Psychopaat met connecties 2.

Een week later.

De Sint-Martinuskerk zat afgeladen vol voor de uitvaart van Alixe Verbrugghe, wiens lichaam een week voordien naakt en levenloos werd aangetroffen op de carpoolparking van de snelweg;
Mishandeld, verkracht en gewurgd;
Wie stond de jonge ambitieuze zakenvrouw naar het leven? Dat was de vraag die iedereen in de stad bezighield. Algauw kwam een verdachte in het vizier. Theo Verwichte, zoon van ondernemer Dominique Verwichte. Theo was gewoon in alles het tegenovergestelde van zijn vader. Leeft op grote voet, heeft geen gat maar een krater in zijn hand en leeft royaal van de centen van zijn vader en heeft zijn deel van de erfenis van zijn grootvader zaliger naar wie hij werd vernoemd al helemaal opgesoupeerd.
Hangt graag rond in de surfclubs en beachbars van Knokke-Zoute waar hij graag indruk maakt op het vrouwelijke geslacht met zijn centen, zijn dure merkkledij en zijn gulle traktaties. Verder zijn er nog de vele snoepreisjes naar Miami of Dubai. Zijn nachtelijke uitspattingen in de dancings van Brussel of Antwerpen met veel drank en coke en zijn voorliefde voor snelle sportwagens en motoren.
Theo had sinds een jaar een stormachtige affaire met wijlen Alixe Verbrugghe. En dat maakte de tongen los. Zou het niet kunnen dat hij de oorzaak is van de slechte cijfers van Alixe haar bedrijf? Dat hij erin slaagde om zich in dat bedrijf binnen te werken met zijn charmes en zijn vleierij, en dat hij daar met zijn grijpgrage klauwen in de bedrijfskas zit om zo zijn rijkelijke levensstijl te blijven bekostigen. En is Alixe daarop uit gekomen en volgde er een ruzie die voor de jonge zakenvrouw gruwelijk afliep?
Alles leek in die richting te wijzen ja.
Want Alixe had de ochtend voor haar overlijden kletterende ruzie met Theo op haar kantoor. Het ging luid en er werd met van alles gegooid. Een furieuze Alixe werkte Theo buiten die dan ineens ging reageren met zijn vuisten en haar zeker vier geduchte vuistslagen gaf vol in het aangezicht.
“Ik slaag u godverdomme dood vuil hoere!” riep Theo terwijl medewerkers hem van haar probeerde weg te trekken.
Alixe deed diezelfde dag nog aangifte bij de politie. Maar waarom stond haar knalrode BMW-Roadster dan geparkeerd in de garage van het gebouw waar Theo’s loft zich bevond?

