Moordrecensies (slot)

Het was een gruwelijk zicht.
Het lichaam van Daniel Bertheloot lag in het midden van de keuken van Restaurant De Botermand.
Overal was er bloed en de ingewanden puilden uit de grote gapende wonde in zijn buik.
"Een geval van 'seppuku'," zei Bart terwijl hij rond het dode lichaam liep.
"'Harakiri' verbeterde Patrick."
Bart grijnsde in zijn gezicht.
"Typisch voor zo'n onwetende TV-gaper als jij nietwaar? Harakiri mijn beste, is een westerse
fopterm. De enige juiste term voor het zich van het leven beroven door het opensnijden van de buik is 'Seppuku'."
"Wanneer het gaat om een samoerai," viel Patrick in.
"In alle andere gevallen spreekt men van 'harakiri'. En Daniel Bertheloot was geen samoerai, het feit dat hij goed met messen overweg kon verandert daar niks aan."
Bart droop af, keek nog éénmaal naar Patrick met een moordende blik.
Dit gezichtsverlies kwam wel heel hard aan.
"Steek hem waar ge wilt, 'betweterke'," mompelde Patrick.
Sarah huiverde bij dit gruwelijke tafereel, doch bewaarde ze haar professionaliteit en ging ze meteen op zoek naar bruikbare sporen.
Dokter Dirk Dejonghe kwam binnen.
"Denk dat dit weinig aan de verbeelding overlaat zeker?" zei hij meteen.
Ineens zag Sarah iets liggen op de werktafel, goed in het zicht.
Een USB-stick.
"We zouden moeten kijken wat er op die stick staat," zei ze. "Ik denk dat Daniel Bertheloot wel eens iets te zeggen had."
Gelukkig lag Hilde haar laptop in de koffer van haar auto, meteen werd de stick ingeplugd.
"Een videobestand, Anderhalf uur geleden gemaakt." zei Geert Van Quathem.
Hij klikte en het bestand opende zich.
Daniel Bertheloot zat voor de webcam van zijn computer in zijn bureau achter de keuken.

"Beste mensen, familie, vrienden, werknemers, klanten, leveranciers.
Ik kan niet meer.
Ik ben op.
Geestelijk op.
Lichamelijk op.
Financieel zit ik in de put.
Mijn restaurant, mijn levenswerk is failliet.
Het faillissement werd vanmorgen aangevraagd.
Ik kom net terug van het gerechtsgebouw...
Dit zat er gewoon aan te komen.
Almaar meer wetten en almaar meer regels hebben mij gedwongen tot alsmaar zwaardere investeringen die ik niet meer terugbetalen kan. Alsmaar meer bemoeienis van de overheid en van de vakbonden die elke arbeider voorliegt dat ge kunt werken aan een 'luiaardsregime' en toch vorstelijk betaalt kunt worden.
En alsof dat soort pesterijen die zowat elke zelfstandige ondernemer in dit land het leven zuur maakt niet genoeg zijn? Heb er ook nog die voortdurende kritieken.
Die voortdurende negatieve kritieken, zowel in het meest gelezen culinaire magazine, als op het internet. Geuit door lieden die geen flauw benul hebben van het runnen van een restaurant.
Lieden die amper een pollepel kunnen vasthouden.
Lieden die nauwelijks meer dan veertig uur werken.
En die gaan mij eens gaan vertellen hoe ik mijn zaken zou moeten runnen.
Het zijn vooral die lieden die mij en mijn restaurant... Mijn levenswerk.
Waar ik dag en nacht voor het gewerkt, gezwoegd en gezweet, hebben kapot gekregen.
Door mijn gerechten en de inrichting van mijn restaurant af te doen als ouderwets.
Mijn keuken als ongezond.
En mijn manier van werken als niet meer bij de tijd.
Ik heb ertegen gevochten.
Ik heb ertegen gestreden.
Ik dacht van, als ik nog harder werk en mij nog harder bewijs.
Dan zwijgen ze wel.
Maar dat ging niet.
Ik had er genoeg van.
Mijn woede werd elke dag groter en groter.
Woede die ik uitwerkte op mijn personeel.
Die eigenlijk beter verdienden.
Ja ook 'Bubba' onze Senegalese afwasser.
Voor hem heb ik veel meer respect dan voor die godverdomse parasieten van recensenten en 'foodbloggers'.

Ja ik beken.
Ik heb zowel 'food & style blogster' Cynthia Verbrugghe als derderangsrecensent Peter Van Hecke vermoord.
Zaterdagochtend heb ik toen ik van de vroegmarkt kwam een omweg gemaakt.
Heb mijn auto veilig geparkeerd en in het struikgewas bij het kanaal dat omhooggevallen wicht opgewacht daar waar ze elke dag ging joggen langs het jaagpad van het kanaal.
Ik heb me op haar geworpen en liet mijn woede, mijn toorn... Over haar neerdalen.
God wat heb ik genoten van haar doodskreten.
Ze probeerde nog te ontsnappen, maar dat mocht niet meer baten.
Ik stak haar in de hals ze viel plat op haar buik.
Dood.
Dan heb ik haar borstkas opengereten, haar hart eruit gehaald en in het kanaal gegooid.
Daarna heb ik haar kadaver ook gedumpt in het water.
Die avond kwam dat stukske recensent eten.
Toen ik hem zag zitten liet ik alles vallen en eiste ik dat hij het restaurant zou verlaten.
Hij lachte me uit in mijn gezicht.
Voor een vol restaurant.
In het bijzijn van MIJN BESTE KLANTEN!
De eerste keer sinds maanden dat het restaurant nog eens echt vol zat.
Toen wist ik... "Gij zijt de volgende!"
Ik nam mijn mes, dat mes dat ik zogezegd verloren was, maar dat ergens in de koude keuken lag.
Om de eerlijkheid van mijn personeel te testen.
Daar heb ik zo mijn methodes voor.
En ging naar buiten.
Ik wist, die Peter Van Hecke had geen auto.
Hij zou het 'Konijnenparkje' doorsteken en zo naar de stad wandelen waar hij zijn appartement had.
Ik overmeesterde hem.
Met veel plezier stak ik dat mes in dat volgevreten lijf van hen.
Ik liep al eerder met zelfmoordplannen rond.
Ik kan de ondergang van mijn levenswerk niet langer aanzien.
Maar voor ik ga neem ik de ergste van mijn criticasters mee de dood in.
Ik hoop dat ze branden in de hel...

Aan mijn familie, vrienden, kennissen, klanten.
Het spijt me voor mijn lafheid.
Aan mijn kinderen, sorry dat ik niet de vader was die ik moest zijn.
Aan mijn geliefde echtgenote Hildegard. Es tut mir leit liebling, es tut mir so leit.
Aan mijn personeel. Sorry dat het zo moest lopen voor jullie. Maar ach.
Als ge geen werk moest vinden, vraag ernaar aan jullie syndicaat, die weten toch beter dan wij hoe ge een zaak moet runnen en welk arbeidsregime het beste is voor een bedrijf.
En voor de rest van het hele onkundige zootje hier in dit land.
Proficiat klotemaatschappij. Ge hebt weer een hardwerkende ondernemer eronder gekregen. Doe nu maar verder met de rest van het zootje parasieten en tamzakken!"

Het dossier werd afgesloten
Bekentenis, dader overleden.
Zaak gesloten, over naar de orde van de dag.
Zelfs onderzoeksrechter Annick Van Achteren besefte dat het geen zin was om nog enige andere pistes zoals die rond de geheime onderzoeken van Peter Van Hecke waar ook Cynthia Verbrugghe aan meewerkte nog verder uit te zoeken.
Hoofdinspecteur Hilde Tabbaert vond het zonde.
Had het gevoel dat ze op haar honger bleef zitten.
Dat Bart tevreden was dat het dossier op die manier werd afgesloten verbaasde haar niet.
En de zelfgenoegzame grijns op zijn gezicht al helemaal niet. Al deed het wel haar bloed koken.
Sarah van haar kant, maakte zich zorgen.
Om Daniella.
Die nu zonder job zat.
Ze zocht haar op, een sporttas en een rugzak stonden midden in de woonkamer.
"Wat ga je doen?" vroeg Sarah.
"Naar Brussel," was het antwoord.
"Ik heb de knoop doorgehakt,  mijn besluit staat vast.
Ik ga naar Brussel voor de opnames van mijn nieuwe album!
Kan onder contract bij een platenmaatschappij ze hebben interesse om een album op te nemen.
Ze hebben mijn werk gehoord dat ik op Youtube heb gezet en hun interesse is groot.
Nu da' k toch zonder werk zit zou 't stom zijn om die kans te laten schieten om eindelijk mijn droom waar te maken. Mijn droom om het te maken als rapster.
Toch."
Ze gordde haar rugzak om en nam haar tas.
"Als ik me haast kan ik de trein van zes uur nemen."
"Moet ik je naar het station brengen met de auto?" stelde Sarah voor.
"Da's vree sympathiek van u maar... "
"Niets te maren," zei Sarah.
"Ik wil afscheid nemen meisje...
Echt afscheid nemen."

Op het perron keken Sarah en Daniella elkaar aan.
"Gij zie mij nog altijd geire, hé Saar?" zei Daniella terwijl ze haar armen rond Sarah's hals sloeg.
"Die vlam in mijn hart is nooit gedoofd Daniella," zei Sarah.
"Maar ja, de liefde voor Alain was sterker.
En nu is Bart in mijn leven gekomen."
"Ge kunt u nog altijd overpeinzen scheetse," zei Daniella.
"Mijn deure en mijn hart stoan olsang veur aa open Saar...
Dat weete."
Dan drukte Daniella haar lippen op die van Sarah die eerst even had omgekeken of ze geen bekenden zag.
Maar het perron was zo goed als leeg.
Het was koud.
Maar in het hart was het warm.
Zo warm.
Een kus.
Een lange kus met stevige halen.
De ogen gesloten.
Dan kwam de trein.
En de tranen in Sarah's ogen.
"Hou u goed meid," zei Sarah.
"Da ga wel lukke ze!" reageerde Daniella die nog snel even haar lippen tegen die van Sarah drukte voor ze haar losliet en op de trein stapte.
De trein vertrok.
Sarah bleef staan op het perron.
Haar hart voelde zo heerlijk warm aan.
De innige kus van Daniella deed zoveel deugd.
Sarah liet haar tranen de vrije loop.
Tranen van spijt omwille van een liefde die niet zijn kon... * "


*HIER KOMEN WE LATER NOG OP TERUG!!

Moordrecensies 7

Sarah en Bart kwamen aan in het mortuarium van het stedelijk ziekenhuis waar ook de onderzoeksrechter en wetsdokter Dirk Dejonghe aanwezig waren.
Naast hem stond een jonge vrouw.
"Dit is juffrouw Karen Huygeleers," stelde Dr Dejonghe haar voor.
"Jufrouw Huygeleers deelde haar appartement met wijlen Juffrouw Cynthia Verbrugghe.
Juffrouw Verbrugghe had geen familie, ze werd vlak na haar geboorte te vondeling gelegd en groeide op in een pleeggezin." De onderzoeksrechter gaf haar een hand, Bart en Sarah volgden zijn voorbeeld.
Karen zag bleek en haar uitdrukking verraadde dat de jonge vrouw erg was aangedaan van hetgeen er met haar kamergenote gebeurde.
Dan opende Dr Dejonghe de deur van de onderzoekskamer, op de tafel lag een lichaam onder een smetteloos wit laken.
Galant leidde hij Karen naar voren tot bij het hoofdeinde hij nam het laken vast.
"Ben je er klaar voor?" vroeg hij.
Karen knikte.
Ze hield net niet de adem in.
Langzaam ontvouwde hij het laken, waaronder het lichaam van Cynthia Verbrugghe lag.
Haar hoofd lichtjes naar links gedraaid, lange slierten blond haar kriskras over haar schouders.
Dr Dejonghe veegde een lok van haar gezicht weg.
Karen hield haar linkerhand voor haar mond.
"Cynthia...
Godverdomme, Cynthia toch."
Karen legde haar handen op de frêle schouders van het jonge meisje dat voor haar op de tafel lag.
Ze zag de lelijke haal van net onder de hals langs haar schouder en huiverde.
Dan draaide Karen zich om, Sarah zag dat ze steun zocht, nam haar handen vast en leidde Karen naar buiten.
"Moet ik een kopje koffie halen voor je?" vroeg ze terwijl ze Karen een zakdoek aanreikte.
"Graag, merci," zei Karen.
"Woonde je al lang samen met Cynthia?" vroeg Sarah.
"Vier jaar," zei Cynthia.
"Voordien woonde ik samen met mijn ex-vriend. Toen die relatie afsprong moest ik op zoek naar een ander onderkomen
Makkelijk was dat niet, want de huurprijzen in deze stad zijn echt wel schandalig hoog.
Zo kruiste Cynthia mijn pad, dat idee van 'in hetzelfde schuitje te zitten', noopte ons om samen een appartement te huren en de kosten te delen."
"Waar leefde die Cynthia van?" vroeg Bart.
"Ik kan me moeilijk voorstellen dat je kan leven van zo'n onnozele blog."
"Dat weet ik jongen," zei Karen. "Dat gij u zo'n dingen niet kunt voorstellen.
Maar ja, voor een rechercheur ben je dan ook een enorme hokjesdenker.
En pas op. Dat zeg ik niet hé, dat zegt mijn nonkel Nico Callens."
Bart keek op: "Ben jij familie van Nico Callens?"
Karen knikte.
"En hij heeft me veel over u vertelt.
Nu ja veel, niet in de zin van 'veel goeds'.
Maar dat hou ik maar beter voor mezelf zeker?
Ik zou niet willen dat ge gezichtsverlies lijdt nu ge eindelijk terug aan de slag kunt als rechercheur.
Is toch waar hé... Spuiterke!"
Bart voelde een ijzige woede in zich opkomen.
"Had Cynthia vijanden?" vroeg Sarah die de gelegenheid zag om door te vragen.
"Tuurlijk wel," zei Cynthia zonder verpinken
"Als foodblogster wijdde ze meermaals artikelen over 'plekken die je beter mijdt als je op je voeding let'.
"Zoals restaurant De Botermand?"
Karen knikte.
"Ey, die pummel had er echt wel om gevraagd hé!
We wilden daar gaan eten Cynthia en ik.
En dat was mijn idee, ik wilde haar trakteren omdat we nu al vier jaar samen woonden als huisgenootjes. Eigenlijk waren we ondertussen meer dan dat.
Cynthia was de beste vriendin die ik ooit heb gehad. Alles kon ik aan haar kwijt... "
Tranen liepen over Karen's wangen. Ze droogde ze af: "Excuseer," zei ze terwijl ze Sarah en Bart aankeek. Sarah wreef over Karen's schouder.
"Enfin soit. Niet meer of die eigenaar herkende haar.
We mochten direct opkrassen.
Wat die ouwe vetpens achter ons en vooral achter haar hoofd slingerde, dat ga ik hier echt niet herhalen hoor. Ik heb een betere opvoeding gehad dan dat ze.
Ofschoon ze tot dan geen enkel artikel over dat restaurant had geschreven.
Maar blijkbaar heeft meneer de drukbezette restaurantuitbaters wel de tijd om te speuren naar foodbloggers zodat hij ze de deur kan wijzen indien ze het zouden wagen om er over de vloer te komen.
Nu ja, niet meer of Cynthia kroop meteen achter haar laptop om een vlammend artikel in haar blog te schrijven.
Ze liet geen spaander heel van dat restaurant en van de eigenaar.
En Cynthia haar blog was populair hoor, dat kan ik u wel zeggen."

"Denk je dat Daniel Bertheloot haar kwaad wilde doen?" vroeg Sarah.
Karen knikte van nee.
"Naast haar blog was Cynthia met heel andere dingen bezig.
Weet je.
Cynthia zat in een instelling als kind.
Tot haar twaalfde verbleef ze daar.
Daar heeft ze dingen gezien en zelf meegemaakt."
"Misbruik zeker?" vroeg Bart plots weer tussenbeide komend.
"Ja Bartje.
Georganiseerd kindermisbruik.
Denk wel dat ge op de hoogte zijt van wat er zich daar in die ene instelling afspeelde.
En ja, er waren meer betrokkenen dan die twee opvoeders en die directeur. Want Cynthia hé.
Die zat in een andere instelling. En daar gebeurde krak hetzelfde!
Maar dat hoort gij niet graag hé.
En wat ge zeker niet graag zal horen is dat Cynthia er een zeer levendige correspondentie op nahield met Daniella Onraedt.
Die zelf getuige was van misbruik, zelf zag en meemaakte wat er in dat kasteel gebeurde waar vele kinderen werden heengebracht, en waar ze zich niets van herinnerden."
"En hoe kon het dan dat Daniella zich dat dan wel herinnerde?" vroeg Bart cynisch.
"Vraag het haar zelf hé, Pipo!" zei Karen die haar diepe misprijzen voor Bart niet kon wegstoppen. De blikken die ze op hem afstuurde spraken  boekdelen.
Maar dat gaat ge niet doen hé.
Gij zoudt de boel nog liever zelf zodanig manipuleren zodat zij ervoor opdraait, haatdragend en rancuneus dat ge zijt."
Op dat moment kruiste de blik van Karen die van Hilde, die als geen ander besefte dat Karen hier heel dicht bij de waarheid zat.
En dit niet alleen vanwege de manipulaties waar ze gisteren nog een einde aan maakte.

"Sarah," zei Hilde achteraf op het bureau
"Jij gaat Daniella opzoeken.
Ik wil meer te weten komen over de correspondentie die ze met Cynthia Verbrugghe onderhield. Bart jij helpt ondertussen met Geert en Patrick, jullie doorzoeken de laptop en gsm van Cynthia."
"How wacht!" zei Bart.
"Ga je Sarah alleen naar die Daniella sturen?"
"Ja." zei Hilde vastberaden.
"Sarah kent Daniella, en weet beter dan wie van ons haar vertrouwen te winnen.
En dat is nodig, want Daniella is niet bepaald iemand die mensen met autoriteit vertrouwt.
Omdat haar vertrouwen in hen net dat ietsje teveel werd geschonden.
Dat meisje weet veel Bart.
Heel veel, over wat er in die instelling gebeurde.
En dat kan gelinkt worden met gelijkaardige gebeurtenissen in andere instellingen.
Cynthia heeft ook in een instelling gezeten als kind.
Als we dat kunnen aan elkaar linken dan werpt dat een heel ander licht op de zaak rond die directeur en die twee opvoeders die kinderen verhuurden aan 'louche onderwereldfiguren'.
Een zaak waarvan ik - en ik niet alleen - al veel langer het vermoeden heb dat er veel meer aan de hand was."
"Tijdverlies!" zei Bart.
"Je zegt het zelf.
Vermoeden.
Kan je ook maar één van die vermoedens hard maken?
Eéntje maar!"
"Nog niet," zei Hilde.
"Maar van af het moment dat dat kan dan dan slaan we toe.
De onderzoeksrechter is hiervan op de hoogte en heeft groen licht gegeven."
"Djeezes jij bent nog erger dan onze hoofdinspecteur in ziekteverlof!
En dat de onderzoeksrechter daarin meegaat.
Terwijl het toch duidelijk is wie er de dader is.
Daniel Bertheloot."
"Nee Bart.
Onderzoeksrechter Annick Van Achteren is formeel.
Liever één piste teveel onderzoeken dan dat alsnog zou blijken dat er een onschuldige achter de tralies terecht komt."
"Daniel Bertheloot is niet onschuldig!" zei Bart.
"Dat dacht je van Daniella ook.
En wil je nu aan het werk gaan? Je hebt al meer dan genoeg tijd verknoeid," zei Hilde terwijl ze knikte in de richting van de deur.

Sarah parkeerde haar dienstwagen in een woonwijk met grauwe monotone meergezinswoningen met schuine daken, balkons met afgebladderde relingen en satellietontvangers tegen de muren.
In deze troosteloze achterstandswijk woonde Daniella.
Het was koud, er lag een fijn laagje sneeuw en de grijze winterlucht deed alles nog grauwer uitzien en aanvoelen dan het al was.
Sarah belde aan.
"Wie is het?" klonk het door de parlofoon.
"Ik ben het, Sarah. Mag ik even binnenkomen?"
Prrrt klonk het, het slot sprong los. Sarah opende de deur en liep de trap op
Een straaltje licht kwam uit de deur van het eerste appartement rechts. "Kom erin," klonk het.
Sarah liep naar binnen, het was gezellig warm in het appartement van Daniella die haar ontving in haar nachtjapon.
"Ca va?" vroeg Sarah die de gelegenheid om Daniella - met wie ze een heel goede band had - eens een dikke knuffel te geven niet aan zich liet voorbij gaan.
"Dat gaat wel," zei Daniella die door Sarah's korte haren woelde.
Ze glimlachte.
"Ge kunt me niet loslaten hé meiske?" zei ze.
Sarah antwoordden niet, maar keek Daniella lange tijd in de ogen.
Een zachte glimlach sierde haar gezicht.
Wat voelde haar hart zalig warm aan nu. Net zo warm als de lichaamswarmte van Daniella die zacht over Sarah's rug wreef.
"Daniella," zei Sarah terwijl ze zich even later in de zetel installeerde. "Ge hebt gehoord wat er met Cynthia is gebeurd?"
"Go jaa... " zei Daniella met verslagenheid in haar stem.
"Wa kan 'k zegge?
Ze hemmen eur hé.
Eerst Peter, nu zij.
En Daniel gaat er voor opdraaien.
Ne mens die worstelde met zichzelf.
Met een joekel van een drankprobleem.
Dienen alcool, dat maakt zoveel kapot. Maar da's legaal hé.
Cannabis, iets da zo heilzaam is... Da's verboden.
En niemand die zich daar vragen over stelt.
Ne mens die wanhopig werd door het faillissement dat boven zijne kop hing.
En ne wanhopige mens doet rare dingen."
"Onderhield je contact via internet met Cynthia?" vroeg Sarah.
Daniella knikte bevestigend.
Cynthia... Werd misbruikt." zei Daniella.
"Maakte hetzelfde mee als ik.
En nog veel meer."
"Hoe leerde je haar kennen?" vroeg Sarah.
"Door op zoek te gaan naar de waarheid.
's Nachts, aan de computer van mijn pleegvader best dat hem sliep.
Ik zat op een goed afgesloten internetforum waarin mensen die dezelfde zaken meemaakte. Op uitnodiging en eigenlijk na heel lang aandringen, maar toen ik met mijn informatie op de proppen kwam waren ze één en al oor ze.
Cynthia was daar ook actief.
We begonnen al rap berichtjes te sturen en met elkaar te chatten op MSN en zo.
En ik heb haar meermaals in 't echt ontmoet.
Kunnen klappen met mensen die iets meemaakten wat dat gij meemaakte.
Ge kunt  niet weten wat dat doet met ne mens Sarah.
Da schept nen band, echt wel."
Daniella beet op haar lip.
Vocht tegen haar tranen
"Cynthia heeft me heel hard geholpen, en ik was de enige met wie ze haar meest gevoelige informatie wilde delen.
'Ik weet dat gij voor gerechtigheid gaat kunnen zorgen moest er mij iets overkomen', zo zei ze.
Want Cynthia moest op haar tellen passen, niet dat ze zich daar veel van aantrok maar toch."
"Waarom moest ze op haar tellen passen."
"Wat dat kik nu gaan vertellen Sarah, vertel ik eigenlijk zwoar tegen mijn goeste.
Maar ik ben blij dat ik het kan vertellen zonder dat dat vervelend 'spuiterke' derbij is."
Daniella dempte haar stem.
"Cynthia was een prostituee.
Een callgirl.
De trauma's en een zware drugsverslaving hebben haar in de prostitutie doen belanden.
Begonnen als tippelaarster, maar omdat ze zo'n schoon meiske was kon ze direct aan de slag als luxe callgirl.
Met een alsmaar luxueuzer wordend cliënteel.
Ze was 'te gast' op seksfeestjes, orgieën en dergelijke.
Waar ze veel van die lui zag die in het kasteel waren.
Dat gaf haar moed om terug te vechten.
Ze kickte af, zei de drugs vaarwel.
Maar bleef als callgirl werken, maar nu op zelfstandige basis.
Ze ging in op de 'fantasiekes' van haar klanten en kreeg het klaar om als hostess te mogen werken tijdens de seksfeestjes in 't kasteel.
Het kasteel dat, en dat weet ik nu dankzij Cynthia heel zeker. Eigendom is van Marcel Leliaert.
Diene smerige rechtse hypocriet met zijn eeuwig gezeik over zeden en moraal, en die ulder flikken aan zich bindt met beloftes van meer geld, meer middelen en meer ondersteuning.
Maar dat moet ik u nie vertellen zekers?
Het is dankzij hem dat Cynthia werd ingewijd in het echte geheim van het kasteel.
"Weette? Het enige wat ze moest doen om zijn vertrouwen te winnen en zijn 'lievelingske' te worden was vlechtekes in heur haar doen en voor 'klein meiske spelen."
Daniella werd stil.
Haar handen trilden en ze kreeg het nu echt moeilijk.
"Weet ge wat dat geheim was Sarah?
Satanische rituelen.
Sarah.
Versta goed...
Ik ben de enige met wie ze hierover sprak.
En...
Ik heb het ook altijd voor mezelf gehouden.
Er is niets van te vinden op het internet, ik heb gegevens op USB-sticks hierover maar dat hou ik voor mezelf.
Cynthia was getuige van een Satanisch KINDEROFFER!!"
Sarah hield de adem in.
"Cynthia omschreef het als 'een gruwelijk tafereel'.
Wat ze met dat kind gedaan hebben, dat ga ik hier niet vertellen.
Want dat is gewoon te gruwelijk voor woorden.
En ik weet...
Ik weet zeker.
Dat ze dat met Naomi... OOK HEBBEN GEDAAN!"

"En Peter Van Hecke?" vroeg Sarah.
"Ook hij wist veel.
Door Cynthia, maar ook aan hem vertelde ze niet wat ze aan mij vertelde.
Maar ze vertelde wel veel aan hem omdat ze er vanuit ging dat hij een integer journalist was die ten onrechte ontslagen was.
En dat was ook zo.
Maar hij bleef verder werken aan zijn onderzoek, hij wilde gerechtigheid laten geschieden zei hij."
"Heeft hij u ook benaderd."
"Tuurlijk wel, wat hadde nu gepeinsd?
Ook ik vertelde hem over Naomi en over hoe ze ineens weg werd gehaald.
Hij wilde daar iets over schrijven, maar wilde daarmee nog wachten tot hij... "
"Tot hij wat? Daniella?" vroeg Sarah.
Ze legde haar hand op die van Daniella.
"Tot hij dat ene ultieme bewijs in handen kreeg.
Een bewijs waar ik ook achter hengel.
En waarvoor ik samenwerkte met Cynthia om het te pakken te krijgen nog voor hij dat in handen kreeg.
Want eerlijk gezegd Sarah... Ik vertrouwde die Peter Van Hecke niet.
Hij wilde geen gerechtigheid, hij wilde wraak.
Hij wilde persoonlijk afrekenen met Marcel Leliaert omdat die het zover kreeg dat hij bij de krant waar hij zolang voor werkte aan de deur werd gezet.
En hij wilde voor hij Marcel Leliaert aan de galg zou praten hem eerst nog goed chanteren.
D'er wa geld uitkloppen.
Den onnuzele kluut!"
Dan ging Sarah haar gsm af.
"Hallo.
Wat zeg je?
Ok... Ik kom eraan!"
Dan wendde ze zich tot Daniella.
"Ik heb slecht nieuws meid." zei ze terwijl ze Daniella vastnam en in de ogen keek.
"Daniel Bertheloot is dood.
Ze hebben hem gevonden in zijn keuken, hij heeft zichzelf van het leven beroofd!"

Moordrecensie 6

"Geloof je die onzin nu echt?" vroeg Bart nadat Sarah vertelde over hetgeen ze van Daniella hoorde.
"Ik dacht dat jij verstandiger was dan dat om de onzin van die sufgeblowde griet te geloven.
Eens te mee het bewijs dat weed de hersenen aantast, echt wel."
"Bart," zei Sarah.
"Daniella heeft veel meegemaakt.
Ze is nog altijd op zoek naar haar zusje weet je wel?
Er is geen spoor naar Naomi, GEEN SPOOR!
Vindt jij dat normaal of wat."
"Ja.
Ik vind dat heel normaal.
Weet je waarom er geen spoor is van Naomi.
Omdat dat meisje nu een eigen leven aan het opbouwen is.
Onder een andere naam, ver weg van de slechte invloed van haar zus.
Ze leeft bij een pleeggezin, en ze zit daar goed.
Ze behaalt goede cijfers op school, ze heeft een eigen vriendenkring.
Naomi, die gaat iets doen met haar leven.
Veel meer dan die zus van haar wiens hersens al te hard door die smerige wiet zijn aangetast.
Haar adoptieouders hebben daar zeer goed aan gedaan om Naomi zo ver te krijgen om haar naam te laten veranderen. En Naomi is gelukkig verstandig genoeg om dat ook effectief te gaan doen."
"Komaan Bart." zei Sarah.
"Nee echt... Komaan!
Geloof jij dat nu echt?
Of zit je dat allemaal uit je duim te zuigen?"
Bart lachte schamper.
Nee Sarah.
Ik zuig helemaal niets uit mijn duim.
Wat ik je daarnet vertelde weet ik goede bron.
Uit eerste hand.
Want Marcel Leliaert heeft zich het lot van Naomi aangetrokken.
Hij doet iets voor mensen die vooruit willen in het leven.
Die duwt hen vooruit.
Het zijn zo'n mensen die de maatschappij nodig heeft.
Mensen met hersenen, met arbeidsethos, met ambitie.
Naomi had dat, dat bewezen toen met haar cijfers op school.
Men heeft terecht ingegrepen toen Daniella destijds met haar wegliep.
Zodat er van Naomi tenminste nog iets goeds terecht kwam.
En al de rest Sarah... IS PRIETPRAAT!!!
Niets meer en niets minder!"
Dan stapten ze het bureau binnen, het zat er vol mensen.
De zenuwen stonden strak gespannen.

Crisisberaad.
Het hele rechercheteam was aanwezig, alsook de commissaris en de korpschef, de onderzoeksrechter en mensen van het parket en de Cel Vermiste Personen.
De onrustwekkende verdwijning van een jonge vrouw.
Haar naam is Cynthia Verbrugghe.
Een jonge vrouw die niet terugkeerde van haar dagelijkse rondje joggen.
Iemand die bij het kanaal waar Cynthia elke dag voorbij komt als ze gaat joggen geschreeuw hoorde.
Bloedsporen, een gescheurd stuk textiel, helemaal onder het bloed.
Reden genoeg om het ergste te vrezen.
"Cynthia Verbrugghe, is dat niet die zogenaamde 'Food & Style blogster'? vroeg Geert Van Quathem de vaste partner van Patrick Muyshondt.
"Ja dat klopt," zei Hilde.
"En ze werd onlangs nog uit De Botermand gezet, zo vertelde de dame met wie Cynthia haar appartement deelde en die haar verdwijning gisteren heeft aangegeven."
"Dat kan ik best begrijpen," zei Bart.
"Ik zou zo'n volk ook niet willen dat kortingen afdingt in ruil voor een goede recensie, enkel en alleen om te parasiteren."
"Dat heeft ze niet gedaan," zei Hilde.
"Wie zegt dat?"
"Haar huisgenote," was het antwoord.
"Want zij zou de rekening betalen, dat kan ze best want ze is verpleegster in het stedelijk ziekenhuis.
Ze wilde haar kamergenote trakteren op een etentje."
"Dan leest ze de blog van haar eigen kamergenote  niet, anders had ze dat wel gelaten.
Als dat mijn kamergenote was, ze mocht meteen haar boeltje pakken.
Echt wel.
Komaan zeg nu zelf.
Als je met zo'n volk omgaat dan breng je toch  alleen maar schaamte en schande over jezelf," zei Bart.
"Genoeg!" zei Hilde.
"Hou je mening maar voor jezelf wil je? Wat nu telt zijn feiten."
"Bon mensen, als ik even kort mag samenvatten?" onderbrak Commissaris Van Marcke de hoog oplopende conversatie.
"Morgen gaan we het kanaal uitkammen, de Cel Vermiste Personen zal zorgen voor de nodige logistieke steun, boten, duikers, infraroodcamera's, enzovoort." vervolgde commissaris Wim Van Marcke. Ook ook andere diensten van onze politiezone zullen paraat zijn.
Ik verwacht jullie allemaal stipt om zes uur morgenochtend hier op het bureau."

De volgende ochtend nog voor het ochtendgloren stonden de rechercheurs aan de oever van het kanaal. Hun blik gericht het wateroppervlak waar regelmatig luchtbellen waar te nemen waren.
Want er waren immers duikers actief.
Een infraroodcamera had 'iets' waargenomen, dus werd er onmiddellijk een duiker op uit gestuurd om op onderzoek te gaan'.
"Hij liever dan ik," zei Sarah terwijl ze haar sjaal wat hoger trok en nog eens extra rond haar hals sloeg.
Het was koud, er lag bij de oever van het kanaal een dun laagje ijs en er stond een scherpe noordenwind. De grijzige lucht verraadde dat de weerman wel eens gelijk zou kunnen hebben met zijn voorspelling van eventuele sneeuwval later op de dag.
Meer en meer luchtbellen kwamen bovendrijven op het wateroppervlak waaruit ineens iets leek op te rijzen.
De duiker kwam boven, wees naar beneden.
"We hebben prijs," zei hij nadat hij zijn zuurstofmasker naar beneden had getrokken.
Sarah voelde een knauw in haar hart.
"Nee toch," hoorde ze Hilde zeggen.
Bart bleef er ijzig koel bij.
Hans Verbeke nam zijn walkie talkie en beval de 'Zodiac' die wat verder dobberde om naar de plek te komen. De motor begon te sputteren en het vaartuig zette zich in beweging. Twee duikers sprongen het water in, de duiker die daarnet bovenkwam zette zijn zuurstofmasker terug op en ging samen met zijn collega's terug naar beneden.
De rechercheurs aan de kant hielden de adem in.
Even later werd een lichaam boven gehaald en in de 'Zodiac' gehesen.
Sarah beet op haar lip en schudde vertwijfeld het hoofd.
Alle bange vermoedens werden bevestigd: Het lichaam dat uit het water werd gehaald was dat van Cynthia Verbrugghe...25 jaar.
Ook haar lichaam vertoonde meerdere diepe messteken.
En een diepe wonde rond de hartstreek.
"De dader heeft haar hart uit haar lichaam gerukt.
Als je zoiets doet dan moet je echt wel vol haat en wrok zitten," zei Wetsdokter Dirk Dejonghe hoofdschuddend.
Sarah's adem stokte toen ze Cynthia's lichaam aanschouwde.
Haar gezicht vertrokken in een ijzingwekkende verbeten grimas. Haar wijd opengesperde ogen.
Haar sweater letterlijk opengereten, haar bovenlichaam half ontbloot.
Een diepe snee in haar nek die haar ruggengraat doorsneed.
"Als de dader eerst haar ruggengraat doorsneed voor hij haar borstkas had opengereten, dan heeft ze vast niet lang afgezien.
Edoch... Ik had niet in haar plaats willen zijn.
Arme meid.
En weeral zo jong.
25 jaar, dat is echt geen leeftijd om te gaan, zeg nu zelf."

Onderzoek bevestigde het verhaal dat ook Cynthia Verbrugghe nog niet zo lang geleden hardhandig uit De Botermand werd gezet door Daniel Bertheloot.
Welks hij zelf toegaf toen hij door Geert en Patrick werd ondervraagd.
"Ja ik heb die meid eruit gezet.
Ik moet dat volk niet.
Die zogenaamde 'foodbloggers' die proberen een korting af te dingen in ruil voor een zogezegde positieve recensie.
En die als je dan weigert je zaak de grond in schrijven.
Zo'n volk moet ik niet hebben.
Vroeger hé.
Ewel, vroeger gingen mensen op restaurant om te genieten van lekker eten.
Nu om op te vallen.
Om te kunnen opscheppen en show te verkopen.
Wat heb je aan die schooiers die eerst een half uur foto's maken van hun eten, enkel en alleen om op te scheppen bij hun leeghoofdige vriendjes?
Die de chef roepen om over de grootste pietluttigheden te gaan zeveren. Alsof ik niks anders te doen heb?
Niks toch.
Vroeger bestond mijn cliënteel uit mensen met klasse, mensen van aanzien.
Nu komen er alleen nog schooiers en aanstellers over de vloer.
Mensen die denken even te moeten gaan vertellen hoe je moet koken, terwijl ze zelf nog geen ei kunnen bakken, komaan!
Ik heb ook mijn trots en beroepseer hé zeg!"
"Waar was u vrijdagmorgen tussen negen en tien?" vroeg Patrick.
"Op terugweg van de vroegmarkt in Brussel.
Ja ik ga nog elke dag naar de vroegmarkt, weet ik tenminste wat ik koop ja.
Wat je met die kluchtmannen die zich tegenwoordig leveranciers noemen niet kan zeggen.
In de vroegmarkt koopt ge in vertrouwen en niet zelden rechtstreeks van de kwekers of telers."
"En welke afrit heb je genomen?"
"Langs het kanaal ja.
Het is een omweg, maar met die werken bij de andere oprit verlies je veel te veel tijd."
"OK.
Kijk meneer Bertheloot.
Voorlopig laten we je gaan.
Maar je blijft ter beschikking voor het onderzoek!"

Moordrecensies 5

Bart was nog altijd ijverig aan het werken aan zijn verslag.
Tussendoor nam hij een slok water van het flesje dat naast zijn klavier stond.
Net op dat moment zag hij dat Patrick een klontje suiker in zijn koffie wilde doen.
Bart stond recht en liep op hem af en pakte zijn hand vast.
"Wat gaan we doen Patrick?" vroeg hij.
"Laat mijnen arm los, Godverdomse zeveraar!" riep Patrick uit.
"Antwoord op mijn vraag Patrick...
Wat gaat ge doen?"
"Ziet ge toch zelf wel zeker!
Suiker in mijn koffie doen.
In mijn koffie.
Hebt ge dat goed gehoord Bartje 'betweter' Holvoet?
MIJN koffie.
Niet die van u.
Dus moet gij u ook niet moeien, hebt ge dat godverdomme verstaan?"
"Oh ja, is dat zo?
Ik denk daar anders over Patrick Muyshondt," zei Bart. "Dat weet ge.
Wij zijn een team Patrick.
En een team, da's zoals een ketting.
En een ketting Patrick.
Die is maar zo sterk als zijn zwakste schakel.
Als gij uw lichaam zo verzwakt.
Door u vol te stoppen met veel te veel suiker.
Verzwakt ge dit team.
Kijk hier! Koffiekoeken.
Weeral koffiekoeken!
Kijk Patrick.
Ik herhaal het.
En ga het blijven herhalen.
Tot in den treure toe.
Ge zijt flik...
Vergeet dat niet!!!"
Bart gooide het suikerklontje in de vuilnisbak.
"Ge moogt het weten Patrick.
Meer nog... Iedereen mag het weten.
De dag dat ik hier de leiding heb.
En die dag zal komen.
Sneller dan jullie denken.
Die dag.
Zal er veel veranderen.
Echt wel.
Daarom dat ik nu al begin te hameren op het belang van een gezond voedingspatroon en het werken aan jullie conditie.
Zodat jullie er al wat aan gewend zijn.
Want dat zal het eerste zijn dat ik ga doen, echt wel.
KOMAF MAKEN MET JULLIE LAKSE HOUDING OMTRENT FYSIEKE PARAATHEID!!!"

Patrick stond recht en liep naar de deur.
"Gij fucking Godverdomse moeial!!" Schreeuwde hij.
"Dit is de druppel gast. Dit is echt wel de druppel!
Ik ga nu naar de commissaris.
En als dat zo voort blijft duren met uw eeuwig gemoei en uw doordrammerij.
Dan vraag ik mijn overplaatsing aan.
Kots en kotsbeu ben ik het Godverdomme!!!
ETTER!!!"
Bart zette zich achter zijn bureau en typte verder.
Alsof dit alles de normaalste zaak van de wereld is.
Het was niet de eerste keer dat hij Patrick Muyshond in het vizier nam.
Om hem te wijzen op zijn 'slechte voedingsgewoonten.
Nu is Patrick iemand die verzot is op snoep en frisdrank.
En zijn ontbijt bestaat steevast uit koffiekoeken of boterkoeken.
Bart was vastbesloten om daar tegenin te gaan.
Wilde van 'een goede fysieke paraatheid' zijn stokpaardje maken.Dan kwam Hoofdinspecteur Hilde Tabbaert binnen.
"Bart Holvoet! Naar mijn bureau... NU METEEN!" Riep Hilde kordaat.
Bart keek op vanop zijn computerscherm.
"Waarom?" vroeg hij.
"Omdat ik het je beveel als zijnde je rechtstreekse overste."
Ze knikte om hem tot spoed aan te manen. "Allez is 't nog voor vandaag of hoe zit het?
Oh print je verslag maar uit en neem het maar mee."
Bart printte het verslag uit en slofte met dikke tegenzin naar het bureau van Hilde die eens hij binnen was de deur achter zich dichttrok.
Ze griste het geprinte verslag uit zijn handen en bekeek het terwijl ze zich  neerzette achter haar bureau. "Zet u neer!" gebood ze.
Hilde legde het verlag voor zich op het bureau.
"Wat zijt gij van plan kameraad?" vroeg ze.
"Noem jij dat een verslag van een huiszoeking?
Weet je hoe ik dat noem?
Een slechte politieroman.
Dat je Daniella Onraedt niet kan luchten Bart, dat weet ik al langer.
En dat het niet alleen gaat omwille van de afloop van dat incident in dat kraakpand dat weet ik ook.
Je andere collega's niet.
Maar ik wel Bart.
Weet je.
Zelfs Alain Donck, wie ik hier nu vervang weet er niets van.
En dat is jouw geluk. Want als er één iets is waar Alain een grondige hekel aan heeft dan zijn het jongetjes zoals jij die met een lange arm in het politie apparaat worden binnen geloodst.
Jongetjes wiens bek veel te groot is vergeleken met wat ze bewezen hebben!
En weet je wat Bart Holvoet.
Ik treed hem daarin volledig bij!!!

Hilde nam de hoorn van de telefoon die ineens afging af en legde deze weer in de haak. Ze wilde nu even echt niet gestoord worden.
"Kijk Bart." vervolgde ze.
"Daniella die heeft een miserabele jeugd gehad.
Zeg maar gerust, een ROTJEUGD!
Moest je de moeite hebben genomen om haar dossier - en dan bedoel ik haar volledige dossier - te lezen. Dan zou je dat weten.
Na een kindertijd vol bittere armoede die eindigde met de brutale dood van haar moeder en broer kwam ze in een jeugdinstelling terecht samen met haar zusje.
Van wie ze brutaal gescheiden werd na een zeer vreemde beslissing van de jeugdrechter.
Een niet onbesproken jeugdrechter trouwens, maar dit geheel terzijde.
Dat ze gescheiden werd van haar zusje, brutaal en onverwacht.
Dat heeft haar gekraakt Bart.
Ik denk niet dat gij dat beseft als overbeschermde fils-a-papa.
Echt niet.
Gij zijt nog altijd wrokkig op haar omwille van hetgeen ze u lapte.
En ge schreeuwt van de daken dat ze veel te mild gestraft is.
Als het aan mensen als u ligt dan zou zo'n meisje voor eeuwig moeten boeten voor hetgeen ze in haar jeugd misdaan heeft.
Terwijl ge zelf niet onbesproken zijt, waar of niet?
Wel Bart, ik ga je iets zeggen. Klaar en duidelijk.
Niet met mij Bart Holvoet.
Hoor je me?
Niet met mij!
Ik heb zonet Sarah de opdracht gegeven om naar Daniella te gaan en haar opnieuw te ondervragen over waarom ze volhoudt dat haar werkgever onschuldig is.
Want ik denk dat ze daar een heel specifieke reden heeft."
"Jij stuurt haar zomaar weg, zonder partner?" vroeg Bart ontzet.
"Ja dat doe ik.
Voor ik alle bevindingen overmaak aan het parket, die ertoe zullen leiden dat een moegetergde man voor lange tijd achter de tralies zal verdwijnen voor de moord op een recensent die net iets te harde artikelen over hem schreef.
Een recensent die tot zo'n tien jaar geleden een zeer gerenommeerd onderzoeksjournalist was tot hij door de krant waar hij jarenlang werkte op staande voet werd ontslagen na een veroordeling voor laster en eerroof.
Omdat hetgeen waarover hij schreef bepaalde hoge lui in een slecht daglicht dreigden te stellen."
"Zonder bewijs," reageerde Bart.
"Doet er in deze niet toe.
Er zijn teveel mensen die er voordeel bij hebben dat Peter Van Hecke voorgoed zwijgt en daarover wil ik zekerheid, eer ik ook maar één iets overmaak aan het parket of de onderzoeksrechter.
Oh ja, jij gaat Geert en Patrick helpen, ze zijn bezig met een onrustwekkende verdwijning en die heeft nu even alle prioriteit.
Cynthia Verbrugghe, 28 jaar.
Kwam niet terug van haar dagelijks rondje joggen. Haar roommate kwam gisterenmiddag haar verdwijning aangeven. Commissaris Van Marcke heeft zonet de Cel Vermiste Personen ingelicht, er volgt nog deze namiddag een briefing.
Oh nog dit.
Jij gaat ophouden met het klein kind uit te hangen tegen Patrick, is dat duidelijk!
Als hij koffiekoeken wil eten of cola wil drinken. Dan zal hij dat doen.
Die jongen heeft veel meer levenservaring in zijn kleine teen dan jij in je hele lijf.
En hij heeft drie zeer voorbeeldige kinderen die op hun jonge leeftijd stukken volwassener zijn dan jij, mag je best weten... Snotneus!
En ga nu maar naar Geert en Patrick en snel.
En vergeet de deur niet achter je toe te trekken."

Intussen nam Sarah plaats in de divan in het kleine appartementje van Daniella Onraedt.
"Wil je iets drinken?" vroeg Daniella. "Heb een lekkere smoothie gemaakt met maar liefst zeven verschillende vruchten, een vitaminebommeke. Een keer proeven?"
Sarah zei geen nee.
Eens Daniella twee groengele smoothies had uitgeschonken zette ze zich naast Sarah.
"Denkte gulder nog altijd dat Daniel Bertheloot Peter Van Hecke heeft vermoordt?" vroeg Daniella.
Sarah zuchtte.
"Alle bewijzen spreken tegen hem Daniella," zei ze.
"Dat zouden ze wel willen ja, godverdomme.
Peter Van Hecke voor eeuwig het zwijgen opgelegd en een onschuldige achter de tralies, enkel en alleen omdat hij Peter Van Hecke nie kost rieken of zien."
"En omdat we zijn koksmes vonden in de vuilnisbak. Onder het bloed. Bloed van Peter Van Hecke, zo bleek uit forensisch onderzoek, dat ik notabene heb uitgevoerd." vulde Sarah aan.
"En met alleen de vingerafdrukken van Daniel Bertheloot erop."
"En wie heeft dat mes gevonden? Gij?" Vroeg Daniella.
"Nee, Bart.
Hij wilde perse bewijzen dat er ook in 't Konijnenpark junks rondlopen en er hun spuiten achterlaten. En dan kwam ie met dat mes op de proppen."
"Goe gespeeld. 'spuiterke'." zei Daniella cynisch.
"Nee echt.
Goe gespeeld.
Is toch duidelijk dat dat allemaal opgezet spel is.
Heeft er nog niemand van ulder zich afgevraagd waarom zo'n brutaal stuk 'nazizwijn' met een gewelddadig verleden zomaar flik en zelfs rechercheur kan worden?
Of moogde gulder u dat nie afvrage?"
Daniella keek Sarah aan met haar diepe doordringende blik.
"Sarah...
Dienen Bart Holvoet, da's ne mol.
Zijne pa was Rijkswachtofficier en zijn naam werd meermaals genoemd in dossiers over de loden jaren.
Moet maar nekeer aan uwe chef Alain Donck vragen.
Trouwens hoe is 't met den Alain.
Wenst hem maar vele beterschap van mij ze."

Daniella keek voor zich uit.
Het mag worden gezegd, Daniella is een prachtmeid.
Lang zwart haar, diepe donkere ogen, klein van stuk, doch stevig van postuur met behoorlijk brede schouders, felle vooruitstekende boezem en een mooie ronde kont waar ze erg trots op is.
Ze is slank en haar buik is behoorlijk afgetraind, ze is dan ook enorm bezig met haar gezondheid.
Daniella is veganist en eet voornamelijk bio. Sinds kort heeft ze ook zo goed als alle kunstmatige zoetstoffen uit haar dieet verbannen.
"Suiker is de grootste verslaving die er bestaat," zegt ze. "Dat doen ze in alles, en dat om ervoor te zorgen dat we blijven vreten en blijven in gewicht toenemen.
En vooral... Omdat ze ons dom en apathisch willen houden!
Ze willen ons dom houden snapte dat niet," zegt ze dan altijd.
Ze droeg een wit t-shirt met Mickey-Mouse print en een hagelwit slipje.
Meer niet.
En daar had ze geen enkel probleem mee.
Ach ze kende Sarah immers goed genoeg als zijnde vrijwilliger in het jeugdhuis waar ze regelmatig gaat draaien en op woensdagnamiddag - toevallig de vaste sluitingsdag van De Botermand - de wekelijkse knutsel en speelnamiddag organiseert voor de jongste leden van het jeugdhuis.
"Ge weet toch dat diene Peter Van Hecke tot zo'n tien jaar geleden een berucht onderzoeksjournalist was?" vroeg Daniella.
"Ik dacht al dat die naam mij iets zei," antwoordde Sarah.
"Ewel, hij deed in den tijd onderzoek naar misbruik van instellingskinderen.
Instellingskinderen die werden uitgeleend aan pedofiele netwerken waar jonge kinderen misbruikt werden.
Peter kwam er op uit dat in tegenstelling tot wat politie en gerecht in den tijd beweerden, dat niet het werk was van enkele opvoeders en een directeur die zich lieten omkopen door louche onderwereldfiguren.
Maar dat hier een netwerk achter zat waar hoge mannen achter zaten. Die opvoeders en dienen directeur die veroordeeld werden dat waren maar kleine garnalen, pionnen.
Snapte?
Peter Van Hecke kwam er op uit dat toenmalig Vlaams minister van welzijn en gezin  Marcel Leliaert dat allemaal organiseerde.
En hij wilde dat meteen uitbrengen.
Daar een reportage over schrijven.
En ja daar heeft hij veel problemen mee gekregen.
Maar alles wat hij schreef was waar.
Ik heb het zelf allemaal meegemaakt Sarah, dat weet ge.
Ge weet wat gebeurd is met mijn zusje.
Met Naomi..."

"Ja Daniella" zei Sarah.
"Ik heb haar gekend, toen ze samen met jouw op vakantie kwam in het vakantiecentrum waar ik als monitrice werkte.
Naomi was zo'n lief meisje Daniella.
Je mag het weten hoor.
Ik denk nog elke dag aan haar."
Daniella vertelde over haar zusje Naomi.
De enige familie die ze nog had nadat haar moeder en broer werden vermoordt door haar eigen dolgedraaide vader.
Samen zaten ze in een instelling voor geplaatste kinderen.
Daar zaten samen met andere kinderen van verschillende leeftijden in dezelfde leefgroep.
De oudste kinderen zorgden voor de jongsten.
Zoals grote broers en zussen voor hun kleinere broers en zusjes zorgden.
Zo bleven kinderen ook samen, groeiden ze samen op.
En gingen ze samen naar zee, daar leerde Daniella Sarah kennen die ze later terug zou zien in het jeugdhuis waar Sarah wel eens een handje toesteekt als vrijwilligster.
Maar toen kwam er een nieuwe directeur en met hem nieuwe opvoeders
En alles veranderde.
De leefgroepen werden gescheiden, kinderen werden voortaan bij hun eigen leeftijdsgenootjes ondergebracht.
Maar er was meer.
Kinderen moesten mee naar 'feestjes'.
En wat er op die feestje gebeurde daar hadden ze het raden naar.
Daniella rook onraad.
Zeker toen haar zusje ook mee moest naar zo'n feestjes.
"Ik wilde dat niet," zei ze.
"Dees was nie goe, ik moest haar daar weghalen.
Dan zijn we weggelopen, Naomi en ik.
Maar ze hadden ons te stekken.
Ik kreeg een ferm sermoen van de jeugdrechter, maar da kost mij nie schele weete.
Op een dag.
Ik... "
Het werd Daniella even te machtig.
"Ik had op school boel met een meiske.
En dat meiske daagde mij uit.
Zei echt lelijke dinges over mij.
En ik ben eur aangevloge.
Ze trokken mij van eur weg en ik moest die dag op school blijven.
Strafstudie.
Toen ik terug in de instelling was kwamen een paar van de kleinste gastjes naar me toe.
"Naomi is weg," zeiden ze.
Ik liep naar eur kamerke.
Haar kleren en spulletjes... weg.
Waar naartoe.
Weette wat ze zeiden Sarah?
Dat het mijn schuld was.
Dat het godverdomme MIJN SCHULD WAS!!!
Dat de jeugdrechter zich verplicht voelde om Naomi tegen mij te beschermen.
Want ik was 'wispelturig' en 'labiel' in hun ogen.
Niet lang daarna zei er één van de jongere kinderen dat ze Naomi hadden gezien op 'het feestje'
Ge weet wel die feestjes waar ze naartoe moesten.
Ze hadden eur te pakken.
Ze wilden eur, en ze kregen eur...
Wat ze vertelde toen ik eur stiekem opzocht in de leefgroep, over zich moeten uitkleden en op de foto gaan.
Dat was nog maar het begin.
Ze wilden haar.
Die smerige perverten wilden haar.
En ze kregen haar... "

Daniella huilde.
"Naomi," prevelde ze zacht.
Ik ben op onderzoek gegaan.
In't pleeggezin waar ik van mijn twaalfde tot mijn vijftiende woonde heb ik onderzoek gedaan.
Nachten heb ik stiekem aan de computer op bureau van mijn pleegvader gezeten.
En zo veel aan de weet gekomen.
Door toedoen van Peter Van Hecke en de artikelen die hij schreef, en die hij in oorspronkelijke en ongecensureerde vorm bijhield op zijn eigen website die ze intussen online hebben gehaald, heb ik kunnen achterhalen welke feestjes dat waren waar de kinderen uit het tehuis waar Naomi en ik zaten naartoe moesten.
Feestjes in een kasteel waar voornamelijk hoge heren aanwezig waren, politici, zakenlui, diplomaten. Gasten van adel.
Feestjes waar die hoge lui zich amuseerden... Met kinderen.
Piepjonge kinderen.
En alsof dat niet genoeg was Sarah... "
Daniella verbeet haar tranen. Sarah legde haar arm rond Daniella's schouder en keek haar met een warme blik aan.
"Ze hielden daar - dat heeft Peter Van Hecke mij in een vertrouwelijke mail toevertrouwd - Orgieën.
Georganiseerd kindermisbruik.
Waarbij kinderen niet alleen werden betast of zelfs verkracht.
Maar ook gemarteld.
Soms zelfs tot de dood toe... "
"Meen je dat?" vroeg Sarah onthutst!
"Ik ben er zelf nog niet uit," zei Daniella met gebroken stem.
Tranen liepen over haar wangen, de emoties werden haar te machtig.
"Werd Naomi uitgeleend aan één of andere gestoorde pedofiel die daar veel wilde betalen? Of gewoon 'doodgemarteld' tijdens een orgie waar rijkelui aanwezig waren die weten dat ze daarmee toch zouden wegkomen?
Ik weet het niet.
Ik heb geen harde bewijzen.
Nog niet.
Maar ik heb wel sporen.
Ik heb een hele hoop gegevens, en ja sommigen komen van Peter Van Hecke.
Die dingen heeft gehoord en vooral gezien.
Hij hield zich de laatste jaren 'low-profile', door zich bezig te houden met zaken die erg onder zijn niveau waren.
Zoals restaurantrecensies.
Maar ondertussen werkte hij voort aan zijn onderzoek.
Met hulp van derden.
Ik was daar één van.
Ik heb ook heel veel informatie.
En om meer te weten te komen over mijn zusje gaf ik die door aan Peter Van Hecke.
Een soort informatie ruilhandel zeg maar.
Peter bracht mij op een spoor Sarah.
Snapte?
Niet meer of 'ze' wisten waar hij stiekem mee bezig was.
En willen hem doen zwijgen.
En hiervoor een kok voor laten opdraaien wiens restaurant aan de rand van het faillissement staat, en van wie door het grote publiek, allez ja... Het geïnteresseerde publiek geweten is dat hij op meer dan gespannen voet stond met Peter Van Hecke.
Tuurlijk dat dat voor 'de elite' een kans is om die vervelende klokkenluider voorgoed het zwijgen op te leggen.... "

Moordrecensies 4

"Ik ben onschuldig!!!" Riep Daniel Bertheloot toen hij in een anonieme politiewagen werd geduwd die zowat omringt was door journalisten en fotografen.
"Ik heb Peter Van Hecke niet vermoord!
Echt niet!"
De deur sloeg dicht en de agenten maanden de reporters aan om plaats te maken zodat de auto kon vertrekken.
Als een speer ging het zwarte anonieme voertuig er vandoor met een loeiende sirene en het blauwe licht op het dak.
"Goed," zei Hoofdinspecteur Hilde Tabbaert. "Bart en Sarah jullie nemen de leiding over de huiszoeking en ondervragen het personeel. En dan vooral over de ruzie gisterenavond tussen Daniel Bertheloot en wijlen Peter Van Hecke.
"Tot uw orders Hoofdinspecteur," zei Bart.
Daarna gingen ze naar binnen waar agenten al het restaurant, de keuken en vooral het bureau van Daniel Bertheloot achter de keuken doorzochten.
Dan kwam Daniella Onraedt de keuken binnen.
"Wat est er iere gebeurd?" vroeg ze met haar hoorbare Gentse tongval.
"Daniel Bertheloot is gearresteerd, hij wordt verdacht van de moord op Peter Van Hecke." zei Sarah.
"Met wie dat em gisterenavond serieus boel had," viel Daniella bij.
"Klopt, heb je er iets van gehoord?" vroeg Sarah.
"Da zal nog nie zijn, ge kost die twee oren brullen tot in 't afwaskwartier waar da 'k Dieudonné nog wat een handje hielp achter 't service."
"Kan u me vertellen wat uw werkgever deed na het service, en vooral na de ruzie met Peter Van Hecke, is hij weggegaan?
Of naar boven gegaan?"
"Hij had zich teruggetrokken in zijnen bureau om de rekeningen te maken, de bestellingen te doen en al da soort dingen.
En tons lot ge hem beter gerust.
Sourtout als em gezopen had."
"Drinkt Daniel veel?" vroeg Sarah.
"Ik moet daar eigenlijk over zwijgen," zei Daniella. "Maar in een schuif van zijn werktafel aan de kant van 't fornuis, daar bewaart hij altijd ne fles cognac. En daar neemt hij tijdens 't service af en toe ne serieuze slok van.
Mor wijlder meugen doar nikske van zeggen ze want dan schiet em uit zijn kramme zulle."
"Hoe gedroeg Daniel Bertheloot zich gisterenavond? Hoe was zijn stemming? Zijn houding tegenover jullie?" vroeg Sarah.
"Gelijk als altijd hé, allez ja.
Viesgezind, roepen en tieren, schelden en met dingen gooien gelijk ne razige zot.
Wijlder lopen op de tippen van ons tenen ze, echt wel.
Maar ergens verstoan ik hem ze.
't Ga nie goe met 't restaurant.
Gisteren zat het goe vol, maar d'er zijn dagen waarop we maar twee of drie tafels hebben.
Da's met die slechte recensies, en 't feit dat ie op korten tijd twee van zijn drie sterren verloor."
Dan keek Daniella Bart en Sarah aan.

"Maar weet één ding.
Daniel Bertheloot heeft dat niet gedaan.
Hij heeft Peter Van Hecke nie vermoord.
Echt nie."
"Wij denken daar anders over," zei Bart.
"We vonden zijn chefmes in een vuilbak vlak bij de plaats waar het levenloze lichaam van Peter Van Hecke werd gevonden."
"Daniel is zijn mes al een hele tijd kwijt.
Hij heeft er een nieuw, dat hij ook heeft laten graveren, dat ligt in de keuken, ik kan 't u tonen waar.
Maar dat is niet dat mes dat gulder gevonden hebt.
Nog nekeer.
Daniel is onschuldig.
Geluuf mij.
Daniel Bertheloot is ne razige zot, ne racistische scheldaap en een koleriek stuk miserie.
Maar dat is gene moordenaar.
Echt niet.
Waarom zou hij alles waar hij voor heeft gewerkt en geleeft kapot maken?
Veur zo'n stukske journalist toch nie zeker?
Dieje is nie zot ze
Daniel leeft voor zijn zaak.
Vecht voor zijn zaak.
Misschien niet altijd op de goei manier.
Mor hij vecht er voor.
En ook al is 't ne verschrikkelijke colerigoard.
Hij is ne goeien baas ze.
Echt wel.
Hij betaalt goed.
We mogen wulder na 't service ietske drinken, ik drink dan altijd e fruitsapke want ik drink genen alcool.
En dieje ziet mij geire.
Ook al weet hij da 'k me niet laat doen en ook opneem voor Dieudonné den afwasser hier.
Dieje komt uit Senegal en hij krijgt het af en toe hard te verduren van Daniel.
Hij is nie vies van racistische opmerkingen.
Maar Dieudonné doet zijn werk goed en dat weet Daniel ook wel.
Nog nekeer.
Dat is gene moordenaar."
"Daniella, hoe lang werk jij hier al?" vroeg Bart ineens.
"Eén jaar," zei Daniella.
"Het was ofwel dadde ofwel van den dop gesmeten worden.
DJ'en en teksten schrijven is in hun ogen geen volwaardige job.
Zelfs nie voor een deeltijdse uitkering
Dus ja.
Heb kik dat ier mor aangepakt hé.
Den tijd van in kraakpanden rondhangen en boel zoeken met de flikken is voorbij ze spuiterke."
Sarah zag hoe Barts gezicht vertrok toen Daniella hem 'spuiterke' noemde.
"Hoe lang is Daniel Bertheloot dat mes al kwijt?" vroeg Bart die zijn best deed om zo onverstoorbaar mogelijk over te komen.
"Een maand of zes," zei Daniella terwijl ze haar schouders ophaalde.
"Hoe kan een chef kok zijn koksmes nu kwijtraken, koks - zo weet iedereen - zorgen voor hun messen als een moederkloek voor haar kuikens.
Of heeft iemand het weggenomen?
Die afwasser of zo?"
"Da's weer typisch iets voor u hé spuiterke!!" zei Daniella terwijl ze Bart met een venijnige blik aankeek.
"Echt iets voor een telgske uit een notoire zwartzakkenfamilie met veel te veel connecties.
Dieudonné probeert hier iets van zijn leven te maken.
Dat is de zachtaardigste gast dat ik ken.
Te goed voor deze wereld zelfs.
Maar ja 't is ne zwarten hé.
Inferieur in uw ogen, just gelijk krakers, daklozen, cannabisgebruikers en alles wat afwijkt van uw zielige kleinburgerlijke moraal.
He spuiterke!!!"
Bart stond recht, gunde Daniella geen blik meer.
Liep naar enkele agenten die het bureau aan het doorzoeken waren en enkele dozen naar de auto buiten droegen.
"En iets nuttig gevonden?" vroeg hij.
"Een stapel exemplaren van het culinaire maandblad 'Smaakvol' waar Peter Van Hecke voor schreef.
De recensies van Peter Van Hecke had hij er uit geknipt en die zaten zo blijkt in een aparte map.
Daarbij een tekst.
"Ooit ga ik die 'zever in pakskes' tegen u gebruiken smeerlap!" stond erbij.
"Goed werk," zei Bart.
"Ik denk dat we beter kunnen opkramen en naar het bureau gaan Sarah.
We hebben genoeg gegevens nu."

Op het bureau zat Bart ijverig achter zijn PC te werken aan het verslag van de huiszoeking op basis waarvan Hoofdinspecteur Hilde Tabbaert het proces verbaal zou opmaken dat dan aan de onderzoeksrechter en Procureur Des Konings zou worden opgemaakt.
Hij zij geen woord.
Sarah was intussen bezig met de stalen van het bloed dat aangetroffen werd op het koksmes dat Bart in de vuilnisemmer vond te onderzoeken, bloed dat tot dezelfde bloedgroep behoorde als wijlen Peter Van Hecke.
Ook stonden er maar van één persoon vingerafdrukken op, van Daniel Bertheloot.
"Het is meer en meer duidelijk dat Daniel Bertheloot de dader was," zei Sarah.
Bart antwoordde niet en typte ijverig verder.
"Wie zegt dat?" vroeg Bart ineens.
"Ik.
Allez ja, alleen zijn vingerafdrukken staan op het mes."
"Wil niets zeggen Sarah," zei Bart zonder op te kijken van zijn scherm.
"De moordenaar kan handschoenen aangedaan hebben.
En er stond een doosje wegwerphandschoenen in de koude keuken.
Aan de kant bij de deur naar de afwasruimte."
"Wat wil je daarmee insinueren Bart?" vroeg Sarah met enige irritatie in haar stem.
"Ik insinueer niet, ik stel alleen maar vast," zei Bart.
"Weet je? Als De Botermand sluit?
Dan staat juffrouw Onraedt op straat.
Waar of niet?
Bij de VDAB aankloppen moet ze niet doen, want ze heeft al veel te lang op de kap van de belastingbetaler geleefd.
En ook al kunnen ze in de horeca elke werkkracht gebruiken, niet alle werkgevers in de horeca zijn zo gek om een ongeleid projectiel als die Daniella in dienst te nemen.
Daniel Bertheloot is veel te goed ja.
Als je zo'n volk aanneemt is het toch niet moeilijk dat het slecht gaat met je restaurant.
Selectief zijn in wie je aanneemt is het begin van een goede onderneming.
Als ik een eigen zaak moest hebben, dat wicht kwam er niet in.
Dan liever zelf inspringen en desnoods dag en nacht doorwerken."
"Komaan Bart! Overdrijf je nu niet een beetje?" Vroeg Sarah verontwaardigd.
"Nee ik overdrijf niet."
"Nee tuurlijk niet," reageerde Sarah cynisch.
"Moet je eens goed naar mij luisteren Bart." stak Sarah van wal.
"Daniella is al vijf jaar niet meer in aanraking gekomen met het gerecht of met de politie.
Ze woont zelfstandig, heeft nu een vaste job, en ze is zo goed als schuldenvrij.
Moet zelfs geen beroep meer doen op een sociaal bemiddelaar."
"Oh ja is dat zo?
Allez ja, wat is je punt Sarah?
Moeten we voor haar applaudisseren of wat?
Die meid komt er wat mij betreft veel te gemakkelijk van af na al hetgeen ze aangericht heeft!
Ze zou verdomme levenslang uit haar burgerrechten ontzet moeten worden ja!"
Sarah stond recht.
"Jeezes wat ben jij toch een rancuneus ventje!" riep ze uit
"Kunt ge het zo slecht verkroppen dat je ooit door haar toedoen een blaam gekregen hebt ja?
Godverdoms klein kind!!!"
Sarah verliet het bureau en liep naar buiten.
Snoof de kille vrieslucht op en keek naar de lucht.
"Dit was nu hetgeen ze zo hard haatte aan hem.
Zijn rancuneuze instelling.
Zijn bekrompen ideeën.
Wie eenmaal iets fout deed, of erger nog. Hem in verlegenheid bracht.
Kon bij Bart niets meer goed doen.
Daniella woonde een tijdlang in een kraakpand, tot de politie er binnenviel.
Toen een jonge agent een andere kraakpandbewoonster, en tevens een goede vriendin van Daniella hardhandig aanpakte kwam Daniella tussenbeide. Ze krabde hem in het gezicht toen ze hem van dat meisje wegtrok waarna ze hem een flinke trap in de benen verkocht.
Op aangeven van Daniella diende het meisje klacht in tegen Bart wegens ongeoorloofd geweld. En ze kreeg gelijk.
Bart kreeg een blaam.
Later werd hij, ook door toedoen van Daniella ook nog een tijdje geschorst en het scheelde niet veel of hij mocht zelfs een kruis maken over zijn verdere carrière  bij de politie, doch daar stak zijn vader oud Rijkswachtofficier Ernest Holvoet wel even een stokje voor.
Maar daar komen we later nog op terug.

Dan voelde Sarah iemand op haar schouder tikken.
"Gaat het Sarah?" vroeg Hilde.
"Ja het gaat wel, had gewoon behoefte aan frisse lucht."
"Had je daarnet ruzie met Bart?"
"Euh... Oh nee gewoon een meningsverschil, meer niet."
"Niet liegen Sarah," zei Hilde streng.
Sarah zuchtte en liet haar schouders hangen.
"Bart wil die moord in de schoenen van Daniella Onraedt schuiven, die in de keuken van De Botermand werkt."
"Wat?" vroeg Hilde verontwaardigd.
"Maar daar steek ik een stokje voor!" zei ze terwijl ze met haastige stap terug naar binnen ging.
"Godverdomme," dacht Sarah.
"Ik had beter gezwegen."

Moordrecensies 3

Sarah ontwaakte.
Ze sloeg haar armen opzij, zocht naar het warme lichaam van Bart die haar de hele nacht lang in zijn armen hield.
Maar hij was er niet.
Ze rechtte zich en keek rond. "Waar is hij toch naartoe?" vroeg ze zich af.
Ze voelde dat zijn plek nog warm was, dus lang kon hij nog niet weg zijn.
Dan ging de deur open.
Bart kwam de kamer binnen met een dienblad met daarop brood, twee kommetjes muesli en een karaf vers geperst fruitsap.
"Goeiemorgen Sarah," zei Bart. Hij had een handdoek strak rond zijn lendenen geslagen waarin hij een flinke knoop had gelegd om alles op zijn plaats te houden.
Zijn strakke en gespierde lichaam blonk in het binnenkomende ochtendlicht. Sarah reikte met haar handen naar het dienblad en hield deze op haar schoot. "Dat ziet er lekker uit," zei ze.
Bart knoopte zijn handdoek los en liet deze op de grond vallen, waarna hij in bed kroop en het laken terug over zijn lichaam sloeg.
"Ontbijt op bed, speciaal voor jou."
"En onze duurloop dan?" vroeg Sarah.
"Het is zondag liefje," zei Bart.
"Een zondag die ik graag wil doorbrengen met mijn toekomstige echtgenote."
"Zot," zei Sarah. "Zover zijn we nog lang niet hoor."
"Hoe bedoel je?" vroeg Bart terwijl hij zijn arm rond Sarah's lichaam sloeg en haar dichterbij trok. "Wil je  niet trouwen dan?"
"Tuurlijk wel.
Maar we kennen elkaar maar pas."
"Pas?
Wat is pas?
Hey Sarah.
Schatje.
Het klikt zo hard met je, weet je?
Jij bent nu al de vrouw van mijn leven, echt wel.
Hij opende de bovenste schuif van zijn nachtkastje en haalde er een doosje uit welks hij meteen opende.
"Ooooooh Bart," zei Sarah. "Dat is toch geen diamant, of wel?"
"Wat dacht je?
Dat ik u een ring uit de 'sjiekenbak' cadeau zou doen of wat?
Alleen het beste is goed genoeg voor mijn allerliefste verloofde.
Sarah.
Jij bent voor mij de vrouw van mijn leven.
Ik vraag je.
Uit het diepste van mijn hart
Wil je met me trouwen?"

Sarah hapte naar adem.
"Bart.
 Je verrast me, weet je dat?
Je bent een schat van een jongen Bart.
En ik voel heel veel voor je.
Maar wil je niet een beetje te veel in één keer?"
"Ik wil vooral jou Sarah.
Niet voor even.
Niet voor een losse flirt.
Maar voor altijd.
Tot de dood ons scheidt!
Sarah.
Te lang heb ik als een losbol geleefd.
Fladderde ik van het ene meisje naar het andere.
De eeuwige vrijgezel.
Maar sinds ik jou ken voel ik steeds meer dat het hier stopt.
Ik wil een punt zetten achter het vrijgezellenleven.
Een einde maken aan mijn leven waarin ik elke verantwoordelijkheid opzij schoof.
Dat wilde ik eigenlijk al veel langer.
Maar wat ik mankeerde was een vrouw die sterk genoeg is om me daarbij te helpen.
En die vrouw Sarah...
DAT BEN JIJ!"
"Je vleit me," zei Sarah.
"Ik wil er zijn voor je lieverd, in goede en slechte tijden.
Maar ik vind dat je echt wel hard van stapel loopt hoor.
Laat ons elkaar beter... "
"Ach Sarah komaan!
Beter leren kennen.
Hoef ik jou nog beter te leren kennen dan dat ik je nu al ken liefje?
Hé?
Nee toch.
Voor mij ben je nu al de vrouw van mijn leven.
Ik wil jou Sarah.
Niet voor even.
Maar voor het leven.
Ik wil jou als de moeder van mijn kinderen.
Lieve Sarah... "
Bart trok haar dichter, Sarah greep naar het dienblad met het ontbijt erop.
"Pas op, straks maak je er een smeerboel van.
Leg dat ontbijt even opzij," zei hij.
"Ik heb nu vooral zin in... Jou!"
Bart kuste Sarah en kroop op haar.
Duwde haar benen wat meer open en drong dan in haar binnen.
"Oooh jaa kom maar schatje," zei Sarah lichtjes kreunend.
Wat vond ze dat toch heerlijk.
Seks met Bart.
Ze kwam bijna onmiddellijk klaar, ze sloeg haar hoofd achterover en kreunde zijn naam.
"Topwijf," zei Bart.
"Gij zijt zo'n lekker topwijf.
Ik wil geen ander meer Sarah.
Ik wil jou.
Ik wil alleen nog jou.
Lekker topwijf van me!"
Bart kuste Sarah. Zijn tong verstrengeld met de hare.
Hij kwam in haar klaar.
Om dan meteen door te gaan.
Kreeg maar geen genoeg van Sarah's lichaam.
Van haar onverzadigbare goesting.
Na een heerlijke vrijpartij sloot Sarah Bart in de armen.
"Je bent een heerlijke man Bart.
Niet alleen in bed.
Maar gewoon.
Zo'n heerlijke en fijne man.
Met wie het zo goed klikt.
Ik wil verder met je.
Maar niet zo snel, snap je?"
"Waarom niet?" vroeg Bart.
"Ik wil kinderen.
En je bent al de dertig  gepasseerd.
Je biologische klok tikt voort Sarah, vergeet dat vooral niet.
Als je kinderen wil, dan moet je er nu je gedacht van maken.
Laat me eerlijk zijn Sarah.
Ik wil kinderen.
Veel kinderen!!
En ik weet dat jij ook graag kinderen ziet en er hevig naar verlangt.
Je wilde een kind van Alain, maar hij kan je dat niet meer geven.
Ik wel.
Meerdere kinderen zelfs
Ik wil een groot gezin.
En dat niet alleen om persoonlijke of voorkeursredenen.
Maar... "

Ineens ging de telefoon van Bart af, hij nam op.
"Wat?
Nu?
Ok.
Ja we komen meteen.
Verdomme, daar gaat onze heerlijke zondag samen," zei hij terwijl hij inhaakte.
"Wat is er?" vroeg Sarah.
"Lichaam aangetroffen, in het 'konijnenparkje'," zei hij.
"Het wat?" vroeg Sarah.
"Ken je toch," antwoordde Bart.
"Dat kleine parkje recht tegenover Restaurant De Botermand."
"Oh ja, dat," zei Sarah.
"Ligt in één van de betere buurten van de stad, als je daar al niet meer veilig bent waar dan wel?"
"Nergens ben je nog veilig Sarah.
Elk plekje openbaar groen wordt tegenwoordig ingenomen door junks exhibisionisten en andere 'roofdieren'.
En het zal alleen maar erger worden, let op mijn woorden."

Politieagenten en rechercheurs stonden rond een tent die werd opgezet in het kleine parkje rechtover Restaurant De Botermand.
Een grasperkje met een speeltuin, een basketbalveldje en wat verderop een kleine vijver met eendjes.
Meer was het niet.
Elke ochtend krioelde het er van de konijntjes die er vrolijk over het gras huppelden, waardoor het al snel de bijnaam 'konijnenparkje' kreeg.
Langs het paadje dat van de vijver naar het speeltuintje liep werd in het struikgewas het lichaam aangetroffen van Peter Van Hecke.
Het lichaam lag in een plas bloed en vertoonde meerdere diepe snijwonden.
"Het lijkt erop of iemand eens zijn woede wilde koelen op de ongelukkige Peter Van Hecke," zei Dirk Dejonghe de wetsdokter die het lichaam onderzocht.
"Ik zie zowel snij als steekwonden.
Diepe steekwonden."
"Vast één of andere compleet geflipte junkie," zei Bart.
"Denk het niet," zei Dirk.
"Om zo tekeer te gaan en dergelijke verwondingen te veroorzaken.
Daarvoor moet je vol woede zitten."
"Voila, zie je wel?
Ik denk niet dat ge ook maar enig besef hebt hoe junks in elkaar zitten.
Vooral als ze dringend hun 'stuff' nodig hebben."
"Wat zouden hier nu junks gaan zitten?" vroeg Hoofdinspecteur Hilde Tabbaert die tijdelijk Alain vervangt nu hij in ziekteverlof is. "Dit is één van de meest exclusieve wijken van de stad."
"Dat wil helemaal niks zeggen," zei Bart.
"Denk dat veel van die lui die hier wonen gewoon niet weten dat hun zoons of dochters een naald in hun arm drukken."
"Onzin," zei Dirk.
"Als er hier in deze wijk junks zouden wonen, dan hebben die vast wel geld genoeg om hun verslaving te bekostigen zonder iemand te moeten overvallen hoor.
Daarbij ik ken veel mensen die hier wonen, en die mensen waken zeer goed over hun kinderen, echt wel.
En de mensen hier hebben in tegenstelling tot wat je zou denken een zeer goede sociale band met elkaar. En dit ondanks hun drukke leven."
"Oh ja?" zei Bart.
"Waarom vind ik dan regelmatig spuiten als ik hier passeer tijdens mijn duurloop.
Ik kan je zo tonen waar je ze kan vinden hoor.
Mag ik je handschoenen eens lenen, dan kan ik tenminste veilig die vuilnisemmer daar wat verderop doorzoeken."
Bart graaide met zijn hand in de vuilnisemmer.
Zijn gezicht vertrok.
"Godver... " zei hij.
"Nog een geluk dat ik handschoenen aan heb.
Hij haalde iets uit de vuilnisemmer.
Een mes.
Een groot keukenmes.
Helemaal onder het bloed...
"Ik denk dat we het moordwapen gevonden hebben," zei Dirk Dejonghe. "Geef dat mes eens aan mij."
Bart overhandigde het mes, welks Dirk heel grondig onderzocht.
"Nog veel bloed aan, als dat matcht met het bloed van het slachtoffer? En dat zal het.
Dan hebben we een spoor."
Hij veegde wat bloed van het mes, daarop stond een naam gegraveerd in sierlijke letters.
'Daniel Bertheloot'...
Dirk, Hilde, Sarah, Bart, Geert en Patrick keken elkaar aan.
"De patron van De Botermand, het restaurant hier wat verderop." zei Hilde.
"Yep.
En niet bepaald die dikste vriend van het slachtoffer."
"Hoe zou dat nu komen," zei Bart.
"Met al die smerige recensies die hij schreef over Daniel Bertheloot en zijn restaurant.
Niks kon die goed doen voor die idioot van een Peter Van Hecke."
"Tsjeins," zei Patrick. "Ik dacht dat gezond eten je stokpaardje was.
Was vooral daarover dat Peter Van Hecke kritiek had hoor. Over zijn rijkelijke keuken met veel boter en room en zijn voorliefde voor vlees, vooral dan rood vlees."
"Wat is er mis met rood vlees dan?" vroeg Bart.
"Dat wil ik wel eens weten van iemand die elke dag aankomt met een zak vol koffiekoeken en de hele dag door cola zit te drinken.
Echt wel.
Zal ik je wat zeggen Patje.
Er is helemaal niets mis met een gezonde portie rood vlees.
Rood vlees is een bron van kracht en energie en het geeft je rode bloedcellen een stevige boost.
Ge moet het natuurlijk niet alle dagen eten.
Maar af en toe eens een stevige lap rood vlees doet je gezondheid heus geen kwaad hoor.
Die halfzachte veggie en veganbende moet echt wel eens ophouden met hun haat jegens een goed steuk vlees hoor... Echt wel.
Vlees is onmisbaar in een gezond voedingspatroon, of die zielige dierenknuffelaars dat nu graag horen of niet."
"En toch zullen jullie die Daniel Bertheloot eens op de rooster leggen," zei de onderzoeksrechter die erbij was gekomen en de conversatie had gehoord.
Ik beveel die man zijn onmiddellijke aanhouding!!!"

Moordrecensies 2.

Restaurant De Botermand.
Een exclusief restaurant aan de rand van de stad.
Patron aan het fornuis Daniel Bertheloot liep de keuken in.
"Bon mannekes, is jullie 'mis en place' in orde? Bram, ben je klaar met het larderen van de parelhoenfilets?" vroeg hij terwijl hij het zweet dat van zijn voorhoofd druppelde afveegde met een grote zakdoek.
"Ben ermee bezig chef?" zei Bram, de jonge sous-chef terwijl hij ijverig spekreepjes draaide rond de best grote parelhoenfilets. 
"Ben ermee bezig chef," imiteerde Daniel zijn sous-chef terwijl hij de jongen vol minachting aankeek.
"Da's geen antwoord op mijn vraag hé... Sufkop!  Ik vroeg OF JE ERMEE KLAAR WAS!?
De eerste gasten zitten al aan tafel hé vriend. Wat moet ik zeggen? Sorry maar ge gaat wat moeten wachten, want mijn personeel is met van alles bezig BEHALVE MET HET WERK DAT ZE MOETEN DOEN!!!
Maakt dat die parelhoenen klaar zijn Godverdomme! Lui gat!"
Woedend keilde Daniel een plastieken maatbeker naar het hoofd van Bram, maar die miste doel en belandde vlak bij de deur naar de afwasruimte.
En gij Jonas, zijde gij klaar met uw kreeften voor de l'Armoricaine?" vroeg Daniel.
"Ja Chef!" zei Jonas, een stagiair die nog school liep in de hotelschool van Koksijde.
Daniel keurde de kreeften Jonas hield de adem in.
"Dat een respectabele hotelschool als die van Koksijde zo'n Godverdomse mislukkeling als gij heeft toegelaten.... DAT GAAT ER BIJ MIJ NIET IN!!!!" Brulde hij.
"Moet ik die kreeften echt aan de klanten presenteren?
Hé!!
Hé!!!
Sorry hé Jonas.
Sorry.
Maar dat trekt op geen kloten hé vriend!
Ge hebt tien minuten om die kreeften toonbaar te maken.
Zo niet... Dan moogde gij EEN ANDERE STAGEPLAATS GAAN ZOEKEN!!! Mislukkeling!"

In de 'koude keuken' werkte een jonge keukenhulp stug door.
Het was Daniella, het jongste vaste lid van de keukenbrigade.
Haar lange zwarte haar samengebonden onder het haarnetje, haar blik stug op de kunstig gesneden wortelen en gedecoreerde tomaten.
Haar groentenmes liet ze soepel en met veel behendigheid over haar groenten en de plank glijden.
"Een natuurtalent," zei Daniel toen hij Daniella enkele opdrachten gaf om haar te testen, zoals het 'peler a vif' snijden van een pompelmoes en het in decoratieve partjes snijden van eieren en tomaten.
Ze was snel en behendig en toch had hij al snel spijt dat hij de jonge Daniella Onraedt had aangenomen.
Want de flamboyante Daniella is niet op haar mondje gevallen en deinsde er niet voor terug om haar tirannieke baas van antwoord te dienen.
En ze was in tegenstelling tot de andere medewerkers totaal niet onder de indruk van de gevreesde woede uitbarstingen van Daniel.
Daniel liep langs haar, hield haar scherp in de gaten en kon haar - tot zijn diepe withete woede op geen enkele fout betrappen.
Ze werkte snel, haar snijplank en werkblad waren proper en op de 'regaalkar' stonden al een twintigtal op voorhand gedecoreerde borden die meteen konden klaargezet om er kreeft of zeebaarsfilets op te dresseren.

Het service kwam in volle gang, de spanning werd hoe langer hoe meer voelbaar.
Daniel Bertheloot liep te briezen en vuurde het ene bevel na het andere af.
Snel brachten de obers de bestellingen binnen om dan meteen weer als een haas er vandoor te gaan, want ook zij waren beducht voor de woede uitbarstingen van hun werkgever.
Dat gold echter niet voor Hildegard Steinbach, Daniels echtgenote. Een gezette vrouw met een sterk karakter die niet veel woorden nodig heeft om haar zaalteam scherp te krijgen.
Ze dirigeert de zaalmedewerkers, ontvangt de klanten en geeft hen als ervaren sommelier de nodige adviezen over hun wijnkeuze.
Met vastberaden tred stapte ze de keuken in en stond voor het doorgeefluik en wendde ze zich tot Daniel.
"Tafel vier, de dame is lactose intolerant," zei ze. "Kunt ge iets anders maken met de kabeljauw dan roomsaus?" vroeg ze.
"Lap 't spel begint al, heeft nog lang geduurd." Foeterde Daniel.
"Als ge een voedselallergie hebt moet ge niet op restaurant gaan.
Blijft thuis en hou u aan het eten dat de dokter u voorschrijft. Godverdomme toch wat is dat toch met de mensen de dag van vandaag!"
"Daniel," zei Hildegard. "Dit zijn hele goeie klanten, ze hebben als aperitief Champagne besteld en de duurste 'Sancerre' voor bij het eten. Wat denkt ge dat zo'n mensen gaan zeggen tegen hun vrienden?
Gaat ge nooit snappen dat ge alleen maar klanten verliest met uw negatieve houding tegen mensen die in uw ogen geen 'ideale klanten' zijn?"
"'t Is goed. Ik zal een aparte saus voorzien zonder melk of boter," zei Daniel korzelig.
Dan keek hij naar de potten en pannen op het rek boven het fornuis en stelde vast dat de steelpan die hij hebben moest er niet tussen stond. Hij wenkte naar Bram, pakt eens efkes over en geef die parelhoenen voor tafel vijf al door. Ik heb met 'Bubba' een eitje te pellen.
Daniel liep de keuken door naar da afwasruimte, daar was een jongen van Afrikaanse origine hard aan het werk met het sorteren van borden in een rek dat klaar stond om in de afwasmachine geschoven te worden. In de machine zat een bak met pas gewassen bestek dat hij sorteren moest.
Dieudonné Oulamé komt uit Senegal en kon dankzij bemiddeling van het OCMW in Restaurant De Botermand aan de slag als afwasser. Het was Hildegard die hem aanwierf, dik tegen de zin van haar echtgenoot die liever geen 'zwarte apen' in zijn restaurant wilde
"Gij zijt al even geschift als die 'bundeskanzlerin' daar in uw thuisland!" zei hij.
"Als er één iets verdwijnt uit de frigo's of waar dan ook dan vliegt hij... En gij erbij!" voegde hij er boos aan toe.
Maar zoals eerder gezegd was Hildegard niet onder de indruk van de grillen en de racistische oprispingen van haar echtgenoot.
"Als ge op tijd propere potten en pannen wilt zult ge het met 'diesen jungen' moeten doen," zei ze.
"Of gaat ge Daniella of Jonas blijven laten opdraaien voor de afwas, in afwachting tot er iemand naar uw goesting zich komt aanbieden.
Ik heb er genoeg van om weer de zoveelste marginaal die zich tegen zijn zin komt aanbieden omdat hij werd opgeroepen van de VDAB naar huis te sturen.
Jongens als Dieudonné willen tenminste nog een inspanning doen om hier een verblijfsvergunning te krijgen."
"Om dan eens ze die hebben aan alles hun voeten te vegen en van ons te profiteren en hun familie zo vlug mogelijk laten.... "
Maar Hildegard luisterde al lang niet meer.
"Ewel 'Bubba' hoe zit het vriend?" vroeg Daniel die Dieudonné altijd vol minachting 'Bubba' noemde. "Wanneer gade gij die vuil pannen nekeer afwassen? hé?"
"Je fait tout suite patron," zei Dieudonné die de pannen in een blauwe bak plaatsten die dan in de afwasmachine moest.
Hij keek schichtig om zich heen en zijn handen trilden.
Hij wist wat hem te wachten stond.
"Tout suite? En wanneer is dat dan 'tout suite?
Over een uur? Over twee uur?
Of morgenmiddag?
Hé!
Als ik of iemand anders potten en pannen kom brengen, dan is dat omdat wij ze direct nodig hebben.
Niet over uur, over een dag of over een week?
Maar NU DIRECT!!!
Ge zit hier niet in Afrika hé godverdomse tamme zwartzak dat ge daar staat!
Bij mijn grootvader in de Congo zou het niet waar geweest zijn ze vriend.
Die wist hoe hij met 'luie bosapen' gelijk gij moest omgaan.
Klak de zweep erop godverdomme!" zei Daniel terwijl hij met zijn keukenhanddoek klakte.
Dieudonné deinsde achteruit. Minachting stond in de ogen van Daniel te lezen.
"Ziet dat daar staan. Dom, lui en onderontwikkeld.
Uw soort moesten ze in reservaten steken, zoals de Indianen in Amerika.
Dan was Afrika nog altijd van ons en zou dat een heel welvarend continent zijn."
Weer klakte hij met zijn handdoek, die raakte het onderbeen van Dieudonné.
Allez is 't nog voor vandaag luien duvel?" vroeg hij.
"Mais le machine est pas pret," zei Dieudonné.
"A la main hé manneken! Met de hand.
Kom spuit daar wat 'Cif' op, pakt een ijzeren spons en schrobben.
Schrobben tot uw handen blauw zien godverdomme!"
Hij sloeg de bange Dieudonné op het achterhoofd.
"Stopt daarmee!" klonk het ineens. Daniel draaide zich om.
Daniella stond in de deuringang en keek hem met een nijdige blik aan, haar ogen leken wel vuur te schieten.
"Waar moeide gij u mee snotjong! Maakt dat ge terug aan 't werk zijt godverdomme!"
"Als ge die jongen nog éne keer slaat dan stap ik naar de flikken en naar 't syndicaat.
En nee, 't kan me geen klute schelen da 'k mijn werk verlies en van den dop gesmeten word ze."
"Oh ja, en wat gaat ge zeggen Daniella? 'Meneer de polies mijnen baas slaat naar negers'?
Weet ge wat ze gaan zeggen Daniella?
Uwen baas heeft gelijk, want een pak slaag is 't enige dat domme negers verstaan.
Dat weet elke flik die te maken krijgt met dat strontvolk. Maar ze mogen niet van hun oversten, en het resultaat zien we elke dag op 't straat en in de gazet!"
"Gij stopt daarmee, hebde da verstaan ouwen bullebak? Of ge moogt het vanavond zonder 'plongeur' en zonder commis doen ja!"
"Godverdomme hebde van uw leven!!!" Brulde Daniel Bertheloot terwijl hij een stapel vuile borden in een vlaag van woede van het rek nam en op de grond gooide.
"Als gij denkt godverdomse snotneus dat gij mij kunt chanteren!!! Denkt dan godverdomme maar rap iets anders ja!"
Net op dat moment kwam Hildegard binnen. "Zeg Daniel wat is dat hier met u?" vroeg ze.
"Bist du ja verrückt geworden?"
"Ja ik ben 'verruckt' geworden.
Gij maakt mij godverdomme zot met hier van die sociale gevallen aan te nemen. Ik wordt hier godverdomme gechanteerd in mijn eigen restaurant! Zover is 't al gekomen!
Ik breng pannen naar de afwas, zijn niet klaar. Zeg ik er iets van komt mamzel eur moeien en dreigen van naar de politie te gaan omdat ik 'Bubba de bosneger hier eens een mepke tegen zijn achterhoofd heb gegeven."
"Genoeg!" zei HIldegard.
"Ik was het die Dieudonné heb opgedragen om eerst het bestek en de borden voor het voorgerecht af te wassen, omdat we zonder zaten.
Want de zaal zit nu al vol en ik had propere borden nodig.
En daarbij ge hebt potten en pannen genoeg, er staan er nog in de voorraadkamer die nog in de verpakking zitten, zoudt beter die gebruiken in plaats van die arme jongen af te jakkeren en de huid vol te schelden.
Zijt dan verwonderd dat ge geen personeel kunt houden hé, maar hoe komt dat denkt ge?
Kijk! Gij biedt nu uw excuses aan aan Dieudonné en gaat naar de kelder achter die pannen.
En intussen probeert ge u te kalmeren, is dat duidelijk?"
Daniel droop af naar de kelder.
Hildegard keek de jonge Daniella met een warme blik aan.
"Sie sind eind dapferes mädchen. Jij bent een heel dapper en vooral edelmoedig meisje," zei ze. "Wat Daniel ook van je vindt, voor mij ben je meer dan een goede aanwinst voor ons team."
"Dank je," zei Daniella die een glas vulde met cola. Die ze dan meteen naar Dieudonné bracht.
"Drink een beetje," zei ze terwijl ze de jongeman aankeek.
Hij zette het glas aan zijn lippen.
"La patronne ete des raison, vous ete une fille courageuse," zei hij.
"Ik doe wat ik moet doen Dieudonné," zei Daniella zacht terwijl ze een stoffer en blik nam en de gebroken borden begon op te vegen.

