Dag lieve mensen.
Vandaag gingen we nog eens wandelen.
Zoetje had een wandelroute gevonden in Ruiselede. Startpunt was het
dorpje Doomkerke dat deel uitmaakt van deze gemeente.
Doomkerke een klein dorpje tussen de velden en de bossen die deel
uitmaken van het Bulskampveld. Een
straat met lintbebouwing, een kerk, aan de overkant van de kerk een café dat
dienst doet als clublokaal van de plaatselijke voetbalploeg en wat verderop een
kleine parking waar ik mijn autootje kwijt kon.
Voor de veiligheid trok ik mijn rubberen laarzen aan want de bospaden kunnen nog
behoorlijk slijkerig zijn. Ik gespte de rugzak vol met lekkers en drinken voor
ons als voor de hondjes op mijn rug en klikte die kleine lieverds hun leiband
aan en daar gingen we op zoek naar het startpunt van de wandeling bij de kerk.
Die leidde ons een stukje langs de hoofdweg en dan moesten we door een soort
doorgang en dan kwamen we achter de kerk met daarrond het kerkhof uit. Een kerk
met kerkhof met een muur errond. Ik vraag me al mijmerend af hoeveel koppeltjes
elkaar bij de invallende duisternis voor het eerst gekust hebben daar bij die
muur achter het kerkhof.
Over de muur zie ik de graven, vaak familiegraven met sterfdata die terug gaan
tot de jaren vijftig en zelfs eerder. Ik ontwaar typisch West-Vlaamse
familienamen zoals Tack,
Vanwalleghem, Vyncke. Zwart-wit
foto’s van de overledenen en ik bedenk me dat deze mensen hier in de schaduw
van de kerktoren hun leven hebben geleefd. Als landbouwer, als ambachtsman, als
winkelier of cafébaas. Misschien wel actief in het verenigingsleven. De
kaartersclub, de schuttersclub, de voetbal.
Dan valt mijn oog op
één specifiek graf. Ik zie een foto van een jong iemand, een meisje.
Ik zie haar geboorte en sterfjaar.
Het meisje dat er haar laatste rustplaats vond… WAS AMPER DERTIEN JAAR!
Ze heette Sarah.
En op de foto droeg ze een wit kleed, waarschijnlijk het kleed dat ze droeg op
haar plechtige communie.
Ze keek naar de fotograaf, vol verwachting naar deze voor haar bijzondere dag.
Wie kon toen vermoeden dat deze foto amper een jaar later haar laatste
rustplaats zou sieren.
Ik krijg een brok in de keel wanneer ik me omdraai en vaststel dat mijn lieve
schat en onze twee Keesjes hun weg verder zetten.
Het is stil en achter de kerk zie je alleen de velden en de bossen waar we nog
zouden doorwandelen.
Ik hoor de vogels hun vroege lentelied zingen en voel de zon op mijn gelaat.
Ik werp nog een blik naar de graven achter de muur.
Naar het graf van Sarah.
Een meisje van amper dertien dat haar rustplaats vond op deze vredige plek.
We wandelen verder,
ik neem foto’ van de bossen, de natuur de omgeving.
Op het einde van de wandeling ontwaar ik terug de kerk en denk ik terug aan
Sarah.
Ik zie het dorpje waar ze opgroeide. Naast de kerk ligt het dorpsschooltje.
Waar ze als klein meisje met haar boekentas in de hand naar binnenliep.
Ach lieve mensen. Dertien jaar.
Dat is toch echt geen leeftijd om te gaan.
Een meisje van dertien zou gewoon naar het secundair moeten gaan, nieuwe
vriendschappen sluiten, gezellig roddelen met haar klasgenootjes en commentaar
hebben op de jongens van haar klas of
school.
Kortom gewoon opgroeien en ontluiken zoals een mooie bloem dat doet.
Openbloeien en haar omgeving verblijden met haar schoonheid, vriendelijkheid en
opgewektheid.
Maar helaas. Het werd haar niet gegund.
Dat zijn dingen die
me raken lieve mensen.
Ik heb geen foto genomen van haar graf, dat lijkt me zo ongepast. Maar het
beeld staat wel op mijn netvlies gebrand. De jaren tussen haar geboorte en haar
dood die zo pijnlijk dicht bij elkaar liggen.
De laatste rustplaats van een meisje, door velen graag gezien die de strijd moest
leveren tegen een vreselijke ziekte.
Thuisgekomen typte ik haar naam en familienaam in op Google en ik combineerde
dat met de naam van het dorp waar ze opgroeide en ik kwam op een pagina van Het Laatste Nieuws.
Daar leerde ik wat er gebeurde met Sarah.
Ze stierf aan leukemie.
Kanker.
NOG MAAR EENS DIE SMERIGE ZIEKTE!
Sarah!
Ik weet niet wie je was. Maar ik
weet zeker dat veel mensen je heel graag zagen.
Ik zag je foto en ik zag een jong meisje dat vol goesting naar de wereld keek.
Goesting om TE LEVEN!
Zoals elke jonge mens goesting heeft om te leven.
Helaas beslist het noodlot daar vaak heel anders over.
En een mooie jonge bloem wordt dan brutaal in de knop gebroken.
Ziekte, verkeersongevallen, maar ook criminele feiten gepleegd door zieke geesten.
En helaas ook door oorlogen, zoals ook nu weer in Oekraïne.
Ook oorlogen worden in gang gezet door zieke geesten.
Je bent een zieke geest als je je troepen beveelt om woonwijken, appartementsblokken,
scholen en andere plekken waar mensen wonen en leven kapot te schieten.
Het is ook iets dat me niet los laat. Het feit dat terwijl ik daar ergens in
een rustig stukje bos aan het wandelen ben, men 2000 kilometer verderop oorlog
voert en onschuldige mensen het leven verliezen.
Het leven is zo
broos zo kwetsbaar.
Er is niet veel nodig om iemands leven compleet overhoop te halen.
Er is niet veel nodig om een streep te trekken onder iemands toekomstplannen.
Ik heb dat vaak genoeg omschreven in mijn verhalen.
Maar de realiteit is vaak veel harder, zoveel rauwer.
En daarom grijpt het mij dan ook zo aan.
Een graf tussen al die anderen, een stille getuige van een intriest drama.
Een veel te vroeg afscheid.
Een ziel die rust vond op deze stille plek ergens in een klein West-Vlaams
dorpje waar – dat weet ik zeker – haar naam nog vaak wordt uitgesproken en waar
men warme herinneringen aan haar ophaalt.
Warme herinneringen… AAN SARAH!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten