Passionele fout 5

Twee weken later
Ilse was ontslagen uit het ziekenhuis en ze genoot samen met haar lieve Wouter van een welverdiende vakantie aan onze Vlaamse Kust.
Wouter zocht en vond een appartementje in Oostduinkerke. Met zicht op de zeedijk.
Overdag wandelden ze op het strand en ’s avonds dronken ze een heerlijke cocktail of een streekbiertje (een Hendrik Geeraert of Carel Cogge, een Poperings Hommelbier of een St Bernardus). Terwijl de kleine Jade aan het overkant van de dijk rustig in het duinenzand ‘taartjes aan het bakken was’. Blij gezind met haar schepje en haar zeefje en haar zandvormpjes.
Haar broertje Ruben lag in de kinderkoets die bij de tafel stond gelukzalig te dromen.
“Lieve Wouter”, zei Ilse. Terwijl ze zijn hand vastnam en hem diep in de ogen keek.
“Je bent zo stil, zo teruggetrokken. Ik mis die twinkeling in je ogen.
Zit je ergens mee lieverd”? Vroeg ze hem, met diepe ernst in haar stem.
Wouter zweeg. Wat moest hij zeggen.
“Zou ze doorhebben dat ik iets voor haar te verbergen heb?” Vroeg hij zich af.
“Je hebt me nog niet veel vertelt over je bedrijfsstage daar in de Ardennen.
Voor de dag ermee lieverd. Hoe was het daar in Achouffe. Leuke mensen uit Nederland leren kennen”?
Wouter voelde de de tranen in zijn ogen opzwellen.
“Ilse.” Zei hij ineens…
“Sorry Ilse... ”

Een lange stilte volgde.
“Wouter, lieverd. Wat is er toch mateke”…
Bij die woorden zoende Ilse hem teder op zijn voorhoofd.
“Ge zijt uzelf niet hé. Met welke schuldgevoelens heeft die zus van mij u nu weer opgezadeld?”
“Het ligt niet aan uw zus”, zei Wouter.
“Ilse… Ik heb u bedrogen.”
Wouter boog zijn hoofd en huilde bitter.
“Ik heb daar in de Ardennen seks gehad met een blonde Hollandse van midden in de twintig.”
Wouter hield het hoofd gebogen.
Nu verwachtte hij zich echt wel op het allerergste.
“Nu is mijn leven voorbij.” Dacht hij bij zichzelf.
Maar toen voelde hij de handen van Ilse op de zijne.
“Wouter toch…” Zei ze moederlijk, maar toch met enige teleurstelling in haar stem.
“Mateke toch. Lieve vent van mij…
Je kon het niet laten hé.
Een mooie Hollandse die uw hoofd op hol bracht…”
Minutenlang hielden Ilse en Wouter elkaars handen vast.
Wouter huilde, Ilse woelde vol begrip door zijn haren.

“Dat is dus de reden waarom ge zo afwezig zijt hé mateke.
Dat is de reden waarom ge zo weinig vertelde over uw bedrijfsstage daar in de Ardennen…
Mateke, mateke, mateke toch.
En dan ons Hilde in haar goeie doen.”
Ze  woelde door zijn haren, liet hem uithuilen terwijl hij met zijn hoofd op haar borstkas lag.
“Mijn lieve mateke… Ge hebt er spijt van hé.
Ik weet het wel hoor.
Het vreet aan u.
Ik zie  dat aan u.
Ge kunt het niet verbergen.
Niet voor mij.
Gij mateke, gij zijt altijd al een open boek voor mij geweest.
Daarom heb ik u geire.
Ik zie dat meteen of ge iets graag hebt of niet.
Of ge ergens mee zit.
Dat soort dingen.
En ik weet hoe zot ge zijt van seks, van ongeremde, passionele seks. Een passionele wip zonder bijbedoelingen. Daarmee heb ik u kunnen strikken.
Die Hollandse ook, is het niet?
Wees maar eerlijk.
Beetje borst tonen, schudden met mijn kont.
Ik had wat ik hebben wou.
En ik genoot.
En zij waarschijnlijk ook.”
Wouter durfde Ilse nauwelijks aankijken.
“Ik voel me rot Ilse.
Ik voel me een slappeling, een worst zonder ruggengraat.
Gij thuis hoogzwanger en ik aan het rampetampen met een Hollandse troela.
Terwijl ik bij u hoorde te zijn.
Ik walg van mezelf Ilse!!”
Die laatste woorden schreeuwde hij uit, vol wanhoop.
Ilse zoende hem op zijn voorhoofd.
“Wouter…
Gij zijt altijd mijn bovenste beste maatje geweest.
Met u kon ik praten.
Praten over dingen waarover ik thuis niet kon praten.
Door Hilde, dat weet ge wel.
Als ik iets zei tegen Pa, dan hoorde Hilde hem wel uit en dan kreeg ik het op mijn bord.
Zo wist ze het over u, en ze kende u. Want ja ze woonde in een kot aan de overkant van de straat waar jij je kot had.
Haar kleine zus met die flierefluiter van het kot schuins over het hare. Dat kon niet zijn hé.
Maar het was mijn keuze.

Gij waart mijn keuze!!
Dat is zo hé mateke.
Ik heb u gekozen met uw goeie en uw minder goeie kanten.
Dat gij minder goeie kanten hebt.
Daar ben ik me van bewust.
Hilde wil dat niet snappen.
Maar het is zo, ik voel het zo.
Ik zei het haar.
In de kliniek wilde ze mij de les spellen
Wilde ze mij er nog eens aan herinneren dat je geen man voor mij was.
“Wouter is een flierefluiter, een onvolwassen sukkel, zo’n type dat wil dat gij zijn boterhammekes smeert ’s morgens.
Een luiwammes, lapzwans, flierefluiter, nietsnut!!”
Toen zei ik het.
Toen zei ik ‘zus dat kan allemaal wel zijn.
Maar ik voel me goed bij hem. Ik praat graag met hem, doe graag leuke dingen met hem.
Ik ben gelukkig met hem en heb twee lieve kinderen met hem.
En ja, ge moogt het weten… Ik heb veel en lekkere, DIERLIJKE seks met hem!
Nee ik ga nooit in een dure door hem zelfgebouwde fermette wonen met hem. Ga niet mogen meerijden in een auto van hem die hij om de drie jaar kopen zal.
Maar toch hou ik van hem.
Leer dat aanvaarden!!
Leer aanvaarden dat Wouter mijn keuze is en niet de uwe.
Jij wil een perfecte, netjes in het gareel lopende man die zich naar uw wensen plooit?
Ewel ik niet!!!’
Ze zweeg.
Ja lieverd, ze zweeg.
Ik gaf haar een lieve zoen, op haar wang.
En ze begreep.
Begrijp het ook lieverd…
Gij zijt mijn keuze!!
En ik laat u nooit meer los.
Wat je deed was fout, stelt me teleur.
Maar ik wist wat ik aan u had. Ik zag hoe je kon kijken naar blote borsten op TV en naar porno op het internet. Ik voelde je passie je lust voor seks.
En ik wist. ‘Ooit ga ik geconfronteerd worden met het feit dat deze jongen mij bedriegt’
En het is zo.
Maar ik ben niet kwaad op je.
Teleurgesteld dat wel.
Ik zou je een standje moeten geven.
Maar dat doe ik niet… Nog niet!
Maar ik zal dit geen tweede keer dulden.
Wees daar maar zeker van.
Oh Wouter”, zei ze zachtjes
Lieverd van me. Mijn minnaar, mijn seksgod, mijn hengst.
Ik koos voor u uit lust. Tatjana, een kotvriendin van mij kon niet zwijgen over u en uw onstuitbare drang naar seks.
Ik wilde je voelen.
Maar het gesprek na de daad deed me nog veel meer deugd.
Ik zette je aan tot een gezondere levensstijl. En jij gaf me als tegenprestatie…
De heerlijkste seks die ik ooit mocht ervaren.
Je werd beter, vooral je uithoudingsvermogen dan.
Oh lieverd…
Ik vergeef je alles… ALLES!!
Echt waar… “
Want ik heb je toch zo lief.”
Bij die woorden gaf Ilse haar lieve Wouter een tedere maar o zo passionele liefdeskus…
En ’s Avonds…
Terwijl hun kleien hummeltjes sliepen.
Lag Ilse languit op bed.
Zalig te kreunen.
Terwijl Wouter zich helemaal gaf.
Niet éénmaal, niet tweemaal… Maar liefst VIJFMAAL na elkaar.
Kwam hij klaar.
Nadien lagen ze zalig uit te hijgen.
“Ik zie je graag”, fluisterde Ilse in zijn oren.
“Maar lap me dat geen tweede keer.
Ik wil je voor mij alleen, snap je dat?”
Ze greep zijn harde paal.
Die is gewoon te mooi, te hard, en vooral te zalig!
Om met de eerste de beste te moeten delen.
Ik ben een vrouw hé. Rap jaloers en bij wijlen een tikkeltje egoïstisch.
Ik hou de beste dingen gewoon het liefst voor mezelf.”
Met die woorden nam ze zijn harde paal en stopte die in haar mond.

Wouter had de les begrepen.
Nooit zou een andere vrouw hem nog kunnen verleiden.
Ook Annemiek niet.
Hij liet het haar duidelijk verstaan bij de nieuwjaarsreceptie in Amsterdam.
Annemiek kwam weer flirtten, beetje proberen weet je wel?
In een hoekje van de zaal sloeg ze haar armen om hem heen.
Sabbelde aan zijn oorlelletje.
Haar handen gleden over zijn rug naar beneden.
Dan over zijn billen. Heel zacht en sensueel.
“Oh knapperd, ben zou blij jou weer te zien… Nou kom op joh, laat ons nog eens dansen”.
Maar hij reageerde direct…
“Annemiek, je bent een knappe vrouw. Niet alleen vanbuiten, maar ook vanbinnen.
Wat tussen ons was, was mooi. Maar terwijl jij van me genoot daar op die hotelkamer in Luxemburg.
Vocht mijn lieve echtgenote voor haar leven.
Ik was bang dat ik haar zou verliezen.
En ik wil haar niet verliezen!
Snapt ge?”
Annemiek zweeg.
Ze loste haar grip over hem en keek hem recht in de ogen.
"Ja ik snap het." Zei ze.
"Wouter lieverd… Ik heb alle waardering voor je.
Je had een zwak moment en ik maakte daar misbruik van.
Had ik niet mogen doen.
Maar je hebt je herpakt, je leerde met scha en schande wat ECHTE MANNELIJKHEID is!
Ze gaf hem een zoen op zijn voorhoofd.
“Mijn diepe respect voor jou Wouter.”

Een jaar ging voorbij.
Kleine Ruben was nu één jaar oud.
Een kleine speelse woelwater. Een guitig blond knaapje met stralende blauwe ogen en een gulle vrolijke lach.
Vrolijk dartelend speelde hij met Jade zijn oudere zusje in de tuin.
Wouter keek vol verwondering en bewondering naar zijn vrolijk spelende kinderen.
Terwijl hij de hand van Ilse innig vasthield.
Toen dwaalde zijn blik af, hij keek haar aan.
Ilse glimlachte. Haar mond zocht de zijne en ze gaven elkaar een innige lieve kus.
Haar vader keek vol ontroering toe.
Ook Hilde, de zus van Ilse die eerst niets moest hebben van Wouter was zichtbaar ontroert door dit romantische tafereel.
De gebeurtenissen van een jaar geleden hebben Ilse en Wouter niet uit elkaar gekregen.
Integendeel…
Hun relatie was net sterker en inniger geworden.
Ilse besefte dat ze door  het oog van de naald gekropen was en bekeek het leven door heel andere ogen.
Ze ging nog meer van het leven genieten. Was nog meer dan ooit blij met kleine dingen.
Een lief woord, een bos bloemen van Wouter.
Ook hij keek anders aan tegen het leven.
Hij zegde zijn lidmaatschap bij het amateurvoetbalploegje waar hij jarenlang ging shotten met de maten op. Ook in het stamcafé waar de voetballers samenkwamen zag je hem nooit meer.
Niet iedereen begreep dat.
"De Wouter is een watje geworden.
Hij ligt onder de sloef de slappeling."
Maar daar trok hij zich niks van aan.
Liet ze roddelen.
Hij nam meer en meer huishoudelijke taken op zich.
En de weekends waren voortaan enkel en alleen voor zijn gezin.
Geen amateurvoetbal en bijhorende avondjes pintelieren meer.
En wie daar niet mee om kon, die moest dat gewoon zelf weten.
Voortaan kwam zijn gezin op de eerste plaats.
Geen over of weekendwerk meer.
Maar zoveel mogelijk tijd doorbrengen bij zijn lieve Ilse en zijn schatten van kinderen.
’s Zondags lange wandelingen maken in het bos.
Woensdagnamiddag zwemmen met de kinderen.
’s Avonds heerlijk spelen op de speelmat. Tekenen, kleuren, knutselen, kliederen met verf en spelen met plasticine.
En dan als de kindjes in bed liggen.
Samen languit in de zetel met een glaasje wijn of een kopje thee.
Dan woelt hij zachtjes door haar haren en kijkt haar vol liefde aan.
Terwijl ze haar hoofdje zachtjes op zijn borst nestelt.
Zelfs Hilde moest bekennen.
Wouter is veranderd.
Zo hard veranderd.
Hij was rustiger, zelfverzekerd ja eigenlijk volwassener.
Maar toch had hij nog altijd dat jongensachtige.
Maakte hij nog altijd grapjes, dolde hij graag met Ilse en de kindjes door de tuin.

Het was gezellig die dag.
Hij had niet alleen zijn schoonouders en schoonzus uitgenodigd.
Maar ook zijn beste vrienden.
Zijn collega Bert en zijn partner.
Samen genoten ze van een heerlijke barbecue.
Ze zagen een liefdevol en onafscheidelijk koppel.
Een koppel dat wist wat ze aan elkaar en aan het leven hadden.
Ze hadden een zware beproeving doorstaan en zijn er sterker uit gekomen.
Dat maakte hen zelfverzekerder dan ooit.
Ze konden alles aan, als ze er maar waren voor elkaar…
Dat was de reden waarom ze bij zoveel mensen zoveel bewondering oogsten.
De manier waarop ze een emotioneel moeilijke periode doorkwamen.
Hoe ze elkaar er doorhielpen in plaats van elkaar verwijten te maken of uit elkaar gingen.
En vooral hoe hun relatie nadien nog sterker werd.
Wouter was nu meer dan ooit een zelfverzekerde man die recht in zijn schoenen stond.
Die besefte wat belangrijk is in het leven.
Hij liet zich niet meer lijden door zijn lustgevoelens. Zijn gezin kwam voortaan op de eerste plaats. En op de tweede plaats zijn familie en vrienden.
Hij genoot van gezellig samen zijn en organiseerde met veel plezier zo’n barbecue zoals deze ter gelegenheid van de eerste verjaardag van zijn zoontje.
’s Avonds toen het gezelschap weer naar huis was vertrokken en de kindjes doodmoe gespeeld te slapen werden gelegd.
Lagen Wouter en Ilse moe maar tevreden in bed.
Ilse keek Wouter aan met een zielsgelukkige blik in haar ogen.
“Ik zie je graag Wouter”, zei ze.
“Jij bent het mooiste wat me ooit overkomen is, echt waar”.
Met die woorden streelde ze zijn borstkas.
Langzaam gingen haar handen naar beneden. Ze liet zijn boxershort zakken terwijl ze uitdagend zijn lichaam kuste.
Wouter genoot, hij wist wat er komen zou.
Hij voelde haar tong en haar lippen over zijn geslachtsorgaan.
Na een zalig moment van oraal genot draaide hij Ilse zachtjes op haar rug, spreidde haar benen en ging op haar liggen.
“Ik ga jou eens heerlijk laten genieten lekkere tijgerin van me.”
Met die woorden drong hij in haar binnen, met stevige stoten gaf hij zijn lekkere passionele Ilse een flinke beurt. En nog één, en nog een keer.
Onvermoeibaar was hij.
En onafscheidelijk van zijn schatje, zijn Ilse.
Dat beseft hij meer dan ooit.
Ze had alles wat hij wou, ook in bed.
En met de tijd werd hun liefdesspel steeds beter, steeds passioneler.
Omdat ze steeds meer op elkaar ingesteld waren.
Is dat niet mooi beste lezers.
Is zo’n hechte liefde niet veel mooier dan een kortstondig avontuur.
Liefde is puur.
Liefde is van elkaar genieten op alle vlak.
Liefde is elkaar door en door leren kennen.
Liefde is naar elkaar toegroeien, beseffen dat ondanks die kleine foutjes, gebreken en lichamelijke oneffenheden. Die ene waarmee je samen bent de enige ware is.
Dat geen liefdesspel zo puur en bevredigend kan zijn dan datgene welk je beleefd met die ene persoon aan wie je je hart hebt gegeven.
Dat is liefde.
LIEFDE!!

Passionele fout 4

Het was tegen het ochtendgloren.
Annemiek lag te slapen, haar lange haren warrig over haar gezicht, een gelukzalige glimlach op haar lippen.
Wouter gaf haar een zacht kusje op haar voorhoofd.
“Lieve lekkere meid”, fluisterde hij terwijl hij met zijn rechterhand haar mooie slanke lichaam streelde.
Toen stapte hij uit bed, nam zijn broek en tastte in de zakken naar zijn GSM.
Hij schakelde hem in en schrok zich rot.
“20 gemiste oproepen”…
“Fuck, wa ’s da? Toch niets met Ilse hoop ik”.
Met ingehouden adem luisterde hij naar de berichten.
“Ik moet naar huis, nu direct”.
“Hij kleedde zich aan en opende de deur van zijn kamer. Ineens kwam ook Bert uit zijn kamer.
“Ah eindelijk zijt ge er. We proberen u nu al de hele tijd uit uw kamer te krijgen. Ilse ligt in het ziekenhuis er zijn complicaties opgetreden tijdens de bevalling en ze wordt in een kunstmatige coma gehouden. En intussen ligde gij te flikflooien met die Hollandse”…
“Ja ’t is al goed Bert, gromde Wouter. Ik moet een taxi zien te regelen die me meteen naar huis brengt, help me”.
Annemiek kwam kijken, haastig had ze haar naakte lichaam bedekt met haar kamerjas. Ze stond de slapers uit haar ogen te wrijven. “Hey wat is er loos”? Vroeg ze.
“Nikske, zei Bert met een cynische ondertoon. Terwijl dat gijle aan ’t vossen waart is Wouters echtgenote bevallen en zijn er complicaties opgetreden. Ze ligt nu in kunstmatige coma. Maar voor de rest… ‘Tout va bien Madame la Marquise’.”
“Ik moet dringend naar huis Annemiek, Ilse is er heel slecht aan toe”, zei Wouter die de cynische opmerkingen van Bert totaal negeerde.
Annemiek gaf hem een knuffel. “Wat naar voor je, ga maar vlug Wouter. Ik wens je veel sterkte toe”.

Even later zat Wouter in een taxi die in zeven haasten naar Brussel reed.
Schuldgevoelens maakten zich van hem meester.
Hoe kon hij toch zo dom zijn om zich te laten inpalmen door een sekslustige Hollandse griet. Terwijl Ilse, de liefde van zijn leven, zijn soulmaatje hoogzwanger was.
Net nu zij hem nodig had was hij er niet.
Wouter staarde wezenloos uit het raam, zijn blik gericht op de wegmarkeringen die langs hem voorbij flitsten. Er spookte van alles door zijn hoofd.
“Godverdomme stel dat ze het niet haalt… “
Wouter arriveerde in de kliniek.
Hij zag Ilse liggen. Gekoppeld aan allerlei monitoren.
Zijn hart kromp ineen toen hij haar zag liggen.
Bij haar bed zat haar vader, lijkbleek en vermoeid. Hij hield de hand van zijn jongste dochter vast.
Aan de andere kant zat Hilde haar oudere zus. Zachtjes woelde ze door de haren van haar jongere zusje, terwijl er een traan over haar wangen liep.
Toen Wouter binnenkwam wierp ze hem een venijnige blik toe.
“Ah daar zijt ge eindelijk! Schone meneer !!!!” Zei ze bits.
Het heeft nooit goed geboterd tussen Wouter en Hilde.
Nadat hun moeder na een lang ziekbed overleed nam Hilde de moederrol over in het gezin.
Ze voelde zich verantwoordelijk voor haar zus Ilse en haar broer Tom.
Ze nam de huishoudelijke en zorgtaken op zich en bekommerde zich om hun welzijn.
Orde en verantwoordelijkheid waren haar stokpaardjes. In die zin begreep ze niet wat Ilse zag in een jonge losbol als Wouter.
Een student die kotfeestjes gaf met veel drank en meisjes, van het ene meisje naar het andere fladderde en naar haar zin veel te los omging met zijn studies.
Maar hoezeer ze Ilse ervan probeerde te overtuigen dat Wouter echt geen jongen was voor haar.
Ilse volgde haar hart en trad in het huwelijk met hem.
Wouter en Hilde waren water en vuur. Zo close hij was met Ilse, zo verzuurd was zijn relatie met zijn schoonzus.
Hilde snauwde hem toe.
“Gijse onverantwoordelijke pummel dat ge daar staat. Uw vrouw is hoogzwanger maar het is nog teveel om uw gsm aan te laten staan. Schaamteloos is het!
Wat kan er belangrijker zijn dan het welzijn van uw eigen vrouw en ongeboren kind? Zeg me dat eens een keer?”
Wouter zuchtte diep.
“Er was een belangrijk diner met de bazen ja, en daarna ben ik gaan slapen ik was moe”.
“Mietje!" Beet ze hem toe.
Een mietje dat zijde gij!
Een onnozel bazenpoeperke! Ne karakterloze prullevent!
't Bazeke commandeert en gij doet dat. Gij zegt niet van ‘Fuck off gast,mijn vrouw is hoogzwanger dus ik laat mijn GSM aanstaan’.
Geen ruggengraat, geen verantwoordelijkheidsgevoel. Alleen maar u amuseren en lol trappen. Voor de rest zijt ge geen cent waard.
Ik heb Ilse nog zo vaak voor u gewaarschuwd. En zie nu het resultaat.
Zijt ge nu content onnozelaar”???
Vader Eric slaakte een diepe zucht en schudde het hoofd.
“Stop het alsjeblieft, het is nu niet de moment om te kibbelen hé zeg. “
“Wanneer is het wel het moment?" Vroeg Hilde.
"Wanneer is het wel het moment om die onverlaat eens te zeggen waar het op staat?
Ik versta dat niet hé, dat ge daar zo passief onder blijft.
Moet ma nog leven het zou geen waar zijn.
Meneer daar mocht direct zijn boeltje pakken, daar ben ik zeker van”.
Zo ging het een hele tijd door.

Wouter stond op, en klampte een verpleegster aan.
Hij wou zijn kind zien. Zijn zoon!
De verpleegster haalde het kleine jongentje uit zijn bedje en legde hem zachtjes in de armen.
“Dag Ruben, dag jongen, dag mijn kleine man…
Ja ventje, nog maar pas op de wereld en al zoveel miserie over uw klein onschuldig hoofdje.
Uw mama die vecht voor haar leven. En papa… Ach ben ik het wel waard dat gij mij ‘papa’ noemt.
Ik ben een loser, een nietsnut, een karakterloze sul van een vent die als een puber zijn pik achterna loopt en geil loopt van de blik van een onbetekenende Hollandse boeretrien!”
Wouter boog het hoofd… Hij huilde.
“Sorry manneke. Sorry dat het zo moet lopen voor u”.
Erik. De vader van Ilse kwam bij haar zitten.
Hij sloeg zijn arm om zijn schouder.
“Jongen toch. Ge moet u dat niet aantrekken van wat ons Hilde zegt. Gij weet hoe ze is, ik weet hoe ze is. Zeker als ze emotioneel is, zoals nu.
Ze ziet haar zus geire. En ze is kapot van verdriet, net als wij. Maar ja ze moet dat uitwerken op iemand. En dat zijde gij. Nog maar nekeer. “
Bij die woorden sloeg hij zijn arm over de schouder van zijn door verdriet overmande schoonzoon.
“Gij zijt een goeie jongen, dat heb ik van den eerste keer gezien.
En dat gij het ervan gepakt hebt in uw studententijd. Mor jonge toch. Dat deed ik ook.
En Ilseke. Die maakte als jong meiske ook geire plezier.
En toch is het goed gekomen, met haar, met u. Met mij.
Ik heb het zo vaak gezegd tegen ons Hilde. Meiske, ge moogt het leven niet zo serieus nemen. Ge moet ook is nekeer kunnen genieten in 't leven. En verdragen dat andere mensen dat doen.
Verdragen dat niet iedereen leeft of wil leven zoals gij. Maar ja, denkt ge dat ze luistert?"
Eric trok Wouter wat dichter. "Gij zijt een bovenste beste jongen." Zei hij. "Ne goeie vent.
Ik zien u geire Wouter”.

Traag kropen de dagen voorbij.
De dagen waarin de toestand van Ilse langzaam maar zeker verbeterde.
Het waren lange, bange dagen.
Maar toen ontwaakte Ilse uit haar coma.
Wouter hield haar hand vast en keek haar aan.
Ze glimlachte flauwtjes.
“Lieverd… “ Zei ze zachtjes. Een twinkeling in haar ogen werd zichtbaar.
“Lieverd. Je bent bang geweest hé, bang dat je me ging verliezen… Ik zie het wel aan je hoor.”
“Rustig maar schatje,”  zei Wouter. “Doe rustig aan, je bent nog zo zwak schatje.”
Na die woorden gaf hij haar een voorzichtige kus op de mond.
Ilse toverde een gelukzalige glimlach op haar lippen. Haar hart liep over van liefde voor haar lieve Wouter. Haar soulmaatje, haar grote vriend, haar lieve schat.
Ze begreep best dat hij niet bij haar was op dit ene bangelijke moment toen ze haar weeën voelde opkomen, hevig begon te bloeden en kermend van pijn op de grond viel.
Het laatste wat ze zag was de buurman die de achterdeur inbeukte en haar in een plas van bloed zag liggen. Toen ging het licht uit…
In allerijl werd ze weggevoerd naar het ziekenhuis. Haar vader en zus werden ingelicht en trokken in grote haast naar de kliniek.
Ze probeerden Wouter te bereiken op zijn gsm, lukte natuurlijk niet.
Een telefoontje naar de receptie van Websolut leerde hen dat Wouter en zijn collega’s in Luxemburg waren. Tuurlijk kregen ze terstond het telefoonnummer van het hotel waar het gezelschap verbleef.
Wouter voelde een steek door zijn hart toen ze haar hem glimlachte.
Haar blik vol oprechte liefde deden de schuldgevoelens die hem nu al zo erg tergden nog meer aanwakkeren.
“Wat heb ik toch gedaan?” Vroeg hij zich in stilte af.

Passionele fout 3

Wouter was nu helemaal in de ban van Annemiek.
Ook al deed hij zijn best om het niet op te laten vallen.
De volgende dag bij het mountainbiken bleef hij bewust bij zijn goede collega en vriend Bert.
Maar die had het één en ander in het snotje.
“Gij komt wel echt goed overeen met die blonde Hollandse hé."
“Tja ’t is een toffe madam, heeft veel te vertellen, we delen de zelfde interesses zoals sporten en zo.”
“Ik versta dat toch niet”, zei Bert. “Geen vlees, geen alcohol… Dat moet toch saai zijn”.
“En dan? ’t Is toch haar leven, haar keuze," antwoordde Wouter.
“Weet je, ik heb het zo gehad met van die domme vooroordelen over mensen die buiten de lijntjes durven kleuren. We kunnen toch niet allemaal dezelfde mening en dezelfde levenswijze hebben.
Ik vind mensen die uit de band springen net interessant. Er lopen al genoeg grijze muizen rond ja.
En weet je, daarom Bert. Heb ik u zo geire.”
Bert dacht na.
“Ja je hebt gelijk", zei hij. "Ik heb me ook genoeg moeten verweren omdat ik ‘homo’ ben. Wie ben ik om dan anderen te beoordelen op hun levenswijze?" En toen hield hij halt en keek hij zijn vriend Wouter in de ogen.
“Ik zal ’t nooit meer doen Wouter… Beloofd.”
Die avond wilden Wouter en Annemiek weer even naar het bos gaan om… Ja je weet wel hé beste lezer.
Maar er brak een fel onweer los en dus dronken ze binnen maar wat. Wouter een wijntje, Annemiek een glas vruchtensap.
Ze keken elkaar verlangend aan.
“Jammer dat we nu niet buiten kunnen knapperd”, fluisterde ze.
“Ik brand zo van verlangen."
Wouter zweeg.
“Drink je vaak wijn”? Vroeg ze.
“Ach”, zei Wouter. Af en toe bij mijn eten.
Ben veel verminderd met drank sedert ik met Ilse samen ben.
Vroeger op café pinten drinken, of kotfeestjes met allerhande booze en natuurlijk wulpse studentinnen en zo. Ach ja wilde tijden hé.”
“Domme tijden”, zei Annemiek.
“Alcohol richt zoveel ellende aan. Sla de krant open, elke dag wel een ongeval met een dronken bestuurder, of een familiedrama of caféruzie.
En dat allemaal omwille van die roes. Dat gevoel van ‘gezelligheid’ dat mensen daarin denken te vinden.
Je krijgt er ook allerlei nare ziektes van. Keel en slokdarmkanker, levercirrose, hartziektes en vooral impotentie.
Mannen krijgen impotentieproblemen en grijpen dan naar Viagra. Ze zouden beter het bier en de jajem laten staan en kiezen voor vruchtensap of gewoon water. Je zou zien hoe snel hun jongeheer weer naar omhoog wipt, echt wel.
Dat is ook de fout van de hedendaagse geneeskunde hé. Impotentieproblemen, kaalhoofdigheid, spataders, pijn waar dan ook. Men gaat wat voorschrijven. In plaats van hun patiënten op hun voedingsgewoonten te wijzen.
Nee veel makkelijker en het brengt nog geld in het laadje.
Geld en gemakzucht dat maakt zoveel kapot… “
Annemiek zuchtte.
“Ik kan het iedereen aanraden, stop met alcohol, schrap alles wat overmatig zoet is uit je menu, hou op met vlees eten. Je voelt je binnen een half jaar weer tien jaar jonger… Echt wel."

De volgende dagen ging het sporten intensief door.
Raften op de Ourthe, een duurloop in de bossen, een hindernissenparcours.
En de voorlaatste avond, een nachtelijke dropping.
Jan Frans Willemse, de grote baas van Dutchconnect sprak hen toe.
“Morgen verwacht ik jullie op de belangrijke internationale vakbeurs voor IT en ITC mensen in Luxemburg, op minder dan een uur rijden van hier.
Daar wacht een heel mooie prijs voor twee van jullie.
Straks worden jullie door Gert-Jan en Hermina gekoppeld aan een collega van ‘het andere bedrijf’.
Op die manier zullen jullie intens moeten samenwerken om die mooie prijs in de wacht te slepen.
Ik verwacht van jullie dan ook inzet en winnersmentaliteit alsook de wil om samen te werken.
Succes jongens en meisjes."
En toen werden ze aan elkaar gekoppeld. Was het toeval, of hadden Gert-Jan en Hermina het door dat ze het goed met elkaar konden vinden.
Wie zal het zeggen.
Maar Wouter en Annemiek werden aan elkaar gekoppeld door de twee coaches.
Wouter en Annemiek stapten het busje in, en moesten van Hermina net als de anderen een blinddoek omdoen. En weer was Jopie de gezellige Amsterdammer hun chauffeur.
“Effe een grappie om te beginnen”, zo stak hij van wal.
“Moest ooit twee blondjes afzetten op zo’n nachtelijke dropping en tuurlijk lope die meide ferlore.
Het ene blondje roept hellup, hellup… Nee joh dat gaat niet zegt de andere. Sou beter gaan als we ‘samen’ roepen.
Oke goed plan, zegt de andere
En toen riepen ze… SAMEN, SAMEN!"
In de bus weerklonk zenuwachtig gegniffel.
Jopie scheurde langs de smalle Ardense wegen met veel haarspeldbochten en nijdige hellingen. Hij voelde zich in zijn sas.
“Dit is tenminste echt rije. Zonder die ellendige verkeersdrempels en wegversmallingen. En dat er hier in Franstalig België amper van die nare flitskasten te vinden zijn is ook mooi megenome”.
En toen moesten ze uitstappen. Hermina deed hun blinddoeken af, “Nou succes dermee jongelui”, riep ze nog.

