Duistere idealen.

Maandagmorgen 8:45

Pieter Slembrouck was pas gearriveerd op zijn kantoor en had zijn computer opgestart.
Hij nam de kan van de koffiezet en schonk zichzelf een mok dampende koffie in.
Daarna zette hij zich achter zijn bureau en bekeek zijn e-mails.
Hij nam een slok dampende koffie, zwart zonder suiker.
Hij zat languit achter zijn bureau, en luisterde naar het geroezemoes op straat dat lichtjes hoorbaar was van achter het gesloten venster.
Pieter Slembrouck, een man van 45 jaar, groot, slank en kort donker haar dat hier en daar al wat grijs werd.
Grijze levendige ogen, smalle ietwat gebogen neus en tanden die wat bruin waren van de vele koffie en nicotine.
Hij droeg een smetteloos grijs pak en eronder een wit hemd.
En gelakte zwarte schoenen.
Een herinnering van zijn agenda kwam tevoorschijn op zijn scherm.
"Sollicitatiegesprek 9:00", las hij.
Hij keek in zijn mailbox en vond het bewuste e-mail van de dame die hij afgelopen vrijdag opbelde met de vraag of ze maandagmorgen eens kon langskomen voor een gesprek.
Ze had zo zag hij goede competenties.
Hij klikte op het bestand, een curriculum vitae met foto.
"Geen misse dame." Dacht Pieter.
Hij begon te fantaseren.
Over hoe hij haar innig kuste op een hotelkamer, fles champagne in de ijsemmer.
Zij deed haar geruite hemd dat ze aan had op de foto uit en toonde haar prachtige lichaam.
Hij nam haar borsten vast en streelde ze zachtjes.
Die gedachten bezorgden Pieter een lichte erectie.
Maar die gedachte schudde hij even snel weer van zich af.
Pieter werkte jaren bij een gerenommeerd detectivebureau.
Maar besloot zowat enkele maanden geleden dat de tijd rijp was om op zichzelf te beginnen.
En dat liep al meteen heel goed.
Zo goed dat hij besloot om wat versterking in te roepen.
Ineens hoorde hij het gedokker van een zware motor.
Die leek halt te houden.
Hij stond recht.
Hij zag een Harley Davidson geparkeerd staan op de parking vlak voor de deur. Net achter zijn auto.
De bestuurder stapte af, het was een dame dat zag hij zo.
Ze deed haar helm af en hing die op het stuur en daarna liep ze naar de deur.
"Zou dit mijn sollicitante zijn?" Vroeg Pieter zich af.
De bel ging.
Er was geen twijfel meer mogelijk.
Hij nam de hoorn van de intercom af en zei zijn naam.
"Pieter Slembrouck, detective." Zei hij.
"Het is voor het sollicitatiegesprek." Hoorde hij.
Hij duwde op de knop.
Hij hoorde het scherpe 'prrrt' signaal en daarna het slot dat opensprong.
Een knappe dame, achterin de dertig kwam naar boven.
Lang blond haar, heldere blauwe ogen.
Groot en struis gebouwd.
Ze droeg een geruit hemd waarvan het bovenste knopje open stond. En daarover een bruine gilet.
Een blauwe jeans en zwarte cowboylaarzen.
Haar leren vest die over haar bovenkleding droeg hing ze aan de kapstok.

Ze stapte met stevige tred op Pieter af en gaf hem een stevige handdruk.
"Goeiendag, 't Es voor de sollicitatie." Zei ze met een zwaar West-Vlaams accent.
"Komt u binnen mevrouw en zet u.
U bent Sheila Verdoolaeghe?"
"Dat klopt." Zei Sheila.
Ze ging zitten en keek Pieter aan.
"Goed." Zei Pieter.
"Hebt u al ervaring in het vak?" Vroeg hij.
"Tzalwelzien." Zei Sheila.
"K werken al tien jaar bij detectivebureau Legein&T'jaeckx." Zei ze.
"Waarom wil je daar weg? Dat is toch een heel goed detectivebureau.
Yves Legein is trouwens een goede vriend van me.
We hebben nog samen dienst gedaan in het leger."
"En woarom zoen 'k daar nie weggaan?
Ik wil ervaring opdoen?
Mijn horizon verruimen.
Snap je?"
"Ik begrijp het zeker mevrouw Verdoolaeghe."
"Het is eigenlijk juffrouw, 'k ben vrijgezel.
't Werk voor alles hé meneer Slembrouck."
