Morbide obesitas 5

Alain stapte van de bus en liep naar de kliniek.
Haalde een sigaret uit zijn broekzak en stak die in vlam.
Zoog er met gulzige trekken aan.
"Nog een laatste sigaret voor ik dit vreselijke gebouw binnen ga." Dacht hij bij zichzelf.
Alain's hekel aan ziekenhuizen is groot.
Heel groot.
En zijn hekel aan dokters was zo mogelijk nog groter.
De enige dokter die in zijn ogen nog enige genade kon vinden was Dr Ernst Watteeuw zijn vorige huisarts, maar die is intussen gestopt om te gaan rentenieren op één of ander Caraïbisch eiland.
Dr Watteeuw is even oud als Alain zelf.
Ze zaten in hetzelfde college.
Daarna gingen ze hun eigen weg.
Ernst Wateeuw ging naar de universiteit en werd dokter.
Alain ging naar de politieschool en is nu rechercheur.
Maar ze bleven altijd goede vrienden.
Maar de meeste andere dokters veracht hij.
Hij veracht hun 'betweterij' en de manier waarop ze hun adviezen opdrongen, vooral als het om een gezonde levensstijl ging.
Alain is eigenlijk gewoon iemand die het liefst van al zijn eigen ding doet.
Andere hebben zich daar niets mee te moeien.
'My home is my castle' is zijn devies.
En hij trekt zich na een drukke werkdag dan ook het liefst terug in zijn eigen huis waar hij zijn eigen ding kan doen.
Nog een laatste trek.
"Wat moet dat moet." Moedigde hij zichzelf aan toen hij naar binnen ging.
Waar hij meteen naar het koffie apparaat liep aan de ingang.
"Maar eerst een koffie, heet en straf.
Nu ja... Straf?"
Hij nam een slok.
"Da's geen koffie, da's schotelwater." Dacht hij bij zichzelf.

Dan nam hij de lift naar de tweede verdieping en liep naar de wachtruimte van de sectie hart en vaatziekten waar Dr Evelyne Persoone haar consultaties hield.
Hij zette zich neer en keek in het rond. Overal affiches met aanmaningen voor een gezonde levensstijl. "Waar moeien al die organisaties en belangengroepen zich ook altijd mee?" foeterde hij.
Dan nam zijn krant en plooide die open.
Er stond een artikel in over de plotse overlijdens van gisteren.
Hij las het hoofdschuddend.
"Wat een idioten die journalisten." Dacht hij bij zichzelf.
"Ondanks de ongezonde zwaarlijvigheid van de slachtoffers gaat het parket toch uit van een 'verdacht overlijden'."
"Daar gaan we altijd van uit als er geen directe doodsoorzaak is, bende onnozelaars!
Of mag je daar alleen maar van uitgaan als het om slanke gezonde mensen gaat?
Zelfs de dood van ouderlingen wordt grondig onderzocht, dit noemen ze 'niets aan het toeval overlaten'.
Moeten jullie ook maar eens doen, iets grondig onderzoeken. Vooral als het gaat om spelfouten." Zei hij luidop.
"Heb er weeral vier gevonden in één artikel."
"Ook een taalpurist meneer?" Vroeg de man die naast Alain zat.
Alain bekeek de man van achteraan de dertig van top tot teen met zijn gekende striemende blik.
"Meneer." Zei hij.
"Als ik in mijn job zo slordig zou te werk gaan zoals die pipo's die zich tegenwoordig journalist noemen. Dan liepen de straten vol met criminelen vrijgekomen na procedurefouten."
"U bent rechercheur." Zei de man.
"Goed opgemerkt." Antwoordde Alain.
"Bent u dan bezig met het onderzoek naar die twee plotse overlijdens van gisteren?"
Alain knikte, maar was niet van zin om er veel over los te laten. De man had dat meteen door.
"Muriel Lafarge woonde in mijn straat samen met haar moeder.
Een heel tof meisje.
Kan niet geloven dat ze er niet meer is.
Allez ja. Zou daar nu echt kwaad opzet achter zitten? Die heeft nooit iemand iets misdaan."
"Uit ervaring weet ik dat je niet veel moet misdoen om iemand zover te krijgen dat hij of zij je naar het leven staat hoor." Zei Alain.
"Ja, ik snap het wel.
Sommige mensen zijn zodanig gestoord dat zelfs een verkeerd woord hen pissig kan maken."
"Zelfs dat hoeft niet." Zei Alain.
"Ach.
Ik heb zoveel gezien in mijn carrière.
Ik heb gezien hoever waanzin of pure psychopatie mensen kan drijven."
"Er zou sprake zijn van vergif." Zei de man.
"Klopt." Zei Alain.
"Vergif.
Het wapen van de lafaard.
Hoef je zelfs niet toe te kijken als diegene die je wil vermoorden langzaam en zeer pijnlijk aan zijn einde komt."
"Hoe komt de moordenaar daar dan aan?" Vroeg de man.
"Ik ben laborant, ziet u.
En ik weet als geen ander dat de procedures zeer streng zijn.
Je wandelt tegenwoordig niet zomaar buiten met éénder welk product uit een labo of zo hoor.
Alles wordt gecontroleerd, gecheckt en gedubbelcheckt.
En in het labo zijn tassen of jassen met zakken niet toegestaan.
En in geval van zeer toxische middelen moet je je zelfs helemaal omkleden.
Let op inspecteur.
Ik juich dat toe hé.
Ge kunt niet voorzichtig genoeg zijn den dag van vandaag."
Alain knikte.
Dan stond Dr Evelyne Persoone in het deurgat van haar spreekkamer.
"Meneer Donck." Zei ze met kordate stem.
Alain zuchtte diep en knikte naar de man naast hem.
"Morituri te salutant (zij die gaan sterven groeten u)," zei hij cynisch terwijl hij zijn krant terug dicht plooide.

Twintig minuten later.
Alain stapte van de hometrainer nadat Dr Persoone de draden die hem aan de ECG machine koppelden had losgemaakt.
Zwaar ademend trok hij zijn broek terug aan en knoopte hij zijn hemd dicht terwijl de vrouwelijke dokter de papieren op haar bureau sorteerde.
Sloffend liep hij naar het bureau en nam plaats op de stoel.
Dr Persoone schudde het hoofd.
"Meneer Donck.
Dit ziet er echt niet goed uit.
Ik ga zelfs meer zeggen.
Als uw algemene fysieke conditie zo ONDERMAATS blijft!
Dan is de kans groot dat u uw pensioenleeftijd NIET HAALT!"
Alain schudde het hoofd.
"Dat meent u niet."
"Dat klopt Meneer Donck... dat meen ik niet.
Maar mijn mening doet hier dan ook niets ter zake.
Het gaat hier om DE FEITEN!
En die liegen er niet om.
U bent 58 jaar.
Maar u hebt het hart van een 75 jarige.
En uw longinhoud is ver onder het gemiddelde van uw leeftijdsgenoten.
Als u uw levensstijl niet snel verandert.
Dan is de kans dat u uw 65ste levensjaar haalt minder dan 20%."
"En wat moet ik dan gaan doen? Toch niet gaan fitnessen zeker?
Allez kom dokter, wees nu eens ernstig. Zie je mij al in zo'n kleurig apenpak staan zweten op zo'n fiets of loopband?"
"En waarom niet?" Zei Dr Persoone terwijl ze haar ranke handen op de tafel plaatste en Alain zelfverzekerd aankeek met haar felblauwe ogen.
"U beweegt veel te weinig, uw eetpatroon is alles behalve gezond en u zou met ingang van nu moeten STOPPEN MET ROKEN!"
"Ach." Zei Alain.
"Dat helpt niet.
Heb al van alles geprobeerd.
Nicotinepleisters, pillen, kauwgom, zuigtabletten, de hele santeboetiek
Zonder mijn sigaret en mijn koffie ben ik geen mens, vraag het maar aan mijn medewerkers."
"U hebt helemaal niets geprobeerd!" zei Dr Persoone terwijl ze haar blonde haar achterover schudde.
U hebt gewoon maar wat aangemodderd om uw geweten te sussen, dat is alles.
Wat u moet doen is stoppen met professionele begeleiding.
Niet op eigen houtje wat nicotinepleisters gaan kopen om dan de helft in de vuilnisbak te gooien omdat u simpelweg GEEN KARAKTER hebt!
Maar u inschrijven in de Rookstopkliniek voor een programma waarin u met een persoonlijke begeleider werkt aan het aanpakken van uw tabaksverslaving.
En u zult moeten gaan DIËTEN!"
Alain schudde vertwijfeld het hoofd?
"Is er iets wat ik wel nog mag buiten mij afbeulen en konijnenvoer vreten?" Vroeg hij op cynische toon.
Dr Persoone zuchtte diep.
"Meneer Donck.
U beseft blijkbaar niet hoe ernstig de situatie is hé?
Uw leven hangt aan een zijden draadje.
De vraag is niet meer of u een fataal hartinfarct krijgt?
Maar... WANNEER!?
En dat moment zou wel eens dichterbij kunnen zijn dan u lief is."

Op het moment dat Alain na het opmaken van de formulieren voor de afspraken met de rookstopkliniek en de diëtist opstond en Dr Persoone een hand gaf weerklonk er een hoop tumult uit de wacht ruimte.
Dr Persoone ging kijken.
"IK HEB NIETS MISDAAN! IK BEN ONSCHULDIG!" Riep de man waarmee Alain de wachtkamer zat te praten toen hij zijn beurt afwachtte.
Toen hij buiten keek zag hij enkele collega rechercheurs van de Federale Recherche in Brussel die de man in de boeien sloegen.
"Wilt u gewoon met ons meegaan meneer, dat is het beste voor ons allemaal."
Alain stapte op de mannen af.
"Goeiemorgen heren, hoofdinspecteur Alain Donck van de lokale recherche. Waarvoor houden jullie die man aan."
De oudste van de twee mannen keek Alain aan met een blik van herkenning.
"Mor ier se, den Alain Donck. En hoe is da nog me aa ket? Visité le docteur?
Toch niet teveel problemen me aaven tikker hoop ik?" vroeg hij deels in het Brussels dialect.
"Nee hoor, gewoon een routinecontrole." Antwoordde Alain zonder al te veel in detail te willen gaan. En wat brengt jullie tot hier." Vroeg hij met gedempte stem.
"Een zaak van diefstal en mogelijk bedrijfsspionage.
Een detective die in opdracht van zijn werknemer aan het licht  bracht dat meneer hier spioneerde en bedrijfsgeheimen ontfutselde voor de concurrentie." Zei Hoofdinspecteur Marc Rousseau die Alain nog kende van de politieschool.
"Hij handelde in opdracht van Portarelli-Pharmalogics, Het bedrijf van de nogal onfrisse familie Portarelli. Reden genoeg om die man eens goed aan de tand te voelen." Voegde hij er fluisterend aan toe.
"Verdomme." Zei Alain.
"Dan zou ik u eens heel dringend moeten spreken samen met mijn partner Sarah Van Beiren.
In het kader van een moordzaak."
"Toch niet met die twee verdachte overlijdens hier hier in deze stad?" vroeg Marc Roussaeu?
"Ja," zei Alain. "Daar heeft het mee te maken.
"Zeer interessant", zei Roussaeu.
"Wel u kan op onze medewerking rekenen.
Vanavond na 20u komen we langs, zonder fout." Zei Marc Rousseau.

Intussen op het bureau.
Waar Sarah, Bart en Patrick aan het werk waren.
Alsook de twee overige rechercheurs Geert en Hilde.
"Jullie zijn gisterenavond nog de familie van Muriel Lafarge op de hoogte gaan brengen?" vroeg Sarah.
Bart knikte.
"Haar moeder en tante.
Leven met drie onder één dak.
Nu ja, Muriel zat door de week in Gent op kot.
Ze studeerde farmaceutische wetenschappen en deed dat naar verluid niet eens zo slecht.
Maar het interessantste was dat Muriel sinds een maand een relatie had.
Met niemand minder dan Joeri Deltombe die acht jaar ouder was.
Ze leerde hem kennen via het internet.
En vorig weekend spraken ze voor het eerst af.
Gisteren zouden ze opnieuw afgesproken hebben."
"Gisteren was het woensdag, dan had ze toch... " Dan ineens hield Bart op. Hoofden draaiden naar de deur.
"Goeiemorgen jongelui." Zei Dirk Dejonghe terwijl het bureau binnenstapte.
"Is Alain er niet vandaag?"
"Die komt later, hij heeft een afspraak met de cardioloog."
"Ah ja tuurlijk, zijn hart.
Tja, Alain is niet bepaald een toonbeeld van gezonde levensstijl hé.
En pas op.
Dan hebben jullie hem niet geweten toen ie nog dronk.
Hij zag er toen warempel ouder uit dan nu.
Je had hem moeten zien zitten, zwetend als een otter.

Ik dacht nog van OK, nu gaat ie misschien iets gezonder leven.
Maar nee hoor.
Nog altijd weinig slapen, teveel koffie, roken als een Turk en onevenwichtig eten.
Maar bon, we wijken af.
Ik heb hier de rapporten van de autopsie op jongeheer Joeri Deltombe en mejuffer Muriel Lafarge.
En ik kan jullie zeggen.
De resultaten zijn echt wel shocking.
Dit heb ik in mijn hele carrière niet gezien.
Beide slachtoffers stierven aan vergiftiging door botuline-toxine!"
"Dat is het bestanddeel waar ze Botox van maken." Zei Bart.
"Precies!" Zei Dirk.
"En één van de dodelijkste giftige stoffen." Vulde Sarah aan.
"Jullie kennen jullie les, uitstekend." Prees Dirk.
"Bon ik zal het rapport op het bureau van Alain leggen, dan kan hij het zelf lezen als hij straks komt."
Dan was hij weer weg.

"Botuline-toxine." Zei Sarah peinzend.
"Hoe kom je daaraan als je niet in een gespecialiseerd labo werkt waar onder zeer strenge criteria werken?"
"Ja maar hadden Alain en jij niet opgemerkt dat de vriend van Jennifer Roelstraete de zoon is van Marco Porterelli, zaakvoerder van één van de grootste farmabedrijven van dit land?
En zowat de grootste werkgever hier in de streek."
"Ja dat klopt." zei Sarah.
"Maurizio Portarelli.
Heb toch gezegd vanmorgen dat Alain zijn auto volgde tot het moment dat je belde met de mededeling dat we naar het station moesten komen."
"Ja dat klopt.
Maar zeg eens...
Gij vindt dat dus normaal? Dat een rechercheur zomaar iemand volgt zonder dat er daar zelfs maar de enige aanleiding toe is.
Het vriendje zijn van iemand die het slachtoffer was van ongewenste intimiteiten door iemand die in verdachte omstandigheden stierf is was voor hem genoeg zeker?." Zei Bart.
"Tja, dat is Alain hé.
Ge raakt dat gewoon hoor."
"Ewel! Dat zou met mij geen waar geweest zijn." Reageerde Bart.
"Hij had van mij mogen kiezen.
Omkeren of mij afzetten."
"Is dat niet wat overdreven?" Vroeg Sarah.
"Nope.
Wat Alain doet, dat is overdreven.
En kan de aanleiding zijn tot een vrijlating op basis van procedurefouten." Argumenteerde Bart.
"Hey! Nogmaals.
We hebben het over de zoon van één van de belangrijkste werkgevers van de streek.
Ik herhaal... EEN VAN DE BELANGRIJKSTE WERKGEVERS VAN DE STREEK!!!
Die ga je zomaar niet even achtervolgen alsof het de eerste de beste straatcrimineel is.
Wij zijn rechercheurs geen privédetectives.
Wij hebben ons aan regels en procedures te houden.
Heb zo de indruk dat Alain dat vergeet!"
"Kijk Bart." Zei Sarah.
"Alain is eigengereid, intuitief, en houdt zich aan zijn eigen methodes. Methodes die hij hanteert na jarenlange opgebouwde kennis van zaken.
En dat werkt.
Als lokale politiezone het hoogste aantal opgeloste misdrijven van de hele provincie.
Dat is toch niet niks... Toch?"
Bart zweeg, roerde in zijn koffie.
"Bon, wat denk je." Zei hij.
"Zullen we een broodje gaan eten? Ik ben toe aan wat frisse lucht."
"Goed idee." Zei Sarah.