De Valstrik (slot).

 

Sheila werd door de politie ondervraagd en antwoordde uiteraard in alle eerlijkheid over haar opdracht en de reden van haar ingrijpen. Er werd haar gevraagd om ter beschikking te blijven voor het onderzoek en al een dag later werd ze gebeld door de Brusselse onderzoeksrechter die belast was met het dossier omtrent Antoine Fouret.

"Mevrouw Verdoolaeghe," zei de onderzoeksrechter in het Nederlands met een licht hoorbaar Brussels accent. "U hebt dankzij uw drastisch ingrijpen de samenleving een zeer grote dienst bewezen.

Dankzij u is een meedogenloos seksueel roofdier eindelijk gevat.

Een meedogenloos seksueel roofdier dat op het punt stond een nieuw dodelijk slachtoffer te maken."

"Heeft hij echt zoveel slachtoffers gemaakt?" vroeg Sheila.

"Meer dan we tot nu toe aannemen. En dan spreek ik nog niet over de vaak piepjonge kinderen die hij verkrachtte maar die nog in leven zijn. En waarvoor hij vrijuit ging omdat hun moeders geen klacht durfden indienen vanwege zijn connecties?"

"Zijn vermeende connecties," reageerde Sheila. "Zo zeiden de rechercheurs die hem arresteerden toch."

"Die heeft hij wel degelijk," zei de onderzoeksrechter.

"Zijn bedrijf heeft een exclusief samenwerkingscontract gesloten met het juridische adviesbureau van Marcel Leliaert."

"Dat is ook toevallig," merkte Sheila schamper op. "Dat heerschap werd ook vaak genoemd in zware zedenzaken.

U gaat dat toch verder onderzoeken hoop ik."

"Als daar de noodzaak voor bestaat wel ja. Maar het is nog te vroeg om daar uitsluitsel over te geven," zei de onderzoeksrechter.

Wat nu prioriteit is, is uitzoeken hoeveel slachtoffers hij nog maakte?"

"Als hij een bedrijf had, hoe komt het dat die Antoine Fouret zo lang onvindbaar was?"

"Hij liet de dagelijkse leiding van zijn bedrijf al jaren over aan één van zijn trouwste vennoten. Die - en dat weten we intussen zeker - echt niet wist waar hij zich bevond."

Sheila voelde het duizelen in haar hoofd. Probeerde haar emoties de baas te blijven.

"Bent u bereid te getuigen op het proces?" vroeg de onderzoeksrechter?

"Zeer zeker. Als ik daarmee kan voorkomen dat dit heerschap zo lang mogelijk opgesloten blijft, dan maak ik daar zeker tijd voor vrij." zei ze.

Na het onderhoud met de onderzoeksrechter keerde Sheila terug huiswaarts.

Onderweg kreeg ze telefoon. "Phaedra is hier, voor de afhandeling van het dossier," zei Morgane.

"Dat ku je toch ook ofhandeln," zei Sheila.

"Ben ik mee bezig, maar ze staat er op om u te bedanken," ging Morgane verder.

"'k Ben d'er over een holf eure," zei Sheila waarna ze haar handsfree uitschakelde.

Toen Sheila thuiskwam vloog Phaedra haar snikkend in de armen.

"Je hebt mijn dochter - het enige wat ik nog heb - gered uit de klauwen van Antoine," zei Phaedra met stokkende stem.

Ik zou je uitvoerig willen bedanken Sheila.

Maar...

Ik heb geen geld om je te betalen.

Mijn schulden... Ze zijn zo groot.

Ik ben de wanhoop nabij."

"Wat deed je voor werk voor je ontslagen werd?" vroeg Sheila.

"Administratief bediende," was het antwoord.

"Heb je hiervan een getuigschrift of diploma?

Heb je veel ervaring daarmee?"

"Ik heb de richting kantoor gevolgd op het Atheneum.

En ja, ik heb wel behoorlijk wat ervaring ja."

Sheila legde haar hand op Phaedra's schouder.

"Zou je morgen kunnen beginnen?

Hier, op het bureau."

Phaedra keek Sheila aan.

Op dagen waarop er geen school is kan je je dochtertje gerust meenemen.

Yanaïka zal haar met plezier opvangen, dat weet ik zeker,"

Sheila keek naar Morgane die instemmend knikte.

"Ik weet niet wat ik moet zeggen...

Ik wil geen medelijden.

Of een voorkeursbehandeling."

"Phaedra.

Ik sta erop.

Het feit dat je promotie maakte wil zeggen dat je goed bent in die job.

De administratieve mallemolen hier slorpt alsmaar meer tijd op.

Tijd die mijn partner Morgane en ik liever besteden aan het echte detectivewerk.

Dit bureau groeit en elke helpende hand is welkom.

En voor het betalen van je factuur kan ik een afbetalingsplan opmaken.

Phaedra dacht na.

"Ok... Ik doe het," zei ze.

"Dan verwacht ik je morgenochtend om acht uur dertig hier op het bureau," zei Sheila terwijl ze haar hand uitstak.

Phaedra stak haar ietwat magere hand uit naar die van Sheila.

"Van harte welkom bij SV Intelligent Investigations Phaedra!"

Het was avond.

Nadat ze samen met Morgane en Yanaïka het avondeten had genuttigd keerde Sheila terug naar haar kantoor op de benedenverdieping om de laatst binnengekomen e-mails te lezen en te beantwoorden en om het arbeidscontract voor Phaedra Hoevenaeghel op te maken.

Geconcentreerd zat ze achter haar computer.

Ineens schrok ze op.

"Wat was dadde?" vroeg ze zich luidop af.

Ze hield haar adem in.

Het was stil.

Of toch niet.

"Voetstappen.

En 't komt lik uut de kelder.

Dat kan toch nie!"

Weer hield ze zich stil.

"Hort... Were voetstappen.

Komn kik nu zot of wat es dadde?"

Sheila liep recht en liep de kamer die dienst deed als kantoorruimte uit.

Ze liep naar de gang.

Ze knipte het licht aan en zag een schaduw bij de kelderdeur die open stond.

"Nen indringer!" dacht ze bij zichzelf.

Ze haalde diep adem en liep naar de kelderdeur af.

"Ok, wien daje ook ziet!!! Kom tervoorschijn!"

Dan ineens zag ze een man voor haar.

Het was LOU SELLESLAGHS!

Niet meer of Sheila schrok zich rot.

"Ghie Ghodverdomschen onnozeloare!" riep ze verschrikt uit.

"Heb ik u laten schrikken?" vroeg Lou.

"Amai nog nie!" antwoordde Sheila.

"Hoe zieje ghie hier binnen gerakt?"

"Langs de geheime gang," zei Lou.

"Hoedt een ander voe de zot," reageerde Sheila.

"Hier is helemaal geen geheime gang."

"Dan ken je je eigen huis niet goed liefje," zei Lou.

"Ach ja, is ook mijn schuld.

Had het je eens moeten tonen, maar het is er ondanks dat we hier samen veel tijd doorbrachten met het verbouwen van dit huis niet van gekomen.

Maar hier in de kelder is er wel degelijk een geheime gang.

Die loopt tot aan het vaartje hier wat verderop.

Werd gegraven in opdracht van de eerste eigenaar die het destijds liet bouwen eind 19de eeuw.

Om ongezien naar zijn minnares te gaan.

Het mocht niet geweten zijn dat hij aanhield met een jongere juffrouw van lagere komaf zie je.

Later in de oorlog was dit huis het hoofdkwartier van het verzet en dan kwam deze geheime gang goed van pas."

"Vertelt dat loater mor ekeje," zei Sheila.

"Woarom eje ghie nie verwittigd dat je were na België ging komn?" vroeg Sheila ineens.

"Ik zat er helemaal door meid," zei Lou.

"En dat zorgde voor spanningen en alsmaar hoger oplopende ruzies.

Na een lang gesprek hebben we besloten om de tournee vervroegd stop te zetten."

Sheila keek Lou aan.

"Je ziet er moe uut ook moatje," zei ze.

"Ik ben niet moe Sheila," zei Lou.

"Ik ben gewoon... STIKKAPOT!"

"Ik heb het eerste vliegtuig naar huis genomen en daarna met een taxi tot hier gereden.

Mijn valies staat nog in de kelder.

Je zal dat gestommel met die valies vast wel gehoord hebben."

Sheila keek Lou aan terwijl hij zijn handen vastnam.

Daarna vloog ze hem om de hals en gaf Lou een stevige pakkerd.

Gevolgd door een passionele tongzoen.

Daarna liet ze hem los en zette ze in haar kantoor de computer uit en doofde ze het licht.

"Ghow komt mee na boven, 'k ghoan e lekker warm badje voe joen kloarmaken.

En doarachter spek met eiers!

Vor op krachten te komn."

Sheila keek Lou aan met ogen die blonken van blijdschap.

"Welkom thuus moatje," zei ze met een diepe snik in haar stem.

De Valstrik 4

Brussel. een week later.
Sheila parkeerde haar Dodge Ram vlakbij het Thorn Hotel in het hart van de stad.

"Je weet wat je te doen staat?" vroeg ze aan Phaedra.

Phaedra knikte, maar angst stond in haar ogen te lezen.

"Ik ben bang," zei ze met een klein stemmetje.

"Doar es echt ghin reden voorn," zei Sheila.

"D'er... Er gaat Gitte echt niets overkomen. Dat beloof ik!"

Phaedra stapte uit en opende het achterportier om ook Gitte uit de auto te halen. Dan stapte ze het hotel in. Sheila reed verder en parkeerde haar auto verderop in een parkeergarage. Daar opende ze de laadklep en haalde er enkele zakken uit. Hierin zat alles wat ze nodig had... Om zich te vermommen.

Phaedra ging met Gitte aan een tafel zitten in de lounge. Een ober in smetteloos wit hemd en gilet met het logo van het hotel erop vroeg wat ze wilde drinken. Ze vroeg een koffie en een ijsthee voor haar dochtertje.

Wat verderop zat een man, hij verborg zijn gezicht onder een exemplaar van De Tijd. 

Van achter een hoek van zijn krant zag hij Phaedra en haar dochtertje.

Dan plooide hij zijn krant en liet die op tafel liggen naast zijn lege kop koffie en stapte op Phaedra af.

"Dag Phaedra," zei hij terwijl hij zich zonder gene aan tafel zette.

Met begerige ogen keek de kleine Gitte aan.

Blij dat je tot inkeer gekomen bent Phaedra. Dat is gewoon het beste voor ons allemaal.

Hij haalde een enveloppe uit zijn binnenzak en gaf deze aan Phaedra.

"Dit is al voor jou," zei hij.

"Duizend euro in cash geld.

Mooi verdiend, toch?

Ik weet zeker, dit smaakt naar meer.

En als je wil, dan krijg je meer.

Het enige wat je moet doen is elke woensdagnamiddag je lieve meisje naar hier brengen.

Dan trek ik me een paar uurtjes met haar terug op mijn kamer, en hebben Gitte en ik een momentje voor ons alleen.

En om vier uur mag je haar dan komen halen."

De man stond recht en nam Gitte haar handje vast.

"Mama ik wil niet," zei het meisje terwijl ze haar moeder met angstige ogen aankeek.

Een ijzige verontwaardiging maakte zich van Sheila meester terwijl ze vanuit een clubzetel aan de andere kant van de lounge het tafereel aanschouwde. 

"Je moet even meegaan met meneer," zei Phaedra.

"Hij zal voor je zorgen terwijl mama... Een werkje moet doen.

Mama is om vier uur terug... Ok."

De man liep met Gitte naar de lift. Angst stond in haar ogen te lezen. Of het meisje het aanvoelde dat de man die haar meesleurt kwaads met haar van plan is.

Sheila stond recht. Onherkenbaar was ze met haar grijszwarte pruik, haar bril en haar ietwat truttige mantelpakje. Ze leek wel combinatie van Nana Mouskouri en Lydia Protut uit Het Eiland. Ze liep naar de lift waar de man met Gitte aan zijn arm stond te wachten tot de liftdeur open ging. Wanneer dat gebeurde stapte ze mee de lift in, maar gaf ze geen enkele blijk van herkenning. Ze haalde haar smartphone boven en begon te scrollen. Ze zag hoe de man Gitte dichter trok en met zijn hand tegen haar dijbeen legde en zo langzaam naar boven liet glijden tot tegen haar achterwerk.

"Kuje joen nu ol niemeje beheersen té? Ghodverdomsche kiesak!" foeterde Sheila binnensmonds. Wanneer de liftdeur open ging volgde ze de man met enige afstand en deed ze opnieuw alsof ze met haar gsm bezig was.

Ditmaal wreef de man expliciet met zijn handen over Gitte's achterste. Sheila filmde stiekem alles.

"'k Hein joen te stekken, godverdomsche klootzak!" foeterde ze.

Sheila stuurde het beeldmateriaal door naar Morgane met het verzoek 'bel de politie'. Terwijl zag ze hoe de man naar binnen ging, maar dat deerde haar niet. Ze had al lang uitgedokterd onder welk voorwendsel ze hem uit de kamer zou lokken.

Ze stond voor de deur, ademde diep en klopte dan heel hard tegen de deur.

Geen reactie.

"Hotelmanagement, kunt u even de deur open doen, ik wens u te spreken.

"Laat me met rust!" bastte de man van achter de deur.

"Ik ben van het hotelmanagement en ik wens u nu te spreken, open de deur... Nu!"

De man opende de deur vanuit het kiertje keek hij Sheila met een nijdige blik aan.

"Het enige wat gij moet doen is maken dat de kamers proper en de bedden goed opgemaakt zijn. Ik heb voor deze kamer betaald en ik wens privacy!"

"Goed, dan haal ik er de politie bij!" zei Sheila.

"Politie? Op basis waarvan?" vroeg de man, terwijl hij de deur nu helemaal opende.

Sheila duwde haar gsm onder zijn neus en speelde het filmpje af dat ze maakte toen hij met Gitte door de gang wandelde.

Hij wilde haar gsm uit haar handen rukken.

"Eh eh eh... Poten thuis graag.

Het is zeer simpel, u geeft dit kind mee met mij en u verlaat terstond deze kamer.

En u bent hier niet meer welkom  in dit hotel, is dat duidelijk."

"Onnozel trut, ik kan het u en uw hotel zeer moeilijk maken. Dat ge dat maar weet.

Gij weet niet met wie ge te doen hebt!!"

"Nee, maar ik weet wel dat u niet boven de wet staat.

Het is duidelijk wat uw intenties zijn met dit kind, en daarom grijpen wij in."

De man keek Sheila met een indringende blik aan.

"Wat ga je doen, troela? Zeg het mij eens?"

"Als ik binnen vijf minuten niet beneden sta met dit kind dan bellen mijn collega's de politie, zo simpel is het en zo simpel zal het zijn.

Oh en de moeder wordt ook door ons aan de tand gevoeld.

Denkt u maar niet dat u hier zo gemakkelijk vanaf komt meneer.

Ga gewoon mee met ons, dat is het beste voor ons allemaal."

Dan greep de man Gitte vast en hield hij een revolver tegen het kind haar hoofd.

"Ik knal een kogel door haar kop als ik geen vrije doorgang krijg!" Riep hij.

"Ik meen het!"

"Dit is zinloos!" zei Sheila. "Het zal u alleen maar vele jaren gevangenisstraf opleveren.

En als pedofiel en kindermoordenaar zal u daar een zeer nare tijd beleven."

"Dat weet ik, ik heb er gezeten.

Hij knoopte zijn broek en hemd los. "Kijk! Kijk wat ze met me hebben uitgevreten!

Bijtend zuur over mijn lijf gegoten.

Het enige wat ik wilde was mij nog één keer uitleven op de kleine Gitte.

Nog een keer klaarkomen in dat nauwe spleetje.

Terwijl het leven zachtjes uit haar kleine lichaam vloeit.

Daarna zou ik eruit stappen.

Mijn leven is toch zinloos.

Ben uitgespuwd door alles en iedereen. Omdat ik een pedofiel ben!

Omdat ik geen emotie noch opwinding voel bij een volwassen vrouw of man.

Alleen zo'n klein teer lichaampje als dat van Gitte windt me op.

Maar dat mag niet.

Iemand met mijn geaardheid mag geen seks hebben.

Moet zijn hele leven op droog zaad zitten.

Ik mag geld met slijk verdienen, bij de grootste firma's, bij banken en zelfs in de hoogste kringen van dit land mijn ITC diensten aanbieden en instaan voor de computerbeveiliging.

Ik mag colleges en hoorzittingen geven op de unief, ik mag netwerken en contacten leggen en daar beter van worden. 

Ik mag dat allemaal doen, en groeien op professioneel vlak en er goed aan verdienen.

Ik mag eten in de duurste restaurants en genieten van de fijnste wijnen en whisky's.

Slapen in de duurste hotels.

Maar genieten van seks... 

Dat is niet voor mij weggelegd.

Ik wil seks godverdomme!

Ik wil neuken!"

De man draaide zich en wilde het wapen in zijn andere hand houden.

Het was dan dat Sheila toesloeg en zich op de man en op Gitte wierp.

Ze hield het wapen van hem weg. Er klonk een schot. Gitte gilde het uit van angst.

Sheila trok ruw aan zijn hand en draaide die over.

"Kun'n hem breken wi.... KLOOTZAK!" siste ze.

Hij liet het wapen vallen. Sheila gooide zich op de man maar zodanig dat Gitte uit zijn greep kwam.
 Angstig kroop Gitte onder het bed, net op dat moment werd de deur ingebeukt.

"Handen omhoog, u staat onder arrest!" Klonk het.

Sheila loste haar greep en gaf de man een por. Bevend stond hij recht en werd meteen door de politiemensen overmeesterd en in de boeien geslagen.

"Bent u detective Sheila Verdoolaeghe? vroeg de man die de leiding had.

Sheila knikte. 

"Waar is het meisje?" vroeg hij.

"Onder bed gekropen van pure angst," antwoorde Sheila.

"Eindelijk hebben we hem te pakken," zei zijn collega.

Antoine Fouret, noemt zich vaak 'Tony' of 'Antonio'.

Briljant ITC'er, meester oplichter, hacker en codekraker en berucht voor het ontvreemden en gijzelen van computers en persoonlijke gegevens voor grof geld.

Maar bovenal een sadistisch seksueel roofdier die kickt op het pijnigen en DODEN... Van jonge kinderen.

Schrikt niet terug voor chantage en zware bedreigingen om niets vermoedende ouders te dwingen hun kind - meestal meisjes - aan hem over te leveren zodat hij zijn smerige fantasieën kan botvieren.

Wordt momenteel gezocht in Frankrijk voor de moord op minstens twee meisjes van zes en acht. Eén lichaampje werd gevonden in een vuilnisbelt het ander langs de kant van de snelweg. Hun moeders waren telkens alleenstaand. Eén van hen prostitueerde zich om te overleven, de ander leerde hij kennen via een datingsite. Hij dwong ze allebei in een situatie die hen geen andere keuze liet dan te doen wat hij vroeg. Want hij zwaaide met zijn zogezegde macht en connecties."

"Komt mien bekend voorn," mompelde Sheila.

Antoine werd weggevoerd en Sheila ging met de kleine Gitte terug naar de lobby.

In de lift drong het tot haar door dat hij dat meisje dat naast haar stond...

Van een gruwelijk lot heeft behoed.

De Valstrik 3

 

Sheila was al vroeg op en werkte ijverig aan haar eindrapport.

Nipte tussendoor van haar koffie en onderbrak haar werk voor het beantwoorden van e-mails.

Het was nu echt wel duidelijk dat Sheila naam begon te maken als detective.

De opdrachten stroomden binnen.

Eén van die mailtjes trok haar aandacht.

"Wanhopig op zoek naar hulp, u bent mijn laatste hoop!!!!!!"

Sheila opende de mail, er stond alleen een gsm nummer.

Zou ze bellen?

Sheila aarzelde.

"'t Es misschiens e flauwe grap," dacht ze bij zichzelf.

Na even twijfelen belde ze toch, ze hoorde een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn.

"Spreek ik met Sheila Verdoolaeghe?" klonk het.

"Zeker, wat kan ik voor u doen?" vroeg Sheila.

"Mevrouw, ik ben echt ten einde raad. U moet me helpen.

Ik ben de wanhoop nabij."

"Waarover gaat het?" vroeg Sheila.

"U moet me helpen!" herhaalde de vrouw nogmaals.

"Ik kan je niet helpen als ik niet weet waarover het gaat mevrouw," zei Sheila op rustige en professionele toon.

"Mijn leven is in gevaar mevrouw.

Ik wordt bedreigd met de dood.

En ik weet niet door wie!"

"Krijg je dreigtelefoons of mails?"

"Iemand belt me voortdurend en zegt mij dat hij me zal weten te vinden.

Ik ben zo bang mevrouw!

Zo ontzettend bang."

"Zou je niet beter de politie contacteren mevrouw," zei Sheila.

"Nee!

Geen politie!

Alstublieft mevrouw...

GEEN POLITIE!!!"

Sheila hoorde de paniek in de stem van de vrouw aan de andere kant van de lijn en probeerde zo kalm mogelijk te klinken.

"Kunnen we elkaar spreken? Ergens?" vroeg Sheila.

De vrouw dacht na.

Sheila hoorde haar snel en oppervlakkig ademen.

Op de carpool parking bij de oprit van de snelweg," zei ze haastig.

Ik ben daar over een half uurtje en rij met een blauwe Citroën C4."

"Ik zal er zijn," zei Sheila. "Daar mag je op rekenen."

Een half uur later reed Sheila de carpool parking op.

Er stonden twee auto's, maar die waren leeg.

Sheila parkeerde haar pick-up in het midden van de parking en stapte uit.

Hoorde het lawaai van de snelweg en voelde de kille wind in haar gezicht.

Ze ging tot bij de auto's en zoals ze verwachte was er geen levende ziel te bekennen.

Dan wandelde ze terug naar haar pick-up truck en bleef er staan.

Dan zag ze een Citroën C4 de parking oprijden die naast Sheila's pick-up ging staan.

Een jonge vrouw stapte uit.

"Kunnen we in uw auto praten mevrouw," zei ze.

"Stap maar in," zei Sheila die het rechterportier opende.

De jonge vrouw stapte in.

Lang blond krullend haar, sproetjes, zwarte zonnebril die op de groene pet die ze droeg rustte.

Ze droeg een blauwe jeansbroek een zwarte sweater en daarover een grijs vestje en liep op witte gymschoenen. 

Ze slaakte een diepe zucht toen Sheila haar portier sloot.

"Ik ben in gevaar mevrouw," zei ze.

"Mag ik u even iets laten horen?" 

Ze haalde haar smartphone uit haar handtas en zocht naar haar voice-mail berichten.

Ze zette het geluid op 'mute', Sheila hoorde een diepe mannenstem en een goed hoorbare Franse R.

"Hallo Phaedra.

Waarom neem je niet op?

Denk je dat je ons kan ontlopen?

Nee Phaedra.

Dat kan je niet.

We hebben je al lang op het spoor.

We weten waar je woont.

Waar je werkt.

En waar je dochtertje naar school gaat.

Eén kogel.

En kleine Gitte is van mij.

En dan doe ik met haar wat ik wil.

Dacht je dat je kon terugkrabbelen Phaedra?

Dacht je dat echt?

Mis Phaedra.

Belofte maakt schuld, dat weet je toch."

Dan stopte het fragment.

"Me ziele ghods.

Woar...

Waar gaat dit over?

Phaedra staarde minutenlang naar haar voeten.

Haar handen trilden.

"Ik...

Ik ben een alleenstaande mama.

Vorig jaar verloor ik mijn baan.

Om de eindje aan elkaar te knopen begon ik mezelf te prostitueren.

Ik maakte een advertentie aan op een erotische datingsite en ontving mannen op mijn kleine appartementje.

Om seks met hen te hebben tegen betaling.

Eén van die mannen heette Tony.

Allez ja, zo noemde hij zich.

Een nette en verzorgde man.

Welstellend.

Strak in het maatpak.

Droeg een Rolex en dure Italiaanse schoenen.

Rijdt met een Porsche Panamera.

Vriendelijk, voorkomend, charmant, vlotte prater.

Heel gedistingeerd ook.

Maar hij had een speciaal verzoek.

Waar hij extra voor wilde betalen.

Ik moest me voordoen als een klein meisje.

Strikjes in mijn haar, roze kleedje.

En ik moest doen alsof het pijn deed als hij me neukte.

Ik kocht de kledij die hij wenste en hield op zijn vraag de kastickets bij.

Waarna hij bij het volgende bezoek alles keurig terugbetaalde.

Dan had hij seks met me.

Ik lag op bed, hij kroop op mij en penetreerde me.

Ik moest doen alsof het pijn deed.

Hoe harder ik krijste hoe meer hij in het gebeuren opging.

Hij greep mijn handen vast en keek me met een nijdige blik aan.

Ik wist meteen, die man is een freak!

Nadien vertelde hij me dat hij pedofiele gevoelens had.

Gewone vrouwen konden hem niet opwinden.

Kleine meisjes wel.

Hij zag mijn advertenties.

Ja, ik heb kleine borsten.

Een a-cup.

Dat staat ook duidelijk vermeld op de site waarop ik adverteer.

Ja ik sta erop om eerlijk te zijn naar mijn klanten toe."

Phaedra slikte even en ging dan verder met haar verhaal.

"Om de twee weken kwam Tony bij me over de vloer.

En ontving ik hem met mijn roze kleedje en met de strikjes in mijn haar.

Sprak ik met een hoog schel stemmetje.

Zijn fantasieën lieten weinig aan de verbeelding over.

Hij gooide me meteen op bed, trok zijn broek naar beneden en kroop op me.

Zijn handen op mijn keel.

"Twee dingen houden me tegen om je keel niet dicht te knijpen Phaedra.

Dat je geen echt klein meisje bent.

En er weinig andere prostituees zijn die dit soort fantasieën willen inwilligen.

Maar de drang is groot.

Als zo'n klein meisje naar lucht hapt maar niet kan ademen.

Omdat je haar luchtpijp hebt dichtgeknepen.

En je het leven uit haar voelt wegvloeien als gevolg van acuut zuurstofgebrek.

Dan klaarkomen.

Dat is gewoon onbeschrijfelijk Phaedra."

Sheila kreeg het koud.

"Heeft hij dat echt zo gezegd?" vroeg ze.

"Ja," zei Phaedra met gebroken stem.

"En terwijl hij dat zei.

Die blik in zijn ogen.

Die koude kille blik.

Een echte psychopaat.

Wanneer hij was klaargekomen en hij zijn broek terug dichtknoopte veranderde hij weer en was hij weer de vriendelijke en voorkomende man zoals toen hij zich aanmeldde.

Hij wenste me nog een prettige dag en nam dan afscheid met een warme knuffel.

Dan bleef ik achter met een heel naar en vies gevoel.

Dan vond ik gelukkig een nieuwe job en kapte ik ermee.

Ik liet dat weten op de website waarop ik adverteerde en lichtte mijn vaste klanten telefonisch of via sms in.

Want ik wilde niet dat ik mijn job zou verliezen omdat zou uitkomen dat ik die dingen deed.

Alle klanten leken dat te accepteren.

Ook Tony.

Zo leek het.

Hij wenste me veel succes met mijn nieuwe baan en bedankte me voor alles wat ik voor hem deed.

"Maak je om mij maar geen zorgen, ik vind wel iemand anders die mijn fantasieën wil inwilligen."

Mijn leven kreeg een nieuwe loop.

Een nieuwe baan, goede verdienste.

Ik kocht een klein huisje dat ik eigenhandig renoveerde.

Dat bracht kosten met zich mee ja.

Maar ik verdiende genoeg en hey... Ik maakte zelfs kans op promotie, ofschoon ik nog maar net aan de slag was bij wat toen mijn nieuwe werkgever was.

Maar dan... "

Phaedra's adem stokte.

Sheila nam haar handen vast en keek haar aan.

"Doe mor op je gemak meisje," zei ze met diepe warme stem.

"Op een dag werd ik bij het hoofd van de personeelsdienst geroepen.

Op zijn bureau stonden mijn eigen diensthoofd en de directeur.

Daar kreeg ik te horen dat ik... Op staande voet ontslagen was!

De directeur legde enkele papieren op tafel.

Prints van een advertentie.

Die opnieuw werd aangemaakt veertien dagen voordien.

En ook prints van advertenties op andere sites.

En van recensies.

Dingen als 'super geile meid, kan pijpen als geen ander'.

'Lekker sletje, moet je zeker eens langs gaan!'

Ontkennen had weinig zin.

Wat erger was.

Op de PC op het werk stonden hele bestanden en mappen waaruit moest blijken dat ik die advertenties vanop het werk had aangemaakt.

En ook een mailbox vol mails van mannen die contact met me opnamen.

De hoofdingen lieten ook weinig aan de verbeelding over.

"Wanneer mag ik eens met je wippen?" "Mag ik tijdens de middagpauze eens langskomen om je te neuken?"

Waarop ik zou geantwoord hebben, "geen probleem, ik bij vrij van 12 tot 13 uur kom maar gerust langs bij me thuis."

Terwijl ik gewoon met twee collega's even een broodje ging eten.

En weet je wat?

Die ontkenden dat later gewoon.

Staalhard.

Mijn wereld stortte gewoon in.

Mijn lening.

De facturen van de verbouwingen.

Mijn dochtertje Gitte die pas naar het eerste studiejaar gaat, wat ook kosten met zich meebrengt.

Ik was radeloos.

Het was me meteen duidelijk dat ik geflikt was.

Maar door wie?

Ik dacht eerst aan iemand van het werk.

Ja, er liepen daar mensen rond die me niet moesten hebben.

Die het niet konden verkroppen dat een nieuweling als ik de promotie in de wacht sleepte waar ze zelf zolang op aasden.

Eén iemand zei het vlak ik mijn gezicht.

"Ik krijg u hier wel weg ze. TEEF!"

Maar dat ze het zo zou aanpakken.

Pheadra's onderlip beefde en haar handen trilden.

Wanhoop stond in haar ogen te lezen.

Twee weken geleden op woensdagmiddag.

Ik ging mijn dochtertje Gitte halen van school.

Ik stapte uit en liep naar de schoolpoort.

Toen ik met Gitte terug naar mijn auto liep die in een zijstraat stond, zag ik hem staan bij mijn auto.

Tony.

Ik voelde de grond... "

Phaedra zweeg een volle minuut lang.

"Ik voelde de grond onder mij wegzakken.

Hij stapte op me af.

"Zet Gitte even in de wagen," zei hij. "Ik wil je onder vier ogen spreken."

Hij nam me mee achter een fietsenstalling.

"Het valt niet mee hé, zo ineens zonder werk te vallen," zei hij.

"Terwijl je net een huis hebt gekocht dat je wilde gaan verbouwen.

Ja, ik begrijp dat wel.

Uitzicht op promotie.

Op een mooi loon en bijhorende vergoedingen.

Dan maak je plannen hé.

Hoe zeggen ze dat weer Phaedra?

Wie het breed heeft, die laat het breed hangen.

Wat ga je nu doen Pheadra?

Met de lening van je huis?

De opstapelende facturen van de verbouwingen?

Hoe ga je dat aan de aannemers uitleggen dat die geplande werken niet door zullen gaan...

Omdat je geen centjes meer hebt.

En hoe zit het met Gitte.

Arme Gitte.

Dochter van een alleenstaande mama.

Die op droog zaad zit.

Nadat haar werkgevers erop uitkwamen welke 'nevenactiviteiten' jij erop nahoudt.

Je mocht dan wel zeggen dat je gestopt was.

Maar het is voor mij en mijn medewerkers een koud kunstje om een nieuwe advertentie aan te maken met je mooie foto's erop.

En om deze te verzenden vanaf de computer van je werk dat was ook een makkie.

Ah ja, ik heb aandelen en behoorlijk wat connecties bij de firma die instaat voor het onderhoud en de beveiliging van hun computernetwerk

En één van de medewerkers van die firma is de partner van één van je ex-collega's.

Deze die je te kennen gaf dat ze je wel zou wegkrijgen.

Dat voorzetje kon ik toch moeilijk laten liggen, nietwaar Phaedra?

Ach weet je?

Heb zo vaak staan kijken terwijl je haar naar school bracht en weer ophaalde.

Je hebt een mooi dochtertje Pheadra.

Ja.

Echt een mooie bloem in de knop, die kleine Gitte.

Ze lijkt zo hard op haar mama.

Bij jou kwam ik al zo zalig klaar terwijl ik op je lag en je zo lekker meeging in mijn fantasie.

Met je leuke roze kleedje aan.

Hoe zalig moet het dan wel niet zijn om klaar te komen in Gitte haar rozige kutje... "

Ik beet hem toe: "Gij blijft van mijn dochter FREAK!!!"

Hij legde zijn handen op mijn keel en keek me strak in de ogen.

"Phaedra.

Ge zit nu echt niet in de positie om eisen te stellen hoor.

Zie je, ik sta aan het hoofd van een machtig consortium.

Tot dat consortium horen heel wat advocatenkantoren, juridische adviesbureaus.

En ook enkele... Incassobureaus!

Lang zal het niet duren eer één van die bureaus de opdracht krijgt om de schulden die je gemaakt hebt te komen innen.

En als dat gebeurt Pheadra.

Dan zal ik mij PERSOONLIJK met de afhandeling van uw dossier bezighouden.

Begrijp je wat ik bedoel Phaedra?

Ik kan je kraken Phaedra.

En als het moet... TOT ZELFMOORD DRIJVEN!

En dan... Is Gitte van mij.

En wees maar zeker Phaedra.

Dat ik met Gitte de tijd van mijn leven ga hebben.

Ik heb mijn zinnen op Gitte gezet Phaedra.

En wat ik wil.

Dat zal ik krijgen ook.

Dit is mijn voorstel.

Ik kom Gitte halen.

Elke woensdagnamiddag.

Voor een paar uur.

In ruil.

Betaal ik al je schulden af.

En je lening.

De keuze is aan u Phaedra!"

"Wat een huiveringwekkend verhaal," dacht Sheila bij zichzelf.

"Ik neem aan dat je niet op dat voorstel bent ingegaan?"

"Ben je gek?" zei Phaedra.

"Gitte is mijn alles.

Ik wordt gek bij de gedachte dat iemand haar zelfs maar een haar wil krenken.

Dan nog liever in de goot, echt wel.

Gitte is nu bij mijn ouders aan zee.

Ik vermomde me, droeg een hoofddoek en deed me voor als vrome moslima. Gitte droeg een zwarte pruik.

Zo namen we de trein naar zee.

Gitte was veilig.

Maar dan kwamen de telefoontjes.

De dreigingen die alsmaar harder en concreter werden.

Ik ben bang Sheila.

Zo bang dat hij Gitte op een dag te pakken gaat krijgen!"

"Die 'Tony', wat is dat voor iemand?

Wat weet je over hem? Hoe ziet hij eruit?"

"Ne grote.

Zwart haar, vaak in de gel.

Altijd heel piekfijn gekleed, dure maatpakken, blinkende schoenen, Rolex rond zijn arm, Ray-Bann zonnebril.

Iemand met een hoge positie op de maatschappelijke ladder."

"Of die doet alsof," mompelde Sheila.

"Denk je dat hij bluft?" vroeg Gitte.

"Hij kan zoveel zeggen. Feit is dat als we hem in de val kunnen lokken en kunnen bewijzen at hij erop uit is om seks te hebben met Gitte. Dan zal hij dag mogen zeggen met het handje tegen zijn dure maatpakken, zijn Rolex en zijn Ray-Bann zonnebril.

En zijn Porsche Panamera.

En echt waar.

Daar zorg ik met veel plezier voor!"

De Valstrik 2.

Twee weken later.

Tot haar moeders grote verbazing is Yanaika heel enthousiast over het kickboksen.

Zodanig dat ze smeekte om ingeschreven te mogen worden.

Meer nog.

Christian Devolder, de jeugdtrainer is helemaal in de wolken over Yanaïka.

"Die meid heeft talent," zei hij.

"Echt, ik meen het.

Dametje met pit, zo heb ik ze graag.

En ze ligt goed in de groep.

Je moet haar moeder echt over de streep halen hoor.

Dat ze haar dochter inschrijft."

"Dat gho Yanaïka wel zelve voe mekanders kriegn wi," zei Sheila terwijl ze schalks glimlachte.

"Lot ze mor doen," zei Sheila.

Kinderen moeten leren om voor zichzelf en voor hun belangen op te komen.

Allemaal dingen die zo belangrijk zijn voor hun ontwikkeling."

Sheila en Christian keken toe hoe Yanaïka oefende met een andere jongen die al langer lid is van de groep en met wie ze het meteen goed vinden kon.

Yannick Persoons, twaalf jaar oud net als Yanaïka.

Zoontje van Cindy Persoons, destijds de hartsvriendin van Gracienne Dewilde, al zal wie het verhaal Toen... Die ene zomer heeft gelezen nog weten dat Cindy en Gracienne aanvankelijk elkaars bloed konden drinken.

Maar het rebelse karakter en de onverzoenbare houding jegens misbruik van macht en gezag van Gracienne maakte alsnog indruk op Cindy en beide meisjes vonden elkaar in een zeer hechte en intieme vriendschap.

Cindy baat in de stad een boetiek uit, en ook Sheila heeft de weg er naartoe gevonden.

Toen Cindy vertelde dat haar zoontje vaak gepest werd op school was het ook Sheila die haar aanraadde om hem aan kickboksen te laten doen.

Daar is Cindy haar nog altijd dankbaar voor. Want de jongen vondt al snel zijn zelfvertrouwen terug.

De schuchtere jongen veranderde al snel in een zelfverzekerde knaap.

En ja, ook Yannick is een verdomd intelligent kereltje en het verbaasde Sheila dan hoegenaamd niet dat hij het goed kon vinden met Yanaïka.

Tevreden leunde ze tegen de muur en keek toe hoe Yannick en Yanaïka verder trainden.

Wanneer ze samen terug huiswaarts wandelden vertelde Yanaïka honderduit.

"En wat vindt je van Yannick?" vroeg Sheila.

"Toffe gast, echt waar." antwoordde Yanaïka.

"Waarom?" vroeg Sheila.

"Die praat normaal.

Allez ja ik bedoel. Die begint niet meteen over voetbal of zo.

Of gaat kleinerend beginnen praten omdat ik een meisje ben."

Sheila hoorde het Yanaïka graag zeggen.

"En hij vindt het ook niet erg als ik hard doorga.

Moedigde me zelfs nog aan."

Sheila keek naar Yanaïka en zag een zachte en ietwat weemoedige blik in de ogen van het meisje.

Die blik gaf Sheila een goed gevoel.

Vooral omdat er een mooie vriendschap in de maak was.

Misschien wel iets meer.

Ook al zijn ze nog jong, amper twaalf.

Maar wat nu nog niet is kan er misschien over enkele jaren wel zijn.

"Het is goed dat je nieuwe vrienden leert kennen," zei Sheila.

"Dat je je integreert in je nieuwe woonplaats."

"Ik vind het wel allemaal spannend.

Nieuwe woning, nieuwe omgeving, nieuwe school."

"Ben je niet bang om gepest te worden Yanaïka?" vroeg Sheila.

"Beetje," Antwoordde Yanaïka.

"Maar ik probeer daar niet teveel aan te denken."

Sheila en Yanaïka stapten verder.

Het was frisjes maar het regende tenminste niet.

Wat de dagen en weken ervoor meer wel dan niet het geval was.

Uiteindelijk stemde Morgane toe. Yanaïka mocht kickboksen.

Sheila en Yanaïka vlogen elkaar enthousiast in de armen.

Niet veel later kwam er ook aan de vakantie een einde en begint Yanaïka aan een nieuw hoofdstuk in haar leven.

Naar het secundair onderwijs.

In het Atheneum in de stad waar ook Yannick school loopt.

En ook daar maakte Yanaïka snel heel wat nieuwe vrienden.

"Zie je wel. Je vrees toch wel een beetje onterecht, niet?" zei Morgane.

"Yanaïka es sterker dan da 'k peinsde.

Maar ik blijf erbij.

Dat kickboksen zal haar goed doen, echt waar.

Dat deed Yannick ook heel goed.

Ach weet je.

De wereld is zo hard geworden.

Mensen zijn zo hard voor elkaar en tieners nog het meest van al.

Zelfs kleine kinderen zijn ongenadig wreed voor elkaar.

En dat fenomeen wordt olsang mor erger en erger.

Maar als ik Yannick en Yanaïka zie.

Als ik zie hoe hun vriendschap letterlijk open bloeit.

Dan heb ik hoop.

Echt waar Morgane.

Zoveel hoop.

Hoop dat het... Misschien nog goed komt met de mensheid!"

Twee dagen later.

Het was 4 uur in de morgen.

Sheila zat in haar auto die geparkeerd stond voor de fraaie nieuwbouwwoning in een typische verkavelingswijk aan de rand van de stad.

De stilte werd doorbroken door gerommel in de verte.

"Allez, twee dagen schoon were en 't es doar were wi." foeterde Sheila.

"Dunder en bliksem."

Dan hoorde ze haar gsm, een sms'je van Lou.

"Hey schoonheid, was weer zwaar nachtje.

Optreden, afterparty, nog iets gaan eten in nachtrestaurant. Nu in ons hotel, morgen lange trip voor de boeg. Van Badajos naar Barcelona. Zal blij zijn als die tournee achter de rug is want het kruipt in mijn kleren. Liefs xxx Je Louke."

Sheila zond een berichtje terug.

"Verzorg je en slaapt maar eens goed als je de kans hebt. Als je terug bent zal ik mijn ventje eens goed soigneren, dikke zoen op je... :-)"

Dan ging de telefoon, Sheila nam op.

"Hey meiske, slapeloos nachtje?" vroeg Lou."

"Nee, 'k ben bezig met een zaak," antwoordde Sheila.

"Oei, zo laat? Laat me raden, overspel zeker?"

"Ja," zei Sheila.

"Olsang 't zelfste hé.

Wachten op 't juiste moment om het target vast te leggen.

Zonder op te vallen.

Part of the job zeker hé?

Ach... 

Eigenlijk zou ik nu het liefste in uw armen willen liggen Louke.

En je warmte voelen."

"Hmmmm Sheila," zei hij.

"De laatste tijd heb ik moeite met inslapen.

Stress, laat eten, die drank, onregelmatig leven.

Ik kan daar echt niet meer tegen.

Maar weet je. Denk dat dat inslapen nu wel gaat lukken hoor, nu ik je stem hoorde."
"Es 't woar schietje?" zei Sheila met een warm gevoel in haar hart.

"Ge moogt het weten Sheila, Ik ben echt aan het aftellen zulle," zei hij.

"Godverdomme ik ga blij zijn dat ik terug thuis ben.

Dat ik in mijn eigen bed slaap, terug aan de slag kan.

En de mannen van de Dinky Toys terug zie.

En vooral een goeie Belgische pint in mijn keelgat gieten.

Dat zal deugt doen.

Want het bier is hier maar fluitjeswater en voor een buitenlandsbier betaal je je hier blauw.

En wijn is echt mijn ding niet.

Eergisteren nog in de wijn gezeten na een optreden, gisteren de hele dag een doffe kop gehad."

"Ik moet ophangen Lou, het werk roept," zei Sheila waarna ze het gesprek snel onderbrak.

Ja het was weer zo'n nachtje.

Vrouw van koppel die door haar echtgenote werd verdacht van overspel.

Maar hier was meer aan de hand.

Mevrouw biedt gewoon haar diensten aan als call-girl.

Moest gewoon.

Dit was al de vierde maal da ze zich verplaatste.

Tussen het wachten door zocht Sheila met haar smartphone het internet af.

Zocht gericht op de naam van de dame in kwestie en haar telefoonnummer.

En ja hoor ze had beet.

Vond al snel haar foto weliswaar met afgedekt gezicht op een website waar dames van plezier hun diensten aanboden.

Sheila herkende meteen de tamelijk opzichtige tatoeage op haar rechterarm die ze ook droeg op de foto's die haar echtgenoot op zijn smartphone toonde.

Foto's, een website.

Dat zaaksje ghoat ier rap geklonken zien.

Rap verdient, noemn ze dadde," grinnikte Sheila terwijl ze de motor van haar pick-up startte om haar 'target' verder te volgen.

Maar ze voelde dat de vaak haar toch parten begon te spelen.

De Valstrik.

Drukte in de zaal voor de vloersporten in het sportpark.

Mannen en vrouwen in de weer met bokszakken en met elkaar.

Om te oefenen in het kickboksen.

De geur van zweet overheerste net als de korte felle kreten en de doffe slagen van vuisten of voeten op de bokszakken of kussens die hun sparringpartners vasthielden tijdens de oefeningen.

Ook Sheila was keihard aan het oefenen.

In haar strakke zwarte topje en kort broekje.

Ze spande haar buikspieren en richtte haar blik op haar sparringpartner.

"Zieje d'er gereed voorn?" vroeg ze.

De man knikte.

Ongenadig beukte ze op de stootkussens die hij vasthield in.

Hij moest zich echt wel schrap zetten om te kunnen standhouden. Maar hij wist wie hij voor zich had en hij kende Sheila door en door.

Al jaren zijn Sheila en Patrick Limpens sparringpartners.

Zoals de trouwe lezer wel weet was hij het die destijds Sheila's leven redde toen Rozette Pelckmans haar wilde ombrengen en er reeds in geslaagd was om een kogel door Sheila's lichaam te jagen.

Een half uur en een stomende oefensessie later zaten Sheila en Patrick op een Zweedse bank uit te rusten.

"Ge zijt de Lou gaan opzoeken heb ik gehoord?" zei Patrick.

Sheila's ogen glommen.

"Het zal wel zien," zei ze.

"Heb je? Bij hem geslapen" vroeg hij met enige aarzeling.

Sheila schudde van nee.

"Hij raakt er echt niet over hé.

Na al die jaren.

Ik snap dat toch niet," zei hij.

"Je verstoat het niet," reageerde Sheila.

"D'er heeft van slapen nie vele gekomn.

Als je verstoat wat da 'k bedoeln?"

Ze legde haar hand op de schouder van Patrick en zuchtte gelukzalig.

"Ik wist het wel," zei Patrick.

"Dat gij diegene zou zijn die erin zou slagen zijn hart te ontdooien.

Sheila.

Ik wens u en Lou vanuit de grond van mijn hart...

Het allerbeste van de wereld toe."

Sheila nam Patrick's hand vast.

"Merci moatje," zei ze.

"Bon, 'k ghoan mien ghon douchen. Straks nog e pintje in de Dinky Toys?" Stelde ze voor.

"Nee merci, ik heb aan Rosita beloofd om vroeg thuis te zijn.

Andere keer misschien."

Na een vluchtige knuffel namen Patrick en Sheila afscheid.

Ze liep naar huis.

Het was al donker.

Het regende.

De herfst was in het land en dat was goed te merken. Heet was al een paar dagen na elkaar grijs, grauw en druilerig.

Wat maakte dat de heimwee naar Spanje nu heel erg groot was.

God wat had ze daar toch een zalige week beleefd.

Vooral de dagen die ze met Lou doorbracht waren veel te snel voorbijgegaan.

Wat had ze toch genoten van zijn lichaam en zijn liefde.

Zo diep en intens genoten.

Sheila besloot om zelf ook maar vroeg naar huis te gaan.

Bedacht zich dat ze de laatste weken amper nog in de Dinky Toys kwam.

"Zoender Lou is 't er ghin zak an," dacht ze bij zichzelf.

"Het zegt me ook nietend niemeje, al die oppervlakkige gesprekken over.

Ja over wat eigenlijk?

Over niks toch.

Lullen voe te lullen!

'k Heint ghet, echt woar," zei ze terwijl ze zichzelf betrapt dat ze luidop aan het spreken was.

Sheila opende de deur van haar huis en liep naar boven.

In de gemeenschappelijke leefruimte zaten Morgane en Yanaïka gezellig naar een film te kijken in hun kamerjas.

"Vous ete deja la, ben je er al?" vroeg Morgane.

"Ja iedereen wilde precies vroeg naar ze kot, dus... "

"En in de Dinky Toys was er ook geen volk of wat?"

"Kweenie," zei Sheila terwijl ze de riem van haar broek losmaakte.

"En 't interesseert mien ook nie.

'k Ben blieje da 'k thuus zien, echt woar."

"Je wordt een ouwe doos," zei Morgane grappend.

Sheila lachte en knipoogde even en ging zich dan douchen om zich dan naast Yanaïka in de zetel te zetten. Het meisje keek Sheila met grote ogen aan.

Sheila drukte haar dichter tegen zich aan en voelde het meteen warm worden in haar hart.

Gaf Yanaïka een tedere zoen op het voorhoofd.

"Keppe," zei ze zachtjes.

De TV speelde.

Niemand zei nog een woord.

Sheila voelde zich rustig en ontspannen.

Nadat de film afgelopen was gaf Yanaïka haar moeder en dan Sheila een stevige goeienacht knuffel en ging dan slapen.

Eens het meisje de deur had gesloten vleide Sheila zich in Morgane's schoot.

"Ghie beseft mor half wat voor een prachtkind Yanaïka is mokke."

"Dat besef ik wel Sheila," zei Morgane.

"En ik ben blij dat jullie het zo goed met elkaar kunnen vinden, dat mag je gerust weten."

Sheila draaide haar hoofd en keek Morgane recht in de ogen.

"Je vestoa me niet.

Yanaïka is nu twaalf jaar oud.

Een bloem die op het punt staat om open te bloeien.

Intelligent, welbespraakt, ondernemend, creatief.

Maar vooral...

Zo elegant en gracieus.

Dat meisje gaat vele harten doen sneller slaan Morgane.

Yanaïka is, en daar ben ik honderd procent zeker van.

Iemand die heel diep en intens leeft en liefheeft.

Diegene die erin zal slagen om haar hart te veroveren.

Zal gewoon overdonderd worden door liefde en warmte die je maar zelden bij iemand zal vinden.

Maar diepe liefde kan bij zo iemand overslaan in intense haat en withete woede.

Waar ik echt schrik van heb Morgane.

Is dat ze haar woede tegen zichzelf richt in plaats van diegene die haar hart heeft gebroken."

"Waar ben je bang voor?" vroeg Morgane onthutst.

"Yanaïka is een super gevoelige ziel Morgane.

Weet je?

Soms ben ik bang.

Bang dat ze... Te gevoelig is voor deze wereld!"

"Denk je?"

Sheila rechtte zich en nam Morgane's handen vast terwijl ze opnieuw strak in haar ogen keek.

"Morgane.

Over anderhalve maand gaat ze naar het secundair.

Dat es 't lager nie hé.

Verstoa je?

Daar ben je niet meer de oudste maar de jongste.

De school is groter en de sfeer is er heel anders.

Veel competitiever.

Van het gezellige kliekje jongens en meisjes die elkaar hun diepste zielenroerselen vertellen op de slaapkamer op schoolreis en die in elkaars poëzieschriftjes iets tekenen of schrijven naar het secundair. Waar alles draait om hoe cool je wel bent.

'k Ghoan eerlijk zien.

Ik had het daar heel moeilijk mee.

Dat was een cultuurschok voor me, echt wel.

Van 't kleine dorpsschooltje in Bulskamp naar 't Atheneum in Veurne

En ik ben geen 'trunte', dat weet je.

Ik wil maar zeggen... 

Jonge gasten hebben weinig compassie met elkaar.

Als je uit de toon valt dan wordt je zonder pardon buitengesloten.

Zit er één iemand tussen die populair is, en hij of zij kan uw kop niet uitstaan omwille van het feit dat jij beter in iets bent dan hij of zij. Dan zet die persoon de anderen tegen u op..

En dan wordt je buitengesloten.

Hard! 

Maar het is gewoon zo.

Zelfs je vrienden van je oude school zien je niet meer staan.

Want ze willen zelf niet uit de toon vallen."

Sheila zweeg dacht na.

Ze wilde wat zeggen, maar wist niet goed hoe ze het onder woorden moest brengen.

Vertwijfeld beet ze op haar lip.

Balde haar vuisten.

"Morgane," zei ze.

"Ik hoop dat wat ik nu ga zeggen goed tot je doordringt.

En dat je me in deze zeker niet verkeerd begrijpt.

Yanaïka moet weerbaarder worden!

Echt wel.

Zowel fysiek als mentaal.

Ik zou haar zo graag willen lid maken van de kickboks-club."

"Komaan," zei Morgane.

"Dat is echt wel niks voor haar hoor.

Dat ruwe gedoe vechtgedoe."

"Kickboksen gaat niet om vechten Morgane," zei Sheila.

"Het gaat over jezelf weerbaar maken.

Zelfvertrouwen kweken.

Ze moet niet deelnemen aan competitie als ze dat niet wil.

Maar als je de basistechnieken beheerst dan kan je je al goed uit de slag trekken in noodsituaties.

Mor sourtout.

Je hebt zoveel meer zelfvertrouwen.

Hoe meer je oefent, zowel in het kickboksen als in de opwarming en het trainen van je lichaam. Hoe sterker je in je schoenen staat.

Echt wel wi.

En nog ekeje.

Kijk naar de wereld om ons heen Morgane.

Je wet ghie ook.

Dat es hier ghin wereld van rozegeur en maneschijn.

De wereld es keihard.

Je moe vechten voe je plekke.

En sterk in joen schoenen stoan.

Niet alleen om je plaatsje in de wereld te veroveren.

Maar ook om te weerstaan aan alle verlokkingen en vooral...

Aan de groepsdruk!

Ouders staan er te weinig bij stil.

Hoe verpletterend de groepsdruk is onder jongeren.

Om dingen te doen waarvan je als ouder net niet wil dat je kind eraan meedoet.

De leeftijd van twaalf, dertien, veertien jaar is wat dat betreft net een heel cruciale leeftijd.

Nu moet je heel alert zijn voor zaken als 'verlies aan interesse voor hobby's of zelfs de studies'.

't Is ook de leeftijd waarin hun hormonen een flinke opstoot krijgen.

Hun lichaam veranderd.

Net nu is het belangrijk dat ze hun lichaam leren kennen.

Hun grenzen leren kennen.

Het belang leren van zelfbeheersing en vooral van...

ZELFRESPECT!"

Morgane hoorde het aan.

"Tu ete raison," zei ze.

"Ik maak me daar al een hele tijd zorgen over.

Maar kickboksen."

"Laat eur ekeje meeghoan met mien," zei Sheila.

"Wie weet vindt ze dat nog wel tof.

Enfin.

'k Ghoan d'er wel voor zorgen dat ze dat tof gho vinden."

Dan vleide Sheila zich weer in de schoot van Morgane.

Haar handen gleden over de roze badjas van Morgane in echt wel zijdezachte badstof.

Ze knoopte vingervlug het lint los waarmee Morgane haar jas dichtknoopte  waarna Sheila's handen over Morgane's buik en borsten gleden.

Ze keek Morgane lang en diep in de ogen.

"En Lou?" vroeg Morgane terwijl ze Sheila's handen vastnam.

"Peins je dat die dat erg gho vinden? Da 'k af en toe met joen... ?

Dan ken je hem nog niet goed hoor.

Weet je?

Lou is niet aan een klassieke monogame 'huisje-boompje-beestje' relatie.

Toen zijn liefje Gracienne nog leefde en hij met haar hier in dit huis woonde, dan vonden er hier echt wel hitsige feestjes plaats hoor. Kan ik je wel zeggen.

'Aussi un histoire tres tragique," zei Morgane die ondertussen ook al het tragische verhaal van Gracienne Dewilde had gehoord.

"Dat es.

En vooral, 't was pas in haar laatste maanden dat hun vriendschappelijke relatie evalueerde naar een diepere liefdesrelatie.

En die wens kwam vooral van haar ja.

Lou was en is nog altijd een man van de rock&roll en hij wilde alles behalve een traditionele relatie en zeker niet trouwen.

Ik wil maar zeggen...

Hij zou misschien nog willen meedoen."

Morgane moest erom lachen.

"Tu veux fait ça? Un trio.

Zou je dat doen?"

"Ja!" zei Sheila beslist.

"Met de vent van me leven en me lieve mokke da 'k zo geiren zien."

Bij die laatste woorden trok ze haar eigen badjas open en gooide die in het midden van de woonkamer en vleide ze haar naakte lichaam tegen dat van Morgane, waarna een innige kus volgde.

Hoe zit het nu eigenlijk?

 Dag lieve mensen.

Kunt u er nog aan uit?
Aan alles wat we horen of lezen over het coronavirus.
Eerlijk gezegd.
Ik niet meer!
Ondanks vaccinaties nog altijd besmettingen.
Vaccinaties die maar heel traag vorderen.
Versoepelingen die in het gedrang komen omdat de cijfers na eerdere dalingen opnieuw stijgen. Het lijkt geen einde aan te komen.
Mag hier wel een einde aan komen? Vragen alsmaar meer bezorgde mensen zich af?
Zit hier echt geen duister plan achter van één of ander duister groepje elitaire lui dat hier op één of andere manier voordeel denkt te moeten halen uit deze toch wel heel uitzichtloze situatie.
Ik sta van nature uit heel sceptisch tegen al dat dubieuze conspiracy gedoe. Maar ik begin nu wel te begrijpen waarom mensen zo vatbaar zijn voor al die vreemde theorieën en warrige denkbeelden.
De stroom informatie die constant op ons afkomt is onstuitbaar en onophoudelijk.
En zeker sociale media zijn een onophoudelijke bron van informatie, maar ook van desinformatie.  

Ja! Ik wil terug naar het 'oude normaal'.
Wat was daar eigenlijk mis mee?
Kan er iemand mij dit vertellen?
Ok, ik geef het toe, handjes geven, dat was maar een kleffe bedoening. Zeker als het van die slappe zweterige handen waren. En laat ons over kusjes maar beter zwijgen. Knuffelen doe ik wel met mijn grote liefde, en eerlijk gezegd is dat OK voor mij. Ik heb het afgelopen jaar zelfs gedacht 'he, dat gaat misschien nog een oplossing zijn voor de #metoo kwestie. Heb je geen persoonlijke band met diegene met wie je samenwerkt. hou afstand. Geen aanrakingen. Geen kusjes, geen knuffels, geen 'schatje' of 'lieveke'. Maar afstand houden.
En herontdek het woord U.

Maar ach, is dan niet te geforceerd?
Gaan we dan niet in een steriele maatschappij leven?
Ja, daar vrees ik voor.
Mag er nog wat spontaniteit zijn? Gezelligheid? Ruimte voor feest en plezier?
Voor SOCIAAL CONTACT?
We zijn tenslotte sociale dieren. We hebben nood aan sociaal contact. Aan knuffels en innige begroetingen.

Een jaar geleden.
Begon ik aan een hele reeks blogs met de zelfde titel.
Bloggen in tijden van corona.
Nooit eerder zoveel dagen achter elkaar inspiratie gehad om te artikels te schrijven en zo jullie, mijn lezers een hart onder de riem te steken.
En dat was met plezier gedaan lieve lezer.
Echt waar.
Hoe ik het klaarspeelde is mij vandaag een raadsel.
Want als ik nu dat coronanieuws hoor...
Dan zakt de moed mij toch een beetje in mijn schoenen. 
Tenslotte ben ik ook maar een mens.

Maar toegeven aan angstzaaierij en complotgedoe. Dat nooit.
Al vrees ik dat de parate kennis over de vaak complexe materie mij ontbreekt en dat dat mij belet om echt ten gronde in discussie te gaan;
Ach. Wil ik dat wel?
Eigenlijk blog ik liever.
En ik hoop dat jullie er ook nog wat lol aan hebben?

Liefs;
Miguel.