Intussen stond Daniel terug achter zijn fornuis.
Hij haalde de stukken vlees uit de pan en goot er een halve bus room in om dan de aanbaksels los te maken.
Room, boter, veel vlees en rijkelijke sausen bleven deel uitmaken van de keuken van Daniel Bertheloot. Van de negatieve recensies trekt hij zich niets aan. Dat hij op korte tijd twee van de drie sterren die het restaurant had kwijt raakte lag volgens Daniel aan het feit dat die - in zijn ogen - zelfvoldane Michelin inspecteurs geen flauw benul hebben van wat echte gastronomie is.
"Chef!" riep Wim één van de obers die na Hildegard de leiding had over het zaalteam.
"Ja wat is er?" riep Daniel boos.
"Meneer van tafel drie zou u graag willen spreken, het is in verband met een recensie."
"Smijt hem buiten," buldere Daniel.
"Maar Chef, het is wel zo dat zo dat...
"Hoorde gij niet goed ofwa? SMIJT HEM BUITEN!!!
Ik heb echt genoeg van al die amateur recensentjes en foodbloggertjes die om korting komen schooien in ruil voor een positieve recensie. Echt wel!"
Dan wierp Daniel een blik op de zaal die vol met mensen zat.
Dan zag hij de man die aan tafel drie zat, helemaal alleen geduldig wachtend.
Daniel trok zijn vest uit en nam een propere van de kapstok welks hij altijd deed wanneer hij na het service naar de zaal ging om met de gasten een praatje te slaan en goede klanten eventueel een extraatje van het huis aan te bieden.
Kordaat stapte hij naar de tafel waaraan de man zat die niemand minder dan Peter Van Hecke bleek te zijn.
Peter Van Hecke is een culinair journalist met een vlotte en vooral scherpe pen, zijn recensies in het culinaire maandblad Smaakvol kunnen een chef maken of kraken.
Meermaals heeft Peter Van Hecke zich negatief uitgelaten over de ongezonde, vetrijke en 'compleet voorbijgestreefde' keuken van Daniel Bertheloot.
In één van zijn recensies scheef Van Hecke dat Daniël Bertheloot zijn gerechten rijkelijk overgoot met romige sauzen om de erbarmelijke kwaliteit van zijn vlees te verdoezelen.
Dit leidde tot een dagvaarding en een diepe vijandschap tussen beide heren.
"GIJ BUITEN!!!" Bulderde Daniel terwijl hij op Peter afstapte.
"Meneer Bertheloot, blij dat ik u zie, wij moeten eens een hartig woordje praten."
"Hoort ge niet goed stuk crapuul dat ge zijt. Haal uw frak maar in de vestiaire en maakt dat ge met uw kloten buiten zijt!
Of ik schop u eruit... PALJAS!!"
"Gaat ge zo om met uw klanten Daniel Bertheloot?" vroeg Peter Van Hecke die niet van plan was om zich door de bulderende Daniel Bertheloot te laten intimideren.
"Mensen die alleen maar kunnen lasteren en vuilspuien hebben in mijn zaak niks verloren," brulde Daniel.
"Waar en wanneer heb ik gelasterd?" vroeg Peter Van Hecke.
"Ik heb alleen de waarheid geschreven.
Uw stijl van koken is voorbijgestreefd Daniel, geef dat nu toch eens toe.
En dan dat interieur, hoe lang is het geleden dat ge uw restaurant nog eens vernieuwd hebt?
Ik bedoel dan echt vernieuwd hé, geen likske verf op de ramen en een nieuwe tapis-plein leggen omdat de oude versleten is."
"Dat interieur stukske pennenlikker dat ge daar staan, is het handelsmerk van deze zaak.
Dat heeft bedrijfsleiders, zakenmensen, politici en zelfs ministers naar dit restaurant gelokt. Dat en mijn keuken."
"Oh ja dat is waar.
Zelfs meerdere eerste ministers, nietwaar?
Alleen... De laatste eerste minister die hier over de vloer kwam was wijlen Jean-Luc Dehaene.
Waar of niet,"
"Ja, maar die kende tenminste iets van goed eten. Kunt ge van die hedendaagse politici niet zeggen."
"Ach wat zit je toch te lullen Daniel.
Waar is Dehaene nu met zijn 'goed eten'?
In de kist.
Geveld door een hartaanval door zijn rijkelijke levensstijl.
Jonge mensen kijken daarvoor wel uit.
En gaan op zoek naar gezonder.
En dat vinden ze niet bij u... Sorry!"
"Staat gij mij belachelijk te maken in mijn eigen restaurant godverdomme?
Zie hem daar staan, journalistje van 't jaar nul. Mensen met slecht geschreven artikels vol laster en nijd hun zaak kapot maken, da's alles wat gij kunt.
Terwijl ge godverdomme... NOG GEEN POLLEPEL KUNT VASTHOUDEN!!!!"
Peter Van Hecke haalde zijn schouders op.
"Weet ge.
Ik hoef helemaal niets meer te schrijven.
Ge brult uzelf en uw restaurant de vergeetput in met uw hysterisch gekrijs.
En ge beseft het niet.
Overjaars cholesterolchefke van niks.
Ik wilde u een voorstel doen.
Om mee te werken aan een workshop over gezond eten, gehouden door een zeer gerenommeerde chef, iemand die nog bij u gewerkt heeft.
En van wie ik weet dat gij erg naar die jongen opkeek.
Maar als het enige is wat ik hier krijg een onnozele scheldpartij is, en een hoop niets ter zake doende verwijten.
Dan hoeft het voor mij niet meer.
Hier is het geld voor het aperitief en het voorgerecht, dat mij best wel beviel tegen alle verwachtingen in. En ge moogt het wisselgeld houden.
Oh en nog veel succes met je zaak Daniel Bertheloot.
Ge zult het nog heel hard nodig hebben... "

Bevend van woede stond Daniel Bertheloot toe te kijken hoe zijn aartsvijand Peter Van Hecke het restaurant verliet.
In zijn ogen stond haat te lezen.
Diepe ijzige haat!!!

Moordrecensies.

Alain lag in het ziekenhuis nadat hij werd getroffen door een hartstilstand.
Zijn leven hing aan een zijden draadje.
Hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Waar hij meteen werd geopereerd.
Twee dagen later stond cardiologe Dr Evelyne Persoone voor zijn ziekbed.
"Goeiemorgen meneer Donck." Zei ze.
Alain draaide moeizaam het hoofd.
"Goeiemorgen." Mompelde hij.
"Laat me met de deur in huis vallen.
U had geluk dat uw collega's alert zijn en meteen begonnen te reanimeren.
Maar.
De volgende keer zal u zoveel geluk niet meer hebben.
U hebt een zeer zwaar infarct gehad."
"Dat heb ik gevoeld ja." Zei Alain.
"Sta je nu nog zo cynisch tegenover mijn adviezen meneer Donck."
"Het zal beter zijn van niet zeker?" zei Alain hoofdschuddend.
"Dacht ik ook.
Het lijkt me het beste voor u meneer Donck.
Dat ik u gewoon zes maanden volledige rust en revalidatie voorschrijf.
Alsook een strikt dieet en een behandeling om het roken DEFINITIEF te stoppen!"
Alain zuchtte diep.
Hij voelde zich verslagen.
Verslagen door het leven.
Door zijn emoties.
Maakte zich net iets te druk over deze zaak.
Over Jurgen, wiens eigen vader hem het geluk niet gunde.
Hem overleverde aan een stel gewetenloze neonazi's.
Die hem in een bos executeerden en zijn lichaam daar begroeven.
Over Ayse die stierf toen ze wilde voorkomen dat haar grote liefde in een bestelwagen werd gesleurd.
Wat ze met haar jonge leven moest bekopen.
Hij besefte dat hij zich die dingen teveel aantrok.
Hij probeerde te stoppen met roken, kwam zijn afspraken in de rookstopkliniek na.
Probeerde te letten op zijn voeding.
Maar de laatste dagen rookte hij opnieuw, en meer dan tevoren.
At weer diepvriesmaaltijden en dronk sloten koffie.
Ging veel te laat naar bed.
De volgende dag kwam Sarah op bezoek.
"Hey Alain." Zei ze.
"Gaat het al wat beter."
"Het is maar wat je beter noemt." Zei Alain terwijl hij moeizaam probeerde recht te komen.
"Ik ben zeker zes maanden buiten strijd."
"Dat is het minste Alain.
Hey...
Ge zijt er nog.
Probeer niet aan het werk te denken.
Bart en ik redden het wel.
Hilde heeft nu de leiding, en wij assisteren haar."
Alain keek Sarah aan.
"Ik heb me die zaak teveel aangetrokken.
Het lot van Jurgen en Ayse teveel aangetrokken.
Ik herkende me zo hard in die jongen.
Onttrokken van alle vaderliefde.
Omdat vader die stomme ideologie belangrijker vond dan het welzijn van zijn eigen zoon.
Ik snap dat gewoon niet.
Ik snap dat niet."
"Herinneringen." Reageerde Sarah.
Alain knikte.
"Mijn jeugd werd ook afgepakt door mij grootvader die een bezopen nazi was.
Die in een vlaag van dronken woede mijn moeder doodstak.
Mijn vader... "
Alain zweeg even.
"Hoewel hij aankondigde zo spoedig mogelijk terug te keren uit New-York waar hij op zakenreis was.
Is hij nooit teruggekeerd.
Meer nog.
Niemand weet waar hij heenging de dag dat hij het nieuws vernam.
Sommige denken dat hij... IN DE HUDSON GESPRONGEN IS!
Pa voelde zich vast schuldig.
Hij deed alles om zijn vader vrij te krijgen.
Onder druk van de familie hé, zijn broers en zussen.
Die hem opzadelden met de zorg over zijn vader.
Omdat hij geld had.
En een groot huis.
Ken je dat?
Mijn moeder werd het slachtoffer van zijn pesterijen.
Werd er depressief van.
Dat vrat aan hem.
Ze dreigde met een scheiding.
Kon hij niet aan.
Moeder was zijn grote liefde."

Alain zweeg.
"Sindsdien veranderde alles.
Werd in een jeugdhuis geplaatst.
Niemand van zijn familie wilde de zorg over mij opnemen.
Want ik was een bastaard in hun ogen.
Dan werd ik geadopteerd.
Door rijke, zeer Katholieke mensen. Die geen kinderen konden krijgen.
Ze stuurden mij naar een zeer streng college.
Daar ben ik door de hel gegaan.
Een pater wist mijn ware identiteit te achterhalen en vond er niets beter op dan voor de hele klas te vertellen dat ik niet veel voorstelde als zijnde een telg van een collaborateursfamilie.
Toen was ik 'persona non grata' op school.
Hoorde nergens nog bij.
Kreeg bijnamen als 'zwartzak', 'moffenvriendje' of 'Duitse bastaard' naar mijn kop geslingerd.
Telkens weer.
Ik had maar één vriend.
De man bij wie Jurgen Van Maele een onderkomen zocht.
Joost werd ook gepest en vernederd.
We bleven vrienden.
Deden samen onze legerdienst.
Daarna huwde hij, ik was getuige.
Hij van mijn huwelijk.
We werden beide rechercheur bij de gerechtelijke politie.
Ik bij de dienst moordzaken.
Hij bij de sectie zeden.
Hij kwam vreselijke dingen op het spoor.
Wilde verder graven in een zeer schokkend dossier over kindermisbruik
Maar werd door zijn oversten opzij gezet. Gedwongen overplaatsing.
Die dag.
Liet hij alles in de steek.
Zijn job.
Zijn gezin.
Trok zich terug als kluizenaar in de Ardennen.
Zie je Sarah.
Waarom ik zo'n bloedhekel heb aan die smeerlap van een Marcel Leliaert.
Want hij was het die... "
De hartbewakingsmachine maakte een steeds luider piepend geluid.
"Rustig maar Alain.
Denk er even niet aan.
Ik wil je nog niet kwijt Alain." Zei Sarah.
"Je zit nog altijd... Hier!"
Bij die woorden nam ze zijn rechterhand.
EN DRUKTE DIE OP HAAR HART!"
Alain draaide zich om en keek Sarah aan.
"Dat weet ik meisje," zei hij.
"Je bezorgdheid siert je
Maar ik red me wel hoor.
Echt wel.
Maar je weet wat ik je gezegd heb.
Richt je aandacht op Bart.
Hij is een goede partij voor je, dat weet ik zeker.
Ik zie het zo graag als je naar hem kijkt.
Hoe je ogen blinken.
Hoe je straalt.
Bart is een goede partij voor je Sarah, echt wel.
Hij is van goede komaf, zijn vader is een officier op rust.
Was Rijkswachter en maakte carrière tot in de generale staf waar hij een belangrijke sleutelpositie had.
Na de politiehervorming kwam hij bij het hoger kader van de politie terecht waar hij zijn stempel drukte.
Hij heeft heel wat zaken die structureel misliepen rechtgetrokken, daarvoor rekende hij wel hard op zijn stokpaardjes, tucht en discipline. Dat viel niet bij iedereen in goede aarde, de politie is tenslotte geen militaristische instelling als de vroeger Rijkswacht.
Maar velen zijn hem dankbaar omdat hij zijn ideeën doordrukte.
enfin ik wil maar zeggen.
Hij heeft nog altijd veel invloed en vooral... Connecties! 
Naar een man als Renaat Holvoet wordt geluisterd!
Het kan nooit kwaad om zo'n mensen persoonlijk te kennen Sarah.
Bart kan veel meer voor je betekenen dan ik ooit zal kunnen doen Sarah.
Geloof me."
"Alain," zei Sarah.
"Wil je me niet te hard koppelen aan die Bart?
Ik bedoel maar.
Hier steekt toch niks achter?
Want ik weet dat Renaat Holvoet tot de zeer dichte kringen van Marcel Leliaert behoort.
En nee, ik heb geen zin om voor Mata-Hari te spelen Alain.
Echt niet.
Wat ik voel voor Bart brengt me zo al enorm in de war.
Hij is een goeie jongen en ja... Seks met hem is zalig.
Maar zijn weerbarstige karakter, zijn hang naar autoriteit, zijn op zijn zachtst gezegd nogal rechtse denkbeelden.
Allez ja."
"Sarah.
Bart houdt van jou.
Jij bent voor hem veel meer dan de zoveelste verovering.
Pas op hé.
Dat heeft hij me zelf gezegd.
Heeft mij in vertrouwen genomen.
Ja echt.
Ik, de man die hem steeds opnieuw 'betweterke' noemde, tot zijn grote ergernis.
Ik wist niet wat ik hoorde.
Maar goed.
Hij nam me in vertrouwen en we hadden een goed gesprek.
En dat gesprek ging over u.
Hij vindt rust bij jou.
Geborgenheid.
En ja, hij wil verder met je.
En nogmaals.
Ik zie ook hoe de liefde straalt uit je ogen als je hem aankijkt.
Volg je hart Sarah.
Laat je niet leiden door je twijfels.
Maar volg je hart."
Dan zweeg Alain.
Sarah wist genoeg.
Hij wilde er niets meer over horen.
Ze kende Alain al lang genoeg.