Sarah en Bart kwamen binnen in 't Croissantje en schoven aan om een broodje gezond te bestellen.
Aan een tafel bij de toog zat een knappe jongedame.
Het was Stacey Courtois.
Het andere meisje dat beweerde door wijlen Joeri Deltombe betast te zijn geweest.
Ze was driftig aan het telefoneren.
"Hoezo aangehouden." Zei ze.
"Waarvoor?
Fuck.
Dat meent ge niet.
Ey! Dan zitten we wel in de shit hé maat.
Godverdommese pipo, hoe konde gij u op zo'n stomme manier laten pakken.
Het is nog niet erg genoeg dat er er een ander zo'n portie binnen had.
Nee natuurlijk dat ge niks gaat lossen, of ik dring uw cel binnen en ik krab uw ogen uit ja!
Ja.
Ja.
Hopelijk.
Ja.
Ik hoor je nog wel... Daag!"
Dan haakte ze in en at verder van haar broodje op een overdreven gedistingeerde manier.
"Heb je dat gesprek gehoord?" Vroeg Bart terwijl hij samen met Sarah naar een tafeltje bij het raam liep.
"Nee zekers?" Zei Sarah.
"Amai waar ging dat over?
Aangehouden, in de shit, een ander die 'zo'n portie binnen had'.
Niks lossen of zijn of ogen worden uitgekrabd."
"Weet ge wie dat meiske is?" Vroeg Bart.
"Stacey Courtois, die samen met haar vriendin Jennifer Roelstraete klacht indiende tegen Joeri Deltombe."
"Zeer verdacht." Zei Sarah.
"Moeten we zeker aan Alain melden."
Vanuit een ooghoek hield Sarah het meisje scherp in de gaten.
Lang donkerblond haar.
hyperslank figuurtje.
Overdreven geraffineerde houding en dito bewegingen.
Duur bloesje en gilet, rok tot over haar knieën en nylonkousen.
En schoenen die minstens 500 Euro kosten.
"Moet die niet studeren?" Vroeg Sarah zich af.
"Die studeert toch farmaceutische wetenschappen net als haar vriendin."
Bart knikte.
"Ze werkt tussen haar studies door in een dure modeboetiek hier in de winkelstraat."
"Past bij haar." Zei Sarah.
"Zo'n modepopke."
Toen ze zag dat Stacey in haar richting keek wendde Sarah haar blik af en keek ze naar buiten.
Het regende nog steeds.
Eéntonige druilerige regen.
Een zoveelste grauwe novemberdag.
Een brij van bladeren op het pad dat toegang gaf naar het politiebureau aan de overkant van de straat.
'Somebody that i used to know' van Gotye weerklonk door de speakers.
Het was een doodgewone doordeweekse dag in november.
Zo'n dag waarvan je wenste dat ie maar gauw voorbij was.
Zo'n dag om binnen door te brengen in je pyama of slobbertrui en trainingbroek, met de verwarming aan, onder een fleecedekentje met een goed boek bij de hand.
"Aah kijk, daar hebben we onze donderwolk." Zei Bart ineens.
En inderdaad.
Alain liep het pad op naar het politiebureau.
Handen in de zakken, hoed diep over zijn hoofd getrokken, kraag van zijn jas opengezet.
Zijn gezicht stuurs als altijd.
Nog stuurser dan anders zelfs.
"Laten we maar afrekenen en naar het bureau gaan." Zei Sarah.
"Want het bezoek aan de cardiologe heeft hem vast uit zijn humeur gebracht."
"Tja." Reageerde Bart. "Hoe zou dat nu toch komen?"
Op het bureau zat Alain voor zich uit te staren met een kop koffie bij de hand.
Zuchtte meermaals, soms heel diep en lang.
"Dag Alain, hoe was het bij de cardiologe?" Vroeg Sarah op een bezorgde toon terwijl ze even over zijn schouder wreef.
Hij zei niets.
"Onder uw vijs gekregen chef?" Vroeg Bart met een 'lachje' in zijn stem.
