Hitte!

 

 

 

 

 

Dag lieve mensen.
Warm hé.
Pas na tien uur ’s avonds ging de temperatuur onder de dertig graden.
We moesten even weg, afspraak in kliniek voor zoetje. Toen we uit de kliniek kwamen viel de hitte als kokend lood over ons en ik dacht: “dit is niet normaal meer.”
Op sociale media lees ik dingen als: “de media moet niet zoveel paniek zaaien, het is gewoon warm zoals elk jaar in de zomer. Stop eens met dat pamperen en met die angstcultuur zeg.”

Sta me toe om hier toch even op te reageren.
Temperaturen die flirten met de veertig graden, dat noem ik  niet meer ‘warm’.
Maar beschouw ik als gevaarlijk!
En ik ben blij dat er morgen en de komende dagen voelbaar koeler weer wordt voorspelt.
Dat we tot nu toe nog niet langer dan twee dagen met deze bloedhete temperaturen te maken hebben gekregen, de vorige keer was in 2019 weet je nog?
Temperaturen rond of over de dertig graden, dat zijn we gewoon en tot enige jaren waren temperaturen van 35 graden en meer voorbehouden voor De Kempen met zijn zandgronden. Hier aan zee was het zeer uitzonderlijk dat de temperaturen over de dertig graden gingen, en dat was dan ook ons geluk. Als het in het binnenland bakken en braden was, hadden wij tenminste nog enige verkoeling van een zalig zeebriesje die warmte beperkten tot een aangename 25 tot 28 graden.
De reden waarom mensen uit het binnenland naar de kust komen afgezakt. De koelte van een heerlijk zeebriesje.

Temperaturen zoals we die gisteren en vandaag hebben gehad zijn wat ze zijn.
EXTREEM!
En ik hou mijn hart vast voor het moment dat we langer dan een week met dergelijke bloedhete temperaturen te maken gaan krijgen. Stel je voor zeven of tien dagen na elkaar temperaturen van veertig graden en meer. Dat is niet vol te houden, en zeker niet voor mensen die moeten WERKEN!
Ik prijs me gelukkig dat ik de afgelopen twee dagen niet moest werken, en buiten de afspraken die ik moest nakomen hield ik het echt wel op laag profiel. Op zulke dagen leef ik als een Spanjaard.
Vroeg met de hondjes gaan wandelen, in de middag binnenblijven en tijd maken voor een zalige siësta.
En ’s avonds iets later eten. Licht, veel rauwkost en een stuk lekker zomerfruit als dessert. Deze avond was het watermeloen, hmmm lekker.
We hebben drie ventilatoren en die draaien hier als zot. De hondjes liggen op de frisse vloer en ik zorg ervoor dat hun drinkbakje tot vanboven gevuld is en doe er om het water koel te houden een ijsblokje in.

Maar nogmaals, ik hou mijn hart vast voor het moment dat we meer dan een week lang met dergelijke extreme temperaturen te maken krijgen.
Vlaanderen is een verharde regio en het zijn op dergelijke hete dagen dat je pas echt merkt hoe nefast dat is. Bovenstaande plaatje toont het verschil aan van temperatuur in een gemiddelde straat met bomen en zonder bomen. Maar helaas, in Vlaanderen kapt men liever bomen dan dat men ze plant. Overal zie je pleinen en straten die uit weinig meer bestaan dan verharding en beton, waar de hitte vrij spel heeft. 
Ook bossen hebben we nog veel te weinig, terwijl je op warme dagen nergens zo goed verkoeling kan vinden dan in een bos.
En aan het water, maar dat brengt dan weer risico’s met zich mee.
Hoe dan ook, ik maak me zorgen.
Want de Aarde warmt op, je kan het ontkennen en ook niet blijven wegkijken.
Overal weersextremen, hittegolven, overstromingen, orkanen, bosbranden, droogte en wat nog allemaal.
Al gemerkt hoe droog het is? Overal is het gras kurkdroog. En dat was vorig jaar zo en het jaar ervoor. En eigenlijk de afgelopen vijf jaar is dat zo.
Je kan het licht in de zon niet blijven ontkennen.
WE STAAN VOOR INGRIJPENDE KLIMAATVERANDERINGEN! Of we dat nu graag horen of niet.

En die gaan een impact hebben op het leven van ieder van ons.
Is dat angst aanjagen? Paniek zaaien?
Nee! Ik vertel de feiten gewoon zoals ze zijn.
Weet je wat paniek zaaien is?
Gaan rondtoeteren op sociale media dat al die berichten over de klimaatverandering en de toelichting die experts eraan geven deel uitmaken van een groot complot. Dat is paniek zaaien.
Beginnen over klimaattaksen en gedwongen worden om een elektrische auto te kopen. Dat is paniek zaaien.
Als ik zeg dat onze manier van leven een grote – misschien zelfs te grote – impact heeft op ons leefmilieu en het klimaat. Ben ik dan een paniekzaaier?
Of ben ik misschien iemand die zich zorgen maakt over bepaalde trends en zaken die ik met mijn eigen ogen waarneem.
Geen zaken die ik uitsluitend van de ‘mainstream media’ haal. Maar zaken die ik zelf waarneem.
Zoals deze foto genomen tijdens een wandeling rond de Kemmelberg in april vorig jaar.
De stofwolk die je ziet is gewoon van de droogte. En het was toen nog MAAR april.

Een tractor die over een veld rijdt en een gigantische stofwolk achterlaat. Terwijl de velden er net slijkerig zouden moeten bijliggen van de regenval van afgelopen winter en die nog valt in het voorjaar en die broodnodig is voor het jonge groen.S

Sorry, maar dit soort zaken kan je toch geen verzinsels of propaganda noemen.

De charme van de patat!

 

Dag lieve mensen.
Vandaag las ik... Een artikel in De Standaard dat mij enigszins wat droef stemde.
En mij raakte in mijn culinaire hart.
Want wat blijkt... WE ETEN GEEN GEKOOKTE AARDAPPELEN MEER!
Ja, echt. Zo stond het in dit artikel van De Standaard van 14 juli 2022.
In zekere zin is het logisch dat we niet meer dagelijks gekookte aardappelen eten. Er zijn meer dan ooit alternatieven beschikbaar. Rijst, pasta, quinoa, couscous, bulgur, Steeds meer belanden deze alternatieven voor de aardappel op het menu.  Daarboven komt dat er nog zoveel andere manieren zijn om aardappelen te serveren. Een kok waar ik ooit voor werkte vertelde me dat er in de Franse keuken meer dan vijfhonderd aardappelbereidingen bestaan. Als zou besluiten om elke dag een andere aardappelbereiding op tafel te zetten ben je zeker anderhalf jaar zeker van voldoende variatie. En variatie juich ik toe. Het is goed dat je voldoende varieert zowel wat bereidingen als wat ingrediënten betreft. Dat zal elke voedingsdeskundige u vertellen, en wie ben ik om die mensen tegen te spreken.

Maar toch is het jammer.
Aardappelen, patatten, piepers, êrpels, patoaters, Het is en blijft iets van ons. Je kan ze frituren (hmm frietjes), bakken, bereiden in de oven, puree van maken, of kroketten.
Maar het simpelste is toch gewoon die patatjes schillen, in gelijkmatige stukken snijden, koken en dan gewoon opdienen met een stuk vlees en wat groentjes en een sausje erbij.
Nogal wat voedingsdeskundigen gruwen bij de hierboven beschreven samenstelling van een bord. Maar geef toe, het is heeft toch iets.
De combinatie gekookte patatten, vlees en 'groensels'. Het is iets van ons. En het maakt niet uit of je er voor het opdienen wat peterselie over strooit. Of je de aardappelen die over zijn bakt. Of dat je er puree van maakt met flink veer boter, eieren, wat lauwe melk, zout peper en... Muskaatnoot (oder soll ich sagen MUSKATNUSS?)
Feit is, dat het bereiden van een goed aardappelgerecht tijd kost. En uit het artikel blijkt dat jonge mensen daar amper nog tijd voor willen maken.

Komaan mensen, wat is dat toch met jullie?
Laat mij één ding duidelijk stellen. Sta me toe om hier een statement te maken!
Voor goed eten MOET JE TIJD MAKEN!
Aardappelen schillen, wassen, in koud water doen en het geheel aan de kook brengen. Het duurt alles samen zo'n half uurtje tot zo'n drie kwartier. Afhankelijk van de hoeveelheid.
Als ge het niet kunt opbrengen om drie kwartier van je tijd op te offeren voor een goed aardappelgerecht. Ja sorry, maar dat is toch maar triestig hoor.
Het is triestig dat mensen amper nog de tijd hebben of de tijd nemen voor het bereiden van een goed en degelijk gerecht. En denken er goed aan te doen om snel-klaar gerechten als alternatief te zien.
Het is jammer dat dagelijkse activiteiten het de tijd nemen om een gezond en gevarieerd gerecht op tafel te zetten in de weg staan. 
Een goede maaltijd brengt mensen samen. Het is het ideale moment om de dag te bespreken en opinies en gevoelens met elkaar te delen. Het is het ultieme bindmiddel van elk gezin, van elk huishouden.
Als ge daar geen tijd meer voor kunt nemen. Dan is dat echt heel triestig.

Ik weet niet waarmee mensen vandaag de dag hun dagen vullen. Of het nu Netflixen is, of de hele dag op hun telefoon zitten te staren. Of van de ene afspraak naar de andere rennen. 
Feit is dat als je de tijd niet kan nemen om voor jezelf en je naasten een goede en deugdelijke maaltijd op tafel te zetten, je een te druk leven hebt om gezond te zijn. Of dat je je prioriteiten in het leven niet goed kent.
Een goede maaltijd verdient al uw aandacht en uw tijd. En nee, ge moet niet alle dagen aardappelen koken. En ik ga eerlijk zijn. Ik las als dagelijkse kok hier ten huize ook al eens een makkelijk dagje in. En dan is het goed dat er van die vlug-klaar oplossingen zijn die bovendien nog lekker zijn ook.
Maar het klaarmaken van een goede maaltijd, als het even kan met respect voor de traditie en met lokale ingrediënten. Dat is toch iets wat het waard is om er je tijd en moeite in te steken. Zelfs al doe je het maar één of twee keer per week.

De liefde voor het koken en voor het samen eten, het samen genieten van een maaltijd.
Daarvoor spring ik op de bres en dat is de reden waarom dit artikel mij inspireerde voor een nieuw blogartikel.
Want een goede maaltijd is één van die dingen die het leven de moeite waard maken.

De natuur in beeld: mei en juni.

Dag lieve mensen. 

Omwille van het plaatsen van de foto's van ons heerlijke reisje naar de Ardennen, ben ik er niet toe gekomen om mijn maandelijkse rubriek 'De natuur in beeld' aan te vullen met mooie natuurfoto's die ik de afgelopen maanden maakte hier in mijn eigen streek.
Want buiten ons heerlijke reisje hebben we nog heel wat andere mooie plaatsjes bezocht en ook die waren de moeite waard om op de gevoelige plaat vast te leggen en met jullie te delen.
Mei en juni zijn prachtige maanden. De lente gaat over in de zomer en de dagen zijn op hun langst. Ik  hou van die lange avonden waarop het tot na tien uur 's avonds nog licht is. Toen ik nog in de horeca werkte vond ik dat fantastisch. Naar huis rijden en het is nog licht buiten. Meestal was het helaas altijd pikkedonker als ik met naar huis reed met de auto of fiets.
Maar als je dan eens vroeger mocht stoppen omdat het nog te kalm was en dan reed je naar huis en alles was nog licht buiten. Ik vond dat echt zalig. 
Licht doet iets met een mens. Water ook. Ik hou van de aanwezigheid van water. De zee of een klaterend beekje. Een vijver, een kanaal het is mij allemaal gelijk. Water geeft mij rust en dat roept iets in mij op. En het spel van de glinsterende zonnestralen op het deinende wateroppervlak fascineerde mij als kind al, en nu nog altijd.

Reiger in volle vlucht over de havengeul.

Watervogels op de vijver van de Koolhofputten.

Zicht op de koolhofputten.

We hebben ook een paar hele mooie wandelingen gemaakt in mei en juni. We kozen ook hier voor de nabijheid van water en trokken naar de plaats waar de IJzer ons land binnenstroomt. 

Dode IJzerwandelroute (7,1 km).
De IJzer: de rivier die het front afbakende tijdens de Eerste Wereldoorlog en dus ook een rivier waar elk schoolkind over moet leren. 
De IJzer is zo'n 78 kilometer lang, daarvan stroomt de rivier zo'n 45 kilometer in ons land tot hij uitmondt in de Noordzee in mijn hometown Nieuwpoort.
Maar mijn belangstelling ging ditmaal naar de streek waar de IJzer ons land binnenkomt, en het is echt wel de moeite waard om daar te vertoeven hoor.
De Dode IJzerwandelroute start en eindigt in het dorpje Roesbrugge en je wandelt er tot het naburige dorpje Haringe. Je wandelt er voornamelijk langs velden en akkers en voor een groot deel langs de IJzer. Het is er vaak heel stil want de streek is zeer dun bevolkt, er wonen voornamelijk landbouwers en veetelers en soms lijkt het of de tijd er is blijven stilstaan.

Roesbrugge.

Alles wat mij dierbaar is op één foto.

De IJzer.

Vrij rondlopen in het gras, heerlijk.
Cecieleke en Celientje.

Kurkdroge akkers.

Dag pony, ik ben Celientje.
Kef, kef, kef!

Wilde bloemen, bijtjesgeluk.

Verkoeling zoeken op de frisse vloer 
van een kapelletje.
Celientje.

Het is warm baasje, 
dank je dat je voor verfrissing zorgt.
Cecieleke.

Als we gaan wandelen met de hondjes zorgen we altijd dat we fris water mee hebben (en een drinkbakje). En geven we ze de gelegenheid om af en toe te rusten. Zo'n typisch kapelletje op het Vlaamse platteland is de ideale plaats om even verkoeling te zoeken. Soms staan er stoeltjes waarop je even kan gaan zitten om uit te rusten, en het is er ook altijd heerlijk stil.

 

Roesbrugge, dorpsplein.

Brouckmolenwandelroute (7,77 km).
In dezelfde streek en ook langs de oevers van de IJzer ligt het dorpje Beveren Aan De IJzer.
Er zijn in Vlaanderen minstens vier plaatsen met de naam Beveren. Er is Beveren Waas, Beveren Leie, Beveren bij Roeselare en Beveren aan de IJzer. De naam zou verwijzen naar bevers die hier specifiek aan de IJzer vaak voorkwamen. 
Ook hier maakt de IJzer deel uit van het prachtige decor. Maar ook de Vlaamse heuvels zijn hier niet ver vandaan en zijn vanuit Beveren Aan De IJzer heel goed te zien.

Straat in Beveren a/d IJzer.

Weer op zwier se.

De Brouckmolen.
Oude molen waarnaar de wandelroute is 
vernoemd.

Café 't Hof Van Commerçe.
Zeer gekend cafétje en zeer geliefd bij wandelaars en fietsers. Gelegen aan de oever van de IJzer in het dorpje Stavele (waar Johan Vandelanotte opgroeide).
Het café was helaas gesloten.
Vroeger was dit café vooral een plaats waar handel werd gedreven. Er werden paarden gekocht en verkocht door de plaatselijke landbouwers. Daar komt de naam van het café vandaan. D'er werd hier commerçe gedoan. Handel gedreven dus.

Stavele, dorpsplein.

De West-Vlaamse heuvels.

Is het nog ver baasje?

Enkele dagen na deze wandeling ruilden we het vlakke West-Vlaanderen in voor de Ardense heuvels.
Dat was daar heel mooi ja, zoals je in mijn vorige artikels kon zien. 
Maar de natuur hier dichtbij heeft zeer zeker ook zijn charmes. Het strand, de duinen met hun zeer gevarieerde vegetatie, de polders, de West-Vlaamse heuvels, de bossen in het Brugse Ommeland. Je hoeft echt geen uren te rijden om mooie dingen te zien. Vaak vindt je ze gewoon om de hoek, zoals dit prachtige bos hier vlakbij de kinderboerderij van Nieuwpoort.

Tot de volgende keer lieve mensen.
Liefs, Miguel.