Eeuwfeest voor een kerstekind 2

 

Jana haar shift zat erop.

Ze fietste naar huis, met een stevig sprintje.

Want het begon hevig te regenen.

Nog maar eens.

Ze zoefde met haar fiets langs Café De Sportvriend, het café dat haar nonkel Koen openhield.

Die zat ook in zak en as, dat wist Jana maar al te goed.

Twee jaar geleden nam hij dat café over, vol goede moed en barstend van ambitie.

Hij wilde er een 'biercafé' van maken.

Met de nadruk op de vele speciale bieren die ons land rijk is.

En dat het volk trok.

Via Facebook en andere sociale media voerde hij heel veel campagne en dat trok enorm veel volk.

Naast heerlijke bieren kon je er ook zoete en hartige pannenkoeken krijgen.

Het idee voor die hartige pannenkoeken deed hij op bij een bezoek aan een gezellig pannenkoekenhuisje op het eiland Texel.

Jana herinnerde zich dat alles heel goed, want ze was er immers zelf bij.

Bij het passeren van dat café dacht ze meteen aan die heerlijke strandwandelingen waarbij ze de ijzige noorderwind recht in haar gezicht voelde.

Ja na zo'n strandwandeling smaakt niets beter dan zo'n hartige pannenkoek met spek of met heerlijke herfstpaddenstoelen.

En zo stonden er nog meer heerlijke dingen op de kaart die zo zalig combineerden met pannenkoeken.

"Als die Hollanders dat kunnen, dan kan ik dat ook," zei Nonkel Koen die nog hotelschool deed.

En hij deed eens thuis een bod op het leegstaande pand dat al enige tijd te koop stond.

En niet veel later was hij de nieuwe eigenaar van Café De Sportvriend dat uitgroeide van een sport en biljartcafétje met uitgeleefd interieur tot een gezellige plek waar je heerlijke pannenkoeken kon eten en speciale biertjes kon drinken.

En waar toch nog altijd plaats was voor de voetbal of wielerliefhebber die graag een speciaal biertje of een lekkere pannenkoek lust.

Maar dan kwam die vreselijke corona en Jana wist hoe zwaar haar oom er onder leed.

Maar toen zijn nichtje dit voorjaar zwaar ziek werd was hij op Michiel na de eerste die aan haar ziekbed stond wanneer dat weer mocht en kon. En hij beseft meer dan wie ook hoe ernstig de situatie was.

Hij berispte een goede vriend en collega cafébaas die van de daken schreeuwde om ondanks de verplichte sluiting toch te openen.

"Nee dat gaat ge niet!" zei hij.

"Ik was bijna mijn favoriete nichtje kwijt door die smerige ziekte.

Weet ge wat dat met mij deed?

Ik zal het u zeggen vriend.

Het deed me beseffen dat het leven niet draait om mij en mijn zorgen.

Hoe zwaar die ook op mij wegen.

Snapt ge dat maat?

Nee?

Dan zal ik het eenvoudiger zeggen.

HET GAAT NIET OM U!!!

Nee maat.

Het gaat niet om u en om uw gederfde inkomsten.

Het gaat om de mensen die het risico lopen om aan deze smerige ziekte te sterven.

Het gaat om de mensen die risico lopen om deze ziekte op te lopen tijdens hun werk.

Als ge geen geld genoeg hebt om eten te kopen, eet dan droog brood en spoel het door met kraantjeswater.

Of PUTWATER!

Dat deden onze grootouders in de oorlog ook.

Voelt ge u daar te schoon voor.

Gast, luister naar wat ik zeg.

Gederfde inkomsten zijn vervangbaar.
Een failliete zaak is vervangbaar.
Uw huis dat ge moet verkopen, dat is vervangbaar.

EEN MENSENLEVEN NIET!"

Jana wist.

"Nonkel Koen kan mij helpen.

Dat moest gewoon.

Ze bonkte op de deur, 'Nonkel Koen' woonde boven zijn café.

Of hij dat geen goed idee vond zeker?

Hij zou met veel plezier hartige pannenkoeken bakken voor de bewoners en hij zou contact opnemen met een goede vriend die in zijn vrije  tijd braderies, dorpsfeesten en andere festiviteiten opluisterde met zijn 'Dixieland' muziekgezelschap.

Na het bezoek aan haar nonkel keerde Jana terug naar huis waar Michiel op haar wachtte.

Ze vertelde over het verdriet van Marie en over haar gesprek met Nonkel Koen.

"Dat is een heel schoon idee.

Maar er kan nog vee meer gedaan worden."

"Wat dan?" vroeg Jana

"Laat ons vanavond eens vroeg naar bed gaan," zei Michiel.

"Dan zal ik het je in geuren en kleuren vertellen."

"Grapjas," zei Jana.

"Zeg het nu gewoon, wat kan je nog meer doen?"

"Veel.

Maar ik heb zo'n zin mooie Jana met je lange ravenzwarte haren en je prachtige slanke lichaam.

Laat me even van u genieten en dan vertel ik je tussen de zachte kussens van ons bed mijn suggesties.

Jana kleedde zich uit en liet Michiel haar mooie lichaam zien.

Dan ging ze op zijn schoot zitten en streelde ze zijn blote borstkas terwijl ze haar bekken over zijn kruis schurkte.

"Nee schatje.

Jij gaat me nu vertellen wat je suggesties zijn en daarna... "

"OK je hebt gewonnen zei hij."

Nadat hij haar vertelde wat hij haar te zeggen had trok ze zijn boxershort uit en ging ze terug op zijn schoot zitten. Verrukt sloeg ze haar hoofd achterover. 

Om hem dan te bedenken met een lange intense kus.

De dag voor kerstmis.

Marie keek voor haar raam.

Maar wat gebeurde daar toch allemaal.

Er werd een heus podium opgetrokken.

En er werden instrumenten aangezeuld.

Was dit voor haar.

Of was dit een kerstfeestje voor de bewoners.

Een kerstfeestje van achter het raam.

Ja dat moest het wel zijn.

Jana was er vandaag niet.

Die had vrijaf gevraagd.

Normaal was ze altijd van dienst met kerstmis, maar ze had gewisseld met een collega.

Zei ze.

Dan werd het stil.

Het podium stond er maar er was niemand te zien.

"Dat zal wel iets voor vanavond zijn." dacht Marie.

Waarna ze op bed ging liggen en poogde een dutje te doen.

Zonder nog veel te verwachten wat haar verjaardag betrof.

Twee uur later werd ze wakker.

Hoorde ze daar niet een liedje uit haar jonge jaren.

Ja dat moest wel.

"Wie is Loesje? Wie is toch dat snoesje?

Loesje is het snoesje van de drummer van de band."

Gevolgd door.

"Ik heb een huis met een tuintje gehuurd, gelegen in een gezellige buurt."

"Wat was dat toch allemaal.

Marie hees zich recht en zette zichzelf voor haar rollator.

Ze stapte naar het raam.

Hoorde ze nu niet haar achterkleindochter Jessica zingen?

Ja dat was.

Ze zong het liedje dat haar zo hard aan haar lieve Gaston deed denken.

"Don't sit under the apple three, with anyone else but me!

Anyone else witht me.

Anyone else with me no no no!"

"Neei!" zei Marie.

"Dees kan nie.

Dedjuuuu... Dees is zoooo schoon."

Marie beleefde prachtige momenten.

Op kerstavond.

De vooravond van haar honderdste verjaardag zag zij al wie ze zo hard liefhad passeren op het podium dat voor haar kamer was opgesteld.

Niet alleen zijzelf.

Maar ook de andere bewoners van het rusthuis.

Velen zaten in de cafetaria (mits de nodige voorzorgmaatregelen), anderen op hun kamer net als Marie.

De collega's van Jana gingen rond met Champagne.

En met pannenkoeken.

Hartige pannenkoeken.

"Pannenkoeken met spek, dat aten wij vroeger ook," zei Marie.

Gebakken op de Leuvense stoof.

Dees is echt geweldig, merci."

Marie genoot.

Dan kwam Jana op het podium.

In een lang zwart gewaad, gekleed als een filmster.

Ze zong het prachtige liedje van Doris Day.

'Que Sera Sera'

"Onze openingsdans," zei Marie schreiend.

Ze dacht aan Gaston.

Haar Gaston.

Die ze leerde kennen in 1953.

Ze wilde zo graag een TV toestel.

En kocht er één vlak voor de eerste uitzendingen van de NIR van start gingen.

Ja zo heette de nationale omroep vroeger.

Gaston kwam hem installeren.

Marie was vol verwachting.

Gaston ook.

Nu ja hij was  meer in vervoering.

In de ban van de ravissante schoonheid van Marie die hem meteen inpakte met haar charmes.

Hij nodigde haar uit voor het bal en niet veel later waren ze 'aan het vrijen'.

Drie jaar later waren ze nog altijd 'aan het vrijen'.

En dat was aanleiding voor heel wat roddel en kwaadsprekerij.

Marie en Gaston zouden in zonde leven.

"Bij zo iemand gaat ge toch geen naaigerief kopen zeker?" zeiden de mensen.

Het was Madame Gracienne die Marie vriendelijk doch met nodige aandrang aandrong op een huwelijk.

"Doe het voor uw goede naam," zei ze.

"Of ge speelt meer kwijt dan u lief is."

Gaston en Marie trouwden en Que Sara werd hun openingsdans.

Marie huilde.

"Jana toch.

Wat zijne kik blij dat gij d'er nog zijt.

Wie anders zou zoiets voor mij bedenken."

Dan kwam de directrice de kamer van Marie binnen met een mondmasker en plastieken handschoenen aan. Maar gekleed in prachtig en feestelijk kleed. Naast haar stond Jana met een groot pakket.

"Marie," zei ze.

Dit is in naam van uw familie, de directie, al onze medewerkers.

Maar nog het meest van Jana.

Dit is voor u Marie.

En wij wensen u nog vele gezonde jaren."

Marie nam een prachtig ingepakte pakket in ontvangst.

Daarin zaten heel wat prachtige dingen.

Lekkere wijn, pintjes, kaas, fruit, shampoo, en een prachtig kleed dat helemaal op haar maat was.

"Van uw kinderen en kleinkinderen en met speciale dank aan Jana," stond er op het pakket.

"Marie.
Wij hadden zo graag zoveel meer gedaan. 
Want de honderdste verjaardag van een kerstekindje, dat vier je niet alle dage;
We hadden zo graag een fantastisch feest gegeven met veel kusjes en knuffels.

Maar gezien de omstandigheden...

Lijkt het ons beter om DAAR EEN JAAR MEE TE WACHTEN!!"