Verbouwen in vertrouwen 2

Twee weken later.
De zaal achter de gelagzaal van Het Biljartcafé liep stilaan vol voor de openbare verkoop die er plaatsvinden zou.
Het Biljartcafé was naast de favoriete pleisterplaats voor lui die al eens graag met een keu tegen een balletje tikken ook van oudsher de plaats waar belangrijke openbare verkopen plaatsvinden.
Vooral de openbare verkoop die deze middag zou plaatsvinden ging de laatste dagen en weken over de tongen in de stad.
Want het ging om een pand dat ooit hoorde tot één van de meest gerespecteerde burgers in de stad.
Gracienne Van Ackere was de eerste vrouwelijke schepen in de stad, en tevens een zeer respectabele zakenvrouw.
De oplettende lezer zal wellicht nog weten dat zij in haar naaiatelier vooral meisjes tewerkstelde die weinig kansen kregen, en die hen niet alleen te werk stelde, maar hen ook onderrichtte. Ze leerde hen lezen, schrijven en rekenen en bracht hen de basisbeginselen van boekhouding en administratie bij. En ze legde hen een lijst op van boeken die ze moesten gelezen hebben.
In de oorlog was het huis waarin ze woonde tevens een schuilplaats voor leden van het verzet, welks zij met hart en ziel steunde.
Zij was voor dit alles enorm gerespecteerd en het huis waarin ze woonde had vooral voor de ouderen die de oorlog bewust meemaakten als voor de vele vrouwen die ooit door haar werden tewerkgesteld een enorme emotionele waarde.
Maar nu lag het er verkommerd bij.
De laatste eigenaar wilde van het prachtige Belle-Epoque huis een Bed & Breakfast maken en begon met rigoureuze en eigenlijk enorm ondoordachte verbouwingen.
Hij maakte hierbij enorme schulden en had geen andere keuze dan het half opgebroken pand te verkopen.
Maar ja, wie staat er te springen om een half opgebroken pand te kopen waar nog veel verbouwingswerk aan is.
Dat was de vraag die op velen hun lippen brandde.
Men vreesde nu al voor meer kijkers dan kopers.
Voor de deur van het café stond Lou Selleslaghs een sigaret te roken.
Sheila kwam langs en wilde naar binnen gaan.
"Ook curieus naar wie het huis wil gaan kopen?" vroeg ze.
"Gij meent dat dus echt hé." zei hij.
Gij wilt een bod doen op dat huis hé?"
"Ja," zei Sheila die Lou al in vertrouwen had genomen over haar plannen.
Als eerste.
Sheila raakte meer en meer op hem gesteld.
Zeker sinds ze de nacht na haar breuk met Pieter Slembrouck bij hem doorbracht.
En met hem lange gesprekken had.
Toen ze terugkwam uit Bulskamp wist ze natuurlijk waar ze hem moest gaan zoeken.
In hun stamkroeg de Dinky Toys, die in het zelfde huizenblok als Het Biljartcafé gelegen was.
Ooit had je daar het ene café tegen het andere.
De Dinky Toys en Café Biljart waren de enige.
Oh ja, ook Café Tropical', aan de overkant van de straat.
Maar goed.
Sheila nam hem in vertrouwen over haar plannen.
Om een eigen detectivebureau op te starten!
"Lou.
Mijn besluit staat vast.
Dit lijkt me gewoon het ideale pand.
Voor het opstarten van mijn detectivebureau.
Ja er is veel werk aan.
Maar je weet onderhand wel dat ik niet terugschrik voor wat 'hard labeur' nietwaar?
En dat ik niet gauw een uitdaging uit de weg ga."
"Dat weet ik meiske.
En je hebt al mijn steun.
Godverdomme," zei Lou.
De emoties werden hem te machtig.
"Dat zou zo'n schoon eerbetoon zijn aan Gracienne Van Ackere.
En aan haar kleindochter, die naar haar vernoemd werd.
En die net zo gedreven en ondernemend was als haar grootmoeder.
Haar Marraine.
Mijn Grace'ke.
Mijn mateke.
Die had net dezelfde plannen als gij.
Om in dat prachtige huis waar ze zo aan gehecht was.
Omdat dit het huis was van haar Marraine.
Een eigen modehuis op te starten.
Spijtig genoeg mocht het niet zijn.
Het lot besliste anders.
Wreed zoals alleen het lot kan zijn.
Het zou zo schoon zijn Sheila.
Mocht het u wel lukken.
Mocht gij slagen."
Lou omhelsde Sheila.
Drukte haar hoofd tegen zijn borst en woelde door haar haren.
Dan keek Sheila op haar horloge.
"Misschien dat we best naar binnen gaan, over vijf minuten begint de verkoop."
Sheila en Lou gingen het zaaltje achteraan in.
De notaris had al achter het spreekgestoelte plaatsgenomen.
Hij begon met de plichtplegingen, het wijzen op de rechten en vooral plichten van de kandidaat kopers.
"Ghow doe vors tettergat," foeterde Sheila.
Lou moest erom lachen.
Dan begon het bieden.
Aarzelend, schoorvoetend.
Er waren naast haar drie kandidaat kopers.
Lou herkende één van hen.
"Die werkt in opdracht van een grote bouwpromotor.
Die wil de boel platsmijten.
Als 't moet leg ik bij Sheila.
Maar die gast mag het huis niet in zijn smerige poten krijgen godverdomme!"
Sheila deed haar bod.
De man die Lou herkende ging hoger.
Dan bood Sheila opnieuw.
De man aarzelde.
"Zesenvijftigduizend euro, zesvijftig, éénmaal...
Zesvijftig andermaal...
Zesvijtig.... "
De man stond recht en verliet de zaal.
"éénmaal... andermaal... verkocht!"
De notaris wees naar Sheila met zijn hamer en sloeg er dan mee.
Sheila vloog Lou in de armen.
"Het es me gelukt!!!! het es me gelukt!!!!!" riep ze terwijl ze hem warempel optilde.

De koop werd gesloten en de nodige papieren ingevuld.
Het huis was nu officieel van haar.
Ze had nog een ruim budget over voor de verbouwingen.
"Als we zoveel mogelijk zelf doen, dan kunnen we daar ook nog op besparen.
En ik heb eindelijk het geld gekregen dat ik nog tegoed had van Pieter Slembrouck.
Fuck vent, ksient ghelegans zitten!" zei Sheila. "Kom we ghoan d'er enen op drinken.
Ne goeien ghodverdomme!"
Dan stapten ze beiden de Dinky Toys binnen.
"Willemtje... TOURNEE GENERALE!!" riep ze uit.
Iedereen keek haar aan.
Cathy Weylands was er, en nog veel ander bekend volk.
"Is het gelukt?" vroeg Cathy die Sheila ook had ingelicht over haar plannen.
"Wuk aje nu gepeinsd zusje?" vroeg Sheila terwijl Cathy haar omhelsde.
"Als ik ergens voor ga, dan zet ik door weet je wel?"
"Ik hoop maar Sheila," zie Cathy.
"Dat ge uw vingers niet verbrandt aan dit avontuur."
"Je moe nie benauwd zien zusje.
Ik weet heel goed waar ik aan begin hoor.
Nee, 't gaat niet makkelijk zijn.
Het zal bij momenten echt wel bloed zweet en tranen zijn.
Maar ik ga hiermee door.
Liever kleine baas dan grote knecht, echt wel."
De drank ging vlot, de stemming zat erin.
Sheila's vrienden zagen haar vastberadenheid.
Verbetenheid.
Maar ook...
Hoe ze de hele tijd in Lou's gezelschap bleef.
Hoe ze hem aankeek.
En vooral.
Hoe hij haar aankeek.
Hoe zijn harde blik ineens heel zacht werd toen ze elkaar aankeken.

