Canciones caliente 7

 

Het was laat in de nacht.

De bandleden hadden hun slaapplaatsen opgezocht.

Sheila vergezelde hen en nam afscheid.

In het bijzonder van Manuel en Jessica.

"Gracias por todos," zei Jessica.

"Tienes un gran corazon (Je hebt een groot hart)," zei Manuel terwijl hij zijn ruwe handen op Sheila's schouders legde.

"Nunca olvido lo que hiciste por nosotros.

Ik vergeet nooit wat je voor ons gedaan hebt."

"You can have the room for yourself. And for Jessica of course," zei Lou terwijl hij Sheila aankeek.

"Tonight i sleep with the woman who diserves all my respect and... My love."

Sheila voelde in haar hart een diepe withete hitte opkomen.

"Wilt je zeggen da je?"

"We hebben veel bij te praten liefje," zei Lou terwijl hij Sheila dicht tegen zich aan trok.

Sheila keek Lou vol verwachting aan.

Na een hartelijk afscheid liep ze hand en hand met Lou door de uitgestorven straten van Malaga.

Het was laat in de nacht, of beter... Vroeg in de ochtend.

Sheila keek Lou aan, maar zei geen woord.

De weg naar het pension duurde lang.

Te lang naar haar zin.

Stil liepen ze de trap op, Sheila opende de deur van haar kamer en knipte het licht aan.

Wanneer Lou de deur sloot laaide de passie op.

Ze gooide haar topje uit en met ontbloot bovenlijf gooide ze zich in Lou's armen.

Waarna een lange passionele kus volgde.

Tussen het kussen door gooide ook Lou zijn t-shirt uit.

Tilde hij Sheila op en droeg haar naar het bed.

"Godverdomme mijn broek spant," zei hij terwijl hij zijn gulp open ritste.

Naakt kroop hij op bed en keek haar in de ogen terwijl hij haar broeksriem losmaakte en daarna de knop van haar jeans.

"Hier verlang je zo hard naar, nietwaar liefje," zei Lou terwijl hij haar broek naar beneden trok. Waarna hij meteen op haar ging liggen en haar prachtige borsten streelde.

"Joak schietje.

En eindelijk es 't zo verre."

Ze nam zijn hand en bracht die tussen haar benen.

"Voel je dadde schietje?

'k Stoan nat.

Kletsenat.

Puur van de ghoeste."

Lou duwde haar benen nog meer open en drukte zijn stijve pik tegen haar schaamlippen.

Sheila nam hem vast en duwde hem dieper, ze voelde een siddering door haar lichaam terwijl ze dat deed.

Lou begreep de boodschap en drong in haar binnen en begon meteen krachtig te stoten

"Oooooh jaaaa.

Kom mor schietje.

Ooooooh ja kom mor.

Komt in mien." 

Sheila sloeg haar hoofd achterover.

"Jaaah komt in mien!!!"

Lou penetreerde Sheila met korte doch hevige stoten.

Hij kon het amper geloven.

Meer dan twintig jaar na het tragische overlijden van Gracienne.

Zijn 'Grace'ke'.

Had hij opnieuw geslachtsgemeenschap met een vrouw.

En dit met volle overgave.

Zo groot was zijn achting en liefde voor Sheila.

Van wie hij nu zeker wist welk groot en edelmoedig hart ze heeft.

Hij streelde haar welgevormde borsten terwijl hij haar diep in de ogen keek.

"Gij zijt een goddelijke vrouw," zei hij nadat hij in haar was klaargekomen.

"Es 't woar schietje," zei Sheila terwijl haar handen over zijn behaarde borstkas gleden.

"Ja liefje," zei Lou.

"Gij... ZIJT EEN GODDELIJKE VROUW!"

Lou bezegelde deze woorden met een lange intense kus.

Waarna hij zijn penis opnieuw hard voelde worden en opnieuw begon te stoten.

Tot Sheila's grote vreugde en intens geluk.

Deze nacht kon voor haar niet meer stuk.

Van slapen zou er niets in huis komen.

Maar wat kon haar dat schelen?

Eindelijk beleefde ze datgene waar ze zo hard en intens naar verlangde.

Seks met Lou.

Heerlijke seks met Lou.

Zijn heerlijke pik diep in haar liefdesgrotje.

Zijn rijzige lichaam op en over het hare.

Zijn kussen, zijn passie, zijn goesting.

Terwijl het ochtendlicht al lang door het kleine vensterraam scheen weerklonk nog altijd het zachte gekreun van Sheila en het piepen van het bed.

Hun lichamen verenigd in de passie van het liefdesspel.

Het was na elven toen ze beiden met kleine oogjes aan de ontbijttafel verschenen.

Moe... Maar zo zielsgelukkig.

Die voormiddag gingen Lou en Sheila terug de andere bandleden opzoeken.

Die bij de broer van Manuel een onderkomen voor de komende dagen vonden.

Want de band zou hier enkele dagen verblijven en op adem komen tussen het drukke tourschema door.

Manuel zag Sheila en liep naar haar toe.

Gaf haar een dikke knuffel.

"Gracias!" zei hij.

"Gracias por traer de vuelta el amor y la felicidad en mi vida," zei hij.

"Bedankt dat je terug liefde en geluk bracht in mijn leven.

Tien jaar lang leefde ik met een vreselijke pijn in mijn hart.

De pijn van het brutaal gescheiden worden van mijn lieve Jessica.

Jij bracht haar terug.

Verenigde onze harten.

Afgelopen nacht was de mooiste van mijn... Ons leven.

Onze harten en lichamen werden één."

Terwijl hij sprak keek Jessica Manuel... Haar Manuel, aan met een blik vol liefde en genegenheid.

Teder sloeg hij zijn arm om die van Jessica.

Het raakte Sheila.

"Quiero pregutarte, tal como les pregunto a los otros miembros de la banda.

Ik zou jullie willen vragen zoals ik aan de andere bandleden vroeg.

Stel geen verdere vragen over waarom Jessica haar dood veinsde.

En zwijg hierover zowel tegen bekenden als onbekenden.

Ze gaat voortaan verder door het leven als Manuela.

Manuela Ramirez.

Jessica is dood.

Dit hoofdstuk verleden tijd.

Ze stelde zich als Jessica voor aan Sheila omdat ze het niet aandurfde om mij alleen op te zoeken."

"Toen ik je gisteren zag Sheila.

En het t-shirt dat je aanhad dan wist ik. Die komt vast voor het optreden in 'La Catacumba'.

Want daar treden wel vaker Metal en vooral Death Metal groepen op.

Waar men vaak van zeer ver op af komt.

Zelfs in Finland, het Metal land bij uitstek kennen ze 'La Catacumba'.

Ok, Los Addictos De Whisky is geen metalband, maar ook de stijl die zij brengen wordt door metalfans zeer geapprecieerd.

Dus ik kon er niet naast zitten.

Ik volgde mijn intuïtie en ik had gelijk.

Zonder jou Sheila.

Had ik dit niet aangedurfd... "

Sheila slikte.

Gaf zowel Jessica/Manuela als Manuel een knuffel.

Bedacht zich dat het de diepe liefde die ze voor Manuel voelde, en de diepe verbondenheid die ze met hem had was waarom ze voor de naam Manuela koos.

Moest gewoon.

Maar ze vroeg het niet.

Er werd gegeten en gepraat.

In een vrolijke stemming.

Het was gewoon feest.

De terugkeer van Manuels grote liefde moest gevierd worden.

Het gesprek dat Manuel en Manuela hadden die nacht was hard en pijnlijk.

Logisch, want vooral voor Manuel was de plotse - geveinsde - dood van Jessica een zware schok.

En haar gisteren terugzien evenzeer..

Tuurlijk vroeg hij wat haar bezielde.

Manuel hoorde haar verhaal.

Haar rauwe hartverscheurende verhaal.

Over wat ze meemaakte als kind.

Welks ze voor iedereen, ook voor hem verborgen hield.

Haar jeugdjaren vol pijnlijke trauma's die haar zelfs tot in het volwassen leven achtervolgden.

Maar het waren niet haar trauma's die haar deden besluiten om haar eigen dood te veinzen.

Maar... DIEGENEN DIE ZE VEROORZAAKTEN!"

Het feest ging verder, met veel eten, veel wijn en veel gezang en zelfs een heuse jamsessie waar zelfs Sheila zich liet gelden en iedereen - Lou nog het meest - verbaasde met haar zangtalent toen ze een eigen versie ten gehore bracht van Bed Of Roses van Bon Jovi. 

Ze oogste applaus, maar vooral de manier waarop Lou naar haar keek toen ze zong stond op haar netvlies gebrand.

En de stevige pakkerd die ze hem gaf sprak ook boekdelen.

Maar wat haar echt tranen in de ogen bezorgde was wat Lou tegen haar, en alleen tegen haar zij.

"Gij lijkt zo hard op haar meiske, in alles wat ge doet!" 

Hij zei het met een diepe snik in zijn stem.

"Podemos retiramos a una habitacion por un momento por favor? (Mogen we ons even terugtrekken op een kamer alstublieft?)" vroeg Sheila tussendoor aan Ramon, de broer van Manuel.

Dat mocht.

Sheila nam Lou bij de arm en nam hem mee naar boven.

Trok hem tegen zich aan nadat ze haar t-shirt uittrok.

"Kheint efkes nodig nu schietje," zei ze.

"Nie zozeer de seks.

Mo 'k wiln joen lichaam voeln.

Je warmte.

Je... LIEFDE!!"

Lou omhelsde haar en begon haar te kussen.

Terwijl nam hij haar vast en legde haar neer in het bed.

Streelde haar lichaam en trok terwijl haar broek en slip uit.

Ging over en op haar liggen nadat hij zichzelf snel uitkleedde, waarna een lange en vooral intense kus volgde.

De middagzon priemde door de luiken brachten wat licht in de verduisterde kamer.

Scheen op hun lichamen.

Lou streelde en kuste Sheila.

Hij genoot even hard als zij dat deed.

Van de liefde die terug in zijn leven kwam.

Voor hij het goed en wel besefte was hij in haar binnengedrongen.

Niet dat Sheila dat erg vond, integendeel.

"Ksiejegeiren schietje," zei Sheila met een diepe zucht.

Ze klampte zich aan Lou vast. Tranen liepen over haar wangen.

Tranen van diep en intens geluk.

"Ksien joen toch zo verdomd geiren Lou!" zei ze nu heel luid.

Lou droogde haar tranen en keek haar aan.

"Ik u ook Sheila," zei hij.

"Gij godverdoms topwijf!!!" voegde hij eraan toen waarna hij haar stevig begon te penetreren.

Hij herhaalde het meermaals.

"Gij topwijf!

Het beste wat mij in twintig jaar is overkomen... DA ZIJDE GIJ!"

Ineens hield Sheila hem tegen en keek Lou recht in de ogen.

"Schietje, ziet eerlijk...

Lijk ik echt hard op eur?" vroeg Sheila ineens.

"Ja.

Zei ik toch al eerder.

Dat ge mij zo hard aan haar doet denken.

En altijd weer een beetje meer.

Gij zijt zo...

Hoe moet ik het zeggen.

Gul.

Zoals Grace'ke ook was.

Gul op alle gebied.

In vrijgevigheid, hulpvaardigheid, in genegenheid, in vriendschap.

In de seks.

Maar vooral...

In de liefde."

Lou streelde Sheila en nam haar geur en warmte in zich op.

Heel diep en intens.

En genoot met volle teugen.

Zelfs uw geur doet mij aan haar denken.

Die intense doordringende geur als je transpireert.

Die geur van iemand die alles uit het leven wil halen dat erin zit.

Grace'ke was ook zo.

Haalde alles uit haar leven wat er in zat.

Maar dat deelde ze dan met ons, haar maten.

En ook dat vind ik bij u terug Sheila," zei Lou terwijl hij zacht door haar blonde haren streelde.

Sheila beet op haar lip en probeerde uit alle macht haar tranen te bedwingen, maar wist nu al dat dit haar niet lukken zou.

Dan liet ze hem los en liet ze zich languit vallen met haar hoofd diep weggezakt in het kussen.

Liet haar tranen de vrije loop.

Lou tilde haar hoofd op en wiegde haar zacht in zijn armen.

"Sorry," zei ze.

"Sorry da 'k hier de bleitekousse uithang'n.

Mo... 't Komt van zo diepe.

Weet je wel?"

"K'hadden nooit gepeinst dat dat mien oois nog ghing overkom'n.

Da 'k etwien ghing tegenkom'n...

Woar da 'k zovele zou voelen vanuut zo diep in mien eirte (hart)."

Lou zweeg.

Hij wist dat dat bij hem ook het geval was.

Ook hij voelde tranen van intens en diep geluk opkomen.

Sheila zag het.

"Je meug ghie ook schreuwn (huilen) wi," zei ze.

Ze keek hem aan.

"Doe mor.

Lot je ghoan.

Krop het nie op.

Lou begon te snikken.

Sheila wreef over zijn kale hoofd

Drukte zijn hoofd tegen haar boezem.

Terwijl ook bij haar de tranen stroomden.

Twee harten verlangend naar liefde.

Hadden elkaar gevonden.

Twee mensen gaven zich over aan elkaars lichaam in vurig oplaaiende passie, nadat ze elkaars tranen die vloeiden in een moment van ontlading hadden gedroogd.

Waarna Lou's trommelvliezen scheurden bij het aanhoren van Sheila's rauwe oerkreet toen ze in alle heftigheid klaarkwam.

Sheila bleef twee dagen in Malaga.

Vooral om bij Lou te zijn.

De dag voor ze vertrok nam ze hem mee naar een meer hoog in de Sierra Nevada.

Een meer dat gewoon uitnodigde voor een heerlijke zwempartij.

Naakt.

Die uitmondde in een passionele vrijpartij in het koele helblauwe water.

Sheila ging er helemaal in op.

Maar Lou herontdekte ook dat er nog andere dingen rock&roll zijn dan stevige rockmuziek maken.

Bibberend maar vooral voldaan liet hij zich door Sheila afdrogen eens ze terug op het droge waren.

En lieten ze hun lichamen warmen in de zon.

Ook toen waren hun lichamen één in het heerlijke liefdesspel.

's Anderendaags namen Lou en Sheila afscheid op de luchthaven van Malaga.

"'k Ghoan joen missen," zei ze.

"Ik ook.

Als ik kan, keer ik vroeger terug," zei Lou.

"Nee... " zei Sheila.

"Niet doen.

Je zie bie je moaten.

Je geniet.

'k Hein dat gezien op 't optreden."

Lou schudde het hoofd.

"Ik heb het onderschat meid," zei hij.

"Elke dag de hort op.

Inpakken, inladen, uitladen, uitpakken, inpluggen, soundchecken, spelen, weer uitpluggen.

Elke godverdomse dag opnieuw.

Stress.

Veel te veel drank.

Onevenwichtig eten, op onregelmatige tijdstippen.

Vaak eten dat gewoon niet te vreten is..

Meiden die hengelen naar onze... Mijn aandacht.

Veel te weinig slaap.

Ik verlang terug naar mijn oude leventje in België.

Dat leventje dat ooit zo saai en uitzichtloos leek.

Maar nu niet meer.

Gewoon... Omdat het veel minder saai is als je weet dat ER IEMAND OP JE WACHT!!!"

Canciones Caliente 6

 Intussen ging het optreden verder.

Ook de volgende songs waren een stuk ernstiger.

"La botella esta vida y las estrellas bailan.

De fles is leeg en de sterren dansen."

Een lied over alcoholisme en waanbeelden.

Sheila ging meer en meer op in de doorleefde liedjes gezongen door een ruige kerel met een ruwe en hese stem.

"Miljaarde... " Dacht ze bij zichzelf.

"Dat es tenminsten muziek."

Maar wat haar het meest plezier deed was te zien hoe Lou helemaal opleefde op dat podium.

Hij gaf zich helemaal op zijn goeie ouwe gitaar.

Ging op in de muziek en in de atmosfeer.

Sheila voelde haar hart alsmaar sneller kloppen.

"Hopelijk komn d'er nie tevele ghin bisnummers!" dacht ze bij zichzelf.

Ook Jessica herpakte zich en ging opnieuw helemaal op in het optreden.

"Viva mi liberdad!!!" schreeuwde ze voluit mee, wat u niet hoeft te verbazen. Want het liedje dat nu speelde was een Spaanse vertaling van Arno's Vive Ma Liberté.

Maar dan in een veel sneller en snediger tempo, met scherpe gitaarrifs waar Lou voor zorgde.

De hele zaal zong mee uit volle borst en deinde bijna gelijkmatig mee op het snedige ritme.

Dan verliet de band het podium, maar Sheila begreep dat er nog een paar snedige bisnummers zouden volgen.

Wat een optreden.

De sfeer was buitenaards en Jessica genoot met volle teugen.

Niet alleen van de muziek maar ook van het biertje dat Sheila voor haar ging halen.

De band kwam weer op.

Er volgde een snedige versie Fascist Cops van The Kids.

Deels gezongen in het Spaans deels in het Engels.

Lou nam de Engelse teksten voor zijn rekening.

Dat het aansloeg bij de jonge mensen in de zaal verbaasde Sheila niet.

Velen droegen t-shirts van Ché Guevara, of met opschriften als 'Fuck Autority' of 'No Pasaran'.

Dan viel er weer een stilte.

'Jéfe' nam opnieuw de microfoon.

"La ultima cancion es un homenaje." zei hij.

"De laatste song is een eerbetoon.

Es cantado por nuestro amigo de Belgica, (Het wordt gezongen door onze vriend uit Belgie)" zei hij terwijl met een uitnodigend gebaar naar de microfoon wees, waarna Lou er plaatsnam.

"Pero fue escrito por su primer gran amor. Una chica que hacia musica como vivia. Con fuego y pasion (Maar het werd geschreven door zijn eerste grote liefde. Een meid die muziek maakte zoals ze leefde. Met passie en vuur!)

"Al igual que Gloria ella no esta alli. pero su espiritu vivo en sus canciones. (Net zoals Gloria is ze er niet meer. Maar haar geest leeft verder in haar liedjes)"

Muisstil was het toen Lou de eerste noten speelde van 'Forever Living Spirit.'

Het lied dat Gracienne ooit schreef ter nagedachtenis van haar grootmoeder.

Haar 'Marraine'.

Lou zong het met volle overgave.

Sheila had een krop in de keel.

Zijn doorleefde stem ging door merg en been.

Tranen liepen over haar wangen.

"Ze's preus op joen moatje," zei ze zacht."

"Da zien 'k zeker."

Toen de laatste noten uitstierven was het applaus overweldigend.

De bandleden gaven elkaar een high-five gevolgd door een stevige pakkerd.

Sheila begreep dat de band tussen Lou en 'Jefe Borrucho' heel sterk was en waarom.

Twee mannen met een diep gemis in hun hart.

Een diep verdriet om dat ene meisje die ze met heel hun hart liefhadden.

En die er nu niet meer is...

Hoewel.

Sheila kon zich moeiteloos 'backstage' begeven dankzij het kaartje dat Dries haar gegeven had en niemand maakte enig bezwaar dat Jessica mee was.

"Quédate aqui," gebood Sheila.

"Blijf hier."

Jessica bleef ongeduldig wachten op de kale gang met koude bakstenen muren terwijl Sheila Dieter volgde die de deur van de kleedkamer opende.

"Lou, er is hier iemand voor u," zei hij.

Lou zag Sheila en stond recht.

"Wat doede gij hier godverdomme?" zei hij verrukt.

Hij liep op Sheila af, greep haar vast en tilde haar zowaar op.

Dan keek hij haar diep in de ogen.

"Godverdomse toffe mokke!" zei hij.

Daarna kuste hij haar.

Welks Sheila zich liet welgevallen.

Ze sloot haar ogen en beantwoordde de enthousiaste en lange tongzoen van Lou.

Spreidde haar benen lichtjes en liet haar handen over zijn achterste glijden terwijl ze zachtjes haar bekken wat bewoog.

"Laat me raden," zei Lou terwijl hij haar handen vastnam die nu over zijn borst gleden.

"Gij moest in Spanje zijn voor een zaak of zo en ge hebt even gaan opzoeken waar wij optreden... Zoiets?"

Sheila knikte bevestigend.

"Het was e machtig optreden schietje," zei ze.

"Ik heb ervan genoten, echt wel."

"Is 't waar."

"She liked the concert," zei Lou in het Engels tegen zijn Spaanse vrienden.

"Really," zei Jefe Burracho wiens echte naam Manuel Valesques was.

"Especialmente esa cierte cancion," zei Sheila.

"Mi cariña, yo te manque... "

Manuel keek Sheila aan.

"Un homenaje a una chica por quien mi corazon aun llora... Een hommage aan een meisje om wie mijn hart nog altijd weent."

"De verdad?" vroeg Sheila.

"Eso es una coincidencia, dit is toeval." zei ze terwijl ze veelbetekenend naar Lou keek.

Manuel begreep, Lou ook al moest hij - zoals wel vaker - hard moeite doen om het Spaans te verstaan. 

"El podria decir adios," zei Manuel terwijl hij naar Lou keek.

"Hij kon afscheid nemen.

Ik heb nooit de kans gekregen om afscheid te nemen van mijn allerliefste Jessica.

Ze ging drank voor me gaan halen.

Un bottella de whisky.

Nadat we aankwamen in een klein stadje waar we zouden optreden in een plaatselijke kroeg

Ze bleef maar weg.

Uren en uren bleef ze weg.

We verwittigden de politie.

Maar wat dacht je?

Dat ze ons serieus namen?

Een stel ordinaire langharige muzikanten.

Naturalemente no.

Por que deberian ellos? Waarom zouden ze?"

De dorpelingen en dan vooral de jongeren namen haar verdwijning wel serieus en ze gingen mee met ons op zoek.

We vonden haar t-shirt, in flarden gescheurd.

En een schoen.

Bij de kolkende rivier... "

Manuel barstte in huilen uit.

"Nooit werd haar lichaam gevonden.

Logisch, ze zochten ook niet.

Nooit heb ik kunnen afscheid nemen.

Nunca podria decir adios... A mi querida Jessica

Sheila legde haar handen op Manuel zijn schouders en keek hem aan.

Manuel.

Se que te llamas Manuel. Lo busque, soy un detective, sabes.

Ik weet dat je Manuel heet. Ik heb dat opgezocht, ik ben detective weet je.

En ik moet u iets vertellen.

Ik heb in de stad een jonge vrouw ontmoet.

Die, en dat is heel toevallig.

In hetzelfde pension logeerde als ikzelf.

Ze was pas aangekomen hier in de stad.

En deed me haar verhaal."

"Gij gaat me toch niet vertellen dat gij... " Onderbrak Lou.

Sheila knikte even en gebaarde van even niet tussen te komen.

Dan wenkte ze naar Dries en gebaarde om de deur open te doen.

Dries had Sheila in gezelschap van Jessica gezien en begreep.

"Puedes entrar por favor," zei hij.

"Je mag binnenkomen."

Jessica betrad de ruimte.

Manuels mond viel open van verbazing.

"No," zei hij.

"No... Di que esto un sueño.

Zeg dat dit een droom is."

"Esto no es un sueño cariño," zei Jessica met stokkende stem terwijl ze op Manuel afstapte.

Manuel stond op.

Keek Jessica aan.

Zijn lip trilde.

Evenals zijn handen.

Dan pakte hij haar vast en sloot hij haar in zijn armen.

Drukte Jessica dicht tegen zich aan en barstte in diepe snikken uit.

Ook Jessica huilde hartverscheurend.

Van puur en diep intens geluk.

"Godverdomme... " zei Lou.

"Hoe hebde gij dat nu weer voor mekander gekregen," zei hij.

"Dit was puur toeval schietje," zei Sheila.

"Ik leerde haar kennen als een toffe meid waarmee ik aan de praat geraakte hier in de stad.

Dan bleek dat ze in hetzelfde pension logeerde.

Het klikte meteen tussen ons.

Brachten samen de dag door.

Dan tijdens het optreden ik zag de melancholie in haar ogen, vooral tijdens het liedje dat hij aan haar had opgedragen.

Dan kwam het eruit.

Het was haar niet ontgaan dat ik dicht bij jullie, de band stond.

Dat ik een backstage pasje kreeg van Dries.

Ze smeekte om ervoor te zorgen dat ze ook mee backstage kon.

Ja tuurlijk wilde ik dat voor haar gedaan krijgen.

Lou stond recht en keek Sheila aan.

Keek haar in de ogen.

Ze zag zijn blik veranderen.

Liefde uitstralen.

"Sheila....

Gij hebt altijd heel hoog in mijn achting gestaan meiske.

Maar nu...

Kunt ge niks, maar dan ook niks meer verkeerd doen bij mij!

Het is waar.

Wat de band tussen Manuel en mij sterker maakte is dat hij net als ik leefde met een diep en hartverscheurend verdriet in zijn hart.

Hij miste Jessica, net zoals ik Grace'ke zo hard mis.

Dat gij op een dag hier voor mijne neus zou staan, daar was ik al op voorbereid.

Maar dat gij zoiets zou gedaan krijgen."

Lou pakte Sheila opnieuw vast en kuste haar.

Zacht, liefdevol en met veel oprechte en diepe tederheid.

"Ik zien u geire schatteke," zei hij.

"Gij zijt echt wel het beste wat mij is overkomen.... "

Canciones caliente 5

Sheila arriveerde in Malaga waar ze incheckte in een klein pension.

Hier verbleef ze twintig jaar geleden ook toen ze door Spanje zwierf met haar Harley.

Carmen Gomez, de uitbaatster herkende haar nog.

En begroette haar hartelijk.

Ze riep haar man.

"Alfredo!!! Alfredo!! Mira quien esta aqui! Kijk eens wie hier is!" riep ze.

Een krom gebocheld oud mannetje kwam uit de binnentuin naar binnen gestrompeld, leunend op zijn stok.

Hij lachte zijn bijna tandeloze mond bloot en liep op Sheila af.

"Mira aqui, mira aqui... Kijk hier, kijk hier," zei hij terwijl hij Sheila's hand vastnam met zijn beide handen.

"La bomba de Belgica!"

Die bijnaam, alsook de hartelijke ontvangst hadden hun reden.

Toen Sheila hier twintig jaar geleden verbleef was het in het begin rustig. Sheila maakte kennis met het oudere koppel dat de zaak uitbaatte en was gecharmeerd  door hun gastvrijheid en hartelijkheid.

Maar dan arriveerde er dat stel brutale Britten.

Ze maakten een rotzooi van de kamers, gedroegen zich ronduit asociaal en hadden geen enkel respect voor het oudere koppel dat buiten het pension dat ze uitbaatten elk nog een andere job uitvoerden om de eindjes aan elkaar te knopen.

Twee van hen drongen Sheila's kamer binnen met de bedoeling om haar aan te randen.

Ze kwamen van een kale kermis thuis en hielden er een stel gekneusde ballen aan over, en kregen een heuse scheldtirade over zich heen.

Carmen belde de Guarda Civil die het stel trakteerde op een nachtje cel.

Nadien hielp Sheila om de rotzooi die het stel Britten had gemaakt op te ruimen.

De dankbaarheid van deze hardwerkende mensen was heel groot.

Ze sloten de jonge Vlaamse in hun hart.

Twee keer keerde ze nog terug, en telkens weer werd ze hartelijk onthaald.

Ze wilden haar zelfs gratis onderdak aanbieden, maar Sheila wees dat beleefd doch kordaat af.

Het allerlaatste wat ze wilde was profiteren van deze hardwerkende mensen die naast hun job buitenshuis al hun energie staken in het onderhoud van de woning die al meer dan zeven generaties tot de familie van Alfredo behoorde. Het uitbaten van deze woning als pension was om ervoor te zorgen dat de kamers op bovenverdiepingen niet ongebruikt en onderkomen zouden worden.

Carmen troonde Sheila mee naar de keuken waar Carmen meteen een karaf wijn en drie glazen op tafel zette.

Wijn uit de wijngaard van Carmens vader die nu werd onderhouden door haar broer Ramon.

"E como estas todavia? Hoe gaat het nu met je?" vroeg Carmen terwijl ze voor Sheila een glas wijn uitschonk.

Sheila vertelde over haar plannen, haar ambities en het huis dat ze kocht en restaureerde.

De liefde waarmee Alfredo samen met zijn echtgenote Carmen dit prachtige huis in Moorse stijl onderhield en vooral in ere hield, gaf Sheila de inspiratie om ooit hetzelfde te doen.

Een huis met een verhaal en geschiedenis in zijn oude glorie herstellen.

Carmen glimlachte.

"También eres alquin con ideas difirentes, Verdad (JIj bent toch ook iemand met afwijkende ideeën, nietwaar)?" zei Alfredo.

Sheila keek de oude man glimlachend aan.

"Ja, ik volg graag mijn eigen weg ja.

En dat altijd met het oog voor zaken als rechtvaardigheid en integriteit."

"Me alegro de que ustés bien," zei Carmen. 

"Ik ben blij dat het goed met je gaat."

Sheila voelde zich meteen in haar sas.

Hier kon ze zo hard van genieten... De Spaanse gastvrijheid, het eten, het drinken (lees de wijn), en vooral het heerlijke warme weer.

Gaandeweg drong het tot haar door.

Vanavond zou ze Lou terugzien.

Alleen... Hij wist het nog niet!

Tegen de middag trok Sheila de stad in.

Voor ze naar het kleine zaaltje zou trekken waar het concert van 'Los Addictos De Whisky' zou plaatsvinden, wilde ze nog even genieten van het gezellige stadsgewoel in het centrum van Malaga.

Het flaneren van de ene tapasbar naar de andere, het socializen, het spel van 'zien en gezien worden'. De herinneringen aan haar zwerftochten met haar Harley kwamen weer boven.

Zich overgeven aan het temperamentvolle Spaanse nachtleven, de drank en vooral... De mannen.

In haar t-shirt waarin ze een knoop had gelegd zodat haar navel zichtbaar werd, haar gescheurde jeans, haar lange haren los en vooral...

De geest vrij!

Ze danste, gaf zich over aan de muziek en genoot van de aandacht van de jonge, knappe en vooral viriele Spaanse macho's.

Lang duurde het niet eer ze haar keuze had gemaakt en ze ergens achter een zuil stond te tongzoenen met haar verovering, terwijl haar heupen sensueel rond zijn kruis bewoog om te voelen 'wat hij in huis had'?

Hoofd rechtop en zelfverzekerd liep Sheila ook nu weer door de straten.

Ook nu had ze een knoop gelegd in haar 'Megadeth' t-shirt, dat het niet meer hetzelfde exemplaar van toen is maar één dat ze via internet bestelde kan nooit meer dan een detail wezen. 

Mannen keken om en lieten hun blikken over haar lichaam dwalen.

De hitte bleef hangen in de nauwe straten en steegjes van de oude stad.

In een tapasbar bestelde Sheila een 'tinto de verrano' en aanschouwde het heerlijke stadsgewoel met een prettig gevoel in haar buikstreek.

Vooral toen een stel authentieke Mexicaanse mariachi's er niet beter op vonden om zich net voor het terras waar Sheila zat op te stellen om even later een geheel eigenzinnige versie van 'Me Gustas Tu' van Manu Chao ten gehore te brengen.

Sheila mijmerde.

"Hier mien oeden dag deure briengn.

Me Lou aan me ziede.

Dat zoudt het toch heleghaans zien hé."

Dromen en mijmeringen in een drukke Spaanse stad bij valavond.

"Buenas tardes, es esta silla tomada (is deze stoel vrij)?" hoorde ze een frisse stem zeggen.

"Naturalemente," zei Sheila.

"Zet u gerust bij," zei Sheila..

Ze rechtte haar hoofd en keek in de mooie donkere ogen van een jonge vrouw.

Een knappe vrouw.

Een vrouwelijke vrouw.

Achteraan de twintig.

Groot, struis gebouwd, droeg een korte leren rok, hoge cowboylaarzen, een zwart t-shirt van een metalband waar Sheila nooit eerder van hoorde en daarover een leren jasje.

"Me llamo Jessica, y qual es tu nombre?" vroeg de jonge vrouw.

"Sheilaa," was het antwoord vergezeld met een warme glimlach.

Sheila wenkte de ober en bestelde tweemaal 'tinto de verrano' en al snel raakten beide vrouwen aan de praat.

"No eres Española, je bent geen Spaanse," zei Jessica.

"No, desde Belgica. Ik kom uit België," zei Sheila.

"Oh Belgica, un pais muy linda," zei Jessica glimlachend.

Daar heb ik nog een hele poos gewerkt als zorgkundige.

Harde stiel, veel stress, slechte communicatie en zwaar onderbetaald.

Maar van de bewoners kreeg ik veel respect en dankbaarheid, daar deed ik het dan voor.

Maar ik was maar al te blij dat ik Tommi Markkonën leerde kennen op Graspop Metal Meeting, denk wel dat je dat festival kent."

"Tommi Markkonën, de zanger van Helltroll!" zei Sheila.

"Sabes ese banda, ken je die band?" vroeg Jessica.

"Tuurlijk wel.

Een flinke pot metal op zijn tijd, ik kan dat wel smaken hoor.

Heb alleen nog niet de kans gehad om ze live te zien."

"Ik wel en meer nog.

Tommi was meteen weg van mij toen ik hem backstage ontmoette.

Hij wilde zich met mij terugtrekken in de container die als omkleed en rustruimte dienst deed.

Natuurlijk zei ik geen nee."

Jessica's ogen blonken toen ze het vertelde.

"Had je een relatie met Tommi?" vroeg Sheila die nu één en al oor was.

"Fue lo mejor que me ha pasado," zei Jessica. "Hij was het beste wat mij ooit is overkomen."

Na een heftige vrijpartij in de caravan bleef ik bij hem slapen in het hotel waar ze verbleven.

Voor ik het goed en wel besefte ging ik gewoon mee met hem op tournee.

Ik zei meteen mijn baan op en de huur van mijn appartementje dat ik met vijf andere meisjes deelde, drie Spaanse en twee Portugese meisjes die allen in de zorgsector werkten.

Ik ging aan de slag als roadie en wist mijn mannetje te slaan.

Meer nog.

Dit was gewoon het leven waar ik zo hard naar verlangde.

Elke dag in een andere stad.

Omgeven door muziek, harde ruige muziek.

Aan de zijde van een viriele kerel die wist hoe hij vrouwen moest bevredigen.

Pequeño secreto... Todo la banda lo sabia (klein geheimpje, de hele band wist het) voegde Jessica er zachtjes kirrend aan toe.

Soy un gitana tu sabes, ik ben een zigeunerin moet je weten.

Reizen en avontuur, het zit in mijn bloed.

Reizen, avontuur en... Seks.

Wat er was tussen Tommi en mij bleef niet duren.

"Muy mal, muy triste. Maar ja, het leven gaat door.

Ben nog maar net terug in de stad, gisterenavond laat ingecheckt in een klein pension in de Calle de rosas roja."

"Bij Carmen en Alfredo," zei Sheila.

"Si... Logeer je daar ook misschien?"

"Heb me zonet ingecheckt. Heb speciaal een omweg gemaakt om het optreden bij te wonen van Los Addictos De Whisky."

"Noooo!!!" zei Jessica.

"Que casualidad! Wat een toeval.

Eén van de voorlopige bandleden is een goeie vriend van me."

"Een van de Belgen die hen kwamen vervoegen," zei Jessica.

Sheila knikte.

"Que piensas? Te mostraré la ciudad donde creci? Wat denk je? Zal ik je de stad tonen waar ik opgroeide?"

"Graag," zei Sheila. Ze kende de stad Malaga wel, maar wist dat je tips van insiders nooit mag afslaan.

Sheila en Jessica liepen gezellig taterend en vrolijk lachend door de stad.

Sheila hield met haar rechterpink de linkerpink van Jessica vast.

Keek de bloedmooie jonge vrouw regelmatig in de ogen.

Ongegeneerd.

Jessica troonde Sheila mee naar enkele leuke winkels waar Sheila voor een mooie prijs hele mooie lingerie kocht en een heel sexy topje met best wel wat inkijk.

"Dat is voor vanavond," zei Sheila.

"Especialementé para mi querida amigo Lou," voegde ze eraan toe.

"Zijn jullie niet wat meer dan gewoon 'vrienden'?" vroeg Jessica terwijl ze een stap achteruit zette en het topje en vooral Sheila goed keurde.

"Als het aan mij lag niet nee," zei Sheila.

Haar ogen schitterden en blonken bij de gedachte alleen al.

"Hmmm te entiendo (ik begrijp je wel)," zei Jessica terwijl ze een oogje pinkte.

Sheila en Jessica wandelden naar buiten.

"Hace mucho calor ahora," zei Sheila. "Het is veel te heet nu."

"Es hora de la siesta mi amiga," reageerde Jessica.

"Misschien dat we even naar het pension gaan om wat te rusten en ons wat op te frissen."

"Buena idea," zei Sheila terwijl ze Jessica aankeek die de zonnebril die ze boven haar voorhoofd droeg omlaag trok om haar ogen te beschermen tegen het licht van de zon die ongenadig brandde zoals ze dat alleen in Andalucia kan doen.

Sheila stak het licht van haar verduisterde kamer aan en trok Jessica mee naar binnen.

Sloeg haar armen rond Jessica's hals en keek de mooie jonge vrouw diep in de ogen.

"Eres un mujer muy linda," zei Sheila.

"Je bent een prachtvrouw."

"Es verdad?" kirde Jessica terwijl ze haar lichaam tegen dat van Sheila aanvleidde.

Sheila drukte haar lippen op de wijnrode lippen van Jessica. Een passionele tongzoen volgde.

Jessica maakte Sheila's riem los en daarna de knop van haar jeansbroek met haar vlezige vingers die goed verzorgd waren, vooral dan haar mooie gelnagels.

Sheila voelde hoe Jessica's handen zich een weg baanden tussen haar benen eens ze haar broek naar beneden had getrokken tot vlak boven haar knieën.

Sheila trok Jessica's t-shirt omhoog en maakte haar BH los waarna Jessica even ophield om haar t-shirt uit te trekken.

"Laat ons samen douchen," stelde Sheila voor.

"Agua fria sobre nuestros cuerpos calientes... " fluisterde ze in Jessica's oor.

"Koel water over onze verhitte lichamen."

Even later klonk er in de kamer alleen het geluid van stromend water vermengd met gesmoord gekreun dat alsmaar luider en luider klonk.

Sheila genoot met volle teugen van het koele water en Jessica's zoekende tong tussen haar benen.

Hier was ze zo hard aan toe.

Die klik die ze voelde tijdens het gesprek met Jessica die ongegeneerd sprak over haar seksleven en ook over haar diep sluimerende bi gevoelens.

De manier waarop deze jongen vrouw met haar licht getaande huid, haar mooie donkere ogen en haar gitzwarte haren naar haar keek. Het maakte Sheila's hart warm.

En haar broekje nat.

Maar dat was al de hele ochtend en middag zo.

Omdat ze ze er zo hard naar uitkeek om Lou terug te zien.

Hem dicht tegen haar te voelen.

Hem te kussen en het prikkelen van zijn snor op haar gezicht te voelen.

Toch hield dit haar niet tegen om ongegeneerd te flirten en zalig te vrijen met Jessica.

Ze wist dat Lou geen typische liefdesrelatie wilde. En zelf wil ze dat ook niet.

Maar haar lichaam verlangt zo hard naar seks.

Seks met Lou.

Die gedachte alleen al maakte dat ze de hele dag botergeil stond.

Welks haar ontvankelijker maakte voor de flirterige blikken van Jessica.

Die ruim de tijd nam om Sheila lekker te verwennen.

Sheila kwam klaar met een luide oerkreet.

Ze trok aan Jessica's haren, om te voorkomen dat ze zich te snel naar haar zin zou terugtrekken.

"Muchas gracias," zei Sheila terwijl ze Jessica hielp recht komen en haar armen rond Jessica's lichaam sloeg.

"Necesitaba mucho esto Jessica. Dit had ik zo hard nodig."

Jessica glimlachte.

"Pude sentirlo. Espero que lo hayan disfrutado querida Sheila (dat voelde ik, ik hoop dat je ervan genoten hebt lieve Sheila)."

Jessica en Sheila stapten uit de douche nadat Jessica de kranen dichtdraaide. Sheila nam een handdoek en sloeg die over Jessica's lichaam. Met veel zachtheid depte ze de jonge vrouw droog.

Daarna liepen ze naar de slaapkamer. Jessica gooide zich languit op bed met haar armen gespreid.

Sheila bekeek Jessica's prachtige lichaam terwijl ze op bed ging zitten, waarna ze zich over Jessica's lichaam bewoog en haar slanke buik kuste, zo heel langzaam naar beneden.

"Que estas haciendo (wat doe je nu)?" vroeg Jessica.

"Ahora es mi turno mi cariña... (het is mijn beurt nu lieverd) " zei Sheila waarna ze met haar tong gretig Jessica's schaamlippen likte.

Enkele uren later gingen Sheila en Jessica op pad.

Eerst zochten ze een tapasbar op waar ze enkele drankjes nuttigden.

Ze zeiden geen woord.

Maar hun blikken spraken boekdelen.

Sheila zag Jessica gelukzalig glimlachen.

Legde haar hand op die van Jessica.

De rode wijn maakte dat het licht werd in haar hoofd.

Dan tegen negen uur zakten ze af naar het café waar het optreden plaats vond.

Bij dat café hoorde een concertzaaltje.

Klein, donker, behoorlijk druk en benauwend warm.

Almaar meer mensen kwamen het zaaltje binnen nadat ze eerst inkom hadden betaald.

Twee euro.

Spotgoedkoop.

Doch voor veel Spaanse jongeren veel geld.

Maar dat weerhield hen er niet van om in grote getale af te zakken voor een avondje snoeiharde rock&roll.

Sheila probeerde tot bij het podium te geraken, maar dat lukte amper. Zo druk was het al.

Opzij stond er een klein bierstandje, daar stond Dries hij herkende haar.

"Wat doede gij hier?" vroeg ze.

"Ik moest in Spanje zijn voor een zaak," zei ze. "En ik zag hier de affiches in de stad en ik dacht ik ga mijn lieve Lou eens verrassen met een bezoekje tijden jullie optreden hier.

Maar nog niets vertellen hé."

"Nee tuurlijk niet," zei Dries.

"Hey, tof dat ge er zijt meid," voegde hij er nog snel aan toe.

"Hebben ze geen drank voorzien in de kleedkamers?" vroeg Sheila?

"Nee, maar dat is omdat we de prijs zo laag mogelijk willen houden.

We willen dat het zo goedkoop mogelijk is om zo meer volk te bereiken. Eigenlijk halen we onze winst vooral uit ons verkoopstandje waar we straks CD's en t-shirts verkopen."

"Echt rock&roll dus, kan me best voorstellen dat Lou behoorlijk in zijn sas is."

"Die amuseert zich rot Sheila," zei Dries.

"Echt wel.

Heb hem in jaren niet meer zo begeesterd geweten.

Maar nu moet ik gaan hoor, we moeten zo het podium op."

"OK, veel succes," zei Sheila.

"Merci," zei Dries terwijl hij zich een weg baande tussen het drummende publiek.

Sheila bestelde twee koude biertjes en zocht Jessica op die haar wenkte, ze had een plaatsje weten te bemachtigen dicht bij het podium.

Dan kwam een man het podium op, het gebabbel verstomde.

De baas van de het café en de concertzaal kondigde al ratelend Los Addictos De Whisky aan.

Gejuich alom.

De spots gingen aan.

Daar waren ze.

Lou droeg zijn oude jeansbroek en een mouwloos hemdje.

Hij was merkbaar het oudste lid van de band.

De Spaanse jongens waren een stuk jonger op één na die schatte Sheila midden de dertig.

Een donkere Andalusiër met ontblote torso, ketting rond de nek en skinny jeans.

Hij dronk zijn bekertje bier leeg en gooide het dan in het publiek, waarna hij zijn gitaar omgordde.

"Un dos tres!!!" riep bij waarna harde gitaarrifs de kleine concertzaal vulden.

Jongelui gingen meteen uit de bol, vooraan ontstond meteen een 'moshpit'.

Niemand stond stil. 

Jessica stond te huppen en te shaken.

Liet haar borsten lustig zwieren en schudde als een gek met haar welgevormde kont terwijl ze wild met haar armen zwaaide. 

Sheila keek er verlekkerd naar maar al snel ging haar blik toch naar Lou die op het podium het beste van zichzelf gaf.

De muziek van Los Addictos De Whisky kan je het best omschrijven als harde gitaarrifs en brutale teksten over vriendschap, drank, gokken, vrouwen, liefde en... SEKS!

Teksten die weinig aan de verbeelding overlieten zoals...

"Déjame llemar tu coño! Déjame llemar tu coño! Déjame llemar tu coño!

Chica caliente!"

Wat zoveel betekend als 'laat me je poesje vullen hete meid'.

De hele zaal zong het uit volle borst mee.

Ook Jessica brulde elke noot mee, niet meer of ze had een stem als een klok.

De sfeer werd alsmaar broeieriger.

De zanger die zich Jefé Borracho (Baas Zuiplap) liet noemen hitste het publiek op met vragen als "donde estàn esas chicas calientes (zijn hier hete meiden)?" Waarna de zaal zowat ontplofte.

Jonge meiden deden prompt hun t-shirt en BH uit.

Toonden ongegeneerd hun borsten.

Sommigen gooiden hun slip naar de bandleden.

"Quiero llevarte firmemente, como te llamas? (jou wil ik wel eens stevig nemen, hoe heet jij)" vroeg Jefe Borracho terwijl hij zijn microfoon draaide naar een tenger meisje dat zich door haar vriendin liet optillen, ze had enkel nog haar korte rokje aan. 

Het meisje riep haar naam, maar ondanks dat ze hard in de micro brulde was het amper te verstaan. Het leek op Conchita, maar zeker was dat niet.

Ach, had het belang?

Meteen weerklonk weer een lied waarin drank, hete vrouwen en zwoele nachten werden verheerlijkt.

De andere bandleden deden ook hun hemden en t-shirt uit, Lou en Tom waren de enigen die nog niet in ontbloot bovenlijf op het podium stonden. Meer en meer slipjes vlogen het podium op.

Jéfé Borracho nam een slipje, stak het in zijn broek en greep  naar zijn kruis terwijl hij met zijn tong een obsceen gebaar maakte.

Tussen twee nummers door enkele biertjes die een crewlid hem aanreikte en verdeelde het onder de bandleden.

"Y ahora una cancion muy emotiva."

En nu een heel emotioneel liedje." zei hij.

Er viel een stilte, Lou liet een scherend geluid horen met zijn gitaar. 

Iedereen leek de adem in te houden.

Met zijn doorleefde stem zong hij een liedje.

'Mi cariña yo te manque' (mijn liefje ik mis je).

Het was een liedje met een behoorlijk zwaret tekst.

Over een meisje dat verdween zonder een spoor na te laten.

Behalve dan een gescheurd t-shirt en een schoen aan de oever van de Guadalqivir, daar waar het een snelstromende bergrivier is. 

"Ahore cariño, y lo siento (Ik weet het lieverd, en het spijt me)," prevelde Jessica zachtjes.

Tranen liepen over haar wangen.  

"Ken je de geschiedenis van dit liedje?" vroeg Sheila die gepakt was door de tekst en vooral door de diepe tristesse waarmee Jefe Burracho het liedje zong.

"Si," zei Jessica terwijl ze Sheila met betraande ogen aankeek.

"Esta chica que era yo (dat meisje dat was ik)," zei ze.

"Maar als ik het zo hoor dan is ze dood.

Hoe moet ik dat zien?" vroeg Sheila.

Jessica slikte en zocht naar haar woorden.

"Dat is wat iedereen denkt," zei ze.

"Dat iemand mij in de Guadalqivir heeft gegooid waarna ik door de stroming werd meegesleurd.

Mijn dood tegemoet.

Waarna mijn lichaam werd opgevreten door lynxen die hier in het wild leven.

Maar ik was niet dood.

Ik... "

Sheila zag de spijt en de vertwijfeling in Jessica's ogen.

"Ik hield van Manuel - dat is Jefe zijn echte naam - en ik weet dat ik hem veel verdriet deed door te veinzen dat ik dood was maar...

No tenia otra opcion...

Ik had geen andere keuze."

"Waarom niet?" vroeg Sheila.

"No hay mas preguntas... Por favor. (geen verdere vragen... Alstublieft) smeekte Jessica terwijl ze vertwijfeld het hoofd schudde.

"Jij kent die gasten van de band, niet alleen Lou," zei Jessica.

"En je wil vast backstage gaan om hem te zien."

"Naturalemente," zei Sheila.

"Kan je regelen dat ik mee kan?" vroeg ze.

"Por favor."

Sheila drukte Jessica dicht tegen zich aan.

"Naturalemente" zei Sheila nogmaals. "Con mucho gusto...

Met alle plezier."

Canciones Caliente 4

 

Twee dagen later.

Wanneer de zon hoog aan de hemel stond en met haar verzengende stralen reeds in de voormiddag al liet voelen dat het een bloedhete dag beloofde te worden voor de inwoners van Marbella, zat Sheila in haar kamerjas in de ligstoel met haar laptop op schoot en een kop hete koffie binnen handbereik.

Tussendoor richtte ze haar blik op de promenade en de azuurblauwe Middellandse Zee.

Ze zag zeilbootjes en luxe-jachten drijven, het strand dat al aardig vol zat en een heldere blauwe hemel met de gouden Spaanse zon.

Ze surfte op het internet en typte enkele gerichte zoekacties in.

In het Spaans.

Vond al snel enkele zeer interessante artikelen die handelden over de bouwovertredingen die werden begaan in een als natuurgebied erkend terrein zo'n twintig kilometer ten westen van Marbella.

En waar het bouwbedrijf van Pablo Guitèrres bij betrokken was.

Welks ze intussen wel al wist, daar ze gisteren het bouwbedrijf de hele dag discreet in de gaten hield vanuit haar auto.

Ze zag Pablo Guitérres samen met haar ex Pieter Slembrouck al vroeg in de voormiddag het gebouw binnen gaan en pas om 17 uur verlieten ze het gebouw om samen te gaan eten, wat zelfs naar Spaanse normen toch  betrekkelijk laat is voor een lunch. Maar ditmaal werden ze vergezeld door Hendrik Brinkman.

Blijkbaar hadden ze in die dure 'members only' beachclub heel wat te bespreken want de heren kwamen pas tegen middernacht terug buiten. Niet meer of Hendrik Brinkman zou ook de van dit etentje een dure onkostennota afleveren op het bedrijf.

Sheila verwedde er haar hoofd om dat die gesprekken met dat bouwproject in dat natuurgebied te maken hadden.

De bouwwerken daar zouden al twee jaar stilliggen en de procedure was nog altijd in volle gang, daarom dat ''Global Concult Corporation' ingeschakeld werd.

Kwestie van op juridisch vlak een versnelling hoger te gaan en wat extra krachten in te schakelen, niet meer of dit alles in ruil voor de alleenverkoop in andere projecten.

Dikke winst dus.

Winst die Hendrik Brinkman in zijn eigen zakken stak terwijl hij het bedrijf waarvoor hij werkte met onnodig dure onkostennota's opzadelt.

Dan valt haar oog op een advertentie.

"Azulmar Lodges, op twintig kilometer van Marbella. KOOP NU!"

Ze klikte.

Zag een Spaans gsm nummer en opende meteen een nieuw venster.

Typte het URL van de website van Holiday Estate Events en klikte door op het knopje met 'Spanje' erop.

Ze zag de naam van Hendrik Brinkman en zijn telefoon en gsm nummer.

Hetzelfde gsm nummer als op de advertentie op de Spaanse nieuwswebsite die ze aan het raadplegen was.

Dan zag ze de panoramische foto van de half afgewerkte site en kon niet anders besluiten dat de foto op advertentie en bijhorende website niets meer was dan een gephotoshopte foto van de bewuste site.

"Ghie ghodverdomsche smeerlap!" foeterde ze.

Ze belde met Tony Blomme en die bevestigde dat ze dat de huizen van dit vakantiepark in hun portefeuille zaten en dit door toedoen van Hendrik Brinkman.

Maar toen Sheila de ware toedracht hiervan meedeelde viel Tony Blomme echt wel uit de lucht.

"Die smeerlap maakt de goede naam van dit bedrijf kapot!" zei ze.

"Kan hiervan harde bewijzen leveren?" vroeg Tony.

"Nog niet," zei Sheila.

"Maar daar wordt zeker aan gewerkt.

Alsook van het onterechte van die hoge onkostenrekeningen.

En ik hou je op de hoogte, dat beloof ik je."

"Alvast bedankt voor je goede werk Sheila," zei Tony.

Daarna pleegde ze nog een telefoontje.

En dat bevestigde Sheila wat ze eigenlijk vermoedde.

En dat haar sterkte om het plan dat ze in haar hoofd had ook effectief uit te voeren.

Vele uren later.

Een gracieuze dame gekleed in een chique zwart kleed en een grote hoed in dezelfde kleur met brede randen en een dure handtas van Louis Vuitton betrad het terras van een exclusieve strandbar.

Ze toonde haar kaartje aan de maitre d'hotel die haar de plaats aanwees waar ze had gereserveerd onder de naam Hedwige van Meulenbroucke né d'Outryve.

"Tu usted reservado para dos personas," zei de maitre.

"Si," zei Hedwige.

"Mi invitado viene en unos momentos, mijn gast komt binnen enkel ogenblikken."

De maitre knikte minzaam en bracht Hedwige de sherry die ze bij haar aankomst bestelde.

"Gruwelijk slecht spul," foeterde Hedwige.

Of beter... Sheila.

Die zich voor deze gelegenheid voordeed als Hedwige van Meulenbroucke d'Outryve.

Weduwe van een West-Vlaams grootindustrieel die fortuin maakte in de textielsector en zelf geboren zijnde uit een oud adellijk geslacht uit de Leiestreek.

Om niet uit haar rol te vallen koos ze voor sherry, ofschoon ze een gruwelijke hekel had aan dat 'oudewuvendranksje' zoals ze het zelf altijd noemde.

Daar kwam hij dan binnen.

Hendrik Brinkman.

Een grote blonde Nederlander met sproeten en een dure zonnebril op de neus.

Strak in het pak van Hugo Boss en glimmende schoenen.

Sheila stond recht en liep op hem af.

"Hedwigde van Meulenbroucke né d'Outryve neem ik aan," zei Hendrik terwijl hij een lichte buiging maakte.

"Ik ben Hendrik Brinkman, zaakvoerder van de Spaanse tak van Holiday Estate Invests."

"Achanté," zei Hedwige terwijl ze even gracieus knikte.

"Drinkt u wat van me?" vroeg Hendrik.

"Een sherry graag," zei Hedwige.

"Sherry dat pairt goed met oesters, zal ik terstond een bordje voor je bestellen? Op mijn kosten?" stele Hendrik voor.

"Graag," glimlachte Hedwige.

Even later bracht een ober twee borden met elk maar liefst tien oesters uit Oleron die Hedwige met het nodige raffinement verorberde.

"Delicieux," zei ze.

"Maar laten we nu ter zake komen," drong ze aan.

"Juist ja, u had gemaild vanwege uw interesse in één van de villa's in de 'Azulmar Lodges'," zei Hendrik.

"Dat klopt ja.

En dat mag één van het duurste segment zijn," zei Hedwige.

"Nou, daar hebben we nog veel van vrij, wenst u er één met frontaal zicht op zee?" vroeg Hendrik.

"Wat voor mij belangrijk is in deze," zei Hedwige. "is rust en privacy.

"Ik snak naar rust, zie je.

Ik wil in alle rust het overlijden van mijn echtgenoot kunnen verwerken, liefst in een omgeving waar ik niet gestoord wordt.

Maar waar ik me wel veilig voel."

"Dat zult u daar zeker mevrouw

Maar als dat voor u echt een prioriteit is, dan denk ik dat u misschien kan opteren voor een villa in één van onze vele andere domeinen, we hebben er hier aan de Costa Del Sol alleen al zeker vijftien."

"Waarom wilt u mij persé een villa in een ander domein aansmeren?" vroeg Hedwige ietwat verbolgen.

"Omdat wij domeinen hebben die veel beter afgeschermd zijn en waar we een zeer sterk securitybeleid voeren," zei Henk wiens gelaatstrekken enige zenuwachtigheid begonnen te vertonen. Hij was niet voorbereid op dergelijke alertheid van een 'oudere weduwe', dat was Sheila nu wel duidelijk.

"Azulmar Lodges ligt in een afgelegen gebied. Waarom is veiligheid hier dan minder prioriteit, u weet toch evengoed als ik dat de veiligheidsrisico's daar hoger zijn."

"Nou, ik zeg niet dat veiligheid geen prioriteit is, maar we hebben domeinen waar deze vele malen hoger zijn.

Trouwens, als u zoveel belang hecht aan veiligheid, waarom wilt u dan persé in een afgelegen domein wonen?" kaatste Hendrik de bal terug.

"Omdat ik snak naar rust.

Naar stilte," zei Hedwige beslist.

"Kan ik dat domein gaan bezichtigen?" vroeg ze ineens.

"Nou nee, ziet u.

Weet u het domein is nog in aanbouw en euh.... "

"Oh ik begrijp het al!" zei Hedwige terwijl ze Hendrik met een blik vol afkeer en arrogantie aankeek

"U probeert mij een villa aan te smeren die niet bestaat op een domein dat nog in aanbouw is, en dat zal zo waarschijnlijk blijven omdat het domein in een natuurgebied staat en de plaatselijke overheid de bouwwerken liet stilleggen.

Waar of niet!"

"Wel euh, ik... "

"Antwoord op mijn vraag Hendrik Brinkman.

Bent u mij een niet bestaande villa in een onafgewerkt domein aan het aansmeren ja of nee?"

"Mevrouw Van Meulenbroucke.... Ik."

Dan zette Sheila haar hoed af en maakte ze haar haren los

"Goed, laat me u dan mijn echte identiteit onthullen.

Ik ben Sheila Verdoolaeghe en ik werd door uw werknemer ingehuurd om een onderzoek te stellen naar de toch wel heel hoge onkostennota's die u keer op keer opnieuw inlevert."

"Godverdomme zeg da 't niet waar es," zei Hendrik terwijl hij recht stond en de maitre wenkte.

"Senor por favor," wenkte hij.

"Wat?

Wil je mij eruit laten gooien?" vroeg Sheila.

"Zal je zaak niet vooruit helpen Hendrik.

Integendeel."

"Throw that woman out of this club," beval hij aan de maitre die verwonderd omkeek.

Net op dat moment liepen tien mannen van de Guarda Civil de club binnen in het gezelschap van een man in maatpak.

"Senor Brinkman you are under arrest!" zei de hoogste man in rang van de Guarda Civil terwijl twee anderen hem vastgrepen, in bedwang hielden en daarna in de boeien sloegen.

De man in maatpak liep op Sheila af.

"Je hebt een fantastische job gedaan," zei hij in vlekkeloos Nederlands.

"Eindelijk kunnen we onze klachten tegen Hendrik Brinkman hard maken."

"Hoe komt het dat dit tot nu toe onmogelijk bleek, terwijl het er vingerdik op lag waar hij mee bezig was?" vroeg Sheila.

"Wel," zei advocaat José Buanaventura. "Brinkman werkte met allerlei schimmige nep firma's, nep website's en met telefoonnummers die hij om de haverklap veranderde.

Het is echt wel toevallig dat u tijdens uw onderzoek op een banner van een website stootte waarbij hij het telefoonnummer gebruikte dat hij ook op zijn officiële website vermeld.

Met de bewijzen die u hebt kunnen verzamelen kunnen wij aantonen dat hij wel degelijk onafgewerkte of niet bestaande vakantieverblijven verkoopt en dat zij in tegenstelling tot wat hij altijd maar bleef beweren daar van op de hoogte waren.

En kan hij ook niet meer doen alsof hij niets te maken heeft met die nepbedrijfjes die hij uit zijn hoed schud telkens opnieuw."

"Ach," zei Sheila.

"Zelfs de grootste oplichter maakt soms een fout.

Moet je niet doen bij mij, want ik ben zeer goed bij de pinken."

Hendrik Brinkman kon weinig anders meer doen dan bekennen.

Het net rond hem was al zo goed als gesloten, en hetgeen Sheila nu blootlegde was nog maar het puntje van de ijsberg.

Hendrik sjoemelde en foefelde dat het een lieve lust was en leefde op meer dan grote voet daar in Marbella waar hij een graag geziene gast was in de clubs waar hij zich liet omringen door dubieuze zakenlui en uitdagend vrouwelijk schoon.

Bovendien had hij geen gat maar een krater in zijn hand en ja, Tony Blomme stond erop dat hij al dat geld van die onterecht ingediende onkostennnota's tot op de laatste cent zou terugbetalen. En dat zou voor Hendrik Brinkman wel eens een heel groot probleem worden, want hij had ook zo goed als al zijn spaargeld er doorgedraaid  en dit zonder medeweten van zijn echtgenote die er ook geen flauw benul van had dat hij zich daar in Marbella kostelijk amuseerde met andere, voornamelijk jonge vrouwen.

"Dien es nog nie an de nieuwe patatjes," grinnikte Sheila terwijl ze haar eindrapport opmaakte.

Dan als ze klaar was pakte ze haar koffers om een uur later uit te checken.

Even later reed ze richting Malaga.

Met klamme handjes.... EN EEN KLOPPEND HART!!!

Canciones caliente 3

Marbella.

Mondaine badplaats.

Pleisterplaats voor alles wat geld of bekendheid heeft.

Dankzij het gulle voorschot kon Sheila een kamer boeken in een heus vijfsterrenhotel, al boekte ze wel een goedkopere kamer. Maar ook deze mocht er best wezen.

"E jacuzzi, hoe cool es dadde?" zei ze hardop.

"Mo 'k ghoan toch voe 't zwembad buutn wi", zei ze.

"Misschiens lopt er doar schoon volk roend, je kan noois weten.
Ze ken'n mien hier toch niet," voegde ze er ondeugend kirrend aan toe.

Sheila liep naar het zwembad in haar gitzwarte diep uitgesneden badpak dat ze onlangs had gekocht.

Zag dat de mannen meteen naar haar omkeken en haar letterlijk met hun ogen uitkleedden.

Maar ook hoe de vrouwelijke blikken vol jaloezie los door haar heen sneden.

Maar denk je dat Sheila zich dat zou aantrekken?

Nee hoor.

Trots met het hoofd rechtop liet ze zich in het water glijden.

Rechts van het prachtig aangelegde zwembad was er een cocktailbar waar je met je middel in het water van een lekkere cocktail kon genieten.

"Tied vor e teusje," dacht ze bij zichzelf.

Dat ze ze niet zou nalaten om zichzelf tijdens dit reisje eens goed te verwennen, dat zag je van hier.

Bij de bar zat een oudere man.

Lichtjes kalend, zwart haar en snor duidelijk gekleurd, breed geschouderd, zongebruind en stevige behaarde borstkas.

Gouden ketting rond zijn hals, waterdichte Rolex aan de arm.

Een man met de allures van een zuiderse playboy die goed in het geld zat.

Tuurlijk had hij Sheila in de smiezen.

Meer nog hij kon zijn blik niet van haar afhouden.

Kreeg een lichte erectie bij het idee dat die blonde vamp in dat zwarte badpak dat haar vooruitstekende borsten en welgevormde lichaam net dat ietsje meer accentueerde naar de cocktailbar zwom.

Sheila liep het trapje op en zette zich op de kruk naast deze van de bruingebrande rijpere heer.

"Hello gourgeous, how are you?" vroeg hij in het Engels met een zwaar Spaans accent.

"Muy bien es tu?" antwoordde Sheila in het Spaans.

"Usted Español? No, no es possible," zei de man die zowel verward als verwonderd was.

"No, desde Belgica," antwoordde Sheila. "Ik kom uit België."

"De Flandes o Valonia?" vroeg hij.

"Uit Vlaanderen of Wallonië."

"Vlaanderen, zei Sheila."

De man sloeg zijn arm rond Sheila's schouders en keek haar aan met zijn opvallend donkere ogen.

Ze liet het zich welgevallen en toonde haar meest sensuele glimlach terwijl ze hem in de ogen keek.

"Que bebez de mi belleza?" vroeg hij. Wat drink je van mij schoonheid,

"Un gin-tonic," zei Sheila.

De barman zette twee glazen gin-tonic op de toog. Terwijl ze proostte keek ze de man opnieuw diep in de ogen. 

De man stelde zich voor, zijn naam is Pablo Guiterrez. Zaakvoerder van een groot bouwbedrijf volgens het visitekaartje dat hij in haar handen stopte.

Sheila en Pablo raakten aan de praat en er volgde al snel een tweede drankje dat ervoor zorgde dat het ijs al snel brak.

En ja hoor. Sheila nestelde ze zich op zijn schoot.

Pablo liet haar begaan, want dit was gewoon wat hij als volbloed playboy verwachtte.

Hij streelde haar rug en schurkte zijn onderlichaam tegen het hare, hij wilde gewoon dat ze voelde dat hij een erectie had.

Maar dan echt wel een joekel van een erectie.

Sheila beet vol goesting op haar lip terwijl ze haar handen over zijn behaarde borstkas liet glijden. "Dien heit verdomme wel e serieus pak in ze broek zitten," dacht ze bij zichzelf.

"Ben je alleen?" vroeg ze.

"Si," zei hij.

"Estoy en viaje de negocios, ik ben op zakenreis.

Eigenlijk vooral een juridische kwestie vertrouwde hij haar toe.

Altijd maar moeten opboksen tegen een bemoeizuchtige overheid.

Maar daarvoor heb ik de hulp ingeroepen van een gerenommeerd internationaal juridisch adviesbureau en vanavond ontmoet ik hun contactman bij een etentje. Zin om erbij te zijn?" vroeg hij.

Sheila zei ja, en dat niet zozeer omwille van het gezelschap van Pablo wiens libido hem nu echt wel parten speelde. Maar vooral omdat hij tijdens het gesprek enige details vrijgaf over de zaak die Sheila's interesse meteen wekte, maar dat kon hij natuurlijk niet weten.

Namelijk de naam van het immobiliënbedrijf waarmee hij samenwerkte voor het realiseren van een bouwproject dat door de lokale overheid werd stilgelegd omdat de bouwgrond zich in natuurgebied bevond."

Sensueel liet Sheila haar handen over Pablo's borst en rug wrijven en liet ze haar blik discreet - maar zodanig dat hij het wel merkte - naar zijn zwembroek zakken die ze met een vinger wat naar voren schoof.

"Un poco curioso mi cariño," zei hij terwijl hij Sheila's hand vastnam en in zijn zwembroek op zijn stijve lid legde.

Terwijl hij dit deed drukte Sheila haar lippen op de zijne.

"Iremos a mi cuarto de hotel mi hermosa, (laat ons naar mijn hotelkamer gaan knapperd van me)" zei Pablo terwijl Sheila haar handen rond zijn hals sloeg en haar onderlichaam sensueel heen en weer ging nog steeds op zijn schoot zittende.

"Oh si," kreunde Sheila in zijn oor. "Estoy caliënte, quiero te me folles." 

Vol pure goesting beet Sheila op haar lip.

"'k Hein dat eftjes nodig nu," fluisterde ze zichzelf verontschuldigend terwijl ze van Pablo's schoot gleed.

Ze zwommen naar de rand van het zwembad waar Pablo Sheila galant uit hielp het trapje op te klimmen.

Dan gingen ze naar zijn kamer.

Of beter gezegd... Suite.

Daar liet Sheila de badhanddoek die ze over haar schouders had geslagen op de grond vallen en trok ze terstond haar nog half natte badpak uit.

Naakt omhelsde ze Pablo en begon ze hem vol hartstocht te kussen.

Hij tilde Sheila op en gooide haar op bed.

Streelde haar prachtige afgetrainde lichaam en kuste haar strakke buik.

Beetje bij beetje naar beneden.

Ze voelde zijn snor prikken over haar onderbuik.

Wat maakte dat haar lichaam lichtjes begon te schokken.

"Oh ja, doet het vent.

Je moustache over me schaamlippen hmmmm... "

Sheila ademde steeds zwaarder toen ze voelde hoe zijn tong zich traag maar zeker een weg zocht naar haar intussen stevig gezwollen clitoris.

Hij plooide haar lippen en begon haar zachtjes te vingeren, zijn twee vingers gingen alsmaar dieper en dieper.

Sheila kwam klaar, met hortend gekreun.

Ze sloeg haar armen achter haar lichaam en voelde de satijnen kussens die op het kingsize bed lagen.

Pablo liet Sheila heerlijk kreunend klaarkomen en nam zijn tijd om haar intieme delen te verwennen met de kunde van een ervaren minnaar.

Daarna trok hij zijn eveneens nog half natte zwembroek uit en deed snel en behendig een condoom om.

Dan drong hij in haar binnen en begon hij haar stevig te penetreren.

"Oh Sheila, eres una mujer muy sensual y divina," zei Pablo terwijl hij Sheila in de ogen keek terwijl hij haar bleef penetreren. "Je bent een verdomd sensuele en goddelijke vrouw.

Ineens hield hij op met haar te penetreren.

"Quieres ser mi amante?" vroeg Pablo op de man af. "Ik wil dat je mijn geliefde wordt."

Quiero mas que solo algo de sexo.

Ik wil meer dan gewoon wat seks."

Hij keek Sheila met een verlangende blik aan.

Streelde haar gezicht en bovenlichaam.

"Por favor mi cariño, mi belezza.

Eres muchu mas que otra conquista mas. Jij bent zoveel meer dan een zoveelste verovering."

"Que quieres decir? Wat bedoel je daarmee?" vroeg Sheila.

Ik ben een drukbezette zakenman, altijd op reis altijd weer in een andere stad.

Altijd weer op een andere hotelkamer, eenzaam en alleen.

Tenzij ik een vrouw zover weet te krijgen dat ze de nacht of zoals nu een vrije middag wil doorbrengen.

Por el sexo, voor de seks.

Voor de seks had ik mijn oog op jou laten vallen Sheila.

Maar je gaf me zoveel meer.

Geen van al die vrouwen waarmee ik het bed deelde Sheila. Schonk mij zoveel passie.

Zoveel diepe passie...

Als jij zonet hebt gegeven.

Als ik erin slaag dit ene bouwproject te realiseren, dan wil ik ermee ophouden.

En trek ik mij terug op mijn wijngoed in Rioja, mijn geboortestreek.

Het enige wat ik dan nog verlang Sheila... Is een vrouw aan mijn zijde.

"Un mujer como tu Sheila. sensual, apasionada y desinhibida (een vrouw zoals jij Sheila. Sensueel, passioneel en ongeremd).

Sheila keek Pablo met een liefdevolle blik aan.

"Dame algo de tiempo para pensar, geef me wat bedenktijd," zei Sheila terwijl ze Pablo dichter trok en haar armen rond zijn lichaam sloeg.

"Mi hombre caliente," voegde ze er kreunend aan toe.

Nog een hele middag lang liet Sheila zich verwennen door Pablo die een meer dan goed minnaar was.

Ze voelde zich behoorlijk gevleid door zijn aanbod en ja dat liet ze hem wel merken.

Maar geen haar op haar hoofd dat eraan dacht om daar op in te gaan.

Al was het maar omdat ze de Spaanse macho mentaliteit maar al te goed kende.

Diezelfde avond.

Sheila liep naar het restaurant dat zich in het hotel bevond maar er onafhankelijk van was.

Ja het was een driesterrenrestaurant met een zeer exquize menukaart.

Ze had voor de gelegenheid haar chique galakleed met diepe split aangetrokken.

En een diadeem met zilveren diamanten in haar haren gedaan.

Pablo stond haar op te wachten.

"Muy mervillijosa," prees hij haar terwijl hij Sheila's hand galant vastnam en een haast onvoelbare handkus gaf.

"Je bent echt een prachtvrouw."

"Gracias," zei Sheila terwijl ze glimlachend een lichte buiging maakte.

Pablo nam haar hand vast en samen liepen ze het restaurant binnen.

Meteen namen ze een aperitief, een heerlijke gin-tonic met bijhorende hapjes.

Lekkere hapjes, met truffels, kaviaar en andere exclusieve en dure dingen.

Het gesprek verliep gemoedelijk, doch het viel Sheila op dat Pablo haar de hele tijd met een begerige blik aankeek.

Of hij geen zin had in nog meer amoureuze momenten met die blonde Belgische die hem een onvergetelijke namiddag bezorgde.

Een namiddag die nog altijd nazinderde tot in de toppen van zijn tenen.

Een namiddag gewoon smeekte om meer.

Dan kwam een man binnen.

Sheila voelde zich letterlijk ter plaatse bevriezen.

"Nee," zei ze.

"Zieje ghie de zakenpartner van Pablo?"

"Ha Pablo, you're in good company i see," zei hij in slecht Engels.

"Hello Pieter, and so are you." 

De man met wie Pablo Guitierrez een zakelijke afspraak had bleek niemand minder dan Pieter Slembrouck te zijn.

Sheila's ex.

Beide heren begroeten elkaar zeer hartelijk en Pablo stelde Pieter voor aan Sheila die zich natuurlijk van de domme hield en aan zijn vriendin die Juanita heette.

"Sheila Peudo presentarte a mi socio comercial Pieter Slemebroeke," zei Pablo die blijkbaar moeite had met een typisch Vlaamse familienaam als Slembrouck.

"Oh, but we know each other don't we," zei Pieter terwijl hij Sheila's hand schudde.

"Si es cierto, nos conocemos," zei Sheila terwijl ze flirterig naar Pieter lachte.

Ze zag hoe de blik van Juanita veranderde, en dit is wat ze wilde.

Terwijl de ober nog twee aperitieven en wat extra hapjes bracht  begonnen beide heren over zaken te praten, de conversatie verliep voornamelijk in het Engels.

Uit deze conversatie blijkt dat Pieter werkt voor een juridisch adviesbureau.

Ze hoorde de naam.

'Global Consult Corporation'.

Had ze dat goed gehoord?

Dat was toch dat bedrijf waar Mark Ketelslaeghers voor werkte.

Een zeer invloedrijk juridisch adviesbureau waar Marcel Leliaert in de raad van bestuur zat en er eigenlijk behoorlijk veel in de pap te brokken had.

Niet meer of Pieter werkte wel degelijk voor dat adviesbureau, dat door Pablo Guiterrez werd ingeschakeld om de bouwwerken in een gebied dat de Spaanse autoriteiten hadden ingekleurd als natuurgebied toch te laten doorgaan.

Bouwwerken die door de overheid werden stilgelegd, dik tegen Pablo's zin.

Pablo gaf aan dat hij er niet mocht aan denken dat zijn samenwerking met Hendrik Brinkman van Holiday Estates Invests zou afspringen." 

"Meer moesten kik nie horen," dacht Sheila bij zichzelf.

Intussen klampte Juanita Sheila aan.

"Conoces a Pieter? (ken je Pieter)" vroeg ze.

"Desafortunadamente si (helaas wel)," zei Sheila.

"Fue el mayor error de mi vida," zei ze iets luider.

"Hij was de grootste vergissing uit mijn leven."

Pieter draaide zich om.

"Pensé que vendrias solo, (Ik dacht dat je alleen zou komen)" zei Sheila terwijl ze hem met een giftige blik aankeek.

"Reservé un habitaçion doble por nada! Bastardo! (Heb een dubbele kamer voor niks geboekt! Klootzak!)" beet ze hem in het Spaans toe, waarna ze recht stond en met opgeheven hoofd van de tafel wegwandelde.

Voor ze het restaurant verliet keek ze even om.

En ja hoor, het was gelukt.

Het zat er bovenarms op tussen Pieter en Juanita.

"Als je wilt zakendoen in 't buitenland moe je de tale leren, dommekloot!

Je ghoat dat toen ol nie tegenkomn!"

Dan ging ze naar haar kamer en kleedde zich om met de bedoeling om de stad te verkennen.

Ze had behoefte aan wat drukte en leven rond zich.

Ze besefte dat het beter was om niet meer in de buurt van Pablo te komen.

Op het terras van een drukke tapasbar belde ze met Morgane, tussendoor nippend van een heerlijke tinto de verano.

"Zeg mokke moeje ghie nu etwad weten?" zei ze.

"Miene lekkere ex Pieter Slembrouck werkt voor Global Consult Corporation.

Net als Mark Ketelslaeghers."

"Qoui?" vroeg Morgane verbaasd.

"Cette aussi un conard corrupte ça!"

"Bwa, ik zoen eerder zeggen: nen onnozeloare die peinst dat ie op die maniere rap aan geld en status kan geraken.

Peist dat ie ghoed bezig es met ze netwerken.

Mor van zakendoen eit ie echt ghin koas gegeten wi.

Je zoe beter ze talen leren den dwoazen. 

Je kan ghin deftig woord Iengels, ze Frans es niet met hoar maar met een hele peruuke (pruik) op. En wiln zaken doen in Spanje en ghin woord Spoans spreken.

Dat dat joen zuur kan opbreken dat heit ie juste oendervonden se."

Daarna vertelde Sheila wat ze hem geflikt had

"Mais tu connasse!" riep Morgane verwonderd doch op plagerige toon uit.

"Wadde?

'k Hein d'er me kot in.

Je kan nie hard genoeg op ze mulle djokken!"

Na een kort gesprek over koetjes en kalfjes - lees over haar passionele vrijpartij met Pablo -  legde Sheila haar gsm neer en bestelde een tweede tinto de verano, ditmaal met wat tapas erbij.

"Spanje.

Zalig land.

'k Hein't hier zo gemist," zei ze.

"De sfeer.

't Eten.

De tinto de verano, vele malen lekkerder dan sangria."

Na de tapas bestelde ze een steviger hapje. Konijn met safraanrijst en gedroogde vruchten zoals ze dat alleen in Zuid-Spanje kunnen maken.

Daarna liep ze over de dijk en liep even verderop het strand op.

Tussen de dijk en het strand lager er grote rotsblokken, Sheila ging op zo'n rotsblok zitten en staarde dromerig naar de zee.

Liet haar gedachten de vrije loop.

Vol weemoed dacht ze terug aan die mooie tijd die ze beleefde in Spanje, waar ze belandde nadat ze toen op achttien jarige leeftijd met haar pas verworven rijbewijs op zak en een volgepakte rugzak op haar Harley sprong om de wijde wereld in te trekken.

Zonder een cent op zak, want dat had ze uitgegeven aan haar Harley en het opknappen daarvan. Want het ding was tot op de draad versleten toen ze hem kocht.

Werkte op boerderijen of als dienster in smoezelige restaurantjes. Sliep in muffe zolderkamertjes in schuren en zelfs in een heuse varkensstal.

Maar wat gaf dat?

Ze was VRIJ!

Ze kon doen en laten wat ze wilde want niemand kende haar.

En wees maar zeker dat ze het er van pakte.

Was niet beschaamd om haar lichaam in de strijd te gooien als ze om een slaapplaats verlegen zat.

Al was dat toch eerder iets dat ze liever deed bij een man op wie ze echt haar zinnen had gezet.

Een stoere man.

Een mannelijke man!

En die vond ze bij de vleet in Spanje.

En ze liet de aandacht die ze kreeg van de bruingebrande Spaanse macho's zich meer dan welgevallen.

Was het de warmte? De broeierige atmosfeer? De zwoele avonden?

Of gewoon het feit dat niemand haar hier kende?

Maar feit was dat haar hormonen daar in Spanje wel heel fel op hol sloegen.

Geen avond ging voorbij of je vond haar in de armen van een viriele Spaanse kerel die maar half wist welke brok passie hij die nacht aan de haak had geslagen.

Maar toch besloot ze terug te keren naar ons land en ruilde ze haar leven vol ongeremde vrijheid in voor de snoeiharde discipline van het regiment Paracommando's waar ze als vrouw erin slaagde de felbegeerde rode baret in de wacht te slepen.

Tot stomme verbazing van de andere rekruten en nog veel meer van de instructeurs.

Dan werd ze wat ze nu is.

Detective.

Een detective met een plan.

Dat langzaam rijpte in haar hoofd.

Ze moest alleen nog wat opzoekingswerk doen.

Veel opzoekingswerk.

Maar dat is voor... Mañana!

Canciones Caliente 2

Zaventem een week later.

Sheila zat samen met Morgane en Yanaïka aan een tafeltje van een koffiebar in de vertrekhal.

Ze nam een slok koffie en keek op haar horloge.

Morgane legde haar hand op die van Sheila en keek haar aan.

"Je eerste buitenlandse opdracht," zei Morgane

"Ja," zei Sheila.

"'t Ghoa rap hé!"

"Ja.

Maar jij zou het niet anders willen, toch?

"'Voe de vooruut', zo zeggen jullie dat toch hé!"

Sheila klapte in haar handen.

"Je West-Vlaams gaat erop vooruit mokke," zei ze.

"Weet Lou dat je onderweg bent naar Spanje?" vroeg Morgane ineens.

"Nope.

Maar ik ga hem wel opzoeken.

De verrassing zal des te groter zijn.

Eerlijk.

Het zal me deugd doen om nog eens in Spanje te zijn.

LIFE IS FUCKING GREAT!!!" riep ze ineens uit, zich niets aantrokken van de mensen die hun hoofden in haar richting draaiden.

Sheila's ogen twinkelden en een glimlach verscheen op haar lippen.

Ze roerde ietwat afwezig in haar half lege koffiebeker met het plastieken roerstokje.

Dan keek ze nogmaals op haar horloge.

"Het es tied," zei ze terwijl ze recht stond en haar kop koffie leegdronk.

Ze wandelden tot bij de incheckbalie.

Daar gaf ze Morgane een flinke knuffel.

"Wees voorzichtig," zei Morgane met een snik in haar stem.

De band tussen beide vrouwen was sterker dan ooit sinds Morgane bij Sheila inwoonde.

"Ik weet nu al dat ik niet de dagen, maar de uren zal aftellen tot je weer terug zal zijn."

"Je beseft toch dat het wel eens zou kunnen dat de band tussen mij en Lou sterker zal worden als ik  hem terug zie."

"Vous ete un ami," zei Morgane.

Een hele speciale vriendin.

Was je vroeger al.

En nu nog veel meer.

Wat je ook doet, wie je ook in je hart sluit.

De band die we hebben, die laat ik niet los.

Die hechte vriendschapsband tussen ons."

"Dat es woar," zei Sheila.

"Zo voel ik het ook.

Heel erg zelfs."

Sheila woelde door Morgane haar zwarte haren en keek haar diep in de ogen.

Dan draaide ze zich naar Yanaïka.

"Meisje," zei ze zacht.

Yanaïka hield zich sterk, maar Sheila zag dat het afscheid haar zwaar viel.

Sheila legde haar handen op Yanaîka's schouders.

"Ghie ghoa mien missen.

Dat weet ik nu al.

Daarom heb ik je dat boek van Professor Fonck geschonken.

Omdat je ook als ik voor mijn werk weg moet.

Aan mij zou denken."

"Dat weet ik Sheila," zei Yanaïka.

"Jij bent als een grote zus voor mij.

De grote zus die ik nooit heb gehad."

"Ben ik daar niet een beetje te oud voor?" vroeg Sheila lachend.

"Allez ja, moest je nu nog zeggen tante."

"Tante's zijn saai." reageerde Yanaika.

"Grote zussen zijn tof.

En jij bent ook tof.

Want met u kan ik goed babbelen."

Sheila glimlachte.

Haar hart smolt bij die mooie woorden van Yanaïka.

Die zo oprecht klonken en recht uit haar hart.

Dat was waarom Sheila zoveel diepe genegenheid voelde voor de jonge Yanaïka.

Sheila boog wat door haar knieën en opende haar armen.

Gaf Yanaïka een flinke knuffel.

Terwijl ze de tranen voelde prikken in haar ogen.

"Hoedt je kloek meisje," prevelde Sheila zacht.

"Ksienjegeiren."

"Ik u ook," zei Yanaïka terwijl ze Sheila aankeek met haar stralende blauwe ogen.

Nadat ze had ingecheckt liep ze naar het de damestoiletten  waar ze zich opsloot in één van de hokjes.

Daar liet ze haar tranen de vrije loop.

Ze besefte dat ze niet alleen Morgane, maar vooral Yanaïka diep in haar hart had gesloten.

En dat de band met dat meisje echt wel heel sterk was.

Ze sloot haar ogen en zag de kleine Yanaïka levensecht voor zich.

Haar lieve zachte glimlach.

Haar felblonde haren.

Haar diepblauwe ogen.

In gedachten hoorde ze haar frisse stem die toch zo warm klonk.

Maar tegelijk voelde ze de warme kussen van Morgane.

Haar zachte armen om haar heen.

Naakt tussen de satijnen lakens van Sheila's bed.

Haar zijdezachte huid.

Haar handen die Sheila strelend en zoekend naar de zevende hemel brachten.

Dan vermande ze zich.

"Ghow trunte, droog je troanen en fatsoeneerd joen.

Vo dat de vlieger weg es zoender joen."

Even later verliet ze met een vers laagje make-up en haar haren in de plooi het toilet.

Nog twintig minuten voor ze konden 'boarden'.

Sheila zette zich in één van de plastic stoeltjes bij de gate en begon te lezen in het boek dat ze gisteren had gekocht en waarvan ze dacht dat dit wel eens de ideale vliegtuiglectuur zou zijn.

'Hoe Word Ik Einstein Of Da-Vinci', was de titel 

Met als inleidende tekst: 'Een inleiding tot wetenschappen vandaag voor de homo universalis van morgen'.

Dingen weten, dingen begrijpen.

Sheila vond dat hoe belangrijk.

En dat idee werd alleen maar sterker.

Sheila begon te lezen, vergat haar verdriet, haar tranen, haar zorgen.

Haar vliegangst.

Tot het nakende vertrek werd afgekondigd als 'laatste oproep voor de passagiers'.

Sheila ging aan boord van het vliegtuig en zette zich neer op de aangewezen plaats.

Nu was er geen weg meer terug.

Ze legde de zak met de handbagage op het bagagerekken en gespte de veiligheidsgordels vast.

Haar boek lag op haar schoot.

Ze keek door het raam en zag het wagentje met de vele aanhangwagens vol bagage voorbij rijden.

"Hopelijk verliezen ze me bagage nie?" dacht ze bij zichzelf.

De motoren van het vliegtuig begonnen luid te ronken.

Het toestel zette zich in beweging.

De vlucht begon.

Sheila's hart begon te bonzen.

Voelde het zweet parelen op en rond haar voorhoofd.

Het toestel taxiede naar de startbaan, door het raam zag Sheila de bedrijvigheid van de luchthaven.

Het geluid van de motoren zwol aan, het toestel raasde over de startbaan.

Scheerde dan over de bomen en huizen die alsmaar kleiner en kleiner werden.

Ze zag de file's op de Brusselse ring.

Het Atomium, de toren van de VRT, het Justitiepaleis.

Dan akkers en weiden, hier en daar een boerderij, dorpjes, steden.

Een wereld die alsmaar kleiner werd.

Een mozaïek van groen, geel en grijs.

Het toestel zoefde door een wolk.

Dan klonken de motoren minder luid.

Sheila begon te lezen.

Haar ademhaling werd rustiger.

Tussen het lezen door keek ze door het raam.

Nu vlogen ze boven Frankrijk.

Veel en veel liever reed ze ergens daar beneden tussen de weiden en akkers met haar Harley.

Dat gevoel van vrijheid.

Dan nam ze notie van de passagier naast haar.

Het was warempel een orthodoxe jood.

Met pijpenkrullen, in het zwart gekleed.

Hij droeg een zwarte hoed en een zonnebril.

En een grijzende baard.

"Welk boek ben je aan het lezen als ik vragen mag?" vroeg hij in accentloos AN?

Sheila toonde even de titel.

De man knikte.

"Wetenschap," zei hij.

"Boeiend.

Ik ben meer een man van het geloof.

Maar dat had u vast wel gezien."

Sheila knikte eerbiedig.

De man stelde zich voor.

"Mijn naam is Samuel Rothstein.

Opperrabijn van de Chelun gemeenschap in Buenes Aires."

"De wat?" Vroeg Sheila.

"Ach.

Doet er niet toe.

Wij zijn gewoon een kleine Orthodoxe gemeenschap, ooit gesticht door 'Rebbe Chelun' in Vilnius, Litouwen.

Veel leden van deze gemeenschap verhuisden na de oorlog naar Argentinië.

Sommigen ook naar Brazilië.

Ikzelf ben opgegroeid in Antwerpen, liep er school en volgde er mijn opleiding tot rabbijn.

Dan werd ik gezonden naar Buenes Aires.

Waar ik nu terug naartoe ga.

Ik ben mijn vader gaan opzoeken die nog altijd in Antwerpen woont.

Het gaat niet zo goed met hem, ziet u."

"Is hij ziek?" vroeg Sheila.

"Ach.

Ziek.

Abba is er al 104.

Dan weet je dat het elk moment afgelopen kan zijn nietwaar.

Hij heeft een boeiend leven gehad.

Een rijk gevuld leven ook.

Geboren in Vilnius.

Als baby naar Antwerpen verhuist omwille van de troebelen van de Russische revolutie en het inlijven van de Baltische staten bij de Sovjet-Unie.

Met zijn jonge vrouw en kleine kinderen moeten onderduiken.

Naar Zwitserland gevlucht dankzij de hulp van moedige verzetslieden

Na de oorlog teruggekeerd naar Antwerpen en daar als rabbijn aan de slag gegaan."

Sheila vergat haar boek.

Luisterde naar wat de Joodse man haar te vertellen had.

Zo waren ze sneller dan Sheila verwachtte in Madrid.

Waar het vliegtuig slechts een tussenlanding maakte.

Na weer een vlucht van amper een uur zette Sheila voet aan wal op de luchthaven van Malaga, waar ze meteen een auto huurde.

Een cabrio.

Ze opende meteen het dak.

Haren in de wind.

Zon op haar gelaat.

"Life is fucking GREAT!" riep ze het uit terwijl ze het gaspedaal stevig induwde.

Ze zag een 'banner' over een brug.

'Los addictos de whisky', sabado proxima...'

Maar ze moest op de weg letten dus kon ze niet achterhalen waar dat optreden dan wel plaats vond.

Ach, dat kon ze toch terugvinden op het internet.

Toch?

Canciones caliente

De vakantie zat erop.

Voor de kleine Yanaika was het schooljaar opnieuw begonnen.

Sheila en Morgane waren weer volop aan het werk.

Sheila zat aan haar bureau met een mok dampende koffie binnen handbereik.

Nam haar e-mails door en haar agenda.

Morgane kwam het bureau ingewandeld met een stralende glimlach. "Bonjour," klonk het opgewekt. Sheila keek om: "Je ziet er were stralend uut mokke," zei ze.

Morgane pinkte een oogje en gooide een kusje.

"Beaucoup travail au'jourd hui?" vroeg ze.

"'t Zal wel zien.

Mo ja, stelt je nu ekeje voren dat er ghin werk was.

Wat zoe we toene doen?

Woar of nie?"

Morgane knikte even en glimlachte.

"Tu ete d'raison," zei ze.

"Je hebt gelijk."

"Bon, khein ier etwadde voe joen, e schaduwopdrachtje? Zieje dat zitten?

De klant verwacht je om tien uur in Taverne 't Marktplein."

"Dat is over een half uur," zei Morgane.

"'t Es dat da 'k wiln zeggen, je moest ol weg zien!

Kom hop hop, joen uren lopen!" zei Sheila plagend.

Maar ze wierp Morgane nog snel een kushandje toe toen ze de deur uitging in haar blauwe mantelpakje met stevige maar vrouwelijke stappers welks ze altijd droeg als formele werkkledij.

Sheila concentreerde zich verder op haar werk.

Mails liepen binnen, telefoontjes.

Ze keek naar buiten, de zon scheen.

Maar de plicht riep, en dat ging voor.

Zo was ze wel.

Zo was ze ook opgevoed.

Niet trunten, 't werk gho voorn.

Maar even opstaan om door het raam te kijken, dat kon er toch wel even af.

Ze zag een jonge kater over het hek klimmen, de wind ruiste door de bladeren van de bomen en er dreven enkele wolken voorbij.

Grote grijze wolken.

En die wind zal waarschijnlijk ook aan de frisse kant wezen.

En de voorbode van een periode van minder goed weer met wind en regenbuien.

"Fuck, ik wiln were na de Ardeche," zei Sheila weemoedig denkend aan de het zalige reisje dat ze met Morgane en Yanaïka maakte. Een weekje zonnen, lange wandelingen maken, lezen en genieten van heerlijk zwoele zomeravonden met krekelgezang.

"Of na Spanje.

Da's toch ol veels te lange geleden da 'k doar nog ekeje woaren."

Net op dat moment ging de telefoon

"SV Investigations, goeiemorgen wat kan ik voor u doen?" zei Sheila zoals altijd.

Na een kort en zakelijk gesprek sloot Sheila haar computer af en deed ze haar jas aan.

Een nieuwe opdracht.

Voor wat wel eens een toekomstige goede klant zou kunnen worden.

"Da meugen kik nie loaten schieten," zei ze hardop terwijl ze in haar auto stapte.

Een uur later.

Sheila parkeerde haar auto op de parking van het grote uit glas opgetrokken kantoorgebouw van Holiday Estate Invests. Een grote immospeler die zich vooral richt op het verkopen van vakantiehuizen en appartementen in Zuid-Frankrijk, Italië en Spanje.

Voornamelijk vakantiehuizen in het duurdere segment en niet zelden in de betere vakantieoorden.

Sheila betrad het gebouw dat heel strak en sober was ingericht, maar waar bij de inrichting over alles blijkbaar heel goed was nagedacht.

De receptioniste belde de heer Tony Blomme meteen op en nodigde Sheila uit om naar de eerste verdieping te gaan, daar bevond zich zijn bureau.

Daar werd ze onthaald door Linda, zijn secretaresse.

"Wilt u even hier wachten?" zei Linda wijzend naar de zithoek Meneer Blomme zal u zo meteen ontvangen.

Linda Pattyn was een donkerharige ravissante dame van achterin de dertig. Gekleed in een muisgrijs mantelpakje en haar haren bijeengebonden in een diadeem.

Ze bracht Sheila een kopje koffie en ging dan terug achter haar bureau zitten.

De flatscreen TV boven de zithoek bestaande uit sneeuwwitte fauteuils met lederen hoofdsteunen en armleuningen stond op Kanaal-Z. Sheila lag de snelle berichten op de tekstbalk onderaan het beeld, waarover de heren in maatpak het hadden, daar had ze het raden naar. Maar één van hen was niemand minder dan de 'donkerblauwe' liberale politicus Marcel Leliaert, die vast weer zou orakelen over de dure arbeid en het teveel aan bemoeienis van de vakbonden, en dat we onszelf wegconcurreren zolang we de verworven rechten van de werknemer niet in vraag gaan stellen."

"Hardvochtige rechtsche zak," dacht ze bij zichzelf.

Dan kwam Tony Blomme naar de zithoek toegewandeld, Sheila stond meteen recht.

"Goeiemorgen. Sheila Verdoolaeghe neem ik aan," zei hij.

"Dat ben ik," zei Sheila. "Aangenaam."

Ze gaf de man een stevige handdruk.

Tony Blomme was een grote en stevig gebouwde man van midden de veertig met achterover gekamd zwart haar met hier en daar wat grijzende slapen, donkere ogen achter een getinte brilmontuur en zongebruinde huid, geen zonnebank dat merkte Sheila meteen.

Hij droeg een zijden maatpak en rond zijn pols hing er een Rolex.

Hij nodigde Sheila uit op zijn bureau waar maar liefst drie grote TV schermen in het oog sprongen, alle drie elk op een andere zakenzender afgestemd.

Hij nodigde Sheila uit om plaats te nemen op een stoel bij het grote witte bureau en nam zelf plaats in zijn grote design fauteuil.

"Wenst u een koffie? Of liever iets fris?" vroeg hij uitnodigend.

"Koffie is goed," zei Sheila.

Hij nam de telefoon en vroeg twee koffies aan zijn secretaresse.

"Goed," zei hij.

"Waarvoor ik u heb laten komen.

Ons bedrijf specialiseert zich in tweede verblijfsvastgoed van het luxe segment en dan vooral in de landen rond de Middelandse Zee.

We hebben kantoren in Frankrijk, Italië en twee in Spanje.

Het tweede hebben we zeer recent geopend in het mondaine Marbella en bevindt zich nog in de opstart fase.

Dat de opstart van een nieuw kantoor hoge onkosten met zich meebrengt is natuurlijk normaal.

Maar wij hebben het vermoeden dat onze man ter plaatse toch wel erg stevig doorrekent."

"U vermoedt gesjoemel met onkostennnotas?" zei Sheila.

"Ik ben het bijna zeker, ik kan maar niet geloven dat al die etentjes in één van de duurste en meest exclusieve restaurants van Marbella, dat dat allemaal zakendiners zijn.

Zeker niet toen één van onze medewerkers een blik wierp op een Instagram account van hem, één dat hij goed voor mij - zijn baas dus - wist verborgen te houden.

Niet goed genoeg dus, dankzij onze vrouwelijke medewerker die hij graag had willen uitnodigen voor een verblijf in Marbella op zijn kosten."

Tony toonde papier, een CV.

"Dit is onze medewerker, zijn naam is Hendrik Brinkman."

Sheila bekeek het CV en mompelde.

"Geboren in Oostburg, studeerde te Leiden en woonde vlak voor hij werd aangeworven te Afsnee.

Da's niet de goedkoopste coté van 't Gentse hé."

"Nee, zijn echtgenote en kinderen wonen er nog."

"Hazo meneeer is gehuwd," zei Sheila.

"Het feit dat hij zonder gene zelfs de medewerksters van dit kantoor loopt te versieren doet mij vermoeden dat hij daar ook stevig de playboy uithangt."

Op uw kosten." vulde Sheila aan.

"Precies! En dat zou ik graag bewezen willen zien," zei Tony.

"Zodat wij de nodige stappen kunnen ondernemen."

"U kan op mij rekenen," zei Sheila.

Even later stapte ze blijgezind terug in de auto.

"E reisje na Spanje.... YES!!!" zei ze terwijl ze de auto startte.

Op de terugweg naar het kantoor droomde ze hardop van zon, zinderende hitte en zwoele Spaanse avonden.

"Dat is echt een kolfje naar je hand hé liefje," zei Morgane toen Sheila vol enthousiasme verslag uitbracht.

"Dat es e zaaksje woarda 'k mien eké echt ghoan smieten se!"

"Kan het me zo voorstellen," zei Morgane terwijl ze haar handen op Sheila's schouders legde.

"Que 'est que tu pense? Un petite moment pour nous deux dans mon chambre?" vroeg Morgane terwijl ze Sheila's blouse zachtjes losknoopte.

Sheila keek Morgane vol verwachting aan terwijl ze haar handen op die van Morgane legde.

Hand in hand liepen ze de trap op.

Sheila sloot de slaapkamerdeur en daarna sloot ze Morgane in haar armen.

Een lange kus volgde. Een momentje voor henzelf tijdens de middagpauze.