Sheila Verdoolaeghe stond recht voor de offerande. Ze stond voor de bruine eiken kist waarin het ontzielde lichaam van Alixe rustte. Verslagen boog Sheila het hoofd. Ze kende Alixe wel, en ze kende haar als een gehaaide en vooral ambitieuze zakenvrouw. Maar buiten het werk om stond Alixe gekend als een zeer sociale en vooral lieve jonge vrouw met een goed hart die van het leven genoot.
In het weekend ruilde ze graag haar mantelpakje in voor een jeansbroek en T-shirt om dan heerlijk door te zakken in de Dinky Toys, vooral als er die avond een optreden was. Dan ging ze helemaal op in de stevige rockmuziek die er te horen was.
“Alixe, mokke,” zei Sheila met een diepe zucht.
“Dat eje ghie nu echt niet verdient.
Woarom zieje na die prullevent geghoan? Woarom?
‘k Hein ’t je zo dikwijls gezeit ‘meisje, ’t es e PRULLEVENT!!!
Loat dat lopen!’
Aje ghie mor ene keer geluusterd mokke. Ene keer mor.”
Sheila besprenkelde met betraande ogen de kist met wijwater en nam het doodsprentje in ontvangst.
Na afloop van de uitvaartdienst betuigde Sheila haar medeleven met de zwaar beproefde ouders van Alixe. Ze gaf Severine, de mama van Alixe een tedere knuffel en begroette Marc Verbrugghe, de vader van Alixe en een zeer gerespecteerd zakenman die veel aanzien genoot in de stad. Marc deed destijds beroep op de diensten van Pieter Slembrouck en ook hij zou één van zijn vele klanten worden die besloot om voortaan beroep te doen op de diensten van Sheila. Nadat Sheila hem haar rouwbeklag had overgemaakt wilde ze naar huis toe gaan, maar dan werd ze aangeklampt door Dominique Verwichte die ook vaak beroep deed op haar diensten.
“Dag Sheila,” zei hij. “Blij dat ik u hier tref, kan ik u even spreken onder vier ogen?” vroeg hij.
“Dat kan zeker,” zei Sheila. “Laten we samen iets drinken,” stelde ze voor.
“Kan het niet discreter? Ik wordt nu al scheef bekeken, maar ik moest hier zijn. Marc Verbrugghe is tenslotte een belangrijke zakenpartner voor me, en ook privé hebben we een zeer hechte band. Maar de priemende blikken van de mensen, alsof ik diegene ben die Alixe om het leven heeft gebracht.”
“Ik begrijp het,” zei Sheila. “Misschien dat we even naar mij thuis gaan en op mijn kantoor alles bespreken”, zei Sheila die al een idee had welke richting dit gesprek zou uitgaan.
Op haar kantoor stak Dominique meteen van wal.
“Sheila, ik weet jij bent een puike detective. Jij gaat voor de waarheid en niets dan de waarheid en je gaat daarvoor tot op het bot. Jij bent de enige die mijn zoon zijn onschuld kan bewijzen.”
“Hier vreesde ik al voor,” zei Sheila.
“Sorry dat ik het zo zeg, maar er zijn weinig zaken die niet in zijn nadeel spelen. Hij heeft geld verduisterd uit het bedrijf van Alixe Verbrugghe. Hij heeft haar de voormiddag voor haar overlijden zeker vier of vijf keer in het gezicht geslagen en het moest ooit uitkomen dat het hem enkel en alleen maar te doen was om Alixe kaal te plukken om zo zijn luxe leventje te kunnen verder zetten nu zijn vader hem op droog zaad heeft gezet.
Dat soort spelletjes blijven niet duren, en zeker niet met een jonge vrouw als Alixe. Je kan iemand als zij, éénmaal bedriegen maar geen honderdmaal. En dat besefte Theo, waar of niet waar?”
“Sheila, in godsnaam! THEO IS GEEN MOORDENAAR!”
“Nee, misschien niet. Maar j’es wel verwende fils-a-papa die geiren op grote voet leeft. En aan werken heit ie e broertje dood. Sorry, maar voe mien is Theo het toonbeeld van gemakzucht en parasitair gedrag. Hij leefde op joen kosten, en hij leefde op de kosten van Alixe, en ze was zie dat stroentebeu! En op droog zaad komen te zitten, oh nee dat kan niet zijn hé!”
“Ik dacht dat jij de zaken nuchterder bekeek Sheila, je stelt me heel erg teleur.”
“Nuchter bekijken?” zei Sheila schamper.
“Luister Dominique. Alixe lag mij nauw aan het hart en ik heb haar zo vaak gewaarschuwd voe dat zeuntje van joen. En ghodverdomme, had ze mor eerder geluusterd na mien,” zei Sheila terwijl ze vocht tegen haar tranen.

“Ok,” zei Dominique, ik begrijp dat je emotioneel erg betrokken bent bij de dood van Alixe. Maar luister als ik je zeg. Theo is onschuldig. Hij is de moordenaar niet. Echt niet!”
“En wien es de moordenoare toene wel? De kaboetertjes?” vroeg Sheila schamper.
“Georges Uytterlinde,” zei Dominique vastberaden.
“Zieje ghie nu serieus?” vroeg Sheila. “Georges es één van de meest gerespecteerde burgers van uzze stad, en e als boekhouder e krak in ze vak.”
“Nee! Nee! Nee!,” zei Dominique terwijl hij driftig met zijn hoofd schudde. “Georges Uytterlinde is een maniak. Iemand die niet aarzelt om zijn macht te misbruiken en om zo gedaan te krijgen wat hij wil gedaan krijgen. Niets meer of hij heeft geprobeerd om Alixe zover te krijgen dat ze hem seksueel ter wille is. En eens hij een vrouw zover krijgt gaat hij alsmaar verder en verder. Zijn naam is – en dat weet ik uit zeer goede bron – vaak genoemd in dat schandaal rond die hoerentent waar met minderjarige meisjes werd gesjacherd.”
“Le Mimosa,” zei Sheila.
“Ja die tent ja.
Georges is een boezemvriend van Marcel Leliaert en qua perversie zijn ze elkaar waard. Maar daar waar Marcel ze graag jong en onschuldig heeft, is Georges Uytterlinde iemand die kickt op het plegen van zwaar geweld op jonge vrouwen. Het is een publiek geheim dat hij het liefst klaarkomt als er bruut geweld bij te pas komt. Als hij zijn slachtoffers niet kan verrot slaan of wurgen tijdens zijn brutale verkrachtingssessies dan is er voor hem geen donder aan.”

