Oorlog in Europa.

Dag lieve mensen.
Niet te bevatten.
Gewoon niet te bevatten.
HET IS OORLOG IN EUROPA!!!
Weet je lieve mensen.
Toen ik destijds mijn Facebookprofiel opmaakte schreef ik onder Favoriete citaten: "ik ben van NA de oorlog. Laten we dat alstublieft zo houden!"

What the fuck is going on in this world?
Terwijl wij ons zorgen maakten over die stormen die over onze contreien waaiden en heel veel schade hebben aangericht was er in Oost-Europa het één en ander aan het rommelen.
Ja we wisten al langer dat Vladimir Poetin er niet mee was opgezet dat een buurland dat ooit deel uitmaakte van de door Rusland gedomineerde Sovjet-Unie met volle overtuiging en principieel de kant van het westen koos. En hij deed van alles om dat land te destabiliseren en om het zwart te maken.
Via sociale media en fake news websites werd ons wijsgemaakt dat de Oekraïense regering door en door corrupt is en dat nazi's en ander onguur tuig daar de dienst uitmaken. Dit bericht werd door onwetenden gretig gedeeld en zo deed de desinformatie mallemolen zijn werk.
Via zijn nieuwszender RT en vooral via de fanpagina van Facebook ervan werd er zelfs gesuggereerd dat het niet de pro-Russische rebellen uit de Donbass waren die 'Vlucht-17' van Malaysian Airways had neergehaald, maar zat Oekraïne er achter. Allemaal desinformatie, pogingen om verwarring te zaaien en iedereen op het verkeerde been te zetten.

Dat Poetin zich aan dergelijke smeerlapperij bezondigt mag u echt niet verwonderen lieve mensen. Want hij is een oud KGB'er. Spionage, manipulatie en tweedracht zaaien was beroepsmatig zijn corebusiness. Hij werd al van jongs af aan voor dit werk opgeleid en het was een harde opleiding. En die opleiding heeft hem als mens hard gemaakt. Zodanig hard dat hij voor zichzelf als voor zijn entourage geen enkele emotie toestaat. Poetin is geen Hitler. Hij is geen labiele schreeuwer met een kwakkele gezondheid en een compleet verdraaid wereldbeeld die na verloop van tijd zijn eigen entourage (die bestond uit lui die de beste waren in hun vakgebied) niet meer vertrouwde. 
Nee, hij is integendeel zeer koel en berekend en hij denkt niet twee, niet drie maar minstens vijf stappen vooruit. Wat Poetin zo gevaarlijk maakt is dat hij niet denkt in termen van jaren, of ambtstermijnen zoals de meeste Westerse politici en gezagsdragers. Nee! Mensen als Poetin of de leiders van de Chinese Communistische Partij denken in termen van generaties. Die zijn nu al bezig met het pad te effenen voor hun opvolgers, want ook totalitaire leiders beschikken niet over het eeuwige leven, hoe graag zij dit ook zouden willen.

Dit is volgens mij de grootste zwakte van het Westen. Dit en onze veel te naïeve kijk op de wereld.
We zijn het verleerd om op lange termijn te denken. Verder kijken dan tien jaar kost ons heel veel moeite. Weet u waar u zal staan over tien jaar? Waar zou je willen staan over tien jaar? Daar al eens over nagedacht. Ik wel, en ik stel met grote spijt vast dat ik daar toen ik jonger was veel te weinig aan dacht. 
Maar zeker politici en hoge gezagsdrager mogen wel eens leren om verder te denken dan het volgende verkiezingsjaar. Het kan toch niet zijn dat dit de Achilleshiel is van de democratie, maar het ziet er naar uit dat het dit wel degelijk is.

De wereld werd voor een voldongen feit gesteld. Men heeft Poetin onderschat net zoals men destijds Hitler had onderschat. Toen dacht men ook dat men het probleem Hitler met diplomatie kon oplossen. Met andere woorden, men dacht dat er met hem te praten viel.
Maar met despoten valt er niet te praten.
Het is eigen aan despoten en dictators dat ze alles behalve open staan voor dialoog. Alleen hun eigen grote gelijk is van tel. Wat verwacht je van lui die dissidenten laten opsluiten in strafkampen of zelfs letterlijk vergiftigen. Hoe naïef kunt ge eigenlijk nog zijn dat ge dat gelooft.
Het feit dat dictator Poetin over een heel arsenaal aan kernwapens beschikt en baas is over het grootste leger van de wereld veranderd daar geen lap aan.
En het ergste is dat we niet alleen zo naïef waren om te denken dat er met iemand als Poetin te praten viel. Nee, we zijn zaken met hem gaan doen. Gazprom de grote gasmaatschappij die eigendom is van de Russische overheid is de grote sponsor van de Champions League. Alles voor het brood en spelen nietwaar. Ook grote voetbalclubs in Engeland zijn eigendom van steenrijke Russen die hier grote sier komen maken met hun geld. 
We zijn allemaal 'woke' en vinden dat homo's en transgenders gelijke rechten hebben (wat ook zo is). 
Mensen worden op de vingers getikt en zelfs gebroodroofd bij het minste vermoeden van homo of transfobie. Vraag maar aan schrijfster J.K. Rowlings, zij weet er intussen alles van. Maar dan gaan we zoete broodjes bakken met een totalitair land waar men homo's het licht in de ogen niet gunt en er allerlei wetten van kracht zijn die het verbieden om homo's of transgenders in een te positief daglicht te zetten. Zogezegd om de kinderen te beschermen, wat een grap!

Westerse waarden!
Nogmaals.
We zijn allemaal 'woke', ruimdenkend en voor gelijke rechten. 
Maar welke waarde heeft dat als we ondanks al onze mooie woorden, Tweets, Facebook-statussen of blogberichten zwichten voor het geld en ermee toestemmen dat een Wereldkampioenschap Voetbal wordt georganiseerd in een land dat lak heeft aan vrouwenrechten, homorechten, arbeidsrechten, rechten voor migranten en mensenrechten in het algemeen. Een land dat even totalitair is als Rusland. Maar ze hebben geld en zijn uit op status. Ze willen wel onze westerse consumptieproducten en het geld dat te verdienen valt met een massa evenement als het Wereldkampioenschap Voetbal. Ze willen wel onze westerse consumptiegoederen, pronken met een dure Rolls, een Rolex rond hun arm en een maatpak van Armani. Ze doen beroep op de expertise van onze ingenieurs (om hun olie uit de grond te halen), technici (toch toffe technologie dat wij hebben hé), dokters en zelfs onze advocaten als ze een juridisch dispuut hebben of ze als ze te klagen hebben over discriminatie...
Maar de Westerse waarden, democratie, mensenrechten, gelijke rechten voor vrouwen, scheiding van religie en staat. DAAR SPUWEN, KOTSEN EN STAMPEN ZE OP!!

En wij.
Wij staan erbij, zien het gebeuren. En we doen niets.
Daar waar we op onze achterste poten staan als er weer een westerse cisgender man grensoverschrijdend gedrag vertoont, een sportcommentator zich iets te vrolijk maakt over de geaardheid van onze nationale basketbalmeisjes of een plastisch chirurg met een Leffe in de hand en zijn bierbuik fier vooruit zit te brallen over vrouwen die 'hun benen niet willen opendoen'. Zijn we oorverdovend stil als het racisme, de vrouwenhaat of de homofobie van niet westerse kant komt.
Want de politiek correcte doctrine die ons veel te lang heeft gegijzeld schreef toch voor dat alleen westerlingen racistisch, homofoob of misogyne kunnen zijn. 
Is het dan nog te verwonderen dat Poetin, de Chinezen, of regressieve moslims lachen met onze zwakheid, onze ruggengraatloosheid en het gebrek aan lef om op te komen waar we voor staan en waar we in geloven?

Ja, ze lachen met ons meneer!
En bovenstaande plaatje is de reden.
Weet ge het nog? Ursula von der Leyen en Charles Michel die in naam van de Europese Unie werden ontvangen door die andere alleenheerser, Recep Tayyip Ergodan.
Die laatste vond het niet nodig om een stoel te voorzien voor Ursula von der Leyen.
Een man die een beetje gentleman is zou op zijn minst rechtstaan en zijn plaats aan Ursula afstaan. Of - in het geval dat hij voor de verandering eens ballen aan zijn lijf zou hebben - hij zou eens goed van zijn oren maken en zeggen 'hey stukske operette dictator, zoude gij niet nekeer voor een extra stoel zorgen ja?'
Maar Charelke Michel... DIE GAF GEWOON GEEN KRIMP!!
Hoe slap en eerloos kunt ge als man wel niet zijn?
En zo gaat het telkens weer opnieuw en opnieuw.
We zijn te slap en te volgevreten om voor onze principes op te komen. Beetje cru gezegd, ik weet het.
Maar het is gewoon zo!
Veel grote woorden op Facebook en Twitter, veel verontwaardiging aan de toog of in het parlementaire halfrond. Maar als het erop aankomt...
Het ziet er 'as we speak' naar uit dat Oekraïne er helemaal alleen voor staat in zijn strijd tegen Rusland. Er zullen sancties volgen en andere maatregelen. En er worden militairen naar de oostelijke grenzen van de NAVO gestuurd, maar die gaan voorlopig niets doen zolang het NAVO territorium niet wordt bedreigd. Ja dat is begrijpelijk, want Rusland heeft een machtig een slagvaardig leger waar niet mee te sollen valt. En wij... WIJ HEBBEN DAT HELEMAAL NIET!!!
Europa heeft zijn legers wegbezuinigt en militarisme is een vies woord geworden. Drie vierde van de bevolking heeft geen enkele voeling met het leger en wat het betekend voor de samenleving. 
Ooit was dat anders, want tot zo'n dertig jaar geleden werd elke gezonde en lichamelijk geschikte man opgeroepen om zijn legerdienst te doen. Maar toen het IJzeren Gordijn viel dacht men dus - helaas helemaal onterecht - dat militaire conflicten in Europa tot het verleden zouden behoren, was een sterk en slagvaardig leger met voldoende mankracht ineens niet meer zo nodig. Het leger was er alleen nog om bijstand te verlenen bij humanitaire acties en om zandzakjes uit te delen bij overstromingen. Daar moet je toch geen geld in steken.

PEEEUT!! Fout! Fout! Fout! Error! Error ERROR!!
Het is een oud credo: als je vrede wil, wees dan voorbereid op oorlog.
Mensen zijn rare wezens, je weet niet wat je aan ze hebt.
Vijf jaar geleden dachten velen (ook ik) dat de moslims de grootste bedreiging waren voor de wereldvrede en de veiligheid. Logisch, we werden in 2016 het slachtoffer van een zeer zware aanslag gepleegd door het extremistische IS gepeupel. Maar het kan verkeren, nu blijkt dat dat grote land ten oosten van ons de grote boosdoener is. 
Het westen is de beste plaats in de wereld om te leven.
Westerse landen - en landen die zich oriënteren op het westen zoals Japan, Taiwan, Korea en heel wat andere niet Europese of Noord-Amerikaanse landen - hebben de hoogste levensstandaard, laagste kindersterfte, beste gezondheidszorg, hoogste onderwijsniveau, best gegarandeerde juridische bescherming. En niet in het minst... Als minderheid ben je nergens anders zo goed beschermd als in een WESTERS LAND!
Wat is het toch jammer dat we al het bovenstaande amper verdedigen.

En dan heb ik het niet alleen over verdedigen tegen bedreigingen van buitenaf.
Maar ook verdedigen tegen allerhanden extremisten, negationisten en compleet van de realiteit vervreemde complotdenkers. 
Nooit eerder kreeg het vertrouwen in politiek, media en zelfs de wetenschap zo'n heftige deuk als nu in het derde decennium van de 21ste eeuw. En ja dat vind ik echt wel zorgwekkend.
Holle frasen en platitudes als 'de mainstream-media is veel te links en niet te vertrouwen', 'politici zijn allemaal zakkenvullers' of "dokters en wetenschappers laten zich voor de kar spannen van BigPharma', zijn helemaal niet zo onschuldig als het wel lijkt.
Het is genoeg gebleken dat deze gevoelens van onbehagen kunstmatig worden versterkt door de algoritmes waarvan sociale media netwerken gebruik maken. Heel wat van het zogenaamde 'fake news' komt van bronnen van zeer verdacht allooi en wordt verspreid door zogenaamde trollenfabrieken, na wodka één van de belangrijkste exportproducten van Poetins Rusland. Die trollenfabrieken teren op het onbehagen dat onder een groot deel van de bevolking leeft. Trollen voeden zich met negativisme en onze zaag en klaagcultuur is negatief en in feite nergens voor nodig.
Nee, de dingen lopen niet altijd zoals we ze willen en ook dit welvarende en veilige deel van de wereld heeft zijn problemen en zijn minder prettige kanten. Maar het wordt echt wel tijd dat we wat minder klagen en zagen en dat we eens onze zegeningen tellen!
Die zegeningen heb ik hierboven vermeld en die zijn naar mijn mening...

HET VERDEDIGEN WAARD!

Laten we het over liefde hebben.

Dag lieve mensen.
Valentijn.
Zeggen dat het een rete-commerciële bedoening is die vooral tot doel is om de mensen nog maar eens te laten consumeren is al even cliché als de overdaad aan hartjes, stroperige teksten op sociale media en melige liefdesliedjes op zowat elk radiostation.
Daarover ga ik het hier dus niet hebben.
Maar wel over de liefde.

Ook al wordt er zoveel gezegd en geschreven over de liefde.
Maar het is dan ook iets waar we echt niet zonder kunnen.
Er worden verhalen over geschreven, liedjes over gezongen en films over gemaakt. Zelf heb ik ook al heel wat verhalen op deze blog gepubliceerd die gaan over de liefde in al zijn facetten. 
Elkaar liefhebben, elkaar beminnen, er zijn voor elkaar.
Daar leven we toch voor, toch?
En als ge dat niet kunt, dan zijt ge toch een triestige mens.
Ja, dat vind ik toch.

Ik weet nog hoe het was toen ik nog single was en alleen woonde. En als ik eerlijk mag zijn. 
Ik wil nooit meer terug naar die tijd.

Ik was een eenzaat met een onregelmatig leven. Ik werkte in de horeca, kwam vaak laat thuis en ging vaak na het werk nog iets gaan drinken. Het was niet dat ik alle dagen ladderzat thuiskwam maar als ik er nu op terugkijk dan weet ik dat ik toch meer dronk dan goed voor me was. En ik at ook tamelijk ongezond. Meestal at ik op het werk een warme maaltijd en vaak was dat met frieten, omdat die in een horecazaak altijd voorradig zijn en je die maar in de friteuse te steken hebt. Dan na een paar pinten drinken en wat lullen tegen de eerste de beste - denkende dat ik aan het socializen was - naar huis waar ik nog wat pintjes dronk en vooral veel te lang aan de computer gekluisterd was. Facebook, online discussies en dan nog wat muziekclipjes bekijken op Youtube en dan vaak rond drie uur 's nachts of zelfs later mijn bed in om dan zo tussen half elf wakker te worden met kleine oogjes en na een paar koppen koffie zo tegen twaalf uur naar het werk vertrekken. Ja toen moest ik pas tegen half één beginnen werken, maar ik had als afwasser vaak pas gedaan zo rond middernacht.
Maar het is nog geweest - en dat was op een andere werkplek dat ik er rond negen uur moest zijn, en hoe ik het steeds voor elkaar kreeg om op tijd wakker te worden en met een fris hoofd op het werk te verschijnen, Joost mocht het weten. Maar goed, ik was toen wel vijftien jaar jonger, dat speelt misschien ook wel mee.
Maar ik had naar niks te kijken als als alleenstaande man dus ik was tevreden met dat leventje.

Maar toen mijn lieve Christiane in mijn leven kwam was dat toch heel anders. Tuurlijk dat ze liet merken dat ze toch graag had dat ik na het werk gewoon naar huis kwam en ze vond mijn nachtravengedrag maar niks, en dat was al zo toen we nog apart woonden. Ook over mijn drankgebruik maakte ze zich zorgen.

En omwille van mijn liefde voor haar paste ik mijn gedrag aan. En eens we samenwoonden werd er ook thuis gekookt. Echt gekookt dan. Geen snelle pastagerechten of pikante rijstschotels meer maar oerdegelijke keuken zoals ik dat nog kende van bij mijn ouders thuis. Vroeger naar bed en ook op tijd thuis. En ja ik vond dat in het begin toch maar behoorlijk 'kleinburgerlijk'. 
Maar ergens wist ik dat ze gelijk had.
Toen ik daarna nogmaals van werk veranderde en terechtkwam in Zorgverblijf Ter Duinen, was de overgang naar een echt geregeld leven compleet.
Geen lange dagen meer waarvan ik wel wist wanneer ik begon te werken  maar niet wanneer ik gedaan had. Niet meer thuiskomen zo rond middernacht of ver erna. Een weekend op de twee thuis. Niet druk aan het werk in een veel te kleine en erg hectische keuken, maar gewoon thuis!
En aangezien Ter Duinen een zorginstelling is kwam ik ook in contact met mensen voor wie gezond eten echt wel een belangrijke issue is en dat maakte dat ik zelf ook meer over die dingen ben gaan nadenken.

Maar door die regelmatiger uren bracht ik ook veel meer tijd door met mijn lieve schat en dat meer tijd hebben was ook dat ze een droom van haar in vervulling mocht zien komen. Er kwam een hondje, een keeshondje. Want mijn lieve schat ziet graag keeshondjes.
Wat zeg ik? ER KWAMEN ER TWEE!
En nee, ik kan ze niet meer missen onze lieve kleine pluizenbolletjes.
En ook dat bracht veranderingen met zich mee. Op tijd opstaan om met die kleintjes te gaan wandelen. Veel wandelen, veel buiten zijn. Af en toe ermee naar het strand of een prachtige boswandeling maken. Doordat er in tijden van corona weinig andere mogelijkheden waren om vrije dagen op een leuke manier door te brengen gingen we steeds vaker wandelen.
Prachtige wandelingen hebben we samen gemaakt, in bossen en duinen, langs het strand en op het veld en soms met onze laarzen diep in de modder.
We hebben ook mooie tripjes gemaakt naar de Ardennen, naar Nederland (het prachtige eiland Texel) of naar de mooie provincie Limburg. Ik toonde haar zelfs mijn geboortestadje Soest in Duitsland.

Wat ik hiermee wil vertellen is gewoon...
Mijn lieve Christiane en ik zijn nu dertien jaar samen. En in die dertien jaar is mijn leven enorm veranderd. 
Maar vooral... Mijn leven is TEN GOEDE VERANDERD!
Ik leid nu een leven dat gezonder, regelmatiger en evenwichtiger is.
En in tegenstelling tot wat ik ooit dacht.
Dat is niet saai.
Integendeel, dat is heel verrijkend.
Samenleven met iemand die je diep in je hart draagt is niet saai. Dat is zelfs heel mooi.
Je leeft ergens voor. Je hebt een reden om 's avonds na de dagtaak gewoon naar huis te komen zonder meer. 
Daarom draag ik dit artikel op aan mijn grote liefde, mijn steun en toeverlaat, mijn lieve grote schat.
Wat ik schrijf ik geen groot verhaal, geen alles veranderend relaas dat in een mum van tijd virtueel gaat. Want negen keer op de tien zal diegene die al surfend op het grote internet op dit artikel stoot er geen donder aan hebben.
Maar dit artikel zal dan ook vooral gelezen worden door mensen die mij kennen, ofwel persoonlijk ofwel via sociale media (vooral Facebook). En ik wil in de verf zetten waarom Christiane voor mij de belangrijkste persoon in mijn leven is. 

Toen ik alleen was heb ik vaak in stilte gehunkerd naar liefde. Naar twee zachte armen om me heen, een tedere knuffel een liefdevolle kus. En misschien nog het meest van al. EEN ZALIGE LANGE VRIJPARTIJ!

Maar waar ik op dat moment te weinig bij stilstond is dat je dit alles niets voor niets krijgt. 
Je moet er ook iets voor over hebben.
En wat je ervoor moet over hebben is in de eerste plaats dat je gaat beseffen dat het leven niet alleen om jou draait.
Je kan niet en - door het leven gaan als de eeuwige vrijgezel die na het werk nog gaat pintelieren of heelder nachten achter je pc zitten terwijl je partner al is gaan slapen, en - verwachten dat ze dit alles door de vingers ziet en je met de glimlach van de nodige liefde en knuffels voorziet.
Zo gaan de dingen niet in het leven!
En de definitie van volwassen worden is volgens mij... Dat je dit ten volle en met elke vezel van je lijf gaat beseffen.

En pas als je dat echt beseft dan besef je pas hoe mooi en waardevol het leven echt is.
Want een rijk leven is een leven dat je deelt met die ene persoon.
Wat vind u die dit leest van bovenstaande tekst?
Klef? Stroperig? Slijmerig?
U mag dat vinden van mij, het raakt mijn kouwe kleren niet.
Maar weet dat ik ooit ook zo dacht.
Maar naar die periode waarin ik zo dacht...
WIL IK NOOIT MEER TERUG!

Een gesprek over het leven.

 

Vrijdagnamiddag.

De werkweek zat erop, enkele mensen verlieten blijgezind het kantoor en liepen door de stad.
"'t Is goed weer," zei één van hen. "Laten we hier op dit terras ene drinken."
"Goed idee," zei een andere. "Kwestie van de werkweek in stijl af te sluiten."
Ze gingen aan tafel zitten en meteen kwam een jonge dienster langs om een bestelling op te nemen. "Wat drinken de heren?" vroeg ze.
"Voor mij een goeie pint," zei de jongeman die het iniatief nam.  "Weet ge wat? Maak er maar van den eerste keer een halve liter van, ik werk er hard genoeg voor."
"Ewel ja, dat zou mij ook smaken, zo'n volwassen pint bier, doe mij ook maar een halve liter."
"Ik ga voor een Brugse Zot," zei de derde. De twee dames in het gezelschap gingen voor een witte wijn.
"Voor mij een Icetea," zei de jongeman die laatst aan de beurt was.
Iedereen keek hem aan.
"Ge zijt toch niet ziek?" vroeg Tom, de jongeman die het terras voorstelde.
"Moet je daarvoor ziek zijn, om geen alcohol te drinken?" Antwoordde Geert rustig ofschoon deze reactie hem ergerde.
"Ik drink nooit alcohol," vervolgde hij.
"Hoe, gij drinkt nooit alcohol?" vroeg Gilles de jongste uit het gezelschap.
Geert knikte van nee.
"Dat is toch saai, waarom ben je dan meegegaan met ons als ge toch niets drinkt?"
"Om gezellig wat bij te babbelen, waarom anders.
Kan toch ook zonder alcohol, of niet soms?"
Geert keek de anderen strak aan.
Hij zag hun blikken, hun verwondering.
Zijn collega's keken hem aan alsof hij van een andere planeet kwam.
Ze kenden Geert als een vrolijke gast die graag grappen maakte en af en toe zijn collega's beet nam. Nog maar drie maand in dienst maar hij lag meteen goed in de groep.
De anderen waren dan ook niet verbaasd dat hij hen zou vervoegen op dit terras op deze eerste echt zonnige dag van het jaar.
Maar nu keken ze toch wel vreemd op.
"Dat had ik toch nooit in u gezien ze," zei Inge, de jongste van de twee vrouwen.
"Ge zijt toch geen moslim of zo?" reageerde Tom. "Allahu akbar, Allahu akbar!"
"Gasten, serieus. Wat is nu jullie probleem?
Dat ik geen alcohol drink?
Moet ik me toch niet voor verantwoorden zeker?
Ik drink geen alcohol en ik eet geen vlees noch zuivelproducten of andere zaken die van dieren komen." zei Geert terwijl hij zijn collega's nog indringender aankeek.

Die keken hem nu nog vreemder aan.
"Dat is toch... Saai!" riep Inge uit.
"Oh ja?
Dus je kan alleen lol hebben als je jezelf hebt volgegoten met alcohol? Nou hoe ben ik op het werk? Ben ik saai? Nee toch."
"Nee, ge zijt een grapjas en een plaaggeest, juist daarom dat ik zo verbaasd ben," zei Tom. "Allez ja."
"Welnu, antwoord op mijn vraag. Ben ik saai, ja of nee?"
"Nee," zei Tom.
"Maar waarom drink je geen alcohol?" vroeg Nancy de tweede vrouw in het gezelschap. "Moet ge misschien medicijnen nemen."
Geert knikte van nee.
"Hoor jullie nu eens bezig. Ik drink geen alcohol en ik ben echt niet van plan om me daarvoor te verantwoorden hoor.
Laat me het eens anders vragen. Waarom drinken jullie alcohol?
Wat vinden jullie daar zo lekker aan?
Het smaakt raar, ge wordt er wazig van in uw hoofd, ge verliest alle controle.
En sommigen van jullie moeten nog met de auto naar huis. En ik weet al wat ge gaat zeggen. "Jamaar, eentje kan toch geen kwaad!"
Ge weet heel goed dat er na 'ééntje' 'nog ééntje' gaat komen.
En dan gaat ge met een licht schuldgevoel achter het stuur van uw auto kruipen en hoopt ge dat ge geen alcoholcontrole gaat tegenkomen, want ge weet dat ge er gloeiend bij gaat zijn als ge gaat moeten blazen.
En jullie denken dan alleen aan dat 'blazen' hé. Niet aan 'the worst case scenario'. Een verkeersongeval, met lichamelijke letsels. Leg het dan eens uit, aan de slachtoffers, aan de rechter. Wat ga je dan zeggen? Ja sorry het was plezant, ik dacht even niet aan de gevolgen van rijden onder invloed."
"Ge gaat hier den boel toch niet verpesten met uw gepreek zeker?" reageerde Tom geprikkeld.
Tom bleef kalm en was amper onder de indruk van de uitval van Tom.
"Is dat je beste argument Tom? Nee toch hoop ik."
"Kunnen we het alstublieft gezellig houden?" vroeg Nancy. "Het is vrijdagmiddag, het was een drukke werkweek en ik heb geen zin in een oeverloze discussie, klaar?"
"Ik ook niet, ik had zin in een gezellige after work babbel op een zonnig terrasje. Maar in plaats daarvan moet ik me hier verantwoorden omdat ik geen alcohol drink. Dus heb ik maar even de bal teruggekaatst.
Maar misschien dat ik inderdaad maar beter opstap. Ik dacht dat jullie 'open minded' waren, niet dus. Jammer maar helaas."

"Ey kom, dat was zo niet bedoeld," zei Inge.
"Tuurlijk niet," reageerde Geert. "Jullie hebben het niet zo bedoeld. Maar intussen heb ik het toch maar weer op mijn bord gekregen hé. Voor de zoveelste keer.
Heb ik voor de zoveelste keer nog eens diezelfde fucking clichés moeten aanhoren.
Ge zijt saai. Zijt ge ziek? Moet ge medicamenten nemen? Waarom zijt ge dan met ons meegekomen? Wat doet ge hier dan eigenlijk? Ge zijt toch een moslim? Wanneer gaat ge intreden in 't klooster? Ligde gij onder de sloef van uw vrouw?
Telkens weer opnieuw.
Geloof me! Ge gaat daar op den duur van braken. Echt keihard van braken!"
Weer keek hij zijn collega's met een striemende blik aan. "Ik ga jullie eens iets zeggen.
Alcohol is het meest gepushte en opgedrongen consumptiemiddel dat er bestaat.
Tot zo'n 25 geleden waren dat sigaretten. Mijn vader die rookte toen ik kind was zo'n 2 pakken per dag. In de auto, thuis voor de TV, op familiefeestjes, of gewoon wandelend over straat. Altijd zag je hem met een sigaret. Hij stopte met roken zo'n vijfentwintig jaar geleden, ik was toen twaalf. Wij moedigden hem daarin aan, ons ma het meest van al want ze was het wassen van zijn stinkende kleren kotsbeu en ja ze maakte zich zorgen om zijn gezondheid.
Maar zijn collega's op het werk, zijn vrienden bij de voetbalploeg waar hij bij speelde. Altijd weer opnieuw. "Echt geen sigaretje Walter?" Ze hielden die stinkstokken voor zijn neus. Begonnen een sigaret op te steken toen hij binnenkwam.
Dat heeft iets in mij wakker gemaakt.
Maar de echte wake-up call kwam zeven jaar later.
Ik studeerde, zat op kot.
Studentenleven, ge kent het wel.
De cantussen, de kotfuiven, de donderdagavonden in de studentencafé's.
Het bier vloeide rijkelijk.
En vaak werd er afgesloten bij een maat op kot met een fles sterke drank.
Er was een kotgenote, ze heette Lisa.
Lisa dronk geen alcohol, omdat ze teveel gezien had in haar jeugd.
Maar dacht je dat de andere kotgenoten dat respecteerden?
Vergeet het maar.
Lisa was een seut, Lisa was saai, Lisa hoorde er niet bij.
Lieten ze haar elke dag merken.
Ze deden drank in haar glas en smeerden haar bed vol met  pis, kak en andere smeerlapperij. Ze plaagden en sarden haar op alle mogelijke manieren. Ik vond het walgelijk, ik schaamde me voor het gedrag van mijn 'vrienden'.
Op een avond hield ik het niet langer uit.
Ik had genoeg van het wangedrag van mijn kotgenoten en ik heb in een vlaag van woede alle drank weggegoten. Al het bier, de whisky, de vodka, de gin, alles.
En ik heb hen gezegd dat ik dat ging blijven doen tot ze ermee ophielden en hun excuses aanboden. En op die dag heb ik gezworen om nooit nog een druppel alcohol aan mijn lippen te zetten.
Ik kreeg het hele studentenkot tegen mij en alle gasten van de studentenclub waar we lid van waren. Heb die dag meteen mijn lidmaatschap opgezegd.
Ik verloor al mijn vrienden.
Maar ik won het respect van Lisa."

Met een vastberaden blik keek Bart zijn collega's aan.
Die dag is er iets gegroeid tussen Lisa en mij.
We waren de paria's van het kot en van onze faculteit.
Overal waar we kwamen werden we scheef bekeken. "Kijk, het seutenkoppelke is daar!"
Ze gooiden bier naar ons, en lege drankflessen.
Maar als ik dan in haar ogen keek, dan zag ik die blik.
Ik was de enige die haar keuze begreep en er respect voor had.
De enige die voor haar en voor haar keuze opkwam.
Als we elkaar aankeken dan wisten we: samen kunnen we de wereld aan.
En samen hebben we een ander kot gezocht, de kosten gedeeld en algauw ook het bed.
En dat doen we nu 13 jaar later nog altijd.
Lisa en ik, wij leven nu al 13 jaar alcoholvrij en dat bevalt ons prima, dank je.
We weten waarom we het doen, en Lisa meer dan ik. Maar ik ken haar verhaal. Een verhaal van alcoholisme, familiaal geweld, harde woorden en diepe vernederingen. Een verhaal van bittere armoede, van scheef aangekeken te worden als dochter van een lafaard die te laf was om verantwoordelijkheid op te nemen nadat hij een jonge moeder en haar dochtertje van het zebrapad maaide met meer dan drie promille alcohol in zijn lijf.
Hij verhing zich liever in zijn cel en moeder mocht opdraaien voor de kosten.
Alles aangeslagen, op straat belandt en met hard werken en zich veel ontzeggen er bovenop geraakt. Mijn vrienden gingen pintelieren en leefden alsof de morgen niet bestond. Lisa ging elk weekend werken en 's avonds studeerde ze als een bezetene omdat ze hogerop wilde geraken, weg uit de armoede.
En net zij kreeg die bagger over zich heen, van gasten die niet beseften dat ze gehersenspoeld zijn door de reclame en die stomme groepsdruk. Ik zag dat patroon als kind bij de vrienden van mijn vader. Nu zag ik dat in veelvoud.
Ik vertelde dat thuis en pa herkende het direct. Groepsdruk.
"Gij doet daar toch niet aan mee?" vroeg hij.
"Hij herinnerde aan toen hij stopte met roken en zei dat dat enkel en alleen lukte omdat wij - zijn gezin dus - achter hem stonden en hem steunden, daar waar anderen hem sigaretten opdrongen en hem probeerden te overhalen om toch een sigareet op te steken. Vaak deden ze dat onbewust door hem een sigaret aan te reiken als ze er zelf één opstaken.
Ik wist na dat gesprek wat mij te doen stond. Ik wist dat als ik het niet opneem voor Lisa.
Dan doet niemand het!
Ik betaalde een hoge prijs, zeker voor de jonge gast die ik toen was.
Want uw vrienden verliezen, dat is niet plezant.
Maar ik wist waarom ik het deed.
Ik was als tiener een rebel en een schenenschopper.
Ik had lak aan de school en aan regels.
Als anderen wit zeiden dan zei ik zwart.
Ik spijbelde, zette de klas op stelten en mijn leraren voor schut en mijn klasgenoten vonden dat tof. Ze vonden mij cool.
Ze vonden mijn grote bek en astrante taalgebruik cool.
Ik vondt mezelf ook cool.
Ik vond mezelf heel wat, ik dacht dat ik het was.
Maar toen ik het opnam voor Lisa had ik voor het eerst echt het gevoel dat ik iets rebels deed.
Ik ging tegen de stroom in. En ik kwam op voor iemand die door anderen aan de kant werd geschoven. En dat voelde zo goed aan, echt waar.
Het heeft mij gesterkt in het leven en ik won het respect van de persoon die mij tot vandaag het meest dierbaar is. Mijn allerliefste Lisa!
Winston Churchill zei ooit: "You have enemies? Good, it means that you stand up for someone or something once in your life!"

Tom, Bart, Inge en de anderen luisterden met open mond.
Tom stond recht en legde zijn hand op Geert zijn schouder.
"Respect maat," zei hij. "Nee echt, ik meen het.
Zoals gij zouden er meer moeten zijn.
Ik ben vader, mijn zoon is nu 11. Volgend jaar gaat hij naar het secundair.
En ik ben bang dat hij gaat zwichten voor de groepsdruk. Dat hij gaat roken, drinken of drugs gebruiken. Of zich met gevaarlijke dingen gaat inlaten.
Ik praat er met hem over, maar ik heb soms zo hard het gevoel dat het niet tot hem doordringt.
Ik denk dat ik weet waarom.
Dat ik zo hard weet waarom!"
Geert keek Tom aan.
"Tom," zei Geert.
"Als er één iets is wat het leven mij geleerd heeft, dan is het dit.
Wees de verandering die je wilt zien in de wereld.
Toen Lisa en ik trouwden hebben we duidelijk gemaakt dat er op ons huwelijk geen alcohol zou worden geschonken. Dat werd op heel wat gemor onthaald. Maar mijn ouders en oudere broer begrepen het. En ook mijn grootvader die alle dagen zijn jeneverke dronk  begreep mij.
Het werd een gezellig feest. Er werd gedanst, gezongen, spelletjes gespeeld en plezier gemaakt.
Dat heeft velen de ogen geopend. Mijn broer is niet lang daarna ook gestopt met drinken en ook mijn ouders raken al tien jaar geen druppel meer aan. Pa zegt dat hij zich nu veel gezonder voelt dan tien jaar geleden. Hij raakte zelfs zijn buikske kwijt.
En dat geeft mij een goed gevoel ja. Het gevoel van iets in gang te hebben gezet.
Oh, dat van dat 'geen vlees of zuivelproducten'. Dat is geen waar hoor.
Al proberen Lisa en ik om minstens twee keer per week vegetarisch of veganistisch te koken.
Omdat dat gezonder is en beter voor het milieu.
"Bon, wat drinken jullie? Ik betaal, drinkt maar wat ge wilt ze."
Iedereen van het gezelschap bestelde een niet alcoholisch drankje.

Lieve mensen.
Dit verhaal is fictie.
En toch weer niet.
Waarom is het zo dat als je geen alcohol drinkt of geen vlees eet, je door de goegemeente raar wordt bekeken?
Je krijgt meteen van die vragen. "Voel je je wel goed?" "Ge zijt toch niet ziek?" "Ge gaat toch niet saai doen? De sfeer bederven?"
"Ge zijt vegetariër? Eet je dan vis?" "Hoe kom je dan aan je proteïnen?" "Wat eet je dan zoal? Blaadjes sla en wortelen?"
Dit verhaal pende ik vorig jaar neer, het kwam zomaar uit het iets. Het is nu Tournee Minerale en dit leek me dus een goede gelegenheid om het op mijn blog te posten.

Ik hoop dat jullie er iets aan hebbren.
Liefs. Miguel.

Weg met die kilo's.

 

Dag lieve mensen.
Een nieuwe dag een nieuw blogartikel.
Ik heb u beloofd dat ik jullie op de hoogte zou houden over mijn poging om wat gewicht te verliezen.
Huidig gewicht: 87,4 kg. 
Paar honderd gram eraf sinds mijn vorige blogbericht, maar ik moet u bekennen dat ik tussenin ook wat bijkwam. Soms kan dat toch zo serieus schommelen hé.
Het is ook een hele opgave om mensen ervan te overtuigen dat je het echt wel meent. "Moet je echt geen cola hebben? Of een stuk taart of wat da niet?
Nee!
De afgelopen maand zijn er (ik hou dat tegenwoordig ook bij) elf dagen geweest dat ik iets van alcohol dronk. Dat wil dus zeggen dat er twintig dagen waren waarop ik helemaal niets dronk. 
Als goed begin kan dat tellen, maar dat kan beter.
En het zal ook weer een opgave zijn om mensen duidelijk te maken dat ik liever iets niet alcoholisch wens te drinken. 

Afgelopen dagen kwam de weduwe van schrijver Pieter Aspe in het nieuws die een lezing gaat geven over de gevaren van alcohol. Uiteraard komt dit bericht aan het begin van de alom gekende campagne 'Tournee Minerale'. 
Blijkbaar dronk de gekende auteur van steengoede misdaadromans meer dan goed voor hem was. 
Nee hij was geen triestige dronkaard die ergens aan een hoek van de toog zat, of een halve marginaal die om de vijf voet werd tegengehouden met de politie met een stuk in zijn frak. Nee hij was iemand die altijd een gelegenheid vond om een goed glas te drinken. En dan nog een, en nog een.
Zelfs wanneer hij gezondheidsproblemen kreeg die te linken waren aan zijn alcoholgebruik bleef hij nog één Omer drinken. De dood van Pieter Aspe was een schoolvoorbeeld van wat men een 'vroegtijdig overlijden' noemt. Zonder alcohol zou hij waarschijnlijk een mooie gezegende leeftijd hebben gehaald. 
Toen ik dit las dacht ik aan andere bekende mensen wiens vroegtijdige overlijden had kunnen worden voorkomen als ze gezonder hadden geleefd.
Denk aan voormalig Eerste Minister Jean-Luc Dehaene. Iedereen kende hem als de gezellige dikkerd. De bon-vivant die eveneens genoot van een goed streekbiertje of een copieuze maaltijd, al dan niet klaargemaakt door zijn echtgenote Celie. 
En wie kent er Michel Daerden nog? De jolige Politicus uit Luik die van tijd tot tijd in zichtbare dronkenschap op TV verscheen. 'Witboek! Zwartboek!' Weet je nog? Ondanks de ergernis die hij opwekte en de schande die vooral de oppositiepartijen spraken over zijn optreden terwijl er net zo'n belangrijke kwestie te bespreken was (onze pensioenen), werd er toch vrolijk mee gelachen met die zatte joligaard. Op sociale media konden mensen hun lol niet op en de 'memes' waren dan ook niet van de lucht.

Alcohol wordt geassocieerd met gezelligheid en we vinden zatte mensen plezant. Maar zatte mensen kunnen ook enorm agressief zijn. Politiemensen, ambulanciers, mensen op de dienst spoedgevallen, taxichauffeurs en anderen die in de nachtelijke uren veel met mensen in contact komen weten er alles van. Ze veroorzaken ook heel veel ellende, niet alleen aan anderen met hun lompe onbehouwen zattemansgedrag. Maar ook bij zichzelf. Ze verwoesten hun huwelijk of relatie, spelen hun job kwijt, hun vrienden haken af vanwege hun asociale gedrag en op het einde staan ze helemaal alleen. Maar ook de zogenaamde matige drinker doet zichzelf tekort door regelmatig of zelfs dagelijks alcohol te drinken.
Een gezellige avond met vrienden met veel bier, een dagelijks aperitiefje of 's avonds met een glaasje wijn voor de TV. Ja het is gezellig en je vergeet heel even je zorgen.
Maar je betaalt voor die gezelligheid wel een hoge prijs.
Face it: Alcohol heeft geen enkele voedingswaarde. Zelfs de zogezegde gezondheidsvoordelen van rode wijn welks volgens onderzoekers goed zou zijn voor hart en bloedvaten wordt geniet gedaan door het risico dat je loopt op het krijgen van meerdere kankers bij het nuttigen van zelfs matige hoeveelheden alcohol. Gezondheidsinstanties raden zelfs het zogezegde 'matige alcoholgebruik' af. En dat wil toch wel wat zeggen.

Ja lieve mensen, ik hoor het jullie al zeggen: "Mogen wij dan niets meer?"
En ik geef toe dat ik dat mezelf ook al heb afgevraagd.
Maar toen ik enkele jaren terug meer dan negentig kilo begon te wegen en ik merkte dat mijn conditie niet meer dat was wat het ooit is geweest ben ik beginnen nadenken over die dingen.
En ook goede raad van mensen die het goed met mij menen deed mij van mening veranderen. Ik was ook zo iemand die graag pintjes dronk. Toen k nog single was zelfs veel pintjes. Eéntje na het werk en daarna nog eens ergens iets gaan drinken en vaak had ik thuis nog wat flesjes in de frigo liggen. En dan werd ik de volgende dag wakker met lichte hoofdpijn en een droge mond. 
Toen leerde ik mijn lieve Christiane kennen en gingen we samenwonen en ja dan was zij de eerste die mij erover aansprak: "Ge gaat toch geen alcolieker worden zeker?"
Ze had gelijk.
Toen ben ik stelselmatig toch minder gaan drinken, doch een aperitiefje voor het eten, soms gewoon samen. Een glaasje bier of wijn voor de TV. 
En als ik ergens een mening las op Facebook over alcohol en hoe gevaarlijk het is dan was mijn idee ook van 'ja pak de mensen alles wat gezellig is maar af ja, straks mogen we alleen nog werken en belastingen betalen'. 
Maar beetje bij beetje ben ik mij gaan afvragen: "Kan ik nog zonder alcohol?"
Ik ben daar echt mijn hoofd over gaan breken en ook over mijn toenemende gewicht en zo.
Ik heb al eerder pogingen ondernomen om te diëten en schreef daarover op mijn vorige blog die nu helaas verdwenen is. En ja ik merkte dat als ik de pintjes en wijntjes liet staan en dat combineerde met meer fruit eten en grotere porties groenten, dat de kilo's eraf gingen. Maar wanneer mijn voornemens wat begonnen te verwateren en de smaak en vooral de roes van een lekker streekbiertje of een goed glas wijn me weer in de ban hielden kwamen die vermaledijde kilo's er natuurlijk weer aan.
Ik besefte dat ik meer moest doen dan zomaar even stoppen met drinken en kortstondig lijnen.
En ook de berichtgeving over de relatie tussen alcohol en kanker baarde me zorgen, alsook berichten over vroegtijdige overlijdens van familie van collega's of mensen die ik 'gelukkig' niet van nabij kenden. Mensen die gekend waren om hun 'bourgondische levensstijl' en hun voorliefde voor zware bieren en goede wijnen. Ook de dood van bovenstaande bekende mensen deed me nadenken. En de dood door alcoholvergiftiging van Amy Winehouse.

Dit alles leidde ertoe dat ik er dit jaar echt mijn voornemen wil van gaan maken om een gezondere levensstijl aan te nemen. Alcohol tot het absolute minimum beperken, meer groenten en fruit, kleinere porties en geen tussendoortjes meer na het avondeten.
Soberder leven dus. Het tegenovergestelde van wat dezer dagen de norm is ondanks de aanbevelingen, raadgevingen over gezond leven en eten en het publiciteit die men maakt voor gezonde producten en de daarbij horende levensstijl, gepresenteerd door jonge fitte mensen. 
Geen hip gedoe met quinoa, granola, goji bessen en andere zogenaamde superfoods. Maar gewoon twee keer nadenken voor ik wat dan ook in mijn mond steek. Minder rood vlees, meer vis of waarom eens geen vleesloze dag. Veggie en vegan recepten genoeg op het internet. En raadgevingen ook.
Alleen spijtig dat je door de bomen vaak het bos niet meer ziet als je op zoek gaat naar goede raadgevingen over gezond eten op het grote wereldwijde web.
Maar er zijn er wel, goede raadgevingen en adviezen en als ik deze vind plaats ik er zeker een link over op deze blog.
Bon, wish me luck. Ik ga nu een rode poon maken met aardappelpuree en spinazie.
Tot later.

De Natuur in beeld: januari.

 

Dag lieve mensen.
De eerste maand van het nieuwe jaar is achter de rug<.
Een soms koude, soms zachte, soms zonnige maar veelal grijze maand.
Het is winter. 
De bomen zijn kaal, de lucht is grauw en we kunnen onze dikke winterjas nog goed gebruiken.
En wat is er beter in de winter dan een dampende pot hutsepot, zuurkool met dikke plakken worst of een heerlijk bord verse soep als je thuiskomt van zo'n heerlijke winterwandeling.

Ja we hebben een paar mooie wandelingen gemaakt. Mijn zoetje en ik samen met de hondjes, maar soms ook ik alleen met de hondjes als mijn lieve schat aan het werk was.
En dan heb ik ook mijn smartphone bij waarmee ik dan af en toe een foto neem.
Soms haal ik die ook uit tijdens de dagelijkse wandelingen plus passage bij de bakker voor het dagelijks brood. Want ook dan zijn er van die dingen die mij opvallen.

Koekelarebos.

Koekelare, een gemeente gelegen tussen Diksmuide, Torhout en Gistel. Waar het beruchte Duitse kanon 'Lange Max' stond opgesteld en vanwaar de 'Fransmans' naar Frankrijk vertrokken om er te labeuren in de suikerbietenteelt. 
En heb je al gehoord van de Koekelare den? Het is een dennensoort die speciaal werd gekweekt voor de houtbewerking en zodoende een extra bron van inkomsten voor de landbouwers in deze streek die in vroegere tijden geplaagd werd door armoede. Je vindt hem in het arboretum van Koekelare wat ook het startpunt is van de Koekelarebos wandelroute.

Die houten sculpturen in de bossen.
Zo mooi. Hier een vosje.

Dat lijkt op mij baasje, kijk.
Cecieleke.

Duinbossen, De Haan.

Als je twijfelt tussen een verkwikkende boswandeling of eens heerlijk uitwaaien aan het strand. Waarom niet beide gewoon combineren? Dat kan perfect in De Haan waar zelfs het grote genie Albert Einstein verbleef voor hij definitief naar Amerika emigreerde en waar ze een borstbeeld ter zijner ere hebben geplaatst.

Het oude tramstationnetje is het startpunt van de Duinbossen wandelroute. Je wandelt eerst door de prachtige Belle-Epoque wijk met zijn mooie villa's in Normandische stijl. Dan loop je door een stuk bos, steek je een drukke straat over en moet je een stevig stukje klimmen over een hoge duin om dan op het strand terecht te komen. Dan wandel je tot in Wenduine waar je even kan pauzeren en in één van de gezellige tavernes op de dijk terecht kan voor een dorstlesser, een hartversterkertje of een heerlijke pannenkoek. Dan wandel je terug weg van de dijk en het centrum en begint de terugtocht naar De Haan door de bossen. Minpunt is hier wel dat de nabijgelegen Koninklijke Baan voor wat lawaaihinder zorgt. Zeker in de winter als de bomen hun bladerdak kwijt zijn is het geluid van de voorbijrijdende auto's overheersend, wat ik wel een beetje jammer vind.

Chantecleir, een personage uit de fabel Reinhard De Vos.
Chantecleir was, hoe kan het ook anders...
Een haan.

Kunstwerk voor Beaufort 2021

Bomen planten op de Kaai in Nieuwpoort.

Oostende Torhoutsesteenweg gezien vanop een terrasje.

Oostende, Prinsenlaan.

Hé hé, van al dat wandelen wordt je zo moe.
Tijd voor een dutje.
Cecieleke en Celientje.