"Ok... Bon.
Goed.
U vermelde in uw sollicitatiemail het telefoonnummer van Yves Legein.
En die is zo ik van hem vernam heel enthousiast over uw werk."
Maar, ik vrees dat u wel eens wat aan uw accent zal mogen doen.
Discretie, ook in taalgebruik is een vereiste in de job dat hoort u toch te weten."
"Mijn excuses." Zei Sheila.
"Ik kom net van mijn ouders in Bulskamp.
Heb daar zowat een week doorgebracht.
Helpen op de boerderij en zo.
Normaal spreek ik bijna accentloos ABN.
Maar thuis is het dialect de voertaal en dan moet ik altijd weer die klik zetten.
Kwestie van acclimatiseren ziet u?"
-
Kijk Sheila.
Ik wil je even testen.
Ik heb een opdracht.
Een bedrijf dat te kampen heeft met bedrijfsspionage en dubieuze praktijken van het personeel.
Ik wil dat u er heen gaat voor een verkennend gesprek met de zaakvoerder.
Daarna komt u terug en vertelt u me van naaldje tot draadje wat het probleem is en vooral...
Hoe u denkt de problemen van dit bedrijf te kunnen oplossen?"
"Als 't maar dat is." Zei Sheila zelfverzekerd.
"Oh nog even dit? U gaat daar toch niet heen met die motor hoop ik?
U hebt toch nog ander vervoer dan dit?"
"Vaneigens... Ik bedoel zeer zeker meneer Slembrouck." Zei Sheila.
Ik kom eigenlijk rechtstreeks van Bulskamp naar hier.
Vanmorgen vroeg nog de koeien gemolken ziet u.
Vader is veertien dagen geleden van de ladder gevallen en moest rusten.
Daarom heb ik wat bijgesprongen.
Deze motor is mijn privé voertuig.
Heerlijk om met daarmee door de Westhoek te cruisen.
Maar voor het werk heb ik een degelijke en discrete Volkswagen Passat.
Ik ga voor ik naar dat bedrijf ga dan ook mijn Harley in de garage zetten en me omkleden.
U hoort nog voor de middag van me".
"Prima." Zei Pieter terwijl hij knikte.
"Tot straks." Zei Sheila terwijl ze haar leren vest terug aantrok.
"Tot straks." zei Pieter.
En weg was ze.
Pieter had er vertrouwen in.
In deze zelfzekere, en meer dan knappe West-Vlaamse boerendochter.
Sheila reed naar huis.
Nam een vlugge douche, en trok een wit hemd, grijze gilet en broek aan.
Alsook stevige degelijke schoenen.
Daarna sprong ze in haar auto en reed naar 'Platteeuw&Wydood constructing solutions'. Een gekende bouwonderneming gespecialiseerd in industriebouw en grootschalige bouwprojecten.
Sheila parkeerde haar auto op de parking en liep naar binnen.
De inkomhal was bekleed met marmer en straalde een zekere chique uit.
Mannen in maatpak liepen af en aan.
Alsook dames in grijze mantelpakjes.
Ingenieurs, managers, kaderleden, bedienden.
Allen moesten ze zich aan de strikte dresscode houden die hier in dit bedrijf gold.
Twee mannen stapten uit de lift en liepen Sheila voorbij.
Ze waren kaal, en zagen er behoorlijk grimmig uit.
Het leken wel skinheads, maar dan in maatpak.
Sheila keek in het rond.
Ze zag hoe een jonge ietwat magere man met bril en afgeborsteld kostuum op hen afkwam.
Hij leek voor Sheila op een rechts intellectueeltje dat ze ooit eens op een publiek debat de mantel uitveegde.
Alleen was dat al tien jaar geleden, dat ventje dat hier rondliep kon destijds amper ouder dan tien tot twaalf jaar geweest zijn.
"Kan ik iets voor u betekenen?" Vroeg de receptioniste ineens.
Sheila schrok op en draaide zich om.
"Jazeker." Zei ze.
"Ik zou meneer meneer Karel Platteeuw willen spreken."
"Die is er niet." Zei de receptioniste.
"Had u een afspraak."
"Ja. Ik vertegenwoordig meneer Pieter Slembrouck."
"Ah... Momentje."
Ze belde. Het duurde een tijdje.
Dan haakte ze in.
"Meneer Platteeuw wil u ontvangen op zijn privé adres.
Ik zal het even voor u opschrijven."
De receptioniste duwde Sheila een kaartje in de hand met daarop het adres.
"Het is wel niet makkelijk te vinden, meneer Platteeuw woont op het platteland."
"Ik ben een plattelandsdochter mevrouw. Dus dat zal voor mij zeker geen probleem zijn.

Drie kwartier later reed Sheila langs een rustig landweggetje.
Aan het einde van het weggetje lag een hoeve verscholen tussen de bomen.
Het asfalt ging over in kinderkopjes die liepen tot aan het woonhuis.
Naast het woonhuis was er een een bijgebouw die waarschijnlijk ooit dienst deed als varkenskot.
Wat verder waren er nog stallingen en een schuur.
De deur van de schuur stond half open.
Er stond pick up truck in.
Een Dodge Ram, Sheila herkende het model meteen.
Sheila parkeerde haar auto voor de deur, achter een kakigroene Land Rover. En stapte uit.
Het was stil.
Tot ineens ze een enorme knal hoorde.
Sheila opende het poortje dat de moestuin scheidde van het erf.
Er stond wat prei en wat groene kool.
De rest van de grond was omgespit en wachtte op nieuwe gewassen.
Eens voorbij het woonhuis ging de moestuin over in gazon met prachtige buxussen en een mooie treurwilg in het midden.
Achter de tuin waar de kippenren was stond Karel Platteeuw.
Hij had zijn jachtgeweer in de aanslag en duwde op een pedaal van een toestel dat voor hem stond.
Wat verder schoot een kleiduif de lucht in.
Karel richtte, schoot.
"Dedjieje! Weer der neffe."
"Je had hem bijna." Zei Sheila.
Karel draaide zich om, legde zijn geweer in het gras.
"Ha, dag mevrouw. U bent gestuurd door Pieter Slembrouck neem ik aan."
Karel draaide zich om en schudde Sheila de hand.
Hij had grote vlezige handen en haar op de rug van zijn vingers.
Karel Platteeuw voldeed niet aan de verwachtingen van hoe Sheila verwachtte hoe een zaakvoerder van een grote bouwfirma die zich specialiseerde in grootschalige bouwprojecten er uitzag.
En zoals hij er bijliep kon ze zich al helemaal niet voorstellen dat hij daar in dat grote gebouw bekleed met marmer en tropisch hardhout op haar af zou komen en zich voorstellen als zijnde de zaakvoerder.
Karel droeg een grijze stofjas een oude bruine floeren broek die onder de vlekken zat, een grijze pet die Sheila zou omschrijven als een 'petteklakke'.
En hij liep warempel op klompen.
Hij had een kogelrond gezicht, voorhoofdskaalheid en het weinige haar opzij dat hij nog had was bijna overal grijs, behalve zo achter zijn oren had zijn haar nog de originele zwarte kleur.
Het enige aan hem die verraadden dat hij een man van stand en aanzien was waren zijn dure brilmontuur en zijn Rolex horloge.
"Welkom op de 'Platteeuwhoeve'. Generaties lang in het bezit van mijn familie tot mijn vader ze wegens omstandigheden moest verkopen begin jaren vijftig.
Tien jaar geleden had ik de kans om ze terug te kopen.
Tot grote vreugde van mijn vader die dit heuglijke nieuws helaas op zijn sterfbed moest horen.
Maar soit. Het is nu eenmaal zo.
Zin om ook eens te schieten?" Vroeg Karel uitnodigend.
"Graag." Zei Sheila.
Ze nam het geweer.
Karel plaatste zijn voet boven de pedaal.
"Klaar."
"Ja, doe maar." Zei Sheila.
Hij duwde, de kleiduif schoot de lucht in.
Sheila richtte.
Ze was één en al concentratie.
En dan... PANG!!!
De kleiduif spatte in stukken uiteen.
-

"Amai... Goed schot." Prees Karel.
"Nog eens?" Vroeg Sheila.
Weer duwde Karel.
En weer spatte de kleiduif in stukjes uiteen.
"Nog?" Vroeg Karel.
"Sheila knikte."
En ja hoor.
Weer raak.
"U bent een natuurtalent mevrouw." Zei hij.
"Juffrouw." Verbeterde Sheila.
"Het is juffrouw, geen mevrouw."
Karel bekeek haar van top tot teen.
Ze voelde hoe hij haar bekeek met zijn kleine varkensoogjes.
Hoe hij haar letterlijk leek uit te kleden met zijn ogen.
