80 jaar vrijheid.

 

Dag lieve mensen.
Afgelopen weekend was heel bijzonder. Niet dat ik erbij aanwezig was, bij de feestelijkheden die er dit weekend waren. Maar toch. Ik wil hier echt wel eens bij stilstaan.
Want afgelopen weekend was echt wel heel bijzonder.
Want we vierden het feit dat het 80 jaar geleden is dat ons land werd bevrijd van de Duitse bezetter.
Na vier jaar een half leven onder het juk van een wrede bezetter geregeerd door één van de meest moordzuchtige tirannen die de wereld ooit kende. Werden wij bevrijd door grote legers van dapper jonge mannen die hun jeugd, moed en kracht opofferden zodat wij terug in vrijheid zoude leven.
Het begon op 6 juni 1944 met de landing in Normandië. Toen bestormden in de vroege ochtend honderdduizenden jonge soldaten de stranden van Normandië om met ware doodsverachting de confrontatie aan te gaan met een meedogenloze vijand die van geen wijken wilde weten.
Er vielen heel veel doden op deze landing en het heeft niet veel gescheeld of ze was zelfs mislukt. Maar dankzij het doorzettingsvermogen en de onverschrokkenheid van deze jongens hebben de Duitsers toch de aftocht moeten blazen.
Sinds die dag moesten de Duitsers niets anders doen dan zich terugtrekken, ontruimen en in grote haast alles achterlaten. Vaak ging hun aftocht gepaard met gruwelijke represailles met vele onschuldige slachtoffers tot gevolg.
Drie maanden later stonden de BEVRIJDERS dan in onze steden.
En was het FEEST!

Doldwaas waren de taferelen die met de toenmalige filmapparatuur werd vastgelegd. Straten stroomden vol en iedereen was door het dolle heen. Meisjes gooiden zich in de armen van de stoere Britten, Canadezen en Amerikanen en uit de romances die daaruit voortvloeiden zijn vele liefdeskindjes geboren.
De bevrijders brachten ook dingen mee die op dat moment echte nieuwigheden waren. Nylonkousen, voorgerolde sigaretten, chocolade, ‘swingmuziek’, en een mierzoet drankje genaamd Coca-Cola.
Men rekende genadeloos af met al wie mee heulde met de vijand. De zogenaamde collaborateurs mochten rekenen op zeer zware straffen en voor sommige wachtte zelfs de dood.
Collaborateurs en ‘moffenhoeren’ werden publiek vernederd en hun haar werd afgeschoren. In tijden van oorlog laat de mens zich van zijn wreedste en meest meedogenloze kant zien. Helaas.
Maar zoals dat gaat in het leven. Een kermis is een geseling waard.
Na de feestroes kwam de tijd van wederopbouw. Alle kapotgeschoten huizen, fabrieken en infrastructuur moest weer worden heropgebouwd.
De eerste jaren waren moeilijk en velen zagen geen toekomst meer in Europa en emigreerden naar de VS, Canada of zelfs Australië. Er was de dreiging van ‘De Rus’ en vooral het communisme en dus werd er niet alleen heropgebouwd maar ook herbewapend.
Het IJzeren gordijn werd opgetrokken, de NAVO werd opgericht en er werden troepen gestuurd naar de grens met Oost-Duitsland om dat grote gevaar af te wenden.
Ook België stuurde militairen en die werden daar gehuisvest en hadden er hun eigen winkels en zelfs hospitalen. En in één ervan, namelijk het Militair Hospitaal van Soest werd diegene die dit schreef geboren nu zo’n 50 jaar geleden.
Ja lieve mensen, dat was IK dus.

Stille getuigen van de oorlog.
Oude bunkers. Je vindt ze langs de hele kustlijn.

