Wat een week: Windmakers.

Ja beste bloglezer.
Het was me weer het weekje wel.
Terwijl ik dit hier schrijf hoor ik orkaan Ciara tegen de ruiten rammelen en is er buiten geen mens op straat op deze compleet uitgewaaide en uitgeregende zondagavond.
Uiteraard is het verstandig om het weer op de voet te volgen, zeker als je vannacht of morgenvroeg de baan op moet. Want het is nog niet gedaan hoor.
Mamzel Ciara zal nog zeker tot morgenvoormiddag rustig verder razen en blazen aldus het KMI.
Maar hoe interessant hun website ook is, er zijn heel wat interessante real time websites waar je de weersomstandigheden in uw achtertuin en ver daarbuiten op de voet kan volgen.
Hoe hoog gaan de golven op zee? Ligt er sneeuw in mijn favoriete skioord? Hoe koud is het nu in Siberië?
Op Ventusky krijg je de actuele weerstoestand wereldwijd in één oogopslag te zien.
En ja, ik vind zo'n dingen eigenlijk wel interessant ja.
Voor wie het meer in detail wil zien, met veel data en veel grafiekjes is er Noodweer Benelux.
Tip: Ook hun Facebook pagina is de moeite waard om te volgen (is eens wat anders dan kattenfilmpjes, nietszeggende persoonlijkheidsquizjes of andere compleet afstompende ongein.

Ok, ik ben mij nu een klein beetje aan het vergalopperen en ik zou hierin beter wat nederiger zijn. Want ik verlies mezelf ook veel te vaak in het oeverloze 'scrollen om te scrollen', een beetje het nieuwe 'zappen om te zappen' en ja zo heb ik al veel tijd verloren.
Tijd die ik veel nuttiger had kunnen invullen.
En eerlijk gezegd, de meeste dingen die ik al scrollend tegenkom zijn mijn aandacht toch echt niet waard.
En dan spreek ik hier voor mezelf. Ik ga een ander zijn rekening niet maken, maar ik heb het er soms echt mee gehad om steeds weer en zelfs meermaals per dag diezelfde zaken te zien passeren.
En dan heb ik niet niet zozeer over de al dan niet flauwe grapjes waarvan ik denk: "Heel leuk, maar ik heb deze nu toch al een keertje teveel zien passeren, sorry."
Maar - wat veel erger is - de vaak compleet foutieve en zelfs misleidende informatie
Of zelfs desinformatie!
De opruiende commentaren die de grenzen van het fatsoen beetje bij beetje verleggen. Ik ben pro vrije meningsuiting maar je mening vrij uiten wil niet zeggen dat je andere mensen moet gaan pesten, vernederen of zelfs ontmenselijken.

Maar goed, die misleidende informatie dus.
Zo is er bijvoorbeeld dit artikel op HLN.be.
In dit artikel gaat het specifiek over het - ook de afgelopen week alweer - veelbesproken Coronavirus.
Maar het is een heel mooi voorbeeld voor dat ene iets wat mij al veel langer heel veel zorgen maakt.
De constante stroom van nepnieuws/fake-news, complottheorieën en op niets slaande non-informatie die zich als een lopend vuurtje verspreid... Niet zelden door mensen die gewoon NIET NADENKEN!!!
Heel veel berichten die ik op Facebook zie passeren, niet zelden via zogenaamde 'gesponsorde berichten', maar ook gedeeld door vrienden die dit hebben doorgekregen van vrienden van vrienden van vrienden die dit hebben gedeeld van pagina's waar je al van ver kan zien... Hier heeft men de bedoeling om te desinformeren en zelfs om mensen tegen elkaar op te zetten.
Mainstream media doen nu hard hun best om tegengewicht te bieden met zogenaamde factcheck artikelen waarbij men haarfijn uitlegt hoe het echt zit.
Maar ik hoor mensen nu al denken: "Jamoja, die mainstream media doen zelf aan desinformatie en houden dingen achter, vaak op bevel van die zakkenvullers van politici."Oh ja?
Is dat zo?
Vraagje?
Wie ben je bereid om eerder te geloven?
Mensen die na jaren studeren en al evenveel jaren onderzoek naar iets voeren en dingen tot op de bodem uitspitten. Vaak met bloed zweet en tranen?
Of de eerste de beste neuzelaar die een Youtube filmpje in elkaar steekt waarin hij het eens allemaal gaat zeggen.
Die met veel flashy gedoe de gevestigde orde en de mainstream media gaat ontmaskeren als een grote bende frauduleuze en boosaardige bende die ons wil omvolken en onze eigendommen en ons geld willen aanpakken? En dit zwaaiend met dubieuze informatie afkomstig van websites die bulken van de pseudowetenschappelijke nonsens en compleet van de pot gerukte theorieën die je als je een beetje intellectuele bagage en eventueel wat kennis van statistiek en zo kan doorprikken.
Nou, ik weet het wel hoor.
Als ik op groepen en fora of gewoon op de fanpagina's, fora en andere ontmoetingsplaatsen op sociale media rondstruin en de commentaren zoal lees dan moet het hier toch verdomd triestig leven zijn.
Gebukt onder een dictatuur van linkse graaiers die ons uitzuigen, de vrije mening inperken, ons aan allerlei regeltjes en een rigide politieke correctheid onderwerpen en door de grenzen open te gooien allerlei tuig van de richel op ons weerloze burgers loslaten.

