Bloggen in tijden van corona deel 36: Licht in donkere dagen.

Dag lieve mensen.
De donkerste en somberste dagen van het jaar breken weer aan.
En helaas zullen ze dit jaar nog donkerder en nog somberder zijn dan anders.
Ik hoef u vast niet te vertellen waarom.
Grauwe sombere dagen, lange donkere nachten.
Regen, gemiezer, wind en almaar koudere dagen.
Net nu worden we weer veroordeeld tot het eenzaam thuis zitten.
Zonder bezoek te kunnen ontvangen.
Zonder de mogelijkheid om vrienden uit te nodigen.
En zoals het er nu naar uit ziet zullen we zo het jaar eindigen.
Heb je een partner of een gezin.
Mensen.
Prijs je gelukkig.
Heb je dan zoals ik het geluk om te kunnen genieten van trippelende hondenpootjes.
Of komt er een lieve poes af en toe kopjes geven. Is er een kooitje met daarin een kanarie die gezellig zit te fluiten. Of zit er een dwergkonijn gezellig te knagen in zijn hokje.
Dan ben je toch echt wel de koning te rijk.
Net zoals ik me de koning te rijk voel met het gezelschap van mijn lieve keeshondjes die af en toe om een knuffel komen schooien of die met het balletje willen spelen terwijl ik hier met de laptop op schoot zit te schrijven.
Ja, dan wil ik haar van me afduwen en zeggen 'Cecieleke, nu niet! Baasje is bezig!'
Maar dan denk ik... Miguel, doe dat niet.
Prijs je gelukkig dat die kleine lieverd je aandacht WIL schenken.
Weet je?
Soms is 'je gelukkig prijzen'. Of gewoon tevreden zijn gewoon het beste tegengif voor al dat drammerige en opjagende gedoe elke dag opnieuw.
Dat drammerige gedoe dat ons onrustig maakt
Want dat doet het.
Ja echt wel.

Want ontevredenheid komt voort uit onrust.
Die onrust in ons hart.
Die voortkomt uit al die boodschappen die ons elke dag opnieuw in onze strot gedramd worden.
Op radio, TV, sociale media.
Al die boodschappen die vaak elkaar tegenspreken.
Die zo vluchtig en oppervlakkig zijn.
Op het nietszeggende af.
Hebben jullie daar soms ook niet schoon genoeg van?
Al die meningen en 'meninkjes' elke dag opnieuw.
Van al die mensen die men laat opdraven of zelfs gewoon van de straat plukt om hen even 'hun gedacht' te laten zeggen.
Al die mensen die te pas en te onpas komen zeggen hoe zwaar die maatregelen hen wel treffen.
Omdat ze inkomsten derven.
Omdat ze niet op vakantie kunnen gaan.
Omdat ze geen opvang hebben voor hun kinderen in deze verlengde herfstvakantie.
Al die meningen en opinies die ervoor hebben gezorgd dat we de harde realiteit uit het oog verloren.
Die harde realiteit die we nu keihard in ons gezicht krijgen.
Omdat we de essentie uit het oog verloren.

Het was een leuke zomer, nietwaar lieve mensen?
De hele zomer lang hebben we ons geamuseerd met en in onze bubbel.
Barbecueën, aperitieven in den hof, gezellig naar een vakantiehuisje aan zee of in de Ardennen, of naar een 'gite' in Zuid-Frankrijk.
Vrienden treffen op een terrasje, gezellig blijven hangen in één of andere beachbar.
Het kon niet op.
Het was gezellig.
En die gezelligheid smaakte naar meer, meer, meer, meer!
Maar het kan niet meer.
Want kijk, waar zijn we nu?
Terug in ons kot.
Terug in lockdown.
In onszelf foeterend op alles en iedereen.
Iedereen de schuld gevend, behalve onszelf.
Want we lieten ons toch zo graag meedrijven in die gezelligheid.
Alle mooie woorden over solidariteit met de zorg die we uitspraken voor of na het handjes klappen om acht uur.
Waren ineens vergeten.
We deden alsof het virus niet meer bestond.
Maar het bestaat nog.
En nu is het terug.
En het plaatst ons voor voldongen feiten.
We zijn te lichtzinnig geweest.
We wilden zo graag terug op reis.
We wilden zo graag terug genieten van zon, mooi weer, gezellig samenzijn.
Waarom?
Omdat we er ook zo keihard werden toe verleid.
Door al die boodschappen op oude en nieuwe media.
De horeca moest en zou opnieuw open gaan, want de café en restaurantuitbaters hebben veel verlies geleden.
De toeristische sector moest een kans krijgen, want ook daar zijn er klappen gevallen.
En ook de cultuursector snakte naar een uitzicht.
Want ook daar deelden ze in de klappen.
Maar zeg eens eerlijk.
Wie deelde er niet in de klappen.
Wie heeft er GEEN verlies geleden dit jaar?
Wie vreest er niet voor zijn baan, of het voortbestaan van zijn eigen zaak?
Zeg me dat eens voor je gaat zeggen 'wij moeten sluiten en die mag wel openblijven'.