Jan Ceustermans nam zijn beste vriend Lou apart en reikte hem een pint aan.
"Dat klikt precies goed hé tussen u en Sheila," zei hij.
"Sheila," zei Lou die lichtjes met 'dikke tong' begon te praten.
"Da's een toffe.
Nee echt 'copain'.
Dat is een grave griet.
Een topwijf.
En dat meen ik."
"Dat hoor ik geire," zei Jan.
"En ik weet dat ge niet graag gaat horen wat ik nu ga zeggen.
Maar...
Ik hoop dat het iets wordt tussen jullie!"
Lou keek Jan aan.
Schudde het hoofd.
"Sheila en ik Jan.
Wij zijn vrienden.
Goede vrienden.
Met haar kan ik over zoveel klappen.
Met u ook, daar niet van.
Maar toch.
Het is... anders.
Zoveel dieper.
Intiemer."
"Dat bedoel ik," zei Jan terwijl hij een slok van zijn pint nam.
Gij hebt zo iemand nodig.
Iemand met wie ge lange en diepe gesprekken kunt voeren.
Zoals ge dat deed met 'ons' Gracienne."
"Weet ge Jan," zei Lou.
"Ik herken zoveel van haar in Sheila.
Echt wel.
Rebels, koppig, weerbarstig, van geen kleintje vervaard.
Zot van stevige rockmuziek.
Eigen willetje."
"Lou," zei Jan.
"Ik weet dat het niet gemakkelijk is voor u.
Ge hebt al vaker geprobeerd dat weet ik.
En het liep met een sisser af, dat weet ik ook.
Maar ik weet ook dat het aan u lag.
Aan uw onvermogen om haar los te laten.
Om dat idee uit uw kop te zetten dat ge haar ontrouw zijt wanneer ge iets met een andere vrouw wilde beginnen.
Maar Lou.
We zijn nu al twintig jaar verder hé.
Ik ben al achttien jaar getrouwd met Marieke.
Al onze maten, alle voormalige bandleden van Grace&Beauty, al onze vroegere makkers van het school en de voetbal.
Die zitten allemaal in een relatie, zin gehuwd, hebben een gezin.
Sommigen zijn al gescheiden en al aan een tweede relatie of huwelijk toe.
Maar kijk.
Ze zijn gelukkig.
Gij zijt nog altijd alleen.
En soms vind ik dat zo spijtig.
De grootste fucking eikel slaagt erin om de ene vrouw na de andere rond zijn vinger te winden.
Om dan meteen haar leven te verwoesten.
Maar ne créme van een gast gelijk gij, ne kerel met een hart van koekebrood.
Die blijft alleen.
Slaapt alleen, eet alleen, leeft alleen.
En nee, ik zeg dat niet uit medelijden.
Ik voel het gewoon zo aan."
Lou keek zijn beste vriend - zijn jeugdvriend - aan.
"Ik weet het copain," zei hij. "Ik weet het.
En ik ga eerlijk zijn.
Ik verlang er wel naar.
Een relatie, huwelijk.
Niet zozeer naar kinderen, toch niet in deze klotemaatschappij waarin we leven.
Maar wel naar een gezellige thuis waar de chauffage brandt en het ruikt naar lekker eten.
Dat soort dingen, weet ge?
Maar...
Ze zit hier maat." zei Lou terwijl hij zijn vuist op zijn hartstreek legde.
"Snapt ge?
En daar gaat ze blijven tot da 'k mijne kop  neerleg."
"Dat snap ik wel.
En Sheila, die snapt dat ook.
Geef haar een kans Lou.
Ze is een vrouw uit één stuk.
Echt wel.
Een 'topwijf', zoals dat ge zelf zegt.
Er is iets tussen jullie.
Er hangt elektriciteit in de lucht als jullie samenzijn.
En ik weet zeker Lou.
Dat ze meer voor u voelt dan alleen maar vriendschap.
Daar verwed ik mijn hoofd op."
Beide vrienden keken elkaar aan zonder verder een woord te zeggen.

Dan liep Sheila naar Lou toe, ze sloeg haar armen rond zijn hals.
"Kom ventje, lot us ekeje dansen!" zei ze.
De eerste tonen van een hit van jaren terug klonk door de speakers.
Sheila had net aan Willem gevraagd of hij het even kon laten spelen.
Het was 'Under The Bridge' van de Red Hot Chili Peppers.
Sheila vleide zich dicht tegen Lou aan.
Liet haar hoofd rusten op zijn robuuste borstkas.
Streelde zijn rug.
Ging zacht heen en weer met haar bekken.
"Moatje," fluisterde ze zachtjes in zijn oor, terwijl ze een diepe zucht slaakte.
Lou hield haar dicht tegen zich aan.
Liet haar begaan.
Deinde mee met de muziek.
Voelde haar warmte.
Voelde haar tong over zijn oorlelletje.
Haar lippen op zijn wang.
"Ksienjegeiren," fluisterde ze zacht.
"'k Ben toppezot van joen.
Echt... Toppezot!"
Haar stem klonk hees en doorleefd.
En vol emotie.
"Moest je 't ekeje weten moatje.
Me moatje."

Even later liepen Lou en Sheila door de nacht.
Tot bij haar appartement.
"Blijf bij me slapen?" stelde ze voor.
"Waarom?" vroeg hij.
Ze sloeg haar armen weer rond zijn hals.
"Ik wil je warmte voelen." zei ze.
"Die zalige warmte van je lichaam."
"Malle meid," zei Lou.
"Morgen is het voor mij vroeg dag.
En voor jou ook.
Morgen na mijn werk gaan we in het huis zien wat er allemaal gedaan moet worden en hoe we dat gaan aanpakken.
Hey Sheila," zei Lou.
"We gaan meer samen zijn dan ons lief is meisje.
Misschien ben je binnen hier en een maand mijn kop al beu gezien."
Sheila schudde het hoofd.
"Dan moet er veel gebeuren hoor," zei ze.
Dan drukte ze haar lippen tegen de zijne.
Voor een tedere nachtzoen.