Dingen die me bezighouden: Dat virus kwam weer.

Dag lieve mensen.
Hebben jullie me gemist?
Op Facebook vooral?
Hebben jullie jullie zich niet afgevraagd: 'Waar zit ie nou? Met zijn spitante commentaren en grappige opmerkingen'.
Ja ik mocht weer eens een weekje doorbrengen in de beruchte 'Facebook Jail'.
Nog maar eens.
Ik zie het ook bij anderen dat er echt niet veel nodig is om een ban op te lopen op het zogenaamde 'sociale netwerk'. Hun uitleg is dan altijd: 'we willen dat Facebook voor iedereen een aangename en veilige omgeving is'.
Ligt dat nu aan mij? Maar ik krijg echt het apezuur van dat soort wolligheden.
'Let op wat je zegt, want uw woorden zouden voor iemand wel eens een onaangenaam kunnen overkomen en dat is slecht voor ons gezinsvriendelijk imago'.
ACH HOU TOCH OP!!!!
Als ge u op een medium of forum vertoeft waar van gedachte wordt gewisseld en waar men ideeën verspreid dan is de kans groot dat ge iets leest of ziet dat u een minder onaangename ervaring hebt. Dat ge dingen leest waar ge het absoluut niet mee eens zijt. Leer daar mee omgaan/
We leven meer en meer in een overgevoelige en ruggengraatloze maatschappij waarin relativeren een haast onmogelijke opgave is geworden voor velen, en waar men alles wat men zegt of schrijft letterlijk neemt of persoonlijk opvat. Iedereen is zo snel beledigd, op de (lange) teentjes getrapt of misbegrepen.. En over dat 'woke' gedoe ga ik maar beter zwijgen, het is de nagel aan de doodskist van de vrije meningsuiting, de satire en het recht om te mogen spotten of beledigen. Ja dat is een recht.

Maar ik ga er over zwijgen, Dat quasi Facebookloze weekje waarin ik nauwelijks meer kon doen dan meeloeren op mijn 'wall' of in de groepen waar ik mij op hou was in zekere zin een verademing en een oefening in het mij concentreren op zaken die er veel meer toe doen, zoals mijn verhalen (er is er weer eentje in voorbereiding) of om wat vaker gewoon offline te zijn.
Even die stroom aan berichten en vooral meningen aan mij voorbij laten gaan.
Want hebben jullie dat ook lieve mensen? Die onrust die je voelt als je naar het nieuws kijkt. Dat gevoel van angst of onzekerheid met al die berichten over 'het klimaat', 'dure energieprijzen' en vooral... Het opnieuw snel oprukkende CORONAVIRUS!

Een mens durft er niet aan denken hé.
Gaan ze weer alles dichtgooien? Weer zoveel inkomstenverlies voor zelfstandigen en ondernemers. Weer zoveel mensen in diepe miserie.
Is dat vaccineren dan eigenlijk niet voor niks geweest? Aangezien er toch weer zoveel besmettingen en ziekenhuisopnames zijn en er weer zoveel mensen op intensieve zitten.
Zijn die vaccins eigenlijk wel te vertrouwen, ze waren zo snel klaar meneer.
Lieve mensen.
Laat u niets aanpraten door de valse informatieverspreiders, terecht ook wel eens 'wappies' genoemd.
Vaccinatie is de sleutel tot een wereld met minder corona, minder ziekenhuisopnames en minder te betreuren overlijdens ten gevolge van van corona.
Wie de statistieken van Sciensano bekijkt weet meteen dat het aantal overlijdens lager ligt dan vorig jaar, ondanks het feit dat we nu meer besmettingen hebben. Ook de ziekenhuisopnames en het aantal mensen op intensive care ligt lager.
Heb VERTROUWEN in de wetenschap, in de harde werkers van de zorgsector die nu weer de benen van onder het lijf lopen om de toevloed van patiënten de baas te kunnen en in de vaccins die net als ALLE ANDERE VACCINS levensredders zijn.
Wat ik hier vertel is is geen mening, ik herhaal GEEN MENING!!!!
Al wat ik schrijf kan je terugvinden op de websites van elke instantie of persoon die ERNSTIG met wetenschap en met volksgezondheid bezig is.
En bij deze maak ik een statement.
Dat zijn de enige bronnen die ik 100% vertrouw en ernstig neem.

"Maar Miguel, wat zijde gij toch naïef;
Dus gij gelooft alles wat de 'main-stream media', de politiek en die corrupte virologen die betaalt worden door Big-Pharma die vette miljardenwinsten maken met hun onbetrouwbare vaccins waar ge heel nare bijwerkingen van krijgt u wijsmaken. Want van die bijwerkingen daar leest ge niks van in de gazet nietwaar?
Wordt wakker gij schaap en doe je onderzoek man."
Kijk.
Sta me toe om al wie met bovenstaande onzin komt aandraven eens klaar en duidelijk van antwoord te dienen.

Punt 1: de 'main-stream media', wat is dat dan?
Ik verwed er mijn hoofd om dat diegene die nu roepen dat ze de 'main-stream media' niet meer geloven, dezelfden zijn wiens leefwereld niet verder reikte dan het VTM-Journaal, Het Laatste Nieuws en zijn op sensatie gerichte clickbait site of in het beste geval De Standaard of De Morgen. 
Jullie hebben een paar keer teveel gelezen op de walls van jullie Facebook vrienden dat ze de traditionele media niet meer vertrouwen en dus besluiten jullie om deze links te laten liggen.
Maar weet ge? Die 'traditionele media' is een huis met vele kamers.
Er is veel en veel meer dan Het Laatste Nieuws of het slappe theekransje genaamd 'De Zevende Dag' hoor.
Hebben jullie al eens naar de website van The Guardian gesurft? Dat is een zeer gerenommeerde Britse krant die nieuws en opinies van zeer hoog niveau brengt. Zeer mainstream en bovendien links want de spreekbuis van de Britse Labour Party. Maar vooral hun artikelen over wetenschappelijke onderwerpen zijn van zeer hoog niveau.
En zo zijn er nog heel wat nieuwsbronnen die het vaak middelmatige niveau van de populaire Vlaamse media heel sterk overstijgen. Je mag alleen niet LEESLUI zijn en je moet bereid zijn om je woordenschat en talenkennis wat aan te scherpen. Ooit waren wij Vlamingen gekend en zelfs geroemd om onze talenkennis, wat schiet daar nog van over? Scherp dat aan alstublieft. Zap eens wat vaker naar de BBC, hun duidingsprogramma's zijn van zeer hoog niveau en dat geldt ook voor CNN. Brulboei annex pussygrabber Trump verfoeide CNN. Voor mij een reden om wat vaker naar deze nieuwszender te zappen.
Punt 2: de virologen zijn corrupt en worden betaalt door Big-Pharma!
Echt?
Komaan doe eens normaal.
Als ge zo'n achterlijk commentaar ziet van zo'n wappie ziet, dan moet ge eens zijn Facebook profiel opendoen. De meest groteske onzin over zogenaamde snode plannen met de bedoeling om onze vrijheden in te perken en ons permanent in angst te doen leven. Niet zelden promoot zo'n wappie de 'natuurlijke immuniteit' en gelooft hij dat er betere manieren zijn om de immuniteit aan te sterken dan de vaccins.
PEEEUUT!!!! Wrong again!
Op een natuurlijke manier je immuniteit versterken zorgt er misschien voor dat je de winter doorkomt zonder snotvalling of die vervelende griep.  Maar je stopt er geen ultra besmettelijk virus als Covid19 mee. En ook de griep is een net iets te gevaarlijke aandoening om deze zonder vaccin te lijf te gaan en eigenlijk zou elkeen die tot de risicogroep behoort of met risicopatiënten in contact komt zich tegen de griep moeten vaccineren.
En ja de grote farmaceutische bedrijven hebben als voornaamste core-business zoveel mogelijk winst maken en hun aandeelhouders tevreden houden. Maar zonder winst of aandeelhouders geen geld  voor onderzoek of ontwikkeling. Zonder hun megapopulair middel tegen erectiestoornissen genaamd Viagra zou Pfizer nooit het vele geld nodig voor het snel ontwikkelen van hun vaccin in kas hebben gehad.
That's the way the world is turning.
Of je het er nu mee eens bent of niet.
Punt 3: Het moet toch prettig leven zijn in een wereld waar iedereen met een zekere vorm van macht, status of invloed deel uitmaakt van het grote snode plan en jij als gewone mens die verdorie gevraagd wordt om enige maatregelen in acht te nemen om een globale pandemie in te dijken. En nee niemand weet hoe lang dat zal duren? Niemand weet hoe lang we nog dat mondmasker zullen moeten dragen. De zeer gerenommeerde viroloog en AIDS-specialist Peter Piot spreekt van zeker drie tot vijf jaar.
Langer dan de moderne mens met zijn focus op plezier en entertainment verdragen kan dus.
En als ik eerlijk mag zijn.
IK GELOOF HEM!
Is dat leuk? Nee dat is niet leuk!
Maar nogmaals: het moet een heel prettige gedachte zijn als alles wat u niet bevalt of waarvan ge denkt dat het de kwaliteit van uw leven aantast onderdeel is van een groot complot of door de politici bedacht is om u te pesten of u het geld uit de zakken te kloppen.
Maatregelen om het verkeer veiliger te maken worden door mensen die zo denken aanzien als pesterijen ten nadele van de automobilist. En die snelheidsbeperkingen zijn toch zo onrealistisch meneer.
Echt? En in uw straat rijden ze als zotten zeker? Komaan.
HET GAAT NIET OM U!!!!

Het wordt voor veel mensen gewoon tijd om eens VOLWASSEN TE WORDEN en die slachtoffermentaliteit af te werpen.
Zijn mensen vandaag de dag dan zo stronteverwend dat ze elke inperking van hun heilige vrijheid als een aanslag op hun integriteit of zelfs hun leven beschouwen?
Zijn mensen vandaag de dag zo verrekt narcistisch dat ze denken dat alles in het leven om hen, hun ego en hun plezier moet draaien?
En jullie noemen de media 'links' en elk bericht dat niet in jullie kraam past is 'propaganda'.
Jullie moeten dus constant naar de mond gepraat worden en elke oproep tot verantwoordelijkheid of zorg voor het milieu of jullie medemens is 'fake', 'linkse propaganda' of 'framing'. 
Of hoe simpel kan het leven zijn?
Met mijn 47 jaar levenservaring weet ik echter at het leven helemaal niet simpel is en vooral dat het onrealistisch en vooral zelfzuchtig is om te verlangen dat alles en iedereen zich schikt naar uw grillen.
En nee, het kan heus niet alle dagen feest zijn. Ik ga nog wat olie op het vuur gieten.
Beetje soberder mag wel.
Oh klik eens op de blauw gekleurde woorden, er zitten links achter.;
Links naar websites die u echt tot inzicht brengen.
En FUCK BLACK FRIDAY!! (hier mag het) 

De vuurproef (slot)

Sheila sprong over het hekken en griste een steen mee die ergens in het slijkerige gras lag.

En gooide die naar de stier die klaar stond om toe te slaan en Dylan met volle kracht op de horens te steken.

Of om hem letterlijk te vermorzelen.

De steen raakte het dier vlak boven zijn ogen.

De stier draaide zijn imposante kop en keek Sheila aan.

"Kom stiertje kom!" riep ze.

De kolossale stier stormde op Sheila af die het meteen op een lopen zette.

Sheila perste alles uit haar lichaam en liep zo hard ze kon.

De stier achtervolgde haar en dreigde haar zelfs in te halen.

Sheila liep sneller en sneller, ademde met korte krachtige stoten.

Hoorde het trappelen van de hoeven en voelde de hete adem van de stier al in haar nek.

Het dier kon elk moment uithalen met zijn fel uitstekende horens.

"Wat doede gij toch?" zei Lou die samen met Kirsten in het kielzog van de agenten en rechercheurs naar de weide was gelopen.

Hij hield de adem in.

"Zijde gij nu helemaal zot geworden... " mompelde hij tussen zijn tanden.

Terwijl openden de agenten de poort en liepen ze op Dylan af, gevolgd door Alain Donck, Bart Holvoet en Patrick Muyshond.

Die twee laatsten tilden Dylan op die het uitschreeuwde van de pijn.

"Gaat ge u aanstellen ja? Snotneus!" zei Alain die geen greintje medelijden had met de jonge delinquent.

"Kom mee naar de auto en dat ik u niet hoor, of ik stamp nog eens extra op die poot van u, smerige crimineel!" bastte hij.

"Mankend en jankend liep Dylan ondersteund door Bart en Patrick naar de klaarstaande politie auto.

Intussen werd de afstand tussen Sheila en de stier alsmaar groter.

Het dier ging over van galop naar rustige pas. Sheila liep verder om dan langs het prikkeldraad terug naar het poortje te lopen.

Halverwege vertraagde ze ook haar pas.

Ze  hijgde het uit van de inspanningen die ze geleverd had en hield de stier die in het midden van de wei stond in de gaten, want met een stier weet je maar nooit.

Alleen Lou stond nog bij de poort die Sheila meteen achter zich sloot.

"Zijde gij helemaal op uwe kop gevallen!" zei Lou ineens.

"Waarom?" vroeg Sheila.

"Wat es dat nu me joen?"

"Uw leven riskeren voor dat stuk krapuul!

Komaan Sheila.

KOMAAN!!!!"

Sheila keek Lou aan.

"Wat moest ik doen? Toekijken hoe die stier hem vermorzelde."

"Ja," zei Lou.

"Ja godverdomme! 

Dat krapuul verdiende gewoon niet beter.

Na alle ellende! Alle godverdomse ellende dat dat smeerlapke heeft aangericht!"

Sheila bleef Lou onbewogen aankijken.

Schudde het hoofd en terwijl ze terug naar de parking liep.

Dan hield Lou haar tegen.

"Ge had dood kunnen zijn!" zei hij.

"Had die stier u ingehaald dan... 

Godverdomme!" riep Lou ineens uit.

Ik mag er niet aan denken!

Ik mag er godverdomme gewoon niet aan denken.

Dat ik u op zo'n stomme manier zou verliezen.

Voor dat smerig.... "

Sheila legde haar handen op Lou zijn schouders terwijl ze hem aankeek.

"Lou...

Moatje."

Ze drukte hem tegen zich aan.

"Moatje," herhaalde ze.

Waarna ze hem opnieuw in de ogen keek.

"Je zie me nog nie kwiet wi.

Geloof me.

Je zie me nog niet kwiet!

Nog lange, lange nie!

Diene stier.

Dat was een oede beeste.

Dat zagen kik direct.

Je ziet e boeredochter of je ziet het nie hé!

Ik wisten sebiet dat diene stier niemeje verre ging lopen.

Beetje uutdagen.

Heel rappe lopen.

Meer was dat nieje."

Kirsten ging mee met de rechercheurs naar het bureau.

Ze had aan Alain Donck laten kennen dat ze een verklaring wilde afleggen.

"Ik was u verwachtende," zei hij. "Uw ouders hadden gebeld voor een afspraak."

Ook Sheila werd op het bureau verwacht voor een verklaring en werd er meteen bedankt omdat dankzij haar hulp en inzit Dylan Tempels terug achter slot en grendel zat.

"Gij zijt een verdomd moedige vrouw," zei de korpschef.

"Iedereen dacht dat het laatste uur van Dylan Tempels geslagen had.

Maar wat jij deed, dat was buiten iedereens verwachtingen."

"Wat ik deed commissaris.

Was voorkomen dat een mensenleven zinloos zou verloren gaan.

Dylan Tempels is 'e nieweirt en stik crapuul', daarover is geen discussie mogelijk.

Maar ook dat houdt me niet tegen om hem te redden als hij in nood is zoals daarnet.

Een mensenleven boven alles!"

Bij die woorden keek Sheila naar Lou.

Die zijn duim opstak.

Na de nodige dankbetuigingen en het afleggen en ondertekenen van verklaringen verlieten Sheila en Lou het politiebureau.

Hand in hand.

"Kom," zei Sheila.

"Lot us één gon drinken in de Dinky Toys.

Ne straffen.

Want 'k heint ghodverdomme nodig nu!"

De Vuurproef 5

 

"Ben je niet blij van me te zien Kirsten?" vroeg Dylan terwijl hij haar hoofd een kwartslag draaide en haar recht in de ogen keek.

Hij richtte het politiewapen dat hij afgelopen nacht ontvreemde van de politieagent die hij overmeesterde vlak voor zijn ontsnapping voor haar en grijnsde in haar gezicht.

"Wat zijde gij van plan?" vroeg Kirsten.

"Eerst een stevig potje neuken met u," zei hij terwijl hij met zijn hand tussen haar benen begon  te tasten en de rits van haar jeansbroek losmaakte.

"Want het is te lang geleden, snapte?"

"Dit wil... ik niet," zei Kirsten haast onhoorbaar.

Dylan greep haar bij haar blonde krullende haren en dwong Kirsten op haar knieën.

"Gij hebt hier niks te willen, hebde dat goed gehoor? Gijse slet!

Kom broek losknopen en pijpen... NU!"

Hij drukte het pistool andermaal tegen haar slaap.

Met trillende handen knoopte ze Dylan zijn broek los.

Hij nam zijn penis vast en duwde hem naar gezicht toe.

"Pijpen heb ik gezegd! En rap een beetje!"

Gedwee deed Kirsten wat Dylan van haar vroeg.

Tot hij er genoeg van had en haar weer bij haar haren trok en met volle geweld op bed gooide. Waarna hij haar broek los knoopte en naar beneden trok.

"Benen open slet, ik heb goesting godverdomme."

Dylan drong in haar binnen en verkrachtte Kirsten zonder mededogen.

Het meisje huilde van pure wanhoop.

Dylan genoot ervan.

Genoot ervan om een meisje onder dwang te houden en zo zijn lusten op haar bot te vieren.

Nadat hij was klaargekomen dwong hij haar om zich terug aan te kleden en zich te fatsoeneren.

"Kom, naar beneden.

We gaan eens een klapke doen met uw ouwelui."

"Kunt ge niet slapen meisje?" vroeg Marie-Christine toen ze haar dochter ineens in de keuken zag komen.

"Zonder dat Kirsten iets kon zeggen kwam Dylan de keuken binnen en richtte hij meteen zijn wapen op Marie Christine.

"Zijde gij de mama van mijn sletje Kirsten, aangenaam," zei hij spottend.

Hij trok Kirsten tegen zich aan en dwong haar tot een tongzoen.

"Ge hebt een schoon dochter, echt wel.

En zo gewillig.

Ze doet alles wat ik wil.

Ge hebt ze goed opgevoed... Proficiat!"

"Hoe komt gij hier, en wat wilt ge van ons?" vroeg Marie Christine.

"Wij willen geld," zei Dylan.

"En de sleutels van die heerlijk rappe Porsche Panamera die in de garage staat.

Die is rap en toch discreet.

Wat van uw dochter niet kan gezegd worden, de liefde voor mij druipt er vanaf, he schat."

Marie Christine was in schok en riep haar echtgenoot Erwin.

"Wat is dat hier?" vroeg hij.

"Dag schoonpapa.

Uw lieftallige dochter en ikzelf, wij willen naar het buitenland.

Om er een nieuw leven te beginnen.

En weet ge? Kirsten maakt er geen geheim van dat ze een kind van me wil.

Een liefdeskindje.

Ze is zelfs gestopt met de pil.

Hadden jullie niet gedacht hé van jullie brave dochter?

Dat ze valt voor ruige gasten.

Voor gangsters!

Maar dat is wel ze.

Het stond in al haar brieven.

'Ik ben het braaf zijn beu, ik wil met u door het leven en samen aan alles ons gat vegen'.

Kijk ouwe.

Als het leven van uw verrimpeld wijf u lief is, dan overhandigt ge nu de sleutels van uw bliksemsnelle Porsche Panamera. En gaat ge met mij mee naar de safe.

Want wij hebben geld nodig.

Een envelopke.... "

Erwin had weinig keuze dan te doen wat Dylan hem opvroeg.

Even later reed Dylan met de grijze Porsche Panamera en een koffer vol geld door de poort van het domein van het gezin Rottiers.

Hij hield zijn wapen op Kirsten gericht en lachte de politieagenten in hun gezicht uit.

"Niks proberen hé smurfkes, of het is 'bye bye Kirsten Rottiers'... " zei hij spottend voor hij met gierende banden vertrok.

"Wat ga je nu doen?" vroeg Kirsten.

"Waar wil je heen met me?"

"Waar is uw gsm? Geef me uw gsm en rap een beetje." beval Dylan.

"Waarom? Wat wil je toch?"

"Uw gsm... Bitch! En hou uw fucking bek ja!" zei Dylan terwijl hij Kirsten in het gezicht sloeg.

Bevend gaf ze haar gsm aan Dylan.

"Ha, je hebt het nummer van die Sheila al opgeslagen... Heel goed. Heel goed."

"Ja... Ze zei dat ik maar moest bellen als ik een probleem had, gelijk welk."

"Goed, heel goed," zei Dylan terwijl hij een parkeerplaats langs de snelweg opreed en zich op een afgelegen stuk parking zette, vlak achter een stuk of vijf lichte bestelwagens met Poolse of Roemeense nummerplaat.

"Doe dat maar... Bel haar op."

"Wat zijde gij van plan?" vroeg Kirsten.

"Zijde gij doof ofwa?" zei Dylan boos terwijl hij Kirsten opnieuw in het gezicht sloeg, ditmaal zo hard dat haar neus ervan begon te bloeden.

"Bel haar op! Godverdomse teef!"

"Zeg haar dat ge een probleem hebt en dat ze hierheen moet komen.

Niets meer, hebt ge dat verstaan...?

NIETS MEER!!!"

Intussen was Sheila thuis bezig aan haar eindverslag.

Niet achter haar bureau maar in haar eigen vertrek in de vlammend rode zetel met haar laptop op schoot.

Leunend tegen Lou aan die zijn linkerarm rond haar middel had geslagen, haar T-shirt omhoog trok en zacht haar buik streelde.

Ze draaide haar hoofd en keek hem aan met blinkende ogen.

"Of hoe daje een werkdag minder saai kan maken," zei ze zacht.

Lou ging met zijn hand onder haar joggingsbroek, Sheila liet hem begaan.

"Deugniet," kirde ze.

"Als ik u uit uw concentratie breng moet ge het maar zeggen hé."

"Ach," zei Sheila.

"'k Hein toch gedoan wi.

Juste nog controleren op spellingsfouten en we zien hier streke... 

Mor da 'k kun 'k straks wel doen," zei ze terwijl ze het bestand op harde schijf opsloeg de laptop afsloot, dichtklapte en op de salontafel zette.

Dan trok ze gezwind haar T-shirt uit, liet ze haar broek zakken en kroop schrijlings over Lou die op het verlengde van de zetel zat, achterover leunend met zijn hoofd op het hoofdstukje.

Hitsig bewoog ze haar bekken heen en weer terwijl ze zijn jeansbroek losknoopte.

"Lekkere brokke van e vent," zei ze tussen het kussen door.

Lou streelde haar borsten en buik en greep dan haar welgevormde kont vast met zijn beide handen.

Maar niet zonder er eerst eens een stevige pets op te geven.

"Ghie droevoard!" zei ze terwijl ze zijn handen vastnam.

"Wacht ekeer e betje," zei ze terwijl ze met hem begon te worstelen.

Lou gooide haar op de zetel en kroop op en over haar.

Hield haar beide handen in bedwang en keek haar plagerig in de ogen.

"Wat gade doen? Hé!

Zeg het mij nekeer."

"Ek geevn mien over" zei Sheila.

"Je meugt doen met mien wat daje wilt."

Lou trok zijn T-shirt uit en gooide het waar het vallen wilde.

Waarna hij zijn broek met een ruk naar beneden trok.

"Gezegd is gezegd hé," zei hij terwijl hij haar benen opentrok en haar begon te penetreren.

Sheila sloeg haar hoofd achterover.

"Hmmmm ja schietje doet het.

Pakt me Lou.

Gelik daje ghie dat alleine dat kan."

Net op dat moment ging de telefoon.

"Godverdomme.... wien belt er nu!" zei Sheila kregelig.

"Toch efkes checken of dat 't niet dringend es."

Ze zag de naam Kirsten R," op het display.

"Zonder na te denken nam ze op."

"Kirsten wat scheelt er."

"Ge moet dringend naar de snelwegparking komen vlak achter de afrit."

"Is Dylan bij u?" vroeg ze.

"Ge moet komen, alstublieft!"

"Kirsten, antwoord op mijn vraag alstublieft."

"Er werd ingehaakt!"

Sheila kwam van onder Lou uit en zocht meteen naar haar kleren.

"Ghodverdomsche smeerlap!" siste ze.

"Je wilt mien in de valle lokken.

Mor toene kent ie Sheila Verdoolaeghe nog niet ghoed!"

"Over wie heb je het? Dylan Tempels?" vroeg Lou.

Sheila knikte bevestigend."

Dan zocht ze naar het nummer van Erwin Rottiers en belde hem op.

"'t Was lik da 'k peinsde," zei ze nadat ze inhaakte.

"Dylan es binnengedroengn in de weuning van Erwin Rottiers en verschanste zich in de kamer van Kirsten.

Heeft haar gegijzeld en nu wil hij mij in de val lokken."

Sheila dacht na.

"Khein e plan," zei ze.

"En ghie moet mien helpen."

"Waar is uw partner Morgane eigenlijk?" vroeg Lou.

"Die hein nu ghin tied.

Ze touch met ne vent.

E créme van e vent. Dat kun'k joen wel zeggen.

En 'k jeun't eur echt wel.

Ze zie ook recht op e betje geluk in de liefde.

Maar goed, ons plan. We hebben weinig tijd te verliezen.

Gij hebt toch uw camionet nog, nietwaar?"

"Ja, dat klopt.

Nog gekregen van mijn vroeger baas Bastiaensen toen we begonnen te toeren met ons groepke.

Plaats voor vijf man en achterin de laadbak voldoende plaats voor ons gerief, wat wilden we als beginnend bandje nog meer.

Grace'ke heeft hem destijds nog geschilderd.

De reden waarom ik dat bakske koester als was het mijn kind."

"Bon, ghie ried naar die parking en ek kruupn vanachter in de laadbak."

"Is wel gevaarlijk en als we onderweg tegengehouden worden door de politie?" Vroeg Lou.

"Dan zeggen we de waarheid, die man ghoan dat wel verstoan.

Doarmee z'eint nu vele te druk om ulder met zukke details bezig t'hoeden.

En zeker achter 't telefongsje dat ik sebiet ghoan doen!"

Even later reed Lou met zijn oude Volkswagen minibus met overdekte laadklep de snelweg op.

Sheila zat achterin en weerstond het schokken en het gerammel van de oude afgeleefde minibus die ooit nog diende voor het vervoeren van bouwmateriaal en later van de instrumenten en installaties voor Grace & Beauty, de groep waar Lou en zijn grote liefde Gracienne al hun energie in staken. 

Het was winderig en er viel net een stevige bui.

Sheila voelde de regen door het zeil sijpelen.

Dan reed Lou de parking op, Sheila lag plat op haar buik en overschouwde de auto's die er stonden.

Ze zag een grijze Porsche Panamera wat verder aan een afgelegen stuk parking waar vooral minibusjes en lichte vrachtwagen stonden, zonder uitzondering met Poolse, Roemeense of Bulgaarse nummerplaten.

Lou draaide terug, wat ook niet anders kon als je dit stuk parking wilde verlaten om terug  de snelweg op te rijden. Maar in plaats van de laan richting snelweg op te rijden keerde hij om, om dan achter een nogal logge en duidelijk overbeladen lichte vrachtwagen met Servische nummerplaat te parkeren. 

Sheila stapte uit en tikte op het raam aan de passagierskant.

"Probeer Kirsten mee te krijgen ik hou me met Dylan Tempels bezig," zei ze.

"Wees voorzichtig liefje," zei Lou. "Want die Dylan Tempels is een gevaarlijk kereltje."

"Mobaneint," zei Sheila.

"Je peinst dat ie gevoarlik es.

Dat es olles."

Ze wierp Lou een vluchtig kushandje toe en verdween dan tussen twee lichte bestelwagens. 

Lou reed weer naar de plek waar Kirsten stond  om dan op het stuk dat terugdraaide naar het beginpunt zijn camionette te parkeren.

Hij stapte uit en liep op Kirsten af.

"Zijde gij Kirsten Rottiers?" vroeg hij.

"Ja, waarvoor is het?" vroeg Kirsten die angstig om zich heen keek.

Vooral in de richting van de Porsche Panamera waar Dylan zich vast bevond, goed weggedoken.

"Ge zit veilig, kom gewoon met me mee.

Ik ben een vriend."

"Ga weg," zei Kirsten.

"Moei u hier niet mee... Alstublieft."

"Ge moet niet bang zijn, alles is onder controle."

Dan ineens stapte Dylan uit de auto en liep op Lou af.

"Ey ouwe laat mijn bitch eens met rust ja!

Of moete wat kletsen hebben?"

"Wie gade gij daarvoor meebrengen snotneus?" vroeg Lou.

Dan trok Dylan zijn pistool.

"Hebde gij stront in uw oren of wa?

Kruipt in uwen ouwe rammelbak en maakt dat ge hier weg zijt, verstaan ouwe vetpens!

Of ik schiet een blauwe boon recht tussen uw twee ogen.

Of denkt ge dat ik niet durf misschien?

Hé!!

HE!!!!"

Lou bleef staan.

Hij zag Sheila tussen het struikgewas opdoemen vlak achter de Porsche Panamera en met kordate stap op Dylan afstappen.

Niet meer of ze zou hem meteen overmeesteren.

"Maakt dat ge weg zijt fucking ouwe pee!" riep Dylan.

"Ik ga schieten! Ik meen het!"

"Nee Dylantje... Gij gaat niet schieten!" zei Sheila die achter hem stond.

Dylan draaide zich om en richtte zijn wapen naar Sheila.

"Haaa!!! Daar zijt ge!

Fucking teef!

Omdraaien en op uw knieën!! 

Nu!"

"Woarom?" vroeg Sheila die teken deed naar Lou die meteen op Kirsten afstapte en haar meenam naar zijn camionette.

"Eje 't lef niet om iemand in de ogen te kijken voor je hem of haar vermoordt Dylan Tempels?

Néé hé, dat heb je niet hé!

Zelfs toen Kirsten op haar knieën zat en je dat geweer tegen haar slaap duwde aarzelde je nog om haar neer te knallen.

Jij aarzelde.

Ik niet."

Sheila grijnsde, lachte Dylan in het gezicht uit.

"Op uw knieën vuile bitch!" herhaalde Dylan terwijl hij zijn wapen met twee handen vasthield en naar Sheila's hoofd richtte.

"Schiet toene.

Lafoard daje ziet!

Haalt de trekker over en je stoa were in de groasje van joene noenkel.

En mag je meedoen met de grote jongens."

Ze zag dat zijn handen trilden.

Zag de aarzeling in zijn ogen.

"Waarom denk je dat 'Nonkel Francis' je niet laat meedoen.

Je zie geweune nie mans genoeg... Broekventje!

Wat eje ghie nu ol gepresteerd in joen leven, hé?

Nietekloten!

Je zie te lui voe te werken, liever andermans ghoed ontvreemden en sjachern met drugs en andere rotzooi.

En je ziet e zwakkeling!"

"Je zal meteen merken hoe zwak ik ben, als ge op de grond ligt met een kogel door uw geschminkte rotkop, VUIL HOER!!!"

"Allez doet het toene.

Woar wacht je op?

Schiet!

Mo je ghaot dat niet doen.

Want je ziet e grote zwakkeling!

E LAFFOARD!

Alleine mo sterk als je moatjes derbie zien.

Of als je slachtoffer ghin kanten meer uut kan.

Lik Mathieu die voe Olivier Beauregard de vuule werksjes mocht opknappen.

Of lik da meisje dat je verkracht had in 't zwembad met je krapulevriendjes, weet je 't nog?

Je noenkel en ze moatje Olivier Beauregard dat zien ex-paracommando's en ex-huurlingen.

De opleidingen dat ze moesten volbrengen... 

Dat kuje ghie niet aan.

WANT JE ZIET E MIETJE! EN EEN AANSTELLER!"

Sheila keek Dylan in de ogen.

Ze hoorde auto's de parking op rijden en wist dat het politiewagens waren.

Hoogstwaarschijnlijk anonieme wagens, zonder sirene natuurlijk om hun 'target' niet af te schrikken.

"Godverdomse bitch!" riep hij terwijl hij zijn wapen liet vallen en het op een lopen zette.

Sheila ging achter hem aan.

Hie liep naar de omheining die de parking omzoomde en sprong erover daar waar deze behoorlijk geplooid en gebogen was, wat vast het werk was van transmigranten.

Dan liep hij over het zandweggetje tot bij een poortje dat toegang gaf tot een weide met koeien en klom erover.

"Moe je zekers doen... Dommekloot!"

Sheila bleef staan en draaide zich om.

Enkele mannen liepen achter haar en hielden eveneens halt bij het poortje.

"Hoe krijgen we dat open."

"Niet doen," zei Sheila grijnzend.

"Want woar dat er koeien zitten, zitten d'er ook stieren."

En ja hoor.

Sheila's woorden waren nog niet koud of een kolos van een stier die aan de andere kant van de wei stond te grazen liep op Dylan af die nu in het midden van de wei liep.

Dylan zag de stier op zich afkomen en verstijfde van angst.

"Godverdomme... Nee!!!" riep hij.

Hij liep terug naar het poortje, ofschoon er een hele hoop agenten en rechercheurs voor stonden. Onder andere Alain Donck en zijn manschappen.

"Heeelp doe die poort open! Doe die poort open alstublieft!" riep hij terwijl hij in paniek met zijn armen zwaaide.

Dan viel hij, slaakte hij een ijselijke kreet.

Hij had zijn voet omgeslagen.

De stier liep op Dylan af en boog zijn kop.

Klaar om Dylan op de horens te steken.

"NEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!" riep de ongelukkige Dylan.

Doodsangst in zijn ogen.

Zijn lot was bezegeld!

De vuurproef 4

Sheila moest mee naar het politiekantoor.

Om een verklaring af te leggen.

Tuurlijk legde ze de bewijzen die ze verzamelde op tafel.

Bewijzen die tegen Dylan Tempels zouden worden gebruikt.

"Dien meug nog vele joaren in 't prisong deurebriengn," dacht ze bij zichzelf.

Maar dan dacht ze aan Kirsten.

Waar is dat meisje eigenlijk mee bezig?

En vooral... Waarom?

Een jongvolwassen vrouw, studente criminologie.

Uit een welgesteld gezin.

Waarom hield ze een criminele marginaal ontsnappen uit de gevangenis.

Hoe kende ze hem?

Ze kon zich niet voorstellen hoe een meisje uit een welgesteld en burgerlijk milieu zich inliet met een losgeslagen crimineeltje uit een gezin van uitkeringstrekkers - zeg maar uitkeringsfraudeurs - die aan de rand van de samenleving leefden.

"Hopelijk doe ze eur eigen nietend an," dacht ze bij zichzelf.

Die gedachte begon alsmaar feller te knagen bij Sheila toen ze ze om twintig na vier in haar pick-up stapte om niet veel later de snelweg op te rijden terwijl AC/DC keihard door de speakers knalde.

Even dacht ze eraan om terug te gaan naar dat bos, naar dat veldweggetje.

Maar ze wist dat Kirsten daar al lang niet meer zou zijn.

Sheila verliet de Brusselse ring en voegde in om af te slaan naar de E40 richting Oostende.

Ze keek op het klokje op het dashboard.

"'t Es vuuve, 't wegrestaurant in Groot Bijgaarden ghoa verzekers wel ol open zien.

E ghoe tasje kaffie, dat zoe me nu wel smaken."

Dan ineens zette ze de radio uit.

"Wat was dadde?

't Was lik e 'boenk',"

Met een nijdige ruk aan het stuur reed Sheila van de invoegstrook naar de rechter rijstrook.

Nu hoorde ze het heel goed.

Een luide bonk die van de laadruimte van haar pick-up leek te komen.

"Wacht ekeje e betje.

'k Peinzen da 'k ol weten wat dat dat es."

Sheila reed de snelwegparking van Groot-Bijgaarden op en stopte vlak bij het restaurant voorbij het pompstation.

Ze stapte uit en opende de laadklep achteraan haar pick-up truck.

Daarin zat Kirsten Rottiers.

Helemaal achter in de laadruimte, opgerold in een bolletje.

Ze hief haar hoofd op en keek Sheila met angstige ogen aan.

"Niet boos zijn," zei Kirsten met een klein angstig stemmetje.

Ze opende het deksel dat de laadruimte bedekte en reikte haar hand naar Kirsten.

"Ghow, komt eruut meid," zei Sheila.

Van zodra Kirsten terug vaste grond onder haar voeten had trok Sheila haar dichter en keek het bange meisje recht in de ogen.

"Ghoat het mokke," zei ze.

"Ca va," zei Kirsten.

"Ik moet wel naar de WC, kan dat?"

"Tuurlijk, ik ga een tasje koffie gaan halen, moet je er ook eentje hebben?"

Kirsten knikte van ja.

Even later stonden Sheila en Kirsten weer buiten, Sheila reikte Kirsten een dampende kop koffie aan.

Kirsten dronk er met kleine slokjes van.

"Bedankt dat je mijn leven hebt gered," zei Kirsten.

"Ik dacht echt... dat."

Kirsten begon te huilen.

"Hoe kon ik zo stom zijn!" snikte ze.

"Om te denken dat die gast echt iets voor me voelde.

En het ergste is..

Ik liet me door hem neuken.

IK LIET GODVERDOMME TOE DAT DIE SMEERLAP ME NEUKTE!"

Kirsten staarde vertwijfeld voor zich uit terwijl ze haar halflege kop koffie vasthield.

"Ik ga je één raad geven Kirsten.

Geef jezelf aan.

Toon dat je spijt hebt."

"Ik heb vooral spijt omdat ik... Mijn ouders heb voorgelogen."

"Kirsten, ik ben detective," zei Sheila.

"Je ouders hebben mij ingehuurd.

Omdat ze zich zorgen maken."

"Kan het me zo inbeelden," zei Kirsten.

"De kledij die ik droeg en zo, is het dat?"

"Kom lot uus vertrekken," zei Sheila.

"Want 't es nog verre."

Terwijl ze verder reden begon Kirsten te vertellen.

"Ik hield al een poosje contact met Dylan.

Eigenlijk vooral in het kader van mijn proefschrift over jeugddelinquentie dat ik vorig academiejaar maakte.

Ik schreef jongens en meisjes aan die ofwel in een gesloten instelling als in een gevangenis zaten. Ik correspondeerde met hen per brief, maar ook telefonisch.

En zocht hen op."

Kirsten zweeg en staarde naar de grond.

"Om één of andere reden klikte het tussen mij en Dylan.

Ik weet niet waarom maar... Er was iets.

Dieje Dylan die kon goed babbelen."

"Ja, doar kun'k mien ol etwat bie voorsteln," mompelde Sheila.

"Weet je, ik had het op dat moment ook moeilijk," zei Kirsten.

"Het was uit met mijn lief en... 

Dylan die troostte me en sprak me moed in.

En ja...

Ik werd verliefd

Ik schreef brieven naar hem en die beantwoordde hij dan.

Zulke schone woorden.

Die jongen heeft best wel een goed taalgevoel.

OK, de DT en syntaxfouten moest ik er wel bijnemen.

Maar het gevoel... Dat zat zo goed.

Zo goed dat ik... Ongestoord bezoek aanvroeg.

Om bij hem te zijn.

Bij het eerste ongestoord bezoek had ik al seks met hem.

En ik schaamde er mij niet eens voor.

ik schaamde er mij gewoon niet voor om mijn lichaam aan hem te schenken.

God, ik dacht echt dat hij van me hield.

Tot die laatste kus, vlak voor hij dat pistool op mijn slaap drukte.

Dacht ik echt dat hij van mij hield...

Fuck!

Waarom?"

Sheila legde haar hand op Kirstens been.

"Meisje toch," zei ze.

"Zo rap zwichten voor een paar mooie woordjes."

"Ik weet het," zei Kirsten terneergeslagen.

"Ik weet het.

Het was gewoon sterker dan mezelf.

Ik voelde me zo hard tot hem aangetrokken.

Mijn medestudenten en kotgenoten hebben me nog gewaarschuwd.

Laat je niet in met die kerel, dat is een veroordeelde verkrachter en geweldpleger.

Maar ja, koppig hé.

Dat ben ik.

Koppig, eigenwijs en doof voor de goede raad van anderen."

"Ik zal je ouders alvast op de hoogte brengen dat je op weg bent naar huis," zei Sheila.

"Ze maken zich heel erg ongerust nu, echt wel Kirsten."

Na een uurtje rijden sloeg Sheila de straat in waar het ouderlijk huis van Kirsten Rottiers stond.

Een fraaie villawijk met brede lanen omzoomd met prachtige bomen waarvan de bladeren roodbruin begonnen te kleuren.

Dan ineens stond er een politiecontrole, vlak bij het ouderlijke huis van Kirsten.

"Verdomme," zij Sheila. "Ik had er nog zo op gedrukt om de politie nog niet op de hoogte te brengen,"

Een agent liep de straat op en deed teken om te stoppen.

Sheila draaide haar raam open en voelde de regendruppels op haar gezicht.

"Goeiedag, mag ik uw identiteitskaart, rijbewijs en papieren van de auto alstublieft. En ook de identiteitskaart van uw passagiers."

Sheila stapte uit.

"Dit was de afspraak niet," zei ze

"Ik had de ouders van Kirsten er zo hard op gedrukt om de politie niet te verwittigen.

Ja ik vond haar achterin mijn pick-up," voegde ze eraan toe.

"Dus... Kirsten is terecht, dat is goed nieuws en wat ons betreft kan ze gerust naar haar ouders toe.

Maar wat u daarnet vermeldde is niet de reden waarom wij hier zijn mevrouw Verdoolaeghe."

"Wat is de reden dan wel?" vroeg Sheila.

"Politiebescherming.

Dylan Tempels is vannacht ontsnapt uit zijn politiecel in Leuven."

"Wablieft?" zei Sheila verwonderd.

"Ja," zei de agent.

"We kregen de opdracht om meteen hierheen te komen, want we gingen ervan uit dat hij op één of andere manier contact zou opzoeken met haar ouders, al dan niet in het gezelschap van Kirsten.

Want Erwin Rottiers is een goed boerende ondernemer en liefhebber van dure sportwagens en laat dat laatste nu net heel aanlokkelijk zijn voor een voortvluchtige delinquent. Op de vlucht in een dure sportwagen met de dochter van een rijke ondernemer als gijzelaar."

"Mag ik even mee met Kirsten naar binnen?" vroeg Sheila.

"Tuurlijk," zei de agent.

Binnen verliep de hereniging van Kirsten met haar ouders heel emotioneel.

Maar ook met de nodige vragen en boosheid.

"Waarom deed je dat toch?

Omgaan met zo'n nozem. Waar zat je met je gedachten?" vroeg haar moeder Marie-Christine Bonheure.

Kirsten betuigde haar diepe spijt en vroeg haar ouders om vergiffenis.

Het spijt me dat ik jullie zo diep heb teleurgesteld en jullie vertrouwen zo hard heb beschaamd," zei Kirsten met gebogen hoofd en stokkende stem.

Marie Christine stond recht en drukte haar dochter tegen de borst.

"Weet dat we ondanks wat er gebeurd is, wij altijd  achter u staan Kirsten," zei ze op zalvende toon.

"Maar we willen dat JIJ je gaat aangeven.

En dat je volledig meewerkt met het onderzoek en alle details vertelt van de ontsnapping."

"Tuurlijk mama... Tuurlijk," zei Kirsten.

"Maar slaap misschien eerst een paar uurtjes.

Na de middag zullen we naar de politie gaan, samen met Meester Haemerlincx onze raadsman."

Dan keerde Marie Christine zich naar Sheila.

"Hoe kunnen wij u ooit bedanken," zei ze.

"Ge hebt niet alleen klaarheid gebracht en onze zorgen, twijfels en vragen weggenomen.

Maar ge hebt onze dochter het leven gered.

Ik mag er niet aan denken dat je net op dat moment niet in de buurt was.

Ik zou dit nooit... Overleeft hebben.

Echt niet Sheila."

Sheila gaf Kirsten en haar ouders een ferme pakkerd en na de belofte om zo snel mogelijk een eindverslag op te sturen nam ze afscheid en reed ze naar huis.

Terzelfdertijd liep Kirsten naar boven, naar haar kamer.

Doodop was ze.

Van de lange uren achterin de laadbak van de pick-up van Sheila, angstig en rillend van de kou.

Maar vooral onder de indruk van dat ene bange moment toen Dylan Tempels een pistool tegen haar slaap hield, klaar om de trekker over te halen.

Kirsten zag de film van haar leven zich voor haar ogen afspelen en bereidde zich voor op het nakende einde.

Dan kwam daar ineens die blonde vrouw uit de struiken die Dylan van haar wegtrok en in bedwang hield.

Waar moest Kirsten heen.

Ze hoorde de politiehelikopter boven haar en zag de auto met daarin Dylans handlangers.

Ze zag maar één uitweg.

kijken of de laadklep van die pick-up die wat verder stond open was.

En zich daarin verbergen.

Opgerold in een bolletje hield ze zich zo stil mogelijk.

Wist niet meer hoe het verder moest.

Tot de laadklep ineens openging.

En ze haar verhaal kon doen.

Kirsten opende de deur van de slaapkamer en knipte het licht aan.

Ineens werd ze vastgegrepen, ze wilde gillen.

Maar diegene die haar vastgreep legde zijn hand op haar mond.

"Ssssjt... Klepke dicht schat." hoorde ze hem zeggen. "Of ik knal je kop eraf.

Maar dan voor echt deze keer."

Ze herkende zijn stem, tot haar grote schrik.

Het was... Dylan Tempels.

De vuurproef 3

Weggedoken tussen twee auto's belde Sheila Morgane op.

"Je moe nu na Leuven komn met mienen auto," zei ze.

"Want 'k ben etwad op 't spoor.

Hoe dat je gho were geraken?

Ghin paniek mokke, doar wordt voorn gezorgd."

Sheila zocht in de lijst van telefoonnummers van haar smartphone.

"Morgantje mokke.

'k Weten daje ghie  heel kieskeurig ziet wat venten betreft.

Mor 'k zien zeker... Dat ghoje ghie nie loaten schieten."

Ze belde een oude vriend op die in Leuven woonde en vroeg of hij het erg zou vinden om iemand naar  huis te brengen.

"Merci wi Rudy, je doe mien e heel groot plezier."

Rudy Vandelsen is een ex-paracommando die nadien een carrièreswitch maakte om u tegen te zeggen. Hij verdiende zijn brood als mannelijke stripper, gigolo en nachtclubuitbater.

Maar hij was bovenal een playboy met een meer dan vlotte babbel.

En een kanjer in bed en groot geschapen.

Het zal  u vast niet verbazen dat Sheila dit niet aan zich liet voorbij gaan.

Sheila ontving een sms'je, Morgane was er.

Ze had Sheila haar Dodge-Ram achter de hoek geparkeerd.

"Gho na de stoasje," zei Sheila.

"Doar wacht de persoon die joan naar huus gho briengn.

Je riedt met e grijze Porsche Panamera, je kan hem nie missen, echt nie!

En 'k hein hem ol e foto van joen deuregestuurd."

Morgane werd weggestuurd, Sheila was weer alleen.

"Nu wordt het serieus," dacht Sheila.

De uren gingen voorbij, het werd donker.

En koud.

De temperatuur daalde in enkele uren tijd heel fel.

Dan kwam Kirsten terug buiten.

Ze stapte in de auto, Sheila maakte dat ze zo snel mogelijk in haar pick-up truck zat.

Ze reed achter Kirsten aan, de jonge vrouw reed in de richting van Leuven Centraal.

Daar sloeg ze rechtsaf een zijstraat in en daarna opnieuw naar rechts.

Om dan met gedoofde lichten tussen twee auto's te gaan staan.

Sheila reed door en deed een paar meter verder hetzelfde.

Ze zag iets wat leek op een rust of verzorgingstehuis en daarachter de muur van de gevangenis.

Dan zag ze drie gedaanten opdoemen en liepen recht naar de BMW.

Sheila startte de motor.

De BMW ging er als een speer vandoor.

"Politie," dacht Sheila.

"Dat moet gemeld worden."

Ze zette haar telefoon in de 'handsfree' en beval via spraakbediening om meteen het alarmnummer te bellen.

Terwijl reed ze al over de ring van Leuven om dan meteen koers te zetten richting snelweg.

Sheila gaf de coördinaten zo correct mogelijk door aan de dispatcher.

De auto raasde met een heuse rotvaart over de snelweg om dan ineens de afrit Bertem te nemen.

Zo raasde de BMW met een ronduit asociale rotvaart door het dorpje Leefdaal om dan richting Neerijse te rijden.

De wegen die de BMW nam werden alsmaar smaller en smaller.

Om dan tenslotte een onverharde bosweg in te slaan.

Daar hield de auto halt, Sheila verborg haar pick-up tussen het groen, stapte uit en probeerde zo onopgemerkt mogelijk tot bij de BMW te komen.

Ze zag Kirsten uitstappen samen met één van de ontsnapten.

Ze verborg zich in de struiken en zag hoe Kirsten uit het kreupelhout een zak haalde.

De jongeman tastte erin en haalde er een heuse Kalashnikov uit.

Hij draaide zich en dat kwam Sheila goed uit, ze kon zijn gezicht zien.

"Dat meen je nie!" zei ze terwijl ze op haar tanden beet om zichzelf te verhinderen om luidop te gaan spreken.

"Dylan Tempels ghodverdomme!!!!"

Dylan haalde nog andere wapens te voorschijn.

Handvuurwapens.

Hij nam één van die wapens en stopte er munitie in.

"Bedankt babe," hoorde ze Dylan zeggen. Waarna hij Kirsten tegen zich aandrukte en haar een ferme tongzoen gaf

"Ghie ghodverdoms krapulewuuf," foeterde Sheila.

"Proficiat meisje, je leven es over nu!

Dwoaze kalle.

Wat zien die joenghe mokken toch in zukke krapuul?"

Dan ineens trok hij bruut aan Kirstens haar en dwong haar op haar knieën.

"Ey zot! Wat doede gij nu?" riep ze ineens.

"Ik heb u niet meer nodig bitch," zei Dylan met een gemene ondertoon in zijn stem.

"Hier stopt het voor u... Sorry."

Hij drukte de revolver tegen haar slaap en hield zijn hand op de trekker.

Hij wilde schieten, maar iets leek hem tegen te houden.

Hij aarzelde.

Maar Sheila aarzelde niet en zonder nadenken sprong ze uit de struiken en greep ze Dylan vast.

Ze trok met een stevige ruk aan de arm waarmee hij de revolver vasthield, er ging een schot af.

Kirsten dook weg in het kreupelhout.

Sheila gooide haar volle gewicht op Dylan en kwakte zijn hand op een boomstronk.

En nog eens.

Tot hij het wapen loste.

Daarna rechtte ze zich, plantte haar voet op zijn rug en duwde het wapen tegen zijn hoofd.

"Eén beweging stik krapuul daje ziet!

Eén beweging!!!

En joen hersens vliegen tot uren in 't roende!"

Dan keek ze naar de andere mannen in de auto.

"En ghiender uutstappen! Heel traaghe!

En ek wiln julder handjes zien!

Julder handjes op 't dak van den otto en julder tote na beneden!

En ghie Dylantje Tempels, rechtestoan!

Heel trage rechtestoan."

Sheila hield de drie ontsnapten stevig onder schot.

Ze hoorde het geronk van een politiehelikopter en haalde haar gsm boven en schakelde de zaklampfunctie in.

Zwaaide naar de helikopter.

Niet veel later reden drie combi's met hun zwaailichten aan de onverharde landweg op. De agenten stapten uit en sloegen Dylan en zijn kornuiten in de boeien.

Dylan spartelde tegen en draaide zich in Sheila's richting.

Spuwde in haar gezicht.

"Fucking teef!" riep hij.

"Ik krijg u nog wel godverdomme!

Die Kalashnikov, die was voor u bedoeld.

Moogt ge gerust weten klotewijf.

Die was bedoeld om u met kogels te doorzeven.

Voor alles wat ge mij en mijn familie hebt aangedaan!"

"Est woar ventje?" zei Sheila grijnzend.

"Toen dien kik nu klacht in tegen joen.

En de heren agenten, zien mien getuughe.

Je meug nog e betje langer brommen... Krapuultje!"

Zonder hem ook nog maar één blik te gunnen liep Sheila terug naar de auto.

"Verdomme," zei Sheila ineens...

"Woar es Kirsten Rottiers?"

De vuurproef 2

Sheila werd wakker en keek Lou aan.

Hij lag op zijn rug en staarde naar het plafond, een traan liep over zijn wangen.

Hij nam Sheila's hand vast en keek haar aan.

"Ghoat het moatje?" vroeg ze.

Hij glimlachte.

"Beter dan ooit liefje," zei hij.

"Dit voelt zo hard als thuiskomen," voegde hij eraan toe.

Hij keek rond.

Over het bed had Sheila een muggengaas gespannen, het had iets weg van een hemelbed.

"Grace'ke had dat ook gedaan met het bed van heur 'marraine' zaliger," zei Lou.

"Die had er echt het handje van weg om van om een op het eerste gezicht banale ruimte iets heel moois en sfeervol te maken.

Maar gij ook zulle.

Ge hebt er echt uw hart en ziel ingestoken meisje."

"Met joen hulpe hé schietje.

Anders was dat nooit gelukt wi."

Lou zweeg terwijl hij haar aankeek.

"Niets zou gelukt zijn zonder uw ambitie.

Zonder uw lef.

Ge moest eens weten hoe hard ik uw lef bewonder Sheila."

Lou zweeg.

Keek weer in het rond.

"Hier in deze kamer hebben 'Grace' en ik zoveel mooie uren doorgebracht.

Samen plannen gemaakt.

Gedroomd en nagedacht over onze toekomst.

Hier hebben we op die vreselijke dag voor het laatst samen... "

Lou's adem stokte.

Sheila legde haar hoofd op zijn borst en wreef zacht over zijn buik.

"Schone momenten beleefd," vulde Sheila aan.

Lou slikte.

"Dat hebde gij heel goe gezegd meiske," zei hij met een brok in de keel.

"'k Kan 't me zo voorstellen," zei Sheila.

"Hoe gelukkig daje hier was."

"Hier in dit huis Sheila.

Vond ik wat er thuis niet was.

Geborgenheid.

Nestwarmte.

Daarom dat dit huis zoveel voor mij betekent Sheila."

Sheila vleide zich tegen Lou aan en streelde zijn lichaam.

"Komt hier weun'n," zei ze ineens.

Lou proestte het uit van het lachen.

"Zotteke," zei hij hoofdschuddend.

"'t Zal lang duren.

De hele dag op elkaars lip zitten.

Ge weet hoe ik daar over denk Sheila.

Ik ben te hard gehecht aan mijn vrijheid. dat weet ge."

"De 'torenkamer' es nog vrie. En de ruimte erboven ook.

Woar dat julder in den tied repeteerden."

"Omdat het geluidsdicht was gemaakt," ging Lou verder.

"Door Rene Maes, de echtgenoot van 'Marraine'.

Om dienst te doen als schuiloord voor verzetslui die door de geheime gang ongemerkt het huis binnenkwamen."

"Ewel.

Plekke genoeg, toch."

Lou dacht na.

Daar had 'Grace' haar eigen kamer toen Marraine nog leefde," zei hij mijmerend.

Later deed het dienst als logeerkamer.

De gasten bleven hier slapen na het repeteren.

Nu ja, we deden ook andere dingen hoor.

Toen we er de uren stripten rook ik opnieuw de wietdampen. Moet niet vragen hoe diep dat overal binnendringt.

Sex, drugs and rock&roll.

Ja dat was het echt.

Voor dat eerste zorgde ons Grace'ke.

Onverzadigbaar als ze was.

Weet ge, de mensen noemden haar 'een hoer' en 'een matras'.

Maar...

Ze deed dat niet alleen uit goesting.

Maar ook omdat ze gewoon in alles zo gul was.

Ze genoot van seks, maar wist dat wij dat ook deden.

En deelde dat genot met ons."

Dan rechtte Lou zich.

"Ik doe het!" zei hij.

"Meen je dadde?" vroeg Sheila.

"Heel zeker.

Ik zet mijn appartement te huur, dat geld is dan mooi meegenomen.

En trek hier in."

Lou keek Sheila aan met een glimlach op zijn lippen en een vastberaden blik.

"Thuiskomen," zei hij.

"Het schoonste gevoel dat er bestaat!"

Diezelfde dag.

Sheila zat aan een tafeltje voor een koffiestandje in een druk station en observeerde de niet aflatende mensenzee.

Met haar scherpe blik hield ze de mensen die af en aan liepen in het oog.

Bekeek op haar smartphone de foto van haar 'target'.

Kirsten Rottiers, 22 jaar.

studeert criminologie aan de universiteit van Leuven.

Maar haar ouders vermoeden dat ze zich met andere dingen inlaat.

Om dat hard te maken schakelden ze de hulp in van SV-Intelligent-Investigations.

Terwijl ze nipte van haar dampende mok espresso en de warme koffie door haar keelgat liet glijden zag ze hoe meerdere mannen ineens hun hoofd draaiden.

Een jonge vrouw liep door de stationshal.

Lang blond krullend haar, levendige blauwe ogen, oneindig lange benen, behoorlijk grote boezem.

Kuiltjes in haar wangen.

Ze droeg een bloesje waarvan ze de twee bovenste knopjes expres liet openstaan en strakke blue jeans waarvan de pijpen waren afgeknipt halverwege haar dijen.

Zichtbaar genietend van de aandacht die ze kreeg van de mannen keek ze een jonge man uitdagend aan terwijl ze haar lichaam naar zijn richting draaide.

Borsten nog meer vooruit steken, haar bovenlip bevochtigen.

"Moet dat ekeje bekiekn," mompelde Sheila hoofdschuddend.

"Ksien schone en 'k wetent van mezelven."

Sheila dronk haar espresso op en stond recht nadat ze gepast geld op de tafel legde en even naar een jonge dienster knikte.

Dan ging ze achter Kirsten aan.

Hoofd rechtop, even haar lange blonde haren in de plooi schudden.

Ook Sheila kreeg op dat moment heel wat aandacht van mannelijke voorbijgangers.

Ach, mag toch wel zeker? Want Sheila is ook wel een mooie brok natuur hoor.

Met vastberaden stap volgde ze Kirsten wiens kontje heen en weer ging op het ritme van elke stap.

Ze zag hoe ze naar de roltrap ging van spoor 5, 'Luik Guillemins' stond er op het bord boven het spoornummer.

Op dat moment liep aan de andere kant een lange magere man haastig de roltrap naar beneden.

Duwde mensen weg en liep schichtig van de ene kant van de roltrap naar de andere, terwijl hij af en toe angstig omkeek.

Dan liep hij op Sheila af en klampte haar aan. Een angstige blik stond in zijn ogen.

"Madame sil vous plait, prendez ça avec," zei hij in gebroken Frans terwijl hij haar hand vastgreep en er iets in duwde.

"C'est quoi monsieur?" vroeg ze.

"Prendez ça avec madame, jij bijhouden.

Mag niet in verkeerde handen vallen madame,"

Weer keek hij naar boven om dan ineens als een haas er vandoor te gaan.

Dan zag ze twee mannen in zwarte maatpakken en met zwarte zonnebrillen op hun neus de roltrap afdalen.

Sheila nam de roltrap naar boven en liep het perron op.

Net voor de conducteur het fluitsignaal gaf zat ze op de trein.

Ze liep door de wagons terwijl de trein zich in beweging zette en zag Kirsten zitten op een bank bij het raam.

Ze had alleen aandacht voor haar smartphone.

Schudde even haar blonde krullen terug op haar plaats.

De trein ging alsmaar sneller, bomen en huizen flitsten voorbij.

Achter Sheila was een man aan het bellen. Hij sprak op een luide toon en tot haar grote ergernis met een heel irritante stem.

Dan merkte Sheila dat ze nog steeds dat 'ding' vast had dat die vreemde kerel haar in haar handen duwde.

Ze opende haar handen en zag een ketting met een soort medaillon.

In dat medaillon waarin vreemde inscripties zaten was een zwarte steen verwerkt

Het leek wel een diamant, maar dan zwart.

Diepzwart.

Met een blauw-groenige schijn in.

"Wat es da voor iets?" vroeg Sheila zich af.

Die inscripties leken wel met een ander soort erts erin verwerkt.

"Woar komt dat uut?" mompelde Sheila terwijl ze geïntrigeerd naar het medaillon keek.

"Mo wacht ekeje.

Dat moeten 'k ekeje tooghen an Professor Fonck.

Ie ghoa wel weten van woar dat komt!"

De trein reed verder.

Sheila keek uit het raam en vergaapte zich aan de mooie landschappen.

Het was zo'n prachtige gouden herfstdag.

De irritante beller was eindelijk gestopt met zijn gesprek.

Nu zette Kirsten haar gsm tegen het oor en begon een telefoongesprek.

"Hey Dylan, ik ben het. Kirsten...

Ghoe schatje, en met u?

Is het niet te hard daar.

Jaaa maar ik mis u ook ze.

Zeg, ik ga zo de huurauto ophalen hé ventje.

Voor de rest alles OK... ?

Ah da's goed.

Ey tot dan hé, love you muah!"

Sheila ging discreet wat dichter bij het gangpad zitten.

"Wat moet e studente criminologie met een huurwagen?" vroeg ze zich af.

Wanneer de trein stopte in het station van Leuven stapte Sheila af en volgde ze Kirsten die een taxi nam die meteen wegscheurde.

Sheila stapte in een andere taxi en duwde de bestuurder een paar bankbiljetten in de hand.

"Ik wil weten waar die taxi die daar rijdt heengaat," zei ze.

De chauffeur, een zwaarlijvige Pakistaan keek haar wantrouwig aan met zijn bloeddoorlopen ogen.

"Die chauffeur, azo e roaren," dacht Sheila bij zichzelf.

Maar de man deed meteen wat Sheila hem opdroeg en reed discreet achter de andere taxi aan die Kirsten naar een autoverhuurbedrijf even voorbij Leuven bracht.

De taxi stopte en Kirsten liep meteen het kantoor binnen.

"Lot je meter mo lope wi," zei Sheila terwijl ze wegdook en snel foto's nam van Kirsten die het kantoorgebouw van het autoverhuurbedrijf binnenstapte.

"Are you detective?" vroeg de man in slecht Engels.

"Wat een opmerkingsgave," dacht Sheila bij zichzelf.

"Yes and i'm trying to do my job, so shut the hell up please," beet ze hem toe terwijl ze hem nog twee briefjes van tien euro toestopte.

Even later reed Kirsten het bedrijf uit met een BMW X5. Weer nam Sheila foto's.

"Wat ghoje ghie doarmee doen meid?" vroeg Sheila zich af.

Dan ging ze rechtzitten: "Follow! Follow!" riep ze.

Ze zag dat de man snel zijn broek dichtritste voor hij gas gaf en achter de BMW aan reed.

"Ah ghie kieszak," dacht ze bij zichzelf.

Kirsten reed naar het centrum van Leuven en parkeerde de auto in een smalle straat met huizen die blijkbaar waren ingericht om er studentenkoten te verhuren.

Kirsten stapte uit en liep de straat een eindje door waar ze haar sleutel in de deur van een woning stak.

Hier had ze vast haar kot.

Sheila betaalde het verschuldigde bedrag en stapte uit.

"Merci," zei ze.

"Oh nog iets. Openbare zedenschennis staat in het strafwetboek.

Nog een prettige dag verder."

De vuurproef.

Het was midden in de nacht.

Alles was donker.

Alles wat stil.

Behalve in één van de kamers van het prachtige oude herenhuis in de Baljuwstraat dat sinds kort de naar Villa Gracienne draagt.

In de kamer laaide de passie hoog op.

Twee mensen vervlochten tot één geheel.

Hun lichamen en harten werden één.

Sheila is weer verenigd met Lou.

Haar soulmate.

Haar grote liefde.

Ze liet hem toe in de intiemste deel van haar lichaam.

Nog maar eens.

Ze kon er maar niet genoeg van krijgen.

Ze kon er gewoon niet genoeg van krijgen om met hem te vrijen.

Om hem diep in haar te voelen.

Ze sloot haar ogen en voelde hoe hij haar ritmisch penetreerde.

"Ooooh schietje," kreunde ze zacht.

"Ghef het an mien schietje

Ol je passie.

Ol je ghoeste.

Ghef het an mien schatje!"

Lou stootte alsmaar harder en harder.

"Zalige vrouw," fluisterde hij in haar oor.

"Gij zijt zo'n zalige vrouw Sheila.

Da 'k u godverdomme nooit los laat meiske!" zei hij terwijl hij haar stevig beetpakte en recht in de ogen keek.

Sheila's handen gleden over zijn kaalgeschoren hoofd terwijl hij haar aankeek.

"Es 't woar moatje?" vroeg ze met een snik in haar stem.

"Wil je me noois mé kwiet?"

"Nee meiske.

Ik laat u nooit, nooit, nooit meer los.

Van mijn leven niet!

Ik was moe Sheila.

Moe van de reis.

Moe van die sleur.

Al die optredens, al dat reizen van hot naar her.

Ik was moe meiske, echt waar.

Wat ik het liefst wilde was slapen.

Uren en als het even kon, dagen aan een stuk.

Maar ik ben nog altijd klaarwakker.

En ik geniet met volle teugen.

Van u meiske...

VAN U GODVERDOMME!!"

Sheila kuste Lou terwijl de tranen van pure ontroering over haar wangen liepen.

Ze kuste hem met gesloten ogen en voelde haar hart opvlammen als ze zijn strelende handen over haar lichaam voelde.

Zijn handen die haar borsten en buik streelden terwijl hij opnieuw begon te penetreren.

"Jaaaaaah, oooh jaaaah," kreunde Sheila terwijl ze haar hoofd achterover sloeg, met volle teugen genietend van dit heerlijke moment.

Van deze heerlijke nacht.

Ze trok haar benen op zodat ze hem nog beter voelde diep in haar lichaam.

Dit was zo immens, zo onwezenlijk en zo onaards.

Lou.

Haar soulmate.

Met wie ze zo vaak lange en diepe gesprekken voerde aan de toog of aan een tafeltje in de Dinky Toys.

Met wie ze een passie deelde voor ruige harde rockmuziek, cultfilms en boeken.

Wiens humor ze zo hard kon smaken en wiens ergernissen ze deelde.

Zij bood hem een troostende schouder in moeilijke momenten. Vooral wanneer die diepe pijn in zijn hart hem weer parten speelde. 

Die diepe rauwe pijn die hij voelde sinds zijn zielsmaatje en zijn grote liefde Gracienne Dewilde op een mooie zomerdag uit haar grote vriendenkring werd weggerukt.

Sheila troostte hem, sprak hem moed in.

Maar vooral... Ze luisterde.

Hij... deed haar hart zo heftig opvlammen.

Vooral tijdens het verbouwen van het huis waar ze samen hun schouders hebben onder gezet groeiden Sheila en Lou dichter en dichter naar elkaar toe.

Haar hart schreeuwde om liefde.

Zijn liefde.

Maar omdat hij de dood van Gracienne geen plaats kon geven lukte het hem niet om zijn hart aan een andere vrouw te schenken. En dat maakte dat hij de boot afhield.

Maar Sheila gaf zich niet gewonnen.

Ze zou koste wat het kost zijn hart winnen en hem zo ver krijgen dat hij toch overstag zou gaan en de liefde een kans zou geven.

In Spanje brak het ijs en steeg Sheila nog meer in zijn achting toen hij Manuel en zijn geliefde Jessica terug samenbracht.

Sheila en Lou vonden elkaar op een zwoele Spaanse nacht en met veel goesting schonk ze hem haar lichaam, haar liefde en haar passie.

Maar de plicht riep en Lou trok verder op tournee. Maar het strakke schema begon hem parten te spelen.

En hij verlangde naar zijn leventje thuis.

En naar Sheila.

Die hem een warm onthaal bezorgde.

Alleen had hij het bordje aan de voorkant van het prachtige huis waar zijn geliefde Gracienne samen met haar 'marraine' woonde en dat naar hen beide was genoemd...

Nog niet gezien!

's Anderendaags.

Enkele gevangenen stonden elk op een loopband in de fitnesszaal.

Twee van hen waren oude bekenden.

De ene is Olivier Beauregard die we nog kennen uit 'Verbouwen in vertrouwen'.

De man die aan het hoofd stond van een bende die bouwdiefstallen pleegde en die samen met Dylan Tempels het neefje van Francis Pelckmans een plan aan het uitbroeden was om Francis Pelckmans te helpen ontsnappen.

De andere man... Was Francis Pelckmans zelf.

Die in de gevangenis wachtte op zijn proces.

Waar hij zich samen met zijn trawanten alsnog zou moeten verantwoorden voor wat zij de jonge Sandra Musschaert hebben aangedaan.

Dat proces zou binnen enkele weken plaatsvinden.

En was al een poosje een dankbaar onderwerp voor de media.

"Er komt helemaal geen proces," zei Francis terwijl hij zijn loopband versnelde.

"Als alles volgens plan verloopt tenminste.

Dat gesprek met die 'advocaat' gisteren was zeer vruchtbaar.

En ik zie die deal helemaal zitten.

Ik kijk er echt naar uit om weer in de jungle te zijn.

Om weer de wapens op te nemen."

"Je ziet het zitten," zei Olivier.

"Dat zal nog niet zijn.

Van waar ken je die kerel eigenlijk?"

"Van toen ik nog voor de 'Valckeneers' werkte.

Hij was daar een grote klant.

En de baas van dat bureau waar hij voor werkt nog veel meer.

Die gast is 'ne speciale' Francis. Dat kan ik u wel zeggen.

Cette un mec avec connections.

Grand connections.

Het feit dat ze u erbij willen Francis. Wil zeggen dat uw kwaliteiten als militair en als huurling door hen zeer hoog worden ingeschat.

Echt wel copain.

Gij, Malcolm McCallister, Dieudonné M'kassa en zijn broer Anatole.

Wat dat die gasten van plan zijn dat weet ik niet."

"Ik ook niet.

Maar alles is beter dan hier vast te zitten."

Nadat de sessie op de loopband was afgelopen zetten beide mannen zich neer op een 'Zweedse bank'.

"Waarom laat ge Dylan niet mee doen?" vroeg Olivier ineens.

"Dit is werk voor echte venten Ollie, niet voor snotneuzen," zei Francis kortaf.

"Komaan Francis," zei Olivier.

"Het was wel hij die mij opzocht met het plan om u uit die instelling te helpen ontsnappen hé."

"Omdat ik hem hiertoe opdroeg ja," zei Francis.

"Komaan ziet dat ventje nu eens bezig.

Denkt dat hij nen echte vent is omdat hij met gewichtjes sleurt en omdat hem zijn lijf volgeklad heeft met tatoeages. De lummel!

Als hem en zijn maatjes bezig zie dan weet ik dat het afschaffen van de legerdienst geen fout of dramatische beslissing was.

Maar een smerig complot.

Om ons volk te 'ontmannen'.

Zie hem doen.

Zie hem denken dat hij stoer is.

Laat hem eens op een koude winternacht postvatten in een gracht met zijn benen in het onderkoelde water en het ventje roept om zijn moeder.

Nee Ollie, die snotaap doet NIET MEE!"

"Francis, je bent onredelijk.

Hij had er alles voor over om u te helpen ontsnappen.

Had de leiding over een bende jongens die bouwmaterialen ontvreemden en kregen zo geld bij elkaar voor de nodige wapens en voor een vluchtauto.

Het plan heeft hij mee bedacht.

Het plan om u te helpen ontsnappen."

"En is het gelukt?" vroeg Francis.

"Nee hé.

Ik zit verdomme in een echte gevangenis nu.

In het leven telt er maar één ding Ollie.

Het resultaat!

Mietje Dylan slaagde er niet in om mij te ontsnappen uit een psychiatrische instelling waar de bewaking vooral intern is in tegenstelling tot een echte gevangenis.

En gij wilt dat erbij.

Ge vangt man, echt."

De enige reden waarom dat plan mislukt is, is omdat dat manwijf roet in de eten kwam gooien.

Dat manwijf dat de oorzaak was van mijn ontslag bij de para's.

Die uw zus de dood injoeg en er tot twee keer toe voor zorgde dat Dylan werd gearresteerd.

God weet dat hij dat wijf met plezier een kogel door de kop wil jagen."

Francis keek Olivier met een ijzige blik aan.

"Ollie man, gij brengt mij op een idee weet ge dat.

Een pracht van een idee zelfs.

Maar dan moet ons plan wel behoorlijk wijzigen."

"Hoe dan?" vroeg Olivier.

"Dylan moet hier buiten geraken.

Hij mag twee handlangers kiezen.

Ik zorg met plezier voor de nodige wapens, vluchtauto, alles.

Als hij erin slaagt...

Om die Sheila Verdoolaeghe van kant te maken.

Mag hij meedoen.

Dit wordt zijn... VUURPROEF!"