Ik wil maar zeggen.
Ik ben dat soort berichtgeving gewoon moe.
Ik ben het moe om weer iemand te zien in het journaal die alleen spreekt voor zijn eigen winkel of sector alsof hij de enige is die te lijden heeft onder heel deze crisis.
Alsof het een wedloop is. Wie heeft er het meest te lijden onder de coronacrisis?
Zal ik eens het enige juiste antwoord geven?
-Zij die overleden zijn.
-Zij die blijvende gevolgen overhielden aan corona
-Zij die een geliefde verloren.
-Zij wiens huwelijk stuk ging of die te maken kregen met familiaal geweld omdat hun partner of huisgenoot het niet meer aankon.
Dat is toch veel erger dan eender welk verlies van materiele aard.
Materiele zaken zijn vervangbaar.
Mensen niet!
Ik zou hier uren over kunnen doorbomen, en ik moet eerlijk bekennen dat ik al schrijvende heel wat stukken tekst heb geschrapt en opnieuw geschreven.
Omdat ik mezelf 'te prekering' vond.
En het wordt laat, morgen moet ik er weer vroeg uit.

Maar dan hef ik mijn hoofd op en kijk ik naar de kaarsjes die branden.
Kaarsjes.
Licht.
Licht in donkere dagen.
Ik hoorde dat veel gemeenten dit jaar geen kerstverlichting zouden laten branden.
Het zou de tijd en het geld niet waard zijn, aangezien er een lockdown is en een avondklok.
Sorry, maar dat echt wel grote onzin!
Ja dat is het.
ONZIN!
Net nu in deze donkere dagen hebben we nood aan licht.
Ik zou zelfs zeggen... MEER DAN OOIT!
En kom niet af met: 'Ja maar dat verspilt teveel energie, en da's niet goed voor het klimaat en blablabla'.
Er is tegenwoordig verlichting op de markt die zeer energiezuinig en toch sfeervol is.
Nu meer dan ooit hebben we nood aan stilte en ingetogenheid.
Maar ook aan hoop.
Licht is een symbool van hoop.
Het licht aan het einde van de tunnel.
Licht van een brandende kaars.
Lichtjes in een kerstboom.
Feeërieke verlichting die over de uitgestorven straten schijnt en die voor de mens die in de late avonduren nog eens met zijn hondje gaat wandelen of voor de eenzame ziel die even het gordijn opzij trekt heel even een goed gevoel geeft.
En die nog feeërieker is als het zo eens (als dat toch maar eens zou kunnen) zou gaan sneeuwen!
En dan een rustig muziekje opzetten.
Kersmuziek.
Dat kan.
Maar moet niet.
Een rustig stukje klassiek.
Of jazz.
Kleinkunst misschien.
Iets instrumentaal.
Zolang het maar niet de troep is die je elke dag opnieuw op ons overaanbod aan commerciële radiozenders hoort.
Kaarsjes, licht, muziek en dat diepe ingetogen gevoel.
Een kopje thee of warme chocomelk.
En even niet denken aan 'corona'.
Ik zou zeggen doen.
Voor jezelf.
Voor de mensen om je heen.
Doen.
Gewoon.
TV uit, muziek aan.
Maak het duister, alleen wat kaarsjes of een klein lampje.
En fuck de wereld.
Een goed boek erbij.
Een kruiswoordpuzzel, beetje hersengymnastiek, altijd goed.
Of bel iemand op die nauw aan je hart ligt.
Lucht je hart.
Schrijf je gedachten neer.
Zoals ik nu doe.
Voor jullie.

Liefs.
Miguel.

Bloggen in tijden van corona, deel 35: Coronamoeheid

Dag lieve mensen.
Kunt u er nog aan uit?
Al die nieuwe maatregelen.
Die kakafonie van maatregelen.
Die elkaar overlappen.
Maar die men vooral neemt om het onvermijdelijke uit te stellen.
Men weigert het 'L-woord' uit te spreken.
Daar rust een vloek op.
Men denkt er goed aan te doen om de economie zoveel mogelijk te sparen.
Blijf maar werken, blijf maar consumeren, blijf u maar amuseren.
Uw gezondheid interesseert ons niet, zolang u ons maar geld opbrengt.

Ja sorry, maar dit is echt wel het beeld dat ik heb van onze beleidsmakers.
Of moet ik zeggen slippendragers?
Slippendragers van het grootkapitaal en het consumentisme.
Slippendragers van de neoliberale 'alles moet opbrengen' doctrine.
En dat zijn niet de alleen de overheid.
Maar nog veel meer de media en bepaalde opiniemakers die niets liever willen dat alles bij het oude blijft en die zelfs halsstarrig ontkennen dat er een pandemie is.
Nee ik ga me niet moeien in die polemiek over gemanipuleerde cijfers en allerlei zaken die zouden verzwegen worden.
Daar heb ik deze blog niet voor in het leven geroepen.
Maar ik vind het erg dat men de ernst van deze pandemie blijft onderschatten.
Dat men economisch verlies als erger beschouwd dan het verlies aan MENSENLEVENS!
Dat mensen louter en alleen om een punt te maken, ineens wel aandacht hebben voor zaken als werkloosheid, armoede, depressie, zelfmoord, partnergeweld en kindermishandeling.
Alsof die er voor de pandemie niet waren.
Alsof het erger is om nu werkloos te zijn dan 'voor de corona'.
Alsof het ineens wel erg is om niet op vakantie te kunnen gaan.
Nu kunnen mensen niet op vakantie gaan omwille van 'de corona'
Voordien omdat ze er het geld niet voor hadden.
Toen was je nog een loser omdat je niet op vakantie kon gaan.
Nu zouden we compassie moeten hebben met die mensen die eens één jaartje.
EEN JAARTJE!!!
Niet zouden kunnen op vakantie gaan.

Wat ik zeggen wil.
Men heeft een hele zomer lang gedrukt op het in stand houden en laten heropleven van sectoren waarvan veel mensen (ook ik) blij zijn dat ze er zijn.
Maar waarvan je in het licht van wat er nu allemaal gebeurt toch wel kan zeggen dat die toch niet van zo'n groot belang zijn.
En dit zeg ik met gevaar voor lijf en leden en voor reputatieschade.
Want mensen zijn terecht gehecht aan cultuur, aan de horecasector, aan amusement, pretparken, feesten, optredens en dergelijke.
Maar vergeef me dat ik mij nu veel meer zorgen maak over dingen die er nu echt wel toe doen.
Gezondheidszorg bijvoorbeeld.
Wat met de mensen die zorg nodig hebben voor aandoeningen die niet corona gerelateerd zijn.
Wat met mensen die in behandeling zijn voor kanker, hart en vaatziekten, diabetes.
Maar ook voor rugletsels of andere aandoeningen die gerelateerd zijn aan zware en monotone arbeid.
Waar - en dat weet ik uit eerste hand - heel veel mensen uit de zorgsector bij zijn.
Mensen die de hele dag zware en amper meewerkende lichamen moeten tillen.
Elke dag opnieuw.
Tot hun rug, schouders of knieën het begeven.

Lieve mensen.
Ik hoor het zo vaak.
Mensen zijn 'coronamoe'.
Omdat ze niet op vakantie kunnen.
Omdat ze geen optredens kunnen bijwonen.
Omdat ze niet op café kunnen gaan, of kunnen uit gaan eten.
Omdat ze geen blijf weten met hun kinderen met deze verlengde Allerheiligenvakantie.
Omdat ze gedwongen worden tot telewerken met een heel nest 'klein joenk' om hen heen.

Welja.
Ik ben ook coronamoe!
Ik ben het moe dat mijn grote liefde zo lang moet wachten op een consultatie in de pijnkliniek die maar uitblijft omdat ze de achterstand van de eerste 'lockdown' nog moeten wegwerken.
Ik ben het moe dat door corona het nog moeilijker is om een dokter te pakken te krijgen.
Ik ben het moe dat zorgtaken worden uitgesteld enkel en alleen omwille van een escalatie veroorzaakt door STOMPZINNIGE LEEGHOOFDEN die alleen maar aan zichzelf en hun eigen pleziertjes dachten en nog steeds denken.
Ik ben het moe van me druk te maken in beelden van uitgelaten studenten die blijkbaar met van alles bezig zijn behalve met studeren!
En wat is dat studeren?
Je hoofd vol kennis stompen in een van alle geluid afgeschermde ruimte, zittend aan een bureau met een dik boek voor je neus.
Uren aan een stuk.
In stilte als het even kan!
Moest ik een zoon hebben die denkt dat het veroorloofd is om in deze tijden waarin voor mensen die in de zorg werken het water aan de lippen staat, te feesten en te 'ad-fundummen' alsof er niets anders bestaat in de wereld.
Dat zei ik: "Kom manneke, ga maar werken! 's morgens om vijf uur uw nest uit en in een woonzorgcentrum of supermarkt uwe nestel afdraaien tot laat in de avond. Ge zijt er godverdomme niet te schoon voor!"
We hebben nu geen nood aan tot in ''t kot van de nacht fuivende nihilisten strevend naar een geneeskunde, recht of pol&soc diploma met een sjerp rond hun vadsige lijf
Nee echt niet!

Weet je waar we nood aan hebben?
Aan mensen met realiteitszin.
Mensen die nu, meer dan ooit. Het volgende beseffen!
HET GAAT NIET OM U!!!
Het gaat niet om uw misgelopen vakantie of het optreden van uw favoriete artiest dat niet kan doorgaan.
Het gaat niet om uw 'bubbelfeestjes' of 'lockdown-party's'.
Het gaat niet om uw meelijwekkende klaagzang in elke krant en in elk journaal omdat uw sector naar uw goesting net iets te hard wordt geviseerd door de opgelegde veiligheidsmaatregelen.
Het gaat niet om uw praktische probleempjes die misschien voor u heel even onoverkomelijk zijn, maar toch weinig meer dan 'kleine praktische probleempjes'.

Nee!!!
Het gaat om ons allen.
Het gaat om...
WAT KAN IK DOEN OM DEZE CURVE OMLAAG TE KRIJGEN?
Daar moeten we met zijn allen aan werken.
Hoe sneller de curve omlaag blijft hoe beter dit is voor ons allen.
Hoe beter we erin slagen om deze curve laag TE HOUDEN!
Hoe minder redenen er zijn voor de overheid om beperkingen op te leggen.
Deze crisis stelt ons op de proef.
Ze stelt vooral de manier waarop wij in het leven staan op de proef.
Wij westerlingen, wij zin individualisten.
We zijn zo sterk gehecht aan onze vrijheid.
Aan ons comfort en onze luxe.
We zijn heel wat zaken vanzelfsprekend gaan vinden.
Misschien zelfs te vanzelfsprekend.
Op zodanige manier dat we zaken die ooit luxe waren als een 'verworven recht' zijn gaan zien.
Er wordt ons even gevraagd om een stap terug te zetten.
Om even wat rustig aan te doen en iets soberder te gaan leven.
En we doen alsof ons een arm en een been wordt uitgerukt.
Komaan mensen!
Waar zijn we mee bezig?
Als we elk van ons en iedereen blijft over zijn eigen penibele situatie en zijn verloren inkomsten blijft jammeren.
Dan gaan we er echt niet geraken hoor.

Face it!
Iedereen ziet af!
Iedereen heeft te lijden onder deze crisis.
Zowel de restaurantuitbater als de bloemist, de zorgkundige als de afwasser, de barman als de kassierster.
Alleen door solidair te zijn en er te zijn voor DE ANDER!
Kunnen we ergens geraken.
En alsjeblieft!
Laat je de kop niet zotmaken door de media met zijn drang naar 'scoops', zijn schreeuwerige titels en holle artikels.
Maar praat met de mensen en vraag hen persoonlijk hoe het echt zit.
Ze zullen nog zo blij zijn dat er eens iemand met oprechte bedoelingen vraagt hoe het met hen is.

Liefs.
Miguel.

Bloggen in tijden van corona deel 34: Een tweede golf... Van maatregelen.

Dag lieve mensen.
Nieuwe maatregelen inzake corona.
Harde maatregelen.
Maatregelen die bij veel mensen wrevel zullen opwekken.
De horeca opnieuw dicht.
Voor de tweede maal dit jaar gaan alle restaurants en café's dicht.
Op bevel van de regering.
Dicht.

België.
Land van levensgenieters, 'Lamme-Goedzakken', 'Bourgondiërs', bon-vivants.
Ziet met lede ogen aan hoe de plaatsen waar wij Belgen het liefst vertoeven - als het even kan in gezelschap van familie en goede vrienden - gewoon gesloten blijven.
Voortaan drinken we onze heerlijke artisanale biertjes gewoon thuis.
In onze 'bubbel'.
In Nieuwpoort wordt de mondmaskerplicht uitgebreid en moeten we weer in open lucht met dat ding op onze mond rondlopen.
Niet meer op het hele grondgebied zoals dat afgelopen zomer gebeurde.
Maar wel in de drukke centrumstraten.
Er is verzet tegen deze maatregelen.
Vooral dan op sociale media roert er het één en ander.
Pagina's en websites gemaakt door mensen die zich tegen de coronamaatregelen verzetten en die beweren dat ze onderdeel zijn van een groot complot tegen onze vrijheden en zelfs tegen ons mensen in het algemeen, schieten als paddenstoelen uit de grond.
Wat vooral opvalt bij nogal wat van deze pagina's, websites en dergelijke is niet alleen dat ze van de daken schreeuwen dat er een groot complot gaande is dat door de media wordt geheim gehouden en waar volgens hen zelfs artsen en academici zich tegen verzetten.
Wat weinig meer is dan profileringsdrang van middelmatige academici en dissidente artsen die zichzelf in de belangstelling willen werken. Goed voorbeeld, de Limburgse esthetische chirurg (ik weiger hem een plastisch chirurg te noemen en daar kom ik later op terug) Jeff Brulberghs... Oh pardon ik bedoel Hoeyberghs.
De verwaande misogyne snoeshaan die op een bijéénkomst van Vlaams Nationalistische fils-a-papa studentjes stond te wauwelen dat de oorzaak van alle miserie in onze maatschappij de vrouwen zijn die 'hun benen niet willen opendoen'.
Noemt zichzelf 'plastisch chirurg', maar eigenlijk doet hij weinig meer dan esthetische ingrepen.
En dat is maar goed ook.
Ik mag er niet aan denken om met derdegraads brandwonden of met een aangeboren gezichtsafwijking op zijn operatietafel te belanden.

Dit gezegd zijnde.
Veel van die conspiracy nutters zijn vaak fan van de 'natuurlijke geneeswijzen' of ze zijn er zelf mee bezig.
Of zijn gewoon luitjes die vinden dat alles wat uit de natuur beter is dan producten uit de Farmaceutische industrie.
Wat nonsens en onzin is.
Want een beet van een giftige spin is ook 'natuurlijk'.
Net zoals giftige of hallucinogene paddenstoelen of de giftige dampen die uit een beerput walmen.
Dus stop alstublieft met dat gezeik van 'natuurlijk is beter'.
En zwijg over homeopathie want dat is nog grotere onzin.
De meeste dokters doen goed hun best om hun patiënten zo goed mogelijk te verzorgen en wetenschappers doen alles wat in hun mars ligt om ongeneeslijke ziektes zoals kanker of hardnekkig woekerende virussen als corona te bestrijden.
En deze mensen verdienen ons respect en op z'n minst ONS VERTROUWEN!

Vergeef mij geen hoge pet op te hebben van die conspiracy schreeuwers.
U noemt mij een 'schaap'?
Doe maar.
In bovenstaande tekening ziet u wat dit 'schaap' van u en uw volslagen debiele theorieën vindt.
En in mijn ogen zijn jullie de angstzaaiers.
Want jullie doen mensen twijfelen over maatregelen die genomen worden met de volksgezondheid in gedachten.
Dat niet alle maatregelen even doordacht zijn en dat het beleid soms zeer nalatig was en er zware fouten werden gemaakt. Denk maar aan de mondmasker vaudeville en het geklungel rond de test tracings.
Dat je dat aanklaagt, is uw volste democratische recht.
Maar mijn sympathie heb je niet als je meehuilt met de conspiracy wolven in het bos.
Ze zijn niet alleen anti-overheid, maar ook tegenstanders van de sociale welvaarstaat.
En wat zij verstaan onder 'vrijheid' is gewoon een wereld waarin het 'elk voor zichzelf'' is en waarin elke vorm van welvaartsverdeling in de kiem wordt gesmoord.
Vaak zijn de agitatoren van de anti-coronamaatregelbeweging zeer rechtse lieden die er een zeer eng wereldbeeld op nahouden.
En Jeffke Brulberghs is op dat vlak nog een 'koorknaapje'.

Wat we nu moeten doen is ons sterk houden en ons afvragen wat wij kunnen doen om de opmars van dat smerige virus te stuiten.
Hoe rapper die curve naar beneden gaat, hoe rapper we die maatregelen die ook ik ronduit vervelend vind, kunnen versoepelen.
En we opnieuw kunnen samenkomen.
En alstublieft!
Laat ons dan ook echt samenkomen.
Laat ons onze café's, tea-rooms, bistro's en restaurants koesteren.
Laat ons onze eetcultuur en cafécultuur koesteren.
Laat ons de sociale welvaartstaat koesteren.
Laat ons datgene koesteren wat mensen samen brengt en wat ons welvaart, welzijn, gezondheid en voorspoed brengt.

Liefs.
Miguel.

De natuur in beeld: Mooie plekjes dicht bij huis.

Dag lieve mensen.
De herfst is zichtbaar en voelbaar.
Voelbaar wanneer we buitenkomen en het is op dat moment goed aan het regenen.
En zichtbaar zoals de herfst alleen maar zichtbaar kan zijn.
Met zijn prachtige kleuren en diepe okertinten.
De bomen die hun bladeren laten meedrijven met de opstekende wind.
Het gras bedekt onder een dikke laag bladeren en de nevelslierten die het invallende ochtendlicht in mysterie bedekt.

U weet het, ik ga elke dag wandelen met onze lieve keesjes.
De ene keer 's ochtends, de andere keer 's avonds. Dat hangt er van af welke dienst ik heb die dag.
En als ik niet moet werken dan ga ik gewoon twee keer wandelen.
Dat is gezond, zowel voor mij als voor hen.
En het helpt me om elke dag mijn tienduizend stappen te zetten.
Ja die tienduizend stappen zijn voor mij wel belangrijk. Er wordt wel eens gezegd 'zitten is het nieuwe roken'.
Beetje cru gesteld misschien. Maar feit is wel dat een te inactieve levensstijl niet gezond is. En jezelf voornemen om elke dag tienduizend stappen te zetten is volgens mij een goeie manier om een basisconditie op te bouwen.

Dit gezegd zijnde wil ik jullie nog eens meenemen op wandel.
Ditmaal dicht bij huis.
De plekjes waar ik regelmatig passeer als ik met mijn hondjes ga wandelen.
De plekken waar ik dagelijks of op z'n minst wekelijks voorbij kom, maar die die er toch elk seizoen opnieuw anders uitzien.

Ik ga dan ook alles opdelen per seizoen.

Winter:

De eerste sneeuw in het park.

Sneeuw op de bladeren.

Het bospad naar de kinderboerderij.

Zelfde plek, maar met meer sneeuw.

Als er één plek is waar de sneeuw maagdelijk en onaangeroerd blijft dan is het een tennisveld.
Want tennis is een zomersport.

Maar hier aan zee sneeuwt het niet vaak, meestal zien winterse landschappen er zo uit.

Lente.

De lente op z'n prilst.

Bloesems.

Het pad naar de kinderboerderij in de lente.

Westende Bad, waar vroeger Camping Cosmos was.

Zomer.

De pauw van de kinderboerderij maakt zijn ochtendwandeling.

Weelderige plantengroei.

De Oude Veurnevaart in Nieuwpoort-Stad.

Fleurige bloemen en zoemende bijtjes.

Het bospad in de zomer.

Sunset @ the beach.

Herfst.

Als de bladeren verkleuren.

Bij de Onze-Lieve Vrouwkerk aan de kant van de Willem De Roolaan.
Nieuwpoort-Stad.

Een strookje groen tussen de Colruyt en het Kattesas in Nieuwpoort-Stad.

Mijn favoriete bospad nogmaals.

Nu bedekt met herfstbladeren.

Ik hoop dat jullie even hard genieten van al dat mooi' als ik gedaan heb.

Liefs.
Miguel.

De natuur in beeld: Galgenbossen.

Dag lieve mensen.
Het is herfst.
Dat kan je nu echt niet meer ontkennen.
Het regent, het waait en de temperaturen komen amper nog boven de 15 graden uit.
Herfst dat is de tijd van de paddenstoelen, de geur van rottende bladeren, van okerkleurige landschappen in een gouden zonneschijn tenminste als er geen grijze wolken over onze hoofden glijden.

Vorige maand, op een zonovergoten zondag maakte ik samen met mijn lieve vriendin en onze twee vrolijke Keeshondjes een mooie wandeling.
De locatie en het decor van die dag waren De Galgenbossen.
Een prachtig natuurreservaat tussen Ieper en Poperinge.
Als je aan de streek rond Ieper denkt, dan denk je aan weidse velden, zacht glooiende heuvels en soldatenkerkhoven met mooi onderhouden witte zerkjes waaronder de overblijfselen rusten van jonge jongens die het leven lieten in een zinloze oorlog die vooral de belangen van de elite moest dienen, en die voor de rest van de bevolking alleen maar ellende en veel menselijk leed heeft gebracht.
Ja! West-Vlaanderen is de minst bosrijke provincie van ons land.
Maar de weinige bossen die we hebben zijn pareltjes, dat kan ik je wel zeggen.
En ook al is het natuurreservaat De Galgenbossen niet groot.
Het is daarom niet minder interessant.
Meer nog: voor beginnende wandelaars is dit een uitgelezen plek voor een rustige zondagse boswandeling die je kan afsluiten met een frisse pint in Café De Vuule Seule.
De Galgenbossen waren zoals de naam doet vermoeden de plek waar men de stoffelijke resten van ter dood veroordeelden werden gehangen als voorbeeld voor de rest van de bevolking.
Maar van dit lugubere gegeven uit een tijd waarin men geloofde dat dergelijke praktijken mensen ervan weerhielden om 'kwaad te doen', is vandaag de dag nog maar weinig te merken.
Ooit maakte het deel uit van een groot woud dat de hele streek rond Ieper en Poperinge in beslag nam.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog vonden Britse soldaten hier rust en konden ze even bekomen van de gruwel waar ze dag in dag uit getuige van waren.
De Galgenbossen zijn een oase van stilte die een bezoek meer dan waard zijn.

Dichte begroeiing, je zou haast vergeten dat je in De Westhoek bent.

Mooi onderhouden paden.

Een beek slingert door het reservaat, het water bedekt met eendenkroos.

Bos + Herfst = Paddenstoelen.

Wilde bramen: Opletten met het eten van bramen.
Laaghangende bramen kunnen besproeid zijn door vossen en hun urine kan parasieten en andere vieze troep bevatten waar je nare ziektes en zelfs hondsdolheid van kan krijgen.

Bosflora: Moet me dringend eens verdiepen in dat soort zaken.

Tamme kastanjes: Het dient te worden vermeldt dat je de eetbare tamme kastanjes in bossen vindt en de niet eetbare wilde kastanjes in tuinen, parken en vooral in de nabijheid van oude boerderijen of kastelen.
Waarom is dat zo? Wel, een andere naam voor 'wilde kastanje' is ook 'paardenkastanje'.
Deze werden zoals de naam al aangaf aan de paarden gegeven. 
Met het planten van kastanjebomen hadden kasteelheren en rijke herenboeren meteen een bron van goedkoop en makkelijk beschikbaar voedsel voor hun paarden bij de hand.

Wat kan je doen met tamme kastanjes die je vindt in het bos?
U leest het hier.

De bosrand.

Onze viervoetertjes mochten mee.

Wilde bessen.

Een weide vol wilde bloemen, een paradijs voor de bijen.

Enkele snapshots van een prachtige zondag in september.

Een klein 'boerhofsteeke' aan de rand van het bos met een grote moestuin
Hier zou ik oud willen worden.
Rust, de nabijheid van de natuur en groentjes uit mijn eigen tuin.

Hagle Dump Cemetery: een van de vele stille getuige van 'Den Grooten Oorlog'.
Witte zerkjes met elk hun eigen gruwelijke verhaal.
Of zoals Willem Vermandere het ooit zo treffend zong.
'Oltied iemands voader, oltied iemands kind'.

Met deze ingetogen gedachte sluit ik af.
Liefs.
Miguel;