En helaas zullen ze dit jaar nog donkerder en nog somberder zijn dan anders.
Ik hoef u vast niet te vertellen waarom.
Grauwe sombere dagen, lange donkere nachten.
Regen, gemiezer, wind en almaar koudere dagen.
Net nu worden we weer veroordeeld tot het eenzaam thuis zitten.
Zonder bezoek te kunnen ontvangen.
Zonder de mogelijkheid om vrienden uit te nodigen.
En zoals het er nu naar uit ziet zullen we zo het jaar eindigen.
Heb je een partner of een gezin.
Mensen.
Prijs je gelukkig.
Heb je dan zoals ik het geluk om te kunnen genieten van trippelende hondenpootjes.
Of komt er een lieve poes af en toe kopjes geven. Is er een kooitje met daarin een kanarie die gezellig zit te fluiten. Of zit er een dwergkonijn gezellig te knagen in zijn hokje.
Dan ben je toch echt wel de koning te rijk.
Net zoals ik me de koning te rijk voel met het gezelschap van mijn lieve keeshondjes die af en toe om een knuffel komen schooien of die met het balletje willen spelen terwijl ik hier met de laptop op schoot zit te schrijven.
Ja, dan wil ik haar van me afduwen en zeggen 'Cecieleke, nu niet! Baasje is bezig!'
Maar dan denk ik... Miguel, doe dat niet.
Prijs je gelukkig dat die kleine lieverd je aandacht WIL schenken.
Weet je?
Soms is 'je gelukkig prijzen'. Of gewoon tevreden zijn gewoon het beste tegengif voor al dat drammerige en opjagende gedoe elke dag opnieuw.
Dat drammerige gedoe dat ons onrustig maakt
Want dat doet het.
Ja echt wel.
Want ontevredenheid komt voort uit onrust.
Die onrust in ons hart.
Die voortkomt uit al die boodschappen die ons elke dag opnieuw in onze strot gedramd worden.
Op radio, TV, sociale media.
Al die boodschappen die vaak elkaar tegenspreken.
Die zo vluchtig en oppervlakkig zijn.
Op het nietszeggende af.
Hebben jullie daar soms ook niet schoon genoeg van?
Al die meningen en 'meninkjes' elke dag opnieuw.
Van al die mensen die men laat opdraven of zelfs gewoon van de straat plukt om hen even 'hun gedacht' te laten zeggen.
Al die mensen die te pas en te onpas komen zeggen hoe zwaar die maatregelen hen wel treffen.
Omdat ze inkomsten derven.
Omdat ze niet op vakantie kunnen gaan.
Omdat ze geen opvang hebben voor hun kinderen in deze verlengde herfstvakantie.
Al die meningen en opinies die ervoor hebben gezorgd dat we de harde realiteit uit het oog verloren.
Die harde realiteit die we nu keihard in ons gezicht krijgen.
Omdat we de essentie uit het oog verloren.
Het was een leuke zomer, nietwaar lieve mensen?
De hele zomer lang hebben we ons geamuseerd met en in onze bubbel.
Barbecueën, aperitieven in den hof, gezellig naar een vakantiehuisje aan zee of in de Ardennen, of naar een 'gite' in Zuid-Frankrijk.
Vrienden treffen op een terrasje, gezellig blijven hangen in één of andere beachbar.
Het kon niet op.
Het was gezellig.
En die gezelligheid smaakte naar meer, meer, meer, meer!
Maar het kan niet meer.
Want kijk, waar zijn we nu?
Terug in ons kot.
Terug in lockdown.
In onszelf foeterend op alles en iedereen.
Iedereen de schuld gevend, behalve onszelf.
Want we lieten ons toch zo graag meedrijven in die gezelligheid.
Alle mooie woorden over solidariteit met de zorg die we uitspraken voor of na het handjes klappen om acht uur.
Waren ineens vergeten.
We deden alsof het virus niet meer bestond.
Maar het bestaat nog.
En nu is het terug.
En het plaatst ons voor voldongen feiten.
We zijn te lichtzinnig geweest.
We wilden zo graag terug op reis.
We wilden zo graag terug genieten van zon, mooi weer, gezellig samenzijn.
Waarom?
Omdat we er ook zo keihard werden toe verleid.