En weg was het busje.
Met stafkaart en kompas probeerden ze de weg naar het stagecentrum terug te vinden.
Wouter had nog bij de scouts gezeten en dat was een grote hulp voor hen beiden.
Langs smalle bospaadjes baanden ze zich een weg terug naar het dorpje Achouffe waar het stagecentrum zich bevond.
Maar ze hoorden gerommel in de lucht en zagen in de verte bliksemschichten, er stak tevens een felle wind op.
“We moeten schuilen”, zei Annemiek bezorgd. “Het gaat zo onweren.”
Wouter keek rond. “Makkelijker gezegd dan gedaan,” dacht hij bij zichzelf.
Toen zagen ze in de verte een verlaten hutje.
Ze liepen erheen zo hard ze konden, maar ze kwamen te laat.
De regen viel ineens met bakken uit de hemel.
Druipnat liepen ze het hutje in en sloten de deur.
“Hehe, hier is het toch droger," zei Annemiek terwijl ze haar natte kleren uitdeed.
Wouter keek toe hoe ze haar trainingsvest en broek uitdeed, alsook haar BH en slipje.
Annemiek had waarlijk een prachtig afgetraind lichaam.
Haar borsten waren vol en stevig, haar kontje lekker strak en haar benen zo lekker gespierd.
Haar poesje was getrimd in een driehoekje .
Ze zag er gewoon lekker uit naakt.
Ze ging naar hem toe.
“Toe kom op, doe die natte kleren uit knapperd, straks vat je nog kou”.
Ze ritste zijn trainingsvest los en liet zijn broek zakken.
“Komaan knapperd niet verlegen zijn”….
Ze hingen hun kleren te drogen aan de balken vlak onder het dak van het hutje.
Toen greep Annemiek haar kans.
Tegen de muur stond een oude stoel, ze nam die en zette die in het midden.
“Zet je neer knapperd”, zei ze met een kirrend stemmetje.
Wouter zat neer en zij ging op zijn schoot zitten.
Ze kuste hem en streelde hem en gleed met haar kruis over zijn stijve geslachtsorgaan.
Toen nam ze hem in haar handen en rechtte zich. Ze liet zich zakken op zijn harde paal.
“Komaan knapperd, laat me hem voelen ik heb zo’n zin”.
Wouter omhelsde Annemiek en begon zachtjes te stoten.
Buiten brak het onweer nu in alle hevigheid los.
Maar dat kon het gekreun van Annemiek niet overstemmen. Ze liet zich helemaal gaan.
Ze ging op in dat heerlijke passionele moment.
Ze sloeg haar hoofd achterover en wisselde hoge felle kreetjes af met diep intens gekreun.£
Wouter zoende haar in haar hals en over haar schouders.
Hij betastte haar borsten en kneep in haar tepels.
Hij voelde hoe hij in haar klaarkwam. Het was een zalig moment dat wel eeuwig leek te duren.
Maar Annemiek kreeg er niet genoeg van.
“Komaan niet stoppen nu knapperd. Ik weet dat je nog kan.”
Terwijl ze hem innig kuste draaide ze met haar kontje.
En weer ging  ze op en neer rijdend op zijn stevige stijve pik.
“Ooh jaa je bent zo lekker. Zo ontzettend lekker knapperd.
Ik geniet hier zo intens en zo hard van. Komaan lekkere vent geef me al je passie, je kracht, al wat je in je lijf hebt.”
En toen kreunde ze weer.
“Ooooooh, jaaaaaah, aaaaaaaah ooowooowoow… Dit is zo heftig oooeeew!!"
Toen legde ze haar hoofd op zijn schouders.
Ze rook de geur van zijn natte lichaam. Het maakte haar nog meer opgewonden.
Zo bedreven Wouter en Annemiek meer dan twee uur lang de liefde.
Dan deden ze hun kleren aan die nog wat vochtig maar toch al niet meer druipnat waren terug aan en vervoegden terug hun weg.
Ze waren net niet de laatsten. Anderen hadden ook een schuilplaats gezocht en gevonden.

De volgende dag zaten ze in het busje op weg naar Luxemburg.
Ze waren al vlug de grens over en nog een half uur later begon het verkeer drukker te worden. En wat later betraden ze een grote evenementenhal om er kennis te maken met de allernieuwste trends en mogelijkheden op IT en computertechnologie.. De meesten van hen waren razend enthousiast om al die nieuwigheden te bezien.
Ook Wouter keek zijn ogen uit. Het was tenslotte toch een onderdeel van zijn vak hé.
Maar hij week nauwelijks van de zijde van Annemiek.
Uren dwaalden ze langs de standen en overal werden er vragen gesteld en demonstraties bijgewoond.
Daarna gingen ze eten in een restaurantje in de buurt.
Annemiek ergerde zich.
“Ach getverderrie moet je dat nou zien! ‘Plats Vegetarien’ staat er hier.
Verder dan wat pasta met een pestosausje, een salade met wat groenten en mais, en een schotel met tofu komen ze niet…
Denken ze nu echt dat wij alleen maar pasta, tofu en konijnenvoer vreten ja.
De voedingswaarde van die rotzooi is nul komma nul!!"
En toen kwam de grote baas weer.
“Zo jongelui, blij jullie hier droog en vooral gezond en wel terug te zien. Wat was me dat een weertje gisterenavond hé. Jullie zijn vast nieuwsgierig naar wie er nu die prachtige Dualscreen die daarnet werd voorgesteld gewonnen heeft hé.
Maar ik laat jullie nog even op jullie honger zitten.
Straks in ons hotel na een heerlijk diner zal die prijs door de directeur van Acer-Europe zelf overhandigt worden aan de winnaar.
Tot 18u zijn jullie vrij om even te verpozen en de stad te verkennen.
 Ik zie jullie dan.”
En zo stapten Annemiek en Wouter door de stad, hand in hand.
Annemiek keek vol verlangen naar Wouter.
Naar haar grote lekkere knapperd, zo noemde ze hem zachtjes fluisterend.
Ze liepen naar een soepbar.
Laten we hier een kom soep eten lieverd, ik heb honger.
Het zal me meer smaken dan die rotzooi in dat kutrestaurant.
En daar zaten ze dan een bord groentesoep te lepelen.
Regelmatig nam Annemiek Wouters hand vast. En keek ze hem met een verlangende en smachtende blik aan.
Wouter genoot ervan, van haar liefde en aandacht.
Maar hij wist niet goed hoe hij zijn waardering onder woorden moest brengen.
“Je geniet ervan hé knapperd”, zei Annemiek.
“Vind ik leuk voor je, lekkere vent”. Zei ze. En met die woorden gaf ze hem een vluchtige zoen op de mond.
“Ik vind je zo’n lekkere vent Wouter.”
Toen stond ze op. “Even naar het toilet, zo terug,” zei ze.
Wouter zag hoe ze na het terugkomen van het toilet, een praatje maakte met de jongen achter de toog. In een taal die hij niet begreep.
Toen kwam ze terug.
“Kom lieverd, we gaan.”
Waarna ze hem door de straatjes van de oude stad loodste. Tot bij een klein rendez-vous hotelletje.
Andermaal in dezelfde vreemde taal besprak ze een kamer en nam ze Wouter mee naar een prachtige luxekamer op het tweede verdiep.
"Jij praat vloeiend Letzeburgs." Merkte Wouter op.
"Ja hé." Zei Annemiek. "Bracht met mijn ouders elk jaar de zomervakantie door in de buurt van Echternach. Heb er mijn maagdelijkheid verloren aan Rudy, hij leerde me Letzeburgs, en de taal van de liefde. Mooi toch."
Dan opende ze de deur van de kamer en trok Wouter mee naar binnen.
“Laten we vrijen knapperd, we hebben tijd tot iets voor 18u. En ik heb zoo’n zin”.
Met die woorden knoopte ze zijn broek los en begon ze hem te pijpen.
Ze likte en zoog met volle teugen aan zijn genotsknots en aan zijn ballen.
Toen deed ze haar kleren uit en ging languit op bed liggen met haar benen wijdt open.
“Neuk me lekkere vent, neuk me zoals je nog nooit een vrouw hebt geneukt”.
Wouter kroop op haar en gaf Annemiek een stevige beurt. Hij wist wat ze wou.
Stevig doorneuken, en doorgaan nadat hij klaargekomen was.
En dat deed hij. Annemiek genoot en kreunde lekker luid.
Met krachtige stoten duwde hij zijn stijve lid in haar liefdesgrotje terwijl hij haar hals zoende en in haar oorlelletje beet.
“Ga door knapperd, toe ga door. Ik geniet hier zoooo erg van lekkere vent”, smeekte ze met een hoog stemmetje.
Na anderhalf uur vrijen, strelen, elkaars intieme delen beroeren en likken. Lagen ze te verpozen in de jacuzzi die in de kamer aanwezig was.
Annemiek nestelde zich in Wouters armen en legde haar hoofd op zijn brede borstkas.
“Jij bent een lekkere vent, ik geniet echt van jou. Lieverd, knapperd, lekkere brok, leuke vent”.
Met die woorden gaf ze Wouter een lekkere lange tongzoen, hij genoot ervan.
“Wat is er toch dat jou zo aantrekt aan mij?" Vroeg hij
“Jij bent een echte vent Wouter, knap, sportief, slank en gespierd lichaam, lekkere grote lul. En vooral uithoudingsvermogen.
Hoe meer ik met je deed hoe aantrekkelijker ik je vond.
Je zoent lekker sensueel, je hebt een heerlijke pik en die staat snel weer overeind nadat je klaarkomt.
En je weet van geen ophouden. Je houdt van seks is het niet lekkertje. Geef maar toe."
Wouter moest bekennen dat hij zot was van seks, en makkelijk te verleiden. Zeker nu zijn Ilse hoogzwanger was en hij niet bij haar terecht kon.
“Ik voel me beetje schuldig, ik zou nu net bij haar moeten zijn maar dacht ‘werk gaat voor’ en toen raakte ik in de ban van jou. Je bent knap, mooi, lief, een goeie gesprekspartner. En vooral zalig in bed…
Ik liet me dit alles zo graag welgevallen en eerlijk, het doet eens deugd om nog eens met een andere vrouw te vrijen. Dit is zo zalig, ik hoop alleen dat Ilse dit nooit te weten komt”.
“Dat zal niet, niemand weet wat we nu doen schat. Oooh Wouter, geile vent van me. Konden we elkaar maar vaker treffen. Dit zouden we toch moeten kunnen regelen, ik wil meer dan dit ene vluchtige avontuurtje schat."
Wouter dacht na, het leek hem wel wat.
Annemiek was zalig in bed en hij voelde zich best goed bij haar, en kon met haar over zijn problemen praten.
Hij drukte haar tegen zich aan en gaf haar een lieve lange tongzoen.
Ze richtte zich weer op en ging op zijn harde pik zitten. Zo vreeën ze nog een uur lang in de brubbelende jacuzzi. Zalig genietend van elkaars lichaam.

’s Avonds was er een diner waarna de winnaars van de nachtelijke dropping bekendgemaakt werden.
Daarna speelde een DJ ten dans.
Annemiek en Wouter dansten de hele tijd, ze keken elkaar in de ogen. Annemiek straalde.
Daarna zochten ze hun kamer op waar ze de hele nacht lang passioneel de liefde bedreven.
Iedereen had nu door dat ze samen iets hadden.
Er werd over hen gepraat, sommigen vonden het schandalig dat hij met Annemiek zat te smossen terwijl zijn vrouw hoogzwanger was.
Wouter en Annemiek hadden het door maar vooral Annemiek trok er zich niets van aan.
“Laat ze kletsen lieverd. Geniet ervan, het leven is zo al kort genoeg.”
Annemiek had het zichzelf afgeleerd om zich maar iets aan te trekken van wat anderen over haar dachten.
“Toen ik nog in Het Gooi woonde kreeg ik altijd te horen, ‘wat doe je nou meid? Wat zullen de mensen wel niet van jou denken’?
Ik moest altijd netjes gekleed gaan, netjes praten, had ik een vriendje werd ie gekeerd en gekeurd.
Maar eens alleen in Amsterdam trok ik me er geen bal van aan.
Ik had een relatie met een oudere man, mijn trainer en lesgever van de kickboksclub. Een wijze en intelligente man, een interessante gesprekspartner en een heel charismatische persoonlijkheid.
Hij was ooit ‘gigolo’ en verdiende daar een klein fortuin mee. Maar deed er nog veel meer levenservaring op. Hij kon honderduit vertellen over zijn tijd als Gigolo, over de vrouwen waarmee hij het bed deelde over wat hij eruit leerde.
Ik raakte in de ban van hem en voor ik het wist belandde ik in zijn bed. Maar ik bekloeg het me niet, integendeel. Wat een heerlijke seksmomenten heb ik met die man gehad en heb ik nog steeds. Hij is mijn fuckbuddy en mijn leermeester. Hij leerde me alles over Tantrische seks, de ‘Kama-Sutra’ en alles wat seks heerlijk en sensationeel maken kan. Ik geef die lessen graag door aan andere mannen, en jij bent een meer dan goeie leerling Wouter.”
Met die woorden kuste ze hem opnieuw en samen begonnen ze opnieuw aan een stomende vrijpartij.
Annemiek kreunde vol wellust en gaf zich helemaal over aan Wouter die haar met krachtige stoten penetreerde. Ze voelde zijn zaad dat in haar liefdesgrotje voelde en moedigde hem aan.
“Doorgaan lekkere vent, laat me komen, ooooh jaaah JAAAH!!!!”
Ze kreunde zo luid dat je het tot buiten kon horen.
Bert en enkele anderen stonden in de gang te luisteren.
“Den Wouter geft nogal van katoen zulle!" Zei hij cynisch. “Het kan precies niet oep daarbinnen!”
Noch Wouter, noch Annemiek hoorden dat Bert en de anderen meermaals op de deur aan het bonken waren, zo heftig gingen ze op in het liefdesspel.
Ze hadden redenen om te bonken. Want de familie van Ilse probeerde vruchteloos om Wouter op zijn GSM te bereiken en contacteerden wanhopig de zetel van Websolut om hem te kunnen bereiken. Zo kwamen ze aan het nummer van het hotel in Luxemburg…
Wat was er gaande?

Passionele fout 2

Het was midden in de nacht.
Wouter was klaarwakker. Het leek of alles tolde in zijn hoofd.
Hij voelde zijn geweten knagen.
Terwijl zijn vrouw hoogzwanger thuis zat en hem opbelde om te vragen of hij wel goed was aangekomen.
Stond hij aan de rand van een donker dennebos te tongzoenen met een wildvreemde Hollandse jongedame.
Enerzijds was hij onder de indruk van de zachte lippen en de tastende handen van Annemiek.
Hij kreeg een erectie alleen al van eraan te denken.
Maar anderzijds… Hij hield van Ilse.
Hij leerde haar kennen op de unief, waar hij informatica studeerde.
Ze waren kotgenoten, en deelden één en dezelfde passie.
Sporten. Liefst hard en met veel inspanning.
Samen hardlopen, samen gaan fietsen, samen gaan muurklimmen of kickboksen.
Niets was hen teveel.
Zij werd zo een beetje zijn redding. Want hoe sportief hij was als tiener, mede door zijn vader die niet alleen leraar Lichamelijke Opvoeding, maar ook trainer van de jeugdafdeling van de lokale voetbalploeg was.
Sporten en gezond leven werd er bij Wouter thuis met de paplepel ingegeven.
‘Mens sana in corpore sano'’ zo luidde vaders devies.
Frieten en ander vetrijk voedsel kwamen dan ook zelden op tafel. Groenten en vooral veel fruit des te meer. En elke ochtend ging vader met zijn zoons een uurtje hardlopen voor het ontbijt.
Maar ja, eens op kot in Gent. Ver weg van het wakende oog van zijn ouders.
Begon het toch een beetje mis te lopen.
Was hij niet bezig tot laat in de nacht met het ontwikkelen van een nieuw programma of een spelletje. Of het proberen om binnen te breken in het netwerk van één of andere multinational of een internetprovider. Samen met enkele van zijn studiegenoten. Vaak met een diepvriespizza of een koude portie pitta van de Turk achter de hoek.
Dan zat hij wel ergens in één of ander studentencafé pinten te hijsen of een knappe studente het bed in te lullen. Wat hem nog lukte ook. Want Wouter was best wel een aantrekkelijke knaap.
Tot hij merkte dat hij nauwelijks nog in zijn broeken kon, en zijn hemden begonnen te spannen.
Een ‘bierbuikje’ werd zichtbaar. Maar een nieuwe kotgenote wist de ultieme oplossing.
“Hardlopen, dat moet je doen. Lopen tot je elke spier en elke vezel van je lijf voelt.”
Ze had gelijk.
Zo groeide tussen Ilse en Wouter een heel speciale band.
Naast intens sporten hadden ze ook intense seks.
Zo zijn ze ooit eens drie dagen en nachten niet hun kot uitgekomen. Zo groot was hun libido.
Wouter vond het heerlijk.
Vooral omdat hij terug de conditie had om zich op seksueel gebied weer helemaal te geven.
Uren kon hij doorgaan, haar laten genieten.
Daar waar hij voordien al na een paar minuten moest ophouden nog voor hij klaarkwam, enkel en alleen omdat zijn lichaam te lijden had onder zijn toen erg ongezonde levensstijl.
Maar het was ook de manier waarop Ilse hem wist te stimuleren.
Daarvoor ging hij nog meer van haar houden.
Hij had echt het gevoel van. “Ik wil geen ander meisje meer behalve Ilse."
Een gevoel dat hem vreemd was. Want voor hij Ilse leerde kennen was hij een ware Don Juan.
Hij wist de meisjes rond zijn vinger te winden en deed dat dan ook. Elke week een ander liefje.
Altijd weer andere meisjes bij hem op kot. Soms zelfs meer dan ééntje.
Soms hield hij zelfs wilde kotfeestjes met veel drank, wat jointjes en natuurlijk een stel mooie jonge vrouwen die zijn enorme goesting moesten bevredigen.
Hij genoot ervan, seks was zijn lust en zijn leven en hij liet maar al te graag zijn blikken dwalen naar ’t vrouwelijk schoon.
Daarom komt het dat hij zo onder de indruk raakte van die lekkere Annemiek.
Het streelde zijn ego dat een knappe vrouw als Annemiek voor hem viel.
Op dat ene moment toen ze hem zoende ging hij er helemaal in op.
Maar dan, dat idee van 'hey Wouter, Ilse is er ook nog'.
Het bezorgde hem schuldgevoelens, maakte hem verward…
“Hopelijk komt ze dit nooit te weten?” Dacht hij bij zichzelf.
Ze zou het me nooit vergeven, en ik ook niet dat door zo’n stom gesmos al het mooie dat er tussen ons is zou kapot gemaakt worden.
Ik moet die Annemiek duidelijk maken dat ik mijn geluk niet wil kapot maken voor een losse flirt.”
Maar Wouter kende zichzelf. Hij was nu hij al uren in zijn bed lag nog altijd onder de indruk van Annemiek haar prachtige lichaam, haar passionele tongzoen en haar strelende handen.
Stiekem trok hij zichzelf af en kwam dan tot rust. Hij sliep eindelijk in.

De volgende ochtend vlogen ze er meteen in.
Een rondje joggen in de bossen.
Wouter genoot ervan. Een opkomende zon, nevels in de valleien. Het beloofde een zonnige warme dag te worden.
Voor hem liepen Ruud, Andries, Marcel en Cor. Vier uit de kluiten gewassen sportieve ‘Hollanders. Wouter was eigenlijk de eerste Belg. Zijn collega’s had hij ver achter zich gelaten.
Hoe zou Bert het doen? Vroeg hij zich af.
Wetende dat de conditie van zijn favoriete collega niet te best was.
Bert was een levensgenieter, een Bourgondiër.
Sedert enige tijd gehuwd met Peter, met wie hij reeds van in zijn jeugd een hartstochtelijke relatie had.
Beiden hielden ze van de goede dingen des levens.
Woonden in een fraai ingerichte woning in het oude stadscentrum van Antwerpen.
Gingen graag uit eten en waren graag geziene gezellige gasten in de vele Antwerpse café’s.
Wouter was aan de stretchen en volgde net als de anderen de aanwijzingen die Hermina hen daarbij gaf.
Annemiek kwam er ook aan gelopen en stond naast hem te stretchen.
Wat was ze toch een prachtvrouw.
Toen ze gedaan hadden kwam Bert eraan gestrompeld.
Hij pufte en hijgde en het zweet liep van zijn gezicht
Annemiek lachte schamper.
“En dan maken ze ons wijs dat vlees kracht geeft. Niet echt hé."
Bij die woorden schudde ze even met haar hoofd, gevolgd door een cynische glimlach op haar lippen.
“Godverdoeme nhey… Na hem ik er genoeg van!
Gade nu blijven met maa lachen omdat ik geire een stukske vlees eet, en da 'k een buikske heb?
Gade blijven zeggen wat ik moet doen of laten ja? Hollands stuk pretentie.
Kust allemaal maan kloewte godverdoemme. Ik gon nie mee vandaag ik blijf liggen in maane nest GODVERDOEME!!!!”
Wouter zag de onthutste blik van Annemiek. Rob wilde op hen inpraten.
“Hey wat doe je nou. We gaan dit samen uitpraten ja.”
“Lot me gerust ‘stukske keeskop’!!” brulde Bert.
“Laat maar”, zei Wouter.” Ik praat we even met hem.”
Even later zaten Wouter en Bert in de kamer.
“Ge zijt er niet graag bij hé maat.” Begon Wouter.
“Lot het uit he joenge.” Zei Bert.
“Lot het ollemol uit hé miljaarde.
Nen hielen dag van dat plat ‘Ollands’ gezeik aan mijne kop, die vegetarische trezebees met heuren Gooische R die nie kan hebbe dat ik al is geiren een stukske vlees eet.
Waarom moeten de mensen zich altijd komen moeien met hetgeen dakik al dan niet eet of drink. Da’s toch mijn keuze zekers? Allez ja, zeg naa zellef!
Ik zen nen Bourgondiër, ne levensgenieter.
Ik eet geire veel en goed. Ik eet het liefst van al een pak friet, nen biefstuk of een beenhammeke of een lamskoteletje. Ik drink geiren ne goeie pint of een La Chouffeke of een Trappist, of een goei glas wijn. En ja ik smoor sigaretten en ja ik gon ol is geiren op café baa ongs in ’t Stad.
Café Den Bengel, ’t Paeters Vaetje, ’t Antwaarps Bierhuyseke, ’t Chauffeurke, Café Beveren, Bier Central, enzovoort, enzovoort. Ik ken ze allemaal en zijle kennen mij.
En ja mijn conditie lijdt eronder. Maar da’s toch mijn probleem!!!”
Wouter sloeg zijn arm over de schouder van zijn collega en eigenlijk ook goeie vriend Bert.
“Bert, ge zijt een toffe kerel. Of om het in uw dialect te zeggen, ‘nen toffe kadee’.
Maar ge moet eens wat verder leren denken dan uw neus lang is.
Ge zijt net als ik gelukkig getrouwd met een hele toffe mens. De Peter ziet u graag, zijn ogen stralen van geluk als ge zo even zijn hand vastpakt. Denk daar eens aan
En aan het feit dat ge amper twee jaar ouder zijt dan ik.
Twee jaar ouder, je zou nu onderhand in ‘de fleur van uw leven’ moeten zijn. Op het toppunt van uw kracht!!!
Maar zie eens. Uw huid ziet dof en een beetje grijzig, ge hebt wallen onder uw ogen en als ge eens hardloopt zijt ge binnen de kortste keren buiten adem.
En ge zijt amper 32 jaar oud.
Denkt eens aan later maat.
Denkt aan Peter. Wil je hem nu echt dat verdriet aandoen dat hij u verliest door kanker, een hartaanval of een andere welvaartsziekte?
Of wilt ge op een dag te horen krijgen van de dokter, ‘sorry maar vanaf nu geen druppel alcohol meer, geen biefstukken, geen frieten, geen stoofvleessaus, geen wijn meer aan tafel… En dat op doktersbevel VOOR DE REST VAN UW LEVEN!’
Wilt ge dat?
Of misschien toch maar beter, nu het nog kan. Nu ge nog jong zijt en nog een goed recuperatievermogen hebt… Er eens iets aan gaan doen.
Ge moet geen vegetariër of geheelonthouder worden hé.
Gewoon een beetje matigen. En meer bewegen.
Bewegen maat! That's the thing!
’s Morgens een uurke vroeger opstaan en eens een toerke lopen. Beginnen met tien minuutjes, dan vijftien, twintig. En dan een uurke.
Twee of drie keer per week een uurke lopen. Wat meer groenten en fruit. Een mager stukske gevogelte ipv biefstuk of koteletten. Gekookte aardappelen of pasta ipv friet.
En van wat meer water te drinken ga je echt niet dood hoor.
Ik was altijd sportief, mijn pa heeft me zo opgevoed.
Maar toen ging ik studeren.
Ge kent dat wel, ’t studentenleven. Eens een pintje gaan drinken, uw maag vullen met lauwe pizza en pita-kebab.
Tot ge merkt dat uw broeken spannen, en ge niet meer in uw hemden kunt.
Dan kunt ge twee dingen doen. Ge zegt ‘ach ik koop een grotere maat en leef verder zoals ik nu leef.
Of... Ge doet er iets aan!
Ik deed er iets aan.
Door de aanmoedigingen van Ilse die toen met mij op kot zat.
We gingen samen sporten en ze kookte gezonde dingen voor mij. En we gingen al eens vegetarisch gaan eten, of eens naar een ‘soepbar’.
En ik voelde me binnen de kortste keren in topvorm.
Net zoals toen ik nog thuis woonde.
Ik vroeg me af hoe ik zo kon leven, met een almaar toenemend gewicht en veel te veel vet in mijn lijf.
En veel te vlug kortademig als ik een inspanning deed.
Zo wil ik het nooit meer, echt waar.
Nooit meer!
En als ge mijn raad opvolgt hé maat.
Dan gaat  ge dat ook zeggen.”
Bert zat daar en dacht na.
“Ge hebt misschien gelijk”…
Wouter keek hem aan.
“Doe me een lol, en bied je excuses aan aan Annemiek.
Da’s een goed meiske hoor… Echt wel.”

En toen waren ze de hele dag op pad.
Rotsklimmen in Marche Les Dames. Daar waar Koning Albert de Eerste ooit een dodelijke val maakte.
Eerst kregen ze een hele uitleg en een initiatie. Daarna begon het echte werk.
Wouter werd gekoppeld aan Evelien. Een ietwat mollig meisje met enorm veel hoogtevrees. Hij moest haar echt bij elke stap aanmoedigen en haar eventueel mee naar boven trekken.
Maar ook Annemiek had het niet onder de markt. Zij moest het doen met Bert.
Wiens conditie echt wel ondermaats was.
“Je moet er echt iets aan doen, Bert.” Zei Annemiek.
Je bent nog zo jong, wil je nu echt dat je nu al tegen je kinderen gaat zeggen,”even rusten pappie kan niet mee?" Nee toch.
Of dat ze over enkele jaren geen pappie meer hebben wegens dodelijk hartinfarct.
Je bent een toffe knul en volgens Wouter ook een aardige collega. En ik vergeef je wat je gisteren en vanmorgen allemaal zei.
Maar één goeie raad. Doe er iets aan man…”
“Annemiek… M’n excuses voor vanmorgen. Ik had da nie moge zeggen."
Bij die woorden boog hij het hoofd.
“Hey zand erover gozer.”
Op de terugweg zat Annemiek naast Wouter.
“Heeft Bert zijn excuses aangeboden?” Vroeg hij.
“Ja hoor.. Heb jij gezegd dat hij dat moest doen?”
“Eh… Ja,, eigenlijk wel," antwoordde Wouter bedeesd.
“En hem ook gezegd dat hij zo echt niet verder kan?” Vroeg ze meteen erna.
“Ja dat ook.”
Dacht ik al, want ik had het er met hem over en hij bleef er rustig bij.
‘Misschien heb je wel gelijk’ zei ie meteen.”
Annemiek zuchtte diep.

“Ik vind het zo door en door intriest dat mensen zo hun lichaam kapot maken aan te veel dierlijke vetten en te veel suiker, alcohol en ga zo maar door.
Vlees, vis, eieren, zuivel. Een mens kan  perfect zonder hoor. En alcohol…
Het is echt wel het goorste wat je in je lijf kunt gieten. Echt wel.
Snap niet dat mensen zich door die drankduivel kunnen laten vangen. Zelfs een lichte roes van alcohol kan al veel te veel hersencellen doden.
En dat terwijl we in een maatschappij leven waarin je het van je hersens moet hebben.”
Zo kon Annemiek nog uren doorgaan.
Een gezondheidsfreak tot en met.
Met een eigen mening.
En… Een grote goesting in lichamelijk genot.
’s Avonds zat ze samen met Wouter aan tafel te eten, en daarna maakten ze nog even een wandeling in de bossen rond het stagecentrum.
Het was schemerdonker, de krekels zongen, in de verte hoorde je zelf een uil.
In de verte tekenden de silhouetten van het dorpskerkje en de omliggende huisjes zich tussen het groen uit.
Annemiek vertelde over haar jeugd in Het Gooi, over het oppervlakkige leven dat bestond uit shoppen, logeerpartijtjes met vriendinnetjes en de obligate korfbalclub die ze na veel discussie met haar ouders inruilde voor het wielrennen. Wat haar meer dan goed afging. Ze werd zelfs provinciaal kampioene in haar leeftijdscategorie. Ook in het Nederlandse Kampioenschap eindigde ze zelfs in de top tien.
Maar toen ging ze studeren, en trok ze in in een studentenhuis in Amsterdam.
En leerde er nieuwe mensen kennen, mensen wiens levensstijl wel heel in heel schril contrast stond met wat ze daar in Het Gooi gewoon was.
Van cocktailparty’s, modetrends, tennispartijtjes of filmavondjes onder vriendinnen met veel gegiechel en lonken naar de jongens was geen sprake meer.
Maar wel van engagement naar natuur, milieu en dierenrechten toe.
Ze werd vegetarier en sinds kort ook veganist en woonde studies en lezingen bij over gezondheid, gezonde voeding, milieubewustzijn en de de invloed van milieuverontreiniging op onze gezondheid.
Naast het intensieve sporten waarmee ze zich als tiener bezig hield. Kwam daar nu ook gezond eten en het afwijzen van alles wat uit de farmaceutische industrie kwam erbij.
Nadat ze afstudeerde als kinesist en daarna ook nog ging voor de cursus orthopedie, studeerde ze ook nog dieetleer en nu was ze bezig aan lessen in homeopathie.
Ze had snel door dat ze met haar kennis van homeopathie veel meer kon doen voor mens en maatschappij.
Ze wilde echt ingaan tegen de almacht van de farma en bio-industrie. En de mensen echt informeren over het belang van gezonde, liefst vleesloze voeding, natuurlijk geneeswijzen, en natuurlijk ook van voldoende beweging.
Ze las er dagelijks vele boeken over en zelf schreef ze er hele stukken over op haar weblog en Facebookpagina.
Ze was er echt bezeten in.
Haar werk bij Dutchconnect nam ze niet alleen aan omdat het goed verdiende. Maar ook omdat ze deel kon nemen aan cursussen voor IT’ers. Zo leerde ze de knepen van het vak en kon ze meteen zelf haar eigen website maken.
Vaak was ze uren bezig op haar PC.
Maar buiten dit alles was Annemiek ook een gezonde jonge vrouw die al eens behoefte had aan lichamelijk genot.
Ze had een enorm libido. Naar eigen zeggen kwam dit door haar gezonde levenswijze en het feit dat ze veel aan sport deed.
Zonder dat Wouter er erg in had hield hij haar hand vast en keek hij haar diep in de ogen.
Annemiek glimlachte, haar ogen schitterden en twinkelden.
Ineens liet ze zijn hand los en legde haar arm om z’n middel. Ze drukte hem dicht tegen haar aan.
“Sla je arm maar om me heen knapperd, niemand ziet het."
Wouter deed het.
“Wat heb je toch een lekker stevig lijf knul,” zei Annemiek terwijl ze zachtjes over zijn rug en achterwerk wreef.
Daarbij liet ze haar pink over zijn bilnaad glijden.
Dat deed ze heel langzaam en terwijl ze dat deed hield ze zijn kruis in de gaten.
En ja ze zag een bobbel verschijnen in zijn broek ter hoogte van zijn kruis.
Ineens hield ze halt en sloeg haar armen om zijn nek.
“Kus me Wouter… Kus me zoals je gisteren deed.” En voor hij iets kon zeggen drukte ze haar lippen tegen de zijne.
Ze kuste Wouter en trok zijn T-Shirt omhoog.
“Trek uit”, kreunde ze. “Ik wil je lekkere lijf zien knapperd.”
Wouter trok zijn T-shirt uit, waarna Annemiek zijn borstkas begon te zoenen en te likken.
Ze zoende hem overal, en ging zo stelselmatig naar beneden.
Ze maakte zijn broeksriem los, daarna het knoopje. Om dan zijn broek te laten zakken tot aan zijn enkels.
“Hmmmm wat heb jij een lekkere kanjer knapperd”, kreunde ze. Waarna ze hem in haar mond stopte.
Wouter liet gebeuren en sloot zijn ogen.
“Niets kon er gebeuren”, dacht hij. Hij had voor het avondmaal met Ilse gebeld. En voor de wandeling zijn GSM afgezet.
Hij liet zich de aanrakingen en kussen van Annemiek graag welgevallen. Ze was jong, knap, eigenzinnig, een toffe gesprekspartner met een eigen mening, en zeker geen grijze muis.
Dingen waardoor hij zich aangetrokken voelde tot Annemiek.
Hij voelde hoe ze hem een zalige blowjob gaf. Terwijl ze haar handen over zijn achterwerk liet glijden. Even zette ze haar nagels erin.
Zalig vond Wouter dat. Zo zalig dat hij meteen klaarkwam in haar mond.
“Oooooh Annemiek oohjaa, dit is zalig."
Annemiek kwam recht sloeg weer zijn armen om zijn hals.
“Wat jammer dat je nu al klaarkwam lieverd… Had nog zoveel meer willen doen.
Of staat ie meteen terug paraat?” Met die woorden raakte ze zijn lid even aan, terwijl ze hem opnieuw kuste.
“Jaa je wil wel hé lekkere brok van me? Laten we het doen knapperd. Hier in de vrije natuur”.
Maar ineens zag Wouter bewegende lichten in de verte.
“Er komen mensen aan Annemiek," zei hij. Waarna hij meteen zijn broek optrok en zijn T-shirt weer aantrok…

Passionele fout.

Het was vrijdagnamiddag.
Nadat de werknemers van het kleine IT bedrijfje ‘Websolut’ te horen kregen dat hun jaarlijkse teambuilding weekend aan zee niet zou doorgaan, maar vervangen zou worden door een ander event dat door de nieuwe bazen uit Nederland zou worden georganiseerd. Een event waar ook de werknemers van het Nederlandse bedrijf zelf aan zouden deelnemen.
“Kwestie van elkaar beter te leren kennen, daar jullie vaak en intens zullen samenwerken in de toekomst”.
Zo stond in de e-mail van het bedrijf te lezen.
“Nadere details volgen… " Stond er bij.
Die vrijdag kwam Kurt het afdelingshoofd hen melden dat ze maandagmorgen om 07u00 stipt aanwezig moesten zijn op de parking van het bedrijf. Waar een bus hen zou oppikken voor een teambuilding week…
Een volle week lang zouden ze kennismaken met hun Nederlandse collega’s door middel van een intense sportweek die zou plaatsvinden in de Ardennen.
Ze kregen van Kurt een foldertje in de hand gestopt  met meer informatie van het bedrijf dat zich specialiseerde in teambuilding en bedrijfsstages.
Ze hadden trainingscentra in Nederland, In Friesland, Drenthe, Zeeland en Nederlands Limburg.
Maar ook in Duitsland, in de Eifel, het Sauerland en het Zwarte Woud. In Frankrijk, in de Provence, de Savoie, de Pyreneeën en de Opaalkust. In Italië, Spanje, Groot-Brittannië en in België.
Eén in de Ardennen en binnenkort zou er ééntje komen aan onze kust. In Nieuwpoort.
Dat andere in de Ardennen bevond zich in het dorpje Achouffe.
Een piepklein dorpje nabij Houffalize, waar ze het alom gekende La Chouffe bier brouwen.
Daar hadden ze een oude hoeve gekocht van rijke pachters en die omgevormd tot een centrum voor bedrijfsstages.
“Alle voorzieningen zijn er aanwezig”, stond er mooi in hun folder.
Er is een zaal voor vergaderingen en meetings, er zijn gemeenschappelijke en individuele kamers, met bad, douche en WC. Er is ontspanningsruimte met TV, DVD-speler, draadloos internet, etc…
Ideaal dus, vooral dat laatste voor een stel gedreven wizzkids werkzaam in de IT-sector.
“Lap het begint al”, zei Bert. Eén van de werknemers. Terwijl hij het foldertje doornam.
“Dat wordt dus een week vol ‘Hollands geouwehoer'… ”  Dat laatste woord sprak hij uit met fel overdreven Hollands accent en een typische zogenaamde ‘Gooische R’.
Zo liet Bert Goorissen nog maar eens weten dat hij niet opgezet was met de overname van het bedrijf door een Nederlandse IT-Groep.
“Mor allee Bert, Achouffe daar brouwen ze lekker bier. Daar moet gij u toch thuis voelen”… Grapte Dirk een andere werknemer. Terwijl hij met zijn hand een drinkende beweging maakte.
Ze wisten allemaal dat Bert graag meer dan één glaasje dronk. En graag uitpakte met zijn ontdekkingstochten naar lekkere streekbieren en heerlijke wijnen.
“Ja lach maar.” Zei Bert verveeld.

En daar stonden ze dan te wachten in de ochtendkilte, met hun sportzakken en valiezen, te wachten op het busje dat hen naar de Ardennen zou brengen.
In de verte hoorde je het eeuwige geruis van de E40.
Eén van de werknemers, de man waarrond dit verhaal draait was Wouter Vandooren.
30 jaar, reeds 5 jaar gehuwd met zijn grote liefde Ilse Vennebroek.
Vader van Jade 2 jaar en een half en een tweede kindje op komst.
Het rijhuisje in Tollembeek - het kleine dorpje in het Pajottenland met lolbroek Urbanus als bekendste inwoner - dat hij eigenhandig renoveerde was net klaar. Een maand geleden trokken ze erin, niet zonder eerst een spetterende house-warming party gegeven te hebben met veel natjes en droogjes natuurlijk.
Wouter was een blonde sportieve knaap met een athetisch lichaam dat best gezien mocht worden, twee rechterhanden en een hart van goud.
Hij hield van fietsen, liefst hard en als het kan zoveel mogelijk kilometers. Hardlopen, zwemmen en powertraining.
Maar ook de lekkere dingen des levens laat hij niet aan zich voorbij gaan.
Hij is een gepassioneerde hobbykok die met liefde lekkere doch gezonde gerechtjes op tafel zet.
Al dan niet vergezeld met een passend wijntje.
Een zwart busje met geblindeerde ruiten en Nederlandse nummerplaat reed de parking op.
Een oudere man met een ferme bierpens en ouderwetse ruitjespet stapte uit.
“Hoi jongelui, mijn naam is Joop Slagthuysen, maar iedereen noemt me gewoon Jopie.
Ik ben jullie chauffeur voor de rest van de week. Ik breng jullie naar Achouffe en de hele week lang heel de Ardennen rond. Jullie zullen het dus met mij motten doen jochies.
Laadt de bagage maar achterin, maar het matje motten jullie vrijhouden hoor. Da’s voor Ome Jopie zijn Kabouterbiertjes.
Jaaaah alleen al daarvoor rij ik met plezier het hele end van Mokum naar de Ardennen.
Ome Jopie houdt wel van dat lekkere biertje met die leuke kaboutertjes op het flessie”.
En daar reden ze.
Met ‘Ome Jopie’ als chauffeur.
‘Jopie’ was een goedlachse Amsterdammer.
Hij dronk graag een goeie jajem (jenever), en van een ‘schuine mop’ op zijn tijd was hij ook niet vies.
Ze waren nog maar net de snelweg op gereden en daar begon hij al.
“Zeg jongelui, weten jullie waarom een Belg een schaar meeneemt in de auto?”
Niemand gaf een antwoord.
“Nou… Om de bochte af te snije natuurlijk!!!”
Jopie bulderde van het lachen. Maar moest vaststellen dat zijn passagiers nog niet in waren voor een grapje.
Maar eens voorbij Brussel verliep het wat hartelijker.
Jopie vertelde over zijn tijd als buschauffeur bij een grote Amsterdamse busmaatschappij.
Over de reizen naar Tirol, de Costa Brava en Het Gardameer.
Over de ambiance van weleer, het lachen en plezier maken de hele reis lang.
“De mensen waren blij dat ze konden en mochten reizen. Ze lachten en zongen de hele rit lang.
Ach herejezus waar is de tijd… “
Nu moest hij om toch iets te verdienen gaan werken voor een busbedrijf dat zich vooral richtte op het transport van zakenmensen van en naar de luchthaven.
Deze rit in opdracht van ‘Dutchconnect’ het Nederlandse IT bedrijf dat ‘Websolut’ overnam was een welkome afwisseling voor hem.
“Eindelijk eens een langere rit met leuke mensen, ipv van het centrum naar Schiphol en terug om één of andere droogkloot naar zijn hotel of gastbedrijf te brengen”.

Eindelijk zagen ze afslag ‘Houffalize’. De eindeloos lijkende rit zat er bijna op.
“Ik ga blij zijn dat ik mijn benen eens zal kunnen strekken”, zei Wouter, terwijl hij zijn sportzak uit de koffer van het busje haalde.
Ze wandelden naar de piekfijn gerestaureerde herenboerderij. Een statig en klassevol gebouw met een geschiedenis.
In de inkomhal zaten de Nederlandse collega’s met wie ze de hele week lang zouden sporten en aan teambuilding doen al te wachten.
Het viel Wouter al meteen op dat er een pak meer vrouwen bij waren dan bij hen.
Websolut was een echt mannenbastion. Buiten Greetje de receptioniste waren zowat alle werknemers mannen.
Eén van de aanwezige vrouwen in de delegatie van ‘Dutchconnect’ viel meteen op door aan grote gestalte en haar sportieve, zeg maar gerust gespierde en stevig uit de kluiten gewassen lichaam.
Ze was best knap.
Blond lang haar, helblauwe  twinkelende ogen, hagelwitte tanden, tamelijk brede schouders, gespierde armen en benen, strak figuur en opvallend geblokte buikspieren en wat bij de mannen en niet in het minst bij Wouter meteen opviel… Grote welgevormde borsten en een strakke stevige kont.
Ze sprak met die typische ‘Gooische R’, iets wat Bert Goorissen tot zijn grote ergernis meteen opviel.
“Ik kom uit Het Gooi, ben rrrotverrwend, en loop grraag in de kijkerr, daarom sprrreek ik met zo’n irritante en bekakte Errrrrrrr.” Zei hij op een toon waarvan hij hoopte dat alleen zijn collega’s het zouden horen.
Dan kwamen enkele heren in maatpak binnen, vergezeld van een jonge man en vrouw in een duur trainingspak met het logo van de teambuildingsfirma erop.
Een van de heren in maatpak was Reginald Verbruggen, de oprichter en hoofdmanager van Websolut.
Nu in loondienst van Dutchconnect en verantwoordelijk voor de dagelijkse leiding van Websolut, sinds zes maanden officiëel een dochterbedrijf van Dutchconnect.
Een andere grote oudere man met grijzende slapen nam het woord.
Het was Jan-Frans Willemse, CEO van Dutchconnect die het woord nam.
“Goeiemiddag en allen van harte welkom op onze teambuildingsweek.
Ik hoop dat het voor jullie allen, en voor ons bedrijf een vruchtbare en verrijkende week zal worden.
Teambuilding is van essentieël belang voor een goede samenwerking van medewerkers om zo het bedrijf in goede en in kwade dagen op een zo efficiënt mogelijke manier te kunnen laten draaien…”
Zo praatte de heer Jan-Frans Willemse nog een twintigtal minuten door.
Woorden als efficiëntie, samenwerking, doorzettingsvermogen en ‘het schip loodsen door de zwaarste stormen’ kwamen veelvuldig terug…
“Zie je wel…” zei Bert. “Ikhemmetunogzogezijt…. Slap kleinburgerlijk droogkloterig, oersaai, Hollands geleuter.
Ik heb nog stage gelopen in Nederland. Ik heb zo’n half jaar niks anders dan dergelijke bullshit gehoord.
Kotsmisselijk werd ik ervan… Bah!”
De groep werd voorgesteld aan de coaches die hen de komende week onder handen zouden nemen.
Gert-Jan Geurtsen en Hermina Flink.
Gert-Jan een flink uit de kluiten gewassen goed uitziende en frisgewassen blonde Hollander. En Hermina een roodharige Drenthse boerendochter met een licentiaat Lichamelijke Opvoeding op zak.
Ze lieten meteen een spervuur van peptalk op het gezelschap los.
Ze hadden het over ‘team-spirit’, ‘groepsgeest’, ‘engagement’, ‘doorzettingsvermogen’, ‘working together’, ‘dynamiek’, enzovoort.
Hermina besloot met een krachtige ‘we gaan derveur’. Haar Drenthse tongval viel in deze meteen op.
Waarna het gezelschap het duo volgde voor een ‘kennismakingswandeling’ in de bossen rond het het stagecentrum.
Bert liet zijn minachting voor alles wat ‘Hollands’ was nogmaals blijken.
“Godverdoeme seeg! Wat een achterlijk gezeik. Veel geblaat en weinig wol. Ik ghon content zijn dat de week om is. En onze congé paye begint.
Veertien dagen lang Franse savoir-vivre, lekkere wijn, goed eten en zon, zon!!!
Veel beter dan slap Calvinistisch geleuter met een wuft sausje van peptalk erover om ons als mieren in het gareel te houden… Mensenlief”.
Wouter had het gehad met Berts negativisme en slecht humeur en verwijderde zich van zijn collega’s.
De hierboven omschreven knappe jongedame kwam naast hem lopen.
“Hoi knul, ik ben Annemiek. En wat is jou naam”?
“Euh… Wouter, mijn naam is Wouter… Aangenaam”.
“Insgelijk”, zei Annemiek… “Je lijkt me wel een leuke knul Wouter. Ben je gehuwd”?
“Euh ja, al vijf jaar met Ilse. We hebben een dochtertje van tweeënhalf en een tweede kindje op komst”, zei Wouter.
“Ooooh”, reageerde Annemiek. “Wat leuk toch, een fiere papa, nou sjeg als ik jou zo bekijk dat zal vast een heeeele mooie baby worden dan Wouter, echt wel”.
“Ik hoop het”, zei Wouter een beetje schuchter.
Annemiek woelde door zijn haren. “Zoo schuchter, typisch Belgisch hé. Altijd heel bescheiden en teruggetrokken. Je wordt voor de tweede maal vader man! Daar mag je gerust fier op zijn hoor.
Nou voor de dag ermee, weet je al wat het worden zal? Een jongen of een meisje?”
“Een jongen”, antwoordde Wouter, terwijl hij Annemiek aankeek.
“Nou is dat niet leuk Wouter?” zei ze terwijl ze naar hem lachte met levendige twinkelende ogen.
“Een ‘koningswens’. Daar droomt toch elke fiere vader van.”
“Ja dat is inderdaad prachtig, van elk eentje”. Zei Wouter. Maar het voornaamste is toch dat ze gezond zijn hé.”
“Tuurlijk Wouter”, zei Annemiek terwijl ze nogmaals door zijn haar woelde.
“En jij?” Vroeg hij dan op zijn beurt? “Ben jij gehuwd? Of in een relatie?”
“Oh nee… Ik ben een ‘Happy Single’. Ik woon op mijn uppie en dat vind ik best zo.
Ik doe en laat wat ik wil, en voor ‘dat ene’ is er Rob, de coach van de Kickboksclub. Hij is een beetje mijn ‘fuckbuddy’. Zo’n twee a drie keer per maand spreken we eens af voor een stevige beurt. En als ik tussenin wat zin heb, dan heb ik nog de datingsite waar ik reeds enige jaren een profiel heb. Dan zoek ik daar een leuke knul, nodig hem uit om te ‘cammen’. En als ie er lekker uitziet en groot geschapen is, dan wil ik hem wel eens voelen.” Zei ze met een licht kirretje in haar stem.
“Wat een vrouw.” dacht hij. “Zelfverzekerd, recht door zee, niet op haar mondje gevallen…” Hij voelde zich best goed bij haar.
Annemiek Van Wolterburg was een 25 jarige vrijgevochten jonge vrouw die wist wat ze wou in het leven.
En dat was zeker niet het oppervlakkige en materialistische leventje dat haar welgestelde ouders in Het Gooi voor haar hadden weggelegd.
Ze had de korfbalclub, de shopping-uitjes met vriendinnen, en de door vader betaalde rechtenstudie achter zich gelaten en koos voor een met hard werk zelf bekostigde studie kinesitherapie en ortopedagogie aan de universiteit van Amsterdam.
Annemiek is gezondheidsfreak, vegetariër en geheelonthouder. Doet aan Kickboksen, Rope-skipping, wielrennen en gaat elke zomer zeilen in de Noorse fjörden.
Daarover vertelde ze graag en Wouter was één en al oor. Met veel interesse aanhoorde hij haar verhalen en zo maakten ze tijdens een wandeling in een donker Ardens bos kennis met elkaar.


Daarna waren ze terug in het ‘stagecentrum’.
Er was koud en warm buffet. Vlees, vis, groenten, fruit. Zowel voor vleeseters al voor veggie’s was er keuze zat.
Ook was er wijn en bier. Uiteraard van de plaatselijke brouwerij ‘Brasserie d’Achouffe', maar er was ook een ander bier van een brouwerij waar zelfs bierkenner Bert nog nooit eerder van hoorde. Inter-Pol', gebrouwen in een dorpje in de buurt door een uitgeweken Vlaming.
Maar de coaches hadden daar meteen een striemende mededeling bij.
“Jullie zijn hier op sport en teambuildingstage en niet op een drinkgelag. Dus rustig met de alcoholische dranken alsjeblief ja… "
“Ja zo kennen we die kneuterige Calvinisten weer.” Zei Bert Cynisch. Krenterig en altijd bereid je met een enooorm schuldgevoel op te zadelen.”Bij die woorden opende hij nog een flesje La Chouffe.
“Zwaanstnaniehé… "Voegde hij er knorrig aan toe.
Wouter zat met zijn collega’s wat te keuvelen. Hij praatte over zijn ontmoeting met Annemiek.
“Laat me raden?” zei Bert.
“Annemiek, blond, verwend, heeft een rijke papa die in de raad van bestuur van Dutchconnect zit en die dochterlief een baantje bezorgde omdat ze thuis niet in de weg zou lopen.
En ze heeft een vriendje die ofwel ‘Arend-Jan’ of’ Kees-Willem’ heet, met een dure Mercedes rijdt en haar overlaad met de duurste cadeaus in de hoop er eens mee ‘van bil’ te mogen gaan..."
“Bert jongen hou op!" Zei Wouter geërgerd.
“Waarom? Is ’t geen waar misschien.
Ik heb genoeg gezien daar in Holland.
Man, man, man… Ge zijt er niet geweest hé.
Alphen aan de Rijn. Clichématiger kan een Hollands provincienest niet zijn.
Strak stratenplan met tot op de millimeter volgens de normen gebouwde keurige rijhuizen met grote ramen, bewoond door kneuterige kleinburgers en regelneven.
Een winkelstraat met een Blokker, een ‘Keurslager’, een Zeeman of Landgraaf. En niet te vergeten… De ‘Heeemaaaa’!!!! De ‘beschuit-met-muisjes’ en pindakaas kwamen me al na twee weken de strot uit.
Rij er één kilometer te snel en een politiewagen zet je aan de kant en de agent van dienst komt je met het wijzende vingertje terechtwijzen. En waarschuwt je dat de boete de volgende keer ‘niet mals zal zijn’.
En de enige bron van vertier was een soort ‘Ambiancecafé' waar men uit de bol ging op Frans Bauer, Andre Hazes en Guus Meeuwis. In één woord… VRE-SE-LIJK!!!!!”
“Nou jaaaa… Alphen aan de Rijn. Daar zou ik het ook niet lang uithouden hoor!" Hoorden ze een opgewekte meisjestem zeggen.
Iedereen keek op, Annemiek stond voor hen. In haar strakke topje en haar gitzwarte rennersbroekje en haar hagelwitte sportschoenen.
“Mag ik er effe bijzitten, ik ben Annemiek en heb zonet kennisgemaakt met jullie fijne collega Wouter.”
Ze zette zich vlak naast Wouter en keek hem met fonkelende ogen aan.
Daarna wendde ze haar blik naar de anderen, vooral naar Bert.
“Nogal veel vooroordelen over Nederland, nietwaar mijn beste?
Zal ik jou eens effe gidsen door Amsterdam?
Je zal dan meteen zien hoe veelzijdig en vrijgevig Nederland wel zijn kan.”
Bert lachte schamper… “Nee laat maar zitten. Ik heb er lang genoeg gezeten.
Neenee schatteke, geef mij maar mijn geliefde Antwerpen. Een lekker bierke op een terraske op de Grote Markt of een goed pak friet met mayonaise en nen berepoot!"
En in de zomer Frankrijk, wijn, lekker eten en een goeie pastis als aperitief… Wat wil een mens nog meer?”
Bij die woorden zette hij zijn tanden in een stevige kippenbout.
Annemiek gruwde ervan, Bert zag het en stak haar een tweede kippenbout toe.
“Ook een stukske Annemiek?”
“Erg aardig van je hoor, maar ik ben vegetariër."
Bert lachte schamper. “Ja natuurlijk. Dat soort trendy gezeik kan je vlotjes verkocht krijgen in een land waar ze lekker en met smaak eten bijna als een doodzonde beschouwen. Vegetariër worden.
Kan je tenminste zonder schuldgevoel van tafel gaan, wegens tenminste geen beestje gestorven voor je eten nietwaar.
Maar geef mij maar een goeie biefstuk hoor. Het leven is tekort om konijnenvoer te fretten!
Hoe krijgde gaa dat in Godsnaam binnen, alle dagen salade en tofu???”
Wouter ergerde zich inwendig aan de cynische uitlatingen van Bert, maar Annemiek bleek er stoïcijns kalm onder te blijven.
“Ik weet zeker beste Bert, ja dat is toch je naam hé, is het niet?
Dat wij vegetariërs gevarieerder eten dan de meerderheid van mensen die kiezen voor een traditioneel vleesmenu, echt wel. En weet waarom ik dat zo zeker weet?
Omdat wij tenminste nadenken over wat er op ons bord komt.
Net doordat er een belangrijk stuk uit onze voeding wegvalt verplichten we onszelf om creativiteit, verbeeldingsvermogen en de bereidheid om nieuwe dingen te ontdekken aan de dag te leggen om toch maar weer elke dag een gezonde en evenwichtige maaltijd op ons bord te krijgen.
En dat lukt ons best, dank je.
En jij? Heb jij je vijf porties groenten en fruit al op voor vandaag?
In dit bord zie ik maar weinig groenten liggen. Buiten wat sla en geraspte wortelen en een tomaat.
Maar wel vlees, saus, mayonaise en andere veel te vettige troep… Bah.”
Bij die woorden nam ze een stukje rauwe bloemkool die op haar bord lag en nam er een smakelijke beet van.
“Waar is Wouter ineens”? Vroeg Dirk.
Annemiek zag hem door de terrasdeur naar buitenwandelen en stond recht.
“Nou ik laat jullie maar, tot nog es lieve mensen.”
En ze knipoogde en lachte haar hagelwitte tanden bloot.
Dirk en nog een paar anderen zwaaiden terug. Bert zat te balen.
Hij kon het niet verteren dat hij door Annemiek op zijn plaats werd gezet.
“Je hebt het toch zelf gezocht hé Bert. Was dat nu echt nodig om zo kattig te doen tegen dat meisje. Ge gaat daar nog mee in de problemen komen hé maat."
Bert stond recht en zocht zijn kamer op.
Buiten zat Wouter naar de sterrenhemel te staren. Annemiek sloeg haar armen om zijn middel.
“Waarom was je ineens weg Wouter?” Vroeg ze.
“Ach." Zei hij. “Ik ergerde me aan Bert. Bert is een toffe gast met een gouden hart en een goeie kameraad. Maar ja.. Het is een Antwerpenaar hé. Groot bakkes, klein hartje. En als hij iets tegen zijn goesting moet doen dan is hij niet te genieten. En dan vit hij op alles en iedereen.
Ik kan me daar zo in ergeren."
“Is toch nergens voor nodig Wouter.
Jij bent een schat van een man, weet je dat. Een luisterend oor, open geest, een gezonde levensstijl. Dat vind ik belangrijk, echt wel hoor.”
Bij die woorden wreef ze hem over zijn rug en zo nog eens langs zijn buik.
Hij liet het zich welgevallen…
“Gij zijt een tof meiske Annemiek. Een beetje speciaal maar dat vind ik wel interessant”.
Bij die woorden draaide hij zich om en keek haar in de ogen.
Toen gaf ze hem een zoen op de mond en woelde door zijn haren.
“Knapperd." Zei ze zachtjes.
“Ik vind jou echt een knapperd.”
Ze zoende hem nogmaals op de mond en likte zachtjes met haar tong over zijn lippen.
Hij liet zijn tong over de hare glijden. Voorzichtig begonnen ze elkaar te kussen.
Eerst heel voorzichtig maar daarna zocht Annemiek met steeds meer passie naar de tong van Wouter.
Ze nam hem stevig beet en ging met haar handen onder zijn T-shirt. Met haar kruis wreef ze over het zijne. Ze was gewaar dat hij een erectie kreeg en liet daarna meteen haar handen over zijn kont glijden.
Toen werden ze opgeschrikt door een rinkelende gsm…
“Verdomme ons Ilse." Zei Wouter verschrikt.