Dag lieve mensen.
Jullie hebben het vast ook gehoord of gelezen.
Wat er met Alysson, de jonge kapster uit Luik is gebeurd.
Ja, het is een verhaal dat me aangrijpt.
Een jonge vrouw, in de fleur van haar leven.
Die geen enkele uitweg meer zag dan uit het leven te stappen.
Haar droom, haar mooie droom van een eigen kapsalon.
Werd een nachtmerrie.
De tweede lockdown deed haar zaak de das om.
De niet aflatende stroom van facturen en aanmaningen, het ineens zonder inkomsten zitten.
Ineens geen enkele uitweg meer zien.
Dit verhaal beroert me stilletjes tot tranen.
Waarom?
Omdat empathie mijn tweede natuur is.
Omdat ik mijn hart voel uiteenscheuren als ik die foto in de krant zie van een jonge vrouw, een ontluikende bloem. Die ineens in de knop is gebroken.
Gebroken van binnenuit.
Hoe wreed is het niet om gewoon geen enkele uitweg te zien.
Om geen enkele keuze meer te zien dan jezelf het leven te ontnemen.
Weet je.
Sommige mensen zeggen: "Zelfmoord plegen is een daad van egoïsme."
En ik kan goed begrijpen dat dit zo overkomt bij de directe naasten van iemand die zichzelf het leven ontneemt.
Vooral als die persoon kinderen had.
Dan is de vraag "hoe moet het nu verder met de kinderen" meer dan terecht.
Maar ik denk dat als je in je hoofd die klik maakt van "ik zie geen andere uitweg meer, ik maak er een einde aan". Dan moet er in dat hoofd toch echt wel iets geknakt zijn.
Dan kan het niet anders dan dat je zowel mentaal als fysiek door een hel gaat.
Als zo'n jong iemand als Alysson besluit om uit het leven te stappen.
Dan is dit een teken aan de wand.
In dit geval gaat het over niets meer of minder dan gewoon geen enkele uitweg meer zien.
Gewoon klem zitten.
Als een kat in het nauw.
Er werd al eerder gezegd dat deze lockdown, deze ellendig lang aanhoudende toestand met verstrengde en dan weer versoepelde maatregelen voor drama's gaat zorgen.
En dit.. IS ER ZO EEN!
Ik lees op sociale media nu al dingen als "zie je wel, die smeerlappen van de regering en die arrogante virologen hebben bloed aan hun handen"'.
Maar weet je.
Dat soort trieste zaken had je ook voor de uitbraak van 'corona' en de daarop volgende maatregelen.
We staan al vele jaren aan de top wat betreft het aantal zelfmoorden en zelfmoordpogingen.
Het aantal depressies en burn-outs swingt de pan uit en de wachtzalen van psychiaters en psychologen worden alsmaar voller.
Als je dat voordien al wist, dan weet je dat met een uitzonderlijke en nooit eerder geziene toestand als wat we nu meemaken, dat dat alles nog gaat verdubbelen.
Voor kwetsbare mensen die voordien al weinig stabiel in het leven stonden moet wat we nu beleven echt wel een hel zijn.
En ook voor jongeren die klaar staan om zich in het leven te smijten is dit een zeer vreemde tijd.
En dan begrijp ik best dat veel jongeren het moeilijk hebben.
En kom alstublieft niet af met dooddoeners als: "Ge moet ze nog meer pamperen,"
Want het is gewoon bullshit.
Denk gewoon aan de tijd toen je zelf achttien of twintig was.
Van school af, werk zoeken, je eerste echte stappen op de arbeidsmarkt.
Je voelde: nu wordt er van mij verwacht dat ik mij volwassen ga gedragen.
Maar wat is dat?
'Je volwassen gedragen'?
Dan is het goed dat je vrienden om je heen hebt die net ietsje steviger in hun schoenen staan of lui die iets ouder zijn en die je tips geven.