Door al die boodschappen op oude en nieuwe media.
De horeca moest en zou opnieuw open gaan, want de café en restaurantuitbaters hebben veel verlies geleden.
De toeristische sector moest een kans krijgen, want ook daar zijn er klappen gevallen.
En ook de cultuursector snakte naar een uitzicht.
Want ook daar deelden ze in de klappen.
Maar zeg eens eerlijk.
Wie deelde er niet in de klappen.
Wie heeft er GEEN verlies geleden dit jaar?
Wie vreest er niet voor zijn baan, of het voortbestaan van zijn eigen zaak?
Zeg me dat eens voor je gaat zeggen 'wij moeten sluiten en die mag wel openblijven'.
Ik wil maar zeggen.
Ik ben dat soort berichtgeving gewoon moe.
Ik ben het moe om weer iemand te zien in het journaal die alleen spreekt voor zijn eigen winkel of sector alsof hij de enige is die te lijden heeft onder heel deze crisis.
Alsof het een wedloop is. Wie heeft er het meest te lijden onder de coronacrisis?
Zal ik eens het enige juiste antwoord geven?
-Zij die overleden zijn.
-Zij die blijvende gevolgen overhielden aan corona
-Zij die een geliefde verloren.
-Zij wiens huwelijk stuk ging of die te maken kregen met familiaal geweld omdat hun partner of huisgenoot het niet meer aankon.
Dat is toch veel erger dan eender welk verlies van materiele aard.
Materiele zaken zijn vervangbaar.
Mensen niet!
Ik zou hier uren over kunnen doorbomen, en ik moet eerlijk bekennen dat ik al schrijvende heel wat stukken tekst heb geschrapt en opnieuw geschreven.
Omdat ik mezelf 'te prekering' vond.
En het wordt laat, morgen moet ik er weer vroeg uit.
Maar dan hef ik mijn hoofd op en kijk ik naar de kaarsjes die branden.
Kaarsjes.
Licht.
Licht in donkere dagen.
Ik hoorde dat veel gemeenten dit jaar geen kerstverlichting zouden laten branden.
Het zou de tijd en het geld niet waard zijn, aangezien er een lockdown is en een avondklok.
Sorry, maar dat echt wel grote onzin!
Ja dat is het.
ONZIN!
Net nu in deze donkere dagen hebben we nood aan licht.
Ik zou zelfs zeggen... MEER DAN OOIT!
En kom niet af met: 'Ja maar dat verspilt teveel energie, en da's niet goed voor het klimaat en blablabla'.
Er is tegenwoordig verlichting op de markt die zeer energiezuinig en toch sfeervol is.
Nu meer dan ooit hebben we nood aan stilte en ingetogenheid.
Maar ook aan hoop.
Licht is een symbool van hoop.
Het licht aan het einde van de tunnel.
Licht van een brandende kaars.
Lichtjes in een kerstboom.
Feeërieke verlichting die over de uitgestorven straten schijnt en die voor de mens die in de late avonduren nog eens met zijn hondje gaat wandelen of voor de eenzame ziel die even het gordijn opzij trekt heel even een goed gevoel geeft.
En die nog feeërieker is als het zo eens (als dat toch maar eens zou kunnen) zou gaan sneeuwen!
En dan een rustig muziekje opzetten.
Kersmuziek.
Dat kan.
Maar moet niet.
Een rustig stukje klassiek.
Of jazz.
Kleinkunst misschien.
Iets instrumentaal.
Zolang het maar niet de troep is die je elke dag opnieuw op ons overaanbod aan commerciële radiozenders hoort.
Kaarsjes, licht, muziek en dat diepe ingetogen gevoel.
Een kopje thee of warme chocomelk.
En even niet denken aan 'corona'.
Ik zou zeggen doen.
Voor jezelf.
Voor de mensen om je heen.
Doen.
Gewoon.
TV uit, muziek aan.
Maak het duister, alleen wat kaarsjes of een klein lampje.
En fuck de wereld.
Een goed boek erbij.
Een kruiswoordpuzzel, beetje hersengymnastiek, altijd goed.
Of bel iemand op die nauw aan je hart ligt.
Lucht je hart.
Schrijf je gedachten neer.
Zoals ik nu doe.
Voor jullie.
Liefs.
Miguel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten