Voor Cecieleke.

Dag kleine meid.

Mag ik je van harte feliciteren met je verjaardag lief hondje?
Tien jaar ben je nu geworden.
TIEN JAAR!
Oftewel 56 hondenjaren.
Vroeger zei men dat je de leeftijd van een hond moest vermenigvuldigen met zeven om te weten hoe oud je hond echt is. Maar dat klopt niet, want er zijn enkele factoren waar je rekening mee moet houden, zoals bijvoorbeeld het gewicht. Zoals je kunt zien in onderstaande tabel.
Jij bent een lichtgewichtje van minder dan tien kilo dus jou leeftijd staat naast de tien in de eerste categorie.
Maar laten we de droge feiten even voor wat ze zijn en het eens over jou hebben.

Leeftijden in hondenjaren.
Berekend voor grote, middelgrote en kleine honden.

Weet je kleine Cecile. We hebben een heel eind gereden voor we jou in onze armen konden sluiten. We zochten een dwergkeesje en we vonden een adres waar ze zulke hondjes ter beschikking hadden. Maar we moesten er wel voor tot in Mechelen rijden. Maar je vrouwke, mijn lieve Christiane wilde persé een keeshondje dus was er geen lievemoederen aan. Auto voltanken, GPS instellen en daar gingen we. De snelweg op en vrachtwagens, eeuwig gehaaste chauffeurs in dikke Duitse auto’s, irritante middenstrookplakkers en de eeuwige files op de Brusselse Ring trotserend. Onderweg stelde ik vast dat onze GPS het liet afweten, even paniek. Nog meer paniek toen ik een vrachtwagen inhaalde en pas dan zag dat ik de Ring moest afrijden, maar dat niet kon omdat die vrachtwagen in mijn weg reed. Dan maar de volgende afrit genomen en dat bleek die naar de luchthaven van Zaventem te zijn. Ik reed langs het luchthavengebouw en zag mensen grote koffers uit taxi’s en stationerende auto’s halen. En dan zag ik de wegwijzers die mij terug naar de Ring leiden om die dan aan de andere kant terug op te rijden en daarna direct af te slaan richting Mechelen-Antwerpen. Dan in Mechelen de snelweg af de wegwijzers richting Putte volgen. Dan zag ik de straatnaam die op het adres stond en tot mijn verbazing slaagde ik erin om mijn weg te vinden zonder GPS.

Eens binnen gingen we kijken in het verblijf van de hondjes en daar viel jij meteen op met je grappige witte sikje. En ’t vrouwke was meteen verkocht. Eigenlijk wilden we een reutje maar je bleek een teefje te zijn. Maar ’t vrouwke was niet te houden. En na het invullen van de papieren en het kopen van de nodige spulletjes zoals een leibandje en een eet en drinkbakje reden we met jou terug huiswaarts. We waren nog maar net de snelweg opgereden of je ledigde je maaginhoud op ’t vrouwke haar kleren. Dat lag aan mijn rijstijl, sorry Cecieleke en vrouwke.

Eén van de eerste foto's van Cecieleke.

En daar was je dan. Een kleine grappige puppy met de nodige puppystreken. Een speels bolletje pluche, dat haar eerste nacht alleen met mij doorbracht. Want het vrouwtje stond die avond met de nacht. We keken gezellig samen TV en daarna liet ik je naast mijn bed slapen, niet erop want ik was bang dat je op de lakens zou plassen. Maar voor we gingen slapen liet ik je wel even op bed om gezellig wat te spelen en te kroelen.
Is het daarom dat de band tussen ons zo sterk is lieve Cecieleke. Want dat is wel hoor.
Je voelt je zo geborgen als je op mijn buik ligt of gewoon naast mij in de zetel. Dan kijk je mij met een oprechte blik aan, een blik die vooral veel vertrouwen uitstraalt. Dan leg ik mijn hand op je tengere lijfje en voel je hartje kloppen. Traag, niet gejaagd, je voelt je bij mij op je gemak. En toen we voor het eerst gingen wandelen dezelfde avond, omdat ik je nog een plasje wilde laten doen en je leren dat dat buiten moet gebeuren, dan viel het mij op dat je bij het minste geluid of wat ook maar verdacht leek, je tegen mijn benen sprong of tussen mijn benen ging schuilen.

Die warme blik. 

Je was een temperamentvolle puppy en de overgang van puppy naar volwassen hondje verliep met veel puberstreken. Ja ook hondjes kunnen puberen en nog geen klein beetje zelfs.
Je hebt mij bij momenten zwaar op de proef gesteld, maar nooit kwam het in mij op om je ergens anders te plaatsen of – het idee alleen al – te dumpen. Ik ben opgegroeid met de gedachte dat een hond voor het leven is en dat als je beslist om een hond in huis te nemen, dat je beseft dat daar consequenties aan vasthangen. Hoe moeilijk het ook was kleine Cecile, Ik heb je altijd graag gezien en diep in mijn hart gekoesterd.
Na enige maanden wilde ’t vrouwke een tweede hondje. Dat werd je grappige vriendinnetje Celientje. Je ‘zusje’. Nee jullie zijn geen echte zusjes, maar je leeft intussen wel al langer samen met Celientje dan dat je met je eigen broers en zusjes hebt geleefd.
Ook Celientje dreef ons tot het uiterste met haar hardnekkige gekef. En het dreigde zelfs uit te lopen op een conflict met de buren. Maar we hebben gezocht naar oplossingen en eens onze buren dat beseften koelde alles zonder blazen.

