Dag lieve mensen.
Een hele week al wordt het nieuws gedomineerd door die vreselijke gebeurtenissen in Texas.
21 mensen stierven, waarvan 19 kinderen.
Negentien jongens en meisjes tussen 7 en 10 jaar.
Kinderen op de drempel van het leven. In een leeftijd waarin kinderen de wereld rond hen echt beginnen te vatten en te begrijpen. Kinderen die vriendschappen en verbonden voor het leven sluiten en beetje bij beetje leren wat echt belangrijk is in het leven en daar beter in lijken te slagen dan de meeste volwassenen. Die kinderen werd hen brutaal ontnomen door (pardon my French) een gefrustreerd stuk miserie zonder waarden of normen!
Ok wat hier in het vet gedrukt staat is misschien kort door de bocht. Maar sorry, dit is hoe ik het op dit moment zie.
Ik kan geen enkel greintje sympathie voelen voor zo iemand. Zelfs al is het excuus een slechte jeugd of gepest geweest. Weet dat ik een grondige afkeer heb van pestgedrag. Pesten verwoest levens en pestgedrag wordt nog altijd veel te veel met een te slap handje aangepakt.
Maar wat mij in deze huidige maatschappij nog veel meer tegensteekt is dat men voor extreem gewelddadig of sociaal onaangepast gedrag nog veel te vaak vergoelijkt. "De dader had een slechte jeugd meneer. Hij werd gepest op school en geslagen door zijn mama of papa. Hij heeft nooit liefde gekend en niemand bracht hem enige waarden of normen bij of toonde hem het goede voorbeeld. En hij had psychische problemen."
OK, dat kan allemaal heel goed zijn en men zou bij dat soort zaken dan ook veel sneller moeten ingrijpen. Maar is het nu zo moeilijk om te zeggen: "OK... Hier hebt gij een grens overschreden. Gij kunt op geen enkel excuus nog beroep doen, gij gaat de zwaarst mogelijke straf uitzitten zonder enige kans op genade of amnestie!"
Is dat nu zo moeilijk? ER PRINCIPES OP NAHOUDEN!
AAN KINDEREN RAAK JE NIET!
Dat zou verdomme het allereerste principe moeten zijn dat men in ere MOET houden.
En de veiligheid en welzijn voor kinderen zou boven alles moeten gaan. Ja ook boven een compleet achterhaald artikel uit je grondwet.
Ongeoefende burgers moeten helemaal geen wapens bezitten. Dat is gewoon nergens voor nodig en is gewoon vragen om problemen. En liefhebbers van wapensport (sic) kunnen hun wapen toch gewoon in verzekerde bewaring houden in de club waar ze lid van zijn. Dit zou heel wat spijtige ongevallen en onnodig leed vermijden. Want elkeen die een wapen in huis heeft gaat dit op een dag gebruiken, dat leren familiedrama's, passionele moorden en andere schrijnende zaken ons elke dag opnieuw!
En kom niet af met, ja maar tegen dat de politie er is blablabla. Er worden meer huisgenoten en bloedverwanten gedood door wapens in huis dan inbrekers, dus dit argument houdt al zeker geen steek.
"Ja maar ze hebben het altijd maar over Amerika, maar in Zwitserland heeft ook bijna iedereen een wapen in huis en daar gebeuren zulke dingen nooit;"
Je kan de VS niet met Zwitserland vergelijken. In Zwitserland zijn diegenen die wapens in huis hebben reservisten van het leger of voormalige dienstplichtigen die na hun legerdienst een vergunning hebben verkregen om hun wapen te mogen houden. Dit is het gevolg van een oude wet die stelde dat elke ex-dienstplichtige zich moest beschikbaars stellen als reservist en dus zijn dienstwapen bij zich moest houden om in geval van oorlog meteen paraat te kunnen staan om het vaderland te verdedigen. Bovendien mag je in Zwitserland niet met je wapen op straat rondlopen!
Toch wel een heel belangrijk nuanceverschil nietwaar.
In de VS is er al jaren geen dienstplicht meer, wat dus wil zeggen dat veel van die mensen die een wapen hebben geen enkele professionele opleiding gehad hebben om met wapens om te gaan!
En nee, leren schieten van een halve zool in een wapenclub is geen professionele opleiding. Dat die gast die de opleiding geeft zelf een militair is doet hier niks ter zake.
Dit blogartikel is vooral om zaken van me af te schrijven.
Dit gebeuren grijpt me zo naar de keel. Mijn gedachten gaan uit naar die onschuldige kinderen. Bloemen in de knop gebroken.
Kinderen die niet hadden moeten sterven moesten die (zogezegd) volwassenen eens de moeite doen om hun prioriteiten te herbekijken en sneller in te grijpen bij het vertonen van afwijkend gedrag. Als ze eens wat minder bezig houden met hun 'individuele rechten' en wat meer met de belangen van de samenleving!
