De Olympische Spelen.

 

Dag lieve mensen.
Het is weer zover, het sporttoernooi der sporttoernooien is weer bezig.
DE OLYMISCHE SPELEN!
Mijn favoriete sporttoernooi. Veel meer dan de Tour De France of het Wereldkampioenschap Voetbal.
Winnen op de Olympische Spelen is iets wat u als sportman/vrouw onsterfelijk maakt. Het bezorgd je een veel hogere status dan Belgisch, Europees of Wereldkampioen worden in de sportdiscipline die je beoefend. Dan ben je als competitiesporter pas echt iemand. En kijken mensen naar je op.
‘Als je wint heb je vrienden’ zongen Herman Brood en Henny Vrienten in de jaren tachtig. En dat is zeker zo wanneer je op de Olympische Spelen een medaille verovert. Een gouden medaille als het even kan.

De Spelen worden slechts om de vier jaar georganiseerd. En je moet echt heel goed zijn in je discipline om geselecteerd en genomineerd te worden. De Spelen zijn alleen weggelegd voor de besten van de besten.
Elke sporter haalt alles uit de kast om een selectie voor de Olympische Spelen in de wacht te slepen. En dat is dus hard trainen en veel opofferen voor je sport. Dat is alles uit je lichaam halen wat er in zit. Het is hard werken, maar de beloning maakt zoveel goed als je op het hoogste schavotje van het podium staat.
Maar zelfs als je gewoon deelneemt is het een ervaring die je nooit vergeet. Want de Olympische Spelen hebben een groot prestige en het is een naam als een klok.

Weet je wat ik het interessantste vind aan de Olympische Spelen?
Dat is dat je dan sporten ziet op TV die anders nooit aan bod komen. Om de twee jaar Europees of Wereldkampioenschap Voetbal. Elk jaar de Tour De France, Vuelta en Giro en in het voorjaar de grote wielerklassiekers. Het wordt op de TV zenders breed uitgesmeerd en voetballers en wielrenners zijn de vedetten onder de vedetten.
Maar als het Olympische Spelen zijn dan kan je kennismaken met andere sporten. Atletiek, zwemmen, roeien, worstelen, judo of dressuur.
Ik herinner mij de Olympische Spelen van het jaar 1996. Toen Fred Deburggrave goud won en ook onze judoka’s meer dan puike prestaties hebben neergezet onder het toezicht oog van toenmalig bondscoach en fulltime brulboei Jean-Marie Dedecker. Een mens zou haast vergeten wat die mens deed voor hij in de politiek de populist begon uit te hangen.
Nu ik eraan denk, het waren toen vooral de West-Vlamingen die de gouden plakken binnenrijfden. Ja, ik ben als West-Vlaming een beetje chauvinist ja.
Maar ook alle andere Belgische sporters kunnen op mijn respect rekenen.

Onze knappe gymnaste Nina Derwael! 

Weet je?
Ik kijk al eens graag naar mooie lichamen. En dan vooral mooie vrouwenlichamen, ik ben tenslotte een heteroman (of cis man) zoals ze dat tegenwoordig zeggen.
Die turnsters in hun strakke pakjes of de zwemsters in hun badpakken. Heerlijk toch.
Nee, ik schaam mij er niet voor om dit te schrijven. Ik zie graag mooie vrouwen, mag dat eigenlijk nog in deze preutse ‘woke’ tijden? En nee er staat geen doos Cleenex op tafel als ik naar de Olympische Spelen kijk. Als ge verstaat wat da ‘k daarmee wil zeggen.
Gewoon kijken en in stilte genieten.
Gewoon in mijn luie zetel naar knappe atletes kijken die proberen een medaille te veroveren en jaren van hard trainen en opofferingen proberen te verzilveren met een mooie podiumplaats. En dan liefst op het hoogste schavotje als het even kan.

De meeste sporters die aan de Olympische Spelen deelnemen zijn meestal amateurs. Oorspronkelijk mochten alleen amateur sporters aan de Spelen deelnemen, maar er waren teveel discussies en betwistingen. Dus liet men de sportbonden afzonderlijk beslissen of ze al dan niet professionele sporters zouden sturen. Maar desalniettemin zijn de meeste Olympische sporters verre van de grootverdieners zoals de hedendaagse grootverdienende voetbalsterren. Vaak oefenen zelfs sporters die voor hun prestaties  betaalt worden er nog een apart beroep op na en  zijn die vergoedingen vooral om de onkosten te drukken. Dat was wat destijds stof tot discussie was bij het al dan niet beslissen of professionele sporters mochten deelnemen ja of nee?
Vaak is wat ze verdienen amper genoeg om de kosten te drukken.
Maar ze doen het toch maar hé. De roeiers, de zwemmers, de boogschieters, de skateboarders, de mountainbikers. Al die tijd die ze steken in hun training, het op hun voeding letten, zorgen dat ze niet geblesseerd geraken, het schipperen met hun agenda’s.
Olympische sporters verdienen respect.

En het mijne hebben ze!