Huize Lentebloesem (slot)

Sheila lag in het ziekenhuis.
Langzaam ontwaakte ze.
Ze zag haar ouders.
Die brave mensen kwamen in zeven haasten van het verre Bulskamp gereden toen ze hoorden wat er met hun dochter was gebeurd.
Tranen liepen over haar moeders wangen.
Terwijl haar vader zijn hand op de hare legde.
Met een flauwe glimlach keek ze haar ouders aan.
"Je moe nie screeuwn (wenen) moedertje." Zei ze zacht.
"Ksien der nog wi.
E Verdoolaeghe kriegn ze zo rap nie deroender, dat weet je toch."
Ze was nog zwak na een spoedoperatie en een week kunstmatige coma.
Maar... ze kwam er wel.
Daar waren de artsen het over eens.
Ze hadden snel door dat Sheila een sterke vrouw is.
Johnny Verdoolaeghe haar vader wreef met zijn duim over de rug van haar hand.
"We peinzden dat we we kwiet woaren meisje.
E weke hein we hier an joen bedde gebleevn."
"Meisje toch."  Zei haar moeder met stokkende stem.
"Woarom zoek je toch olsang 't gevoar op."
Sheila slikte.
"Mamatje.
Je zoe nu toch ol moet'n weetn.
Ik zien nie gemakt vor e deurdeweeksen djob.
Zet mien achter é bureautje.
Of achter de bande in e fabrieke.
En 'k kwijne heel langzaam weg.
Da wil'k nie.
Ik weetn 't.
Je 't giender olsang moeilijk ghet me mien keuze's.
Eerst op den trot me mienen Harley.
Toene bie de Para's.
Toene detective worden.
Mor wet julder één dieng.
Zo rap kriegen ze mie nie kleijne.
Ek bluuvn nog e tiedje bie julder wi.
Dat weten kik heel zeker.
't Es moelijk uut te leggn.
Mo 't es ezo.
Mamatje, Voadre.
Ksien julder geiren.
Echt woar.... "

Sheila is aan de dood ontsnapt.
Door het oog van de naald gekropen.
Een kogel doorboorde haar borststreek.
Miste op een haar na haar hart.
Maar richtte toch heel wat schade aan.
Gelukkig voor haar was Patrick Limpens net in de kelder om er enkele bakken en en vat bier af te zetten.
En hoorde hij een knal komende van de andere kant van de kelder waar zich de wasserij bevond.
Of Sheila was er niet meer.
Toen het schot klonk ging hij kijken.
Hij zag Rozette Pelckmans met een revolver in de hand.
En een grijns op haar gezicht.
"Jij gaat ons niet verlinken smerige teef." Zei ze luidop.
Ze richtte opnieuw.
Had niet door dat Patrick achter haar stond.
Hij sloeg toe, greep haar langs achter vast en gooide haar op de grond.
Maar toen.
Ze richtte de revolver op hem.
"Gij moogt Sheila gezelschap houden." Zei ze... "IN DE HEL!!!"
Maar Patrick greep haar arm vast en duwde die van hem weg.
Dan draaide ze haar hand.
Weer een schot.
De wasmachines vol bloed.
Ze richtte express de revolver op zichzelf en haalde de trekker over.
Liever dat dan overmeesterd te worden, zo moet Rozette Pelckmans gedacht hebben.

De volgende dag.
Er werd geklopt en de deur ging zacht open.
Het was Pieter Slembrouck, Sheila's baas.
Sheila stelde hem voor aan haar ouders.
"Aangenaam." Zei hij.
"Blij de ouders te ontmoeten van de dame over wiens aanwerving ik echt nog geen seconde spijt heb." Zei hij.
"Maar ik zou graag het één en ander willen bespreken, onder vier ogen als het even kan."
"Moedertje, voader... " Zei ze terwijl ze haar ouders vragend aankeek.
Ze begrepen het en gingen iets drinken in de cafetaria.
Pieter legde zijn hand op de rechterhand van Sheila en keek haar aan.
"Sheila.
Meisje toch.
Je deed me verdorie schrikken.
Ik zou verdorie niet weten wat ik zonder jou zou moeten beginnen Sheila."
Sheila keek hem zwijgend aan.
Ze zag hoe een traan over zijn wang bengelde.
"Onkruid vergaat niet." Zei ze zacht.
Als alles goed gaat mag ik midden volgende week naar huis.
Maar ik ben zeker nog een maand werkonbekwaam."
"Sheila." Zei Pieter.
"Eén maand, wat betekent dat?
Wetende dat ik je bijna voorgoed kwijt was."
Pieter woelde door haar haren.
Keek haar aan met die blik die ze zo goed kende.

Ze wist het wel.
Dat ze meer was voor hem dan een werkneemster waarover hij uitermate tevreden was.
Enige tijd geleden, na een diner in Taverne 't Marktplein na een lange werkdag die vooral bestond uit het bijwerken van de administratie.
Ze namen afscheid.
Terwijl de obers en serveersters al aan het afruimen waren.
Het uitgebreide aperitieven, het Chileense wijntje en de Irish Coffee als dessert hadden hun werk gedaan.
Pieter en Sheila knuffelden elkaar.
Dan ineens.
Drukte hij haar lippen tegen de hare.
Maar trok zich dan terug.
Sheila woelde door zijn haren.
"Doe maar lieverd." Zei ze uitnodigend.
"Ik ben vrij.
En jij ook.
Hey! We zijn toch volwassen mensen zeker?"
"De afstand." Zei hij.
"Ik ben baas en jij werkneemster.
Een goeie werkneemster, daar niet van.
Maar... De praat van de mensen, weet je wel?"
"Moeten zij toch weten." Reageerde ze.
"Ach... Ik moet me zo niet laten gaan." Zei Pieter terwijl hij beschaamd het hoofd liet zakken.
"Je schaamt je voor iets dat heel natuurlijk is." Reageerde Sheila.
Kom nu, wat is er natuurlijker dan twee mensen die iets voelen voor elkaar."
"Ge hebt gelijk." Zei Pieter.
En hij kuste haar opnieuw.
Sheila beantwoordde die kus, met een tedere doch passionele tongzoen.
Met gesloten ogen."

"Trek het gordijn even dicht." Zei Sheila terwijl ze zich aan het 'papegaaienrekken' van het ziekenhuisbed optrok.
Pieter deed het.
Dan sloeg ze haar armen rond zijn hals.
"Ik weet dat je dit wil." Zei ze.
"Kus me maar.
Doe maar."
Ze opende haar mond een beetje.
Sloot haar ogen.
Pieter kuste haar.
"God, wat ben ik blij dat ik nog leef." Zei ze, terwijl ze zich weer in het hoofdkussen liet zakken met een diepe zucht.
Dan stak Pieter van wal.
"Sheila." Zei hij.
"Ik moest zeggen van de mensen die ons hebben ingehuurd.
Dat ze meer dan tevreden zijn over jou gedreven speurwerk.
Die bos bloemen die ik meehad.
Waren van Greet, de moeder van Georgette Laelemans.
Tevens jou buurvrouw.
Dankzij jou zitten de mensen die haar naar het leven stonden achter tralies.
Alhoewel, Nicoletta Dominescu hield er wel een gebroken pols over en een knie die terug in de kom geplaatst moest worden.
Ik vroeg me meteen af of jij haar al dan niet enige technieken aanleerde.
Maar goed, alle gekheid op een stokje.
Nicoletta wilde haar inspuiten met een overdosis insuline.
Maar Georgette had het al in het snuitje en ging meteen in de aanval.
Ik heb de afluisterapparatuur geanalyseerd en er stond verdorie veel bruikbaar bewijsmateriaal op.
Vooral op de apparatuur die je plaatste aan het raam van het bureau van de directeur.
Die mocht ontslag nemen. En nee, niet omwille van zijn gesmos met Nicoletta. Maar wegens de telefoontjes die hij daarna pleegde.

De politie en het gerecht onderzoeken de zaak.
Het ziet ernaar uit dat de bedrijf waar Huize Lentebloesem deel van uitmaakt zal worden doorgelicht. Er zijn zelfs heel wat arrestaties verricht.
Puur wanbeleid.
In sommige andere rusthuizen was de toestand nog schrijnender dan hier.
Wijlen Rozette Pelckmans had een klein fortuin verzameld met het afpersen en bestelen van bejaarden.
Ook Shirley Tempels en haar familie hadden een mooi appeltje voor de dorst met dezelfde afperspraktijken.
Om nog maar te zwijgen van al die mannen die ze via chatsite's in bed lokte met de bedoeling om ze te chanteren.
De klachten blijven maar toestromen. Nu al meer dan 100."
"Die kliek is totaal verdorven." Zei Sheila.
"De verontwaardiging die ik voelde toen ik het allemaal zag en hoorde.
Zo misbruik maken van oudere mensen die zich amper nog kunnen verdedigen.
En dan zo over lijken gaan."
Sheile zweeg.
Meer dan een minuut lang.
Ze staarde naar het plafond.
Weer kuste Pieter haar.
"Ik heb je lief." Zei Pieter.
"Ik wilde dit al zolang zeggen."
"Maar je durfde niet." Viel Sheila hem in de rede.
"Als ik uit de kliniek ben.
Nodig ik je uit bij mij.
En zal ik eens koken voor jou.
Ik zal dan toch tijd genoeg hebben om er mijn werk van te maken."
Ze glimlachte en keek hem aan...
MET EEN VEELBETEKENENDE BLIK!

Huize Lentebloesem 7

Sheila kwam aan in Huize Lentebloesem.
Ze zag Nicoletta op de gang.
"Jij hier?" Zei ze verbaasd.
"Ja." Zei Sheila zich van de domme houdende.
"Ze hebben gebeld of ik meteen wou komen, zo hier ben ik."
Nicoletta mompelde iets in het Roemeens. "Jij naar Rozette gaan." Zei ze dan.
Sheila wist genoeg.
"Rozette." Dacht Sheila ineens.
"Hoe zou die op mijn aanwezigheid reageren.
Ze kwam net buiten, was klaar met het wassen van een bejaarde.
Ze stond als aan de grond genageld.
"Ma ma ma maar... " Stamelde ze.
"Maar wat?" Zei Sheila.
"U al afgevraagd waarom Shirley hier niet is?" Vroeg ze.
"Moei je met je eigen zaken." Zei Rozette bars.
"Shirley heeft het al moeilijk genoeg.
Ze is de enige kostwinner in het gezin, zonder haar loon zouden ze weer moeten krabben om rond te komen zoals ze dat voordien moesten doen. Of denkt ge dat ge ver springt met een armzalig leefloontje. Die vreemde luizen die ze hier binnen laten krijgen meer dan 't eigen volk godverdomme."
"Ja, die vreemde luizen met hun profiteren en hun zwartwerk.
Daar zal de moeder van Shirley zich niet aan bezondigen hé. En aan chantage doet het gezin Tempels ook niet mee natuurlijk."
Bij die woorden keek ze Rozette met een striemende blik aan.
Rozette stikte bijna in haar woede.
"Gijze valse tik, serpent, smerig wijf!" Siste ze.
"Maakt dat ge aan 't werk zijt, ga Georgette maar wassen en aankleden, en zie dat ze er proper uitziet  voor de dansnamiddag, of we gaan 't weer mogen horen van eur dochter."
Sheila genoot ervan om Rozette zo op stang te jagen.
Ze besefte dat het net zich rond haar aan het sluiten was.
Ze wist dat ze dringend een gesprek moest hebben met Georgette.

Ze klopte aan en ging haar kamer binnen.
"Ah eindelijk." Zei de oude vrouw knorrig.
"Ja sorry voor de vertraging." Zei Sheila.
"Het loopt een beetje in het honderd vandaag, en ja daar zit ik eigenlijk een beetje voor iets tussen.
Maar dat weten ze eigenlijk nog niet."
"Ah zo, zijde iets te weten gekomen over hun praktijken."
Sheila vertelde over wat er de afgelopen nacht gebeurde.
En ook over de tip die ze aan de politie gaf waardoor Shirley nu door hen werd ondervraagd.
"Da's goed dat.
Dat ze heel die familie maar nekeer goed op de rooster leggen.
Die vulgaire Shirley, dat crapuul van een Dylan, die komediante van een moeder. Nu ja da's geen moeder, da's een LOEDER!
En de matrone van de familie, Rozetteke Pelckmans."
"Wat?" Zei Sheila.
"Rozette en Shirley zijn familie?"
"Wist gij dat dan niet?
Shirley en Dylan zijn de dochters van eure zoon Danny Tempels."
Dan dimde Georgette zacht haar stem.
"Dat was al just zo ne smeerlap gelijk zijne nonkel." Zei ze.
"Dieje zat in de vrouwenhandel, was een beruchte pooier.
Ne sadist meiske. Zo waren er geen twee.
Iedereen in het milieu had schrik van hem.
Totdat de Albanezen kwamen.
Die hebben hem van de troon gestoten.
Dan runde hij een bar langs de grote steenweg.
Maar toen er één van zijn 'hoerkes' vermoord werd teruggevonden wist de politie dat ze niet ver moesten zoeken.
Hij werd veroordeeld tot dertig jaar gevangenisstraf."
"Waar kan ik die Danny vinden?" Vroeg Sheila.
"Ik wil met die gast wel eens een klapke doen."
"Dat gaat niet meer." Zei Georgette.
"Hij is overleden nadat hij terwijl hij in het atelier aan het werk was plots brandbaar product over zich kreeg en daarna meteen door een overspringende vonk spontaan vuur vatte.
'Een ongeval' heette het officieel.
Hij was wel de enige in 't atelier die genen Albanees was." Zei Georgette veelbetekenend.
"Toen stond Vicky, de moeder van Shirley en Dylan er alleen voor.
Met twee jonge kinderen.
Rozette ving de kinderen af en toe op.
En stak Vicky regelmatig geld toe.
Tuurlijk werden die twee door haar rotverwend.
Net zoals ze haar zoontje Danny destijds rotverwende.
Met het gekende gevolg.
Maar ja, die familie hé.
Dat zijn egoïsten van 't ergste soort.
Ikke ikke ikke en de rest kan stikken.
Voor geld, voor luxe, voor profijt.
Gaan ze over lijken.
Zolang ze niet te hard moeten werken is 't allemaal goed."

Terwijl Georgette vertelde werd ze door Sheila niet alleen gewassen, maar ook heel mooi opgemaakt en haar haren gekamd en in model gelegd.
Want vanmiddag was er de dansnamiddag en daar was Georgette altijd graag bij.
"Ja Sheila, dansen da's mijn lang leven.
Manneke lief, toen ik jong was hohohoooo!"
Elke zaterdagavond naar het bal.
En ik was niet van de dansvloer weg te slaan.
Toen was het nog echt dansen hé.
Niet gelijk nu, gelijk ne wilden aap staan springen.
Tango, Cha-cha-cha, Quick-step, Foxstrott, Walsen.
En dan de Rock&Roll.
Waar is den tijd? Manneke lief waar is den tijd?"
Dan was Sheila klaar.
Het was voor haar hoog tijd om verder te gaan, want er was nog veel werk.
Maar vlak voor ze vertrok nam Georgette haar hand vast.
"Sheila meiske...
Pas op voor Rozette.
Het feit dat ze Dylan op u af stuurde zegt heel veel.
Ze heeft het op u gemunt.
Ze gaat het opnieuw proberen om u te pakken.
Om u uit te schakelen.
Een kat in 't nauw maakt rare sprongen.
En zeker Rozette.
Dat wijf heeft geen moraal Sheila.
Meiske, ik smeek u...
Pas op.
Ge hebt nog een heel leven voor u.
Naar mij moet ge niet zien.
Ik heb mijnen tijd gehad."
Sheila gaf de oude vrouw nog een stevige pakkerd.
"Wees gerust." Zei ze.
"Ik pas wel op mezelf."

Sheila verzamelde de vuile was.
Het linnen, het beddengoed.
De te wassen kleding van de bewoners.
Ze gooide alles in manden die op een kar stonden.
Ze zag Nicoletta door de gang wandelen met een karretje met daarop allerhande medicijnen.
Nicoletta gunde Sheila geen blik.
De sfeer was vijandig op de afdeling waar Sheila werkte.
Eens de vuile was verzameld ging Sheila naar beneden.
En begon ze alles te sorteren in de daartoe voorziene bakken.
Er waren nog machines aan het draaien.
Het was er warm en vochtig.
Sheila was zo druk in de weer.
Dat ze niet doorhad dat er iemand de ruimte binnendrong.
Wat Georgette Laelemans zonet zei was zo hard waar.
Rozette had het op haar gemunt.
Ze liep heel stil de wasserij binnen.
Liep schichtig langs het muurtje door de gang die liep van de deur tot de eigenlijke wasserij.
Rozette zag Sheila.
Sheila had niks door en werkte ijverig verder.
Ze stopte de gekleurde was in één van de machines.
Kledij van de bewoners.
Toen de mand leeg was stond ze recht en draaide ze zich op.
Ze zag Rozette.
Met een revolver in haar hand.
Een geladen revolver.
En een striemende blik vol haat.
Er klonk een schot.
Sheila werd geraakt.
In de hartstreek.
Ze viel.
Haar hoofd en rug kwamen tegen de machine terecht.
Ze zakte ineen.
Voelde een helse pijn in de borststreek.
Maar dan.
Verdween de pijn.
Het leek wel alsof ze zweefde.
Ze zweefde.
Ze zag hoe Rozette de revolver naar haar hoofd richtte.
Dan kwam er een man binnen, sprong langs achter op Rozette en overmeesterde haar.
De revolver ging af.
Een kogel doorboorde het plafond.
Dan draaide haar gezichtsveld weg.
Naar een licht ver in een soort tunnel.
Het leek alsof ze er naartoe werd gezogen.
Een heel bevreemdende ervaring.

Sheila besefte ineens.
Het was voorbij.
En daar leek ze vrede mee te hebben.
Geen pijn meer.
Geen angst.
Een warm en vredevol gevoel kwam over haar heen.
Hoe dichter ze bij dat licht kwam.
Hoe meer ze overdonderd werd door een gevoel van liefde.
Ja mensen.
LIEFDE!!!
Dan zag ze gedaanten.
Witte gedaanten.
Die leken te zweven over de grond.
Nu ja, was er onder hun voeten wel grond.
Sheila herkende haar grootouders.
Voor wie ze nog zorgde als tiener.
Haar grootvader met zijn eeuwige blos op zijn wangen net zoals toen hij nog 'goed' was.
Toen hij haar meenam met de tractor.
Haar grootmoeder, 'metje' genaamd.
Die zulke lekkere pannenkoeken bakte, met verse producten van de boerderij.
Ze zag ook Kathy.
Kathy Geyselbrecht haar vriendinnetje uit de dorpsschool.
Kathy verdween op een dag spoorloos.
Amper tien jaar was ze.
Sheila hielp nog mee zoeken.
Huilde zich nachtenlang in slaap omwille van het verlies van haar vriendinnetje.
Die ze reeds kende van in de kleuterschool.
En ze herkende ook Graziella.
Het meisje waarmee ze een zwaar conflict had.
Maar die ze vergiffenis schonk toen ze samen opgesloten werden door een bende neonazi's.
Niet veel later werd Graziella vermoordt.
Graziella kwan naderbij.
"Ga terug." Zei ze.
Met kalme doch vastberaden stem.
"Uw tijd is nog niet gekomen.
Mensen hebben u nog nodig Sheila."
Sheila zag hoe Graziella haar aankeek.
Ook Kathy kwam dichterbij.
"Uw taak is nog niet volbracht." zei ze.
"Een moeilijke taak.
Maar wij zullen je kracht geven, zoals jij ons liefde en genegenheid schonk."
Het meisje glimlachte zacht.
Dan werd het weer... DONKER!

Sheila kwam weer tot bewustzijn.
Even.
Ze zag mannen in gele reflecterende jassen.
Ze beademden haar.
"We hebben haar terug." Zei één van hen.
Tussen hen in stond... Patrick.
Hij huilde.
Eén van de mannen diende haar een injectie toe.
Dan verloor ze opnieuw het bewustzijn...

Huize Lentebloesem 6

02:30
Sheila wandelde naar huis.
Ze was lichtjes aangeschoten door de whisky.
Toch liep ze met een zelfverzekerde stap.
De striemende motregen die haar haren nat maakte en van haar gezicht druipte deerde haar niet.
Ze ritste haar leren jas dicht.
Dacht aan Patrick.
Aan die ene dans, en de kus die erop volgde.
Zijn lippen tegen de hare.
Zijn handen onder haar T-shirt.
Ze was geil.
De whisky maakte haar hoofd licht en deed haar lichaam lichtjes duizelen.
Het verlangen naar een stoere man in wiens armen ze kon wegdromen, naar ruwe mannelijke handen die haar streelden.
Het verlangen naar harde, stevige seks.
Deed haar verlangen, haar lichaam en geest op hol slaan.
Toen Patrick haar in zijn stevige armen sloot werd haar broekje al nat.
Ze had dezer dagen niet veel nodig om botergeil te zijn.
Dat besefte ze.
"Ghodverdomme, khen e vent nodig.... KHEN SEKS NODIG!!!" Zei ze hardop.
Ze was vastbesloten om eens thuis eens goed de hand aan zichzelf te slaan.
Een dildo had ze niet.
"Da's voor aanstellerige trutjes." Zei ze altijd.
Maar ach, er lagen nog grote wortelen in de frigo.
"Het kan mie ollemolle ghin kloten mé scheeln." Dacht Sheila.

Ze liep de straat in waar ze woonde.
Ze zag een groepje jonge kereltjes samentroepen.
Ze stonden voor het portaal van het appartementsgebouw waar ze woonden.
"Wat doet dat stel doar?" Vroeg ze zich af.
Ze rechtte haar hoofd, versnelde haar stap.
Wilde hen aanspreken.
Ze zagen haar komen.
5 jonge kereltjes, Sheila schatte hen zo tussen de 16 en de 18 jaar.
Ze droegen sweaters met kappen, 'Hoodies' zoals ze zeggen.
Ze draaiden allen hun hoofd, één van hen zette een stap naar voren.
"Zijt gij Sheila Verdoolaeghe?" Vroeg hij.
"Ja." Antwoordde Sheila. "Wat moete jul.... "
Voor ze haar zin kon afmaken stormden ze op haar af.
Het kereltje dat haar aansprak haalde een baseballknuppel tevoorschijn.
"Ah zit dat ier ezo?" Reageerde Sheila.
Ze haalde uit met een geduchte stamp.
De jongen met de baseballknuppel vloog tegen de zijmuur van het portaal vlak bij de deur die toegang gaf tot het appartementsgebouw.
Een tweede jongen trok een mes.
Maar greep na weer een geduchte stamp met een pijnlijke grimas naar zijn kruis.
De derde kreeg een stevige vuistslag in het gezicht en kwam keihard met zijn rug tegen een geparkeerde wagen terecht.
De vierde jongen kon ze vastgrijpen. Ze wierp hem over haar schouder.
Hij kwam op zijn rug op de straatstenen terecht.
De vijfde zette het op een lopen.
De jongen met de baseballknuppel gaf zich nog niet gewonnen en haalde opnieuw uit.
Hij sloeg genadeloos toe, de knuppel raakte Sheila's schouder.
Maar toen draaide ze zich, haar voet kwam pijnlijk op zijn knie terecht, Zijn knieschijf schoot uit de kom.
De jongen brulde het uit.
"Nu eje zovele ghin klaps niemeje hé.... STIKSJE CRAPUUL DAJE ZIET!!!" Schreeuwde ze terwijl ze hem bij het haar trok.
"Kom ventje zeg het ekeje. Wat was de bedoeling van julder actie?"
"Mijn zus... " Stamelde hij.
"Ze beloofde voor ons elk 500 euro als we jou het ziekenhuis zouden inslaan."
Sheila trok aan het onderbeen van de jongen, wat heel pijnlijk is als je knieschijf uit de kom is.
"Niet doen!!! NIET DOEN!!!" Smeekte hij.
"Hoe heet die zus van jou?" Vroeg Sheila terwijl ze de jongen met haar gekende striemende blik aankeek.
"Shirley.... Shirley Tempels, mijn naam is Dylan Tempels."
Sheila grijnsde gemeen in zijn gezicht.
"Hoe komt die zus van jou aan in totaal tweeduizendvijfhonderd euro?" Vroeg ze terwijl ze zijn onderbeen lichtjes draaide.
Dylan schreeuwde het uit, zijn hoofd draaide heen en weer.
"Kweenie.... Ze kwam er vanmiddag mee thuis."
Sheila belde het alarmnummer.
"En kan de politie ook ter plaatse komen?" Vroeg ze.
De jongen huilde van pure wanhoop, en daar had hij zijn redenen toe.

Dylan werd afgevoerd, alsook de jongen die met zijn rug op de straatstenen terechtkwam.
Intussen deed Sheila in een politiecombi haar verhaal.
De agent noteerde alles zorgvuldig.
"We kennen die kereltjes." Zei hij.
En Dylan Tempels mag de rest van zijn verlof op zijn buik schrijven.
Als zijn knie terug in de kom zit mag hij terug naar Everberg."
"Waarvoor zit hij daar?" Vroeg Sheila.
"Dylan en zijn maatjes zijn al een poosje bij ons gekend.
Voor diefstallen met geweld, overvallen, vechtpartijen, drugsdelicten en dergelijke meer.
Maar anderhalf jaar geleden maakte hij het heel bont.
Hij was bij de zwemvijver hier buiten de stad, samen met twee van zijn maatjes.
Daar vielen ze meisjes lastig.
Ze volgden één meisje specifiek naar de kleedkamers en forceerden zich met geweld in het hokje waar ze zich wilde omkleden.
Daar hebben ze haar verkracht.
Maar wat ze niet wisten... Dat meisje in kwestie is de dochter van één van onze collega's.
Niet meer of we hebben die kereltjes eens goed aangepakt.
Ik was verheugd te vernemen dat de jeugdrechter eindelijk deed wat ie moest doen.
Dylan Tempels naar de jeugdgevangenis sturen."
"En Shirley Tempels, de zus van Dylan. Is die ook gekend bij jullie?" Vroeg Sheila.
De agent glimlachte.
"Waarom vraag je dat?"
"Gewoon, die werkt in Huize Lentebloesem en...
Ik doe daar een opdracht ziet u, als detective.
En het is wel heel toevallig dat ik aangevallen wordt door de broer van één van de werkneemsters aldaar."
"Shirley." Zei hij.
"Er loopt een onderzoek tegen haar.
Voor afpersing.
Ze maakte via een chatsite contact met een man.
Wist hem te verleiden tot een afspraakje.
Ze hadden seks in de woonkamer bij haar thuis.
Maar alles werd gefilmd met een camera die achter de TV stond opgesteld.
Met die beelden werd hij gechanteerd.
Elke maand 5000 euro of die beelden zouden en op het internet verspreid worden, en aan de politie overgemaakt worden samen met een klacht voor aanranding van een minderjarige.
Er wordt nu onderzocht hoeveel meer slachtoffers juffrouw Tempels zou gemaakt hebben.
Maar vooralsnog kunnen we nog niet veel tegen haar beginnen.
Nog niet."
"Wel." Zei Sheila.
"Vraag eens aan Dylan Tempels hoeveel hij kreeg om mij in elkaar te trappen en van wie?
Nog een prettige nacht, of beter ochtend nog... Heren."

Dan opende ze de schuifdeur van de combi en stapte ze naar het portaal van het appartementsgebouw.
Eens op haar appartement knipte ze het licht aan, terwijl ze haar t-shirt uitgooide en in één van de clubzetels gooide.
Ze aaide 'Dikke Oscar' die op zijn kussentje op één van de clubzetels zat over zijn kop.
"Vetzaksje, 't vrouwtje es thuus wi." Zei ze.
De oude kater liet een hees gemauw horen.
Ze liep naar de drankenkast en haalde een fles whisky uit en bekeek hem eens goed.
"Voe den helft vul." Mompelde ze.
"Niemeje voe lange."
Ze plofte zich in de zetel en nam een flinke teug.
"Khent Ghodverdomme nodig nu." Zei ze.
Ze knoopte haar broek los en schudde die letterlijk van haar lijf.
Ze nam nog een paar stevige slokken.
Ze zag hoe 'Dikke Oscar' zich rechtte en haar aankeek.
"Je moet ezo nie kieken dikzak. 't Vrouwtje ghot eur criminele zat zuppen.
Khen e betje tevele shit meegemakt vannacht.
En 'k benne zo geil lik e bronstige 'keunemoere'. (vrouwtjeskonijn)".
Ze trok haar slip naar beneden en begon met zichzelf te spelen.
Terwijl ze regelmatig flinke slokken van de whiskyfles nam.
Dat het al over drie uur  in de morgen was kon haar niet schelen.
Ze had toch een dag vrij vandaag.
Ze zou alleen eens langsgaan om de afluisterapparatuur achter het bureau van de directeur op te halen.
En dan op 't gemak alles beluisteren en analyseren.
Dus... waarom zou ze zich niet eens mogen bezatten.
Sheila dronk in de week haast nooit alcohol.
Behalve op occasionele gelegenheden, feestjes en van die dingen.
In het weekend durfde ze zich al eens laten gaan.
Pintjes in de Dinky Toys, of een aperitiefje in 't Marktplein.
Of heel af en toe eens een glaasje whisky met een goeie film erbij.
Maar nu.
Er ging zoveel door haar hoofd nu.
Haar hart pompte razendsnel.
Ze voelde de adrenaline die volgde op de heftige vechtpartij nog steeds.
Alsook de heftige gevoelens die door haar lijf gierden toen ze met Patrick danste en hem kuste.
Ze gooide de laatste kleren van haar lijf en greep naar een banaan die op de fruitschaal in het midden van de salontafel stond.
En begon zichzelf ermee te bevredigen.
"Ooooooooooh Patrick." Kreunde ze.
"Khadden geiren toegestemd voe seks me joen. Me eirtje (hartje) zei ja.
Mo me verstand zei nee.
Schietje.
Lekkere vent.
Heten beer.
Oooooh!!!"
Sheila kreunde steeds luider.
Met gesloten ogen ramde ze die banaan tussen haar benen.
Haar lichaam schokte en trilde.
Ze was een orgasme nabij.
Ze ging zodanig op in dit hitsige moment dat ze niet hoorde dat haar bovenbuurman op zijn vloer bonkte en meermaals "STILTE" schreeuwde.
Maar jammer voor hem zou haar dierlijke gekreun en geschreeuw zeker 15 minuten blijven aanhouden.
Ze stopte de banaan net niet helemaal in haar vagina.
Om de dierlijke driften die haar kwelden en haar beletten om rationeel na te denken eindelijk te temperen.
Na een heftige oerschreeuw die zeker een minuut lang duurde kwam Sheila's lichaam eindelijk tot rust.
Haar borstkas ging snel op en neer.
Maar na een poosje werd haar ademhaling rustiger.
Alsook haar hartslag.
Een heerlijk bevredigd gevoel maakte zich meester over haar.
Ze dronk de laatste restjes whisky uit.
En viel in slaap in de zetel.
De fles viel uit haar hand en rolde op de grond.

Zes uur later werd ze wakker.
Het was tussen negen en tien uur 's ochtends.
Haar hoofd deed pijn.
"Miljaar." Vloekte ze.
"'k Ben der serieus over geghoan vannacht."
Ze liet haar voeten uit de zetel glijden en hees zichzelf overeind.
"E Dafalgan en e pot kaffie, zwart en stief straf."
Ze liep wankelend naar de keuken, maar bedacht dan dat ze poedelnaakt was.
"Ksoe nie wel hein dat dienen oeden begrafenisondernemer hierover 't an zienen 'dicky ticker' kriegt."
Ze liep terug raapte haar kleren die her en der verspreid lagen en deponeerde die in de wasmand.
Terwijl ze haar badjas rond haar lichaam sloeg en vastmaakte keerde ze terug met een Dafalgan in de hand.
Die deponeerde ze in een glas water, en terwijl haar Dafalgan oploste zette ze koffie.
Ze ging zitten aan de keukentafel en keek naar het leven onder haar op straat.
De geur van koffie vulde de keuken.
Sheila dacht na.
"Ik wiln ne vent.
Ksient alleine zien brakende moe.
Sorry Oscar, je ziet e lief beesje.
Mor vele compagnie enk toch nie a joen hé.
Meer dan 'mauw mauw mauw' komt er ook nie uut hé, an 'k klappen tegen joen.
Juste of nie juste?"
"Mauw." Zei het obese dier dat de keuken in kwam gestrompeld.
Wat eigenlijk zoveel wilde zeggen als "Krijg ik mijn ochtendsnackje vrouwtje?"
Sheila keek hem aan, en staarde algauw terug naar haar glas met daarin wat overbleef van een langzaam oplossende bruistablet.
Tranen liepen over haar wangen.
Ze dronk het glas met daarin de opgeloste Dafalgan in één teug leeg.
"Gho trunte." Vermaande ze zichzelf.
"Doet die kaffie en diene thermos en pakt mor e grote tasse en drienkt hem uut.
J'et nodig nu."
Ze stond recht, deed de koffie in de thermos en schonk zichzelf een grote mok in.
Die ze zachtjes liet naar binnenglippen.
Niet veel later was de kop leeg, ze schonk zich prompt een nieuwe in.
En voelde zich al meteen een stuk beter.
"Nu nog een flinke douche, mijn eindrapport afwerken.
En toen doarachter en filmptje oender 't fleecedekentje." Dacht ze bij zichzelf.
Maar dan ging haar gsm af.
"Allez wuk nu were?" Vroeg ze zich af.
"Hallo Sheila." Klonk het aan de andere kant van de lijn.
"Kan je meteen komen inspringen? Shirley is er niet.
Ze belde zonet vanuit het politiebureau."
Sheila haakte glimlachend in.
"Shirley'tje meug het ekeje uutleggen an de flikken... Hahaha khen der me kot in."

Huize Lentebloesem 5

Diezelfde avond zagen Sheila en Patrick elkaar terug in café Dinky Toys.
Hier troffen ze elkaar wel vaker na de training in de kickboks club.
Sheila was blij hem te zien en bestelde meteen een pint voor Patrick.
"Dat es er ééntje van mien." Zei ze.
"En 't is met plezier gegeven."
Sheila nam haar glas om te proosten en keek hierbij haar vriend Patrick aan.
Want hun vriendschap was sterker dan ooit.
Sheila wist dat er nooit meer iets anders dan vriendschap kon zijn nu hij gehuwd was met Gloria.
En nam daar vrede mee.
Sheila wist ook goed waarom Patrick vroeg naar hoe het met haar onderzoek gesteld was.
Eén van zijn collega's zijn moeder verbleef in Huize Lentebloesem.
En eigenlijk was het Patrick die hem had aangeraden om contact op te nemen met het detectivebureau van Pieter Slembrouck.
"Die mensen zijn zeer bekwaam, ik ken trouwens één van die detectives die daar werkt. En dat is een heel gedreven persoon."
Sheila vertelde wat ze daar allemaal had gezien. Ze wist dat ze Patrick kon vertrouwen.
Patrick was verbaasd om dit alles te horen.
"Ik heb al veel rare dingen gehoord over dat rusthuis.
Maar dit slaat echt wel alles." Zei hij.
Maar Sheila wist ook iets van Patrick, wat haar van pas komen kon.