Mensen... Denk eens na!!!!
We leven hier in West-Europa.
West-Europese landen zijn de beste landen om in te leven.
Dat zeg ik niet.
Dat zeggen economen, sociologen, criminologen, geneeskundigen, psychologen, geschiedkundigen en vele andere mensen die elk op hun terrein bezig zijn met het bestuderen onze gezondheid, onze welvaart en het welzijn in het algemeen en die naar antwoorden zoeken om deze te verbeteren.
En hun bevindingen die kan je zeer gemakkelijk raadplegen.
Een paar sites die ik iedereen kan aanraden om regelmatig eens te raadplegen.
-Our world in data: Dit is een zeer informatieve site waar je statistieken en data kan raadplegen over... ZOWAT ALLES!
Voedingsprijzen overal ter wereld, kindersterfte, internetgebruik, alcoholconsumptie, armoede, alfabetisering.... Noem maar op, je vindt het er wel.
Het is een initiatief van researchers en wetenschappers verbonden aan de universiteit van Oxford.
-World o meter: In één oogopslag alle relevante data van het aantal geboortes en sterfgevallen dit jaar en vandaag. Het aantal verzonden e-mails, het aantal gerookte sigaretten, hoeveel olie er nog beschikbaar is (nog goed voor ongeveer 43 jaar, enzovoort, enzovoort.
-De Hoax Wijzer: Het is een fenomeen dat zo oud is als het internet zelf en eigenlijk nog ouder.
Iedereen heeft ooit wel zo'n verhaaltje gehoord over hetgeen een familielid, buur of ex-collega van een familielid, buur of ex-collega van de verteller is overkomen en dat zo van de pot gerukt is dat je ergens in je achterhoofd al denkt van 'nee... Dat kan niet!'
Ge kent dat wel, die verhalen over van op reis meegebrachte kamerplanten die vol spinnen bleken te zitten of dat lieve hondje uit Spanje dat eigenlijk een kwaadaardige gemuteerde rat was.
Dat zijn 'urban-legends'.
Die zijn niet zo heel schadelijk, leuk om eens te vertellen aan de toog dat wel.
Maar als zo'n 'broodje-aap verhaal' een eigen leven gaat leiden en de aanleiding gaat vormen voor paniek of psychose, tja. Dan wordt het wel minder leuk.
Nog zo'n oeroud fenomeen dat een hoge vlucht nam dankzij het internet zijn de kettingbrieven.
Die je moet doorsturen of je bent samen met je nageslacht voor eeuwig en drie dagen vervloekt of er zullen je de ergste ongelukken overkomen.
Varianten hiervan zijn: "stuur deze mail naar zoveel mogelijk vrienden of deel deze pagina zoveel mogelijk en Bill Gates zal een hele smak geld geven om de peperdure therapie te betalen die kleine lieve Emily of Britanny van kanker kan genezen."
Dat soort dingen dus.
Of van die berichten die je onrustig of boos maken.
Over crimineel gedrag van allochtonen (wat er zeker is, dat ga ik dus hoegenaamd niet ontkennen), over gefoefel met kindergeld of uitkeringen die dan worden verzonden in naam van één of andere ambtenaar die vindt dat het zijn plicht is om de 'omerta' te doorbreken.
En die massaal gedeeld worden op sociale media.
En al even massaal worden gelooft zonder dat men eens aan bron of factcheking gaat doen.
Op De Hoax Wijze vindt je heel veel van deze zaken terug en worden ze stuk voor stuk weerlegd.
Ook kan je even checken of die site waar dat artikel op staat dat je FB vriend vraagt om te delen een hoax of conspiracy site is of niet.

