Die ene kerstvakantie 3

 

De dagen gingen voorbij en kerstmis naderde.
Ik begon alsmaar beter om te kunnen met de routine van het vroeg opstaan, het doorwerken en het strakke schema met dingen die gedaan moesten worden.
Sheila prees mij voor mijn vooruitgang, maar haar broer Jason bleef mij met gereserveerdheid en wantrouwen benaderen. Maar Sheila zei dat ik mij dat niet teveel moest aantrekken.
“Jason doet hem harder voorn dan dat ie es,” zei ze.
“Je doet alsof hij even ghoed de boerderij kan leiden of zijn voader, mor je moet zelve nog vele leren wi. En lik dat ie met joen ommeghoat, dat zoe voader zelfs niet tolereren.
En je weet heel ghoed dat ie moet leren om iedereen e kanse te geven.
Mor ja met uzze vorige knecht was dat ook ezo. ’t Was e jeugddelinquent van juuste over de schreve.”
“Van wat?” vroeg ik om dan te beseffen dat ik haar onderbrak.
“De schreve, de Fransche grenze. Die grenze es hier achter e veldslag getrokken en de dorpen hier verderop, Hondschoote, Oost-Cappel, Ghyvelde, Bray Dunes ollemolle oorspronkelijk Vlaamsche dorpen woar dat de meinschen nog generoasjes lange Vlams klapten woaren voorghoed Frans grondgebied. En niemand die uzze mening doarover vroeg. Dat heit lange geknaagd bie de meinschen en ’t gevoel bleef dat die grenze uus werd opgedrongen, zonder dat iemand uzze mening vroeg. Doarom klappen we nog olsang van ‘De Schreve’. Getrokken lik daje e blad papier in tweeën deelt.
Mor Gauthier,” zei Sheila haar betoog verder zettende. “Dat was tot verbazing van moeder e werker en één die rap leerde. Moeder die d’er ook niet mee gediend was droaide bie. Mor Jason bleef mor vasthoedn aan ze vooroordelen.”
“En waarom werkt die Gauthier hier niet meer?” vroeg ik.
“Gho ja, dat was mien schuld.
‘k Woaren zot van die gast die vuuf joar oeder was dan ek.
Als veftienjoarige snotneuze vonden kik nietend opwindender dan die keirel roend me vinger te winden en ghoeste te doen kriegen. Je vond mien ook te joenk hé, mor toch kregen kik hem zo verre dat ie mien langs achter pakte terwijl da ‘k leunde op ’t voorwiel van de tracteur op ne veels te warme zomerdag. Juste terwijl da ‘k kloarkwamn stoeg voader neffest uus.
Ek kreegn huusarrest voe de rest van ’t verlof en Gauthier vloog buutn.”
“Dus gij had seks op uw vijftiende, amai. Ik ben nog maagd,” zei ik.
“Dat moeje ze tied geven. ’t Es beter te wachten en seks t’hein met etwien die echt voe joen wilt ghoan en omgekeerd dan dat ’t teleurstelling es.”
“Je hebt misschien gelijk zei ik.”
We zaten in de schuur waar de tractor stond en bedacht me dat we net op de plek stonden waar Sheila voor het eerst seks had. Ik zag het zo voor me en dacht ineens. “Hey dat mokkel naakt zien moet de max zijn.” Maar ik hield die gedachte voor mezelf en verdreef ze
Sheila keek me aan en glimlachte.
“Kom we ghoan nog e betje deuredoen zekers? De kaboetertjes ghoan ’t nie doen wi,” zei ze terwijl ze hard op mijn been sloeg.

Nu ja ik alleen aan het werk in de stallen en Sheila hielp haar moeder met de voorbereiding van het kerstdiner. Want er zou op kerstavond heel wat familie over de vloer komen en sommigen zouden zelfs blijven slapen. Ik zou met Jason de kamer moeten delen want er zouden een tante en nonkel in de logeerkamer blijven slapen, er werd zelfs al een bed tegen het mijne geschoven.
Vader Johnny werd ontslagen uit het ziekenhuis maar hij moest nog veel rusten. Hij kwam wel eens kijken en zag me bezig.
“Je doet dat ghoed moatje,” zei hij terwijl hij naar me toe liep en mij een schouderklopje gaf.
“Je meug joen oeders ulder vertrouwen nie zo beschamen vent,” zei hij. “Dat es echt ’t domste wat daje als zeune of dochter kan doen.
Ze meen ziender dat ghoed met joen wi. Mor ze zien teleurgesteld.
En dat geldt zeker voe joen voader Ruben.”