"Zeg Patrick, jij woonde toch naast de familie Pelckmans." Zei Sheila.
"Ja." Zei hij.
"Dat klopt.
En ja.
Ik heb die broer van Rozette goed gekend ja.
En maar al te vaak bezig gezien.
En ja.
Hij was instructeur bij de para's.
Ik heb les van hem gehad.
Wat ik van die Francis Pelckmans leerde.
Was vooral... HOE HET NIET MOET!"
"Was die Francis Pelckmans echt zo'n psychopaat?" Vroeg Sheila.
Dan kreeg Patrick het ineens moeilijk.
"Eenmaal." Zei hij.
"Eenmaal had ik echt veel zin om eruit te stappen.
En dan was toen ik onder het gezag stond van die idioot van een Francis Pelckmans.
Dat was echt zo'n smeerlap die ervan hield om de zwakkeren in de groep te intimideren en te vernederen.
Weet je hoeveel mensen hij tot zelfmoord heeft gedreven Sheila?
Veel.
Heel veel.
Maar mij kreeg hij niet klein.
Ik wilde eruit stappen, dat wel.
Die 'Rode Baret' kon me op een bepaald moment heel weinig schelen.
Echt Sheila.
Ik wilde graag para worden.
Maar niet onder de voorwaarden van een geflipte zot als Francis Pelckmans.
Ik stond echt op het punt om eruit te stappen.
Hij zei: "Doe maar manneke. Doe maar en ik zal ervoor zorgen dat het hele land u zal vernoemen als datgene wat jij bent... EEN LAFAARD!!!"
Maar dat kon me weinig schelen.
Dan ineens werd hij zelf uit het leger geschopt.
Na een incident op het bureau van de generaal die van Pelckmans heel wat beledigingen te slikken kreeg.
Waarna hij door de Rijkswacht werd gearresteerd terwijl hij boel zocht in een café niet ver van de kazerne.
Een week nadien kregen we een andere instructeur.
Iemand aan wie ik me kon optrekken.
Een leidersfiguur zoals ik mij een leidersfiguur voorstelde.
Van hem heb ik veel geleerd Sheila."
Sheila keek hem aan.
"En gij...
Gij hebt mij veel geleerd Patrick.
Dat vergeet ik nooit."

Patrick vervolgde.
"Rozette was in haar jongere jaren een knappe vrouw.
Ze mocht er wezen.
Ik had een vriend.
Michael heette hij.
Michael Barrezeele.
Zoon van een welstellende ondernemer, die een bedrijf runde gespecialiseerd in fijne vleeswaren.
Eigenlijk was het een oude vleesrokerij die door zijn vader gemoderniseerd werd.
Hij moest van zijn pa meehelpen.
Dat deed hij goed, daar niet van.
Hij had de leiding over het personeel in het bedrijf van zijn vader.
Dat waren vooral operatoren en inpaksters.
Rozette Pelckmans werkte daar.
Als inpakster.
Ze wist Michael rond zijn vinger te winden.
Smoorverliefd was ie op haar.
Deed alles voor haar.
Hij deed eigenlijk... Te veel voor haar.
Ze hing verhaaltjes op over 'hoe moeilijk ze het wel had, en dat ze problemen had thuis'.
Hij hielp haar.
Met geld.
Zo kreeg ze een klein fortuin bij elkaar.
Maar denk je dat dat genoeg was?
Nee hoor.
Op een dag.
Hij was aan het werk in zijn vaders kantoor.
Zijn vader was op dat moment op zakenreis.
Zij kwam binnen.
Zonder kloppen.
Ze droeg een kort rokje en een topje met wijde decolleté.
En nylonkousen.
Ze ging meteen achter zijn bureau en sloeg haar armen rond zijn nek.
En begon hem te kussen.
Als een bezetene.
Toen zei ze datgene waar hij al zolang op wachtte.
"Ik wil met je vrijen Michael."
Hij was stapelverliefd op haar.
Verlangde er al zo lang naar om met haar eens te mogen vrijen.
Maar ze scheepte hem telkens weer af.
"Ik ben er nog niet klaar voor Michael.
Als ge me echt graag ziet, dan kunt ge toch wachten."
Dat soort schijt.
Michael, die liep erin.
Ook al zei ik: Laat haar. Er zijn zoveel andere meiskes die gewilliger zijn.
Verspeel je tijd niet aan die intrigante.
Maar dacht je dat hij luisterde.
Ach... Michael." Zei Patrick.

Lieve mensen, het verhaal dat Patrick vertelde is echt heel triest.
Rozette deed haar topje uit.
Ze had geen BH aan.
Haar borsten waren prachtig.
Ze nam Michaels handen en legde ze op haar borsten.
"Is dat niet heerlijk." Zei ze?
Ze kusten elkaar.
Ze zoende hem in zijn hals.
Haar handen gleden over zijn lichaam.
Onder zijn hemd.
Ze knoopte zijn broek open en zoende zijn buik nadat ze zijn hemd had opengeknoopt en zijn onderhemd omhoog had getrokken.
Ze knoopte zijn broek los en liet die zakken, meteen daarna mocht Michael zijn eerste orale bevrediging ervaren.
"Is dat niet lekker lieverd?" Vroeg Rozette.
Michael zei ja.
Dan liet ze haar rokje zakken, en ging ze op het bureau zitten.
Ze was helemaal naakt.
"Pak me." Zei ze.
"Pak me zoals je me pakte in je dromen."
Hij deed het.
Ze sloeg haar armen om zijn rug en trok hem dicht tegen zich aan.
Het was voor Michael een heerlijk moment.
"Gij zijt fantastisch Michael." Zei ze.
Ze liet hem klaarkomen.
In haar poesje.
Dan kwam ze recht, sloeg ze weer haar armen om hem heen.
Ze kuste hem.
Ze streelde zijn rug en duwde hem zo met zachte dwang in zijn bureaustoel.
"Kent ge de code van de kluis rechts van u?" Vroeg ze.
"Ja." Zei hij.
Hij voelde zich lichtjes duizelig worden.
"Wat is die code schatje?" Vroeg Rozette.
Hij zei de code.
Hij wist niet, dat ze een ampul met verdovend middel in poedervorm in zijn mond binnenbracht terwijl ze hem kuste.
Dat middel maakte hem suf en willoos.
Dan viel hij in slaap.
De volgende dag was de kluis leeg.
De schrik sloeg Michael om het hart.
Wat zou zijn vader nu zeggen?
Maar er was meer.
Rozette had klacht tegen hem ingediend.
Wegens aanranding van de eerbaarheid.
Michael werd in het zicht van het bijna voltallige personeel geboeid weggevoerd.
De schande werd te groot voor die ongelukkige jongen.
Hij heeft zich verhangen in zijn cel.
Patrick vertelde het verhaal licht stokkende stem.
"Die godverdomsche teve." Foeterde Sheila binnensmonds.
"Maar hoe kon ze wegkomen met die diefstal van die kluis?" Vroeg ze.
"Heel simpel." Zei Patrick.
"Ze wist heel wat collega's zover te krijgen dat ze mee gingen in haar duivelse plan.
Er waren er die getuigden dat ze Michael het bedrijf zagen uitlopen met zakken die hij in zijn auto stopte.
En dat in combinatie met een lege brandkast.
Zijn vader zocht hem op de dag dat hij zich verhing.
Hij zij "IK HEB GEEN ZOON MEER, ALLEEN EEN SMERIGE DIEF EN VERKRACHTER TOEVALLIG DOOR MIJ VERWEKT!"

Toen haalde Patrick een brief tevoorschijn.
"Deze brief schreef Patrick de dag dat hij in zijn cel werd teruggevonden, de datum op de brief was zijn sterfdatum."
Sheila nam de brief en las hem vluchtig.
Ze las hetgeen wat Patrick vertelde.
Maar dan geschreven met Michaels eigen woorden.
"Mag ik die brief houden?" Vroeg Sheila.
"Ik wil hem gebruiken als bewijsmateriaal tegen Rozette."
"Juist daarom heb ik die meegebracht." Zei Patrick.
"Ik wil gerechtigheid Sheila.
Gerechtigheid voor Michael."
Sheila keek hem aan.
"Ik begrijp je Patrick.
Dit is dan ook hoe ik je ken.
Loyaal.
Voor diegenen die je in je hart hebt gesloten.
Zoals je loyaal was voor mij."
Sheila keek hem aan.
Gedurende gesprek hadden ze het bier verruild voor whisky.
Er klonk een liedje door de speakers.
Purple Rain van Prince.
Sheila keek Patrick aan.
"Danske?" Vroeg ze.
Hij twijfelde.
"Allez komaan, een danske.
Moet toch kunnen."
Dan stond hij recht, Sheila nam hem mee naar het midden van het café.
Vlak voor de biljarttafel sloot ze hem in haar armen.
Ze trok hem dicht tegen zich aan.
Patrick genoot.
Keek in haar diepblauwe ogen die twinkelde en schitterden.
"Oooh Sheila." Zei hij.
"Ssssjt!" Zei Sheila.
"Geweune genieten moatje.
Geweune efkes genieten.
Van da schoon moment."
Ze legde haar hoofd op zijn linkerschouder.
En droomde weg.
Naar de mooie jaren toen ze meer waren dan gewoon vrienden.
Toen dansten ze op hetzelfde liedje in een cafétje na hun diensturen.
Om zich dan terug te trekken in het kamertje dat ze samen huurden.
Voor een lange passionele nacht.
Zoals ze er zovelen hebben gekend.
Sheila voelde, Patrick had een erectie.
Dat maakte dat haar broekje lichtjes nat werd.
Dat en de whisky die naar haar hoofd begon te stijgen.
Ze likte ondeugend aan zijn oorlelletje en kreunde zachtjes in zijn oor.
"Patje." Hijgde ze.
Hij ging onder haar t-shirt.
Streelde haar buik, haar rug.
Sheila genoot.
Rechtte haar hoofd.
Sheila en Patrick keken elkaar aan.
Dan volgde er een kus.
Een hitsige passionele kus.
Patrick draaide Sheila een kwartslag om, ze zette een stap achteruit.
Leunde tegen de biljarttafel, spreidde haar benen.
Sloeg haar armen om hem heen.
Patrick bewoog zijn bekken zacht op en neer, Sheila voelde hoe zijn stijve penis over haar kruis gleed.
Weer zoende hij in haar hals.
Ging onder haar T-shirt.
Hij trok haar BH omlaag.
Streelde haar borsten.
"Oooh Patrick!" Kreunde ze.
Weer drukte hij zijn lippen tegen de hare.
Weer volgde er een lange passionele tongzoen.
"Laten we naar je appartement gaan." Stelde Patrick voor.
Hij keek haar aan.
Goesting was in zijn ogen te lezen.
"Laten we daar vrijen.
Zoals we dat destijds zo vaak deden.
Oh Sheila."

Dan...
Duwde Sheila hem van zich af.
"Nee Patrick!!!" Zei ze beslist.
"Dat wil ik niet.
We zijn al veel te ver gegaan Patrick."
"Ene keer Sheila." Drong hij aan.
"Wat ik voor u voelde, dat is sinds we elkaar terugzien terug opgeflakkerd.
Zo hard.
Zo fel.
Sheila.
Lieverd."
"Nee." Zei ze.
"Dat moogt ge Gloria niet aandoen Patrick."
"Gloria." Zei hij met dikke tong.
Hij was behoorlijk aangeschoten dat viel Sheila nu wel op.
"Die zit in Brazilië met 'de kleine'.
Bij haar familie.
Die gaat dat niet merken."
"Gaat het niet goed tussen jou en Gloria?" Vroeg ze.
"Jawel... " Zei Patrick.
"Alleen, ze wilde zo graag naar Brazilië.
En ze wilde dat ik meeging.
Maar dat zag ik echt niet zitten.
Dan ging ze maar alleen.
Met Joanita."
Hij zuchtte diep.
"Ge moet dat verstaan.
Dit is een vreemd land voor haar.
Koud, vooral in de winter.
De mensen zijn hier afstandelijker, koeler.
Dit moet hard zijn voor haar, het aanpassen.
Hoe groot de liefde tussen jullie ook is."

Patrick huilde.
Sheila sloot haar vriend in de armen.
"Sorry." Zei hij.
"Die dans, ik."
"Ik weet het." Zei Sheila.
"Ik heb aanleiding gegeven.
Ik had'n geweune goesting om joen nog eens nekeje dichte tegen mien te voelen.
Uw geur nog ekeje te ruiken.
En ja, 't voelde goed.
Het voelde zo goed nog eens dicht bij u te zijn.
Maar ik wil geen relatie kapot maken.
Ik zou het mezelf nooit vergeven als door mijn geilheid Joanita zou moeten opgroeien in een gebroken gezin.
Terwijl het net zo hartverwarmend is om zien hoe jullie dat meisje een warme thuis geven.
Ik heb genoten van die kus ja. Genoten toen je mijn borsten streelde, met zoveel gevoel en passie.
Maar hier moet het stoppen Patrick.
Voor Gloria en Joanita."
Ze nam een zakdoek en droogde teder Patricks tranen.
"Ge hebt gelijk." Zei Patrick.
Sheila rechte zich, en trok Patrick ook recht.
"Laat ons er nog ene drinken.
De laatste."
Ze gingen aan de toog zitten en Sheila bestelde nog twee whisky's.
"Maakt er mor twee dubbele van." Zei ze tegen Willem de cafébaas.

Huize Lentebloesem 4

De volgende ochtend.
Een vrachtwagen van Drankenhandel Vandewiele was op weg naar Huize Lentebloesem.
Met veel bakken water en vruchtensap.
Maar ook met enige vaten bier en bakken Trappist, Duvel en La Chouffe.
Want de bewoners alsook bezoekende familieleden lusten al eens graag een lekker biertje.
De vrachtwagen werd bestuurd door Patrick Limpens.
50 jaar, groot, gespierd. Een uit de kluiten gewassen kerel met kaal hoofd, sikje en indringende blauwe ogen.
Patrick kende een turbulente jeugd.
Was lid en zelfs leider van een gevreesde jeugdbende.
Als er gevochten werd of andere rottigheid werd uitgehaald, dan was Patrick er gegarandeerd bij.
Dan ging hij het leger in.
Kwam bij de Para's terecht.
Daar wisten ze hem te 'temmen'.
Meer nog.
Hij werd 'instructeur lijf aan lijf gevechten'.
Het roekeloze straatjochie werd een gerespecteerde instructeur voor heel wat kandidaat Para-Commando's.
Hier kwam zijn talent voor het geven van leiding tot uiting.
Hij wist zijn jongens te motiveren om het beste van zichzelf te geven.
In de kazerne van Tielen leerde hij Sheila kennen.
Hij was zoals velen nogal sceptisch tegen de komst van vrouwen bij de Para's.
Maar dat veranderde meteen toen hij kennismaakte met de pittige Sheila.
Het klikte meteen tussen hen.
Ook Sheila tekende bij en zou het als instructeur waarmaken.
Dat maakte dat ze met Patrick moest samenwerken.
Overdag was hun relatie louter professioneel.
Maar wanneer hun dienst erop zat werd hun relatie heel anders.
Sheila viel als een blok voor de robuuste kerel die Patrick was.
Maar dan vertrok Sheila op missie naar het buitenland.
Patrick bleef achter.
Een jaar bleef Sheila weg.
Maar toen ze terug kwam, was Patrick... Vertrokken.
Hij verliet het leger, naar eigen zeggen wilde hij een nieuwe richting aan zijn leven geven.
Hij verbleef een maand in Brazilië waar hij samen met enkele collega's Braziliaanse instructeurs ging opleiden.
Daar zag hij de ellende in de 'favela's'.
De straatkinderen die er doelloos rondhingen.
De jeugdbendes.
De criminaliteit.
Jonge kereltjes, vaak amper twaalf.
Die stierven in kogelregens van de politie.
Of in het rond schietende straatbendes.
Het raakte Patrick.
Nadat hij in België zijn vertrek uit het leger regelde keerde hij terug naar Brazilië.
Richtte er een school op die jongeren gevechtstechnieken en vooral discipline bijbracht.
Vijftien jaar woonde Patrick in Brazilië.
Vijf jaar geleden keerde hij terug naar België.
Met Gloria zijn Braziliaanse echtgenote en Joanita zijn dochtertje.
Omdat hij van mening was dat het meisje in ons land veel meer kansen kon krijgen dan in Brazilië waar verder studeren alleen voor de hele rijken is weggelegd.
Hij vond werk bij Drankenhandel Vandewiele als chauffeur en werd al snel lid van de kickboksclub waar hij Sheila terugzag.
Patrick draaide zijn vrachtwagen de oprit van Huize Lentebloesem op.
Met een steekkarretje reedt hij de bakken en vaten naar binnen.
Net op dat moment liep Sheila langs.
"Hey Patrick." Zei ze blij gezind.
"Wat doe jij hier?" Vroeg hij.
Maar toen begreep hij het.
Eén van zijn collega's zijn ouders verbleven in Huize Lentebloesem.
En vertelde over de problemen daar, en het feit dat ze een detectivebureau inhuurden.
"Dus jij bent de detective die hier op onderzoek uitgaat?" Zei hij op gedempte toon.
"Klopt." Zei Sheila.
"En al iets op het spoor gekomen?" Vroeg hij.
"Wat zou je ervan denken als we het daarover vanavond eens hebben, zo tussen pot en pint?" Stelde Sheila voor.
Dat vond Patrick een goed idee.
Maar de dag was nog niet om.
Sheila had nog veel werk.
Nicoletta de Roemeense verpleegster gaf haar orders.
Haar arrogantie viel op.
In haperend Nederlands maakte ze opmerkingen over het verschonen van de bedpannen.
Welks naar haar goesting 'niet hygiënisch genoeg verliep'.
"Ga jij mij een beetje de les lezen? Zonder de gelijkstelling van je diploma had je hier niet eens aan de slag gemogen, arrogante trees.'" Sneerde Sheila.
"Jij zorgkundige." Zei ze.
"Jij niet zelfde geleerd als ik, jij moeten mijn aanwijzingen volgen."
Sheila gooide de plastieken bedpan op de grond.
"Luister eens hier 'snottebelle'! Toen ik half zo oud was als gij verzorgde ik mijn bejaarde grootouders.
En dit dag en nacht, dat stopte niet na 8 uur zoals hier in dit rusthuis.
En ik nam er mijn taken bij ons op de boerhofstee nog bij ook.
Gij moet mij niet leren wat hard werken en verantwoordelijkheid is meisje, ver van.
Ik heb lak aan arrogante trutten die anderen de les gaan lezen omdat ze toevallig een hoger diploma hebben, maar de maturiteit missen om op een deftige manier met mensen om te gaan."
Dan verliet Sheila de ruimte.
"Godverdoms arrogant kutwuuf!" Foeterde ze.

Ze liep naar de personeelsruimte en schonk zich een kop koffie in.
Christine kwam binnen.
"Ewel Sheila wat scheelt er?"
"Vraag dat maar eens aan dat arrogant stuk verpleegster." Reageerde Sheila verontwaardigt.
"Vindt zichzelf heel wat, met haar knappe figuurtje, haar mooi gelakte nageltjes en haar donkere reeënogen.
Ze kan de directeur en de personeelschef rond haar vingertje winden.
Ze weet iedereen uit te spelen met haar charmes, en doet zo graag alsof ze onze meerder is omdat ze een gediplomeerde verpleegster is.
Maar sorry da 'k het zeggen, maar ik heb grote twijfels over haar capaciteiten hoor.
Ze 's vooral goed met eur moendje."
"Laat je toch zo niet op stang jagen." Zei Christine moederlijk.
"We weten hoe ze is, gewoon haar in haar waan laten."
"Ik ga eerlijk zijn 'Christientje'." Zei Sheila.
"Dat kan ik niet.
Ik heb zo'n hekel aan omhooggevallen lui die een grote bek hebben terwijl ze GODVERDOMME nog niks bewezen hebben.
Kan dat echt nie helpen hé.
Voor je een ander gaat commanderen of door het slijk halen moet je eerst eens in zijn schoenen gestaan hebben.
Ik heb ook nog orders gegeven als instructeur bij de Para's.
Maar voor ik dat mocht doen heb ik eerst veel orders moeten opvolgen!
Hoeveel orders heeft trutje Nicoletta al opgevolgd in haar leven?"
Sheila keek Christine strak in de ogen.
Nam een tweede kop koffie.
"Bon." Zei ze.
"Mijn uren zitten erop voor vandaag. Tijd om even aan mezelf te denken.
Straks e ghoe aperitieftje in Taverne 't Marktplein, gevolgd deure e lekkere portie ribbetjes.
En toen nog e pintje in de Dinky Toys."
"Ochot." Zei Christine.
"De Dinky Toys, daar heb ik in mijn 'apejaren' dikwijls de nacht doorgedaan.
Heerlijke tijden waren dat.
Da's al generaties lang het trefpunt voor de jeugd hier."
"Niet alleen voor de jeugd." Zei Sheila.
"Een oede doze lik ik gaat daar ook al eens geiren een pintje drinken hoor.
Ze spelen daar tenminste deftige muziek, in plaats van die ouwbollige Vlaamse schlagershit.
En de Willem is een toffe gast, een cafébaas zoals een cafébaas hoort te zijn.
Een man van de wereld, iemand waartegen je al eens je hart kan uitstorten en die nog weet wat discretie is.
Allez nu ben 'k ermee weg. Tot morgen Christientje. En oed je kloek hé."
En weg was Sheila.

Ze liep naar beneden, ze zag hoe Nicoletta het bureau van de directeur binnenging.
Zonder te kloppen.
"Je durft ghie nogol é betje." Zei ze in zichzelf.
Zonder kloppen het bureau van de directeur binnenstappen.
Doar moe 'k toch wel 't minne van weten." Dacht Sheila.
Ze liep naar buiten.
Het hele gebouw rond.
Achter het gebouw dat uitkwam op een klein vaartje waren er veel struiken.
Daartussen sloop Sheila tot aan het raam waarachter zich het bureau van directeur Roland Bouvier zich bevond.
Goed verscholen tussen twee taxusboompjes had Sheila een goed zicht op wat er zich binnen afspeelde.
Nicoletta zat op de schoot van Roland.
Knoopte zijn hemd open.
"Ank et nie gepeijnst." Zei Sheila.
"Oe is dat toch in Gods name meugentlijk dat iemand met een leidinggevende posisje en de doarbij horende verantwoordelijkheid zich zo loat inpalmen deure een ordinair verpleegstertje met 't verstand van een neute (noot)?"
Nicoletta haar schort was open en daaronder droeg ze een kort topje.
Ze boog voorover, fluisterde iets in zijn oor.
Het was voor Roland Bouvier onmogelijk om niet te zien wat er onder haar decollete zat.
Dan zoende ze hem in zijn hals en likte ze aan zijn oorlelletje.
Haar rechterhand gleed over zijn kruis.
Zocht naar zijn geslachtsorgaan en begon ermee te spelen.
Roland kreeg een erectie.
Dat voelde ze.
Dat was wat Nicoletta wilde.
Ze schoof de ritssluiting langzaam naar beneden.
Dan nam ze het uiteinde van zijn broeksriem en maakte die los.
Ze zakte door haar knieën.
Knoopte zijn broek los en schoof zijn onderbroek wat naar beneden.
Daar kwam zijn penis al piepen.
Ze begon Roland oraal te bevredigen.
Hij sloeg zijn hoofd achterover en genoot.
Niet wetende dat Sheila alles filmde.
Roland woelde door Nicoletta's haren.
"Gij doet dat zo goed meiske." Zei hij.
"Godverdomme wat doede gij dat toch goed."
Ongemerkt plaatste Sheila afluisterapparatuur onderaan het venster.
Wilde weten wat de reden was waarom Nicoletta Dominescu haar directeur verleidde tot seksuele handelingen.
"Ik moeten nie zien wat die twee ollemole uutsteken. Ik wiln juste mo weten woarom."
Sheila maakte zich uit de voeten, terwijl Nicoletta haar topje uittrok en haar broek liet zakken terwijl ze op Roland zijn bureau zat.
Waarna ze zich door hem liet penetreren.
Geen benul van het feit dat alles afgeluisterd werd.
Sheila sprong op haar fiets en reed huiswaarts.
Thuis nam ze een verkwikkende douche.
Ze genoot van het lauwe water op haar huid.
Daarna droogde ze zich af en trok een T-shirt van Metallica aan en haar blauwe jeansbroek.
Daarboven haar leren jekker en tenslotte haar zwarte cowboylaarzen.
Dan nog een beetje make-up en een lekker geurtje.
En weg was ze.

Huize Lentebloesem 3

Een week later.
Sheila raakte almaar beter ingewerkt in de routine in Huize Lentebloesem.
En had al een goed beeld van wie er werkte op haar afdeling.
Naast de bazige Rozette Pelckmans die de taken verdeelde en graag iedereen commandeerde, liefst heel kortaf en direct was er Shirley Tempels. Het apathische meisje was de eerste die Sheila ontmoette toen ze er pas aankwam.
Shirley is zo'n meisje dat alles tegen haar zin doet.
Als je haar liet doen zou ze de hele dag met haar smartphone bezig zijn terwijl ze op haar kauwgom zat te kauwen.
Ze werd door de VDAB met aandrang aangemaand om dit werk aan te nemen, zoniet zou ze haar uitkering verliezen.
En daar baalde ze enorm van.
"De VDAB dat zijn een bende fascistische zakken." Zei ze.
"Doen nie anders dan achter mijn gat zitten, godverdomme ik wil wel iets anders doen dan ouw peekes hun gat afkuisen ja. Ik had liever in een kindercrèche gewerkt, maar daar is bijna geen werk voor 't moment."
Met Christine Meulemans klikte het daarentegen veel beter.
Christine was een zorgkundige met liefde voor haar vak.
Elke dag zette ze zich in voor de bewoners en hoe druk het ook was, ze nam altijd de tijd om naar hen te luisteren.
De bewoners hadden haar graag en waardeerden haar inzet en haar luisterend oor.
En dan was er nog Nicoletta Dominescu, een Roemeense verpleegster.
Correct, ze kende haar vak.
Maar er was iets dat Sheila's aandacht trok.
Nicoletta trok vaak op met Rozette en Shirley.
Vaak zaten ze samen tijdens de pauze's of ze stonden buiten te roken.
En het leek alsof ze dan heel wat te bedisselen hadden.
Sheila besloot om afluisterapparatuur te plaatsen.
Ze wist dat Shirley en Rozette de late dienst hadden en dat Nicoletta dan nachtdienst zou doen.
En ze zou weten wat die drie dan die nacht zoal te bespreken konden hebben.
Uiteraard zou Sheila eens natrekken wat die drie in het verleden zoal op hun kerfstok hadden.
En dat bleek heel wat te zijn.
Hetgeen Georgette over Rozette Pelckmans vertelde klopte.
Rozette werd inderdaad onder toezicht van de jeugdrechter geplaatst na meerdere winkeldiefstallen toen ze veertien was, en werd later ook voor andere relatief lichte feiten veroordeeld door een strafrechter.
En ze werd op haar vorig werk inderdaad op staande voet ontslagen, maar ze kon nergens terugvinden wat daarvoor de reden was, er werd ook geen klacht ingedient tegen haar persoon, dus in die zin was er voor de directie van Huize Lentebloesem geen enkele reden om haar kandidatuur te weerhouden.

Sheila plaatste de apparatuur op verschillende plaatsen in de kleine personeelsruimte.
Daarna liep ze door de gangen.
Ze hoorde gefluister en vreemde geluiden uit de kamer van een mannelijke bewoner.
De deur stond op een kier.
Heel langzaam en behoedzaam opende Sheila de deur.
Ze sloop onhoorbaar binnen en verschanste zich in de badkamer, daar had ze een goed zicht op wat er zich zoal afspeelde.
Shirley was de mannelijke bewoner oraal aan het bevredigen.
Die bewoner heette Jos Poelmans, hij was in zijn actieve jaren een goed boerende slager.
Slagerij Poelmans is een begrip in de streek, er zijn meerdere vestigingen van in de stad en omliggende gemeenten, die worden nu uitgebaat door zijn twee zoons.
Sheila mocht al op haar eerste dag vaststellen dat Jos Poelmans wel eens handtastelijk durfde te zijn.
Met een kordate beweging trok ze zijn hand weg van haar borsten.
"Mag 'k uw schoon tettekes nie nekeer voelen schatteke." Vroeg hij, terwijl er een geile blik in zijn ogen stond.
"Nee!" Zei Sheila kordaat. "Ge houdt uw manieren of ik laat u de hele dag in uw bloot gat zitten hebt ge dat verstaan?"
Blijkbaar was Shirley een stuk toegeeflijker om de oude Jos Poelmans zijn lusten te bevredigen.
Ze had de grijze jas met oranje zomen van haar uniform uitgetrokken, alsook haar bloesje.
Ze zoog traag aan zijn stijve penis en kirde ondeugend.
"Is 't lekker Joske?" Vroeg ze met ondeugend stemmeke.
"Oooh jaaah meiske. Gij zijt toch een deugenieteke hé."
"Wilde meer?" Vroeg Shirley.
"Dat zal nog niet zijn." Zei de oude man.
"Ge kent de prijs hé Joske." Zei ze.
"'t Geld zit in mijn portemonnee, in de bovenste lade."
Shirley opende de lade, nam zijn portemonnee en haalde er twee briefjes van 50 euro uit.
Daarna deed haar BH uit, en liet haar broek zakken.
Dan ging ze op de oude man zitten en duwde zijn penis tussen haar benen.
Joske omklemde haar achterste met zijn trillende handen.
"Hmmm Joske, gij tijger." Kreunde Shirley.
Shirley nam haar tijd, gaf de oude man de gelegenheid om te genieten van haar lichaam.
Na een half uur kwam hij klaar tussen haar benen.
Het zaad druipte uit haar kutje.
Noch Joske, noch Shirley hadden door dat Sheila die zich in de badkamer verschanste alles aan het filmen was.
"Als ge nog goesting hebt, moet ge het maar zeggen hé Joske.
Maar ge weet, alleen 't zonneke komt op voor niks hé."
Dan kleedde Shirley zich aan, hield de oude man met zich aan te kleden en maakte ze het bed op.
Daarna ging ze weg.
Sheila bleef nog even achter.

Dan...
Kwam Rozette de kamer binnen.
"Ah Joske." Zei ze.
"Wilt ge in de leefruimte gaan zitten?"
"Ja, dat wil ik wel." Zei hij.
"Uw broek is niet goed toe hé, dat heeft Shirley weer maar half een half gedaan.
Zo lang aan u bezig geweest en nog is 't werk maar half gedaan.
Maar ik denk da 'k al weet waarom.
Ze schoof het overgordijn een beetje opzij.
Daarachter stond een kleine webcam.
"Wat zou er op dat beeld staan?" Vroeg Rozette.
"Hebde gij gefilmd?" Vroeg Joske met de schrik in zijn stem.
"Ja?" Zei Rozette, mag dat niet.
Ik wilde gewoon weten of Shirley haar werk goed doet, ik moet haar opleiden weet je.
Ge hebt toch niks te verbergen, of wel?"
Ze keek Joske indringend aan.
"Hebde gij iets te verbergen voor uw Lydia?"
Joske begon te beven.
"Ik wilde niks, Shirley stelde het voor."
"Maar gij hebt geen geen nee gezegd hé Joske.
Denkt ge da 'k dat allemaal niet weet wat dat er hier allemaal gebeurt?
Ik weet alles van wat er hier gebeurt.
Van iedereen.
Ook van uw gesmos met u en Shirley weet ik alles, alles...
En 't gaat niet lang duren hé.
Of uw lieve Lydia, met wie ge alle dagen handje in handje in de leefruimte zit. En aan wie ge zulke lieve woordjes in het oor fluistert.
Die gaat het ook weten.
En dan, gaat ze niet meer willen komen. En zit ge daar weer helemaal alleen.
Tenzij... "

Nu keek ze hem heel indringend en met strenge blik aan.
"Hoeveel geld hebt ge nog?" Vroeg ze.
"Dit is werkelijk het allerlaagste." Dacht Sheila die weer alles filmde en vooral zorgde dat de conversatie goed opgenomen was.
"WAT ZIJT GIJ VOOR EEN CRAPULEUS STRONTWIJF GODVERDOMME!!!!"
Zonder verder te vragen nam Rozette zijn portefeuille uit de lade.
En haalde al het geld er uit dat er nog in zat.
"Volgende week, wil ik hetzelfde bedrag in uw portefeuille zitten.
Of Lydia komt te weten wat voor een pervert zwijn dat gij zijt!"
Dan zette ze Joske in zijn rolstoel en duwde ze hem naar de leefruimte.
Sheila kwam uit haar schuilplaats.
Had al meer dan genoeg gezien.
Alleen moest ze weten wat de rol was van Nicoletta?
Wat was haar aandeel in de smerige praktijken van Rozette en Shirley?

Huize Lentebloesem 2

Een rusthuis.
Gelegen in een residentiële wijk.
Een prachtig pand dat ooit dienst deed als sanatorium voor TBC patiënten.
Waarna het een tijdje leegstond.
Om dan in de jaren tachtig grondig gerenoveerd te worden om dienst te doen als rusthuis.
Jarenlang was dit een laatste haven voor vele ouderen.
Ze werden er in de watten gelegd en beleefden er een rustige oude dag.
Er was animatie en de zorgkundigen maakten tijd voor een praatje en een luisterend oor.
Maar twee jaar gelelden kwam Huize Lentebloesem in handen van andere eigenaars die er hun eigen directie aanstelden.
En toen veranderde er van alles.
En helaas was dat niet ten goede.
Personeel kwam en ging, de kwaliteit van de zorg ging achteruit.
De familie van de bewoners maakten zich zorgen.
Er zouden daar dingen gebeuren die niet kosher waren.
Er verdwenen spullen.
Bewoners bij wie de familie vreemde gedragsveranderingen ontdekten.
Familieleden van bewoners zochten en vonden elkaar.
Besloten om hulp in te roepen van een detective.
En namen contact op met Pieter Slembrouck.
Die meteen Sheila opbelde.
Na onderhoud met de familieleden werd besloten om Sheila te laten infiltreren in het rusthuis.
Met de hulp van één van de familieleden die een broer had die filiaaldirecteur was van een groot interimkantoor dat samenwerkte met het rusthuis kon Sheila aan de slag als tijdelijke werkkracht in Huize Lentebloesem.
Sheila arriveerde in het rusthuis.
De verantwoordelijke voor het personeel ontving haar en gaf haar de werkkledij en een kastje in de verkleedruimte.
"Als je klaar bent ga je naar de eerste verdieping vleugel C.
Daar zullen ze je verder helpen."
Nadat ze werkuniform had aangetrokken, grijs met brede rode zomen. Begaf Sheila zich naar de tweede verdieping.
Het was stil.
Nog vroeg op de dag.
Sheila liep door de gangen.
De deuren waren nog dicht, de bewoners nog in een diepe slaap verzonken.
Aan het einde van de gang was de leefruimte.
Ernaast een lokaal met keukentje en in het midden een grote tafel.
Hier vergaderde het personeel.
Aan de tafel zat een jong meisje.
Geblondeerd, maar haar originele zwarte haarkleur werd al zichtbaar.
Overdreven gemaquilleerd en apathisch bezig met haar smartphone terwijl ze driftig op haar kauwgom zat te kauwen.
"Goeiemorgen." Zei Sheila.
Ze schoof een stoel achteruit en ging erop zitten.
Het meisje bleef naar haar smartphone staren.
"Wat een hartelijke ontvangst hier." Zei Sheila luidop.
"Hi." Zei het meisje, zonder ook maar om te kijken.
"Zijde gij die nieuwe die vandaag zou komen?" Vroeg ze.
"Yep. Dat ben ik. Mijn naam is Sheila en hoe heet jij?"
"Shirley." Was het weinig geïnteresseerde antwoord.
Shirley draaide apathisch met een haarlok en speelde verder met haar smartphone. Het geluid van het kauwen op die kauwgom was het enige hoorbare in het lokaal.
Voor haar neus stond een dampende kop koffie.
"Als ge ook koffie wilt, de koffiezet is vol, ik heb er just gezet." Zei Shirley.
Dan kwam een andere zorgkundige het lokaal binnen.
Een tamelijk struise vrouw, ongeveer even groot als Sheila zelf, en dat wil wat zeggen want Sheila is niet van de kleinsten.
Ze had kort donkerrood haar en droeg een bril met dik bordeauxkleurig montuur.
"Dag Shirley". Groette ze kortaf. "Nie sjieken in het bijzijn van de bewoners hé, dat weet ge.
"En dag.... " Rozette keek met strakke blik naar Sheila.
Sheila stond recht en stak haar hand uit. "Sheila Verdoolaeghe, aangenaam."
"Ah zijde gij die nieuwe die vandaag op onze afdeling moest beginnen?" Vroeg de oudere zorgkundige.
"Bon, mijn naam is Rozette, ze hebben mij gevraagd om u een beetje wegwijs te maken.
Ebde gij al ervaring de sector?" Vroeg ze meteen aan Sheila.
"Jazeker." Zei ze zonder verpinken.
Nu kwam het er voor Sheila erop aan om niet uit haar rol te vallen.
Ze had als tiener haar moeder nog geholpen met het verzorgen van haar grootouders die op de boerderij inwoonden.
Die ervaring kwam nu heel goed van pas.

Nog andere zorgkundigen kwamen toe.
Dan verdeelde Rozette de taken.
Sheila werd er samen met Christine op uit gestuurd.
Christine Meulemans was een begin de veertig, niet groot, beetje mollig.
Maar met een hart voor het vak.
Sheila stelde meteen gerichte vragen.
Over hoe het hier werken is, of ze hier al lang werkte.
Dat soort dingen.
"Ik werk hier al van toen ik van school was." Zei Christine.
"In het begin was dat hier een goeie plek om te werken.
Goede bazen, toffe sfeer.
Je verdiende goed, extraatjes op de verjaardag en Sinterklaasfeest voor de kinderen van het personeel.
Maar nu.
Allemaal miserie". Zei ze.
"Dat nieuw management deugt gewoon nergens voor.
Denken alleen maar aan geld, geld geld.
Het eerste wat ze deden was de prijs doen stijgen.
Maar aan de andere kant op alles en nog wat besparen.
Besparen, besparen en nog eens besparen."
Sheila aanhoorde dit alles.
Dit was zo'n beetje hetgeen ze vreesde.
Een bejaardentehuis in handen van een groep inhalige managers die geen kaas gegeten hebben van de echte noden van de zorgsector.
Personeel dat op de tippen van hun tenen loopt.
Het aanwerven van goedkope maar weinig bekwame krachten.
Christine wees Sheila de weg, Sheila raakte al snel in het ritme en leerde snel bij.

Sheila maakte ook kennis met de bewoners.
Het contact verliep heel goed en zoals oude mensen zijn stelden ze ook veel vragen aan haar.
Eén van de bewoners was Georgette Laelemans.
88 jaar, helder van geest en vooral rad van tong.
Georgette is een fiere dame die er nog graag goed uitzag.
Op haar tweede werkdag stond Sheila er alleen voor.
Ze kwam de kamer van Georgette binnen.
"Goeiemorgen zei ze. We gaan u eens wassen hé Georgette." Zei ze met vriendelijke doch kordate stem.
"Ah gij zit die nieuwe hé, die Shali... Shil... Allez hoe heette gij nu weer?"
"Sheila." Verbeterde ze.
"Aaah ja." Zei Georgette.
"Ik denk dat gij wel een goei zijt hé." Zei ze dan ineens, terwijl ze Sheila strak in de ogen keek.
"Ik doe me besten hé Georgette." Antwoordde Sheila.
"Zijde soms niet content van de zorgen hier?" Vroeg Sheila met licht bezorgde stem.
"Zwijg stil... " Zei Georgette.
Ze zuchte diep en herhaalde het nogmaals.
"Zwijg stil...
Dat trekt ier op niks niemeer." Zei ze terwijl ze Sheila's hand vastnam.
Wat er hier allemaal werkt, dat kunde gewoon nie geloven.
't Gemeenste volk eerst nemen ze aan.
Gelijk die Shirley.
Den hele dag met ne chicklet in eure mond.
Precies een koei, sjik sjik sjik...
Overdreven geschminkt, ge zou peinzen dat ze 'de straat doet'.
Zo'n joenk dat kwam er bij mij in de zaak nie in. Goe geweten!"
"Hebt ge nog een eigen zaak gehad?" Vroeg Sheila uit belangstelling.
"Tsalnogniezaainzekers!!!" Antwoordde Georgette.
"Hier in 't stad, Coiffure Georgette in de Hoogstraat. Schuin tegenover Begrafenissen Ceustermans."
"Allez, zei Sheila, da's het kapsalon waarboven ik mijn appartement heb. Nu heet dat Kapsalon Greet. Wat een toeval."
"Ewel ja... Greet da's mijn dochter. Zij heeft de zaak overgenomen hé Sheila.
En ze doet dat goed hé. Gade gij daar uw haar doen."
"Sheila zei van ja."
"Ik zal straks als ik thuiskom even langslopen en haar vertellen dat ik nu in het rusthuis werk waar gij ligt."
"Da moete doen." Zei Georgette.

Sheila was al meteen gesteld op de kranige Georgette.
Als kapster op rust is het niet te verwonderen dat deze praatgrage vrouw veel wist over de bewoners van het tehuis en zelfs van de hele stad.
"Weet ge"? Zei ze. "Madame Ceustermans, de vrouw van Raymond de begrafenisondernemer, dat was één van mijn beste klanten.
Een heel fiere dame is dat.
En ze komt nog altijd hé, om de veertien dagen komt ze voor haar haar te kleuren bij mijn dochter."
Sheila luisterde met veel belangstelling, en dat kon Georgette best waarderen.
"Gij zijt een goei." Zei Georgette.
"Wette waarom?
Omdat ge luistert.
Gij luistert tenminste nog naar een oud mens gelijk ik.
Al die andere zorgkundigen die hebben zo'n blik van 'allez ze 's weer aan 't zage zulle...'
Maar gij nie.
En da... Da waardeer ik.
Echt Sheila.
Buiten gij is 't Alleen 'Christineke die nog de tijd neemt om echt te luisteren en tijd  te maken voor ons.
Al die anderen, dat is roef roef roef en gedaan.
Wij zijn hier geen mensen niemeer."
Georgette huilde.
Keek Sheila aan.
"Hier gebeurt van alles da nie deugt." Zei ze.
"Sedert dat die nieuwe bazen hier zijn gaat dat hier gewoon bergaf.
Ze nemen 't gemeenste volk aan dat ze kunnen vinden.
Die Rozette, da wijf dat denkt dat ze hier de chef is.
Weet ge wie eure broer is?"
"Nee." Antwoordde Sheila.
"Francis Pelkmans! Diene VERKRACHTER!!"
Dieje da ze anderhalf jaar geleden hebben veroordeeld.
"Meen je dat?" Vroeg Sheila.
"Ja.
En die werkt hier nog nie lang hé.
Ze wisten dat eur broer in 't gevang zat voor 't geen dat hem gedaan heeft hé.
En toch.... HEBBEN ZE DIE AANGENOMEN!
Kunde gij da naa geloven?"
"Het is toch niet omdat haar broer een crimineel is, dat zij dat ook is." Reageerde Sheila.
"Tututut." Antwoordde Georgette terwijl ze zich rechtzette.
"Ik ken de Pelckmansen.
Da's crapulevolk.
Hun vader Gaston Pelckmans.
Die werkte als arbeider in de oude koperfabriek. Die bestaat nu al jaren niet meer.
Ze zijn er op uit gekomen dat hij koper stal uit het magazijn, om het dan voor grof geld te verkopen.
Tijdens een huiszoeking toen nog door de B.O.B. hebben ze in een garage stapels koper gevonden.
Hij dan den bak in hé.
Dieje Francis groeide op zonder vader.
Dat gast doolde meer op straat dan iets anders.
Vechten, ambras zoeken.
Dat zag ge zo dat er daar niks goed kon uitkomen.
En Rozetteke is niet veel beter zulle.
Op eur veertiende al werd ze geplaatst door de jeugdrechter wegens meervoudige winkeldiefstal.
Later veroordeeld omdat ze geld ontvreemde uit de kassa van één van haar vorige werkgevers.
En dat volk, dat nemen ze hier aan.
En zo zitten er hier nog ze.
Die Shirley, madam chicklet.
Eur ma die leeft van 't OCMW, doet van heel den dag gene klop.
Maar Shirley draagt wel de laatste nieuwe mode.
Merkkledij.
Rijdt met een dure scooter.
Waarmee betaalt die dat?
En dan te weten hé, dat sourtout sedert dat die twee hier werken.
Er hier van alles verdwijnt.
En er mensen zijn die schrik hebben, mor ik nie zulle.
Want ik weet veel, vooral van die Rozette.
Die weet dat ze zich mor beter koest houdt... "
Sheila boog zich voorover en fluisterde in Georgette haar oor.
"Ik ben eigenlijk detective.
Ik ben ingehuurd door familieleden van bewoners die zich zorgen maken.
Omdat hier van alles verdwijnt en bewoners merkwaardige gedragsveranderingen ondergaan of zelfs verwondingen die ze niet kunnen verklaren."
Georgette klaarde op.
"Da's goed da...
Mijn dochter heeft het vertelt dat ze samen met andere familieleden iemand zou sturen om de boel te onderzoeken.
En dat zijde gij.
Als ge iets wilt weten, bij mij moete zijn hé.
Jamoja ik ben coiffeuse geweest hé.
Als er iemand is die weet hoe ge de mensen de pieren uit hunne neus moet vragen, dan is 't dedees." Bij die woorden tikte Georgette even op haar borst.
"Ik zal het onthouden." Zei Sheila.
Daarna ging ze verder met haar ronde door de kamers.
Het werd middag.
Sheila zette zich aan tafel en opende haar brooddoos.
Even later kwam Rozette binnen.
Ze nam een kop koffie en haalde haar boterhammen uit de verfrommelde aluminiumfolie waarin ze ze die ochtend verpakte.
Op tafel lag de ochtendkrant.
Rozette begon erin te lezen.
Schonk niet de minste aandacht aan Sheila.
"Wat een gezellige sfeer hier, amai." Dacht Sheila bij zichzelf.
Christine kwam er ook bij zitten.
"Heeft Julien Cremers zijn medicijnen voor het hart gekregen?" Vroeg Rozette zonder van haar krant weg te kijken?
"Ja, en Sheila heeft ook zijn wonde aan de hiel ingesmeerd met zalf."
"Uitstekend." Zei Rozette.
"Vanmiddag moeten de doorligwonden van Albert Deturck nog verzorgd worden en nieuwe verbanden aangelegd. En Nellie Verkamer moet nog haar oogdruppels krijgen."
"Daar zal ik dan wel voor zorgen." Zei Sheila zelfverzekerd.
Rozette liet haar krant een klein beetje zakken.
Sheila zag haar priemende blik, alsof Rozette leek aan te voelen dat Sheila zeer zelfverzekerd was en zeer goed besefte wat het werk van een zorgkundige inhield.
En dat leek haar totaal niet te bevallen.
"Georgette Laelemans wil een afspraak met haar huisdokter." Zei Sheila.
"Ze heeft wat last van draaierigheid."
"Allemaal aanstellerij." Reageerde Rozette kregelig.
"Het is altijd wat met dat wijf.
Een venijnige ruziestookster en een roddeltante, dat is ze. Ik heb haar gisterenavond eens goed mijn gedacht gezet."
Ze keek Sheila aan.
"Jamoja, 't is toch waar zeker." Zei ze erbij.
"Ik hoef die verwijten aan het adres van mijn familie toch niet te pikken zeker.
Ja mijn broer heeft foute dingen gedaan, en ja daarvoor zit ie nu zijn straf uit.
En ja, mijn vader heeft ook fouten gemaakt.
Maar om te suggereren dat wij een 'crapulefamilie' zijn, dat pik ik niet!"
"Dus er is dan toch nog iets dat niet gepikt wordt hier." Zei Sheila langs haar neus weg.
"Excuseer?" Vroeg Rozette boos.
Ze legde haar krant weg en rechtte zich.
"Wat wilde gij daarmee insinueren?" Vroeg ze.
Sheila glimlachte.
"Ik hoor van sommige bewoners.
Dat hier af en toe eens iets verdwijnt.
Vooral geld.
Of juwelen.
Wel beetje triest hé.
Dat mensen niet zeker zijn of hun spullen wel veilig zijn."
"Van wie heb je dat gehoord? Van Georgette zeker?
Dat mens is niet goed snik, zou eigenlijk op de 'beschermde afdeling' moeten liggen.
Hoe dikwijls dat ze de boel op zijn kop zette door te zeggen dat er iets gestolen is.
Welks dan in haar kast bleek te liggen.
Zelfde met andere bewoners, zijn die iets kwijt dan is dat voor Georgette meteen een reden om te suggereren dat er gestolen werd.
Dat mens hé, die kan twee stenen doen vechten.
En het feit dat mijn broer berecht werd voor de verkrachtingen die hij deed, dat speelt ze tegen mij uit.
Er is echt geen reden waarom ik hier niet zou mogen werken, er zijn wel redenen genoeg om Georgette in de gesloten afdeling te plaatsen.
Knoop dat maar goed in je oren Sheila Verdoolaeghe.
En mocht ge het niet weten, de pauze is bijna voorbij, 't is maar nekeer zeggen."
Sheila dacht nu echt wel het hare van Rozette Pelckmans.

Huize Lentebloesem.

Het was ochtend.
Geeuwend gooide Sheila Verdoolaeghe haar beddenlakens van zich af en strekte haar benen.
Ze werd veel te vroeg wakker, maar in plaats van zich nog even te draaien besloot ze om toch maar op te staan.
Slaapdronken wandelde ze naar de douche, trok haar nachtjapon uit en haar slip.
En schoof de douchedeur open.
Ze voelde het lauwe water over haar naakte lichaam.
Ze deed wat zeep op haar spons en begon haar huid zacht te schrubben.
Schuim over haar bleke huid.
Dat ze afspoelde met lauw water.
Ze liet de spons vallen, streelde haar lichaam.
Ze kneep in haar tepels, sloeg haar hoofd achterover.
Sloot haar ogen.
In gedachte zag ze een knappe man, behaarde borstkas, gespierd lijf.
Lang haar, verweerd gezicht.
Hij was naakt.
Sloeg zijn sterke armen om haar heen en begon haar hartstochtelijk te zoenen.
Haar rechterhand gleed tussen haar benen die ze lichtjes spreidde.
Ze masseerde haar clitje en fantaseerde over hoe haar knappe minnaar haar tegen een boomstam duwde, haar benen spreidde en haar begon te penetreren.
Sheila sloeg haar hoofd achterover, voelde het lauwe water in haar gezicht.
Ze kreunde.
Schreeuwde.
Haar tepels stonden hard en stijf.
"Oooh jah! Jah! Jah vent! Jah vent! Oooooooh jaaah godverdomme!"
Haar lichaam schokte, haar hart pompte razendsnel.
Ze slaakte een rauwe dierlijke kreet.
Van puur genot.
Haar clitoris was supergevoelig nu.
Ze nam de douchekop en spoelde het vaginaal vocht tussen haar benen uit.
Haar hartslag vertraagde, haar ademhaling werd trager en stiller.
"Khen echt nood aan e vent nu, nen echte vent verdomme.
Maar hier lopen alleine mor mietjes, 'badsluffers' (badsloefen), en getrouwde profiteurs op zoek achter e scheve schaatse roend.
Ik wiln nen ECHTE VENT! GODVERDOMME!
Met borsthoar, spieren, groter dan ik, en liefst een met karakter en ballen an zien lief!"

Ze draaide de kraan dicht, opende de deur en sloeg een handdoek rond haar natte lichaam.
Ze wreef zich droog en sloeg haar kamerjas rond haar lichaam.
Ze liep naar de keuken, zette het koffieapparaat in gang.
Op de kast, naast het koffieapparaat lag een rouwprentje.
Ze nam het op en keek er even naar.
"Graziella." Prevelde Sheila zachtjes.
Tranen prikten in haar ogen.
"'t Doet verdomme nog olsang zeer.
Een heel leven had je nog voor je."
De tragische dood van de jonge Graziella Cappolli deed Sheila veel verdriet.
Ze zag het beeld weer voor ogen van Graziella die stierf nadat een kogel haar longen doorboorde.
Ze stierf in de armen van Jurgen, haar vriend.
Die machteloos moest toezien hoe het ongelukkige meisje naar adem hapte terwijl haar longen zich vulden met bloed.
Het raakte Sheila diep in haar hart.
Ofschoon ze voordien bitter in de clinch lag met Graziella.
Vergaf ze het meisje in tijden van nood.
"Ze kon gaan met een gerust geweten." Zei ze achteraf.
"Dat was voe mien e hele opluchtinge."
Sheila zuchtte en legde het doodsprentje in een lade.
"Het leven gaat voort." Dacht ze bij zichzelf.
Zo was ze.
Stilstaan dat was achteruitgaan.
Vallen en terug opstaan, hoeveel pijn het ook doet.
Dit kenmerkte zo hard Sheila haar karakter.
Opgegroeid op de boerenbuiten.
Opgegroeid met 'nie trunten'.
Maar diep vanbinnen was ze heel meevoelend en begripvol.
En warm van hart.
De koffie was doorgelopen.
Ze zat aan tafel, doorploegde de nieuwssite's met haar tablet.
"Weer ol dezelfste zever." Foeterde ze binnensmonds.
Ze keek door het raam, het was druk onder haar.
Mensen op weg naar hun werk.
Kinderen en jongeren op weg naar school.
Auto's, fietsers, voetgangers.
Ze woonde in een drukke winkelstraat.
En dat vond ze best wel fijn.
Ze genoot ervan om 's ochtends bij een kop zwarte straffe koffie het leven onder haar te observeren.
Schuin over haar ging een poort open, een zwarte corbilliard reed naar buiten.
Het was één van de lijkwagens van Begrafenissen Ceustermans, de begrafenisondernemer hier in de stad.
De oude Raymond Ceustermans woonde boven zijn zaak die hij intussen aan zijn zoons had overgelaten.
Sheila kon zo bij hem binnenkijken.
De kast die er stond was krak dezelfde als deze die thuis bij haar ouders stond.
Dat gaf haar een vreemd gevoel.
"Thuis." Was ineens heel dicht bij.
Boven haar zag ze een vliegtuig overvliegen.
Lager dan gewoonlijk, geen contrails achter zich latende.
"Die gaat vast landen op Zaventem." Dacht Sheila.
Ze zocht 'Flighttracker' op, op de tablet.
En ja hoor. Een vlucht van American Airlines uit New-York.
Over ongeveer een kwartier zou ie landen in Brussel.
Vol zakenlui die hier komen vergaderen.
Dan een duur etentje.
En wat te snuiven, wat call-girls.
Sheila kende dat onderhand wel.
Als detective had ze al vaak genoeg kennis gemaakt met de duistere kantjes van de menselijke ziel.
Na die ene opdracht die uitdraaide op de tragische dood van Graziella had ze enige andere zaken opgelost voor Pieter Slembrouck.
Maar die waren heel wat meer basic.
Saaier ook.
Betrapping op overspel.
Schaduwen van een werknemer die na zijn uren met het voertuig en materiaal van zijn baas ging bijklussen in het zwart.
Dat soort dingen.

Vandaag leek het een rustige dag te worden.
Er moest alleen een eindrapport gemaakt worden van die laatste zaak met die werknemer.
Dat kon ze evengoed thuis doen, en dan alles gewoon doormailen naar de computer van Pieter op het bureau.
Het beloofde een rustig dagje thuis te worden.
Sheila keek er al een beetje naar uit.
Rustig thuis.
Muziekje op.
Koffiekan binnen handbereik.
Laptop op schoot.
En het gezelschap van 'Dikke Oscar', haar kater.
Meer moest dat niet zijn.
Sheila installeerde zich op de bank.
Maakte het lint van haar badjas wat losser.
En ging aan de slag.
Razendsnel gleden haar vingers over het toetsenbord van haar laptop.
Ze zette er de foto's op die op haar gsm stonden.
Haar badjas viel lichtjes open.
Ze voelde het temperatuurverschil op haar lichaam.
Weer sloeg haar fantasie op hol.
Droomde over hoe een knappe man haar badjas uittrok en zacht haar lichaam begon te strelen.
Ineens schoot het door haar hoofd.
"Misschien moet ik maar eens op 'die ene erotische chatsite' een date gaan zoeken.
Mannen genoeg daar, er zal wel ene tussen zitten die e stek weird es zeker?"
Maar al even snel schudde ze die gedachte van zich af.
"Nee meisje laat zitten.
D'er zitten doar toch alleine mo losers, rukkers en vremdgoanders."
Ze bekeek dan maar eens haar Facebookprofiel.
Drie vriendschapsverzoeken, allen van mannen.
Waarvan er twee een bericht stuurden.
"Hey schoonheid, zin om samen iets te drinken?"
Ze klikte op de foto.
"Neink want je ziet e meilkmulle!" Foeterde ze.
De tweede was veel directer.
"Met jou wil ik wel eens van bil gaan. Zin? Bel 04xxxx... "
Ze stuurde meteen een bericht terug.
"Sorry, heb geen interesse in overspelige mannen, praat eens met je vrouw of zoek hulp ipv je heil op een ander te zoeken, zieligaard."
De derde stuurde geen bericht, was vrijgezel.
En zag er best knap uit.
Maar ze wees hem af.
"Geen gemeenschappelijke vrienden, geen gekende woonplaats.
Sorry, ik vertrouw het niet."
Ze besefte dat ze als detective niet zomaar met iedereen vrienden kon zijn, laat staan kon schrijven wat ze wou.
Ze gebruikte ook een pseudoniem, noch Pieter Slembrouck, noch haar vorige baas hadden er een flauw benul van dat ze op Facebook zat.
Dan doorploegde ze de berichten.
Ineens dacht ze het gevonden te hebben.
"Ik bel gewoon Juan eens op.
Die woont wel in Antwerpen, maar wat dan nog?
Die gast is knap, heeft uithoudingsvermogen en voelt een vrouw zo heerlijk aan."
Juan Delgado is een Colombiaanse expat die als ingenieur werkzaam is bij een groot chemisch bedrijf in de Antwerpse haven.
Groot, knap, bruingebrande huid, gespierd lijf, behaarde borstkas.
Ze leerde hem enkele jaren geleden kennen toen ze chatte op een datingsite.
Vurige gesprekken op MSN. Niet veel later een eerste date.
Waar ze meteen in bed belandden.
Op een kamer in het Radisson SAS Hotel op het Astridplein in Antwerpen.
Wat een heerlijke nacht beleefde ze daar.
Sindsdien kwam ze hem regelmatig opzoeken op zijn loft aan de Schelde.
Maar meer dan seks wilden ze beiden niet.
Hij omdat hij een drukbezet man was.
En zij... Omdat ze zich niet wilde binden.
Ineens ging haar GSM af.
"Met Sheila." Zei ze.
Het was haar baas Pieter Slembrouck.
Met de vraag om snel naar het bureau te komen.
Hij had een nieuwe zaak voor haar.