Zomaar een ontroerend Kerstverhaal (slot)

24 december.

Op de valreep voor kerstavond.
Filip en Cathy reden naar de kust
De weg was gelukkig goed berijdbaar.
Filip begon het gaspedaal zelfs al stevig in te duwen.
Hij keek even opzij.
Cathy glimlachte.
"Mon Amour". Fluisterde ze zachtje.
Zijn hart voelde warm aan.
Toch was dat gevoel van diepe tristesse diep aanwezig.
Cathy.
Zijn lieve Cathy.
Het eerste meisje die hij ooit echt liefhad.
Het enige meisje waarmee hij ooit een echte relatie mee had.
Niet zomaar even voor de fun.
Maar een echte en hechte relatie.
Over het jaar schreven ze zelfs brieven naar elkaar.
En ontmoetten elkaar zelfs in de weekends.
en net zij.
Moest afscheid nemen van het leven.
Dit....
Raakte hem heel diep.

Hij dacht aan zijn ouders en familie.
Hoe zouden ze op haar reageren.
Ze vonden het vreemd.
Hun zoon die ineens meldde dat hij iemand had leren kennen.
En dat hij die 'iemand' graag aan hen wilde voorstellen op kerstavond.
Filip verliet de snelweg.
Arriveerde in het plaatsje Wulpen.
Op een vijftal kilometer van de zee.
Een klein polderdorpje.
Hier bracht hij zijn jeugd door.
In een prachtige boerderij.
Moeder liep meteen naar buiten als ze zijn busje op het erf zag rijden.
Hij verzaakte aan al die dure firmawagens.
En hield het op zijn 15 jaar oude busje dat hij ooit tweedehands kocht.
Dat had al veel reizen meegemaakt.
Met de surfplank op het dak.
"Mor es dat nu joen lief vriendinnetje?" Zei moeder.
"Welgekommen meisje, welgekommen!"
Het werd gezellig.
Zoals kerstavond altijd gezellig was ten huize Desoete.
Filip was in zijn nopjes.
Zoals hij zich voelde in zijn kindertijd.
Het haardvuur knetterde.
Er werd een CD met kerstmuziek opgelegd.
En het geurde naar heerlijke kalkoen.
Kalkoen van eigen kweek die door moeder eigenhandig werd geslacht, gepluimd, gereinigd en klaargemaakt met haar eigen heerlijke vulling van appeltjes van de appelboom, rozijnen en gegarneerd met stukjes mandarijn.
Filip en Cathy genoten.
Moeder had iets te melden.
"Ik had gisteren 'Nonkel William' aan de telefoon.
Hij zal niet alleen zijn als hij morgen komt voor het familiediner.
Hij heeft iemand leren kennen".
Filip lachte.
"Nee... Nonkel William eindelijk van 't straat.
Wie had dat nu gedacht"?
'Nonkel William" was de broer van Filips moeder en de eeuwige vrijgezel van de familie.
Woonde sinds jaar en dag op Tenerife waar hij aan de kost kwam als hotelemanager.
Hij leefde er als een bon-vivant en was een notoir rokkenjager.
Maar nu leek hij toch al een poos een vaste relatie te hebben.
En hij wilde zijn vriendin voorstellen aan zijn familie in België.
Natuurlijk was dit nieuws het gespreksonderwerp van de avond.

Na een heerlijke maaltijd had Cathy behoefte aan wat frisse lucht.
Filip haalde haar jas en samen liepen ze naar buiten.
Het sneeuwde.
Voor het eerst hier.
Aan de kust sneeuwde het maar zelden.
Lag er in het binnenland een goed pak.
Aan de kust bleef het meestal groen.
Zo waren de mensen het er gewoon.
Nu was het even anders.
En dan op kerstavond.
Samen wandelden ze naar buiten
Hoorden de koeien loeien in de stal
Cathy keek Filip aan.
Een traan in haar ogen.
"Het doet pijn lieverd.
Nu al afscheid nemen van het leven.
Ik had zo graag gebleven.
Zeker nu.
Nu ik je teruggevonden heb".
Ze omhelsde hem.

"Merci.
Schatje".
Hij knuffelde haar.
Dan liet hij los.
Ze bukte zich.
Nam wat sneeuw en gooide het in zijn gezicht.
"Deugniet". Zei hij.
Ze stoeiden op het erf.
Cathy's ogen straalden.
Niets was wat het leek.
Ze had pijn.
Voelde zich zwak.
Maar hield zich sterk.
Voor Filip.
Haar Filip.
Met wie ze de kerstdagen mocht doorbrengen.
Na een kwartiertje stoeien in de sneeuw gingen ze naar binnen.
Net op tijd voor het dessert.
Natuurlijk lag er kerststronk of 'buche de noël' op het bord.
Waarna er nog werd nagepraat met warme koffie en een lekker digestiefje.

De volgende dag kwam de familie druppelsgewijs naar binnen.
Het nieuws van 'Nonkel William' en zijn vriendin was natuurlijk het gespreksonderwerp.
Iedereen was benieuwd naar wie ze was.
"Het is een Zuid-Amerikaanse'" zei Tante Frieda.
"Toch geen bruin zeker"? Reageerde Nonkel Freddy die niet vies was van een racistische opmerking meer of minder.
"Zo precies of onze eigen vrouwen zijn niet goed genoeg".
Bij die woorden keek hij nijdig naar Filip en Cathy.
Filip kookte van woede.
Nu wist hij weer waarom hij liever niet aanwezig was op het jaarlijkse kerstdiner van de familie.
De champagne werd ontkurkt, de glazen gevuld.
Er waren hapjes.
Moeder werd bijgestaan door Tante Frieda en Tante Katrien bij haar werk in de keuken.
"Is er iets wat ik kan doen"? Vroeg Cathy met een lieve glimlach.
"Mobaneint joengsje", riep Tante Katrien.
"We trekken wiender uzze plan wel wi".
Tom, één van Filips neven kwam binnen.
"Mo, eje ghie ook e mokke"? Vroeg hij.
"En toen nog zo e snelle".
Hij gaf zijn neef een knuffel.
Het gebeurde niet vaak dat Tom ook kwam.
Hij woonde immers in Amsterdam en had een drukke baan in de reclame.
Maar toch slaagde hij erin om eens over te komen samen met Geertrui zijn vriendin.
Een ravissante blonde Hollandse.
Het klikte meteen tussen Geertrui en Cathy.
Filip zag het graag gebeuren.
Wat was hij blij dat zijn favoriete neef er eens bij was.
Toch één iemand met wie hij eens een deftig gesprek kon voeren.

Dan ineens een stem.
"William es doar, William es doar"!
Alle hoofden draaiden naar de deur.
William Legein kwam binnen.
Een grote gezette man met grote zwarte hoed, lange zwarte regenmantel, zwarte broek en glimmende zwarte schoenen.
"Goeiendag ollemolle en vor iedereen NE ZALIGEN HOOGDAG!"
Hij had een stem als een klok, wanneer hij sprak werd het meteen stil.
Naast hem stond een vrouw.
Iets kleiner dan hij, maar toch nog groot.
Zeker voor een vrouw.
Ze had lang zwart haar, donkere ogen en ze droeg een prachtig stijlvol kleed onder haar dikke mantel.
Ze was een eind in de vijftig, maar ze mocht er nog best wezen.
Ineens trok Cathy grote ogen.
"Maman!!!" Riep ze uit.
"Maman! C'EST TOI?"
De dame keek in haar richting
"Ca alors"! Klonk het.
"Ma fille! Ma petit fille!!
Mijn lieve dochter, wat doe jij hier mijn kind".
Cathy vloog haar in de armen.
Een ontroerend weerzien.
In de woonkamer van Filips ouders.
In het bijzijn van de hele familie langs moeders kant.
Moeder en dochter keken elkaar aan.
"Ik ben zo blij je te zien lieverd". Zei ze.
Toen de emoties bekoeld waren vertelde Cathy over het plotse vertrek van haar moeder.
Het was een ietwat vreemd verhaal.
Louise Cordon keerde na een mislukt huwelijk met een brute Colombiaan met losse handjes terug naar België waar ze haar dochter Cathy alleen grootbracht.
Maar ze verlangde opnieuw naar het zonnige Zuid-Amerika.
Eens haar dochter op eigen benen stond keerde ze terug.
Maar kwam na heel wat omwegen in Tenerife terecht waar ze recensies schreef voor een Spaanstalige reiswebsite.
Daar leerde ze dan William kennen, op wie ze stapelverliefd werd.
Zo zag ze uiteindelijk haar dochter met wie het contact verwaterd was door elk hun drukke bezigheden terug.

Tuurlijk hadden moeder en dochter heel wat bij te praten.
Na veel gebabbel over koetjes en kalfjes in de zetel met een glaasje champagne.
Biechtte Cathy op dat ze terminaal ziek was.
Louise verbleekte.
"Mais... Mon couer!
Dis moi c'est pas vrai". Zei ze, terwijl ze naar adem hapte.
"De dokters zeggen dat verder behandelen zinloos is". Zei ze.
"Mon couer! Je reste chez toi.
Ik blijf bij jou, tot op het einde.
Dat ben ik je wel verschuldigd.
Oh lieve Cathy, waarom toch"?
Aan tafel werd er weer honderduit gepraat.
Cathy had inmiddels ook Filip voorgesteld aan haar moeder.
Die nam hem even apart.
"Ik zie.
Dat je mijn dochter gelukkig maakt", zei ze met haar herkenbare accent en rollende R die verraadde dat ze oorspronkelijk Franstalig was.
"Heeft ze je het al verteld"? Vroeg Louise.
"Ja". Zei hij zacht.
We kennen elkaar nog van vroeger, maar sinds een week pas vonden we elkaar terug.
Ze wilde haar laatste kerst samen met mij doorbrengen.
En kijk.
Nu is ze uiteindelijk verenigd met haar moeder.
Ze is gelukkig.
En dat geeft me een goed gevoel.
Ook al doet het pijn te bedenken dat ze er weldra niet meer zal zijn".

Dan gingen Filip en Cathy weer even een luchtje scheppen.
Ze zei dat ze het benauwd kreeg.
Ze sloeg haar armen om hem heen.
"Voel je je niet goed Cathy"? Vroeg hij bezorgd.
"Nee". Zei ze.
"Alles draait.
Ik kan amper op mijn benen staan.
Ze werd kortademig.
"Ik breng je naar mijn kamer". Zei Filip.
Daar legde hij haar op bed.
"Mijn morfine". Zei ze.
Hij haalde een koffertje uit haar reiskoffer en opende het.
Niet veel later drukte hij op haar aanwijzingen een shot morfine in haar aderen.
Dan werd ze rustig.
Ze strekte haar armen.
Filip deed zijn schoenen uit en ging bij haar op bed liggen.
Ze omhelsde hem.
Hij voelde hoe haar ademhaling steeds rustiger werd.
Steeds trager.
Tot... Ineens.
Hij voelde hoe haar grip verslapte.
Ze ademde niet meer.
"Verdomme!
Cathy!!!
CATHY!!!"
Hij legde haar op haar rug.
Een glimlach sierde haar lippen.
Hij legde zijn handen op haar frêle schouders.
En schreeuwde het uit.

NEEEEEEEEEEEE !!!!!!!

Cathy was overleden.
Ze had zich sterk gehouden.
Hoewel ze haar krachten voelde afnemen.
De pijn was niet te harden.
Zelfs niet met morfine.
Ze gaf hem aanwijzingen.
Zonder het te weten diende hij Cathy een te hoge dosis toe.
Eindelijk voelde ze die pijn die haar zo afpeigerde afnemen.
Haar lichaam dat werkelijk kapotgevreten was door die kanker vond eindelijk rust.
Ze omhelsde haar grote liefde.
Haar eerste echte, en ook enige echte liefde.
Klampte zich aan hem vast.
Voelde zijn lichaamswarmte.
En nam zo afscheid van hem.
EN VAN HET LEVEN!
Filips moeder kwam kijken wat er gaan de was.
Ook Louise liep de trap op
Hij vertelde wat er gebeurd was, en hoe ze eraan toe was toen hij haar een week eerder ontmoette.
Hij viel huilend in de armen van zijn moeder.
Louise liep de kamer in en knielde voor het bed waarin haar dochter lag.
32 jaar werd ze.
Cathy Rodriguez.
Passionele meid die leefde met volle goesting.
Met pure hartstocht.
Zo ging ze ook voor haar Filip.
Die ze uiteindelijk in de laatste week terugvond en terugwon.
Samen met hem beleefde ze haar laatste kerst.
In zijn armen blies ze haar laatste levensadem uit.
Dan werd het zwart voor haar ogen.
Ze zag een licht.
Een fel licht.
Kinderen stonden haar op te wachten aan het einde van dat licht.
Die kinderen die ze tot het laatst verpleegde.
Aan wiens sterfbed ze stond.
Ze toonden hun liefste glimlach.
Het aardse leven was voorbij.
Er was alleen nog eeuwige warmte en geluk.

Een week later werd ze gecremeerd in intieme kring.
Zo wilde ze het.
Zo had ze het laten vastleggen in haar laatste wilsbeschikking.
Alleen haar moeder, Filip en enkele van haar goede vrienden waren erbij.
Alsook twee collega's van haar.
Die haar nauw aan het hart lagen.
Haar asse werd in zee uitgestrooid.
Filip hield de urne vast.
Drukte die tegen zijn hart.
"Vaarwel Cathy.
Ik laat je gaan.
Voorgoed.
Maar de warme herinneringen aan jou.
Die koester ik in mijn hart.
Nadat hij de asse uitstrooide omhelsde Louise hem.
"Bedankt.
Dat je bij mijn dochter was in haar laatste momenten". Zei ze snikkend.
Ook zijn nonkel nam hem vast.
"Gie ziet ne goeie joeng". Zei hij in het West-Vlaams.
Dan drukte hij zijn neef tegen de borst.
Terwijl hij vocht tegen de tranen.

Sindsdien.
Kijkt Filip heel anders naar Kerstmis.
En naar het leven.
Een maand na het overlijden van Cathy gaf hij zijn job op.
Hij verkocht zijn appartement en haalde al zijn geld van zijn spaarrekening.
Hij kocht een huisje aan de opaalkust.
Vlak bij de zee.
Dat renoveerde hij eigenhandig.
En begon er een surfers B&B.
Niet veel later leerde hij een nieuwe liefde kennen.
Hildegard, een jonge vrouw uit Duitsland.
Die er vaak over de vloer kwam.
Ze ruilde eveneens haar bestaan als administratief bediende in het plaatsje Rothenburg Ob Den Tauber om voor een nieuw leven aan de zijde van Filip.
Maar op zijn bureau met zicht op de zee en de prachtige natuur van de Opaalkust.
Stond een prachtige foto van Cathy.
Zoals ze was.
Met haar lieve glimlach.
En haar stralende ogen.
Dan dacht hij even terug.
Aan die ene kerst, die zijn leven veranderde.

Zomaar een ontroerend Kerstverhaal. 2

Het was al donker.
En de stad leek bijna uitgestorven toen Cathy en Filip de taverne verlieten op weg naar haar kleine flatje midden in de stad.
Ze grapten, lachten.
Rakelden oude anekdotes op.
Cathy opende de deur van haar flat, en stak de lichten aan.
Tot Filips grote ontzetting was het er letterlijk volgestouwd met kerstversiering.
"Nee". Zei hij vol ontzetting.
"Jij ook al"?
"Wat"? Zei Cathy.
"Weet je hoeveel elektriciteit al die lichtjes verbruiken"? Vroeg Filip, om zich niet meteen te negatief te willen uitdrukken bij zijn vroegere zomerliefje.
"En dan"? Vroeg Cathy.
"Het is Kerst.
Het feest van het licht.
Voor mij de mooiste tijd van het haar.
Vroeger vond ik er ook niet veel aan.
Ik hield meer van de zomer, de zon.
Maar sinds ik verpleegster ben op de kinderafdeling kijk ik met heel andere ogen naar het hele gebeuren.
Als we de leefzaal versieren, en daarbij hulp krijgen van die kindjes.
Als je die oogjes ziet glinsteren bij het zien van al dat mooi's".
Cathy zweeg.
"Ik begrijp dat veel mensen negatief staan tegenover deze dagen.
Het is ook zo opgefokt en commercieel.
Dat is waar.
Elkaar overtreffen met de duurste cadeau's,.
En de rijkelijkste tafels.
Dat is ook niets voor mij hoor.
Weet je.
Op kerstavond ben ik het liefste aan het werk.
Bij de kinderen.
Ze trekken zich zo hard op aan die kleine dingen die we dan doen.
Chocomelk maken.
Een extra traktatie".
Cathy vertelde er honderduit over.
Filip kreeg een krop in de keel.

"Ach Filip". Zei Cathy.
"Je bent nog geen haar veranderd.
Je doet  je zo koel en berekend voor.
Maar diep vanbinnen ben je zo super gevoelig".
Ze zocht in het CD kastje en haalde er een CD uit.
en plaatste die in de CD speler.
Meteen vulden stampende reggaebeats de woonkamer.
"Laat ons dansen Filip.
Zoals onze laatste zomer samen.
Weet je nog?
Lieverd".
Ze dansten.
Een kus volgde.
Een lange lieve kus.
Filip omhelsde haar, trok haar dicht tegen zich aan.
Cathy sloot haar ogen.
Ging met haar koele handen onder Filip zijn dikke trui.
Hij schrok even.
"Da's koud"! Riep hij uit.
Ze lachte erom.
"Ik wil mijn handen warmen aan je lichaam". Zei ze.
"Mag ik?
Toe"?
Filip nam haar handen vast.
Begon ze warm te wrijven.
Stopte ze weer onder zijn trui".
Weer kuste ze hem.
Trok zijn trui steeds hoger.
Haar koele handen gleden over zijn buik.
Dan...
Knoopte ze zijn broek los.
"Zoals vroeger lieverd.
Weet je nog?
Genieten van elkaar.
Ik voel de passie weer opvlammen Filip".
Filip wist niet goed wat hem overkwam.
Maar hij liet begaan.
Trok zijn trui uit.
Cathy zakte door haar knieën.
Begon hem oraal te bevredigen.
"Hmmmmm hij is nog altijd even lekker die pik van je". Zei ze.
Ze liet zich helemaal gaan.
Gaf hem een heerlijke pijpbeurt in de living onder de vele flikkerende kerstlichtjes en opvlammende theelichtjes.
"Ooooh Cathy". Kreunde Filip.
"Stop, ik ga klaarkomen".
Ze luisterde niet.
Hij wilde zich terugtrekken.
Maar ze hield hem tegen.
Zoog en trok aan zijn stijve penis.
"Ik wou je nog zo graag neuken"... Zei  hij.
Hij kwam klaar.
Ze slikte alles door.
Streelde zijn kont.

Dan kwam ze recht.
"Rustig maar schatje". Zei ze.
"We hebben de hele nacht, weet je wel".
Ze nam zijn handen.
Samen gingen ze naar de slaapkamer.
Daar kleedde ze zich uit.
Haar lichaam mocht nog steeds gezien worden.
Ondanks de littekens die Filip overal zag.
Blijkbaar kwamen ze van operaties.
"Ben je zo vaak geopereerd geweest"? Vroeg hij.
Ze trok het deken weg van het bed.
"Kom gezellig onder de wol lieverd". Zei ze.
Hij ging bij haar liggen.
Cathy trok het deken over hen.
Begon hem opnieuw te kussen.
"Mon amour". Fluisterde ze in zijn oor.
"Je me te manque.
Ik heb je zo gemist.
Waarom moesten onze wegen zich scheiden?
Geen man in mijn leven lieve Filip.
Kon tippen aan jou.
Ze zeiden, het was maar een vakantieliefde.
Daar kan je geen ernstige relatie op bouwen.
Ga verder met je leven, er komt gauw iemand anders.
Maar die iemand anders was ofwel een alcoholist, een spilzuchtige gokker ofwel een vreemdgaande mooiprater.
Jij was eerlijk.
Soms cynisch.
Eigen mening, zelfs op ongepaste momenten.>
Maar altijd... EERLIJK!
Ik zal ook eerlijk met je zijn lieve Filip.

IK HEB NIET LANG MEER TE LEVEN LIEVE SCHAT!"

Filip schrok.
"Maar... Cathy.
Dit meen je niet".
Zacht woelde ze door zijn haren.
"Ja".
Ze begon zacht te huilen.
"Helaas wel.
Kanker.
Het begon vijf jaar geleden.
Twee jaar geleden leek het dat ik het overwonnen had.
Maar het kwam terug.
De dokters zeiden dat chemo weinig zin had.
Je bent me niet toevallig tegengekomen Filip.
Ik volgde je stiekem al een poosje.
Ik las je blogs.
Ontdekte ze per toeval.
Ik herkende je schrijfstijl.
Vond door gericht te vragen aan mensen die reageerde je Facebook profiel.
Ik maakte een profiel aan met een andere naam.
Zo wist ik waar je naartoe ging.
Waar je werkte".
Cathy slikte.
"Het verlangen naar jou.
Is nooit verdwenen lieverd.
Je bent altijd in mijn hart gebleven.
Lieve Filip.
Dit is mijn laatste kerst.
Ik had hem zo graag.
Met jou doorgebracht".

Tranen rolden over zijn wangen.
"Verdomme"!! Zei hij.
"Cathy".
Waarom nam je niet meteen contact met me op.
Stuurde je me geen privé bericht?
We hadden nog iets kunnen verzinnen".
"Ik was bang". Zei ze.
"Je leek zo hard veranderd.
Cynisch.
Harder.
Even leek het.
Of ik die lieve ietwat dromerige jongen niet meer herkende in jou.
Dat jij een harde cynische materialistische carrièrejager was geworden.
Maar toen ik bepaalde berichten op je Facebookprofiel las.
Wist ik ergens.
Dat jij nog dezelfde was.
Alleen iets harder geworden.
Minder naïef.
Net als ik".
Filip keek Cathy aan.
"Cathy.
Ik voel iets in mijn hart.
Dat ik al zo lang niet meer heb gevoeld.
Het is zo sterk.
Zo intens.
Het is die heftige vlam.
Die pure passie.
Van toen.
Maar dan.
Met een iets diepere gloed.
Intenser dan voordien.
Wat ik ook voel.
Is die warmte in mijn hart die ik rond de kerstdagen voelde als kind.
Die verwondering.
Dat was zo toen je je kerstlichtjes aanstak.
Maar dat kon ik niet toegeven.
Ik.
Die zo'n hartsgrondige hekel had gekregen aan heel dat kerstgebeuren.
Waarom eigenlijk".
Filip beet op zijn lip.
Dan kuste hij Cathy.
Teder en zacht.
Maar al gauw werd het intens en passioneel.
Niet veel later.
Drong hij diep in haar binnen.
Ze vreeën de hele nacht lang.
Hun lichamen werden een.
In een rozige liefdesroes.

De volgende morgen lag de sneeuw echt heel dik.
Filip zijn GSM ging af.
Het was zijn chef.
"Hey Filip. Als je wil neem maar een dag verlof hoor.
Ik neem samen met Ronny en Marc wel de boel voor onze rekening.
En de dossiers die niet rond geraken schuiven we gewoon door tot na nieuwjaar.
Er is toch geen doorkomen aan, de hele ring zit geblokkeerd.
En weet je.
Een mensenleven is meer waard dan cijfers en tabellen".
"Ok is goed", zei Filip.
"Tot na Nieuwjaar dan. Prettige feesten".
Dan wendde hij zich tot Cathy".
"Geen werk vandaag". Zei hij lachend.
"Ach, waarom ook niet"?
"Dat zou je tot voor kort niet gezegd hebben hé"
"Nee", Antwoordde hij.
"Dom eigenlijk.
Zo door het leven racen.
Je opende mijn ogen Cathy.
Echt wel".
Toen gooide hij het deken weg en gleed het bed uit.
"Zal ik een lekker ontbijt voor je klaarmaken"?
Cathy kirde zachtjes.

Zomaar een ontroerend kerstverhaal.

Het gebeurde zo'n paar jaar terug.
Zo ongeveer een week voor kerstmis.
Na een lange periode van veel te zacht decemberweer.
Was het ineens veel kouder geworden.
De weerman sprak zelfs van een 'witte kerst'.
Op een kantoor in het hart van de stad was het die maandagochtend het gespreksonderwerp.
"Een witte kerst, daar droom ik al van sinds mijn kindertijd". Zei Hanne, een jonge blonde vrouw met heldere blauwe ogen.
"Die witte kerst hé, die mogen ze van mij steken waar de zon niet schijnt.
Eigenlijk heel dat stroperige, kleffe kerstgebeuren.
Godjammenas, wat ben ik dat gedoe zo beu als kouwe pap.
Steeds weer dat melige kerstgejank op de radio.
Dat gezeik over die witte kerst. Wat vinden mensen toch zo tof aan sneeuw en ijs.
Da's niks dan pure miserie.
Dat het maar rap zomer wordt.
En dan dat hypocriete gedoe.
Ik tel echt af naar 2 januari nu, echt wel". Zei Filip Desoete.
Hij was een energieke dertiger.
Vrijgezel.
Windsurfer, computerfreak, blogger, beurskenner en full-time cynicus.
"Zeg". Vroeg Hanne.
"Wat drink jij eigenlijk 's ochtends? Azijn"?
De andere collega's gniffelden.
Ze wisten hoe Filip in elkaar zat.
Dat hij voor zijn derde kop koffie uit het automaat niet aanspreekbaar was, en je met hem geen discussie moest aangaan.
Nu ja, Hanne was nog maar een maand in dienst.
En was al twee keer met Filip in aanraking gekomen.

"Ja sorry hoor". Zei Filip.
"Sorry dat ik niet gespeeld vrolijk kan doen zoals de overige 99% van het klootjesvolk.
Sorry dat ik lak heb aan de georganiseerde totentrekkerij.
Sorry dat ik niet meedoe met die gewetensusserij die de eindejaarsperiode eigenlijk is.
We gaan met zijn allen vreten en zuipen tot we erbij neervallen, maar om ons geweten te sussen geven we toch aan een goed doel. Of vragen we een plaatje aan voor 'Music4Life'.
Ik ben wie ik ben.
Onaanspreekbaar voor de middag, misantroop en heb een hekel aan massagedoe en massahysterie.
Kunt ge daar niet mee leven?
Hou dan gewoon uw bek".
Hij zette zijn computer aan, dronk zijn mok koffie leeg en ging aan het werk.
"Trek het u niet aan Hanne". Zei Peter, de collega die het bureau met haar deelde.
"Gewoon negeren, en dan draait hij vanzelf wel bij".
Filip zei de rest van de ochtend geen woord meer.
Dronk de ene kop koffie na de andere en verdiepte zich in de beursnoteringen, statistieken, procenten en dergelijke.
Hij werkte al jaren op het hoofdkantoor van een grootbank als beursspecialist en adviseur voor aandelen, obligaties en al van die dingen.
Hij volgde de aandelen van Brussel, Londen,, Wall-Street en Tokyo op de voet en beantwoordde alle vragen van klanten in verband met hun aandelen via telefoon of e-mail.
Hij beheerde een portefeuille van zo'n honderdtal klanten.
Veelal kleine beleggers die hun spaarcenten omzetten in aandelen of obligaties.
Hij was een krak in die dingen.
Geen enkel bedrijf uit de Bel-21 had nog geheimen voor hem.
En de hele werking van de technologiebeurs Nasdaq kende hij op zijn duimpje.
Dat is eigenlijk het onderwerp van zijn blog.
Want Filip is eigenlijk een echte 'nerd'.
Niet in die zin dat hij rondloopt in dezelfde door zijn grootmoeder gebreide trui, en een ziekenkasbrilletje met een veel te dikke montuur en veel te vettig haar.
Maar hij was al van kindsbeen af bezig met computers.
Kent maar liefst 8 programmeertalen uit het hoofd.
Ontwikkeld games in zijn vrije tijd en tovert in no time een website uit zijn hoed.

Dat soort dingen waren zijn lange leven.
Dat.
En windsurfen.
Wanneer hij maar kon gooide hij zijn surfplank op het dak van zijn auto en reed hij naar de Noord-Franse kust voor een surfsessie van vier uur.
Net daarom baalde hij van het invallende winterweer.
En van de aangekondigde sneeuw.
Als echte windsurfer had hij geen schrik van wat koude wind of een regenbui.
Zelfs in november of maart stond hij op de plank.
Maar de winter met zijn koude en sneeuw haatte hij hartsgrondig.
"Ik heb de kick van het surfen nodig om me te concentreren". Zei hij altijd.
Als hij niet kon surfen zat hij dan maar op zijn appartement.
Programmeren, bloggen, of zelf techno of minimal muziekjes maken.
Filip was eigenlijk altijd al een 'einzelgänger' geweest.
Houdt niet van grote massa's en heeft lak aan sociale conventies.
En nog meer aan oppervlakkige praatjes en de opinie van de meeste mensen.
Zoals daarjuist heel duidelijk was.
Zijn job deed hij prima.
Reeds 10 jaar in dienst en zowat alle evaluatiegesprekken waren prima.

De werkdag zat erop.
Filip excuseerde zich nog bij Hanne.
Ach.
Eigenlijk was hij zo slecht nog niet.
Besefte dat hij met zijn cynische opmerkingen en zijn uitvallen de mensen tegen zich in het harnas jaagde.
Vooral die mensen die hij eigenlijk best wel sympathiek vond.
Zo ook Hanne.
Een jongedame met veel pit en altijd goedlachs.
Intelligent, gevat en grappig.
Een eigen mening over de dingen.
Eigenlijk was het net daarom dat hij zo hard reageerde op haar voorliefde voor winter en het kerstgedoe.
Die dingen die hij zo hard verfoeide.
Hij begreep niet dat zo'n intelligente jongedame zich kon verliezen in die onzin.
Want dat het onzin was, dat kon hij niet hard genoeg van de daken schreeuwen.
Hij zag echt op tegen al dat gedoe.
Vooral omdat hij thuis bij zijn ouders verwacht werd voor de kerstdagen.
Ach, hij kwam graag thuis, daar niet van.
En hij was blij om zijn broers en zussen terug te zien.
Alsook zijn neefjes en nichtjes.
Maar dan de rest van de familie.
De tantes en nonkels.
Met hun eeuwige gezeik.
"En wanneer gaat ge nu trouwen"?
"Hebde gij nog geen lief"?
Hij haatte het hartsgrondig.

Een paar uur later.
Filip wandelde door de stad.
Op zoek naar kerstcadeautjes voor zijn familie.
Wat hij echt hartsgrondig haatte.
Voor zijn ouders had hij al wat hij hebben moest. Ook voor zijn broers en zussen had hij al een idee.
Maar hij moest nog wat hebben voor zijn meter, 'Tante Katrien'.
En dat was geen gemakkelijke.
Gelukkig had moeder iets los gelaten over een eetservies dat niet meer volledig was en waar Tante Katrien zich zwaar aan ergerde.
Hij liep de Blokker binnen.
Maar vond niets dat hem aanstond.
Dat maakte dat zijn humeur naar een dieptepunt zonk.
Het voortdurende gejengel van een dansend kerstmannetje maakte het alleen maar erger.
Filip foeterde binnensmonds.
"Klote commercieel gedoe". Dacht hij.
"Compleet opgefokte zever, dat het verdomme maar rap voorbij is al die hypocrisie".
Hij zocht de rekken af.
Zag een pannenset. "Misschien dat dan maar"?
Maar schudde de gedachte van zich af.
Met de moed in zijn schoenen stapte hij naar buiten.
Een koude wind blies hem tegemoet.
Voelde de ijzige regen op zijn gezicht.
Ineens hoorde hij een frisse bevallige stem.
"Hier se, daar se.
De Filip godverdomme"!!!
Hij draaide zich om.
Zag een vrouw naar hem toelopen.
Hij kon haar niet herkennen omwille van de grote kap die ze over haar hoofd getrokken had
Maar hij kon wel afleiden dat ze heel knap was.
En daar was hij niet ongevoelig voor.
Getaande huid.
Donkere ogen.
Rode lippen.
Slanke taille.
Ze droeg een rode winterjas, zwarte dikke handschoenen, zwarte broek en donkerbruine laarzen.
"Hallo". Zei Filip ietwat verlegen. Nu ja, eigenlijk niet goed wetende wat hij in deze situatie moest zeggen.
"Ken je me niet meer dan"? Vroeg ze.
Ze trok haar kap wat naar beneden.
En glimlachte.
"Nee"!! Zei Filip.
"Cathy.
Cathy verdomme, da's lang geleden".
Hij omhelsde haar.
Ze gaf hem een knuffel.
"Op cadeautjesjacht"? Vroeg ze.
"Zwijg". Zei Filip.
Ik zoek een goed eetservies voor mijn doopmeter.
Maar ik vind mijn gading niet".
Cathy keek naar de ingang van de Blokker.
"Moet je daar niet zoeken". Zei ze.
"Ik weet hier vlakbij een kleine winkel, daar hebben ze prachtig servies en kookgerei.
En niet duur.
Al die grote ketens verkopen alleen massaproducten, ik koop liever bij de lokale handelaars.
Daar koop je in vertrouwen en heb je waar voor je geld.
Loop je even mee"?
Filip en Cathy liepen door de stad.
Zijn humeur werd stukken beter.
"Cathy begot". Dacht hij.
Ze liepen een kleine zijstraat in van de drukke winkelstraat waar Filip al een tijd liep te zoeken.
En kwamen bij een ouderwets en sfeervol winkeltje.
Hier vond Filip meer dan zijn gading.
Ook nog voor andere cadeaus.
"Eindelijk ben ik rond, sneller dan verwacht zelfs.
Merci Cathy, ik ben zo fucking blij dat ik heb wat ik hebben moet.
Hebt ge zin om iets te drinken? Ik trakteer.

In een gezellige taverne zaten Filip en Cathy aan een tafeltje gezellig bij te praten.
Cathy Rodrigues was half Belgisch, half Colombiaans.
Maar groeide op in Brussel.
Samen met haar moeder.
In de zomer kwam ze naar zee, om vakantiewerk te doen.
Hij woonde er.
Elke dag bracht hij door op het strand.
Daar kreeg hij het surfvirus te pakken.
Om aan geld te komen voor een surfplank en bijhorende uitrusting.
Hij ging aan de slag als strandredder.
Na een jaar trainen, om te slagen voor het examen.
Dat was zijn ding.
Alle dagen op het strand.
De meisjes die naar zijn aandacht hengelden.
Hij waande zich een redder in Baywatch.
Ook al besefte hij dat redder zijn geen spelletje was.
Cathy die ijsjes verkocht stal meteen zijn hart.
Het meisje met de ijsjes en de jonge strandredder.
Het werd een mooi verhaal.
Overdag gezellig keuvelen op het strand.
's Avonds een stapje zetten.
Een drankje in een druk jeugdcafé.
Daarna een avondwandeling.
Die eindigde in een naakte zwempartij en hevige seks in de branding bij maanlicht.
Het jaar daarop kwam ze terug.
Het donkere meisje met de dreadlocks en de donkere pretoogjes.
Zot van reggae en wereldmuziek.
Op haar vrije dag zat er op het trapje waarlangs mensen van de dijk naar het strand afdaalde.
En speelde ze djembe.
Genietend van de zon op haar huid.
Filip kwam dan bij haar zitten.
Ze hadden lange, vaak diepe gesprekken.
Die zomer bracht hij meer nachten door bij haar op haar kamer dan bij zijn ouders thuis.

Daarna gingen ze hun eigen leven.
Filip ging studeren.
Economie.
Omdat zijn vader erop stond.
Hij wilde liever informatica studeren.
Maar dat computergedoe vond zijn vader maar niks.
Economie jongen.
Daarmee kunt ge aan de slag bij een grote financiële instelling.
Schoon geld verdienen.
Een goed pensioen.
Daar kunt ge niet vroeg genoeg aan denken jongen.
Uw pensioen.
Maar.
Hij had een andere reden om na zijn studies bij een bank te gaan werken.
Ooit een eigen bedrijf opstarten.
Webdesing, webdevelopment, netwerkbeheer.
Dat soort dingen.
Liefst iets met risico, wat pionierswerk.
Maar dat kost geld.
Hij spaarde nu ijverig geld bij elkaar voor een startkapitaal.
Cathy aanhoorde dit alles.
Waar hij mee bezig was.
Wat zijn ambities waren.
Ze glimlachte zacht.
"En jij, wat doe jij zoal in het leven".
Ik ben verpleegster, in de kinderafdeling van het ziekenhuis hier in de stad".
"Ow". Zei Filip.
"Dat moet bij momenten toch hard zijn".
Cathy glimlachte.
"Ach".
"Je moet het van je afzetten.
En je optrekken aan de mooie momenten.
Als zo'n kindje naar huis mag, en vlak daarvoor een mooie tekening voor je maakt.
Dan maakt dat zoveel goed".

Cathy begon honderduit te vertellen over haar werk in het ziekenhuis.
Mooie, maar vaak ook heel trieste verhalen.
Ze vertelde het met veel waardigheid en krachtige stem.
Ze had haar roeping gevonden.
Zorgen voor heel zieke kindjes.
Filip zag het vuur in haar ogen.
Hij bestelde nog een bruine Westmalle en een warme chocomelk.
Buiten begon het te sneeuwen.
Met bakken viel het uit de lucht.
"Verdomme"! Zei Filip.
"Hoe geraak ik nu thuis"?
Cathy legde haar hand op de zijne.
Ze lachte haar parelwitte tanden bloot.
"Blijf bij mij slapen.
Ik woon hier niet ver vandaan.
Alleen.
Trouwens, na twee zulke bieren lijkt rijden me niet echt verstandig meer Filip.
Een ongeluk is zo gebeurd.
Ik zal iets lekkers klaarmaken, samen wat eten.
Oh Filip.
Ik ben zo blij je terug te zien lieverd".
"Ik ook Cathy", zei Filip met een diepe zucht.

Winter in Vuurland (slot)

Met een enorme rotvaart scheurde Ronny Albrecht over de hoofdweg terug naar Hotel Rosita.
Hij duwde het gaspedaal net niet door de bodem van zijn Dodge Ram.
Ronny trok zich niks aan van de aangevroren sneeuw op het wegdek.
Hij wilde maar één ding.
Zo snel mogelijk terug in Hotel Rosita zijn.
Daar was de paniek compleet.
Nog maar eens.
Politie was aanwezig.
Commandant Felipe Granados was ook al ter plaatse.
"Señor Albrecht", zei hij.
"We hebben het vermoeden dat hier een ernstig misdrijf heeft plaatsgevonden"?
Hij nam Ronny mee naar de koer waar de afvalcontainers staan.
Daar zag hij sporen van een worsteling.
Opzij geschoven en vertrappelde sneeuw.
En BLOEDSPOREN!
"Hier stond señorita Beatriz Guzman na de avonddienst een sigaret te roken.
Terwijl binnen jongeheer Gabriel Lopez aan het poetsen was.
Hij hoorde geschreeuw en geluid alsof er klappen vielen.
Daarna zag hij hoe Beatriz weggesleurd werd".
"Nee", dacht Ronny.
"Niet Beatriz.
Niet mijn beste dienster."
"We weten zeker dat het al zeker niet Pancho was die hier achter zit.
We vrezen dat iemand de jonge Beatriz naar het leven stond.
Gabriel hoorde de persoon zeggen, "ahora tengo que empacar, tu gorda cerdo" (nu heb ik je te pakken jij dik zwijn).
Elvira kwam tussenbeide.
"Ronny, je gelooft toch niet wat die Gabriel zegt.
Wie weet heeft hij het wel zelf gedaan?"

Nu werd Ronny erg boos.
"Ben jij niet beschaamd!!!!" Schreeuwde hij.
"In plaats van je zorgen te maken om wat er met Beatriz is gebeurd.
Probeer je die jongen gewoon aan de galg te praten.
Kom buiten!" Zei Ronny kordaat.
"Heb je ooit?" Reageerde Elvira verontwaardigt.
"Ga je een beetje brutaal worden?
Tu cobarde (jij lafaard)!"
"Buiten"! Herhaalde Ronny, nu heel luid schreeuwend.
Hou jij je bezig met je werk en de klanten. Ik handel het wel af met Commandante Granados.
En daarna señora Razon...

Gaan wij eens een HEEL HARTIG WOORDJE PRATEN!"

Elvira deinsde achteruit.
De blik in Ronny's ogen was gewoon moordend.
Zo had ze hem nog nooit gezien.
Ronny concentreerde zich weer op wat er mogelijk met Beatriz kon gebeurd zijn.
Felipe Granados zijn mannen speurden de omgeving af.
Er waren voet en sleepsporen naar het hekken.
Tot aan de rand van het bos.
Daarna het spoor van een sneeuwscooter, diep de bergen in.
Met honden werd het spoor gevolgd.
Uit de videobeelden bleek dat de man een bivakmuts droeg.
Hij was lang en mager, geen potige kerel zoals Pancho.
En ook niet zo sterk dat hij een meisje zomaar op zijn schouder kon meenemen.
Felipe ging naar het ski station waar ook sneeuwscooters konden gehuurd worden.
En vroeg een lijst op van mensen die de afgelopen uren, dagen.
Een sneeuwscooter huurde.
Samen met Ronny vergeleek hij die met de lijst van de gasten van het hotel.
Eén naam viel meteen op.
Die van Manuel Torres.
Waarom wou die ineens een scooter huren.
Lijkt me echt niks voor hem.
Hij bleef immers liefst zo veel mogelijk in het hotel om te schrijven.
En om in de bar rond te hangen en whisky te drinken.

Intussen...
Deden de mannen die het spoor volgenden van de sneeuwscooter een vreselijke ontdekking.
Ze vonden Beatriz.
Dood.
Vastgebonden aan een boom.
Geslagen.
Geschopt.
Verkracht.
En gewurgd met een touw dat rond haar hals bengelde en door de moordenaar tergend traag werd aangespannen tot het ongelukkige meisje uiteindelijk stikte.
"Het lijkt wel een primitieve Garotte," zei Felipe Granados toen hij ter plaatse kwam.
Toen zweeg hij even.
Dacht na.
"Quiero una orden de arresto contra Manuel Torres. Enseguida" (Ik wil een arrestatiebevel tegen Manuel Torres. Onmiddelijk)! Beval hij meteen.
Maar Elvira wist te melden dat Manuel die ochtend onverwacht had uitgecheckt.
Felipe vloekte.
"Alle manschappen paraat op de luchthaven, controleposten langs de wegen, grensovergangen, en verwittig het hoofdbureau in Buenos Aires.
Ik wil die smeerlap in de boeien zo snel mogelijk!"
Ronny was aangedaan door de dood van Beatriz.
Die toch al een poosje bij hem in dienst was.
En van wie hij erg tevreden was.
Altijd goedlachs.
Altijd vriendelijk.
Wist de gasten op hun gemak te stellen.
Hij wist ook hoezeer Sarah met haar overeen kwam.
"Sarah," dacht hij.
"Hoe moet ik haar dit vertellen?"

De volgende dag mocht Sarah naar huis.
Daar vertelde hij haar het vreselijke nieuws.
Sarah was in schock.
"Manuel Torres zit hier achter.
Omdat Beatriz en ik hem een lesje wilden leren".
Sarah vertelde over hoe hij haar probeerde te chanteren.
Hij wist dat Gabriel en ik elkaar regelmatig afspraken beneden in de kelder".
Sarah boog het hoofd, uit schaamte.
"Om seks te hebben.
Ik ben verliefd op Gabriel.
Hij heeft mijn hart gestolen".
Toen herwon Sarah haar trots en rechtte ze terug haar hoofd.
"Aan hem wilde ik mijn lichaam schenken".
Ze keek Elvira aan.
"Aan hem ja.
Niet aan die klier van een Torres.
Die al vanop de luchthaven in Madrid als een geile kikker mij zat uit te kleden met zijn kille ogen.
Die vrouwen ziet als een lustobject.
Die me wilde VERKRACHTEN!
Ja!
Dat wilde hij.
Hij wilde mijn lichaam.
Niet wie ik was.
Hij wilde mijn lijf aan zich knechten.
Wat ik wilde.
Was voor hem niet belangrijk.
Die man is gestoord.
En hier lopen nog gestoorden rond".
Nu keek ze naar Juan Cortez.

"Wat Gabriel zoal deed in de straten van Buenos Aires.
Was erg ja.
Dat beseft hij ook.
Hij kreeg een nieuwe kans.
voldeed aan de voorwaarden daarvoor.
Werk hebben.
En dat werk houden.
Daarvoor.
Doorstond hij de tirannie van die vetzak van een kok daar.
Ja Juan Cortez. Ik heb het over jou.
En de vernederingen van de bazin hier.
In een kruipkot moeten slapen met Alfredo Chang als chaperon.
Van 's ochtends tot 's avonds moeten werken.
Nauwelijks buiten mogen.
Nauwelijks vrijaf krijgen.
Om de haverklap uitgescholden worden.
Dat kon ik niet verdragen.
Ik gaf hem waar hij zo naar verlangde.
Een vriendelijk woord.
Een lieve lach.
Iets om te drinken.
Een knuffel.
Een kus.
Ik zag hem openbloeien.
Ik voelde zijn liefde.
En ik werd gewaar.
DAT MIJN LICHAAM SMEEKTE OM MEER!

Beatriz en ikzelf.
Waren de enigen die om hem gaven.
Bijna was hij mij kwijt.
Nu moet hij horen dat Beatriz er niet meer is.
Maar krijgt hij de kans om dit alles te verwerken?
Nee.
Weer slavenarbeid.
Weer verwensingen en beledigingen".
Sarah zweeg.
Keek weer naar Elvira.
"Als je me buiten wil Elvira.
Als je mij, die franke moeial uit België weg wil.
Dan moet je het maar zeggen.
Het kan me niet schelen.
Maar weet.
Gabriel gaat met me mee.
Hoe ik dat voor elkaar krijg, dat weet ik niet.
Maar ik laat die jongen niet in de steek.
Beatriz zou het ook zo gewild hebben.
Ze steunde me toen ik vertelde over mijn gevoelens voor Gabriel.
Ze was blij met mijn oprechte liefde voor hem.
En hoe dat een positieve invloed had op Gabriel".

Elvira zweeg.
Zuchtte diep.
"Nee", zei ze.
"Je hoeft niet weg te gaan Sarah.
Ik ga weg.
En Juan ook.
We beginnen een nieuw leven.
Je nonkel en ik zijn uit elkaar gegroeid.
Ik besef.
Ik was geen gemakkelijke bazin voor jullie.
De problemen tussen Ronny en mezelf werkte ik uit op jullie.
Dat was fout.
Het was ook fout om met Juan aan te pappen voor de neus van Ronaldo.
Om hem te bedriegen onder hetzelfde dak.
Met een man die hij elke dag tegenkwam.
En die hij zijn loon uit betaalde.
Wat Gabriel betreft.
In onze ogen is hij een straatjoch dat niks te zoeken heeft in een hotel dat standing wil uitstralen.
Zo iemand komt in onze zaak dan ook niet binnen.
Maar Ronaldo, die mag nu doen wat hij wil.
We wensen jullie het allerbeste.
Oh Ronaldo...
Stuur ook condoleances in mijn naam naar de familie van Beatriz"...

Daarna vertrokken Elvira en Juan.
Het bericht kwam dat Manuel Torres van een vliegtuig dat vertrekkensklaar stond met bestemming Buenos Aires werd geplukt.
Hij werd op dit moment verhoord in het bureau van de Policia Federal in Ushuaïa.
Die avond na de dienst hielp Sarah Gabriel om zijn spullen van het kleine slaapvertrek in de kelder te verhuizen naar... HAAR KAMER!Sarah en Gabriel lagen in bed.
Het meisje klampte zich aan Gabriel vast.
Huilde.
Om Beatriz.
"Dat ze dit niet meer mag meemaken," snikte ze.
"Ik mis haar zo Gabriel.
Het doet zo'n pijn.
Het besef dat ze er niet meer is...
DOET GODVERDOMME ZO'N PIJN!!!"
Gabriel kuste haar.
Streelde haar lange blonde haar.
Hij wist nu al dat Sarah hem die nacht niet meer zou loslaten.
Dat ze bescherming zocht in zijn armen.
De warmte wilde voelen van zijn lichaam.
Geen seks.
Geen oplaaiende passie.
Gewoon bescherming.
Troost.
Het verdriet om de dood van Beatriz zat te diep.
Sarah dacht aan de nachten die ze op deze kamer samen met Beatriz doorbracht.
Aan die heerlijke klets en vertelmomenten.
"Beatriz", fluisterde Sarah zacht.
"Ze hoopte om ooit naar Buenos Aires te kunnen gaan.
Om daar de liefde van haar leven te vinden.
Gelukkig te kunnen zijn als wie ze was.
Het mocht niet zijn.
Het was maar een eenvoudige droom.
Toch...
Mocht het niet zijn".
Die gedachte kwelde Sarah enorm.

Een week later werd Beatriz begraven.
Haar familie wilde niets meer met haar te maken hebben zo bleek.
Omdat ze lesbisch was.
De geruchtenmolen had de ronde gedaan dat Sarah in Ushuaïa in een café was gezien met een ander meisje.
Dansend en kussend.
Geruchten die eerdere geruchten in de ogen van de conservatieve dorpsbewoners alleen maar bevestigden.
En die haar familie in verlegenheid brachten.
Toen agenten van de Policia Federal bij José Guzman aanbelden om het tragische nieuws te melden zei hij vlakaf "No tengo hingana hija màs, que ella debe arder en el infierno" (ik heb geen dochter meer, dat ze mag branden in de hel).
Het zag er naar uit dat Beatriz Guzman, 22 jaar oud.
Een haast anonieme begrafenis zou krijgen op het kerkhof van Ushuaïa.
Maar dat was zonder Ronny en Sarah gerekend.
Niet alleen zouden al haar collega's haar de laatste eer bewijzen.
Ronny wist zelfs enkele vaste klanten te overtuigen om de begrafenis van Beatriz bij te wonen
De kerk zat niet vol. Maar er was toch volk.
Sarah liep naar het spreekgestoelte.
Ontvouwde een blad papier.
Het was, tragisch genoeg een brief die Beatriz schreef de nacht dat Sarah ontvoerd werd en in de bergen op het nippertje van de dood werd gered.
Beatriz had het moeilijk gehad die nacht.
Ze schreef haar verdriet van zich af.
Denkende dat ze haar lieve kamergenote.
Het lieve blonde meisje uit België waarmee ze op korte tijd zo'n hechte band mee opbouwde.
Nooit meer zou terugzien.
Schreef ze een afscheidsbrief.

Sarah vond de brief tussen de spullen van Beatriz.
Huilde zeker een uur toen ze hem las.
Maar besloot, hoe moeilijk het ook zou wezen.
Om hem toch voor te lezen, bij wijze van afscheid.

Mi Querida amigo, mi hermana.
Ik zit hier in de warme kamer.
Maar mijn gedachten zijn bij jou.
Aan de doodsangst die je meemaakte of misschien nog altijd meemaakt.
Aan de kou die je getormenteerde lichaam gijzelt en verlamd.
Aan je laatste gedachten die door je hoofd spoken als je belager het leven uit jou frêle lichaam wil slaan, schoppen, of erger.
Mi hermana.
Is het leven voor jou nu al voorbij?
Ik kan het niet geloven.
Ik hoor de vraag door mijn hoofd weerklinken.
Waarom?
Waarom?
Waarom jij?
Zoveel klootzakken, smeerlappen en egoïsten op de wereld.
En jij, die zo warm en liefdevol was.
Wordt zomaar weggerukt.
Je dromen stukgeslagen.

Mi hermana, lieve zus.
Ik hoop.
Dat de hemel bestaat.
Een mooie plek vol liefde en vrede.
Waar eeuwige rust heerst.
Dat heb je wel verdient.
Als je daar bent, geef een teken.
Want dan, alleen dan.
Kan ik met een gerust gemoed slapen gaan..

Adios querida hermana.

Sarah staarde voor zich uit.
Tranen liepen over haar wangen.
Gabriel stond recht, nam haar hand en begeleide haar naar haar plaats.
Hij woelde zacht door haar mooie blonde lokken.
Reikte haar een zakdoek aan.
Na de rouwdienst werd Beatriz ten grave gedragen.
Sarah stond voor de kist.
Legde de brief erop.
Alsook een prachtige rode roos.
"Adios hermana,", fluisterde ze stilletjes.
Meer kon ze niet uitbrengen.
Ze keek toe hoe de kist in het graf neerdaalde.
Gabriel stond achter haar.
Nam haar handen vast.
Trok haar dicht tegen zich aan.
Hoorde hoe ze huilde met lange diepe snikken.
Ronny stond naast haar.
"Beatriz heeft weinig liefde gekend Sarah", zei hij.
"Maar in jou vond ze toch een lieve vriendin.
Die haar leven opfleurde.
Koester die mooie gedachte zusje".

Het koste Sarah veel moeite om de plotse dood van Beatriz te verwerken.
Maar de liefde van Gabriel en de steun van Ronny hielpen haar wel.
En er was veel werk in het hotel.
Dat hielp haar om de sombere gedachten te verjagen.
Zo gingen de maanden voorbij.
Eer ze het goed en wel besefte.
Zaten de drie maanden die ze er zou doorbrengen er alweer op.
"Terug naar huis".
Het was zo raar, na wat ze hier allemaal doormaakte.
Terug naar dat saaie leventje.
Studeren.
Op kot.
Die oppervlakkige kotfeestjes, die vriendinnen die alleen maar over mode, hun vriendjes en de moeilijke examens konden praten.
Die kleine zorgen verzonken in het niets met wat ze hier in Vuurland allemaal meemaakte.
Maar vooral.
Ze wilde geen afscheid nemen van Gabriel!De gedachte alleen al gaf haar een stevige knauw in het hart.
En ja.
Gabriel had het er ook moeilijk mee.
Op een dag stond ze in de tuin voor zich uit te staren.
Ze had haar sigaret uitgeduwd en liep in gedachten verzonken over de verse sneeuw de tuin in.
Ze zag de skiërs van de steile hellingen naar beneden suizen.
Ze keek naar de kerselaar die voor haar stond.
De zon scheen.
Voelde warm aan op haar huid.
Het voelde zo heerlijk aan.
Zo lente achtig.
Ze keek naar de kerselaar.
En zag een bloesem.
Eentje maar.
Een kleintje.
Een kleine roze bloem die ontluikte.
Badend in de zon.
Een mooie jonge bloem in een witte winterse omgeving.
De lente hing in de lucht.
Lente in Vuurland.
Het leek zo onwaarschijnlijk.
Het was midden september.
In België was het bijna herfst.
De bladeren zouden vallen.
Grijze luchten.
Hier voelde ze een vleugje lente.
Raar.
Ze voelde haar hart bonzen.
Het bloed stromen.
Ze besefte dat ze hier leefde!
Vooral toen Gabriel zijn armen om haar heen sloeg.
En haar zacht achter het oor kuste.
"Querida Sarah mia." Fluisterde hij in het oor.
"Mira, Gabriel.
La primavera Gabriel.
Las flores, el sol, las hojes jovenes".Ze draaide zich om.
Kuste hem teder.
"Querida Gabriel," zei ze.
Terwijl ze hem in de ogen keek.
"Mi decion està tomada.
Me quedaré aqui, contigo.
PARA SIEMPRE. (Ik heb mijn besluit gemaakt. Ik blijf hier bij jou... VOOR EEUWIG)""En je studies in België dan?" Vroeg hij.
Je familie?
Je vrienden"?
"Nee Gabriel", zei ze zelfverzekerd.
"Ik weet.
Het zal niet makkelijk zijn.
En ik zal stuiten op veel onbegrip.
Maar mijn besluit staat vast, en niets kan mij ervan afbrengen.
Ik blijf bij jou lieve schat.
Niets...
KAN MIJ NOG VAN JOU SCHEIDEN!"

En zo geschiedde.
Sarah bleef in Vuurland.
Werkte in het hotel van haar nonkel.
Om zo geld bijeen te sparen.
Geld voor haar studies.
Ze zou hier voor vertaler-tolk studeren.
Maar vooral.
Ze was voor altijd samen met Gabriel.

HAAR GABRIEL!!!!

Winter in Vuurland 7

Het was donker en koud diep in de bergen van Vuurland.
Het sneeuwde hard.
Geen zinnig mens zou het nu wagen om zich in dit onherbergzame stuk van Argentinië te wagen.
Toch liep een man met zelfverzekerde stap door de bossen.
Langs de steile hellingen en de verraderlijke rotspartijen.
Het was de gezochte serieverkrachter 'Pancho El Violador'.
Hij was op zoek naar een prooi.
En die vond hij.
Het werd Sarah.
Ze was bang.
Machteloos.
In de greep van een genadeloze verkrachter.
Hij had, zo kon ze duidelijk zien.
Een heel artisanaal van messen mee.
En ook een holster met een geweer.
Hij zei niks.
Stapte stug door.
Waarheen?
Sarah had er het raden naar.
"Ik kom hier nooit levend weg", dacht ze.
"Het is afgelopen."
Oh God, laat het snel voorbij zijn.
Alstublieft".
Midden in het diepe bos, aan de rand van een angstwekkend diep ravijn gooide hij Sarah met een smak op de grond.
Gelukkig brak de sneeuw haar val.
Maar tijd om te bekomen had ze niet.
Hij trok aan haar haren.
Nu zag ze zijn gezicht.
Hij had een lange ruwe baard.
Waar ijspegels aanhingen.
Borstelige wenkbrauwen.
Hij droeg een dikke jas met kap die afgewerkt was met bont.
Hij duwde haar tegen een boom.
Maakte zijn gulp los.
Had een erectie.
In die kou.
Sarah vroeg zich af hoe het mogelijk was.
Want de koude wind ging door merg en been.
Hij voelde tussen haar benen.
"Lo que un coño muy delicioso" (Wat een lekker poesje), zei hij met een huiveringwekkende stem.
Hij tilde haar rok op en trok brutaal haar slip uit.
"Te llevaré bueno y duro. Entonces déjame muriendo lentamente. (eerst neem ik je lekker hard. Daarna laat ik je langzaam sterven).
Hij hield haar bij haar polsen die hij hard tegen de koude harde boomstam duwde.
Hij grijnsde en zoende haar in haar hals.
"Tienes medo? Puta" (Ben je bang? Hoer). Vroeg hij.
"Dat is wat jullie wijven zijn?
Allemaal hoeren".
Hij wilde haar penetreren.
Maar dan...

"AAAAAUUUWW!!!!!" 
Weerklonk het plots in het dichte bos.
Sarah liet in een reflex haar voet keihard neerkomen op zijn enkel.
'Pancho' schreeuwde het uit van de pijn.
Hij loste zijn greep op haar armen.
Sarah maakte daarvan gebruik om hem keihard in het gezicht te meppen.
Hij viel achterover.
Sarah vluchtte.
Zonder slip.
Ze had enkel haar werkkledij aan, bestaandde uit elegante doch stevige schoenen, een rok tot iets onder de knie, een blouse en een gilet.
Daarboven droeg ze een dikke vest die ze aandeed als ze buiten even ging roken
Sarah liep.
Het was duidelijk dat de schoenen die ze droeg niet geschikt waren voor de glibberige besneeuwde ondergrond.
Ze klampte zich vast aan de bomen.
De ondergrond was stijl, wat verder ging het over in een diepe afgrond van wel dertig meter diep.
Ze klom naar boven.
Er was een soort pad.
Daarover liep ze
Zo ver mogelijk van Pancho.
Die ze hoorde vloeken en tieren.
Ze had zijn enkel goed geraakt.
Net zoals ze Manuel Torres goed had geraakt.
Dat hoeft u niet te verwonderen, daar Sarah aan Karate deed.
En dat deed ze zelfs heel goed.

Sarah liep door de ijzige kou.
De sneeuw blies in haar gezicht.
Floot in haar oren.
Ineens leek het of ze een kreet hoorde.
Een langgerekte kreet.
Het leek wel een doodskreet.
"Pancho"? Dacht ze?
"Zou hij uitgegleden zijn en in de ravijn gevallen?
Net goed.
Eigenlijk verdient hij niet  beter."
Maar waar was Sarah?
Hoe raakte ze terug in Hotel Rosita.
Ze liep verder.
Wie weet had ze die kreet maar ingebeeld.
Een uur lang liep ze.
Zonder echt te weten waarheen.
Dan hield ze op.
Nu maakte de koude zich meester van haar lichaam.
Het was nu echt hard aan het sneeuwstormen.
Sarah was bang.
"Ayùdame!" Riep Sarah.
"Ayùdame por favor!!! (Help me alstublieft)
Sarah hapte naar adem.
Ze zocht beschutting achter een boom.
Nu was ze veilig voor de gure ijzige wind.
Maar niet voor de alom tegenwoordige kou.
Het vroor tot min vijftien.
Sarah zette zich neer.
"Ik ben verloren." Zei ze.
"Mama, papa. Tim mijn lieve broer.
Nonkel Ronny, Elvira.
Beatriz.
Ik zal hen nooit meer weerzien.
Gabriel...
Lieve Gabriel.
Sorry schatje.
Dat ik je nu al moet achterlaten.
Sorry allerliefste jongen".
Het waren haar laatste gedachten.
Toen.... Werd het zwart voor haar ogen.

In Hotel Rosita was de paniek compleet.
Ronny dacht meteen aan de beruchte 'Pancho' toen Elvira hem vertelde dat Sarah verdwenen was.
Gabriel barstte in huilen uit.
"Het is mijn schuld", zei hij.
"Ik had bij haar moeten blijven".
"Nee", zei Elvira.
"Sarah moest maar mee naar binnen gaan.
Wat kan zo'n armoedige opdonder als jij haar nu gaan helpen".
"Hier heeft niemand schuld aan"! Reageerde Ronny boos.
"Wat nu telt is dat Sarah levend teruggevonden wordt.
We moeten de politie waarschuwen".
Ondanks de vrees dat ze niet zouden komen opdagen met dit gure stormweer.
Kwam de Policia Federal toch ter plaatse.
Een man in opzichtig uniform liep met stevige tred op Ronny af.
"Commandante Felipe Granados!" Stelde hij zichzelf voor.
"Ik ben meteen ter plaatse te komen omdat deze verdwijning zeer onrustwekkend is.
Pancho heeft al een tijdje niet meer toegeslagen.
En dat maakt het des te verontrustender.
Als hij zich een poosje koest heeft gehouden, dan gaat hij altijd veel beestachtiger te keer.
Telkens er een tussenpozen van meer dan één maand is bij het maken van een nieuw slachtoffer.
Dan wordt de ongelukkige vrouw steeds op beestachtige wijze gedood.
De laatste keer was zijn slachtoffer amper 16.
We hebben alle redenen om snel in te grijpen.
Storm of geen storm.
Mijn mannen kennen het gebied.
Pancho is taai, maar zelfs deze gure wind moet hem parten spelen.
Dat moeten we uitspelen.
Het is Sarah haar enige kans om te overleven!!"

Meteen trokken de mannen de bergen in.
Te voet.
Met sneeuwscooters.
Sommigen zelfs met langlaufski's.
En van toen men vaststelde dat de wind begon te luwen ging er ook een helikopter de lucht in.
Er werden ook speurhonden ingezet.
Die hadden een spoor.
Vonden Sarah.
Ze was buiten bewust zijn.
Maar ze ademde nog.
"Elviar el helicoptero aqui, rapido!" Weerklonk de haastige oproep over de radio.
Die kwam gelukkig snel ter plekke.
Sarah werd in aluminiumfolie gewikkeld en op een brancard gelegd.
Ze was er erg slecht aan toe.
Hadden ze haar een kwartier later gevonden, dan was ze vast al overleden.
In een rush werd Sarah naar het ziekenhuis in Ushuaïa gebracht.
Ronny werd op de hoogte gebracht en reed er meteen heen.
"Haar toestand is stabiel." Zei de dokter.
Maar ze is er nog buiten bewust zijn.
Ze heeft veel geluk gehad", besloot de dokter.
Ze werd niet verkracht.
Noch op een andere manier gemolesteerd.
Het is een mirakel hoe ze uit de klauwen van Pancho wist te ontkomen".
Dat verbaasde ook Felipe Granados toen hij ter plaatse kwam.
"Waarschuw mij meteen als de 'señorita' bij kennis is", beval hij.

Ronny waakte bij het ziekbed van Sarah.
"Ik dacht dat ik je kwijt was meisje," snikte hij.
"Lieve Sarah.
Lief nichtje.
Hoe had ik dit thuis moeten vertellen?
Dat jij er niet meer zou zijn."
Even later kwam Sarah langzaam bij bewust zijn.
"Waar ben ik?" Vroeg het meisje.
"In het ziekenhuis", zei Ronny.
"Geen angst, ik ben bij je."
"Waar is Pancho? Ik vluchtte, maar het leek of ik geschreeuw hoorde.
Maar ik liep verder, uit angst.
Was bij... Ravijn."
"Rustig maar kindje", zei Ronny.
"Hij kan je geen kwaad meer doen nu.
Hier ben je veilig".
Niet veel later kwam Felipe Granados de kamer binnen.
Sarah vertelde wat ze had meegemaakt.
Hoe ze werd ontvoerd, meegenomen diep de bergen in.
Hoe ze kon ontsnappen aan een brutale verkrachting en erger.
Ineens ging Felipe zijn GSM af.
"Discuelpa por favor" (verontschuldig me alstublieft). Zei hij.
Dan kwam hij terug.
"Sarah", zei hij.
"Felicidades señorita!" Zei hij.
Je hebt hem klein gekregen.
Gewoon door keihard tegen zijn enkel te schoppen en hem enkele klappen te verkopen.
De ravijn deed de rest.
De regio, en bij uitbreiding heel Argentinië kan opgelucht ademhalen.
PANCHO EL VIOLADOR ES MUERTE!!!"
Hij sloeg zijn arm om de schouder van Sarah die razendsnel opknapte.
De burgemeester van Ushuaïa kwam langs.
Met bloemen.
En een medaille.
Ook een cameraploeg kwam meteen binnenvallen.
Zo ging het de hele dag door.
Dan tegen de avond werd het weer rustig.

Sarah en Ronny hadden een lang gesprek die avond.
"Erg hé meisje. Dat ze u eerst moeten ontvoeren, dan redden en naar de kliniek brengen.
Eer ik eens kan klappen met mijn petekind en favoriete nichtje".
"Ge toont u niet veel in het hotel hé nonkel." Zei Sarah.
"Sorry dat ik het zo hard stel, maar.
Elvira die gedraagt zich als een tiran.
Zij en zij alleen is de baas. En zo te zien ook over u .
Nonkel." Zei Sarah ineens.
"Waarom laat gij zo over u lopen.
Die Elvira lijkt u gewoon te domineren.
Ze zit daar lol te trappen met die kok, Juan.
En wat ik nu zeg zal hard aankomen, ik weet het.
Maar een blinde kan zien dat er meer is tussen haar en Juan Cortez.
Maar het ergste van al is...
Hoe ze omgaat met Gabriel.
Elvira vernederd hem en dwingt hem apart te eten en beneden in een kruipkot te slapen.
Samen met Alfredo.
En Juan.
Die staat die jongen van 's morgens tot 's avonds uit te schelden."
Sarah keek haar nonkel aan.
Met die indringende smekende blik die hij zo kende.
Van toen ze nog klein was.
"Nonkel", zei ze.
"Gabriel gaat hier door een hel.
Die jongen kan elk moment breken.
Hij houdt zich sterker dan hij is.
Ik ben bang nonkel, dat hij op een dag.
Iets heel doms gaat doen".

Ronny schudde het hoofd.
"Ik weet het meisje.
Ik ben hier schuld aan.
Ik weet dat je me nauwelijks herkent.
Dat je je afvraagt waar die zelfverzekerde nonkel Ronny gebleven is.
Toen ik hier vijftien jaar geleden aanbelandde.
Alles begon zo mooi Sarah.
Elvira en ik maakten onze droom waar.
Ons eigen hotel.
Eindelijk zou ik de wereld laten zien wat ik geleerd had op de hotelschool in Koksijde.
Eerst de renovatiewerken.
We deden zoveel mogelijk zelf.
Met hulp van vrienden en familie van Elvira.
En ja.
Het moet gezegd.
Ook met de hulp van haar rijke vader.
Grootgrondbezitter in Patagonië.
Daar zat uiteindelijk het probleem.
Elvira komt uit een rijke maar zeer conservatieve Gaucho familie.
De Gaucho's, Argentijnse nomadische veehoeders. Te vergelijken met de Amerikaanse cowboys, zijn heel trots en gehecht aan hun onafhankelijkheid.
Er was veel overredingskracht nodig om haar vader vrede te laten nemen met het feit dat Elvira zou trouwen met iemand die geen Gaucho was.
Archibaldo Razon, Elvira's vader kreeg het zover dat het hotel en al het geld dat erin werd gestoken op naam van zijn dochter, met zijn volmacht zou staan.
Wat er infeite op neerkomt.
Als ons huwelijk ooit zou spaak lopen.
Dan sta ik op straat".

Ronny liet het hoofd hangen.
"Het botert niet meer tussen mij en Elvira, Sarah.
En ja.
Dat is zo sedert die Juan Cortez bij ons werkt.
Een oud schoolgenoot van haar.
Sindsdien is niets nog hetzelfde.
Alle dagen ruzie.
Ik doe niets goed.
Ik werk me uit de naad om dit hotel draaiende te houden.
De boekhouding, de administratie, dat soort dingen.
De lonen van het personeel.
Het komt allemaal op mijn nek.
Terwijl zei in het hotel met de pluimen gaat lopen.
Ja.
De afgelopen weken was ik afwezig.
Ik voelde me depressief ja.
Alles ging aan mij voorbij.
Ook jou ontvoering door Pancho".
Sarah sloeg haar arm om haar nonkels hals.
Keek hem aan.
Met die indringende blik die het meisje zo kenmerkte.
"Ge moet voor uzelf opkomen nonkel.
En als het misloopt.
Hey... Wij zijn er ook nog hé.
Pa zal u heus wel helpen hoor.
Ge kent hem.
Grote mond.
Beetje jaloers als hij was op uw hotel.
Op uw nieuw leven in Argentinië.
Maar hij heeft zo'n klein hartje.
Echt wel.
Ik ken mijn ouweheer!"

Dan ineens ging Ronny zijn GSM af.
Hij liep naar buiten en beantwoordde het gesprek.
Het was Elvira.
Met een huiveringwekkende mededeling!

Winter in Vuurland 6

Sarah en Beatriz liepen in hun nachtjapon naar de kamer van Manuel Torres.
De deur was nog open.
Manuel lag half versuft in bed zijn roes uit te slapen.
Zijn gezicht zat nog onder het bloed.
Hij lag bijna meer uit dan in het bed.
Zijn hoofd diep in het hoofdkussen.
Sarah nam haar GSM en begon foto's te nemen.
"Zie hem daar liggen, de perverte klootzak." Zei ze.
"Wilde hij je daarmee verkrachten", wees Beatriz naar zijn geslachtsorgaan.
"Met dat kleine ding?
Ik wed er mijn hoofd op dat Gabriel veel groter geschapen is," zei Beatriz terwijl ze naar Sarah knipoogde.
Sarah glimlachte.
"Veel groter", zei ze.
Haar ogen straalden.
Sarah was zo gelukkig met haar Gabriel.
Putte zoveel kracht uit de vastberadenheid van Beatriz.
"Gooi je slipje op bed", zei ze.
Sarah deed het.
Beatriz maakte foto's.
"Dit was deel één van mijn plan.
Morgen zullen we eens een hartelijk woordje praten met hem".
Ze gingen naar buiten, trokken de deur achter zich dicht en gingen terug naar hun kamer.

De volgende dag gingen Sarah en Beatriz gewoon werken.
"Hoe was het eergisteren met Manuel, leuke avond en vooral nacht gehad".
"Nee", zei Sarah.
"Het klikte uiteindelijk toch niet tussen ons." Loog ze haar tante voor.
Niet van zinnens om haar de ware toedracht te gaan vertellen.
"Jammer", zei Elvira.
"Zo'n mooie kans.
Waar zit Manuel trouwens? Normaal is hij altijd zo rond 10 uur beneden."
Net op dat moment kwam een echtpaar naar de receptie dat ook op de tweede verdieping logeerde.
"Señorita, we hebben klachten", zeiden ze tegen Sarah.
"De man in kamer 208 zat de hele tijd lawaai te maken, en met van alles te smijten.
Alsof hij in een vlaag van razernij verkeerde".
De onschuld zelve spelende keek Sarah in de computer.
"208, dat is de kamer van Manuel Torres, verblijft er alleen.
En is later dan normaal beneden.
Kijk meneer, mevrouw". Zei Sarah.
"We zullen hem er over aanspreken van zodra hij beneden is.
"Nos disculpamos Señor, Señora"....
Ze glimlachte heel beleefd terwijl ze haar verontschuldigingen aanbood in naam van Hotel Rosita.
De mensen namen er vrede mee.
Dan vielen de ogen van de man op het TV scherm aan de andere kant van de inkomhal.
Ook Sarah zag een kaart van Argentinië, een grote vlek die sneeuwval voorstelde over de almaar smaller wordende strook die het zuiden van het Amerikaanse continent voorstelde.
En onderaan de woorden PELIGRO! ATTENCION!
Een zware sneeuwstorm was rechtstreeks vanuit Antarctica op weg naar Vuurland en de Zuidelijkste provincie Santa Cruz.

Pas laat in de middag kwam Manuel Torres naar beneden.
Hij vroeg een lichte maaltijd, waar hij maar mondjesmaat van at.
Daarna zat hij in de lounge, dronk tegen zijn gewoonte in slechts vruchtensap en water.
Dan werd het tijd om in pauze te gaan.
Manuel liep traag naar de lift. Zijn hand tegen zijn hoofd houdend.
Hij had vast een zware kater.
Sarah liet hem dan ook veel whisky drinken.
"Sarah vienes", wenkte Beatriz.
Sarah kwam uit de balie vandaan en volgde Beatriz naar de lift.
Vlak voor de liftdeur zou sluiten glipten ze naar binnen, Sarah drukte meteen op twee.
"Hola Señor Torres como estas?" Vroegen ze beiden op sarcastische toon.
"Beetje pijn aan het hoofd zeker?" Vroeg Beatriz grijnzend.
Meteen knalde Beatriz hem tegen de muur.
Trok zijn hoofd achterover.
"Het kan geen pijn genoeg doen, pervert!" Zei ze.
Ze duwde haar GSM onder zijn neus.
Toonde de foto's die ze die nacht nam.
Vooral die van Sarah's slipje op de grond en de fles whisky tussen het hoofdkussen en het nachtkastje.
En van de vernielingen die aangericht waren.
"Met deze beelden zullen mijn nonkel en tante, alsook de politie meteen aannemen dat jij me afgelopen nacht hebt proberen te VERKRACHTEN!!!!
We kunnen ook een weinig fraaie verklaring geven waarom het er vannacht zo luidruchtig aan toe ging, waardoor veel mensen uit hun slaap werden gehouden.
En Beatriz wil wel getuigen in mijn voordeel hoor."
"Ok, ok, jullie winnen. Wat willen jullie van me?"
"Niets." Zei Sarah.
"Gewoon dat je ophoudt met zo op mij te geilen.
Ik ben je die perverte manier waarop je mij zit uit te kleden met je ogen gewoon spuugzat.
Ik een een meisje. Een vrouw.
En GEEN FUCKING LUSTOBJECT!!!!En mijn hart behoort aan Gabriel.
Ik bemin hem.
Ik adoreer hem.
En misschien beloof ik die lieve schat ooit eeuwige trouw.
En hij is helemaal geen crimineel.
Jij bent er één.
Dat heb je gisterennacht bewezen.
Maar als je verstandig bent.
En doet wat ik je vraag.
Dan blijft dat onder ons.
Afgesproken?"
Ze stak haar hand uit.
Hij drukte haar de hand.
"Afgesproken", zei hij.
Maar in zijn ogen waren pure minachting en haat te lezen.
"Mij moet je de hand niet schudden," zei Beatriz.
Ik treed enkel op als getuige.

Manuel droop af.
Sarah en Beatriz gaven elkaar een high five.
"Ik ga naar beneden nu", zei Sarah.
Haar ogen blonken.
"Je weet wel waarom hé".
Beatriz nam haar handen vast en keek haar in de ogen.
"Geniet ervan 'hermana'". Zei ze.
Sarah zag die lieve kuiltjes in Beatriz haar wangen.
Gaf haar een kus op de mond.
Dan ging ze naar beneden.
Toen de lift open ging zag ze Juan die naar zijn kamer wilde waar Elvira vast al op hem lag te wachten.
In bed, met aar duurste lingerie aan.
Die hij hitsig en half dronken van haar lichaam zou sleuren.
Om dan als een bezopen wild zwijn op haar te kruipen.
Om haar stevig te pentreren.
Sarah negeerde hem.
Ze liep de keuken door, meteen naar de keldertrap.
Ze verwachtte om Gabriel aan te treffen bij de diepvries.
Hij was er niet.
Ineens deed iemand zijn handen voor haar ogen.
"Quién es"? Hoorde ze iemand zeggen.
Ze wist wel dat het Gabriel was.
Sloeg haar arm achterover om zijn hals.
Draaide zich om en gaf Gabriel, haar lieve Gabriel een kus.
Vurig en passioneel.
Gabriel greep lekker sappig haar kontje vast.
Sarah voelde zo'n heerlijke siddering door haar lijf.
Gabriel trok haar rok omhoog.
Zijn handen gleden onder haar slipje.
"Si mi amor." Kreunde ze.
Hij trok haar slip met een ruk naar beneden en tilde haar op.
Met één en dezelfde beweging knoopte hij zijn broek los.
Voor Sarah het goed en wel besefte was hij haar al aan het penetreren.
"Oh lo qué alegria tener sexo contigo Gabriel" (Wat is het toch heerlijk om seks met jou te hebben Gabriel). Zei Sarah verrukt.
Traag ging hij heen en weer.
Zijn heerlijke flinke penis diep tussen haar benen.
Hij knoopte haar blouse los.
"Muéstrame tu cuerpo muy hermosa y delicioso" (Toon me je prachtige en heerlijke lichaam). Zei hij
Terwijl hij haar borsten streelde.
"Het is zo heerlijk om je te voelen".
Hij kuste haar opnieuw.
Sarah bewoog met haar bekken.
Sloeg haar hoofd achterover.
Terwijl ze zich vastklampte aan haar Gabriel.
"Vienes Gabriel... cogerme como un animal (Kom Gabriel... neuk me als een beest). fluisterde ze hem smekend van verlangen in het oor.
Ze liet zich zakken.
"Me entrego enteramente a tu deseo (Ik geef me helemaal over aan jou lust).
Gabriel zorgde ervoor dat ze comfortabel kon liggen op de vriezer.
En begon heerlijk hard te stoten.
Hij gaf Sarah een heerlijke beurt.
Streelde haar buik en borsten.
Sarah kreunde en smeekte.
Smeekte om meer.
Dit is waar zo zo heftig naar verlangde.
Ongeremde seks.
Zonder géne.
Zonder schaamte.

Ze gaf zich over aan Gabriel.
Gabriel genoot van de hevige brok passie die Sarah was.
Veeleisend.
Ongeremd.
Onverzadigbaar.
Hoe lief, teder en begripvol ze was in de omgang.
Door hem wat cola of water te brengen als hij aan het werk was.
Door voor hem op te komen.
En hem een troostende schouder aan te bieden.
Zo ongeremd en hevig was ze als hij seks had met haar.
Hij kwam klaar.
Weer voelde Sarah zijn heerlijke zaad.
Ditmaal stootte hij gewoon door.
Sarah was in totale extase.
Kwam ongeremd klaar.
Meerdere malen.
Multiple orgasmes zoals dat heet.
Heerlijk was dat wanneer haar lichaam zo heerlijk schokte en sidderde.
Wanneer ze het pure genot voelde van haar hoofdhaar tot de topjes van haar tenen.
Een uur later nestelde ze zich weer halfnaakt rond zijn hals.
Slaakte een diepe zacht.
"Gabriel", zei ze.
"Midden september moet ik terug naar België.
Maar weet je?
Ik zou liever hier blijven.
Bij jou.
Ja Gabriel
Dat wil ik.
Met jou door het leven gaan.
Weet je waarom?
Jij bent zo'n lieve, pure en oprechte jongen".
"Mi amor." Fluisterde hij in haar oor.
"Yo te quiero, con to mi corazon.
Pere no tengo futuro.""Zeg dat niet Gabriel." Zei ze.
"Jij hebt wel een toekomst.
Je moet gewoon geloven in jezelf.
Luister niet naar Elvira.
En zeker niet naar die Juan".
Ze streelde zijn hartstreek.
"Hieronder Gabriel.
Zit een eerlijk en puur hart."
"Denk je dat"? Vroeg Gabriel.
"Estoy Segura" (Ik weet het zeker). Zei Sarah.
Gabriel begon te huilen.
"Sarah", zei hij.
"Jij bent de eerste die zo over mij praat.
De eerste die mij zo diep weet te raken.
De eerste die ik echt kan vertrouwen.
Op wie ik echt kan bouwen".
Sarah drukte zijn hoofd tegen haar borst.
Woelde zacht door zijn lange zwarte haar.
Zoende zijn voorhoofd.
Heel teder.
Heel moederlijk.
"No llores mi cariño (huil maar niet mijn lieverd). Zei ze met zachte en moederlijke stem.
"Te ayudaré, te lo prometo" (Ik help je wel, dat beloof ik).

Zo groeiden Sarah en Gabriel nog dichter tot elkaar.
Sarah voelde zoveel warmte en liefde voor de jonge Gabriel.
Die door iedereen werd uitgespuwd en veracht.
Toen nam ze zijn geslachtsorgaan vast.
Begon hem te stimuleren.
Kuste hem.
"Por ultima vez mi amor. Cogerme mi duro y brutal!!!"Gabriel trok zijn t-shirt uit.
En haar rok die ze nog aan had naar beneden.
En begon haar opnieuw stevig te penetreren.

Na hun heerlijke vrijpartij rookten Sarah en Gabriel buiten een sigaretje.
En babbelden nog een beetje.
Sarah gaf hem goede moed.
Liet hem merken dat hij op haar kon bouwen.
"Ik beloof het je lieverd.
Ik laat je nooit in de steek.
Nooit".
"Ik weet het wel Sarah.
Ben zo blij dat ik je ken".
Gabriel doofde zijn sigaret.
Het is koud, ik ga naar binnen.
Nog wat proberen te slapen.
Tot straks Sarah." Zei hij.
"Tot straks lieve schat." Zei Sarah.
Ze gaf hem nog een zoen.
Toen hij weg was, keek Sarah naar de lucht.
Zag een dreigende wolkenmassa verschijnen vanuit de bergen in het zuiden.
Er stak ook een ijzige wind op.
Ze stak nog een sigaret op.
De zon begon te zakken, maar voor ze achter de prachtige besneeuwde bergen wegzakte  schoven de wolken er al voor.
Het werd meteen al een stuk donkerder.
Sarah rilde van de kou.
De wind begon er nu echt wel aan te trekken.
Een scherpe, koude zuidenwind.
Het begon ook te sneeuwen.
Gulzig trok Sarah aan haar sigaret en keek naar de alsmaar dreigende lucht die alsmaar donkerder werd.

Ineens...
Grepen twee sterke handen haar vast.
En tilden haar op.
Ze wilde gillen.
Maar dan voelde ze ineens iets kouds tegen haar keel.
Een mes.
"Càlatte o te corto el cuello" (Kop dicht of ik snij je keel over). Hoorde ze een diepe mannenstem zeggen.
Sarah werd bang.
De man wierp haar over zijn schouder.
Greep haar vast bij haar rug.
Hij moest groot en sterk zijn.
Met stevige tred stapte hij naar het hek.
Klom er zonder moeite over, met Sarah op zijn schouder.
Hij nam haar mee.
De bossen in.
Diep de bergen in.
Sarah was bang.
Ineens begon het te dagen;
"Oh nee." Dacht ze.
"PANCHO EL VIOLADOR!
Ik ben verloren... "

Winter in Vuurland 5

Het was laat in de voormiddag.
Sarah had de hele dag vrij.
Tot 17u30.
Ze kwam langzaam wakker.
Het deed haar deugd om eens te kunnen en mogen uitslapen.
Want de dagen in Hotel Rosita begonnen vroeg.
Kwart na zes opstaan.
Douchen, ochtendtoilet.
Dan maken dat ze tegen zevenen beneden was.
Eerst helpen met het voorbereiden van het ontbijt voor de klanten.
Tafels dekken, ontbijtbuffet klaarzetten.
Dan om half acht zelf ontbijten.
Samen met de anderen.
Dan om negen uur stipt achter de balie tot half twaalf.
En na eten van twaalf tot 15, soms 16u.
Dan na de pauze het avondservice.
Maar nu niet.
Nu genoot ze van de ochtendzon die door het raam scheen.
Buiten was het koud.
Maar ze voelde de stralen van de zon op haar huid.
Ze trok de lakens weg.
Om zo de zon op haar huid nog beter te voelen.
Ze was naakt.
Haar blonde haren warrig over haar schouders.
Haar hoofdje tussen de diepe kussens.
Ze begon met zichzelf te spelen.
Ze dacht aan Beatriz.
En de mooie momenten die ze afgelopen nacht beleefde.
En aan Gabriel.
Aan die kus van eergisteren avond.
Ze fantaseerde.
In haar fantasieën ritste hij zijn gulp open en trok hij haar slipje uit en gooide het ergens tussen de containers terwijl hij haar bleef kussen.
Ze duwde haar twee vingers diep in haar intieme plaatsje.
Kreunde zijn naam.
"Gabriel... Ooooh Gabriel".
Ze sloeg haar hoofd achterover.
Raakte in trance.
In haar fantasie beleefde ze een hitsig seksueel moment met hem.
Zo kwam ze klaar.
Ze besefte.
Ze moest niet fantaseren.
Maar handelen!!!!

Ze gleed het bed uit.
Nam een snelle douche.
Terwijl het lauwwarme water over haar lichaam stroomde.
Broedde ze op een plannetje.
Ze droogde zich af.
Ze had nog tijd zat.
Zette haar laptop aan en logde in op haar Facebook pagina.
Zag foto's van haar vrienden.
Die genoten van de zomer en het mooie weer ginds in het verre Europa.
Een jongen die een crush op haar had stuurde heel pikante foto's.
Zijn lid in erectie.
"Mijn gedachten zijn bij jou Sarah", stond er onder de foto.
"Ja, maar de mijne niet bij u wanker!"  Dacht ze bij zichzelf.
Ze chatte met een vriendin.
Vertelde dat het heel tof was daar in Vuurland.
Maar nog geen tijd had voor foto's.
Maar die zouden er zeker wel komen.
Dan werd het zo rond twaalf uur.
Sarah kleedde zich aan.
Liep naar beneden en vroeg aan Alfredo Chang of hij een bord extra kon maken voor het middagmaal.
Dat mocht.
Net op dat moment kwam Juan Cortez de keuken binnen.
"Haaa guapo", zei hij met een vettige stem.
Hij greep haar vast.
"Als je wat extra saus wil, moet je er maar komen vragen lekkertje", fluisterde hij in haar oor.
En likte er eens aan.
Daarna tilde hij haar even op.
En lachte luid en vettig.
"Nee dank je", zei Sarah.
"Teveel saus is slecht voor mijn slanke lijn".
En weg was ze.

Na het middagmaal besloot Sarah om even naar buiten te gaan.
Gabriel was nu druk bezig met de afwas.
Dus die had nu geen tijd.
Buiten was het koud.
Er stond een ijzige wind die uit het zuiden kwam.
Maar de zon scheen.
Ze liep door de tuin, met het zonneterras.
In de zomer staan hier prachtige bloemen.
Maar nu ligt er sneeuw.
Verderop zag ze de skiërs langs de hellingen naar beneden zoeven.
Ze liep langs de houten trap naar beneden.
Daar eindigde een skipiste.
En was er een apres ski hut.
De muziek kwam haar al tegemoet.
Stampende reggaeton, de populaire dansmuziek uit Zuid-Amerika, die ook in Argentinië populair is bij de jeugd.
Jonge mensen dronken er, dansten er en zochten vertier na een dagje inspanning op de piste.
Ze zag een zwoele Latina met prachtig lang zwart haar in een paars ski pak sensueel dansen.
Een knappe donkere jongen trok haar dicht tegen zich aan.
Sarah kreeg er zin van.
Ze dronk een cocktail en deinde wat mee op de muziek.
Haar zin om met Gabriel intiem te zijn werd nog groter.
Maar alleen was er geen donder aan om in die apres-ski tent te zijn.
Dus keerde ze terug naar het hotel.
Ze zag hoe Elvira de keuken in trippelde.
Ze kletste wat met Juan die wat flauwe grappen maakte.
Terwijl Alfredo groenten aan het snijden was, en Gabriel in het afwaskwartier nog steeds druk bezig was de laatste borden aan het afwassen was.
Elvira nam wat keukengerei dat vuil was en bracht het naar Gabriel.
"En zie dat het proper is, smerig stuk tuig dat ge daar staat", sneerde ze.
Ze bekeek de jongen vol misprijzen.
Haar striemende blik bezorgde hem een knauw in het hart.
"Juan, ik ga dan naar boven hé", zei ze.
Ze knipoogde naar hem.
En wierp een kushandje.
Juan toverde een vettige glimlach op zijn gezicht.
Maakte een schunnige beweging met zijn heupen.
"Señora Elvira is verdomme toch een prachtige vrouw hé.
Knap, intelligent, verzorgd.
Begrijp alleen niet wat ze ooit zag in die ruggengraatloze Europeaan.
Ze verdient zoveel beter.
En dat begint ze ook te beseffen.
Nog even.
En er komt een nieuwe baas.
"EN DAN VLIEGT DAT STUK ONGELUK DAAR AAN DE AFWAS WAAR HIJ THUISHOORT!
OP STRAAT!!  Sarah nam de lift naar boven.
Net toen ze uitstapte kwam Elvira uit het appartement.
Ze gunde Sarah geen blik.
Ze droeg een zijden kamerjas.
"Even de kamers controleren", zei ze.
"Zorg ook maar dat jullie kamer op orde is, want er zwaait wat.
Wie zelfs zijn eigen kamer niet op orde kan houden is niet waard om in een standingvol hotel als dit te werken".
Ze ging binnen in de kamer van Juan Cortez.
Sarah wist wel beter waarom ze net daar binnenging.

Tegen een uur of drie keerde Sarah terug.
Ze liep de keuken in.
Er was niemand meer.
Behalve Gabriel.
Ze hoorde het geluid van de afwasmachine.
Sarah maakte twee knoopjes van haar blouse los.
Gabriel was borden aan het schikken op het aanrecht.
Sarah sloeg haar armen om zijn middel.
Trok zijn t-shirt wat omhoog en streelde zijn half ontblote buik.
Zo onder zijn t-shirt naar zijn borstkas.
Sabbelde aan zijn oorlelletje.
"Mi amor, mi corazon". Fluisterde ze.
Gabriel draaide zich om.
Zijn ogen blonken.
Hij sloot Sarah in zijn armen.
Zo omhelsden ze elkaar.
Meteen gaf hij haar een tedere kus.
"Zullen we vrijen lieveling?" Vroeg Sarah.
"Ik brandt van verlangen nu."
Ze ging langzaam heen en weer met haar bekken.
Heel sensueel.
Haar slipje was drijfnat.
Zo groot was haar goesting.
"Waar?" Vroeg Gabriel.
"In de kelder.
Neem me op de grote vriezer, bij de deur van je slaapkamer."
Ze wachtte geen antwoord af en nam zijn hand.
Ze gingen naar beneden.

Daar knoopte Sarah haar hemd los en gooide die ergens in een hoekje.
Alsook haar BH.
Ze zette zich op de diepvriezer en spreidde haar benen.
Gabriel haalde zijn pik uit zijn broek, en trok haar rok en slip naar beneden.
"Ooh si Gabriel, tomar mi coño" (Ooh ja Gabriel, pak mijn poesje), kreunde ze zachtjes.
Ze sloeg haar armen om Gabriel zijn hals en voelde hoe hij diep in haar binnendrong.
Met krachtige stoten.
Ze klampte zich aan hem vast en kuste hem.
"Tan delicioso querida Gabriel" (Zo heerlijk lieve Gabriel). kreunde ze zacht.
Terwijl ze haar hoofd achterover sloeg.
"Niet stoppen nu lieverd. Doorgaan.
Doe maar lekker hard schat".
Ze loste haar grip.
Liet zich zakken en lag languit over de lengte van de vriezer.
Gabriel spreidde haar benen nog wat meer en ging stevig tekeer.
Hij had zijn t-shirt uitgedaan.
Nu pas zag Sarah welke prachtige tattoo's zijn gespierde lijf sierden.
Hij legde zijn handen op haar lichaam en streelde haar buik en borsten terwijl hij alsmaar harder begon te stoten.
"Tu chica maravillosa" (jij prachtmeid). Zei Gabriel.
Terwijl hij op haar ging liggen en haar vol passie in haar hals en achter haar oor kuste.
"Mi amor eterno" (mijn eeuwige liefde), fluisterde hij in haar oor.
"Su hermoso ojos azules, me hacen loco mi Sarah bonita" (Je prachtige blauwe ogen maken me gek mooie Sarah).
Het klonk zo diep.
Zo oprecht.
Sarah kreunde van puur genot.
Zette haar nagels in zijn borst.
"Verder stoten Gabriel.
Ik sta op ontploffen.
Ik wil keihard genomen worden nu".

En dat deed hij.
Hij begon opnieuw hard te stoten.
Leek wel een bronstige fokstier die niet meer te houden was.
Hij kwam klaar.
Sarah voelde een enorme lading sperma tussen haar benen stromen.
Ze sloot haar ogen.
Dit voelde zo heerlijk.
Dat warme zaad.
Van haar Gabriel.
"Sarah", fluisterde hij in haar oor.
"Tengo mas esperma para ti.
Para mi gran amor.
Yo te queiro.
A quin adoro.
Con todo mi corazon".Hij kuste haar.
Passioneel.
Terwijl hij haar tepels masseerde met zijn duimen.
En traag in haar heen en weer ging me zijn lid dat ze weer stijf voelde worden.
"Damélo cariño (Geef het me lieverd).
Laar je maar eens gaan.
Ik ben helemaal van jou".
Gabriel begon opnieuw te stoten.
Sarah kwam klaar.
Eenmaal.
Tweemaal.
Driemaal.
Ze kreunde zo heerlijk.
Met volle overgave.

Noch Sarah, noch Gabriel hadden door dat ze werden bespiedt.
Achter een hoekje stond Manuel Torres te gluren.
Hij had Sarah de keuken horen binnengaan.
Hoorde hoe ze Gabriel voorstelde om naar beneden te gaan om daar elkaar lief te hebben.
Sloop stil achter hen aan.
Zag hoe Sarah en Gabriel zich aan elkaar overgaven.
"Puta sucia", foeterde hij.
"Vuile slet".
Hij nam zijn smartphone en begon te filmen.
"Nu heb ik je in mijn macht meisje.
En heb je geen andere keuze dan met mij te doen wat je nu met die crimineel doet".
Toen hij zag dat ze voldaan waren.
Hun zinnen eindelijk geblust leken.
Ging hij terug weg.
Gabriel kwam een tweede maal klaar.
"Zet je op de vriezer Gabriel", zei ze.
Ze ging door haar knieën.
"Ik zal jou lekkere penis eens helemaal schoon likken".
Ze likte hem.
"Wat een prachtige pik", zei ze.
"Zo groot, zo mannelijk.
Ze zoog eraan.
"Ik weet zeker Gabriel.
Dat je nog kan.
Dat je nog kan geven waar ik zo hard naar verlang.
Je heerlijke warme zaad.
Ze likte zo heerlijk.
Tot hij terug helemaal stijf was.
"Llévame a lo perrito" (neem me op zijn hondjes), smeekte ze.
Dat deed hij.
Tot haar grote geluk.

Zo vreeën Sarah en Gabriel zeker anderhalf uur lang.
Voor ze hun kleren terug aandeden nam Sarah hem nog eens vast.
Kuste hem.
"Eres un gran amante Gabriel" (je bent een heerlijke minnaar Gabriel). Zei Sarah.
Mijn lichaam trilt er nog van, van die heerlijke passie die je me gaf.
"Te quiero Sarah", Zei Gabriel.
"Amor eternal, tu y mi" (eeuwige liefde, jij en ik). Zei Gabriel vol emotie."Tuurlijk lieverd", reageerde Sarah.
Ze huilde stilletjes.
Zo'n heftige emoties.
Zo'n hevig oplaaiende passie.
Voelde ze nog eerder voor een jongen.
Het gaf haar kracht.
Moed.
Goesting in het leven.

Sarah ging naar haar kamer.
Snel douchen.
Zich fatsoeneren.
Daarna naar beneden.
Weer die pittige drukte in de zaal.
Daarna dronk ze nog een glaasje met haar collega's.
Beatriz was al naar boven.
Ze voelde zich niet lekker.
"Ik kom zo meteen", zei Sarah.
Na een glaasje en een babbeltje liep ze naar de lift.
Manuel Torres liep achter haar.
"Daar heb je hem weer, gigolo van het jaar nul". Dacht ze.
De lift ging open.
Ze stapte in.
Hij ook.
Drukte op knop nummer 2.
Daarna trok hij aan haar haren.
Duwde haar tegen de muur.
"Buenos noches, puta sucio"... grijnsde hij.
De deur ging dicht, de lift zette zich in beweging.
Hij trok haar slip wat omlaag.
"Je staat een beetje hitsig heb ik gezien.
Hé, vieze slet.
Wat heeft dat criminele afwassertje dat ik niet heb?
Zeg me dat eens?
Heb je mij nu echt afgewezen voor dat onbenul?
Hé?"
Hij trok aan haar haren.
"Dwaas wijf.
Wat ben jij een dwaas wijf.
Om je tijd te verspillen aan die losgeslagen misdadiger.
Jij bent al net zo dwaas als je oom.
Die neemt dat in dienst.
Jij spreid je benen voor hem.
Verstandige mensen werken zich op.
Jij haalt jezelf naar beneden".

Sarah voelde hoe hij haar rok optilde en zijn stijve penis tegen haar rok aanschurkte.
"Laat me los, pervert". gebood ze.
Toen haalde hij zijn smartphone boven.
Hield die voor haar neus en speelde het filmpje af.
"Godverdomme", zei ze.
"Smeerlap".
"Laten we gewoon naar mijn kamer gaan Sarah", zei hij.
"Anders zou je wel eens in heel nauwe schoentjes kunnen terecht komen".
Sarah voelde de grond onder haar voeten wegzakken.
Ze besefte dat hij het meende.
Ze trok haar slip op, en ging gedwee mee met Manuel naar zijn kamer.
Hij sloot de deur.
"Mooi zo", zei hij.
"Kleed je uit".
Sarah ademde oppervlakkig en snel.
Ze voelde haar hart bonzen.
"Je wil toch niet dat Elvira dit ziet.
Relaties tussen personeelsleden zijn verboden, dat weet je toch.
En als je hier buiten vliegt.
En naar huis moet.
Hoe ga je dat thuis uitleggen.
Kom, waar wacht je op".
Sarah deed haar gilet uit, knoopte haar blouse los.
"Muy bonita", zei hij.
"Una cuerpo mervelliosa.
En dat geef je te grabbel aan dat stuk crimineel.
Domme Sarah.
Je hebt een kans uit de duizend.
Om aan de zijde te staan van een man met stijl, intellect en invloed.
Maar je ligt liever te rampetampen met een dief en een geweldenaar".
Hij sloeg haar in het gezicht.
"Wat moet ik daarvan denken?
Je hebt me in mijn eer gekrenkt Sarah.
Daarom beperk ik je keuzevrijheid.
Nu moet je wel voor mij kiezen.
Wil je niet bij je familie gekend staan als een ordinaire slet die met schorem licht te neuken op een diepvriezer".

Hij dwong haar op haar knieën.
"Ik denk wel dat je weet wat je te doen staat hé Sarah Albrecht".
Met bevende handen ritste ze zijn gulp open.
"Goed zo, Sarah". Prees hij haar.
"Creo que seràs una buena esposa Sarah.
Y un buena madre para mi hijo" (Ik geloof dat je een goede echtgenote zult zijn Sarah. En een goede moeder voor mijn zoon)

Sarah keek hem aan.
"Je bent gek". Zei hij.
"por que?
Je hebt de goede leeftijd.
Als vrouw kan je maar beter zo jong mogelijk aan kinderen beginnen.
Ik wil er veel Sarah.
Om ons ras verder te zetten.
Om te vermijden dat er binnen hier en honderd jaar alleen maar 'negros' en andere 'inferieuren' rondlopen.
Ik kan me erbij neerleggen en zeggen van, "ach. Als die meiden liever met gangsters naar bed gaan omdat ze knap zijn, of een dikke pik hebben. Dan doen ze dat maar".
Maar zo ben ik niet Sarah.
Jij bent te mooi en te edel om toe te kijken hoe je je in je ongeluk en het verderf stort.
Hij trok zijn hemd uit en sleurde Sarah bij haar haren en gooide haar op het bed.
Kroop op haar en keek haar strak in de ogen.
"Je bent nu van mij Sarah.
Je lichaam en je geest horen mij toe.
Tot aan de dood.
Hoor je me Sarah.
Je zal me gehoorzamen.
Je zal me je lichaam schenken.
Je houdt meteen op met de pil te nemen.
Zodat ik je snel zwanger kan maken".
Sarah voelde hoe hij haar vagina beroerde.
Kon de walging nauwelijks onderdrukken.
Tranen rolden over haar wangen.
Hij zag het.
Lachte demonisch.
"Ik heb mijn zinnen op jou gezet.
En Manuel Torres krijgt altijd zijn zin".
Hij streelde haar lichaam.
Betaste haar borsten.
Terwijl hij demonisch bleef lachen.

"Weet je Sarah.
Al dat romantische gedoe over liefde.
Ik vind dat onzin.
Een man moet zijn macht uitoefenen over een vrouw.
Haar domineren.
Van af het begin, vanaf hij zijn zinnen op haar heeft gezet.
Duidelijk maken wat hij van haar wil.
Haar in zijn nette strikken.
Dan haar binden, met de ring.
Dan haar bezwangeren.
Zijn zaad in haar achterlaten".
Hij greep haar bij de keel.
"Separa las piernas" (Open je benen). Gebood hij.
Sarah kon amper adem halen.
"Noooo, por favor... Nooooo"!!!! Smeekte ze.
Ze verzette zich.
Hij sloeg haar.
Keihard in haar gezicht.
"Onwillige slet!!!" Riep hij.
"Ik zal je leren gehoorzamen!"
Toen plantte Sarah haar vuist recht in zijn gezicht.
Hij schreeuwde het uit van de pijn.
Sarah raakte buiten zinnen.
Sloeg hem keihard op het hoofd.
Sprong uit bed en nam zijn smartphone.
En sloeg hem aan stukken op de grond.
Daarna ook zijn laptop.
Nam de whiskyfles die op het nachtkastje stond, trok Manuel bij zijn haren.
Dan kneep ze zijn neus dicht en begon de whisky in zijn mond te gieten.
"Zuipt klootzak!" Riep ze.
"Dat ge godverdomme zo ziek zijt als een hond.
Misschien dat ge dan uw manieren gaat leren houden... SMERIGE PERVERT!!!"
Dan was ze weg.
Iedereen zou denken dat hij van zattigheid zijn computer en GSM vernielde.

Beatriz werd wakker.
Zag een naakte Sarah ontredderd de kamer binnen strompelen.
Sarah liet haar kleren die ze bijéén raapte op de grond vallen en liet zich vallen in de armen van Beatriz die meteen uit bed sprong en naar haar toeliep.
"Hé Sarah que pasa"? Vroeg ze.
"Manuel", zei ze.
"Hij wilde me chanteren.
Verkrachten.
Die vent is gek... " Snikte ze.
De veer brak.
Sarah begon te huilen.
Met diepe snikken.
Beatriz troostte haar.
Gaf haar een warme knuffel.
Maar tegelijk voelde ze de woede opborrelen.
"Cerdo Pervetido" (pervert zwijn), foeterde ze.
"Wat heeft hij met je gedaan"? Vroeg ze.
Met horten en stoten deed Sarah haar verhaal.
"Wat"? Zei Beatriz.
"Dat gaan we zo niet laten. Doe je nachtpon aan, en neem je slipje....
IK HEB EEN PLAN!!!