Pagina's

woensdag 18 mei 2016

Huize Lentebloesem.

Het was ochtend.
Geeuwend gooide Sheila Verdoolaeghe haar beddenlakens van zich af en strekte haar benen.
Ze werd veel te vroeg wakker, maar in plaats van zich nog even te draaien besloot ze om toch maar op te staan.
Slaapdronken wandelde ze naar de douche, trok haar nachtjapon uit en haar slip.
En schoof de douchedeur open.
Ze voelde het lauwe water over haar naakte lichaam.
Ze deed wat zeep op haar spons en begon haar huid zacht te schrubben.
Schuim over haar bleke huid.
Dat ze afspoelde met lauw water.
Ze liet de spons vallen, streelde haar lichaam.
Ze kneep in haar tepels, sloeg haar hoofd achterover.
Sloot haar ogen.
In gedachte zag ze een knappe man, behaarde borstkas, gespierd lijf.
Lang haar, verweerd gezicht.
Hij was naakt.
Sloeg zijn sterke armen om haar heen en begon haar hartstochtelijk te zoenen.
Haar rechterhand gleed tussen haar benen die ze lichtjes spreidde.
Ze masseerde haar clitje en fantaseerde over hoe haar knappe minnaar haar tegen een boomstam duwde, haar benen spreidde en haar begon te penetreren.
Sheila sloeg haar hoofd achterover, voelde het lauwe water in haar gezicht.
Ze kreunde.
Schreeuwde.
Haar tepels stonden hard en stijf.
"Oooh jah! Jah! Jah vent! Jah vent! Oooooooh jaaah godverdomme!"
Haar lichaam schokte, haar hart pompte razendsnel.
Ze slaakte een rauwe dierlijke kreet.
Van puur genot.
Haar clitoris was supergevoelig nu.
Ze nam de douchekop en spoelde het vaginaal vocht tussen haar benen uit.
Haar hartslag vertraagde, haar ademhaling werd trager en stiller.
"Khen echt nood aan e vent nu, nen echte vent verdomme.
Maar hier lopen alleine mor mietjes, 'badsluffers' (badsloefen), en getrouwde profiteurs op zoek achter e scheve schaatse roend.
Ik wiln nen ECHTE VENT! GODVERDOMME!
Met borsthoar, spieren, groter dan ik, en liefst een met karakter en ballen an zien lief!"

Ze draaide de kraan dicht, opende de deur en sloeg een handdoek rond haar natte lichaam.
Ze wreef zich droog en sloeg haar kamerjas rond haar lichaam.
Ze liep naar de keuken, zette het koffieapparaat in gang.
Op de kast, naast het koffieapparaat lag een rouwprentje.
Ze nam het op en keek er even naar.
"Graziella." Prevelde Sheila zachtjes.
Tranen prikten in haar ogen.
"'t Doet verdomme nog olsang zeer.
Een heel leven had je nog voor je."
De tragische dood van de jonge Graziella Cappolli deed Sheila veel verdriet.
Ze zag het beeld weer voor ogen van Graziella die stierf nadat een kogel haar longen doorboorde.
Ze stierf in de armen van Jurgen, haar vriend.
Die machteloos moest toezien hoe het ongelukkige meisje naar adem hapte terwijl haar longen zich vulden met bloed.
Het raakte Sheila diep in haar hart.
Ofschoon ze voordien bitter in de clinch lag met Graziella.
Vergaf ze het meisje in tijden van nood.
"Ze kon gaan met een gerust geweten." Zei ze achteraf.
"Dat was voe mien e hele opluchtinge."
Sheila zuchtte en legde het doodsprentje in een lade.
"Het leven gaat voort." Dacht ze bij zichzelf.
Zo was ze.
Stilstaan dat was achteruitgaan.
Vallen en terug opstaan, hoeveel pijn het ook doet.
Dit kenmerkte zo hard Sheila haar karakter.
Opgegroeid op de boerenbuiten.
Opgegroeid met 'nie trunten'.
Maar diep vanbinnen was ze heel meevoelend en begripvol.
En warm van hart.
De koffie was doorgelopen.
Ze zat aan tafel, doorploegde de nieuwssite's met haar tablet.
"Weer ol dezelfste zever." Foeterde ze binnensmonds.
Ze keek door het raam, het was druk onder haar.
Mensen op weg naar hun werk.
Kinderen en jongeren op weg naar school.
Auto's, fietsers, voetgangers.
Ze woonde in een drukke winkelstraat.
En dat vond ze best wel fijn.
Ze genoot ervan om 's ochtends bij een kop zwarte straffe koffie het leven onder haar te observeren.
Schuin over haar ging een poort open, een zwarte corbilliard reed naar buiten.
Het was één van de lijkwagens van Begrafenissen Ceustermans, de begrafenisondernemer hier in de stad.
De oude Raymond Ceustermans woonde boven zijn zaak die hij intussen aan zijn zoons had overgelaten.
Sheila kon zo bij hem binnenkijken.
De kast die er stond was krak dezelfde als deze die thuis bij haar ouders stond.
Dat gaf haar een vreemd gevoel.
"Thuis." Was ineens heel dicht bij.
Boven haar zag ze een vliegtuig overvliegen.
Lager dan gewoonlijk, geen contrails achter zich latende.
"Die gaat vast landen op Zaventem." Dacht Sheila.
Ze zocht 'Flighttracker' op, op de tablet.
En ja hoor. Een vlucht van American Airlines uit New-York.
Over ongeveer een kwartier zou ie landen in Brussel.
Vol zakenlui die hier komen vergaderen.
Dan een duur etentje.
En wat te snuiven, wat call-girls.
Sheila kende dat onderhand wel.
Als detective had ze al vaak genoeg kennis gemaakt met de duistere kantjes van de menselijke ziel.
Na die ene opdracht die uitdraaide op de tragische dood van Graziella had ze enige andere zaken opgelost voor Pieter Slembrouck.
Maar die waren heel wat meer basic.
Saaier ook.
Betrapping op overspel.
Schaduwen van een werknemer die na zijn uren met het voertuig en materiaal van zijn baas ging bijklussen in het zwart.
Dat soort dingen.

Vandaag leek het een rustige dag te worden.
Er moest alleen een eindrapport gemaakt worden van die laatste zaak met die werknemer.
Dat kon ze evengoed thuis doen, en dan alles gewoon doormailen naar de computer van Pieter op het bureau.
Het beloofde een rustig dagje thuis te worden.
Sheila keek er al een beetje naar uit.
Rustig thuis.
Muziekje op.
Koffiekan binnen handbereik.
Laptop op schoot.
En het gezelschap van 'Dikke Oscar', haar kater.
Meer moest dat niet zijn.
Sheila installeerde zich op de bank.
Maakte het lint van haar badjas wat losser.
En ging aan de slag.
Razendsnel gleden haar vingers over het toetsenbord van haar laptop.
Ze zette er de foto's op die op haar gsm stonden.
Haar badjas viel lichtjes open.
Ze voelde het temperatuurverschil op haar lichaam.
Weer sloeg haar fantasie op hol.
Droomde over hoe een knappe man haar badjas uittrok en zacht haar lichaam begon te strelen.
Ineens schoot het door haar hoofd.
"Misschien moet ik maar eens op 'die ene erotische chatsite' een date gaan zoeken.
Mannen genoeg daar, er zal wel ene tussen zitten die e stek weird es zeker?"
Maar al even snel schudde ze die gedachte van zich af.
"Nee meisje laat zitten.
D'er zitten doar toch alleine mo losers, rukkers en vremdgoanders."
Ze bekeek dan maar eens haar Facebookprofiel.
Drie vriendschapsverzoeken, allen van mannen.
Waarvan er twee een bericht stuurden.
"Hey schoonheid, zin om samen iets te drinken?"
Ze klikte op de foto.
"Neink want je ziet e meilkmulle!" Foeterde ze.
De tweede was veel directer.
"Met jou wil ik wel eens van bil gaan. Zin? Bel 04xxxx... "
Ze stuurde meteen een bericht terug.
"Sorry, heb geen interesse in overspelige mannen, praat eens met je vrouw of zoek hulp ipv je heil op een ander te zoeken, zieligaard."
De derde stuurde geen bericht, was vrijgezel.
En zag er best knap uit.
Maar ze wees hem af.
"Geen gemeenschappelijke vrienden, geen gekende woonplaats.
Sorry, ik vertrouw het niet."
Ze besefte dat ze als detective niet zomaar met iedereen vrienden kon zijn, laat staan kon schrijven wat ze wou.
Ze gebruikte ook een pseudoniem, noch Pieter Slembrouck, noch haar vorige baas hadden er een flauw benul van dat ze op Facebook zat.
Dan doorploegde ze de berichten.
Ineens dacht ze het gevonden te hebben.
"Ik bel gewoon Juan eens op.
Die woont wel in Antwerpen, maar wat dan nog?
Die gast is knap, heeft uithoudingsvermogen en voelt een vrouw zo heerlijk aan."
Juan Delgado is een Colombiaanse expat die als ingenieur werkzaam is bij een groot chemisch bedrijf in de Antwerpse haven.
Groot, knap, bruingebrande huid, gespierd lijf, behaarde borstkas.
Ze leerde hem enkele jaren geleden kennen toen ze chatte op een datingsite.
Vurige gesprekken op MSN. Niet veel later een eerste date.
Waar ze meteen in bed belandden.
Op een kamer in het Radisson SAS Hotel op het Astridplein in Antwerpen.
Wat een heerlijke nacht beleefde ze daar.
Sindsdien kwam ze hem regelmatig opzoeken op zijn loft aan de Schelde.
Maar meer dan seks wilden ze beiden niet.
Hij omdat hij een drukbezet man was.
En zij... Omdat ze zich niet wilde binden.
Ineens ging haar GSM af.
"Met Sheila." Zei ze.
Het was haar baas Pieter Slembrouck.
Met de vraag om snel naar het bureau te komen.
Hij had een nieuwe zaak voor haar.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten