Dag van het kopen!

 

Dag lieve mensen.
Gisteren vierden ze in de USA Thanksgiving.
Welks eigenlijk hetzelfde is als Kerstavond bij ons.
Familie komt bij elkaar, er wordt kalkoen klaargemaakt en iedereen zit gezellig aan tafel.
En 'Uncle Joe' tapt de ene mop na de andere, en hoe meer drank hij op heeft hoe schuiner zijn moppen worden.
Ja, sommige dingen zijn universeel;
Thanksgiving is eigenlijk het feest van de dankbaarheid.
Men was dankbaar voor de goede oogst en dan kwam men samen om dat te vieren na de nodige prayers natuurlijk. En de gedachte is dat iedereen wel iets heeft om dankbaar voor te zijn.
Zo zijn de kalkoenen in Amerika dankbaar voor... Vegetariërs tsjeins! 😆

Omdat Thanksgiving op een donderdag valt krijgen de Amerikanen er een extra vrije dag bij, een lang weekend dus.
En op die dag beginnen de kerstkoopjes, en die dag kreeg de naam Black-Friday!
Tot over een jaar of tien had geen hond buiten Amerika van dat fenomeen gehoord.
Tot sociale media ineens overspoeld werden met beelden van supermarkten en shopping-malls vol vechtende mensen.
Mensen die elkaar tot bloedens toe te lijf gingen voor een flatscreen-TV, een microgolfoven, een smartphone of godbetert een broodrooster waar kortingen tot -70% op staan.
Typ voor' de lol eens Black-Friday in op de zoekfunctie van Youtube en kijk met open mond naar de waanzin van de homo-consumentus. 
En ja, wat moest gebeuren dat gebeurde.
Ook hier is dat Black-Friday gedoe net als Halloween al goed ingeburgerd.
En vanaf half november worden we al doodgegooid met publiciteit voor Black-Friday afkomstig van elke denkbare grote winkelketen of online koopplatform.

Welnu: Het kan mij allemaal gestolen worden.
Ik ben geenzins van plan om morgen ook maar iets te kopen dat ik niet nodig heb en al zeker niet bij de grote internetgiganten zoals Bol.com, Amazon of AliExpress.
Dit hoogfeest van het consumentisme kan mij echt waar.
Echt waar...
GESTOLEN WORDEN!

Naast het feit dat Black-Friday de zoveelste Amerikaanse zopscheet is die ons door gladde marketingjongens door de strot wordt geramd, net als Halloween en de Kerstman. Is het eigenlijk ook maar de zoveelste hoogmis van platte commercie en overconsumptie.
Van Nieuwjaarsmorgen tot Oudejaarsavond worden we doodgegooid met allerlei redenen om naar de winkel te hollen en van alles te kopen dat we eigenlijk helemaal niet nodig hebben.
De kerstboom is nog niet afgetuigd of de winkel wordt al versierd met hartjes en andere tierelantijntjes voor Sint-Valentijn. En meteen daarna liggen de paaseieren al klaar.
Daarna is er Moeder en Vaderdag en in de zomer moeten we dan weer barbecueën en dan kan je de mensen die je uitnodigt natuurlijk niet laten neerzitten in die oude plastieken tuinstoeltjes van twintig jaar oud nietwaar. Nenee, koop maar gauw die dure tuinmeubelen en die teakhouten tafel.
Terwijl het buiten nog aan het nazomeren is men al bezig om de kerstversiering uit te stallen.
En tussendoor is er nog het nieuwe schooljaar en dan mag je zoon of dochter niet uit de toon vallen met schoolgerief en kleren die niet trendy zijn natuurlijk. Want wie de mode niet volgt die hoort er niet bij en geen enkel kind wordt graag uitgesloten.
Kortom, consumeren zullen we.
Of we die dingen die we kopen nu nodig hebben of niet.
Desnoods creëer je maar kunstmatige behoeftes, dat is immers het idee achter wat ooit 'public relations' heette, maar nu gewoon marketing wordt genoemd.

De economie moet draaien!
Is het veel gehoorde argument waarmee men ons op hol geslagen consumptiepatroon wil verdedigen.
Als het goed gaat met 'de commerce' dan wordt er winst gemaakt en komen er banen bij en kunnen mensen zich in hun levensonderhoud voorzien.
Onze welvaart kan pas gegarandeerd worden als bedrijven een goede omzet hebben en als ze winst maken. Dat is wat elke leraar economie u zal vertellen.
En nee, daar valt geen speld tussen te krijgen.
Maar de realiteit leert ons ons dat het in de praktijk helemaal niet zo rooskleurig is als ons wordt wijsgemaakt.
Van de winst die bedrijven maken vloeit er alsmaar minder naar het loonzakje van diegenen die dat bedrijf echt in handen houden, namelijk de mensen op de werkvloer.
Meer nog. Om nog meer winst te maken doen bedrijven er alles aan om de kosten zo laag mogelijk te houden. En ja, ook de kosten die ze maken het uitbetalen en het voorzien van veilige en gezonde werkomstandigheden voor hun personeel.
Almaar hogere werkdruk, alsmaar meer moeten doen met minder mensen.
Almaar meer bedrijven die beroep doen op mensen uit Oost-Europa die werken aan de sociale voorwaarden van het thuisland en die zo de lonen drukken.
Almaar meer bedrijven die produceren vanuit landen waar arbeiders nauwelijks rechten hebben en waar men zelfs kinderen inzet in het productieproces.
We kopen alsmaar meer dingen bij bedrijven die flinke winsten maken met ons koopgedrag, maar die hier geen enkele cent belasting betalen.
De cartoon in de inleiding, die zegt het toch allemaal.
Hoe meer we kopen bij bedrijven als Amazon, Bol punt com en andere giganten. Hoe meer geld er wegvloeit.
Geld dat we nooit meer terugzien.
Geld dat verdwijnt in de zakken van lui die mensen te werk stellen aan voorwaarden die voor hen en alleen voor hen voordelig zijn.
Maar voor de werkende mensen wereldwijd zijn ze zeer nadelig.
U die dit leest.
U bent waarschijnlijk ook slechts loontrekkende.
Of zelfstandige.
Of ambtenaar, gepensioneerde, invalide of in ziekteverlof.
U betaalt belastingen.
Jeff Besos, die betaalt hier geen cent belastingen.
Die doet er alles aan om zo weinig mogelijk belastingen te betalen.
Zijn geld zit in zogenaamde belastingparadijzen.
Maar hij heeft er wel tonnen geld voor over om u te overhalen om uw spullen in zijn webwinkel te kopen.
Facebook, waar ik straks links ga posten naar deze pagina zodat zoveel mogelijk mensen dit artikel lezen. Dat genereert heel wat inkomsten uit reclame. Omdat bedrijven er veel geld voor over hebben zodat u hun al dan niet verdoken reclame onder ogen zou krijgen.
Omdat u telkens weer hun boodschappen te zien krijgt tussen de berichten van uw vrienden door. En het liefst boodschappen op uw maat en zo persoonlijk mogelijk aan u gericht.
Gebaseerd op uw interesses en dit op basis van de links waar gij op klikt en de boodschappen die u achterlaat. De foto's die u post en de commentaren die u achterlaat op de profielen van uw vrienden en de pagina's en groepen die u het vaakst bezoekt. Want voor het verkrijgen van die gegevens.
Uw persoonlijke gegevens! 
Hebben ze ook veel geld over.
Zo kunnen ze er nog meer voor zorgen dat u getriggerd bent en blijft om te blijven terugkomen en zo ontvankelijk blijft voor hun boodschappen telkens weer opnieuw.
Daar hebben ze enorm veel geld over.

Influencers maken filmpjes en zwieren die op sociale media en hebben massa's volgers.
Die verdienen daar miljoenen mee.
Zelfs ik zou als ik de nodige stappen zet en regelmatiger iets zou schrijven, een mooi zakcentje kunnen verdienen.
Voetballers en andere sportlui verzilveren miljoenencontracten en zijn op hun dertigste al binnen. Want grote bedrijven gooien er graag heel veel geld tegenaan want ze weten dat die wedstrijden door zeer veel mensen bekeken en bijgewoond worden. Mensen die zich graag vereenzelvigen met deze vedetten en hun merchandising - die je in vele vormen terugvindt - kopen.
Een schoonmaker werkt veel uren en verricht fysiek zware arbeid. Mensen in de zorg werken zich uit de naad om te zorgen voor ouderen, zieken, gehandicapten of andere zorgbehoevende. Tot hun rug kapot is, hun knieën het begeven of ze een burn-out nabij zijn. Onderwijzers steken heel veel tijd om onze kinderen voor te bereiden op het latere leven en op de arbeidsmarkt.
Wat krijgen zij?
Peanuts! Habbekratsen!
De restjes!
En zelfs daarop wordt er bezuinigt.
En ook de overheid wordt zwaar onder druk gezet om te bezuinigen op sociale zekerheid, op zorg, op onderwijs, op welzijn en ook nog eens extra onder druk gezet om minder belastingen te heffen en om bedrijven minder te beknotten met allerlei regels.
En wie wordt daar weer de dupe van?
Wij?
En dan vooral de zwakkeren onder ons.
We hebben het afgelopen jaar heel goed kunnen zien tot wat bezuinigen in de zorg kan leiden.

En wie betaalt er hier het meeste belastingen?
Onze eigen bedrijven.
En dan nog het meest de kleine ondernemers.
De bakker, de beenhouwer, de groenteman, de boer, de tuinder, de cafébaas, de restauranthouder, de kapper, de schoonheidsspecialiste, de hondentrimster.
En zij zijn ook diegene die het meest te lijden hebben onder de regelzucht van de overheid en die bij een conflict met de overheid of met een concurrent zwaar in de beugel moeten schieten om advocaten en gerechtskosten te moeten betalen. Want ze beschikken niet over een leger juridische adviseurs met veel gladde praatjes die het even voor hen regelen. 
Wel voor die mensen zeg ik...

WEG MET BLACK FRIDAY!

Rot op met jullie verheerlijking van blind consumentisme en debiele oppervlakkigheid.
Meer dan ooit heb ik nu eens echt geen boodschap hieraan.
Deze morgen ging ik naar de markt, groenten en fruit kopen bij mijn favoriete fruitkraam en vis gaan kopen bij een viswinkel waar bijna alle vis van de eigen boot komt.
En daar blijft het dan ook echt bij.
Ik koop lokaal en bewust en draag zorg voor mijn spullen.
Vroeger gingen dingen heel lang mee, soms zelfs een leven lang. Meubelen kocht je als je trouwde en die waren voor het leven, en gingen zelfs over van generatie op generatie.
En dat ging ook!
Waarom nu niet meer?
Waarom is een smartphone na een jaar al verouderd?
Waarom gaat een wasmachine of microgolfoven stuk vlak na de garantie is verlopen?
Waarom worden de meesten consumptiegoederen gemaakt in een ultra autoritair land waar mensen onder zware omstandigheden moeten werken aan veel te lage lonen. Zonder rechten, zonder inspraak en behandeld worden als een nummer? Of ze werken er als dwangarbeider in gevangeniskampen terwijl een sadistische bewaker de loop van een geweer op hen richt!
Om dan naar hier verscheept te worden met zwaar vervuilende containerschepen en dan nog eens over de weg vervoert worden in vrachtwagens of bestelbusjes die de files nog meer doen aanzwellen, de files die ons na een lange zware werkdag nog eens extra tot wanhoop drijven. Om dan nadat ze dienst hebben gedaan naar Afrika verscheept te worden waar ze door kinderen worden uit elkaar gehaald met alle risico's van dien voor mens en milieu wanneer de chemische rotzooi die erin zit vrij komen bij het uit elkaar halen.
Net zoals de ertsen en mineralen voor de aanmaak ervan in datzelfde Afrika door kindslaven worden uitgegraven, met gevaar voor eigen leven en nogmaals in ellendige omstandigheden.
En terwijl wordt de draagkracht van onze planeet op de proef gesteld, en is het nog maar de vraag hoe leefbaar onze planeet zal zijn voor onze kinderen en kleinkinderen?
Maar ja.
De economie moet draaien.
Wel...

Hierzie!

Bloggen in tijden van corona deel 37: Een lichtje voor Alysson.

Dag lieve mensen.
Jullie hebben het vast ook gehoord of gelezen.
Wat er met Alysson, de jonge kapster uit Luik is gebeurd.
Ja, het is een verhaal dat me aangrijpt.
Een jonge vrouw, in de fleur van haar leven.
Die geen enkele uitweg meer zag dan uit het leven te stappen.
Haar droom, haar mooie droom van een eigen kapsalon.
Werd een nachtmerrie.
De tweede lockdown deed haar zaak de das om.
De niet aflatende stroom van facturen en aanmaningen, het ineens zonder inkomsten zitten. 
Ineens geen enkele uitweg meer zien.

Dit verhaal beroert me stilletjes tot tranen.
Waarom?
Omdat empathie mijn tweede natuur is.
Omdat ik mijn hart voel uiteenscheuren als ik die foto in de krant zie van een jonge vrouw, een ontluikende bloem. Die ineens in de knop is gebroken.
Gebroken van binnenuit.
Hoe wreed is het niet om gewoon geen enkele uitweg te zien.
Om geen enkele keuze meer te zien dan jezelf het leven te ontnemen.
Weet je.
Sommige mensen zeggen: "Zelfmoord plegen is een daad van egoïsme."
En ik kan goed begrijpen dat dit zo overkomt bij de directe naasten van iemand die zichzelf het leven ontneemt.
Vooral als die persoon kinderen had.
Dan is de vraag "hoe moet het nu verder met de kinderen" meer dan terecht.
Maar ik denk dat als je in je hoofd die klik maakt van "ik zie geen andere uitweg meer, ik maak er een einde aan". Dan moet er in dat hoofd toch echt wel iets geknakt zijn.
Dan kan het niet anders dan dat je zowel mentaal als fysiek door een hel gaat.

Als zo'n jong iemand als Alysson besluit om uit het leven te stappen.
Dan is dit een teken aan de wand.
In dit geval gaat het over niets meer of minder dan gewoon geen enkele uitweg meer zien.
Gewoon klem zitten.
Als een kat in het nauw.
Er werd al eerder gezegd dat deze lockdown, deze ellendig lang aanhoudende toestand met verstrengde en dan weer versoepelde maatregelen voor drama's gaat zorgen.
En dit.. IS ER ZO EEN!

Ik lees op sociale media nu al dingen als "zie je wel, die smeerlappen van de regering en die arrogante virologen hebben bloed aan hun handen"'.
Maar weet je.
Dat soort trieste zaken had je ook voor de uitbraak van 'corona' en de daarop volgende maatregelen.
We staan al vele jaren aan de top wat betreft het aantal zelfmoorden en zelfmoordpogingen.
Het aantal depressies en burn-outs swingt de pan uit en de wachtzalen van psychiaters en psychologen worden alsmaar voller.
Als je dat voordien al wist, dan weet je dat met een uitzonderlijke en nooit eerder geziene toestand als wat we nu meemaken, dat dat alles nog gaat verdubbelen.
Voor kwetsbare mensen die voordien al weinig stabiel in het leven stonden moet wat we nu beleven echt wel een hel zijn.
En ook voor jongeren die klaar staan om zich in het leven te smijten is dit een zeer vreemde tijd.
En dan begrijp ik best dat veel jongeren het moeilijk hebben.
En kom alstublieft niet af met dooddoeners als: "Ge moet ze nog meer pamperen,"
Want het is gewoon bullshit.
Denk gewoon aan de tijd toen je zelf achttien of twintig was.
Van school af, werk zoeken, je eerste echte stappen op de arbeidsmarkt.
Je voelde: nu wordt er van mij verwacht dat ik mij volwassen ga gedragen.
Maar wat is dat?
'Je volwassen gedragen'?
Dan is het goed dat je vrienden om je heen hebt die net ietsje steviger in hun schoenen staan of lui die iets ouder zijn en die je tips geven.
En dan is het goed dat je die band met je vrienden kan behouden.
Op hen kan terugvallen.
Liefst in een echt gesprek onder vier ogen.
Al dan niet aan de toog van een gezellig bruin café.
Met een schuimende pint voor je neus.
Maar dat kan nu niet.
'Omwille van de corona'.
Hoe vaak horen we dat niet?

Nu meer dan ooit moeten we er zijn voor elkaar.
Niet om te oordelen.
Maar om te luisteren.
Om een klankbord te zijn.
Ook al moet dat via Skype.
Nu meer dan ooit moeten we onze oordelen aan de kant zetten en luisteren naar wat de ander echt zegt.
In plaats van te luisteren naar wat wij willen horen.
En nee, dat is niet gemakkelijk.
Ik ben daar zelf ook slecht in.
Om een luisterend oor te zijn.
En dan vooral omdat ik  niet goed weet wat te zeggen of wat te doen in zo'n geval.
En dan gaat het over mensen uit mijn omgeving die over hun kleine zorgen en besognes praten.
God, ik heb daar schrik voor.
Om geconfronteerd te worden met iemand die me zegt: "Ik zie het niet meer zitten, het leven heeft geen enkele zin meer"
Ja, dat is echt mijn grootste vrees.
En eigenlijk is het ook een hard feit dat er in onze maatschappij nog altijd een soort van taboe rust op 'hulp vragen'.
Zeker als het over psychologische problemen gaat.
We associëren psychologie nog altijd met 'zotten'.
Als iemand beroep doet op een psycholoog of psychiater dan wil dat zeggen dat die persoon 'iets mankeert in zijn bovenkamer'.
Maar wat is 'zot'?
En vooral... 
'Wat is normaal'?
En wie bepaald dat?

Net zoals je lichamelijke klachten en beperkingen hebt, kan je ook geestelijk iets mankeren.
Als je lichamelijke pijnen of ongemakken hebt, dan zoek je hulp.
Het zou toch gewoon evident zijn dat je dat ook doet als je je psychisch niet lekker in je vel voelt.
Vind ik.
Het zou toch gewoon evident moeten zijn dat je ook bij psychische problemen het even rustiger aan kan doen.
Maar dat is niet.
Want we leven in een maatschappij waarin alles en iedereen moet werken, produceren en vooral... Opbrengen.
Als je een gebroken been hebt, dan kan je niet werken.
Als je een depressie hebt of er om eender welke andere redenen mentaal compleet onderdoor zit...
Ook niet.
Maar dat zie je niet.
En wie er niet ziek uit ziet en toch niet mee kan in deze rat-race.
Wordt bestempelt als een 'plantrekker' of 'aansteller'.
Die krijgt te horen, kop omhoog, verman je.
Stel je niet aan.
Of van die goed bedoelde raadgevingen als 'maak eens een goeie wandeling in het bos'.
Maar daarmee verhelp je geen zware mentale problemen.
Echt niet.
En nee, ik heb nog geen zware mentale problemen doorgemaakt.
Moet dat?
Moet dat om te weten dat die dingen geen lachertje zijn?
Nee toch?
Je kan jezelf toch ook eens informeren eer je over zo'n dingen een mening gaat vormen.
Ja toch.

Maar goed.
De aanleiding van dit blogartikel was de tragische dood van een jonge vrouw.
23 jaar.
Haar vrienden en familie blijven in tranen achter.
Met heel veel vragen.
Net als vele anderen die rouwen om een vriend of familielid.
Wiens uitzichtloze levenseinde niet in de krant kwam.
Maar daarom niet minder triest is.
En ook niet minder triest dan de rouw om iemand die aan Covid-19 stierf.
Eenzaam in een kille kamer op de dienst intensieve zorgen.
Of in een woonzorg centrum.
Ik buig deemoedig mijn hoofd voor deze mensen.
Ze verdienen een lichtje.
Net als Alysson.

De natuur in beeld: Sint-Sixtusbossen.

Dag lieve mensen.
Vandaag hebben we op deze mooie en toch wel zeer zachte herfstdag nog eens een wandeling gemaakt.
Het doel van onze zondagse excursie.
Het dorp met misschien wel de bekendste abdij van ons land en deze van ver daarbuiten.
Westvleteren!
Niet alleen hebben ze daar de wereldberoemde abdij waar de brave paterkes dat heerlijke bier brouwen dat liefhebbers van het edel gerstenat van heinde en verre naar onze provincie lokt om al dat lekkers te proeven in het alom gekende cafe In De Vrede.
Of om hun kofferbak vol te laden om vrienden, familie en vooral zichzelf te trakteren op die super zalige biertjes van de hardwerkende paters Trappisten.
Maar helaas, biertjes proeven zat er vandaag niet in. Dat mag niet van de mensen van de veiligheidsraad.
'Omwille van de corona'.

Maar weet je lieve mensen.
Ook al verkies je om liever geen alcoholische dranken te nuttigen, omdat dat slecht is voor de gezondheid. Dan nog is een omweg naar de abdij echt wel de moeite waard.
Ben je met de auto, dan raak je deze vast en zeker wel kwijt. Zeker nu het café gesloten is voor publiek en je er dus niet terecht kunt voor het degusteren van de alom gekende abdijbieren. is er plaats zat voor die de stadsdrukte even wil ontvluchten en zijn longen wil volpompen met heerlijk zuivere lucht.
Het Sint-Sixtus wandelpad is zeker de moeite waard om eens te doen op een rustige zondagnamiddag.
Het is ongeveer 7 kilometer lang, maar voor mijn lieve schat was dat nu even teveel omwille van haar rug. Dus hebben we deze afgebroken toen we ongeveer halverwege één van de vele wegwijzers naar de abdij zagen.
Maar zelfs datgene wat we gewandeld hebben was zeker de moeite waard en uiteraard heb ik het één en ander op de gevoelige plaat vastgelegd.

Het begin van de wandelroute. Het pad naar de 'Lourdesgrot'.

De 'Lourdesgrot': Het is het domein van een adbij hé. 
Een beetje godsvrucht en devotie mag je hier verwachten.

Beetje mislukt, sorry.
'Ons lief vrouwke' kreeg een plaats boven de grot die gemaakt werd van rotsstenen afkomstig van Rochefort waar er ook een abdij staat waar ze lekker bier brouwen.
Een stukje Ardennen in de Westhoek dus.

Volksdevotie.

Onze lieve vrouw van Lourdes.

Afgeschermd stuk bos.
Waarom zijn deze ook altijd de mooiste?

Uiteraard keken we uit naar paddenstoelen.

Boomgaard met late appelen en wilde bloemen. Mooi stukje gecultiveerde grond waar de natuur toch zijn gang kan gaan.

Hier zie je de appelen hangen.

Zoals Urbanus destijds zei...
't Zijn spruitjes!

Een veld vol spruitjes.
Recht van bij de boer, lekker en gezond.

Vergezicht.

Prachtige bossen.

Prachtig toch.
Die ongerepte bossen.

Zoveel om te snuffelen en te ontdekken.
Ook voor hondjes is het hier heel erg leuk.

Even rusten.
Schootje zitten vrouwke, alstublieft.
Mijn pootjes zijn heus niet vuil hoor, echt niet...
😀
(Cecieleke)

In de Westhoek kan je niet om 'De Groote Oorlog' heen.
Zelfs in de schaduw van een abdij was de oorlogsgruwel nooit ver weg.
(Dozinghem Military Cemetery)

Paddenstoelen.

Leuk voor de kinderen.
Deze uitingen van creativiteit waar allerlei doe opdrachten aan verbonden zijn.
Moet je wel zelf ontdekken, is op een zijpad.
Maar af en toe kruiste dat leuks ook ons wandelpad.

Het was een meer dan heerlijke dag.
En ik kom hier zeker terug.
Als Café In De Vrede terug open is bijvoorbeeld.
Aaah jaaah!!!!

Liefs.
Miguel.