"Zin in een kopje koffie?" Vroeg hij.
"Graag." Zei Sheila.
Ze gingen naar het woonhuis.
Karel opende de deur van de veranda die ingericht was als kantoor.
"Zet u." Zei hij.
"Ik ga direct een goei 'zjat'  koffie halen."
Sheila zette zich op de stoel voor het bureau.
Wat verder was er een laag tafeltje met diep zittende rieten stoeltjes.
Aan de muren van de veranda die was aangebracht aan het woongedeelte en de schuur die aan het woongedeelte grensde maar die een stukje uitliep in de tuin hingen geweren.
Ook in de woonkamer waarop Sheila een blik kon werpen hingen de muren vol met geweren van allerlei soorten.
Er stond ook een glazen kast met allerlei wapentuig in.
Aan de zijmuur van de veranda, omgeven door twee long rifles stond een grote ingelijste foto met daarop een twintig jaar jongere Karel Platteeuw die poseerde naast Charlton Heston, gekend vanwege zijn voorzitterschap van de NRA (National Rifle Association).
Het was voor Sheila duidelijk dat Karel Platteeuw rechtse sympathieën had.
Dan kwam Karel terug.
"Laat ons aan de tafel zitten, dat praat makkelijker." Stelde hij voor.
Sheila stond recht en nam plaats in één van de rieten stoeltjes.
Terwijl Karel twee koppen dampende koffie  op tafel zette.
"Schoon zicht hé.
Ja... U begrijpt vast wel dat ik nog het liefst van al werk van thuis uit.
Als de omstandigheden het toelaten natuurlijk.
Zicht op mijn tuin en mijn paarden.
En op Gust, mijn ezeltje.
Kijk daar is hij, achter het varkenskot".
Karel stak zijn hand op, en Gust leek met zijn kop te knikken.
"Toffe beesten zijn dat, Ezels.
Heel communicatief ook.
Veel meer dan sommige mensen."
Karel nam de fles cognac van het schap en nam terstond twee glazen mee.
"Ook een hartversterkertje bij de koffie?"
"Nee dank je." Zei Sheila zelfverzekerd.
"Nooit tijdens het werk.
Erna al wat je wil. Maar werk is werk."
"Zozo... " Zei Karel.
"Beetje een prinzipenreiter jij hé.
Jij je zin hoor, dan drink ik er gewoon twee.
Maar nu... terzake."
-
Karel stak van wal.
"Kijk, mijn bedrijf staat eenzaam aan de top in dit land wat betreft gespecialiseerde industriebouw.
We werken met de beste ingenieurs en de bekwaamste vaklui.
Naast ons eigen land lopen er ook meer en meer projecten in Nederland en Noord Frankrijk.
Maar.
We willen hogerop en vooral verderop.
We concentreren ons nu op Duitsland, waar de concurrentie veel harder is.
We moeten blijven innoveren en op dat vlak onze concurrenten voor zijn.
Nu blijkt dat onze grootste concurrent in Duitsland wel heel erg snel mee is met de technieken die wij ontwikkelen.
En u begrijpt.
Ik vind dat helemaal niet leuk."
"Hebt u enig idee wie het is?
Nieuw aangeworven personeel?"
"Ik heb al enige maanden niemand meer aangeworven.
We zouden eigenlijk moeten saneren, maar dat komt me ook slecht uit.
Daarom houden we het nu al meer dan een half jaar op een aanwervingsstop."
Sheila dacht na.
Nam notities.
"Bon... " Zei ze.
"We houden het op een infiltratie, we checken iedereen na ook bezoekers."
"Ik vermoed, maar kan niets met zekerheid zeggen.
Dat de 'mol' in mijn directe entourage zit.
Maar ik moet kunnen bewijzen.
Ik kan de mensen met wie ik dagdagelijks samenwerk toch niet zomaar gaan beschuldigen, ziet u?"
"Ik begrijp het.
Kijk ik ga nu overleggen met mijn overste en we nemen zeker vandaag nog contact met u op."
"Dat hoop ik dan maar ten zeerste." Zei Karel.
Sheila gaf de man een stevige handdruk en negeerde zijn geile blik in haar decolleté.
"Zal ik u even uitlaten, langs voren? Vroeg Karel.
"Nee dank u." Zei Sheila.
Ik neem dezelfde route wel terug"
Daarna opende ze de poort van de veranda, liep naar buiten en snoof de lichte vrieslucht en stapte naar haar auto.