"Tja... Verbaasd me niet echt.
Een toonbeeld van optimale conditie ben je niet echt hé."
"Zijn dat uw zaken soms?" Vroeg Alain gepikeerd.
"Ja." Zei Bart zelfverzekerd.
"Dat zijn mijn zaken.
Ge zijt toch politieman!
Flik.
Ge moet toch voldoen aan de fysieke vereisten net als iedereen, of niet soms?
Of trekt ge u daar geen kloten van aan, zoals zoveel van die verzadigde kerels die tegen hun pensioen aankijken?
Ik zal u één ding zeggen chef.
De dag dat ik commissaris wordt.
En die dag zal komen, sneller dan je denkt.
Dan zou dat geen waar zijn.
Dat kan ik je nu al vertellen.
Dan ging de telefoon.
Alain liet zijn kop koffie achter, liep naar zijn bureau en sloeg de deur dicht zonder iets te zeggen.
"Die zit." Zei Bart zelfverzekerd.
"Was dat nu echt nodig?" Vroeg Sarah vol verontwaardiging.
"Ja." Antwoordde Bart.
"Hij mag weten hoe ik over hem denk.
Het is niet omdat ik nog jong ben, dat ik mij ga laten behandelen als de speelbal van een verzadigd hoofdinspecteurtje dat denkt dat hij alles weet, alles kent en aan niemand rekenschap moet afleggen."
Tien minuten later kwam Alain naar buiten.
"Kom jongelui, er is werk aan de winkel." Zei hij.
"Thomas en Hilde, jullie gaan die Stacey Courtois nog eens aan de tand voelen.
"Vooral over haar activiteiten na de studies op haar kot in Gent.
Haar bijverdienste in dat boetiekje hier in de winkelstraat is niet genoeg voor mamzel.
Om haar dure kledij te betalen ligt ze regelmatig op haar rug met de benen open, en zo is ze in contact gekomen met Christophe Liefooghe, laborant bij Hasselbanks Medical&Cosmetics. Een groot bedrijf gespecialiseerd in medische producten vooral voor de plastische chirurgie.
En nu wil het toeval dat die Christophe Liefooghe vanmorgen quasi voor mijn ogen werd opgepakt door de collega's van de gerechtelijke in Brussel voor bedrijfsspionage.
Meneer Liefooghe zou bedrijfsgeheimen hebben overgespeeld aan Maurizio Portarelli, zoon van de zaakvoerder van Portarelli-Pharmalogics.
En Stacey zit samen op kot met Jennifer Roelstraete, de twee dames die destijds samen Joeri Deltombe aanklaagden, samen op kot.
Als we hun verleden bekijken weten we dat ze beiden niet vies zijn van enig samenzweerderig gedoe.
Daarom gaan Patrick en Bart mejuffrouw Roelstraete eens aan de tand voelen, ze zou nu in het fitnesscentrum moeten zijn.
En Sarah en ik gaan naar Brussel. We mogen deelnemen aan de ondervraging van Christophe Liefooghe deze middag.
Dus jullie weten wat doen... Hop hop hop. Aan de slag.
Bart liep naar het dienstvoertuig en opende het portier aan de kant van de bestuurder.
Maar Patrick bleef achter.
Dan kwam hij naar buiten met een blikje cola in de hand dat hij opende en er een gulzige teug van dronk alvorens hij instapte.
Bart zette zich achter het stuur, deed zijn gordel om.
En griste het blikje uit Patricks hand.
"Hey wat doede gij nu? Zot!" Vroeg Patrick verontwaardigd.
Bart hield het blik cola voor Patrick's neus.
"Weet ge hoeveel klontjes suiker in zo'n blikje Cola zitten?"
"Vier? Vijf? Zes misschien? Alsof dat belangrijk is."
"Negen!!!!" Zei Bart kordaat.
"En ja da's belangrijk!!
Teveel suiker is de belangrijkste oorzaak van diabetes, hart en vaatziekten, kanker en vooral... OBESITAS!"
Dan opende hij het portier en goot het blik leeg.