“Ik weet het, ik had dit niet mogen doen,” zei ik.
“Je moe nu vooral toogen daje kan deurebietn. Da je kan voortdoen, hoe zwoar dat ’t ook es. Je voader heit schrik daje te weinig karakter heit voe te kunnen standhoeden in de wereld.
Als je olsang te rap opgeeft kom je nauwers we vent, verstoa je dadde?”
“Ik denk het wel,” zei ik.
“Allez ghow doe mo vors je ziet er biekan,” zei Johnny terwijl hij me nog een stevige schouderklop gaf.
Ik begon mij meer en meer thuis te hoeven op deze oude hoeve die al vele generaties in het bezit was van de familie Verdoolaeghe. Kleine hardwerkende boeren die heel hard aan elkaar hingen.
Sheila vertelde over hoe haar grootouders tot aan hun dood in de hoeve bleven wonen en door haar en door haar moeder verzorgd werden tot op het sterfbed toe. Dit ging zo al generaties tot lang voor de Franse revolutie.

’s Avonds na het laatste werk in de stallen waren Sheila en haar moeder nog altijd bezig in de keuken. Jason zat voor de TV en vader lag in de zetel te rusten.
“Kan ik helpen?” vroeg ik aan Sheila en haar moeder. “Ghoed daje da vraagt joengn,” zei moeder Greta. “Kiekt, je meugt die asperges in de hespe rolln,” zei ze. “Drie per stek en de koptjes moeten bloot zien, ghoat dat lukken vent?” vroeg ze.
Ik knikte van ja en wilde aan de slag gaan. Maar Sheila greep mij vast. “Misschien eerst je handen wasschen,” zei ze terwijl ze mij naar de gootsteen duwde.
“Deed ik toch al en heb andere broek en hemd aangetrokken ook.”
“Je kan noois tevele joen handen wasschen vent,” zei ze. “Zeker als je met etenswaren bezig ziet.”
Ik waste mijn handen, Sheila gaf aanwijzingen. “De rug van joen handen ook, en ook hiertusschen.
Jamoja, ‘k hein dat ol geleerd van de thuusverpleegster die mien grootoeders kwam verplegen wi. Die heit uus ’t belang van handhygiëne echt d’erin gestampt.”
Dan ging ik aan de slag. Het werd gezellig in de keuken en er werd honderduit gepraat, gelachen en grapjes gemaakt. Het ijs brak definitief en ik voelde mij hier echt welkom. Ik werkte zo goed mogelijk door want ik wilde hen niet teleurstellen. Moeder Greta stond achter mij en knikte tevreden. “Dat es tenminsten werken se. Doeje dat gheiren werken in de keuken.”
“Ja, maar niet zoals afgelopen zomer in die taverne in Oostduinkerke,” zei ik. Het werk deed ik er graag, maar de bazen en sommige personeelsleden waren een nachtmerrie.”
Sheila vertelde wat ik haar al had vertelt. En moeder Greta begreep.
“Ja aje zukke diengn meemakt verstoan ‘k daje weg wilt,” zei ze.
Nadat het werk klaar was en we met z’n drieën de afwas deden kwam Jason slaapwel zeggen. Hij gaf zijn moeder en zuster een kus en dan vermaande Moeder Greta hem. “D’er es hier nog etwien wi.”
“Slaapwel Ruben,” zei hij waarna hij wilde naar zijn kamer gaan.
“Komt ekeer hier,” zei Moeder Greta waarna ze hem duidelijk maakte dat hij mij met respect moet behandelen en ophouden met te doen alsof hij hier de baas was.
“Voader es boas hier op de boerhofstee, en niemand anders. Aje wilt de boas zien zoekt een eigen boerhofstee en betaalt toen ook olle rekeningen zelve. J’eit hoort hé veugel,”
Jason droop af en sloot de deur. “Wiender zien toen ook ghoan slapen, hé vent,’ zei Sheila.
“Want ’t es morgen were vroeg dag hé.”
We gingen naar boven en ik trok mijn pyama aan om in mijn nest te kruipen. Maar dan ging de deur open.
“Kom je nie efkes bie mien? Betje babbeln en zo,” vroeg Sheila.
Ja dat wilde ik wel en even later zaten we op bed de stereo stond op een net hoorbaar volume en het enige licht kwam van het nachtlampje. Sheila had een stereo op haar kamer, en ernaast een uitpuilende kast vol CD’s. Ook had ze rekken en kasten met boeken. Ook op haar bed en haar nachttafeltje lag het vol met boeken.
“Leest gij zoveel?” vroeg ik.
“’t Es ’t liefste wat dan ‘k doen,” zei Sheila.