Dan boog Dominique zich voorover en keek hij Sheila strak aan.
“Georges Uytterlinde is een zwaar gestoorde maniak, en het feit dat Alixe een relatie had met mijn zoon wiens reputatie helaas gekend is, was voor hem de ideale gelegenheid om Alixe als prooi uit te kiezen.”
“Dominique,” zei Sheila. “Dat zien heel zwoare beschuldigingen. Kan je daar iets van hard maken.”
“Nabila BenQassar,” zei hij. “Een jonge Marokkaanse, verbleef illegaal in ons land. Georges stelde haar tewerk als meid voor alle werk. Eigenlijk buitte hij haar uit en ze moest hem seksueel ter wille zijn. Op een dag werd ze zwaargewond en bewusteloos aangetroffen op de parking bij de Kruisbossen even buiten de stad. Ze werd nog naar het ziekenhuis gebracht waar ze door het oog van de naald kroop. Ze overleefde na heel wat operaties, maar ze is een wrak, een schim van de prachtige jonge vrouw die ze ooit was. Aan haar bed gekluisterd verblijft ze in een instelling, de kosten worden betaald door enkele goed menende mensen die zich haar lot aantrekken. Ik ben één van die mensen.
Want ik was diegene die haar destijds aantrof toen ik in de bossen ging joggen, dat is nu al zo’n vijftien jaar geleden.
Moeizaam pratend vertelde ze mij en anderen wat er haar was overkomen. En elk van ons besefte, dit kon ze gewoon niet verzinnen.
Het heeft lang geduurd, maar toch slaagde ze erin om tot in detail te beschrijven wat die klootzak met haar deed. Hoe hij haar uitbuitte, als slavin behandelde en haar lichaam zich toe eigende. Hoe hij haar op een dag zwaar en brutaal mishandelde, uren en dagen aan een stuk. Hoe hij haar sloeg, martelde, bewerkte met messen, gloeiend ijzer en zelfs met kettingen die hij eerst boven een vuur verhitte voor hij het ongelukkige meisje daarmee vastbond. Hoe hij haar urine en zelfs kokend heet water liet drinken en haar urenlang geselde met die gloeiend hete kettingen.
Tussendoor verkrachtte hij haar.
Nabila ging door een hel.
Helaas, er gingen vijf jaar voorbij eer ze echt begon te spreken over wat ze had meegemaakt. Niemand die nog moeite deed om iets te ondernemen. We stonden met onze rug tegen de muur.
Logisch ook, aan zo’n machtig en invloedrijk man die door iedereen de hemel wordt in geprezen raak je natuurlijk niet zomaar.”
“Kan ik Nabila zien?” vroeg Sheila.
“Nabila gaat niet zomaar haar verhaal aan de eerste de beste doen hoor. Ze is zeer schuw en zwaar getraumatiseerd. Het kostte ons heel veel tijd om haar vertrouwen te winnen. Maar ik kan je wel in contact brengen met iemand die veel beter dan ik kan doordringen tot Nabila. Haar naam is Ingrid Meuleman.”
“Die ken ik, dat is een zeer gerenommeerde psychologe,” zei Sheila.
“En diegene die zich het lot van Nabila het hardst aantrekt,” voegde Dominique eraan toe.
“Kijk,” zei Sheila.
“Ik wil u wel helpen de onschuld van uw zoon te bewijzen. Maar het zal een zeer harde dobber worden. En eerlijk gezegd. Ik vrees dat de slaagkansen zeer miniem zullen zijn. Want zoals je zelf zegt. Je raakt niet zomaar aan iemand als Georges Uytterlinde. Zeker niet als politie en gerecht er voor 110 procent van overtuigt zijn dat Theo de dader is.
Mo ‘k ghoan me besten doen,” zei Sheila terwijl ze Dominique een zachte glimlach toewierp