En dan is het goed dat je die band met je vrienden kan behouden.
Op hen kan terugvallen.
Liefst in een echt gesprek onder vier ogen.
Al dan niet aan de toog van een gezellig bruin café.
Met een schuimende pint voor je neus.
Maar dat kan nu niet.
'Omwille van de corona'.
Hoe vaak horen we dat niet?
Nu meer dan ooit moeten we er zijn voor elkaar.
Niet om te oordelen.
Maar om te luisteren.
Om een klankbord te zijn.
Ook al moet dat via Skype.
Nu meer dan ooit moeten we onze oordelen aan de kant zetten en luisteren naar wat de ander echt zegt.
In plaats van te luisteren naar wat wij willen horen.
En nee, dat is niet gemakkelijk.
Ik ben daar zelf ook slecht in.
Om een luisterend oor te zijn.
En dan vooral omdat ik niet goed weet wat te zeggen of wat te doen in zo'n geval.
En dan gaat het over mensen uit mijn omgeving die over hun kleine zorgen en besognes praten.
God, ik heb daar schrik voor.
Om geconfronteerd te worden met iemand die me zegt: "Ik zie het niet meer zitten, het leven heeft geen enkele zin meer"
Ja, dat is echt mijn grootste vrees.
En eigenlijk is het ook een hard feit dat er in onze maatschappij nog altijd een soort van taboe rust op 'hulp vragen'.
Zeker als het over psychologische problemen gaat.
We associëren psychologie nog altijd met 'zotten'.
Als iemand beroep doet op een psycholoog of psychiater dan wil dat zeggen dat die persoon 'iets mankeert in zijn bovenkamer'.
Maar wat is 'zot'?
En vooral...
'Wat is normaal'?
En wie bepaald dat?
Net zoals je lichamelijke klachten en beperkingen hebt, kan je ook geestelijk iets mankeren.
Als je lichamelijke pijnen of ongemakken hebt, dan zoek je hulp.
Het zou toch gewoon evident zijn dat je dat ook doet als je je psychisch niet lekker in je vel voelt.
Vind ik.
Het zou toch gewoon evident moeten zijn dat je ook bij psychische problemen het even rustiger aan kan doen.
Maar dat is niet.
Want we leven in een maatschappij waarin alles en iedereen moet werken, produceren en vooral... Opbrengen.
Als je een gebroken been hebt, dan kan je niet werken.
Als je een depressie hebt of er om eender welke andere redenen mentaal compleet onderdoor zit...
Ook niet.
Maar dat zie je niet.
En wie er niet ziek uit ziet en toch niet mee kan in deze rat-race.
Wordt bestempelt als een 'plantrekker' of 'aansteller'.
Die krijgt te horen, kop omhoog, verman je.
Stel je niet aan.
Of van die goed bedoelde raadgevingen als 'maak eens een goeie wandeling in het bos'.
Maar daarmee verhelp je geen zware mentale problemen.
Echt niet.
En nee, ik heb nog geen zware mentale problemen doorgemaakt.
Moet dat?
Moet dat om te weten dat die dingen geen lachertje zijn?
Nee toch?
Je kan jezelf toch ook eens informeren eer je over zo'n dingen een mening gaat vormen.
Ja toch.
Maar goed.
De aanleiding van dit blogartikel was de tragische dood van een jonge vrouw.
23 jaar.
Haar vrienden en familie blijven in tranen achter.
Met heel veel vragen.
Net als vele anderen die rouwen om een vriend of familielid.
Wiens uitzichtloze levenseinde niet in de krant kwam.
Maar daarom niet minder triest is.
En ook niet minder triest dan de rouw om iemand die aan Covid-19 stierf.
Eenzaam in een kille kamer op de dienst intensieve zorgen.
Of in een woonzorg centrum.
Ik buig deemoedig mijn hoofd voor deze mensen.
Ze verdienen een lichtje.
Net als Alysson.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten