We gingen nog eens wandelen.

Het is er eindelijk nog eens van gekomen lieve mensen.
Maar gisteren gingen we nog eensWANDELEN!
We reden naar Beernem waar we nog eens in het Bulskampveld zijn gaan wandelen. Een prachtig provinciedomein met heel mooie bossen en rustige groene plekjes.
We gaan dat meer doen, en ja dat maakt mij heel gelukkig.
Toen we het paadje naar de parking opreden - langs een laan door het bos – kreeg ik al zo’n heerlijke energie in mijn lichaam. Ik zou haast zeggen dat het voelde als thuiskomen, maar dat is toch wel een beetje overdreven. Maar dat het zalig aanvoelde dat ga ik zeker niet ontkennen.

Heerlijk wandelen, de hondjes even laten loslopen en oh wat waren ze blij en gelukkig die lieve meisjes. Het is nog altijd zomer, maar toch voelde je dat de herfst al om het hoekje durft te piepen. Overdrijvende wolken hullen het bos in duisternis als voorbode voor wat er de komende weken en maanden komen gaat.
Net voor we aankwamen moet er daar een flinke plensbui hebben plaatsgevonden, want alles was nat. En wat ruikt een bos toch heerlijk als het net geregend heeft. De ‘petrichor’ is alom tegenwoordig en doet een mens helemaal opleven.

Ja het was lang geleden, maar dat had te maken met de gezondheidsproblemen waar ik eind vorig jaar mee te kampen had. Maar ook met het feit dat mijn lieve Christiane haar vader ernstig ziek werd en in juni overleed. Dit maakte dat we even heel andere zorgen aan ons hoofd hadden. 
En het deed goed om nog eens in een bos te zijn. Om er gewoon te wandelen en onze zorgen eens los te laten. Genieten van de natuur, de stilte en gewoon aan zo weinig mogelijk proberen te denken.
Heb je dat al eens geprobeerd? Dat je aan zo weinig mogelijk probeert te denken. Om je gedachten zoveel mogelijk onder controle te houden.
Dat lukt niet altijd hé.
Er schiet altijd iets door je hoofd: "Wat zullen we eten vanavond?" "Morgen sta ik met de vroege, met wie ga ik moeten werken?" "Wanneer moest ik die ene rekening weer betalen?" "Ik zou eigenlijk moeten gaan diëten/aan mijn conditie werken." Dat soort dingen dus
Geef toe, we kennen dat allemaal. Er is altijd wel iets dat ons tegenhoud om echt je gedachten eens los te laten.
Wel, ik moet zeggen dat dat gisteren best meeviel. Ik betrapte mezelf er op dat ik gewoon aan het genieten was. Aan het 'chillen' zoals de jeugd tegenwoordig zegt. 
Ben dan ook voldaan en tevreden naar huis gereden, nadat we eerst even halt hielden op een zonnig terrasje. En thuis was ik gewoon zalig moe en viel ik in slaap in de zetel. 

Ja, dat is echt iets wat ik gemist heb, die wandelingen in de prachtige natuur die we nog hebben en die we zeker moeten koesteren. Want bossen zijn onze groene longen en elke mens heeft op zijn tijd nood aan rust en stilte.
Weet je? We hadden naar de Sint Bernardusfeesten kunnen gaan en daar kuieren langs de kraampjes, optredens meepikken en halt houden op één van de vele terrasjes. Maar weet je? Ge kunt niet blijven uitstellen. Al zo lang zeiden we: "We zouden nog eens moeten gaan wandelen." Maar al even lang kwam het er niet van.
Dus verruilden we de Sint Bernardusfeesten met zijn drukte, lawaai, vreetkraampjes en drankstandjes waar men vooral alcohol schenkt voor de natuur, bossen, rust en gezonde lucht.

En dat is iets waarvan ik denk: "Dit zouden we echt wel meer moeten doen!"

En dan bedoel ik niet alleen 'meer wandelen'. Maar ook eens wat vaker wegblijven van terrasjes en eens wat vaker kiezen voor niet alcoholische dranken. Hoe lekker een goed Belgisch biertje of een aperitiefje in de zon ook mag zijn. 
Zonder al te prekerig te gaan doen, vergeet niet lieve mensen. Alcohol is een HARD DRUG!
Het is iets waar je zwaar verslaafd aan kan geraken en het is ook niet gezond. Eigenlijk brengt alcohol ons niets bij, het bevat geen vitaminen noch mineralen. Het bevat alcohol en ook heel veel SUIKER!
Net omdat mijn gezondheidsproblemen vorig jaar rond deze tijd begonnen denk ik hier nu meer aan dan anders. 
Vorig jaar rond deze tijd had ik bloedarmoede als gevolg van aanhoudende aambeien. Ik was snel moe, zag bleek en mijn lieve schat maakte zich zorgen. Alsook mijn collega's en andere mensen die om me geven. Een bloedonderzoek onthulde het onthutsende resultaat en mijn huisdokter drong er op aan dat ik dezelfde dag nog naar de dienst spoedgevallen van het ziekenhuis zou gaan. Voor ik het wist lag ik in een ziekenhuiskamer en nog dezelfde dag werd ik aan allerlei onderzoeken onderworpen.

Als ik hieraan terugdenk, nu één jaar later. En ik denk aan het feit dat ik afgelopen weekend toch enige glazen alcohol heb gedronken en mijn voeding toch behoorlijk 'rijk' was. Dan denk ik: "Miguel dit MOET ANDERS!"
En alsmaar sterker wordt die gedachte dat het niet bij 'denken' mag blijven.
Maar dat ik mijn leef en voedingsgewoonten beter eens goed onder de loep zou nemen en daarin een paar grondige wijzigingen ga doorvoeren.

Want verdorie, ik wil graag oud worden. En liefst GEZOND OUD WORDEN als het even kan.
En ja, daar moet je iets voor over hebben. Gezond oud worden, dat doe je niet al genietend met een bord vol frieten en rood vlees voor je neus en een glas bier of wijn in je handen.
Gezond oud worden lukt alleen met SOBERHEID!
Oei, wat zeg ik nu?
Dat is toch echt wel vloeken in de kerk in een wereld waarin alles draait om genieten en overmatig consumeren hé. 
Als ik mijn TV opzet kan ik niet naast de vele koks kijken die van alles doen met veel vlees, pasta, en rijke sausen. Vliegen de reclames voor suikerrijke voeding, frisdrank en alcohol mij om de oren en is de boodschap dat alles vooral 'leuk' en 'gezellig' moet zijn.
Maar intussen heeft meer dan de helft van de Vlaamse volwassenen overgewicht. Ja ik ook.
Ofschoon ik ten gevolge van die bloedarmoede fel vermagerd was, kwamen eens ik me beter begon te voelen die kilo's sneller dan me lief is terug. Ik weeg niet meer zoveel als voordien, maar zit toch al terug over de tachtig kilo. Dus lijkt het me beter om eens goed op de rem te gaan staan.
Ik hou van het leven en wil van het leven genieten. Uren in de wachtkamer moeten zitten voor een rectaal onderzoek is niet echt een manier om van het leven genieten. En omwille van een sputterend gezondheid in het ziekenhuis belanden ook niet.
Dus, misschien maar eens het woord genieten herbekijken en er een iets gezondere insteek aan geven.

Haal ons uit de auto baasje.
Wij willen WANDELEN!

Zo een dag waarop niets moet.

 

Dag lieve mensen.
Vrije dag, geen verplichtingen en we moeten nergens naartoe. Dus gaan we nergens naartoe en blijven we gezellig thuis in de zetel hangen.
Doet zoveel deugd.
Ik weet het, het is mooi weer en dan zou een mens gewoon buiten moeten vertoeven.
Wat? Moeten?
IK MOET HELEMAAL NIETS!!!
Ik heb bij momenten een schijthekel aan het woordje ‘moeten’.
Aan verplichtingen, plichtplegingen en dingen die ‘gedaan moeten worden’.
Ik moet werken, anders heb ik geen geld en kan ik geen eten kopen. Ik moet belastingen betalen en ik moet zien dat als ik de deur uitga dat ik mijn identiteitskaart bij heb. En om de vier jaar moet ik gaan stemmen.
Dat is voor mij al meer dan voldoende. Al wat erbij komt en dat geen enkele toegevoegde waarde heeft. Wel daarmee kunt ge echt wel de hoogste boom in.
Zelfs als ik niet moest gaan stemmen dan zou ik toch nog gaan, omdat ik gaan stemmen wel belangrijk vind. Het gaat over de toekomst van het land.
Maar van die vaak volstrekt nutteloze dingen zoals het als een zot toeplakken van een kartonnen doos omdat je niet zou zien wat voor papieren er in zitten, of alles wat maar naar u kan verwijzen verwijderen, afplakken, scheuren of markeren met een stift omdat men beslist heeft dat je daarvoor beboet kan worden. Welke idioot verzint zoiets?
Christiane is daar altijd heel verbeten in, maar ik denk dan altijd van: ‘hey, ik heb wel betere dingen te doen!’

Noem me nonchalant, slordig, lui, whatever? Het kan me niet schelen.
Laat mij gewoon iemand zijn die lak heeft aan al die kleine en zinloze nep verplichtingen die mensen verzinnen om andere mensen zogezegd bij de les te houden.
Het leven is al gecompliceerd genoeg zonder dat je je moet druk maken of je niet beter iets nieuws zou komen om naar dat ene feestje te gaan? Want stel je voor, daar verschijnen met iets wat je al eerder aan had. Kent ge dat soort shit?
Vrouwen zijn daar heel gevoelig voor, en sommige mannen eigenlijk ook. Maar ik ben zo iemand aan wiens reet het mij allemaal kan roesten hoe vaak mensen mij al in dat ene T-shirt of in die ene jeansbroek hebben gezien. Alleen een vieze vlek of rare geur kan mij ertoe bewegen om alsnog iets anders aan te trekken, maar dat komt omdat ik ondanks alles toch nog een zekere fierheid heb over mezelf. Maar iets al da niet dragen omdat anderen u er al mee gezien hebben of omdat het al dan niet trendy is. Wat kan het mij schelen of iets trendy is of niet? Is het deftig en maak ik mezelf er niet mee belachelijk? Dat is wat mij interesseert. Ja ik ben er mij van bewust dat ge als bijna vijftiger niet meer in een Bart Simpson T-shirt moet rondlopen. Hoewel ik Bart Simpson eigenlijk een cool tekenfilmfiguurtje vind. Ja nog altijd, na al die jaren. Daarom zet ik hem even hieronder.

Mensen verliezen gewoon veel te veel tijd met al die onnozele – vaak zelfverzonnen – verplichtingen.
‘Wat zullen de mensen zeggen’? Het is iets wat iedereen in zijn jeugd wel eens hoorde, vaak van je eigen moeder maar ook van anderen die zich graag met alles en iedereen bemoeien. Het zal mij echt wel worst wezen wat mensen zeggen over mijn doen en laten, mijn kledingstijl, wanneer of hoe vaak ik op café ga, wat ik eet of drink, of mijn hondjes veel of weinig blaffen tijdens de wandeling, wat ik allemaal plaats op Facebook.
Zolang ik met hetgeen ik doe mijzelf, mijn naasten of andere medemensen geen schade toebreng hebben mensen met wie ik geen rechtstreekse relatie hebben zich geen bal te moeien met wat ik doe, wat ik laat of hoe ik in het leven sta. En zelf zal het mij dan ook compleet worst wezen wat anderen al dan niet doen. Lopen ze rond in crocks, of met een short aan in de stad. Gieten ze voor de middag al een halve liter Jupiler achter hun kiezen. So f***ing what? Dat is toch hun zaak zeker?
Zolang mensen met hun gedrag geen overlast veroorzaken, andere mensen lastig vallen of hen schade berokkenen hanteer ik het motto LEVEN EN LATEN LEVEN!
Het leven zou zoveel eenvoudiger zijn moesten mensen elkaar eens met rust laten en een ander niet lastig vallen met hun compleet overbodige adviezen of commentaren.
Ik heb oor naar de bezorgdheden en raadgevingen van mensen uit mijn omgeving, mensen van wie ik weet dat ze met mij inzitten. Maar als een wildvreemde mij lastigvalt met allerhande adviezen, hoe goed bedoelt ook. Dan krijg ik de kriebels en zou ik het liefst van al heel hard weg willen lopen of heel hard roepen moei je eens met je eigen zaken!

Maar goed. Zo’n dagje zonder verplichtingen.
Hoe zalig kan dat wel niet zijn.
Ik schrijf deze tekst, sta op en wandel tot aan mijn terras en kijk wat naar buiten. Ik loop terug naar binnen en streel één van mijn hondjes. Schenk mezelf nog wat koffie in en neem een slokje en dan zet ik me terug in mijn zetel. De tijd verstrijkt langzaam en de wereld gaat verder zijn gang.
Maar dan even ZONDER MIJ!
Ik zie op Facebook wat anderen doen en denk er het mijne van. De ene gaat naar het strand, de ander gaat een toerke lopen en nog een ander pikt een terrasje mee.
Ach ze doen maar, ik laat even de boel de boel en ga straks nog wat aan mijn verhaal schrijven, dan kan ik weer wat publiceren op mijn blog.
Ja ik weet het, het is lang geleden dat ik er nog eens iets op geplaatst heb, maar daar hebben persoonlijke en familiale omstandigheden mee te maken. En nee ik ga deze niet wereldkundig maken. Ik ben zo iemand die over dit soort zaken liever op de vlakte en discreet blijft. Je moet niet alles aan die sociale media hun neus hangen, laat dat over aan de ‘influwensers’. Die zijn daar beter in dan ik. Ik kan dat niet, onzin verkopen op dagelijkse basis. Nog zo iets? Moet ik alle dagen iets posten in mijn blog? Of een dagelijkse status plaatsen op FB?
Nee begot, ik heb niet alle dagen iets te melden, en als dat wel zo is dan is het iets dat ik ofwel grappig vind ofwel iets waarvan ik me afvraag ‘wat gaan mijn FB vrienden daarvan vinden’? En dan kom je soms tot verrassende conclusies.
Ge kunt veel leren uit een pittige discussie met lui die u keihard tegenspreken en u wijzen op eventuele hypocrisie of tweezakkerij die er wel degelijk is, maar die ge niet zag omdat ge met de paardenbril opliep. Ge leert er om de dingen eens van een andere kant te bekijken. Ge moet vooral zien dat ge wegblijft uit echokamers en dergelijke, want dat vernauwt dan weer uw wereldbeeld.

Ach ja dat zijn zo van die kleine bedenkingen die ik me op een dag als deze maak.
En die ik dan met jullie deel.
Zoals nu!