De natuur in beeld: Galgenbossen.

Dag lieve mensen.
Het is herfst.
Dat kan je nu echt niet meer ontkennen.
Het regent, het waait en de temperaturen komen amper nog boven de 15 graden uit.
Herfst dat is de tijd van de paddenstoelen, de geur van rottende bladeren, van okerkleurige landschappen in een gouden zonneschijn tenminste als er geen grijze wolken over onze hoofden glijden.

Vorige maand, op een zonovergoten zondag maakte ik samen met mijn lieve vriendin en onze twee vrolijke Keeshondjes een mooie wandeling.
De locatie en het decor van die dag waren De Galgenbossen.
Een prachtig natuurreservaat tussen Ieper en Poperinge.
Als je aan de streek rond Ieper denkt, dan denk je aan weidse velden, zacht glooiende heuvels en soldatenkerkhoven met mooi onderhouden witte zerkjes waaronder de overblijfselen rusten van jonge jongens die het leven lieten in een zinloze oorlog die vooral de belangen van de elite moest dienen, en die voor de rest van de bevolking alleen maar ellende en veel menselijk leed heeft gebracht.
Ja! West-Vlaanderen is de minst bosrijke provincie van ons land.
Maar de weinige bossen die we hebben zijn pareltjes, dat kan ik je wel zeggen.
En ook al is het natuurreservaat De Galgenbossen niet groot.
Het is daarom niet minder interessant.
Meer nog: voor beginnende wandelaars is dit een uitgelezen plek voor een rustige zondagse boswandeling die je kan afsluiten met een frisse pint in Café De Vuule Seule.
De Galgenbossen waren zoals de naam doet vermoeden de plek waar men de stoffelijke resten van ter dood veroordeelden werden gehangen als voorbeeld voor de rest van de bevolking.
Maar van dit lugubere gegeven uit een tijd waarin men geloofde dat dergelijke praktijken mensen ervan weerhielden om 'kwaad te doen', is vandaag de dag nog maar weinig te merken.
Ooit maakte het deel uit van een groot woud dat de hele streek rond Ieper en Poperinge in beslag nam.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog vonden Britse soldaten hier rust en konden ze even bekomen van de gruwel waar ze dag in dag uit getuige van waren.
De Galgenbossen zijn een oase van stilte die een bezoek meer dan waard zijn.

Dichte begroeiing, je zou haast vergeten dat je in De Westhoek bent.

Mooi onderhouden paden.

Een beek slingert door het reservaat, het water bedekt met eendenkroos.

Bos + Herfst = Paddenstoelen.

Wilde bramen: Opletten met het eten van bramen.
Laaghangende bramen kunnen besproeid zijn door vossen en hun urine kan parasieten en andere vieze troep bevatten waar je nare ziektes en zelfs hondsdolheid van kan krijgen.

Bosflora: Moet me dringend eens verdiepen in dat soort zaken.

Tamme kastanjes: Het dient te worden vermeldt dat je de eetbare tamme kastanjes in bossen vindt en de niet eetbare wilde kastanjes in tuinen, parken en vooral in de nabijheid van oude boerderijen of kastelen.
Waarom is dat zo? Wel, een andere naam voor 'wilde kastanje' is ook 'paardenkastanje'.
Deze werden zoals de naam al aangaf aan de paarden gegeven. 
Met het planten van kastanjebomen hadden kasteelheren en rijke herenboeren meteen een bron van goedkoop en makkelijk beschikbaar voedsel voor hun paarden bij de hand.

Wat kan je doen met tamme kastanjes die je vindt in het bos?
U leest het hier.

De bosrand.

Onze viervoetertjes mochten mee.

Wilde bessen.

Een weide vol wilde bloemen, een paradijs voor de bijen.

Enkele snapshots van een prachtige zondag in september.

Een klein 'boerhofsteeke' aan de rand van het bos met een grote moestuin
Hier zou ik oud willen worden.
Rust, de nabijheid van de natuur en groentjes uit mijn eigen tuin.

Hagle Dump Cemetery: een van de vele stille getuige van 'Den Grooten Oorlog'.
Witte zerkjes met elk hun eigen gruwelijke verhaal.
Of zoals Willem Vermandere het ooit zo treffend zong.
'Oltied iemands voader, oltied iemands kind'.

Met deze ingetogen gedachte sluit ik af.
Liefs.
Miguel;