Waarom ik die links hier post?
Ik ben de constante stroom van complete desinformatie kotsbeu.
Ook de rabiate anti-wetenschappelijke ondertoon ervan.
Dat mensen wantrouwig zijn jegens de politiek, de media, het gerecht of het bedrijfsleven is in zekere zin te verstaan.
Niet zelden vindt je in deze gelederen van onze samenleving lieden die hun eigenbelang primeren op het algemene belang en dit op een zodanige wijze dat het algemene belang er amper wordt gediend.
Maar de wetenschap...
Wel mensen.
De wetenschap is wat ze is.
En dat geldt vooral voor de exacte wetenschap.
Exacte wetenschap gaat over exacte feiten.
Wiskunde, natuurkunde, scheikunde fysica.
Dat gaat over zaken die zeer makkelijk aantoonbaar en meetbaar zijn.
1+1=2 en dat zal het altijd blijven.
Wetenschap gaat over het zoeken naar feiten en waarheid en dit gebruik makend van zo efficiënt mogelijke instrumenten en graadmeters.
Maar wetenschap wordt bedreven door mensen.
Mensen zijn feilbaar.
Mensen laten zich helaas te dikwijls leiden door hun gevoelens, hun verlangens en door dingen die soms niks te maken hebben met het zuiver beoefenen van de wetenschap.
Sommigen doen dat bewust en belazeren de boel door middel van fraude en vervalste of gemanipuleerde onderzoeken.
Anderen doen het onbewust.
Iets te veel wishfull thinking, iets onbewust overslaan met een bepaald gewenst resultaat in gedachte.
Iets te veel geldingsdrang.
Niets menselijk is een wetenschapper vreemd.
Maar spreek me niet van de boude beweringen als zou de farmaceutische industrie er net alles aan doen om mensen bewust zo lang mogelijk ziek te houden omdat er 'aan gezonde mensen niets te verdienen valt'.
Dergelijke beweringen gaan voorbij aan het feit dat wetenschappelijk onderzoek naar nieuwe medicijnen of behandelingsmethodes heel veel geld kost.
Dat men dergelijke zaken beweerd over personen of bedrijven binnen de farmaceutische industrie tot daar.
Maar doen alsof elkeen die in deze sector werkzaam is of bezig is met wetenschappelijk onderzoek naar nieuwe medicijnen of behandelingsmethoden vooral uit is op snel en massaal geldgewin is gewoon intellectueel oneerlijk.
Het hardnekkig blijven verspreiden van onzin over vaccins die autisme veroorzaken hebben al meer dan genoeg schade aangericht.

We mogen verdomme blij zijn dat er mensen zijn die hun tijd willen steken in jarenlange studies en onderzoeken naar zaken die ons leven beter maken.
Die het intelligentie en denkvermogen hebben om carrière te maken als arts, advocaat of bedrijfsleider, maar kiezen voor een zeer onzeker bestaan als onderzoeker of als archeoloog of als medewerker in een wetenschappelijk project dat het moet hebben van allerlei fondsen en giften en waarvan men nog niet weet wat de uitkomsten zullen zijn.
Misschien is het pionierswerk.
Maar evengoed doen deze mensen zwaar financieel verlies.
Sorry dat ik deze mensen veel en veel hoger inschat dan de wannabe expert die tussen het lurken aan zijn koffie door even een boude mening komt spuien, totaal niet gehinderd door enige kennis van zaken.
De titel van deze blog is 'Wat een week: Windmakers'.
Wel dat is wat zo'n mensen zijn.

Windmakers!

Cecieleke en Celientje.

Ik heb het in mijn vorige blog al gezegd dat er zeker nieuwe verhalen zullen komen.
En daar ben ik al mee bezig.
Maar zoals ik toen ook al zei, zal ik eerst eens over iets heel anders zou hebben.
Iets dat mij ook heel nauw aan het hart ligt.
En dat zijn mijn twee lieve, grappige, ondeugende maar o zo schattige keeshondjes.

CECIELEKE EN CELIENTJE!

Mijn lieve vriendin Christiane maakte er al van in het begin geen geheim van dat ze van keeshondjes hield. Zelf had ik het toen meer voor grote honden.
We hadden toen ik nog thuis (bij mijn ouders) woonde een hele lieve Duitse Herder.
Sina heette hij.
Dat was echt een hele lieve hond.
En ja, ook een goeie waker.
Gelukkig werd er toen Sina er nog was nooit bij ons ingebroken.
Gelukkig voor de inbreker(s) dan.
Want diegene die het zou gewaagd hebben om bij ons in te breken zou er zeker niet zonder kleerscheuren uitgekomen zijn.
Misschien zelfs eerder zonder ledematen.
Nee, nu overdrijf ik.
Maar het was een goede waker.
En als tiener mijn allerbeste vriend.

Geef toe, was dat geen prachtige hond?
Veel complimentjes gehad van voorbijgangers die zeiden dat het een hele mooie en goed verzorgde hond was.
Die complimentjes krijg ik nu ook hoor.
En dat is omdat onze keesjes zeer goed verzorgd worden door Christiane en door mijzelf.
Maar goed: sta me toe om die twee lieve deugnietjes eens aan jullie voor te stellen.

Cecieleke.

Hallo lieve mensen, ik ben dus Cecieleke.
Ik ben een dwergkeesje van vijf jaar oud.
Toen mijn baasjes op zoek waren naar een keeshondje vond mijn toen nog toekomstige vrouwke dat witte sikje onder mijn neus zo schattig dat ze mij hebben gekozen.
Ik mocht met hen mee naar Nieuwpoort, en dat was een heel eind rijden vanaf het adres waar ik toen woonde.
Rijden met een auto was voor mij nog iets heel nieuw, want we waren nog maar net vertrokken of ik gaf al over op 't vrouwke haar bloes.

Thuisgekomen begon het baasje al meteen foto's te nemen van mij.

En die zette hij op Facebook.
Kijk eens wat voor een schattig pluizenbolleke ik toen nog was.

Maar kleine hondjes worden groot en ondertussen ben ik ook al uitgegroeid tot een heuse dame.

Ik ben een speelvogel en vooral zot van balletjes.
In het park of op het strand speel ik met balletjes.
Thuisgekomen is het eerste wat ik doe, mijn balletje zoeken en dan bij mijn baasje gaan zitten wanneer die in de zetel gaat zitten met zijn laptop op schoot.
Dan wil ik aandacht
Dan wil ik spelen.
Ik wil niet dat mijn baasje verslaafd wordt aan die computer en aan dat social media gedoe.
Jamoja, ik zie mijn baasje graag en ik meen het zo goed met hem weet je.
Ik zie hem liever samen met mij en mijn zusje op het strand of het park of eender waar het veilig is om te rennen en te spelen.
Daar is hij buiten en krijgt hij een gezond kleurtje en bewegen is goed om zijn buikje onder controle te houden.
Maar veel helpt dat niet, want baasje drinkt graag een pintje, liefst op een zonnig terrasje.... Tsss.

Allez baasje, gooi dat balletje

Maar soms dan ben ik zelf ook wel eens moe en dan lig ik languit op de leuning van de zetel.
En dan denk je, kon dat baasje mij maar eens met rust laten, ook al is het maar voor heel even.
Maar néé hoor....

Allez baaje doe dat eens van mijn kopje, ik ben geen kertmannetje hé zeg!

Bon, als jullie mij nu willen excuseren, ik ga even een uiltje knappen.
Intussen kan mijn lieve huisvriendinnetje zich even aan jullie voorstellen.
ZZZZZzzzzzzZZZZZZZzzzzz... Even dutten nu!

Celientje.

Hallo iedereen!
Ik ben Celientje.
En zo zag ik eruit toen ik nog een pupje was.
Geef toe, toch veel schattiger dan die zus van mij hé....
Baasje maakte ooit een video van mij, maar die heeft hij niet meer op zijn computer of gsm staan.
Wel op Facebook.
Klik hier maar eens.En zie wat voor een schattig pupje ik wel was.

Nog wat onwennig aan de leiband.

Zalig dutten in het mandje.

Of gewoon buiten in het zonnetje hmmm...

Vier jaar en een half later ben ik ook een grote dame geworden..
Ik ben een echt knuffelmieke en ik lig zo graag languit en gezellig in de zetel.
Binnen ben ik dan ook de rust zelve. Maar owee als ik buiten ben.
Dan moet ik mij laten horen.
En dan kef ik dat het een lieve lust is, vaak tot ergernis van mijn baasje en vrouwke.
Maar kan ik eraan doen dat ik beleefd ben opgevoed en goeiendag zeg aan alle hondjes die ik zie.
En als het kan dan geef ik ze een kusje.
Ja ik ben een heel sociaal hondje.

Zalig genieten op het strand.

Poseren voor een foto op canvas.

Samen beleven wij heel veel lol en vermaken wij het baasje en ons vrouwke met onze dolle fratsen.
Ja soms maken wij al eens ruzie en Cecieleke durft al eens bezitterig te zijn.
Maar meestal maken wij heel veel lol en laten wij ons door 't baasje en het vrouwke verwennen.

Wij zijn dus Dwergkeeshondjes.
Dat zijn heel slimme en zeer eigenwijze hondjes.
Dwergkeesjes hebben de reputatie 'keffertjes' te zijn.
Celientje is dat wel ja, vooral op straat.
Ze keft naar elk hondje dat ze ziet.
Maar wat dat betreft is ze toch veel kalmer geworden met de jaren.
Als de deurbel gaat dan keffen ze allebei. Het zit in de natuur van dwergkeesjes om alarm te slaan wanneer er onbekenden het domein betreden.

Dwergkeesjes zijn zeer gehecht aan hun baasjes.
Wij kunnen dus niet lang alleen zijn, ook dat gaf af en toe problemen omdat we blaften tot baasje of vrouwke terug waren.
Dit tot groot ergernis van één van onze buren die dan wel eens kwam klagen.
Maar onze baasjes hebben hier heel hard aan gewerkt om ons hieraan te leren wennen en ze hebben hun werkuren zoveel mogelijk op ons proberen af te stemmen voor zover dat mogelijk was.
En ze zijn veel met ons bezig.































Zoals eerder gezegd. Dwergkeesjes zijn heel eigenwijze hondjes.
Maar dan op een zodanige manier dat het best wel grappig is.
Je kan ze dingen leren, maar je moet veel geduld hebben.
En je moet hun dolle fratsen, hun koppigheid, hun eigen willetje en hun neiging om de dingen het liefst van al op hun manier te doen echt wel voor lief nemen.

Zoals ik al zei, verdomd eigenwijs. Probeer maar eens een foto te maken van twee schattige Keesjes met de Ourthe op de achtergrond. Bloed zweet en tranen zullen je deel zijn.

Maar zoals je op de hier boven staande foto's kan zien.
We kunnen overal komen met onze lieve Keesjes.
De foto's hierboven zijn onder andere genomen in Spa, aan de oevers van de Ourthe en in het veel bezongen Zeeuwse badstadje Zoutelande. 
Maar de meesten gewoon in mijn appartement in Nieuwpoort en in de onmiddellijke omgeving ervan.
Want wij houden van een uitje of een korte vakantie op zijn tijd.
En onze Keesjes ook.

Mijn favoriete hobby, rollebollen (Cecieleke).

Het vakantiehuisje en bijhorend terras verkennen (Zeeland september 2019).

Bon: Onze pijp is uit.
Dag lieve mensen, hopelijk vonden jullie dit een leuk blogartikel.

Lief likje.
Cecieleke en Celientje!!!

Mijn verhalen.

Wie mij al langer volgt of wie al eens op mijn blog verder keek dan het laatst geposte artikel, die heeft natuurlijk al opgemerkt.
Dat de artikelen, met uitzondering van deze die ik recent en dus na het omvormen van mijn blog bestaan uit verhalen.
Verhalen bestaande uit meerdere episodes.
Dit zijn de restanten van mijn vorige onder een andere naam en titel bestaande blog;
Wat zeg ik?
Dit zijn niet zomaar restanten?
Dit zijn zaken die ik koester en waar ik veel zorg voor draag.
Ik zou kunnen zeggen 'die verhalen zijn mijn kinderen', maar dat lijkt me dan weer iets te overdreven en iets te melig. En die toer ga ik met deze blog niet opgaan.
Maar het is wel iets waar ik zeer aan gehecht ben.
Omdat ik er heel veel van mijn gevoelens in steek.
Ofschoon deze verhalen fictief zijn en er amper autobiografische dingen in verwerkt zitten, geef ik hierin weer wat er op dat moment, maar ook lang daarvoor door mijn hoofd spookte.
Ik zou op bepaalde gebeurtenissen uit de actualiteit die op één of andere manier een heftige impact hebben op de maatschappij - en dus ook op mij omdat ik ook deel uitmaak van deze maatschappij - kunnen reageren zoals de meeste mensen dat doen.
Met veel drama erover schrijven op sociale media en op allerhande fora.
Met heel veel (!!!!!!!!!!!!) uitroeptekens en de nodige HOOFDLETTERS.
En ik geef toe.
Dat heb ik soms gedaan ook, en ja dan ook het deksel op mijn neus gekregen.
Vrienden die zich verwijderden, af en toe een boze scheldmail.
Niets menselijks is mij vreemd.
Ik zou me kunnen kwaad maken en zo mijn huisgenoten ergeren, en ja ik geef toe.
Ook dat heb ik vaak genoeg gedaan, zeker toen ik nog thuis woonde, en dit tot ergernis van mijn ouders en oudere zus.

Maar het was toen dat ik eigenlijk ontdekte dat ik mijn gevoelens op andere manieren kon uiten.
Ik heb ooit nog strips getekend.
Ach, eigenlijk waren ze niet zo goed, en eigenlijk vond ik dat bij momenten behoorlijk tijdrovend.
Een scenario in je hoofd hebben, of al hebben opgeschreven  - destijds nog met de hand op papier - en dan gefrustreerd zijn omdat je nog maar de helft hebt getekend.
En dan ontdek je nog een joekel van een fout of stel je vast dat je tekentalenten net niet goed genoeg zijn om een bepaalde situatie uit te werken.
Dan ben ik maar gewoon beginnen schrijven.
Toen ook nog met de hand.
Maar ondertussen was ik van school af en begon ik vast te werken.
In de horeca.
En na het werk al eens een pintje gaan drinken, ik was op vlak van uitgaan eigenlijk een laatbloeier.
Dan alleen gaan wonen, en bij de verhuis vast stellen dat er veel ontbrak en alles zo goed als incompleet was.
En het feit dat ik als alleen wonende met een vaste job nog minder tijd had.
En die tijd besteedde ik vooral online op allerhande discussiefora (lees zeverfora).
En op een bepaald moment gewoon op Facebook.
Behalve in de zomer dan.
Dan vertoefde ik op mijn schaarse vrije dagen het liefste buiten.
Fietsen, dat was wat ik toen het liefste deed.
Ik was toen nog niet in een relatie, dus ik had ook naar niks te kijken.
Dus fietste ik zolang mijn hartje lustte, dronk onderweg een pintje en keerde dan 's avonds naar huis terug waar ik dan alweer online aan het discussiëren en aan het zeveren was, met een frisse pint of een glaasje wijn binnen handbereik.

En het was toen, tijdens zo'n namiddagje fietsen....
Het was toen dat ik ineens een inval kreeg.
Ik geef toe.
Ik had al eerder bij wijze van experiment een Word-document geopend en een kort verhaal op papier gezet.
Maar dat verzeilde dan ergens in mijn harde schijf, om dan voorgoed te verdwijnen wanneer mijn computer eens crashte.
Of ik vond het na een poosje toch maar klef gedoe en ik verwijderde het.
Maar op een dag.
Ik was aan het fietsen.
Het was een zonnige dag.
Ik zag jonge gasten op een skate-ramp.
Ze hadden lol.
Het was vakantie en ze hadden naar niks te kijken.
Ze hadden een radio, er klonk muziek.
De betere rockmuziek, zoals je die tot voor een jaar of vijftien terug nog op Studio Brussel hoorde.
Ik stond een poosje vanop afstand gefascineerd te kijken.
Vooral hun 'laid-back' mentaliteit viel me op.
Dan fietste ik verder, maar dat beeld van die jonge gasten was in mijn netvlies gebrand en de muziek zinderde nog na in mijn hoofd, te meer omdat sommige van die liedjes op mijn eigen favorietenlijst staan.
Ik reed verder en passeerde het kerkhof van Veurne.
Dat wekte enkele gevoelens bij me op.
Eerst die jonge gasten die zorgeloos van het leven genoten, alsof niets hen overkomen kon.
Dan dat kerkhof, waar ongetwijfeld jonge mensen begraven liggen die waarschijnlijk ook van het leven genoten tot het noodlot genadeloos en keihard toesloeg.
Gedurende die rit begonnen mijn gedachten te tollen.
Ik reed langs een rustige weg door de polders, ik zag het rijpe graan en de heerlijke vergezichten.
Het was hoogzomer.
Ik kruiste een jonge meid van zo ongeveer twintig jaar.
Ze was aan het joggen.
Gestroomlijnd lichaam.
Strak figuur.
Ja, ik keek even om.
Vooral omdat die jonge meid enorm veel karakter uitstraalde.
Enfin dat is wat ik mij daar nog van herinner, wat er toen door me heen ging.
Intussen was ik toe aan wat rust, en aan een frisse pint.
Ik installeerde mij op het terras van de cafetaria van het zwembad van Koksijde.
Waar we destijds gingen zwemmen met de school, ik en mijn klasgenoten.
Ja daar moest ik ook aan denken.
Het begon me te dagen dat die jonge meid mij aan een vroegere klasgenote deed denken, ook een pittige meid met heel wat karakter.

En dan begon het mij ineens te dagen.
Ik kreeg ineens een golf van inspiratie, verdomd veel inspiratie.
Een mijmering over vroeger gaf me inspiratie voor een verhaal dat oorspronkelijk begon me een mijmering over vroeger.
Een herinnering aan een jonge meid die door velen erg geliefd was en wiens aanwezigheid nog altijd heel wat herinneringen en emoties losmaakte.
Dat zette me aan het denken.
Waarom zou zo iemand na al die jaren nog altijd zovele herinneringen losmaken?
Ja, omdat dat een heel tof persoon was.
Omdat je met die persoon heel veel toffe dingen meemaakte, en heel veel leuke momenten hebt gehad, zoals die jonge gasten aan de skate-ramp bijvoorbeeld.
Of misschien wel...
Zo kwam het verhaal tot stand dat nu in deze blog staat onder de titel Toen... Die ene zomer tot stand.
Na een tweede pintje en al een vorm in mijn hoofd reed ik naar huis waar ik hongerig als een paard snel iets te eten maakte en me aan de computer zette om te gaan schrijven.
Een eerste versie verscheen op mijn eerste blog die in alle stilte door de mazen van het wereldwijde web verdween omdat het bedrijf dat de oorspronkelijke server beheerde ermee ophield.
Die eerste versie was heel anders van opbouw dan het huidige, geschreven vanuit het ik standpunt van een persoon die het hoofdpersonage Lou Selleslaghs toevallig ontmoette in een café en zo aan de praat geraakte, waarna het eigenlijk en ook huidige verhaal tot stand kwam.
Maar dat vond ik maar zo zo, dus heb ik het hele verhaal gewoon herschreven zoals het er nu staat.
Maar waarin ik veel meer de emoties van het verlies van een jong iemand die zoveel dromen en plannen had en wiens dood compleet onverwacht en abrupt kwam en iedereen die haar liefhad met verstomming sloeg.
En waarvan de wonden na al die jaren nog altijd niet geheeld waren.

Dit verhaal smaakte naar meer.
Niet zozeer omwille van de respons.
Maar....
Het leek me wel wat om alle emoties die diep in mij vertoeven en amper kwijt kan op te diepen en tot inspiratie te dienen voor een levensecht verhaal met levensechte mensen.
Verhalen van verdriet, verlies en pijn.
Verhalen, vaak met een alles behalve 'happy end'.
Maar ergens toch ook met een sprankeltje hoop.
Een nieuw begin.
Verhalen over mensen, jonge mensen.
Die op de drempel van het leven staan.
Hartverscheurende keuze's moeten maken.
Over harde confrontaties met lieden die het alles behalve goed menen.
Over ontmoetingen die het leven een heel andere wending geven.
Over fouten, levensfouten en dramatische beslissingen.
Over gebrek aan karakter en het zich teveel laten leiden door lust en begeerte.
Maar ook over vergeving en verzoening.
Over herwonnen liefdes en verenigde harten.
Over oplaaiende passie, diepe hartstocht en al dan niet hernieuwde beloftes van eeuwige trouw.
Kortom... Over HET LEVEN!!!!

Mijn verhalen gaan over HET LEVEN!
En het leven lieve mensen.
Dat heeft helaas niet altijd een happy end.
Het leven dat gaat voorbij.
Dat is de enigste zekerheid die we hebben.
Die we echt hebben.
Dat dit leven ooit voorbij gaat.
De onzekere kant van die zekerheid is dat we helaas niet weten wanneer dat gebeuren zal.
Soms komt dit op een compleet onverwacht moment.
Soms toont de dood zich van zijn grimmigste en meest brutale kant.
En soms slaat hij ook eens toe bij iemand die eigenlijk niet beter verdient!
Moogt ge dat eigenlijk wel zeggen?
Ach, klik gewoon op die tekst hierboven, het is een link.
En oordeel zelf.
Zo'n asociaal iemand zoals in dit verhaal beschreven.
Die iedereen tot last is, en dan nog werkloos ook.
Die al meer kansen heeft gekregen van ons veel te softe gerecht (niet zelden voor de verkeerden) dan hij eigenlijk waard was.
Die anderen tot last is gewoon omdat hij het kan!
Omdat het beleid gewoon te laks is.
Ergert u zich daar niet aan?
Eerlijk!
Ik wel.
Zoals eerder gezegd.
Ik zou als ik zoiets lees een vlammend commentaar kunnen geven op de fanpagina van een van onze o zo goed informerend en van alle vormen van sensatie en stemmingmakerij ontdane kranten.
Met heel veel uitroeptekens en zo.
Maar als ik die ergernis verwerk in een verhaal en daar dan een vervolg aan brei.
Of nog beter.
Het is - zoals u als u op de link klikte al kon vaststellen - het begin van een verhaal dat behoort tot een specifiek genre.
Een politieverhaal - je zou kunnen zeggen een politieroman - met zo'n humeurige rechercheur in de hoofdrol.
Een Witse of Morse, maar dan met van die trekjes die ik zelf verzon.
Maar die je ook in de originele verhalen terugvindt.
Cliché.
Ach nee, noem het een eerbetoon.

Zo heb ik ook aan het andere aspect van 'krimi' verhalen een hele eigen schwung gegeven.
Het detectiveverhaal! Met in de hoofdrol een dame.
Pittig, van geen kleintje vervaart, eigenwijs en bij momenten behoorlijk furieus.
En ze komt uit West-Vlaanderen, en dat kan je vaak horen.
Nu ja, lezen.
Want ik hou van mijn dialect ja, en zo kan ik de niet West-Vlaamse lezer laten kennismaken met woorden en uitdrukkingen die wij West-Vlamingen af en toe hanteren, maar die men in het binnenland amper kent.
Sheila Verdoolaeghe is een naast een detective met behoorlijk veel vakkennis die er een eigengereide werkwijze op nahoudt, ook een dame met heel veel temperament en nog veel meer goesting!
Goesting in het leven, goesting in een goed glas bier of whisky.
Maar ook goesting, in die zin waaraan u beste lezer, het eerste dacht.
Ze heeft af en toe behoefte aan een stevige pot seks.
Het woord is er uit.
Er komen af en toe wel behoorlijk heftige liefdesmomenten voor in mijn blog ja.
Maar zoals ik al eerder ga.
Mijn verhalen gaan over HET LEVEN!
En verliefdheid, liefde, kussen, strelen, aanrakingen.
Seks!
Dat hoort ook bij het leven.
Waarom daar verkrampt over doen?
Waarom die dingen verbloemen?
Ik schrijf daarover zoals het is.
Net zoals bepaalde zwaktes bij het leven horen.
Een hoofdpersonages uit de andere verhalenlijn, Alain Donck houdt er dan weer een zeer ongezonde levensstijl op na.
Zwaar verslaafd aan koffie en sigaretten, en doet amper aan lichaamsbeweging.
En is niet bepaald van zin om daar iets aan te veranderen, ondanks het aandringen van de cardiologe die hem waarschuwt voor de eventuele zware en zelfs fatale gevolgen.
Zijn jongere collega Bart Holvoet daarentegen is een ware gezondheidsfreak, maar tevens ook een enorme betweter die zijn mening niet onder stoelen of banken steekt.
Dat hij in deze passage zijn eigen overste de les leest deert hem totaal niet, integendeel dit is zelfs een onderdeel van zijn karakter en zijn houding tegenover zijn collega's.
Maar voor mij ook een manier om zelf over die dingen na te denken.
Gezond leven en al die dingen.
Het feit dat die dingen die ik het liefste eet of drink niet de gezondste zijn, en dat dit gevolgen heeft voor mijn lichaamsgewicht.
Dit heeft mij dan ook veel doen inzien wanneer ik dit en andere verhalen uit deze verhalenlijn herlas.

Maar er is nog iets waar ik het tot slot wil over hebben.
Een zin die ik mijn vader vaak hoorde zeggen.
"Bomen komen elkaar niet tegen, mensen wel!"
Dat is dan ook waarom bepaalde personages in andere verhalen of in andere van mijn twee verhaallijnen opduiken.
Daarom ook dat Sheila Verdoolaeghe en Lou Selleslaghs het zo goed met elkaar kunnen vinden, zeker wanneer Sheila een huis koopt, een huis dat voor Lou enorm veel betekenis heeft.
En zo zijn er nog veel voorbeelden en komen er nog veel meer.
Maar of het ooit iets zal worden tussen Sheila en Lou....
Om dat te achterhalen moet je hier maar eens regelmatig terug komen.
Want er komen zeker nieuwe verhalen.
Maar voor ik aan een nieuwe publicatie daarvan overga.
Wil ik het eerst nog even over iets heel anders hebben.
Iets dat mij ook zeer nauw aan het hart ligt.

Tot dan.
Miguel!