Maar sindsdien zijn wij vrij!
En na vijf lange jaren van ontbering brak voor West-Europa een tijd van voorspoed en grote economische vooruitgang aan. Het waren de ‘gouden jaren’. Tenminste dat zei mijn vader en veel van zijn generatiegenoten.
Werken loonde nog en als ge als jonge gast twee stevige handen aan uw lijf had en niet teveel schrik had van u goed moe te maken, dan kon je schoon geld verdienen. Er was ook werk te over, want overal kwam men handen tekort. Zo erg zelfs dat men arbeidskrachten uit het buitenland moest aantrekken om aan de vraag voor mankracht te voldoen.
Het was ook de tijd van technologische vooruitgang. Er was de televisie, de pick-up, de juke-box. Er was de opkomende ruimtevaart en de eerste satellieten en er scheen iets te bestaan dat computer heette, maar dat waren nog logge dingen die een hele kamer vulden en waar je veel minder bytes kon uithalen dan de huidige exemplaren.
Maar ook op sociaal en cultureel vlak veranderde er heel veel.
De jeugd ging rebelleren en eiste haar vrijheid op. Dankzij de strijd voor betere arbeidsvoorwaarden die nog voor de oorlog werd gevoerd en bezegeld met dingen als het betaald verlof en de 40 urenweek hadden mensen meer vrije tijd maar ook veel geld dat ze konden besteden aan amusement en nieuwe zaken zoals de televisie, de platendraaier en de auto die op grotere schaal dan ooit tevoren werd geproduceerd en – ja dat moet echt wel worden gezegd – de gewone man uit zijn isolement haalde.
Er was de rock&roll, de beatmuziek, de twist, de flower-power en de disco. James Dean, Marlon Brando en Marilyn Monroe waren de filmsterren uit die tijd en de Western vierde zijn hoogdagen. Er was de Tour De France en kinderen zochten elke avond naar 'muizen' in de inderhaast verspreidde avondkranten met verslagen van de etappe van de dag. Kranten die zelfs per helikopter werden verdeeld. Wat een belevenis moet dat niet zijn geweest voor wie toen kind was?

De dagelijkse tekening van striptekenaar Buth.
De bedoeling was dat je op deze tekeningen naar muisjes zocht.

Maar mensen vergeten snel.
We zijn vergeten welke offers er werden gebracht voor onze vrijheid en de vrede die we de afgelopen tachtig jaar hebben gekend.
We leven teveel in de illusie dat vrede iets vanzelfsprekend is. En lieve mensen…
DAT IS HELEMAAL NIET ZO!
Wie een beetje moeite doet om de actualiteit echt te volgen en om daarin verder te gaan dan de waan van de dag. Die weet en beseft dat we ons op een zeer gevaarlijk kantelpunt bevinden.
Toen eind jaren tachtig het IJzeren Gordijn viel en de communistische dictaturen van Oost-Europa als kaartenhuisjes in elkaar zakten dachten we dat we gewonnen hadden.
We klopten ons op de borst met de gedachte dat onze democratie en onze manier van leven onverwoestbaar waren en dat er ons niets meer kon overkomen.
Die illusie werd voor het eerst brutaal doorprikt op 11 september 2001 met de brutale terroristische aanslagen in de VS. Gevolgd door al even brutale aanslagen in Madrid, Londen, Parijs en Brussel. Tegelijk begonnen de autoritaire en hardvochtige regimes in China en Rusland meer en meer economische macht te krijgen en vonden ze zelfs bondgenoten in andere landen waar de economie in opkomst was. Onze economie, onze democratie en zelfs onze manier van leven worden uitgedaagd en zelfs beschimpt door de leiders van deze landen. Alsook door landen als Noord-Korea Iran, Saoedi-Arabië, de Golfstaten en andere landen waar ze hun neus ophalen voor de verworvenheden die wij hier kennen inzake vrijheid en mensenrechten. Ook onze manier van leven wordt bekritiseerd en door de mangel gehaald.

De oorlog in Oekraïne is het ultieme bewijs dat wij niet alleen economisch of politiek worden uitgedaagd, maar ook militair.
Rusland ontpopt zich opnieuw als de potentiële agressor die het gemunt heeft op ons en op wat wij zijn en waar wij voor staan. En ditmaal hebben zij niet communisme als leidraad. Maar nationalisme en conservatisme. Rusland verwerpt de scheiding van religie en staat en heeft geen hoge dunk van rechten voor holebi’s of zelfs vrouwen. Ze verspreiden ‘fake news’ en zaaien verdeeldheid, terend op het ongenoegen van alsmaar meer mensen. Ongenoegen dat er altijd is geweest maar nu veel algemener wordt verspreid via het internet en sociale media.
En terwijl almaar meer politici, militairen en andere experten zich zorgen maken over deze gang van zaken, blijven we maar feesten, lol trappen, (vr)eten, TV kijken, op onze smartphone scrollen en vooral naar onze eigen navel staren alsof er niets aan de hand is.
TERWIJL ONZE MANIER VAN LEVEN IN GEVAAR IS!
We maken exact dezelfde fout die men maakte eind jaren dertig. Echt wel.
Men deed alsof er niets aan de hand is. Men dacht dat je met dictators kon praten! Dat je extremistische regimes met diplomatie en ‘goede wil’ tot rede kon brengen.
Terwijl dat helemaal niet zo is!

Vertel mij wat het verschil is tussen de expansiedrift van Hitler en de ambities van Poetin en Xi-Jinping ivm Oekraïne en Taiwan? 
Vertel mij wat het verschil is tussen het vervolgen van de Joden in Duitsland en het discrimineren van homo’s en transgenders in Rusland? Het begon destijds ook met uitsluiten en demoniseren.
Vertel mij wat het verschil is tussen het vervolgen van zigeuners en het vervolgen van Tibetanen en Oeigoeren? Wat China op dit moment op grote schaal doet.
De grootste fout die we nu maken, maakte men toen ook.
Dat was van te zeggen: “Ach da’s ginder, dat is hier niet!”
Het domste wat je kan zeggen is denken dat het je niet zal overkomen. Dat is op alle gebied zo. Ziekte, ongevallen wat dan ook. Het kan echt iedereen overkomen.
Wat doet ons dan denken dat wij binnen hier en tien jaar NIET in een oorlog zullen betrokken geraken?
Wat wij moeten doen is ons herinneren aan het harde feit dat onze regeringen deed bewegen om Belgische militairen naar Duitsland te sturen om ons te behoeden tegen een eventuele inval van de Sovjet-Unie.
Wat wij moeten doen is onderstaande zin heel goed in het hoofd prenten.
WIE VREDE WIL MOET VOORBEREID ZIJN OP OORLOG!

Het Militair Hospitaal van Soest.
Hier zag ik 50 jaar geleden het levenslicht.

Onze manier van leven, onze manier van denken, onze waarden en normen, onze democratie.Al die dingen hebben ervoor gezorgd dat het hier heel goed leven is.Ze zijn de reden waarom mensen van over de hele wereld hierheen komen om er een beter leven te vinden en een toekomst voor hun kinderen. Daarvoor komen ze naar hier. Niet naar de oliestaten in de Perzische Golf. Niet naar China. Niet naar Rusland. Nee, ze komen naar hier.
“Nee, ze komen naar hier omdat wij onze grenzen openen!!”
Ja, wat je zegt. Wij zijn een open en tolerante samenleving. Misschien net iets te tolerant.
Maar dat is wat onze samenleving maakt wat ze is.
De vraag is.
WAT HEBBEN WIJ ERVOOR OVER OM DIT ALLES TE BESCHERMEN?

Ik ga eerlijk zijn. Donald Trump is een vlerk en een crimineel stuk vreten. En daar neem ik geen woord van terug. En ik gruw van het idee dat die klootzak opnieuw president wordt.
Maar als hij stelt dat er veel meer geld uit onze begroting naar defensie zou moeten gaan, dan kan ik hem alleen maar gelijk geven.
We zijn op dat vlak veel te gemakzuchtig geworden en we rekenen veel meer dan gezond is op de superieure militaire slagkracht van de Amerikanen.
En ik vraag me soms echt wel af wat er mis was met DE LEGERDIENST?
Waarom hebben ze dat eigenlijk afgeschaft?
Wat is er mis om nadat je de kans kreeg om zo goed als kosteloos onderwijs te krijgen en je hele leven lang te genieten van sociale zekerheid. In ruil daarvoor je een jaartje te engageren voor het instaan van de veiligheid van je familie, je vrienden en de rest van je landgenoten?
In Zweden hebben ze de dienstplicht terug ingevoerd. En Zweden is verre van een autoritair en hardvochtig land. En ja, het kan echt wel zonder de kadaverdiscipline – in stand gehouden door gefrustreerde ‘boefferkes’ – die dienstplichtigen in de jaren vijftig, zestig en zeventig kenden. Ook het leger mag zich op dat vlak wat moderniseren. Wat niet wil zeggen dat we discipline ineens als iets onbelangrijk moeten gaan beschouwen. Ik denk dat het jongeren net goed zal doen om eens een jaartje echt SAMEN TE LEVEN met anderen. Om te leren dat regels en voorschriften er niet zijn om ons te pesten maar er juist zijn voor onze veiligheid en om samenwerking en samen leven mogelijk te maken. Om te leren om in te binden en compromissen te sluiten. En aan je diensttijd een paar vrienden voor het leven over te houden.
Enfin, dat zijn dus een paar bedenkingen die ik me maak bij het idee dat wij tachtig jaar geleden bevrijd werden van het juk van één van de wreedste regimes die de wereld ooit kende.