“Beter dan die stomme televiesje, pfff dat trekt toch ol op nietend. Zeker die Vlaamsche series nie. Of ol die stomme quizjes. Hier ken je dadde?” zei Sheila terwijl ze warempel een boek van Jef Geeraerts op mijn schoot gooide.
“Die schrijver zijn naam heb ik wel eens gehoord. Maar eigenlijk ben ik niet zo’n boekenlezer. Ja stripverhalen of magazines over skaten. Soms teken ik ook zelf, of schrijf ik teksten en scenario’s en zo.”
“Ewel, toch e reden om meer te lezen. Dat verbetert je woordenschat, verruimt je weireld en je doet massa’s nieuwe ideeën op.”
“Moet al boeken lezen voor ’t school. Volgende maand heb ik weer een boekbespreking.
Vind dat eigenlijk mega saai, echt.”
“Die boekbespreking ja, dat es deurebietn hé.
Mor ’t lezen zelve. Die microbe hein ‘k overgekregen van iemand die mien heel dierboar es,” zei Sheila terwijl ze een ingekaderde foto van haar nachtkastje nam en die op mijn schoot legde. Ik zag de foto van een guitig meisje met donkerblond haar en speelse sproetjes die met een licht ondeugende glimlach in de camera keek.
“Kathy,” zei Sheila met een snik in haar stem.
“Thope hein wiender vele gelezen, hier in ’t bedde of bien eur in ’t bedde. Elk een hoofdstuk.
In ’t begin vele griezelverhalen, lekker spannend. Loater ook andere, meer serieuze boeken. Boeken van verre boven uzze leeftijd. Of we lazen boeken thuis en vertelden doarover op weg naar ’t schole en terug.
Och Kathy moksje,” zei ze terwijl een traan over haar wangen liep.
“Is er iets met Kathy gebeurd?” Vroeg ik terwijl ik over haar rug wreef.
Sheila keek mij aan en vertelde over die ene dag dat ze te laat thuis vertrok en Kathy niet op de plaats van afspraak zag staan. Die dag verdween Kathy spoorloos.
Sheila was ontroostbaar en voelde zich schuldig, en nam de schuld van haar verdwijning op zich. Had ze zich niet overslapen, dan was Kathy verdwenen, zo zei ze. Maar haar ouders en nog meer de ouders van Kathy praatten dit uit haar hoofd. Sheila wilde toch iets terugdoen en organiseerde een zoektocht. Die zoektocht kwam op TV en de toen elfjarige Sheila gaf zelfs een interview.
Huilend hield ze de foto van Kathy in haar handen. Ik trok haar dichter en wreef zacht over haar rug.
Ik hield op toen ze de foto opnieuw weglegde.
“Doe mo vors wi,” zei Sheila.
“Da’s zalig wat daje deed.”
“Bedoel je dit?” vroeg ik terwijl ik opnieuw over haar rug wreef.
“Jaaa, zalig vent, echt.”
Ze keek mij aan, met een zachte glimlach.
“Ghie ziet e toffe gast,” zei ze.
Ze lachte haar tanden bloot en keek me aan met haar prachtige staalblauwe ogen. Ze legde haar hand op mijn dij.
“En ’t es gheistig babbeln met joen.”
“D’er zien nie vele ghin gasten met wien daje e gesprek op niveau ku voeren.”
“Ik doe mijn best, en dit is een heel prettig gesprek over de dingen die we leuk vinden.”
“Ach weet je? De meeste gasten hier kunn’n alleine mo babbeln over voetbal, auto’s, brommers en voe de reste es ’t ol vulle klaps en denigrerend doen na de meisjes.
Ze peinzen dat dat stoer es, mor ek knappen doar serieus op of. Etwad in je koptje hein meug wel wi aje als gast meer wilt mé mien.”
“En jij denkt dat ik iets in mijn kopke heb?” vroeg ik.
“Nee Ruben, ek peinzen dat niet.
Ek zien dat zeker,” zei Sheila terwijl ze haar arm rond mijn hals sloeg en dichter trok.
Waarna ze mij een zachte zoen op de mond gaf.
“Ghoa nu mor nog e betje ghoan slapen, ’t es morgen vroeg dag,” zei ze dan terwijl ze speels door mijn haren woelde.
Een uur later was ik nog altijd klaarwakker en keek ik naar het raam waar ik het helder witte maanlicht naar binnen zag schijnen, welks versterkt werd door de sneeuw die er lag.
Die kus van Sheila, die blik in haar ogen, haar lieve zachte stem.
Ik kon het niet uit mijn hoofd zetten.