Mijn verhalen.

Wie mij al langer volgt of wie al eens op mijn blog verder keek dan het laatst geposte artikel, die heeft natuurlijk al opgemerkt.
Dat de artikelen, met uitzondering van deze die ik recent en dus na het omvormen van mijn blog bestaan uit verhalen.
Verhalen bestaande uit meerdere episodes.
Dit zijn de restanten van mijn vorige onder een andere naam en titel bestaande blog;
Wat zeg ik?
Dit zijn niet zomaar restanten?
Dit zijn zaken die ik koester en waar ik veel zorg voor draag.
Ik zou kunnen zeggen 'die verhalen zijn mijn kinderen', maar dat lijkt me dan weer iets te overdreven en iets te melig. En die toer ga ik met deze blog niet opgaan.
Maar het is wel iets waar ik zeer aan gehecht ben.
Omdat ik er heel veel van mijn gevoelens in steek.
Ofschoon deze verhalen fictief zijn en er amper autobiografische dingen in verwerkt zitten, geef ik hierin weer wat er op dat moment, maar ook lang daarvoor door mijn hoofd spookte.
Ik zou op bepaalde gebeurtenissen uit de actualiteit die op één of andere manier een heftige impact hebben op de maatschappij - en dus ook op mij omdat ik ook deel uitmaak van deze maatschappij - kunnen reageren zoals de meeste mensen dat doen.
Met veel drama erover schrijven op sociale media en op allerhande fora.
Met heel veel (!!!!!!!!!!!!) uitroeptekens en de nodige HOOFDLETTERS.
En ik geef toe.
Dat heb ik soms gedaan ook, en ja dan ook het deksel op mijn neus gekregen.
Vrienden die zich verwijderden, af en toe een boze scheldmail.
Niets menselijks is mij vreemd.
Ik zou me kunnen kwaad maken en zo mijn huisgenoten ergeren, en ja ik geef toe.
Ook dat heb ik vaak genoeg gedaan, zeker toen ik nog thuis woonde, en dit tot ergernis van mijn ouders en oudere zus.

Maar het was toen dat ik eigenlijk ontdekte dat ik mijn gevoelens op andere manieren kon uiten.
Ik heb ooit nog strips getekend.
Ach, eigenlijk waren ze niet zo goed, en eigenlijk vond ik dat bij momenten behoorlijk tijdrovend.
Een scenario in je hoofd hebben, of al hebben opgeschreven  - destijds nog met de hand op papier - en dan gefrustreerd zijn omdat je nog maar de helft hebt getekend.
En dan ontdek je nog een joekel van een fout of stel je vast dat je tekentalenten net niet goed genoeg zijn om een bepaalde situatie uit te werken.
Dan ben ik maar gewoon beginnen schrijven.
Toen ook nog met de hand.
Maar ondertussen was ik van school af en begon ik vast te werken.
In de horeca.
En na het werk al eens een pintje gaan drinken, ik was op vlak van uitgaan eigenlijk een laatbloeier.
Dan alleen gaan wonen, en bij de verhuis vast stellen dat er veel ontbrak en alles zo goed als incompleet was.
En het feit dat ik als alleen wonende met een vaste job nog minder tijd had.
En die tijd besteedde ik vooral online op allerhande discussiefora (lees zeverfora).
En op een bepaald moment gewoon op Facebook.
Behalve in de zomer dan.
Dan vertoefde ik op mijn schaarse vrije dagen het liefste buiten.
Fietsen, dat was wat ik toen het liefste deed.
Ik was toen nog niet in een relatie, dus ik had ook naar niks te kijken.
Dus fietste ik zolang mijn hartje lustte, dronk onderweg een pintje en keerde dan 's avonds naar huis terug waar ik dan alweer online aan het discussiëren en aan het zeveren was, met een frisse pint of een glaasje wijn binnen handbereik.

En het was toen, tijdens zo'n namiddagje fietsen....
Het was toen dat ik ineens een inval kreeg.
Ik geef toe.
Ik had al eerder bij wijze van experiment een Word-document geopend en een kort verhaal op papier gezet.
Maar dat verzeilde dan ergens in mijn harde schijf, om dan voorgoed te verdwijnen wanneer mijn computer eens crashte.
Of ik vond het na een poosje toch maar klef gedoe en ik verwijderde het.
Maar op een dag.
Ik was aan het fietsen.
Het was een zonnige dag.
Ik zag jonge gasten op een skate-ramp.
Ze hadden lol.
Het was vakantie en ze hadden naar niks te kijken.
Ze hadden een radio, er klonk muziek.
De betere rockmuziek, zoals je die tot voor een jaar of vijftien terug nog op Studio Brussel hoorde.
Ik stond een poosje vanop afstand gefascineerd te kijken.
Vooral hun 'laid-back' mentaliteit viel me op.
Dan fietste ik verder, maar dat beeld van die jonge gasten was in mijn netvlies gebrand en de muziek zinderde nog na in mijn hoofd, te meer omdat sommige van die liedjes op mijn eigen favorietenlijst staan.
Ik reed verder en passeerde het kerkhof van Veurne.
Dat wekte enkele gevoelens bij me op.
Eerst die jonge gasten die zorgeloos van het leven genoten, alsof niets hen overkomen kon.
Dan dat kerkhof, waar ongetwijfeld jonge mensen begraven liggen die waarschijnlijk ook van het leven genoten tot het noodlot genadeloos en keihard toesloeg.
Gedurende die rit begonnen mijn gedachten te tollen.
Ik reed langs een rustige weg door de polders, ik zag het rijpe graan en de heerlijke vergezichten.
Het was hoogzomer.
Ik kruiste een jonge meid van zo ongeveer twintig jaar.
Ze was aan het joggen.
Gestroomlijnd lichaam.
Strak figuur.
Ja, ik keek even om.
Vooral omdat die jonge meid enorm veel karakter uitstraalde.
Enfin dat is wat ik mij daar nog van herinner, wat er toen door me heen ging.
Intussen was ik toe aan wat rust, en aan een frisse pint.
Ik installeerde mij op het terras van de cafetaria van het zwembad van Koksijde.
Waar we destijds gingen zwemmen met de school, ik en mijn klasgenoten.
Ja daar moest ik ook aan denken.
Het begon me te dagen dat die jonge meid mij aan een vroegere klasgenote deed denken, ook een pittige meid met heel wat karakter.

En dan begon het mij ineens te dagen.
Ik kreeg ineens een golf van inspiratie, verdomd veel inspiratie.
Een mijmering over vroeger gaf me inspiratie voor een verhaal dat oorspronkelijk begon me een mijmering over vroeger.
Een herinnering aan een jonge meid die door velen erg geliefd was en wiens aanwezigheid nog altijd heel wat herinneringen en emoties losmaakte.
Dat zette me aan het denken.
Waarom zou zo iemand na al die jaren nog altijd zovele herinneringen losmaken?
Ja, omdat dat een heel tof persoon was.
Omdat je met die persoon heel veel toffe dingen meemaakte, en heel veel leuke momenten hebt gehad, zoals die jonge gasten aan de skate-ramp bijvoorbeeld.
Of misschien wel...
Zo kwam het verhaal tot stand dat nu in deze blog staat onder de titel Toen... Die ene zomer tot stand.
Na een tweede pintje en al een vorm in mijn hoofd reed ik naar huis waar ik hongerig als een paard snel iets te eten maakte en me aan de computer zette om te gaan schrijven.
Een eerste versie verscheen op mijn eerste blog die in alle stilte door de mazen van het wereldwijde web verdween omdat het bedrijf dat de oorspronkelijke server beheerde ermee ophield.
Die eerste versie was heel anders van opbouw dan het huidige, geschreven vanuit het ik standpunt van een persoon die het hoofdpersonage Lou Selleslaghs toevallig ontmoette in een café en zo aan de praat geraakte, waarna het eigenlijk en ook huidige verhaal tot stand kwam.
Maar dat vond ik maar zo zo, dus heb ik het hele verhaal gewoon herschreven zoals het er nu staat.
Maar waarin ik veel meer de emoties van het verlies van een jong iemand die zoveel dromen en plannen had en wiens dood compleet onverwacht en abrupt kwam en iedereen die haar liefhad met verstomming sloeg.
En waarvan de wonden na al die jaren nog altijd niet geheeld waren.

Dit verhaal smaakte naar meer.
Niet zozeer omwille van de respons.
Maar....
Het leek me wel wat om alle emoties die diep in mij vertoeven en amper kwijt kan op te diepen en tot inspiratie te dienen voor een levensecht verhaal met levensechte mensen.
Verhalen van verdriet, verlies en pijn.
Verhalen, vaak met een alles behalve 'happy end'.
Maar ergens toch ook met een sprankeltje hoop.
Een nieuw begin.
Verhalen over mensen, jonge mensen.
Die op de drempel van het leven staan.
Hartverscheurende keuze's moeten maken.
Over harde confrontaties met lieden die het alles behalve goed menen.
Over ontmoetingen die het leven een heel andere wending geven.
Over fouten, levensfouten en dramatische beslissingen.
Over gebrek aan karakter en het zich teveel laten leiden door lust en begeerte.
Maar ook over vergeving en verzoening.
Over herwonnen liefdes en verenigde harten.
Over oplaaiende passie, diepe hartstocht en al dan niet hernieuwde beloftes van eeuwige trouw.
Kortom... Over HET LEVEN!!!!

Mijn verhalen gaan over HET LEVEN!
En het leven lieve mensen.
Dat heeft helaas niet altijd een happy end.
Het leven dat gaat voorbij.
Dat is de enigste zekerheid die we hebben.
Die we echt hebben.
Dat dit leven ooit voorbij gaat.
De onzekere kant van die zekerheid is dat we helaas niet weten wanneer dat gebeuren zal.
Soms komt dit op een compleet onverwacht moment.
Soms toont de dood zich van zijn grimmigste en meest brutale kant.
En soms slaat hij ook eens toe bij iemand die eigenlijk niet beter verdient!
Moogt ge dat eigenlijk wel zeggen?
Ach, klik gewoon op die tekst hierboven, het is een link.
En oordeel zelf.
Zo'n asociaal iemand zoals in dit verhaal beschreven.
Die iedereen tot last is, en dan nog werkloos ook.
Die al meer kansen heeft gekregen van ons veel te softe gerecht (niet zelden voor de verkeerden) dan hij eigenlijk waard was.
Die anderen tot last is gewoon omdat hij het kan!
Omdat het beleid gewoon te laks is.
Ergert u zich daar niet aan?
Eerlijk!
Ik wel.
Zoals eerder gezegd.
Ik zou als ik zoiets lees een vlammend commentaar kunnen geven op de fanpagina van een van onze o zo goed informerend en van alle vormen van sensatie en stemmingmakerij ontdane kranten.
Met heel veel uitroeptekens en zo.
Maar als ik die ergernis verwerk in een verhaal en daar dan een vervolg aan brei.
Of nog beter.
Het is - zoals u als u op de link klikte al kon vaststellen - het begin van een verhaal dat behoort tot een specifiek genre.
Een politieverhaal - je zou kunnen zeggen een politieroman - met zo'n humeurige rechercheur in de hoofdrol.
Een Witse of Morse, maar dan met van die trekjes die ik zelf verzon.
Maar die je ook in de originele verhalen terugvindt.
Cliché.
Ach nee, noem het een eerbetoon.

Zo heb ik ook aan het andere aspect van 'krimi' verhalen een hele eigen schwung gegeven.
Het detectiveverhaal! Met in de hoofdrol een dame.
Pittig, van geen kleintje vervaart, eigenwijs en bij momenten behoorlijk furieus.
En ze komt uit West-Vlaanderen, en dat kan je vaak horen.
Nu ja, lezen.
Want ik hou van mijn dialect ja, en zo kan ik de niet West-Vlaamse lezer laten kennismaken met woorden en uitdrukkingen die wij West-Vlamingen af en toe hanteren, maar die men in het binnenland amper kent.
Sheila Verdoolaeghe is een naast een detective met behoorlijk veel vakkennis die er een eigengereide werkwijze op nahoudt, ook een dame met heel veel temperament en nog veel meer goesting!
Goesting in het leven, goesting in een goed glas bier of whisky.
Maar ook goesting, in die zin waaraan u beste lezer, het eerste dacht.
Ze heeft af en toe behoefte aan een stevige pot seks.
Het woord is er uit.
Er komen af en toe wel behoorlijk heftige liefdesmomenten voor in mijn blog ja.
Maar zoals ik al eerder ga.
Mijn verhalen gaan over HET LEVEN!
En verliefdheid, liefde, kussen, strelen, aanrakingen.
Seks!
Dat hoort ook bij het leven.
Waarom daar verkrampt over doen?
Waarom die dingen verbloemen?
Ik schrijf daarover zoals het is.
Net zoals bepaalde zwaktes bij het leven horen.
Een hoofdpersonages uit de andere verhalenlijn, Alain Donck houdt er dan weer een zeer ongezonde levensstijl op na.
Zwaar verslaafd aan koffie en sigaretten, en doet amper aan lichaamsbeweging.
En is niet bepaald van zin om daar iets aan te veranderen, ondanks het aandringen van de cardiologe die hem waarschuwt voor de eventuele zware en zelfs fatale gevolgen.
Zijn jongere collega Bart Holvoet daarentegen is een ware gezondheidsfreak, maar tevens ook een enorme betweter die zijn mening niet onder stoelen of banken steekt.
Dat hij in deze passage zijn eigen overste de les leest deert hem totaal niet, integendeel dit is zelfs een onderdeel van zijn karakter en zijn houding tegenover zijn collega's.
Maar voor mij ook een manier om zelf over die dingen na te denken.
Gezond leven en al die dingen.
Het feit dat die dingen die ik het liefste eet of drink niet de gezondste zijn, en dat dit gevolgen heeft voor mijn lichaamsgewicht.
Dit heeft mij dan ook veel doen inzien wanneer ik dit en andere verhalen uit deze verhalenlijn herlas.

Maar er is nog iets waar ik het tot slot wil over hebben.
Een zin die ik mijn vader vaak hoorde zeggen.
"Bomen komen elkaar niet tegen, mensen wel!"
Dat is dan ook waarom bepaalde personages in andere verhalen of in andere van mijn twee verhaallijnen opduiken.
Daarom ook dat Sheila Verdoolaeghe en Lou Selleslaghs het zo goed met elkaar kunnen vinden, zeker wanneer Sheila een huis koopt, een huis dat voor Lou enorm veel betekenis heeft.
En zo zijn er nog veel voorbeelden en komen er nog veel meer.
Maar of het ooit iets zal worden tussen Sheila en Lou....
Om dat te achterhalen moet je hier maar eens regelmatig terug komen.
Want er komen zeker nieuwe verhalen.
Maar voor ik aan een nieuwe publicatie daarvan overga.
Wil ik het eerst nog even over iets heel anders hebben.
Iets dat mij ook zeer nauw aan het hart ligt.

Tot dan.
Miguel!