Hitte!

 

 

 

 

 

Dag lieve mensen.
Warm hé.
Pas na tien uur ’s avonds ging de temperatuur onder de dertig graden.
We moesten even weg, afspraak in kliniek voor zoetje. Toen we uit de kliniek kwamen viel de hitte als kokend lood over ons en ik dacht: “dit is niet normaal meer.”
Op sociale media lees ik dingen als: “de media moet niet zoveel paniek zaaien, het is gewoon warm zoals elk jaar in de zomer. Stop eens met dat pamperen en met die angstcultuur zeg.”

Sta me toe om hier toch even op te reageren.
Temperaturen die flirten met de veertig graden, dat noem ik  niet meer ‘warm’.
Maar beschouw ik als gevaarlijk!
En ik ben blij dat er morgen en de komende dagen voelbaar koeler weer wordt voorspelt.
Dat we tot nu toe nog niet langer dan twee dagen met deze bloedhete temperaturen te maken hebben gekregen, de vorige keer was in 2019 weet je nog?
Temperaturen rond of over de dertig graden, dat zijn we gewoon en tot enige jaren waren temperaturen van 35 graden en meer voorbehouden voor De Kempen met zijn zandgronden. Hier aan zee was het zeer uitzonderlijk dat de temperaturen over de dertig graden gingen, en dat was dan ook ons geluk. Als het in het binnenland bakken en braden was, hadden wij tenminste nog enige verkoeling van een zalig zeebriesje die warmte beperkten tot een aangename 25 tot 28 graden.
De reden waarom mensen uit het binnenland naar de kust komen afgezakt. De koelte van een heerlijk zeebriesje.

Temperaturen zoals we die gisteren en vandaag hebben gehad zijn wat ze zijn.
EXTREEM!
En ik hou mijn hart vast voor het moment dat we langer dan een week met dergelijke bloedhete temperaturen te maken gaan krijgen. Stel je voor zeven of tien dagen na elkaar temperaturen van veertig graden en meer. Dat is niet vol te houden, en zeker niet voor mensen die moeten WERKEN!
Ik prijs me gelukkig dat ik de afgelopen twee dagen niet moest werken, en buiten de afspraken die ik moest nakomen hield ik het echt wel op laag profiel. Op zulke dagen leef ik als een Spanjaard.
Vroeg met de hondjes gaan wandelen, in de middag binnenblijven en tijd maken voor een zalige siësta.
En ’s avonds iets later eten. Licht, veel rauwkost en een stuk lekker zomerfruit als dessert. Deze avond was het watermeloen, hmmm lekker.
We hebben drie ventilatoren en die draaien hier als zot. De hondjes liggen op de frisse vloer en ik zorg ervoor dat hun drinkbakje tot vanboven gevuld is en doe er om het water koel te houden een ijsblokje in.

Maar nogmaals, ik hou mijn hart vast voor het moment dat we meer dan een week lang met dergelijke extreme temperaturen te maken krijgen.
Vlaanderen is een verharde regio en het zijn op dergelijke hete dagen dat je pas echt merkt hoe nefast dat is. Bovenstaande plaatje toont het verschil aan van temperatuur in een gemiddelde straat met bomen en zonder bomen. Maar helaas, in Vlaanderen kapt men liever bomen dan dat men ze plant. Overal zie je pleinen en straten die uit weinig meer bestaan dan verharding en beton, waar de hitte vrij spel heeft. 
Ook bossen hebben we nog veel te weinig, terwijl je op warme dagen nergens zo goed verkoeling kan vinden dan in een bos.
En aan het water, maar dat brengt dan weer risico’s met zich mee.
Hoe dan ook, ik maak me zorgen.
Want de Aarde warmt op, je kan het ontkennen en ook niet blijven wegkijken.
Overal weersextremen, hittegolven, overstromingen, orkanen, bosbranden, droogte en wat nog allemaal.
Al gemerkt hoe droog het is? Overal is het gras kurkdroog. En dat was vorig jaar zo en het jaar ervoor. En eigenlijk de afgelopen vijf jaar is dat zo.
Je kan het licht in de zon niet blijven ontkennen.
WE STAAN VOOR INGRIJPENDE KLIMAATVERANDERINGEN! Of we dat nu graag horen of niet.

En die gaan een impact hebben op het leven van ieder van ons.
Is dat angst aanjagen? Paniek zaaien?
Nee! Ik vertel de feiten gewoon zoals ze zijn.
Weet je wat paniek zaaien is?
Gaan rondtoeteren op sociale media dat al die berichten over de klimaatverandering en de toelichting die experts eraan geven deel uitmaken van een groot complot. Dat is paniek zaaien.
Beginnen over klimaattaksen en gedwongen worden om een elektrische auto te kopen. Dat is paniek zaaien.
Als ik zeg dat onze manier van leven een grote – misschien zelfs te grote – impact heeft op ons leefmilieu en het klimaat. Ben ik dan een paniekzaaier?
Of ben ik misschien iemand die zich zorgen maakt over bepaalde trends en zaken die ik met mijn eigen ogen waarneem.
Geen zaken die ik uitsluitend van de ‘mainstream media’ haal. Maar zaken die ik zelf waarneem.
Zoals deze foto genomen tijdens een wandeling rond de Kemmelberg in april vorig jaar.
De stofwolk die je ziet is gewoon van de droogte. En het was toen nog MAAR april.

Een tractor die over een veld rijdt en een gigantische stofwolk achterlaat. Terwijl de velden er net slijkerig zouden moeten bijliggen van de regenval van afgelopen winter en die nog valt in het voorjaar en die broodnodig is voor het jonge groen.S

Sorry, maar dit soort zaken kan je toch geen verzinsels of propaganda noemen.