En toen kwam Celientje (rechts) erbij.

We zijn nu tien jaar verder en we hebben samen heel veel leuke dingen gedaan en beleefd.
Jullie mochten met ons mee op vakantie en op daguitstapjes. We kozen bewust voor verblijven waar hondjes binnen mogen, ook al moeten we daarvoor een supplement betalen. In het begin waren dat B&B’s maar later werden dat vakantiehuisjes omdat je dan toch wel meer privacy hebt en je ding kan doen. En zo geven we jullie de rust en de tijd om je aan te passen aan die tijdelijke nieuwe omgeving.
Tijdens die vreemde corona pandemie gingen we vaak wandelen. Liefst van al in een bos. En als er niet te veel wandelaars waren dan mochten jullie loslopen, ja ik weet dat dat eigenlijk niet mag omwille van de andere diertjes en zo. Maar jullie zijn keeshondjes en die blijven gewoonlijk heel dicht bij hun baasjes. Jullie zijn zo erg aan ons gehecht dat het echt deugt doet.
Dat geldt ook voor je kleine speelzusje, maar nog veel meer voor jou.
En dat is omdat jij eigenlijk een ietwat angstig karaktertje hebt.
Je bent een kleine speelvogel, een balletjeszot, een uitdagertje een durfalletje dat al meteen op de leuning van de zetel sprong en dan vaststelde dat je daar alles heel goed kan zien. Maar diep van binnen heb je zo’n bang hartje. Je laat het niet snel blijken, maar ik voel dat kleine meid. Ik voel dat zo hard.

Mijn kleine steun en toeverlaat. 
Bedankt lieve Cecile. 

Wat ik ook zo sterk voelde, was hoe hard je me miste toen ik voor lange tijd naar het ziekenhuis moest. Je vrouwke stuurde foto’s en dan zag ik die diep trieste blik in die lieve oogjes van je.
En geloof me lieve schat… DAN BRAK MIJN HART!
Ja, ik heb vaak stilletjes gehuild in mijn ziekenhuisbed omdat ik je zo hard miste. En ik weet dat dat wederzijds was. Mijn moeder vertelde me over hoe Sina onze lieve Duitse Herder - die al vele jaren geleden overleden is en die over je waakt – heel boos was en haar negeerde nadat ze na een ziekenhuisverblijf terug naar huis kwam. Hij negeerde haar en keek haar van ver met een kwade blik aan, zo van ‘hoe durfde je het om mij achter te laten’? Ging jij dat ook doen Cecile? Ik vroeg het me af en had er een beetje schrik voor.
Maar dat was niet, integendeel. Wat was je blij toen ik ineens in het deurgat stond, samen met je vrouwke en mijn moeder en vader die mij kwamen halen. Hoe vrolijk je tekeer ging, hoe je plaste van blijdschap en hoe we je moesten kalmeren omdat het leek of je jezelf verslikte. De eerste dagen na mijn thuiskomst was je niet meer van mij weg te slaan. Rusten en herstellen deed ik in de zetel met jou aan mijn zijde. En dat voelde zo verdomd goed.

Je favoriete plekje, de leuning.

Lieve kleine Cecile. Kleine hartedief.
Je baasje houdt zielsveel van je. Ook voor mij was je een steun en toeverlaat. Je gaf me de kracht om door te zetten op moeilijke momenten zoals het herstel na mijn zware hartoperatie. Je deed me meer buitenkomen, en je dwong mij om met onbekenden aan de praat te gaan. Onbekenden die u en je zusje zo’n schattige hondjes vonden. Onbekenden die bekenden werden en die vroegen hoe het met mij ging toen ik in het ziekenhuis lag. Mensen die ook hondjes hadden, hondjes die jullie vriendjes werden. Zoals Odie, dat grappige krullenkopje van een paar huizen verder, waar je zusje zo gek van is. En ook het enige hondje waar je geen schrik van hebt. Of Sientje dat kleine keeshondje dat achter het raam zit in het huis tegenover onze huisdokter.
Door dagelijks met jou en je zusje te gaan wandelen en de vele boswandelingen die we maakten, leerde ik de natuur en het wisselen van de seizoenen te waarderen. En ja, ik weet intussen ook dat wandelen je weerstand versterkt en een vlug herstel bevorderd na ziekte.

Het zonnetje in haar snoetje.
Dat is voor Cecieleke het ultieme geluk.

Kortom. Bedankt Cecieleke.
Bedankt voor de vele mooie jaren die we samen beleefden en op voorhand bedankt voor de vele jaren die – HOPELIJK – nog zullen volgen.
Bedankt voor je vrolijkheid, je speelsheid, je troostende likjes en het tegen mij aanvleien als je zag dat ik het even moeilijk had.
Bedankt om er te zijn en om mijn leven rijker te maken.

IK HOU VAN JOU KLEINE CECILE!
Liefs.
Je baasje.

De twee kapoentjes samen.