Wij zijn veel te veel met onszelf en met onze eigen kleine bijzaken bezig. We foeteren omdat we geflitst werden wegens 'net dat ietsje te hard gereden' of omdat we (zoals in mijn geval) weer eens 'in de ban van Facebook' kwamen vanwege een iets te hard uitgeschreven woord of een te expliciete verwensing. En we zijn dan zo snel om naar anderen te wijzen. Ja ik heb Zuckerberg ook al meermaals vervloekt tot tientallen generaties ver. Maar goed, over die Facebook ban ga ik het in een ander blogartikel wel eens hebben.
Maar feit is dat we in zulke momenten van boosheid altijd anderen in het vizier nemen. Het is voor ons allen toch zo moeilijk om eens te kijken wat ons eigen aandeel is in zulke zaken.
We klagen aan wat er misgaat in de wereld en dat is niet verkeerd. Maar we stellen onszelf veel te weinig de vraag: WAT KUNNEN WE ZELF DOEN?
Het is een beetje sneu als je je druk maakt over de toenemende verkeersonveiligheid, maar dan even later zelf in de auto zit en denkt van 'acht die vijf kilometer te snel, wat maakt dat nu uit'?
Wel net heel veel. Het is belachelijk je te ergeren aan de laksheid van anderen als je zelf laks gaat zijn.
En ja, dat is een beetje een noot aan mezelf ook, ja ik probeer hier eerlijk in te zijn.
Helemaal erg wordt het als je elke maatregel om de samenleving veiliger te maken gaat beschouwen als 'overheidsbemoeienis' of 'geldklopperij'. En dat laatste gaat dan ook weer over verkeersboetes.
Wil je niet dat de overheid geld uit je zakken klopt met verkeersboetes. Hou je aan de verkeersregels. Hoe simpel kan het zijn.
En maak het jezelf niet te gemakkelijk met 'ja maar de snelheidsbeperkingen sluiten niet aan met de realiteit'.
Wiens realiteit? Die van de eeuwig gehaaste automobilist die denkt dat hij alleen op de baan is?
Kijk gewoon naar wat je zelf kan doen.
Kijk niet altijd naar anderen, nee ook niet naar de gsm'ende fietsers die door het rood voor je neus rijdt.
Ik weet van mezelf dat ik ook niet altijd even voorbeeldig ben in het verkeer en ja ik heb nog zaken gedaan die zeer risicovol waren en die zware gevolgen konden gehad hebben voor mij als het fout was gelopen, wat dat is dat hou ik in het midden want ik ben daar eigenlijk niet fier op.
Maar weet je, ik ben een mens. Mensen maken fouten.
Maar mensen hebben ook het vermogen om te leren uit hun fouten!
En daaraan kan je een ander vermogen koppelen.
HET VERMOGEN OM TE VERANDEREN!
Wij mensen zijn feilbaar.
We maken fouten, gaan op onze bek. En krabbelen dan recht en vagen het stof van onze kleren om dan gewoon verder te gaan. Met weer een ervaring rijker.
Dit is hoe we zijn.
Als ik een opmerking maak over dronken rijden en iemand zegt me: "Dus gij hebt nooit achter het stuur gekropen met een glas teveel op."
Dan is er toch maar een geldig antwoord.
"Ja, dat heb ik ooit gedaan. Maar ik ben gaan beseffen dat dit eigenlijk een heel slecht idee is en daarom doe ik dat nu niet meer En ik raad u aan om dat ook niet meer te doen!"
Tot inzicht komen is een mooi iets in het leven.
En als je door die inzichten te delen ervoor kan zorgen dat ook andere mensen hun gedrag en mentaliteit wijzigen en het roer omgooien voor er erge dingen gebeuren.
Ja stel je voor zeg. Wat voor moois zou dat niet kunnen teweegbrengen.
Maar nog belangrijker.
We moeten echt veel beter voor onze kinderen zorgen. Ze zijn onze toekomst. Ze zijn onze juwelen.
En juwelen, die koester je. Die gooi je niet te grabbel omwille van een onnozel amendement waar vooral conservatieve verkrampten teveel waarde aan hechten.
Een gezonde samenleving geeft om mensen en hun noden niet om verstarde wetten, verordeningen en amendementen. Een gezonde samenleving hanteert daarentegen wel principes. Sterke principes zijn veel waardevoller dan halfslachtige amendementen of achterhaalde ideeën uit de achttiende eeuw.
Maar nog belangrijker is dat we aandacht hebben voor de zwakkeren en kwetsbaren onder ons.
Want de graad van beschaving van een land kan je afleiden aan hoe men met de zwaksten en meest kwetsbaren omgaat.