Dan nam hij een flesje water uit de binnenzak van zijn jas en duwde het in Patricks handen.
"Als ge dorst hebt! Drinkt dan water.
Goed voor uw nieren, goed voor de lijn en het jaagt het hongergevoel weg zodat ge minder trek hebt tussendoor."
"Dat blik cola koste wel 1,80€ hé maat!" Zei Patrick boos.
"Gast, luister hier!" Zei Bart.
"Gij zijt mijn partner.
Ja?
Als ge wilt dat ons partnerschap een beetje gemoedelijk verloopt.
Dan gaat ge met ingang van nu op uw voeding letten!
Afgesproken?
Ge zijt flik, vergeet dat niet.
Ge hebt een voorbeeldfunctie tegenover de bevolking.
Dat betekent niet alleen onbesproken gedrag.
Maar ook dat ge een beetje let op uw voeding, en uw gezondheid.
En dat ge uw conditie op peil houdt. Dat ge aan de fysieke vereisten voldoet.
Daarbij, ik heb een voorstel.
Gij gaat morgen mee met mij en Sarah een duurloopke doen.
Kwestie van uw conditie eens een goei boost te geven.
En nee, ik wil geen 'maar' horen!
Ik ga niet samenwerken met een langzaam vetter wordende zak patatten die zijn lijf vol stopt met junkfood en cola."
Dan startte hij de motor en gaf een flinke scheut gas.
Intussen reden Alain en Sarah over de E40.
Alain trapte het gaspedaal diep in.
Sarah wreef over zijn been.
Hij trok zijn been terug.
"Lieverd." Zei Sarah.
"Wat scheelt er?
Was de uitslag zo slecht?"
Alain zuchtte diep.
"Het is wat het is Sarah.
Ik ben een ouwe vent.
Met een aftakelend lichaam.
Wat anders viel er te verwachten?
En je weet wat die moderne doctoors doen met ouwe aftakelende venten hé?
Ze willen er zoveel mogelijk geld uit kloppen.
Rookstopkliniek.
Dieet volgen met begeleiding van een diëtist.
Abonnement op een fitnesscentrum met bijhorende begeleiding.
"Dat is allemaal aftrekbaar van de ziekenkas meneer."
Mijn gat ja."
Dan zweeg Alain.
"Je bent niet echt van zin om Dr Persoone haar raad op te volgen."
Dan keek hij Sarah aan.
"Nee!" Zei hij.
"En ik wil er niets meer over horen ook.
Daarbij.
Het wordt tijd dat er wat meer afstand komt tussen ons."
"Pardon?" Zei Sarah terwijl ze rechtveerde.
"Ik ga zelfs meer zeggen.
Ik ga de boel wat herschikken
Dat mag je nu al weten.
Jij wordt voortaan de partner van Bart en ik die van Patrick."
"Maar enfin Alain! Wat bezielt er u?" Reageerde Sarah verontwaardigd.
"Niets te maren.
Ik had dat besluit al veel eerder moeten nemen.
Ik ben het gekonkelfoes en het geroddel meer dan zat.
Ik vraag me af of ik als hoofdinspecteur nog au serieus genomen wordt.
Je hebt zelf gehoord hoe die arrogante Bart Holvoet tegen mij tekeer ging.
Hoef ik niet te pikken,echt niet!
Daarom is het dat ik het doe.
Sarah.
Jij hebt een sterk karakter.
Dat weet ik.
Ik wil dat je die jongen wat intoomt.
En eerlijk.
Ik hoop stilletjes dat jullie 'meer' worden dan partners."
"Alain." Zei Sarah. "Zijde gij op uwe kop gevallen of wat?
Echt... komaan!
Al was Bart de laatste man ter wereld.
Dan nog bleef ik liever vrijgezel, echt wel."
"Sarah." Zei Alain.
"Denk aan je toekomst.
Verdoe je tijd niet aan een oude man als ik.
Die al dood zal zijn als jij nog in de fleur van je leven bent."
"En ik wil er nu niks meer over horen!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten