Toen... Die ene zomer (slot)

Langzaam trok het ochtendgrijs op en gooide de zon haar stralen over de ontwakende stad.
Gracienne werd wakker na een veel te korte en onrustige nacht.
Van slapen was weinig sprake.
Er ging van alles door haar heen.
Vreugde, euforie.
Maar ook zorgen.
Hoe moest ze die ene kans op het waarmaken van die droom die ze samen met Lou en de anderen zo hard koesterde waarmaken met haar andere ambitie.
Om ooit een eigen mode atelier op te starten.
Ze had wel enige ideeën.
Maar twijfelde nog over de afwerking.
En ze had alsmaar meer de indruk dat tijd om echt over dat alles na te denken haar niet gegund was.
Ze stak haar voeten uit bed en zocht naar de houten parketvloer.
Ze kwam uit bed en liep naar het raam.
Het vroege zonlicht scheen op haar prachtige gestroomlijnde lichaam.
Haar licht gebronsde huid glansde in het vale ochtendlicht.
Wat was ze toch een prachtige meid.
Ja mensen, dat was ze echt.
Zelfs Lou zou het beamen moest hij haar zo zien.
Maar hij zag het niet.
Door het vele bier dat hij dronk was hij in een diepe roes verzonken.
Het zou vast nog uren duren eer hij wakker zou worden.
Nu ja, Gracienne had ook wel enige biertjes gedronken.
Maar schakelde tijdig over op vruchtensap en plat water.
En ging regelmatig een luchtje scheppen.
Had een heerlijk lang gesprek op het terras met Cindy.
Die ondertussen een echte hartsvriendin was geworden.
Het ging diep.
Cindy moest later beamen dat ze haar lieve vriendin Gracienne nooit zo gelukkig had gezien.
Haar ogen straalden en op haar gezicht was zo'n heerlijk gelukzalige glimlach te zien.
De toekomst lachte haar toe.
En dat gaf Cindy een goed gevoel.

Een uur later.
De hemel was helemaal opgeklaard en de zon scheen volop.
Het was nu al duidelijk dat het een heel hete dag zou worden.
Het graan was rijp, en vele boeren waren al begonnen met het oogsten ervan.
De koeien graasden vredig in de weiden.
En daar liep ze.
In een strak rennersbroekje en ultrakort topje waarin haar weelderige borsten meer dan goed te zien waren, en toch comfortabel zaten.
Elke ochtend liep Gracienne haar rondje.
Weer of geen weer.
Een goede lichaamsconditie was voor haar belangrijk.
Als gedreven atlete hield de sportmicrobe haar in de ban.
Het gaf haar energie en het hielp haar om haar gedachten te ordenen.
Met stevige tred liep ze door de velden.
Genoot van de frisse ochtendlucht.
Die vandaag wel niet zo fris was als anders.
Het ging warm worden die dag, dat was nu wel duidelijk.
Ze liep langs de boerenweggetjes terug naar de stad.
De velden gingen over in bos.
Een prachtig bos waar kinderen speelden en kampen bouwden.
Prachtige hoge bomen, weelderige struiken.
Hier en daar brandnetels, leuk voor de durfals onder de jongens om daar dan in korte broek door te lopen.
Door het bos slingerde 'het vaartje'. Het was een oude waterloop die ooit deel uitmaakte van de omwallingen.
Een stille getuigen uit het rijke verleden van een kleine stad in Vlaanderen.
Hoe vaak had Gracienne daar niet wat verderop aan het steigertje zitten dromen, terwijl de eendjes voorbij zwommen.
Hoe vaak had ze daar niet met haar vrienden een mooie zomerdag doorgebracht.
Zwemmen in het vaartje, zonnen, in het geniep een pretsigaretje roken, in de bosjes heerlijk de liefde bedrijven met de zon op haar huid.
Mooie tijden.
Mooie herinneringen.
Ze hield halt aan het oude brugje.
Ze rustte even uit, keek naar het deinende water en de hoorde hoe de bladeren ruisten toen er even, heel even, een zacht briesje opstak.

Ze leunde met haar beide armen op de ijzeren leuning die al warm aanvoelde.
De rode verf die er jaren geleden op werd aangebracht was al flink afgebladderd, ook vertoonde de leuning hier en daar wat roestplekken.
Doch was de brug nog stevig, en dat moest ook.
Want veel voetgangers en fietsers gebruikten de weg door het bos als alternatieve route van de stad naar het nabij gelegen dorpje.
Hier werden ze tenminste niet van hun sokken geblazen door het drukke verkeer.
Gracienne droomde weg.
Dacht vol weemoed aan de mooie dagen die ze hier in dit  bosje beleefde.
Als klein meisje, eerder halve jongen met de andere kinderen uit de buurt.
Als tiener de liefde ontdekkend, of gewoon genietend van het jonge leven.
Of gewoon dromend aan de waterkant.
Zo inspiratie opdoende voor een nieuw gedicht, nieuw lied, nieuw ontwerp.
Er ging geen zomer voorbij zonder dat ze hier uren vertoefde.
Behalve, de afgelopen zomer.
Het deed haar beseffen hoe hard haar leven was veranderd.
Hoe snel ze leefde. Hoe ze opging in haar ambitie om ooit in de voetsporen van haar Marraine te treden.
Maar ook hoe hard ze bezig was met de band.
Vooral dat laatste nam veel van haar tijd in beslag.
Elk weekend optreden.
Elke dag repeteren, vergaderen, plannen, contact opnemen met organisatoren en dergelijke.
Maandag naar Brussel, voor het grote moment.
Hun eerste echte contract.
Een album.
Het duizelde door haar hoofd.
Ze besefte dat haar jeugd voorbij was gegleden.
Dat de tijd van onbezorgd genieten zonder aan morgen te moeten denken voorgoed voorbij was.
Zonnen, genieten, samen zijn met haar vrienden.
Wat had ze daar de afgelopen maanden toch weinig tijd voor gemaakt.
OK, ze zag hen wel eens in de Dinky Toys, als ze daar aankwamen na een optreden.
Of na een dag repeteren, vergaderen, plannen.
Dan kon een frisse pint echt wel deugt doen.
Ze zuchtte diep.
Het was al eind augustus besefte ze.

Dan ineens veerde ze recht.
Ze besefte, ze moest niet denken maar DOEN!
Ze liep naar de stad.
Hard.
Onvermoeibaar.
Ze stopte bij een rijhuis en belde aan.
Hier woonde Cindy, haar moeder deed open.
"Is Cindy thuis"? Vroeg Gracienne.
"Ze slaapt nog, maar ga maar naar boven hoor. 't Zou goed zijn dat ze eens op een deftig uur uit haar nest komt", zei ze.
Meteen liep Gracienne naar boven, met twee treden tegelijk.
Zonder kloppen viel ze binnen.
"Hey slaapkopke, wakker worden".
Cindy wreef haar ogen uit.
Wat doet gij hier Chou? Vroeg ze.
Gracienne zette zich op bed en stak meteen van wal.
"Hoe vaak hebben we ons geamuseerd bij 't vaartje dit jaar"? Vroeg ze.
"Nie veel hé", zei Cindy.
"Maar ja we hebben allemaal zoveel te doen. Gij met uw band, ik op mijn werk.
Er is altijd wat".
"Niet vandaag", zei Gracienne.
"Het is zondag, Lou en ik hebben niks te doen. En ik weet velen van onze vrienden ook niet.
En gij ook niet.
Ik verwacht iedereen stipt om 13u bij het vaartje.
Ik wil een heerlijke namiddag samen met al mijn vrienden.
Het is misschien de laatste keer.
Dus laten we er een feestje maken.
Met hapjes, drankjes en misschien iets om te smoren.
Zwemmen, stoeien en vooral... Genieten".
Cindy fleurde op.
"Gracienneke", zei ze.
"Dat is een megacool idee meiske.
Ik zal er zeker zijn. Da's beloofd".
Ze gaf haar beste vriendin een stevige knuffel.
"Gij hebt toch altijd van die toffe ideeën hé".
"Ik moet er nu vandoor", zei Gracienne.
"Er  moeten nog veel vrienden opgetrommeld worden.
Bel anders ook wat rond, ok"?
"Dat doe ik, tot straks hé zeg".

Twee uur later.
Lou sliep nog steeds.
Met heel wat gesnurk.
Het laken half over zijn lichaam.
Zijn hoofd weggedraaid diep in het hoofdkussen.
Hij had alleen een boxershort aan.
Gracienne kwam thuis.
Ze zag Lou, haar lieve Lou liggen.
Ze trok haar bezwete sporttenue uit en gooide het in de wasmand.
Naakt sloop ze de kamer in.
Zette zich op bed en bekeek Lou die lag te slapen.
Ze gaf hem een zoen op zijn neus. Hij werd het niet gewaar.
Toen zoende ze zijn stevige borstkas, en ging zo naar beneden.
Hij schudde wat met zijn hoofd en gromde wat.
Ze lachte.
"Schatteke toch", fluisterde ze.
Ze waren die zomer almaar dichter tot elkaar gegroeid.
Het toenemende succes van hun band vereiste ook heel wat organisatie en planning.
Daar waren vooral Lou en Gracienne mee bezig.
Vaak tot laat in de nacht.
Daarna dronken ze nog een pintje of een glas wijn.
En kropen dan in bed.
Maar van slapen was weinig sprake.
Elke nacht bedreven ze heerlijk de liefde.
Andere zomers ging de flirtzieke Gracienne al eens op jacht en ook Lou liet de aandacht van knappe meiden zelden schieten.
Of organiseerden ze pikante feestjes in het oude huis van Gracienne haar Marraine.
Dit jaar was het anders.
Waren ze behoorlijk monogaam.
Maar dat deerde hen niet.
Gracienne trok zachtjes Lou zijn boxershort naar beneden.
En streelde zijn penis die slap op zijn buik lag.
"Van alle mannen die ik heb gehad", zei ze luidop.
"Hebde gij de schoonste lul van allemaal Louke.
En dat meen ik".
Toen begon ze hem oraal te bevredigen.
Weer begon hij te grommen en schudde hij met zijn hoofd.
"Wat zijde gij aan het doen"? Vroeg hij.
"Ikke"? Vroeg Gracienne.
"Aan het genieten van uw lekkere pik, wat anders"?
"Het is kwart na tien, en het is zondag.
En mijne kop doe zeer".
"Ge weet toch wat het beste medicijn is tegen een kater", zei Gracienne ondeugend.
Ze kroop op hem, keek hem aan met stralende ogen.
En wreef zacht over zijn kaalgeschoren hoofd.
"Ge riekt naar 't zweet, zijt ge gaan lopen"
"Yep, en veel meer dan dat".

"Meiske toch, hoe doet ge dat toch?
Gisteren opgetreden, het beste optreden van heel de zomer.
Daarna nog tot 't kot in de nacht gaan feesten in de Dinky Toys.
En nu zijt ge weeral in form.
Hoe doet gij dat toch meiske"?
Gracienne kustte hem.
"Goesting maatje", zei ze.
"Goesting om te leven.
Ik heb gewoon zoveel goesting om te leven.
Om ervoor te gaan.
Echt waar.
Slapen hé Louke... Dat doe ik wel als ik dood ben.
Ik kwam net op een idee, een heel schoon idee.
Ik weet zeker dat gij het ook geweldig zult vinden".
Lou schudde zijn hoofd.
"Allez wat is 't nu weer
Daar gaat mijn ijdele hoop op een rustige luie zondag".
"Ach", zei Gracienne lachend.
"In de bosjes bij 't vaartje kunt ge ook rusten.
En nog veel meer.
Iedereen zal er zijn.
Allez ja, dat deden we toch elke zomer hé.
Behalve dit jaar.
Gezellig chillen in het groen.
Ewel... Nu.
Nu gaan we dat doen.
Deze middag".
"En ik had afgesproken om bij ons ma te gaan eten.
Dat mens heeft me ook niet veel gezien deze zomer hoor".
"Ewel, gaat.
Dat ge wat later zijt dat kan geen kwaad, het schoon volk om toch altijd te laat.
Maar dan moet ge u eerst eens van uwen heetste kant laten zien lieverd".

Ze vergezelde die woorden met een intense kus, terwijl ze met haar koele handen over zijn balzak wreef.
Niet veel later genoten Lou en Gracienne van elkaar.
Een uur lang vreeën ze terwijl de zon door de kamer op hun huid scheen.
En een zacht briesje enige verkoeling bracht in de veel te warme kamer.
Gracienne genoot intens van dit heerlijke moment.
En slaakte langgerekte gesmoorde kreten van puur genot.
Na een vlug ontbijt vertrok Lou naar zijn moeder.
Gracienne trok naar de keuken.
Begon aan de bereiding van heerlijke hapjes.
Veggie hapjes.
Met veel groen en lekkere zelfgemaakte sausjes en vinaigrettes.
Ook zette ze een fles witte wijn koel.
Alsook enige biertjes.
Ze was uitgelaten.
De radio keihard.
Meezingen met de muziek van Studio Brussel.
In haar korte t-shirt en slipje, verder niets.
Daarna wanneer ze snel iets anders had aangetrokken laadde ze alles op de fiets van wijlen haar Marraine.
Die had bagagerekken en dat kwam van pas.
Daarna vertrok ze.
De zon op haar gezicht.
Mensen begroetten haar, staken hun hand op.
Ze straalde, ze voelde zich meer dan opgewekt.
Ondanks het feit dat ze die nacht amper geslapen had.
Maar de mooie middag in het vooruitzicht gaf haar voldoende energie.
Ze maakte een ommetje naar de winkel.
Kocht daar nog wat blikjes bier en wat sterkers voor de liefhebbers.
En niet veel later was ze present.

Ze spreidde een deken en legde daar de hapjes op alsook de koelbox met daarin bier en wijn.
Ze deed haar t-shirt uit, alsook haar strakke jeansbroekje.
Ze droeg nu enkel nog haar bikini en zwembroekje.
En genoot van de zon en het gefluit van de vogeltjes.
Niet veel later kwamen de eerste aan, het was Dries.
"Hey Grace, ge ziet er verdomme verleidelijk uit meiske", zei hij.
Gracienne gaf hem een lieve knuffel.
"Hoe is 't met mijn viriel gastje", zei ze met een plagerig stemmetje.
"Zoudt ge nog eens durven"? Vroeg hij, proberend.
"Misschien", fluisterde ze hem in het oor.
"Maar nu blijf ik efkes hier, er komt nog volk. Hier pakt u een lekker pintje".
Dat liet Dries zich geen twee keer zeggen.
Er kwam nog volk.
Ook Jan was er.
Hij verbleef bij Lou en Gracienne, weliswaar op een aparte kamer.
Dit omdat het niet meer zo goed boterde met zijn vader nadat hij weigerde om het contract met Club Brugge te tekenen.
"Zijn vader schold hem uit voor 'stommekloot'.
"Ewel", zei Jan.
"Dan ben ik maar ne stommekloot. Maar dan wel één die zijn leven zelf in handen heeft ipv naar de pijpen van zijnen ouwe te dansen".
Daarna vertrok hij met slaande deuren.
Vader en zoon Ceustermans weigerden die zomer elk gesprek met elkaar.
Hij kwam enkel nog naar huis om zijn spullen te halen, op een vrijdagmorgen terwijl er een begrafenis gaande was, en hij dus zeker was dat 'den ouwe' niet thuis was.
Het waren die momenten dat hij zijn moeder opzocht.
Natuurlijk was het van "kom naar huis jongen, uwe pa bedoelt dat niet zo.
Hij is fier op u, en wat jullie bereikt hebben. Maar dat laat hij niet merken. Koppig hé".
"Nee ma", was het antwoord.
"Hij moet beseffen dat ik mijn eigen leven wil leiden. Het is mijn leven.
En het zijn mijn fouten.
Daar moet hij zich niet meer mee bemoeien, ik ben verdomme al  21 hé zeg".
Daarna ging hij weg.


Maar die middag toen Gracienne even naar de winkel ging liep ze Raymond Ceustermans tegen het lijf.
"Meiske", zei hij.
"Vertelt mij nekeer. Denkt ge echt dat ge met dat bandje van jullie iets gaan bereiken"?
"Hebt de respons gezien na ons optreden op de fuif van 't voetbal"? Reageerde ze meteen.
"Ja, jullie hadden een enorm succes".
"Het zat goed vol hé. Ge hebt zelf gezegd dat er nog nooit zoveel volk was als dit jaar".
"Da's juist, da's juist".
"Ewel... Overal waar we komen is het stampende vol.
Jullie generatie begrijpt dat niet.
Maar dit is de muziek die jonge mensen willen horen.
Hard, snel, wild.
Snedige teksten.
Zelfs bij Studio Brussel kennen ze ons.
Ik weet dat ge kwaad zijt op de Jan.
Maar.
Dit is wat hij wil.
Hij geniet als hij op het podium staat.
Dan komt hij tot leven.
Als hij die bassen in zijn buik voelt".
"Kijk meiske", zei hij.
"Ik wil niet liever dan dat hij gelukkig is en zijn ding kan doen.
Maar... Hij had zo'n schone kans, die gaat hij nooit meer krijgen.
Voetballen bij 'de Club'.
Ik weet, gij zijt op dat vlak net zoals uw Marraine zaliger.
Een dame die ik enorm bewonder en dat weet ge.
Gij weet het beste uit mensen te krijgen.
Alleen wou ik dat dat voor het voetbal was, dan speelde hij nu bij Club Brugge".
"En daar zou hij doodongelukkig zijn, ver van zijn maten.
Ver van u.
Ver van iedereen die hij liefheeft.
Zijn maten zijn alles voor hem.
Lou, Dries en Tom. Die drie betekenen heel veel voor Jan.
Dat was vroeger zo... En dat gaat altijd zo blijven".
Raymond voelde zich ongemakkelijk, wist niet wat zeggen.
Toen keek hij op zijn horloge.
"Sorry meiske, maar ik moet gaan.
We klappen mekaar nog is, ok".
Hij gaf Gracienne een stevige handdruk, wilde zo laten merken dat ze nog steeds hoog in zijn achting stond.
Waar maar weinig van te merken was, want de weken voordien draaide hij zijn hoofd als hij haar zag.
Die dag kon hij haar niet meer ontwijken, en besloot hij over te gaan tot de confrontatie.
Sindsdien begreep hij zijn zoons beslissing beter.

"Ik heb uw pa gezien", zei ze terwijl ook hij een biertje kreeg.
Jan zweeg, keek strak voor zich uit.
"Ge moet echt eens met mekaar klappen".
"No fucking way".
Ze legde haar hand op zijn been.
"Doet is niet zo koppig maatje", zei ze.
"Uwe pa zit met u in, met uw toekomst.
Da's normaal, dat doet elke vader".
Hij keek haar nijdig aan.
"Gij waart er niet bij hé, toen ik het hem zei niet bij Club Brugge te tekenen.
Gij hebt hem niet horen schelden.
Gij hebt hem niet horen brullen gelijk ne geflipte brulaap".
"Nee da's waar", zei ze. "Ik was er niet bij.
Maar ik vertelde hem daarstraks hoeveel uw maten voor u betekenen.
Dat Club Brugge niks voor u is.
Hij begreep dat.
Hij draait bij.
Laat dat niet schieten.
Het blijft uw vader Jan.
Ik heb mijn ouders ook gehaat.
Enorm zelfs.
Nu begreep ik waarom ze zo preekten, en met straffen dreigde.
Gisterenmorgen had ik een lang gesprek met mijn ma aan de telefoon.
Ze wil volgende week eens komen kijken als we in Antwerpen optreden.
Dat gaat me enorm deugt doen, om haar terug te zien.
Om eens bij te praten.
Dat geeft me een opgelucht gevoel, dat de band niet voorgoed verbroken is.
Ik zou dat mezelf enorm beklaagd hebben, moest dat gebeurd zijn door mijn koppige en rebelse gedrag".
Ze zwegen beiden.
Meer vrienden arriveerden.
De stemming was hartelijk.
De hapjes werden verorberd, de drank ging vlot binnen.
Ook Lou arriveerde.
Gracienne gaf hem een lieve lange zoen.

Het was een heerlijke namiddag.
Een bloedhete namiddag ook.
De jongelui zochten regelmatig het verkoelende water op.
Er werd gebabbeld, gelachen, gedronken en geflirt.
Er bloeide iets mooi's tussen Cindy en Tom.
Nu ja, daar zat Gracienne een beetje voor tussen.
Ze had al gezien dat Cindy verlekkerd naar Tom zat te kijken.
Ze had met hem een gesprek, zo van "en wat vind je van Cindy".
"Ge moet beetje belangstelling voor haar tonen, ze is echt een schat van een meisje", zei Gracienne.
Tom had het goed onthouden.
Hij deelde met haar een beker wijn.
Ze keek hem aan, met ogen die liefde en vooral goesting uitstraalden.
Ze deed het bovenstukje van haar bikini uit.
"Wilt ge de rest ook zien"? Vroeg ze.
Hij liet zijn linkerhand over haar rechterbeen glijden en keek haar aan met zijn blauwe ogen.
"Heel graag", zei hij.
Cindy nam zijn hand en samen verdwenen ze in de bosjes.
Daar ging ook haar broekje uit, legde ze zich op haar rug met gespreide benen.
Niet veel later voelde ze hoe Tom diep in haar binnendrong.
Gracienne zag het graag gebeuren hoe haar beste vriendin en één van haar beste vrienden elkaar vonden.
Ze had intussen zelf ook haar bovenstukje uitgetrokken, de meeste meisjes eigenlijk.
Er hing liefde in de lucht.
Een vrije ietwat libertijnse sfeer.
Er werden jointjes gerookt en de drank ging vlot.
Waardoor de meesten hun remmingen loslieten.
Dit was waar Gracienne zo naar verlangde.
Die heerlijke onbezorgde uren bij het oude staketsel aan het vaartje.
Zalig genieten.
Zou ze nog eens met Dries naar de bosjes gaan.
Even een tussendoortje.
Lou zou dat niet erg vinden.
Heerlijk genieten van die lekkere viriele Dries.
Maar die had touche bij een andere meisje zo stelde ze vast.
Jana, een andere klasgenote van Gracienne, een prachtig meisje met een flinke scheut Congolees bloed in de aderen en een heerlijk wiegend kontje ging schrijlings op hem zitten.
En begon hem innig te kussen.
Gracienne hield de tortelduifjes in het oog.
En ja hoor.
Ook zij verdwenen tussen het groen om elkanders lichaam te verkennen.
"Geniet ervan maatje", fluisterde ze zachtjes.
"Het is het schoonste wat er tussen mensen kan zijn".

Intussen.
Bij de oude brug troepten enkele jongens tesamen.
Jongens tussen de 11 en 14 jaar oud.
Vol branie.
Durfalletjes.
Zoals alleen jongens tussen 11 en 14 jaar oud durfalletjes kunnen zijn.
Eén van hen klom op de brugleuning.
En sprong.
Even later kwam hij terug naar boven.
Triomfantelijk.
Zo van "ik durf, wie ook".
De anderen wilden niet onderdoen.
De jongste van het stel heette Jason.
Een tengere knaap met rossig haar en speelse sproeten.
"Kom nu is 't uwen toer", zeiden de anderen tegen Jason.
"Of durft ge niet misschien".
"Kweenie, lijkt me toch gevaarlijk", zei hij.
"Dat is niet gevaarlijk", zeiden de anderen.
"Beetje koud ja, maar daar kunt ge toch tegen zeker"?
"Jason durft niet", zei een andere.
"Jason is een watje, een kerstekind".
Hij wreef zijn twee wijsvingers tegen elkaar.
"Sliep sliep babytje!!" zei hij.
De anderen lachten.
Jason deed zijn t-shirt uit en klom op de reling.
"Ik ben geen baby", snauwde hij.
Hij boog door de knieën.
De brug was tamelijk hoog, je moest een stukje klimmen om erop te komen.
Niet veel, maar toch.
Vlak bij de brug mondde een kleine sloot uit in de vaart.
Het was er ook smaller dan op de plek waar Gracienne en haar vrienden zaten, en ook heel wat dieper.
Dat hield risico's in.
Jason sprong.
Het water spatte hoog op.
De anderen keken hem vanop de brug na.
De seconden verstreken.
"He, waar blijft hij", vroeg één van hen na iets meer dan een minuut.
"Verdomme", riep een andere.
"Dieje komt niemeer boven".

"JASON WAAR ZIT GE VERDOMME!!!"
Weerklonk het nu een stuk luider door het bos.
Gracienne zat op de steiger, met haar voeten in het koele water.
De zon op haar huid.
Ze hoorde het geroep.
Draaide zich om.
Keek naar de brug.
De anderen keken ook om.
"Ja", zei Lou.
"Het wil weer nekeer lukken, een nest snotapen die eens stoer wilden doen.
Dat zit daar vol rommel en rotzooi, niet meer of er zit er ene ergens vast".
"We moeten iets doen", riep Jan.
"Maar wat"? Riep Gilles, de zoon van Willem de baas van de Dinky Toys.
"Ik ga hulp halen", riep Jan. En hij sprong op zijn mountainbike.
Ineens...
Ineens stond Gracienne recht en liep ze de steiger op en sprong zonder na te denken het water in.
Met stevige slagen crawlde ze naar de brug.
Het leek of de anderen wisten wat hen te doen stond.
In een reflex sprongen ze recht en liepen zo snel hun benen hen dragen konden langs de dichtbeboste oever naar de brug.
Lou liep vooraan, maar ineens viel hij.
"Godverdomme mijne voet"!!!
"Wat is er, riep Dries"?
"Let niet op mij, ga Grace helpen da's dringender" riep hij.
Gracienne arriveerde bij de brug.
Ze haalde diep adem.
En ging kopje onder.
Ze zag in het troebele water een silhouet.
Ze zwom alsmaar dieper.
Ze zag de jongen drijven.
Greep hem vast.
Maar dan...

Ze voelde hoe het water waar de jongen zich bevond stukken kouder was.
Ze kreeg krampen.
Ze probeerde de jongen krampachtig vast te houden.
"Ik ben er manneke", dacht ze nog.
Maar de kou en de krampen deden het ongelukkige meisje verstijven.
Ze probeerde nog het hoofd koel te houden.
Maar ze merkte hoe haar lichaam elke dienst weigerde. Ze voelde haar hart kloppen.
Haastig.
Angstig.
Ze drukte de ongelukkige jongen dicht tegen zich aan.
Toen werd het zwart voor haar ogen...

VOORGOED!!!!

Lieve lezers.
Wat er gebeurde vlak nadat Gracienne onder het water verdween was gewoon te verschrikkelijk, te hartverscheurend om onder woorden te brengen.
Een gezellig dagje uit draaide uit op een vreselijk drama.
Een meisje met een gul en vrijgevig hart, die gaf om haar vrienden.
Werd brutaal uit het leven weggerukt.
Angst vervulde het hart van haar vrienden toen ze niet meer bovenkwam.
En nog meer toen de toegesnelde agenten die Jan had tegengehouden hen opdroegen om Gracienne en de ongelukkige Jason niet achterna te springen.
Niet veel later arriveerden de duikers van de brandweer.
Twee levenloze lichamen werden uit het water gehaald.
Reanimeren had geen zin meer.
Twee lichamen werden met smetteloos witte lakens bedekt.
Huilende jongeren zochten troost bij elkaar.
Verscheurd door onmetelijk verdriet.
Anderen stonden verweesd te kijken.
In schok, zoals dat heet.

Het nieuws ging als een lopend vuurtje door de stad.
Jongeren kwamen massaal naar de brug.
Om hun vrienden die getuigen waren van het vreselijke drama een hart onder de riem te steken.
Om Gracienne postuum een laatste eer te bewijzen.
Er werden bloemen neergelegd.
En kaarsen aangestoken.
Jonge mensen zaten in het gras.
Zongen liedjes.
Terwijl er op een gitaar getokkeld werd.
Meisjes met tranen in de ogen zaten leunend tegen een boomstam en lieten hun tranen de vrije loop.
Lou werd naar het ziekenhuis gebracht.
Daar werd zijn verstuikte voet verzorgd.
Maar die pijn verzonk in het niets bij de vreselijke pijn in zijn hart.
Het was pas toen hij gesteund door Jan, Tom en Dries het ziekenhuis verliet dat het pas echt tot hem doordrong.
Toen hij terug kwam bij de plek des onheils.
Die nu omgeven was door bloemen, kaarsen en fakkels.
Hij ging zitten op een boomstronk, legde zijn krukken naast hem.
En begon onbedaarlijk te schreien.

Een week later kwam een massa jonge mensen samen in de aula voor burgerlijke uitvaartplechtigheden die Raymond Ceustermans had laten optrekken in wat ooit een drukbezochte feestzaal was.
De ruimte zat afgeladen vol, en ook buiten stonden heel wat mensen.
Het was een emotioneel afscheid.
Met veel muziek en pakkende getuigenissen.
Gracienne's moeder sprak vol lof over haar ambitieuze dochter.
"Je reikte met beide handen naar de hemel.
Maar je stak je handen ook uit naar je vrienden, wanneer zei jou hulp nodig hadden.
Je was een rebel, een herrieschopper.
Maar uiteindelijk leerde je om je op een positieve manier te uiten.
Dat deed je met muziek, tekst en tekeningen.
En met het ontwerpen van prachtige kledingstukken.
Maar vooral.
Door er te zijn voor al diegenen die je liefhad.
Nu ben je bij je Marraine.
Je grote voorbeeld.
Ik weet zeker.
Dat ze jou een goedkeurend schouderklopje heeft gegeven".


Nadine Van Ackere stond voor de urne met daarin de asse van haar dochter.
Zoals Gracienne twee jaar eerder voor de kist van haar Marraine stond.
Nadine huilde.
De ongelukkige vrouw zakte door haar knieën.
De dood van haar dochter drong nu echt tot haar door.
Al was ze al erg murw geslagen toen mensen van de politie aan haar deur stonden om haar het vreselijke nieuws te melden, met iemand van 'slachtofferhulp' erbij.
Nadine schreeuwde twintig minuten lang.
Kon het gewoon niet vatten.
Wie kan dat wel?
De dood van zijn of haar eigen kind vatten.
Voor velen was het gewoon een vreselijke schok.
Een keiharde opdoffer.
Lou stond nu op.
Liep op krukken naar het spreekgestoelte.
Hij ontvouwde een brief.
Veegde de tranen van zijn ogen.


"Grace'ke.

Mijn liefste schat.
Mijn grote liefde.
Dat waarde gij.
De liefde van mijn leven.
Ik heb dat zelden gezegd.
Te weinig.
Maar.
Dat waarde gij voor mij.
Ik weet nog goed.
Ik was een jaar of 11.
Gij waart er pas negen.
Maar toen al.
Toen al.
Voelde gij al de pijn en het verdriet van een ander goed aan.
Ja meiske, dat was.
Gij zag dat ik honger had, dat ik nood had aan eten.
Ik mocht met u mee, naar uw Marraine.
Een heel lieve en warme vrouw, net zoals gij.
Daar mocht ik mee aanschuiven.
Wij werden zo goede vrienden.
Maar ge woonde toen nog bij uw ouders.
Het was omdat gij net zo'n rebel waart als ik.
Dat uw Marraine besloot om u onder haar hoede te nemen.
En toen woonde gij definitief hier in de stad.
In gingen we naar de zelfde school.
Niet lang, want ik ging op leercontract.
Maar wat deerde dat.
We zagen elkaar ook genoeg buiten de school.
Onze liefde voor muziek, liefst hard, rockend en voorzien van bijtende teksten.
Bracht ons dichter bij elkaar.
We hadden een droom.
Een plan.
Een eigen band beginnen.
Daar droomde ik al van, van toen ik nog kind was.
Ik gaf die droom over aan u.
Maar gij.
Gij waart nog feller.
Nog ambitieuzer dan ik.
En dat plukte zijn vruchten af.

Grace'ke.
De dag nadat ge ons verlaten hebt.
Moest ik die afspraak afzeggen met die platenbaas uit Brussel.
Ik kon amper spreken aan de telefoon.
Hij begreep het.
'Mon Condoleance copain' zei hij.
Ik moest nog veel optredens afzeggen de dagen erna.
Het ziet ernaar uit.
Dat de dagen van Grace & Beauty, ons groepke waar we samen zoveel energie in staken.
Voorgoed geteld zijn.
Want zonder u meiske.
Zonder uw prachtige stem.
Uw ontembare geestdrift.
En uw onstuitbare temperament.
Zowel op als naast het podium.
Is dat eigenlijk-feitenlijk.
Hetzelfde niet meer.

Grace'ke.
Ik wou dat ge dit kon zien.
Hoeveel mensen hier nu aanwezig zijn.
Jonge mensen.
Stil.
Sommigen verbergen hun gezicht onder hun handen.
Anderen zoeken troost bij elkaar.
Maar allen.
Echt allen.
Getuigen wat voor schoon mens gij wel waart.
Kijk...
Jan, Tom, Dries, Cindy, Jana, Gilles, en alle anderen.
Ze zijn hier allemaal.
Ze zitten hier, hand in hand.
Tranen in de ogen.
Gebroken van verdriet.
We missen u.
We missen u godverdomme.
Elke moment van de dag.

Raymond Ceustermans, de Jan zijne pa.
Hij heeft de oude lijkkoets weer van stal gehaald.
Voor u Grace'ke.
Voor u.
Hij stond aan de grond genageld toen hij hoorde dat gij het tweede dodelijke slachtoffer waart.
Dat gij diegene waart die naar die jongen was gedoken.
Dat het uw lichaam was dat hij moest opbaren, welks hij met veel liefde gedaan heeft.
Het was net of ge lag te slapen.
Maar dan... Voorgoed.
Die mens stond aan de grond genageld.
Later zei hij dat gij hem hebt doen nadenken.
Hij heeft een heel lang gesprek gehad met zijn zoon.
Het is terug goed gekomen tussen hen.
Dankzij u Grace'ke.
Nee echt
Dankzij u.
Daarom deed het hem zoveel pijn.
Omdat hij de kans niet kreeg om u te bedanken.
Geen van allen kreeg die kans.
Om echt te zeggen...


HOE GEIREN WIJ U ZAGEN!!!


*************************************

Het was tegen middernacht.


Lou bestelde nog een laatste whisky.
"Weet ge", zei hij.
"Grace'ke, die is er nog altijd.
Ze zit hier... " Hij legde zijn vuist op zijn hart.
Hier zit ze tedju!!!
En daar blijft ze.
Tot da 'k mijne kop neerleg.
Zonder haar.
Zat ik nu misschien in de goot.
Of in den bak.
Dat was een heel speciaal meiske.
He mannen".
De andere stamgasten knikten.
Door dat ene liedje van R.E.M. werden er herinneringen opgehaald.
Mooie herinneringen.
Hartverscheurende herinneringen.
De man keek Lou en de anderen aan.
Tranen liepen over zijn wangen.
"Ik durf het eigenlijk niet te zeggen.
Maar toch doe ik het.
Het moet eruit.
Ik...
Ik was één van die gasten bij de brug.
Ik was 14.
Ik was samen met andere jongens van de groep.
Jason Druyts, was de broer van Mike, mijnen beste maat.
We hebben die jongen opgefokt ja.
"Ge durft niet, ge zijt een watje".
Hij sprong.
Kwam niet meer boven.
We zagen een meisje van de steiger verderop in het water springen.
Ze zwom in ijltempo naar de brug.
Ze dook onder.
Kwam niet meer boven.
Jullie kwamen op ons af.
Kalmeerden ons.
Een drama voltrok zich voor onze ogen"...

Hij huilde.
"Ik ben lang uit deze stad weggeweest.
Ik weet dat Mike de dood van zijn broertje nooit te boven is gekomen.
Tien jaar geleden knalde hij met zijn auto tegen een boom.
Geen remsporen.
Een ongeval zei de politie.
Wij, zijn vrienden.
Wij wisten wel beter.
Ikzelf probeerde het gebeuren te verdringen.
Alsof het nooit gebeurde.
Ik verhuisde, had een job in de IT, ik trouwde en kreeg een zoon.
God weet dat ik bang ben dat ook mijn zoon zich ooit zou inlaten met dergelijke vormen van 'Peer Pressure'.
Ik wist dat Gracienne hier heel graag gezien was.
Haar begrafenis werd druk bijgewoond.
Dat weet ik nog.
Ik... Ik zat op mijn kamer.
Wilde met niemand spreken.
Ik was.... BESCHAAMD!!!
En dat ben ik nog altijd".

Lou sloeg zijn arm om de jongere man zijn schouder.
"Jongen", zei hij.
"Ge waart 14.
Ge waart onder uw vrienden.
Dan denkt ge niet na.
Het kon evengoed gij geweest zijn die daar met verkrampte spieren in het vieze water dreef.
Weet ge wat ons Grace'ke fataal werd?
Ze oordeelde niet.
Ze hielp.
Hoe stom het ook was van Jason om van die brug te springen.
Hoe onbenullig jullie haantjesgedrag ook was.
Toch waren jullie het voor haar waard om zelf in het water te springen.
Ze sprong hem achterna.
Het werd haar dood.
19 jaar.
Ze zou twintig worden dat jaar.
Het leven lachte haar toe.
Maar toen, ineens.
Was het voorbij.
Is dat uw schuld?
Van Jason?
Of van die andere gasten met we ge samen waart?
Nee?
Het was niemands schuld".


Lou haalde diep adem.
"Het enige wat ik weet.
Is dat ze veel mensen een warm gevoel gaf in het hart.
Dat ze er een luisterend oor had voor wie het moeilijk had.
Dat ze erg vergevingsgezind was.
Ik weet.
Dat ze moest zij hier nu zitten.
Dat ze u eens goed zou vastgepakt hebben.
En door uw haar zou woelen.
Ja.
Dat had ze zeker en vast gedaan.
Ze kan het niet meer doen nu"...
Lou pakte de jongeman vast en gaf hem een kameraadschappelijke knuffel.

"Daarom... DOE IK HET IN HAAR PLAATS!!!"

Toen... Die ene zomer (7)

Augustus 1995

Het was een drukkend hete dag.
Zelfs 's avonds was het nog erg zwoel.
Toch trotseerden honderden festivalgangers de warmte bijeen gepakt op een klein festivalterrein ergens in West-Vlaanderen omgeven door eetstandjes en dranktenten.
Het was een klein maar niet onbelangrijk alternatief rockfestival waar voornamelijk bands optraden die slechts bij een klein en select publiek gekend waren.
Eén van de acts had op het laatste moment afgezegd en de organisatoren gingen koortsachtig op zoek naar een vervangende act.
Zo kwamen ze uit bij Grace & Beauty. En ja hoor, daar wilden ze wel graag spelen.
"Als we daar een goeie beurt maken, dan doen we een meer dan goeie zaak," zei Lou enthousiast.
Dus verzamelden ze al hun instrumenten en ander materiaal en laadden ze het in hun camionette
Het was een afdankertje van de firma Bastiaens waar Lou werkte.
Lou vroeg aan Dirk Bastiaens, zijn baas voor hoeveel hij zijn camionette wilde verkopen.
"Wel jongen" zei Dirk.
"Gij moogt hem hebben voor niks.
Ik heb respect voor jullie bandje.
Jullie doen dat heel goed, jullie hebben courage.
En jullie maken verdomd goeie muziek.
Maak er maar het beste van, ik gun het jullie".
En dus werd de oude witte bouwvakkerscamionette met zitplaats voor zes personen en met een zeil afgedekte laadruimte het vervoermiddel waarmee de leden van de band Grace & Beauty in de zomer van 1995 het hele land afreden van het ene optreden naar het andere.

Ze arriveerden in een klein dorpje pal op de Franse grens.
"Lijkt me wel grappig, het feit dat als ge bij uw overbuur op bezoek gaat, dat ge dan in een ander land zit", zei Lou lachend.
Gracienne keek dromerig uit het raam.
"Hier zou ik ooit wel willen wonen.
In een klein huisje met mijn eigen groentetuin en boomgaard.
Tenmidden van de natuur, de fluitende vogeltjes en de zoemende bijtjes".
"Nee", reageerde Lou.
"Veel te afgelegen van alles.
Ik zou me hier snel dood vervelen.
Altijd weer diezelfde gezichten.
Dat geroddel, die sociale controle.
Nee, ik zit goed waar ik zit.
Niet te klein, niet te groot.
Je hebt het dynamische van de stad, en toch zit je op tien minuutjes rijden met uw fiets midden in het groen.
Da's perfect voor mij".
Lou draaide een weide op.
Achter de bomen konden ze het podium zien staan.
"Inrit artiesten, entree artistes" stond er op een houten plank geschreven.
Een klein mannetje met zwarte baseball pet, geruit hemd en vuile blauwe jeansbroek liep de camionette tegemoet.
"Van harte welgekomen", zei hij.
Opluchting stond op zijn gezicht te lezen.
Hij had kennelijk al ervaring zat met groepen die beloven te komen en dan toch hun kat sturen.
Hij wenkte naar enkele jongens en klapte in zijn handen.
"Ghow, elpt ekeje e betje met uutladen. Wen nievele ghin tied niemeje".
Meteen stonden alle instrumenten en benodigdheden klaar.
Op het podium was een obscure Ierse folkrock band aan het spelen.
Voor het podium waren ze volop aan het 'moshpitten'.
De sfeer zat er goed in.
Johan 'Jokke' Verdoolaeghe, de man met de baseball pet die zo bleek de organisator was deelde flesjes bier uit.
Lou dronk gulzig van zijn biertje.
"Ewel dat smaakt na zo'n lange rit", zei hij.
Ze zaten op plastic stoeltjes achter het podium, en verbroederden met de jongens van een Franse punkband die even tevoren hun optreden hadden afgewerkt.
Het klikte meteen.
De gitarist van het groepje, een zeker Gauthier had een oogje op Gracienne en dat liet hij meteen merken.
"Vous ete un tres belle fille", zei hij. De jongen was lichtjes aangeschoten en sprak met dikke tong.
"Merci", zei ze.
Ze stak haar borsten ietsje vooruit en glimlachte.
"Ce toi qui chante"? Vroeg hij.
"Oui", antwoordde ze in haar beste Frans.
"Et je joue le gitarre aussi".
"Ca je veux vue", lalde hij.
"J'aime bien les filles qui jouer les instruments".
"Maar ik hou niet van zuiplappen", zei Gracienne stilletjes.
Eén van de andere trok aan Gauthier zijn mouw en maakte hem duidelijk dat hij zijn manieren moest houden.
Hij stond op, kon zich amper staande houden en keek zijn maat nijdig aan.
"Vous ete con toi", sneerde hij.
"Espiece de connard!"
"Let maar niet op hem", zei de ander".
Tot verbazing van Lou en de anderen sprak de jongen foutloos Nederlands.
Weliswaar met een accentje, maar toch.
"Gauthier heeft eigenlijk een zwaar drankprobleem, maar dat wil hij niet inzien.
Hij is een heel goeie gitarist, en best een goeie kerel.
Maar een eikel als hij gezopen heeft.
En hij kan absoluut geen maat houden met drank".
"Hoe komt het dat jij zo goed Nederlands spreekt"? Vroeg Gracienne nieuwsgierig.
"Ik heb lang in Gent vertoeft.
Studeren, en na mijn studies blijven rondhangen.
Heb daar in allerlei bandjes gespeeld.
Eigenlijk heb ik daar mijn liefde voor muziek opgedaan.
Maar uiteindelijk besloten om terug te keren naar 'Le Nord', mijn geboortestreek.
Een heel triestige streek eigenlijk.
Veel werkloosheid, armoede.
Uitzichtloze situatie voor jongeren.
Extreem rechts dat oprukt.
Weinig te beleven ook voor de jeugd.
Dat deed me besluiten om daar te blijven en iets te doen voor de jeugd.
Ik wist enkele talentvolle jonge gasten te overtuigen om samen een band te beginnen.
En sindsdien toeren we, vooral in het noorden van Frankrijk, en af en toe ook in België.
Vooral in Wallonië dan.

Dan was het hun beurt om het podium te bestijgen.
En ze hadden meteen de weide mee.
Gracienne gaf zich helemaal.
Ze genoot ervan te spelen met zicht op de ondergaande zon en het zacht glooiende West-Vlaamse heuvelland.
Dit was misschien wel de beste plek waar ze ooit optraden.
Het was superdruk voor de groep die zomer.
Elk weekend was er wel ergens een optreden.
Soms zelfs ook midden in de week.
Maar dat deerde hen niet.
Integendeel.
Vooral Gracienne was super enthousiast.
"Nu moeten we doorzetten jongens", zei ze.
"Velen zouden een moord begaan om te staan waar wij nu staan.
Om al die optredens nog maar te mogen doen.
Wij hebben die kans.
We moeten die grijpen".
Ach ja.
Het was Gracienne die telkens weer haar muzikale maten motiveerde.
Die hen net niet bij de haren sleurde en hen aanporde om ervoor te blijven gaan?
Ze geloofde er zo hard in.
En ook het publiek kreeg ze telkens weer mee.
Keer op keer.
Gekleed in haar prachtige, lichtjes uitdagende outfits die ze zelf maakte, was ze telkens weer een prachtige verschijning op het podium.
En ze kon rocken als geen ander.
Ze was pas tevreden toen de menigte voor het podium begon te moshpitten en helemaal opging in de muziek.


Zo ook die avond.
Op een terrein tussen de hoppevelden ergens in de buurt van Poperinge.
Haar teksten sloegen aan.
Haar boodschap tegen het leed dieren aangedaan door de vleesindustrie.
Haar boodschap tegen racisme en eender welke vorm van discriminatie.
Haar boodschap voor gelijke rechten voor de vrouw, voor elke vrouw.
Ze hoorde het publiek juichen.
Ze hoorde het applaus.
Ze haalde diep adem.
Lou zag dat ze gepakt was door de enorme respons van het publiek.
"The next song, is dedicated to a person who was very important to me", leidde ze het volgende liedje in.
"And still she is, even she passed away".
Het was een liedje welk ze vlak na het overlijden van haar Marraine had geschreven.
En welks ze ooit hadden op een demo hadden gezet.
Maar ze was tot dusver emotioneel te moeilijk om dit lied voor een publiek te gaan zingen.
Tot de avond voor ze naar West-Vlaanderen trokken.
Toen besloot ze.
"Dit lied moet in onze playlist.
Ik wil dit echt zo hard brengen".
En zo geschiedde.
Het was een lied met een rustig ritme.
Maar met een ferme gitaarrif en heel krachtig gezongen.
"You are my strengt, you are my guide.
You are my guardian angel allways on my side.
You're in my mind, you're in my soul.
Untill the day it's my time to go.
You're a forever living spirit.
You're allways standing by my side.
You're a forever living spirit.
It's good to have you on my side".


Het was een diep en pakkend lied.
Welks ze zong met veel kracht en emotie.
Mensen haalden hun aanstekers boven en honderden lichtjes wiegden mee met de muziek.
Een moment van emotie en ook van saamhorigheid.
Het ging door merg en been.
Nadien volgde een lang applaus.
Gradienne was overweldigd door de emoties.
Ze liep het podium af en nam een flesje bier uit  de bak die onderaan de trap stond en dronk het in een teug leeg.
"Verdomme", zei ze.
"Dat had ik nu nodig se".
Ze zuchtte diep.
Lou sloot haar in haar armen, liet haar bekomen.
"Goed gedaan meiske.
Echt ik meen het.
Het was een succes.
We hebben het publiek mee".
Dat was ook zo.
Ze hoorden het publiek roepen. We want more!!! We want more!!! We want more!!!"
Gracienne gorde haar gitaar terug om, Lou volgde haar voorbeeld.
"Allez mannen... Nog één keer alles geven hé".
Ze liepen terug het podium op.
Gracienne keek het publiek uitdagend aan.
"This is my all time favorite song", zei ze.
"This is a song about express your feelings over the world around you and to sing about it"..
Toen weerklonk de laatste song van die avond.
Een klassieker die zowel Gracienne als Lou, alsook de anderen enorm graag hoorden.
Ook al was die uitgebracht lang voor ze geboren waren.
Ring Ring I've Got To Sing van Ferre Grignard had nooit zo luid en snel geklonken als toen die avond.

Na het optreden liep 'Jokke' hen tegemoet toen ze van het podium kwamen.
"Mien complimenten", zei hij.
"Ek benne ol twientig joar bezig met 't organiseren van concerten en festivals.
Khen ol vele gezien.
Mo wat da julder briengt, ewel doar doen 'k me klakke voor of wi".
Hij sloeg Lou om de schouder en trok hem dicht tegen zich aan.
Daarna gaf hij Gracienne een flinke pakkerd.
"Meisje", zei hij.
"Ghie e talent. Mo sourtout... Ghie zingt me passie.
Je ghoa ghie da nog verre briengn, zegt dat ek 't gezeid hein".
Jokke nodigde hen uit om een pint te drinken op zijn kosten.
In de 'VIP-bar' zaten ook mensen van de andere bands die optraden.
Alsook mensen van de pers en zelfs mensen van platenfirma's.
In een hoek zat een gezette man in halfopen bloemetjeshemd en een veelkleurige Bermuda en met sokken in sandalen. Fouter kon het haast niet.
Hij dronk zijn pint leeg, nam nog een trek van zijn sigaar en stond dan recht.
"Ier se", zei hij.
"Dat zaan de kette woarmee da kik nekier een klappeke wil doen".
Hij liep op Lou en de anderen af, en stak zijn hand uit.
Hij stelde zich voor, "Jean-Pierre Trullemans om ulder te dienen.
Delegè van Bichon Records".
Hij gaf aan Lou zijn visitekaartje, en stak meteen van wal.
"Ik goan der nie teveel woorden on voil moake hein", sprak hij in het onvervalste Brusselse dialect.
"Ik wil ulle in maaine studio, en liefst zoe rap meugelijk".
"Ok: Zei Lou. Maar wat hangt daar voor ons aan vast".
"Kadé", zei Jean-Pierre met luide stem.
"Groepkes gelijk gaaile vechten om baa maa een contract te kraage.
Giene zeiver, giene patatie patata. Nie zievere mor ploate oepneme en optredens in binnen en buitenland.
Ier in dees folderke stoan name van groepe die bij ons onder contract stoan of gestoan hemme.
En da zaain nie van de minsten hé ket".
Lou bekeek het foldertje met volle ernst.
En zijn belangstelling groeide.
Hij gaf het door aan Gracienne: "Dat mogen we niet laten schieten meiske", fluisterde hij in haar oor.

Ze zag het adres.
"Verdomme" zei ze stilletjes.
Toen wendde ze zich tot de man.
"Ik ken dat adres, was daar vroeger geen naaiatelier"? Vroeg ze.
"Gho jaaa kinneke", zei de man.
"Maan voader heeft da just achter den oorlog gekocht. Dat was eigendom van een Joodse madam die moete vluchten heeft.
In de joare vijftig bouwde mijne 'poepa' dat uit tot een van de modernste platenstudio's van heel België, ge meugt wel zeggen van heel 'den Europe'.
Nu zet ik zijn werk verder. Met dat verschil dat 'k mij concentreer op alternatieve pop en rockmuziek.
Den tijd van de grote orkesten is voorbij, en aan al dat techno gedoe doen kik nie mee zulle".
Gracienne had reden om hiernaar te vragen.
Het straatnaam kwam haar zo bekend voor.
Ze had haar Marraine zo vaak horen vertellen over hoe ze als jong meisje om den brode haar diensten ging aanbieden in een toen prestigieus naaiatelier in de Marollenwijk in Brussel.
En dat was net in dezelfde straat als op het kaartje stond, alleen het huisnummer was anders.
Maar ja, huisnummers kunnen door administratieve redenen al eens veranderen in de loop der jaren.
Gracienne kreeg het koud en warm tegelijkertijd.
"Verdomme, ik wil daar wel naartoe.
Ik wil dat gebouw wel eens van binnen zien.
Het lijkt wel voortbestemt dat de toekomst van onze groep daar zit".
Ze sloeg haar ogen ten hemel.
"Ik weet dat gij hiervoor hebt gezorgd Marraintje. Merci zulle".
Lou trok haar dicht tegen zich aan.
Intussen wendde hij zich tot de andere groepsleden, ook zij zagen het zittten.
Dat hoorde Jean-Pierre Trullemans graag.
"Ok ketjes. Lot ons afspreike, moandagmorge om neigen uur oep et adres dat oep maain kortje stoat. Doar kunnen we dan alles afhandelen en een try out doen. Is dat goed voor eule"?
"Geen probleem", zei Lou. "We zullen er zeker zijn".
Jean-Pierre schudde elk van de bandleden een hand en trakteerde hen op een heerlijk frisse pint.
Vol goede moed en meer dan euforisch keerden ze huiswaarts.
Zoals ze wel vaker deden, gingen ze voor een afsluitertje naar de Dinky Toys.
Toen ze binnenkwamen riep Lou meteen, "Willem een tournee general op mijn kosten!!!"
"Ow", zei Willem.
"Iets te vieren"?
"Dat zal nog niet zijn", zei Lou.
"We hebben een contract op zak. Maandag gaan we tekenen.
Maar eerst VIEREN!!"
En dat deden ze.
De sfeer zat goed.
Al hun vrienden waren blij.
De toekomst lachte hun toe.


Wat kon er er eigenlijk nog misgaan?

Toen... Die ene zomer (6)

Mei 1995

Feest op het voetbalplein.
De Junioren van FC Victory speelden een belangrijke wedstrijd.
Ze zouden kampioen spelen.
Voor het eerst in hun geschiedenis.
Meer dan reden genoeg voor een enorme toeloop.
De oude tribune zat afgelopen vol.
Zelfs de harmonie kwam spelen.
Op de eerste rij stonden de burgemeester en de schepen van sport.
Jan was de spits, en hij was een hele goeie.
Tot grote trots van zijn vader die in zijn zondagse kostuum aan de zijlijn stond te pronken.
En die de scheidsrechter uitkafferde toen die floot voor een lichte overtreding, een duwfout die zijn zoon beging.
"Gijse stoeme zwarte, doet is uw brilleken aan jongen.
Dat was toch geen fout, onnozele gust"!!!!
Hij wilde het veld oplopen.
"Meneer, zei de scheidsrechter. Als ge over de zijlijn gaat dan moet ik u van het plein laten verwijderen".
Raymond Ceustermans stond te foeteren met zijn vuist in de lucht.
"Gijse snotneus, dat komt nog maar uit zijne wieg en dat gaat het nekeer zeggen se.
Ge zoudt mijne zoon kunnen zijn, mislukte selder dat ge daar staat.
Bon ik ben naar de kantine een pint drinken voor ik hier ontplof".
Maar hij was nog niet binnen of er weerklonk een luid gejuich.
Hij had het eerste doelpunt van zijn zoon gemist.
Meteen liep hij terug.
"Jaah dat is mijne zoon zoon se.
De sterkhouder van FC Victory.
Goe gedaan manneke"!!!

Enkele meisjes hadden zich uitgedost als cheerleader.
Ze droegen blauw-witte pakjes, de kleuren van FC Victory.
Bestaande uit heel nauwe topjes en korte rokjes.
Heel sexy en lichtjes uitdagend.
Ze stonden aan de zijlijn en schreeuwden de jongens naar de overwinning.
Dit was een idee van Gracienne.
Samen met enkele vriendinnen ging ze aan de slag.
Ze maakten hun pakjes en de bijhorende pomponnetjes zelf en zongen mee met de liedjes die de harmonie speelden.
Puur op inspiratie improviseerden ze er op los.
Maar dingen als Go Victory Go waren niet van de lucht.
De ambiance werkte aanstekelijk op het publiek.
De missie was volbracht.
FC Victory won met 3-2.
Een waar volksfeest barstte los.
Champagneflessen knalden.
De ploeg werd letterlijk in de bloemen gezet.
In de kantine vloeide het bier rijkelijk.
Raymond Ceustermans gaf de ene toernee na de andere.
Hij was destijds één van de oprichters en ook de hoofdsponsor van de ploeg.
En had dusdoende de titel van 'Ere-Voorzitter'.
Hij had destijds bij het oprichten van de ploeg veel steun van Gracienne Van Ackere die toen als Schepen ook sport en cultuur tot haar bevoegdheden had.
In die tijd was er voor de jeugd in de kleine provinciestad waar ze woonde maar weinig te beleven.
Er was de cinema en om de zoveel tijd een 'bal populaire' en dat was het dan.
Dus vond ze het belangrijk dat de pas opgerichte voetbalploeg ook een goed werkende jeugdafdeling zou hebben.
Maar ook dat er naast voetbal ook andere activiteiten zouden plaatsvinden waar de jeugd wat aan had.
Zo was er elk jaar een reuze fuif in een tent op het voetbalveld.
Die telkens weer massa's volk trok, tot ver buiten de stad.

Er werd gedronken, en gefeest.
Het bier vloeide rijkelijk.
De cheerleaders werden met felicitaties overladen.
"Jullie hebben dat goed gedaan, zonder jullie hadden onze jongens nooit gewonnen", zei Raymond.
Maar diegene die op het idee kwam.
Die was er even niet.
Ook de jongens bleven langer weg dan gewoonlijk.
Dat had zo zijn redenen.
Maar daarover zwegen ze in alle talen.
Terwijl boven de muziek op maximum volume door de kantine knalde.
Was Gracienne de kleedkamer binnengedrongen.
Ze was zeker geen onschuldig meisje.
Ze was gek van Lou.
En God weet dat sinds hij bij haar ging wonen in het huis van wijlen haar Marraine.
Het er soms erg wild aan toe ging.
Ze brachten niet alleen Rock & Roll op het podium, als ze ergens gingen optreden.
Ze leefden ook erg Rock & Roll.
Wilde feestjes met luide muziek, koud bier, kruidige rookwaren en 'vuile manieren' waren vaak aan de orde van de dag.
Lou die erg rebels en vrijgevochten was zag zijn soulmate Gracienne ontpoppen in een ware seksgodin die met volle teugen van het liefdesspel genoot.
Ze hield van jongens en van stevige ruwe seks.
Kende geen taboes.
En dat...
Hadden de jongens  die zich na de match aan het douchen waren geweten.

Een halfuur later.
Slechts twee personen waren nog aanwezig in de douche.
Lou en Gracienne.
Ze leunde tegen een zuil, het water stroomde van haar prachtige gestroomlijnde lichaam.
Hij omhelsde haar en kuste haar.
Ze spreidde haar benen en trok zijn lichaam tegen het hare.
"Ik zie u toch zo geiren mateke", zei ze.
"Seks met de andere jongens, da's plezier, leute, goesting.
Seks met u...
Da's gewoon puur genieten.
Liefde geven.
Ik wil u al mijn liefde geven Lou.
Met heel mijn hart.
Mateke".
Hij aanhoorde het.
Keek in haar prachtige blauwe ogen.
Die wat ze zei zo hard benadrukten.
Hij drong in haar binnen, hoorde haar gesmoorde kreetjes.
De passie laaide hoog op.
Een uur lang zouden ze nog in de douche van de kleedkamer blijven.
Het water was al lang opgehouden met stromen.
Maar daar trokken ze zich niets van aan.
De goesting was te groot.
De liefde ook.


Nu het voetbalseizoen erop zat konden de jongens zich nu voor de volle honderd procent op hun band concentreren.
En dat was hard nodig.
Want de zomer van 1995 beloofde een mega drukke zomer te worden.
Alleen de examens zaten nog in de weg.
En ofschoon er in de examenperiode geen optredens waren.
En ze al een hele hoop nummers hadden, en ze die al goed hadden ingestudeerd.
Ze wilden niets aan het toeval overlaten.
Wanneer ze konden repeteerden ze alle liedjes die deel moesten uitmaken van hun playlist tot in de puntjes.
Het was vooral Gracienne die er stevig de pees op hield.
"We moeten nu laten zien wat we waard zijn.
Daarom mogen we dan ook niets aan het toeval overlaten".
We moeten zo strak mogelijk klinken.
Zo weinig mogelijk haperingen".
Er was iets dat haar niet zinde.
En ook Lou was het niet ontgaan.
Jan was er precies met zijn gedachten niet bij.
Gracienne nam hem apart.
Nadat ze eerst twee blikjes bier uit de koelkast haalde.
Ze gaf er ééntje aan hem.
"Jan, wat scheelt er jongen.
Ge zit er zo apathisch bij.
Er is iets, ik voel het".
"Ach", zei hij.
"Toen we kampioen speelden.
Ik ging als één van de eersten naar boven, terwijl de anderen nog... Allez ja.
Van uw schoon lichaam genoten". Gracienne bloosde toen hij het zei.
Wreef even over de rug van zijn hand.
"Ewel, toen kwam de trainer me tegemoet.
Hij nam me mee naar buiten, daar stond een man in deftig kostuum.
Pa stond bij hem, alsook de voorzitter Luc d'Hondt.
Die man, dat was een talentscout van Club Brugge.
Hij had me zien spelen.
Hij had me zien scoren.
Mij die hattrick zien maken.
En... Hij wil me een contract aan bieden".
Gracienne keek op.
"Bij Club Brugge.
Amai, wat een eer.
En wat gaat ge daarmee doen".
"Dat is het hem juist.
Ik weet het niet.
Zo'n kans krijgt ge maar één keer.
Maar.
Dat geld ook voor onze band.
Optreden.
Een volle zaal of terrein uit de bol zien gaan.
De meiskes die naar u kijken.
Die proberen tot bij onze kleedkamers te komen.
De erkenning.
De lol die we hebben als band.
Andere bands leren kennen, verbroederen.
Weten dat we nu voor zoveel optredens gevraagd worden.
Op schone festivals.
Tot de Gentse Feesten toe.
Verdomme... Ik wil dat allemaal niet missen".

Gracienne keek hem aan.
"Ik versta dat.
Ik zie dat ge twijfelt.
Gij zijt altijd de sportman van de bende geweest.
Voetbal dat is uw leven.
Kijk.
Noch ik, noch de anderen zullen u het kwalijk nemen moest ge eruit stappen.
Zo'n kans moogt ge niet laten schieten".
Toen keek Jan haar aan.
"Gracienne, ik moet u iets bekennen.
Ik weet dat dat heel raar gaat klinken.
Wetende dat ge mij al van kleinsaf aan kent met de bal aan mijn voeten.
Sjotten in de straat of aan de rand van de bosjes.
Nooit geen enkele match gemist, behalve toen ik geblesseerd was.
Altijd present op elke training.
Altijd de uitblinker op elke match.
Maar.
Ik baal ervan.
Van heel die voetbal
Nee da's echt waar.
Weet ge waarom ik er elke keer sta?
Omdat 'k moet van onzen ouwe.
Die heeft onze toekomst al uitgestippeld.
Onze Peter die is hij nu aan het voorbereiden om later de zaak over te nemen.
En ik.
Omdat ik goed kan sjotten.
Moest ik mij aansluiten bij FC Victory.
Moest ik present zijn op elke match.
Als het goed was, ja dan was hij in de wolken.
Stond hij te stoefen, "dat is mijne zoon se".
Maar als het eens misging.
Olala.
Dan kreeg ik naar mijn voeten.
Nooit in publiek, gelukkig niet.
Maar thuis.
Hoeveel keer hij mij heeft uitgescholden voor 'mislukkeling', 'luiwammes', 'slappe schotelvod'.
Hoeveel keer ik dingen achter mijne kop kreeg gesmeten.
Niet te doen.
Pa vindt heel dat gedoe met onze band maar niks.
"Gaat ge weer uwen tijd verknoeien met die ketelmuziek", klinkt het dan.
Toen we de 'special guest' waren op de fuif van 't voetbal vorig jaar.
Ja, toen waren we de goeie.
Omdat het storm liep.
Omdat de club dankzij ons optreden een goeie recette maakte.
Nooit eerder boekten we zoveel winst.
Hij wil dat we er dit jaar weer zullen staan.
En God weet, dat gaat rushen worden.
't Is te hopen dat we op tijd gedaan hebben op dat ander festival.
Gelukkig zijn we daar de eerste act.
Maar hij blijft denken dat het maar 'een bevliegingske' is.
Dat we er op een dag de brui aan zullen geven".
Jan zweeg een poosje. Dronk zijn blikje bier leeg.
Keek haar aan.

"Godverdomme, ik braak van dat stom voetbal.
En nog het meest vanal van de pa zijn fanatiek gedoe.
En echt waar.
Echt waar.
Ik wil niet naar Club Brugge.
Ook al verdien ik daar miljoenen.
Wat moet ik daar gaan doen?
Tussen al die omhooggevallen voetbalvedetten.
Mijn hart ligt hier bij jullie.
BIJ MIJN MATEN!!!"
Jan huilde.
"Grace, meiske.
Ik weet het niet meer.
Ik weet het echt niet meer.
Ik heb schrik.
Voor Pa zijn reactie.
Voor zijn opvliegend gedoe".


Hij huilde.
Gracienne sloeg haar arm om hem heen en drukte hem dicht tegen zich aan.
Zacht wreef ze over zijn donkerbruine krullenbol.
"Hey maatje", zei ze teder.
"Ik begrijp wat ge voelt.
Weet ge wat ge moet doen?
Ewel, da's heel simpel.
Ge moet gewoon.... VOOR UZELF OPKOMEN!
Zeg hem gewoon waar het op staat.
Zeg  hem gewoon dat ge zelf wilt bepalen wat ge met uw leven doet.
Ja ik weet al wat hij gaat zeggen.
Dat daar toch geen toekomst inzit.
Dat dat maar een bevlieging is.
Dat ge later spijt zult hebben dat ge dat contract bij Club Brugge niet getekend hebt.
Die volwassenen en hun praatjes.
Ge moet ze mij niet leren kennen hoor.
Maar gij gelooft in de toekomst van Grace & Beauty.
Ik geloof erin.
Lou, Dries, Tom en de anderen geloven erin.
Dat is het belangrijkste.
En ja, misschien wordt het een flop.
En gaan we keihard op onze bek.
En lachen ze ons keihard in ons gezicht uit.
Ewel hé.
Wat dan nog?
Of in het Frans.
ET ALORS?
We hebben het tenminste geprobeerd.
We hebben tenminste geprobeerd om onze droom waar te maken.
We hebben tenminste het risico genomen.
En ik weet.
Zelfs al wordt het niets.
Later als we oud en versleten zijn, en we samen in het rusthuis zitten.
Dan zullen we tenminste kunnen terugblikken op een paar schone jaren waarin we dolle dingen hebben beleefd.
En dichter naar elkaar toegroeiden".

Jan keek Gracienne aan.
"Verdomme meiske", zei hij
"Ge hebt gelijk.
Ge hebt verdomme gelijk.
Hij gaf het meisje een flinke knuffel.
Gracienne kuste hem zacht op de mond.
Woelde door zijn krullen.
Schonk hem een warme glimlach zoals alleen zij dat kon.
Gul en warm van hart zoals ze was.
"Grace'ke", fluisterde hij ineens in haar oor.
"Bedankt voor dat schoon moment in de kleedkamer.
Ge waart zo verdomd fantastisch. Ik heb ervan genoten".
"Ik ook", antwoordde ze.
Ze dronken nog elk een blikje bier en lagen languit in de zetel.
Gracienne legde haar hoofd op zijn gespierde borstkas en voelde hoe zijn ademhaling rustiger werd.
Het was duidelijk dat er een flinke last van zijn schouders was.
Dat hij door dit gesprek nieuwe moed had gekregen.
Dat gaf haar een heerlijk warm gevoel in het hart.

Toen... Die ene zomer (5)

De stadsfeestzaal zat afgeladen vol.
Werkelijk iedereen wilde afscheid nemen van de eerste vrouwelijke schepen die de stad ooit had gekend.
Gracienne Van Ackere was niet gelovig, en was de 'clerus' niet bepaald gunstig gezind.
Daarom liet ze in haar laatste wilsbeschikking verstaan dat ze zeker geen kerkelijke plechtigheid wilde voor haar begrafenis.
Verschillende mensen kwamen haar een laatste eer betuigen.
Er waren vrouwen die ooit als jong meisje in haar naaiatelier kwamen werken.
En die van haar persoonlijk leerden lezen en schrijven, en die van haar leerden dat ze als vrouw wel degelijk rechten hadden.
Eén van hen was geboren in een heel arm gezin.
Moest al op erg jonge leeftijd de school verlaten om te gaan werken.
Dankzij de toewijding van 'Madame Gracienne' zoals zij door haar werkneemsters vol eerbied werd genoemd, leerde ze niet alleen een vak. Maar ook hoe ze administratie moest bijhouden, brieven moest schrijven, boekhouding, en dergelijke.
Ze leende deze jonge vrouw een som geld, waarmee ze een eigen zaak kon opstarten.
Net zoals ze ooit van haar eigen bazin een som geld kreeg waarmee ze lang geleden haar naaiatelier opstartte.
Ze volgde het voorbeeld van haar bazin, de genaamde Rachel Morgenstern.
Een rijke Joodse dame met voor die tijd erg vooruitstrevende ideeën.
Haar kleindochter had een enorme bewondering voor wat haar Marraine deed.
Ze hoorde de pakkende getuigenissen met een flinke krop in de keel.
Ze nam een zakdoek en depte haar betraande gezicht droog.
Toen stond ze recht.
Liep naar voren.
Ze droeg een prachtig zwart rouwkleed, en ook een mooie gracieuze rouwsluier.
Deze had ze allen zelf gemaakt.
Elke avond na het overlijden van haar Marraine was ze er mee bezig.
Alsook met het schrijven van de tekst die ze nu zou voorlezen.
Met trage doch zekere pas liep ze naar het spreekgestoelte.
Haar moeder glimlachte naar haar.
En moest even slikken.
Het was muisstil in de stadsfeestzaal.
Gracienne ontvouwde het blad papier dat ze bij zich had.
En haalde diep adem.

"Marraintje.
Van mijn ouders kreeg ik jou voornaam.
Maar jij, jij gaf mij veel meer.
Van jou erfde ik mijn liefde voor zelfgemaakte kleren, voor waardevolle oude spullen.
Voor boeken en muziek.
Alsook erfde ik jou doorzettingsvermogen, mijn afkeer van onrecht, mededogen voor de zwakkeren en het streven naar de gelijke berechtiging en gelijke kansen voor ELKE VROUW!
Al van toen ik nog een kleuter was kwam ik al graag bij je op bezoek.
Kon ik me vergapen aan de oude foto's en antieke spullen in je prachtige huis.
Kon ik urenlang spelen en dromen in de mooie tuin die je met veel liefde onderhield.
En deed ik niets liever dan de bloemen water geven en het onkruid wieden, terwijl je glimlachend toekeek.
Ook stond je huis vol boeken.
Prachtige boeken die ik vaak in een ruk uitlas.
Het maakte dat ik tot grote fierheid van mijn ouders ver vooruit was op mijn klasgenootjes als het op lezen aankwam.
Ik kwam graag bij jou.
Ik voelde me geborgen.
Op mijn gemak.
Ja dat was echt.
Later ben ik gaan begrijpen hoe sterk jou engagement was.
Hoe begaan je was met het lot van onderdrukte, verstoten en sociaal achtergestelde vrouwen.
Hoe je jezelf opwerkte van dochter van een arme boerenknecht die in de stad ging werken.
Tot gerespecteerde zakenvrouw.
Maar hoe je je afkomst nooit verloochende.
En hoe je je inzette om andere jonge meisjes en vrouwen diezelfde kansen te geven die je zelf kreeg.
Ikzelf was tot voor enige jaren niet de gemakkelijkste.
Ik joeg mijn ouders de gordijnen in met mijn rebelse gedrag.
En toen...
Toen greep jij in.
Kordaat.
Zoals je altijd al was in het leven.
Zonder compromissen kwam je op voor wat jou aan het hart lag.
Ik trok bij jou in, jij had nu het voogdijschap over mij.
En dat had ik geweten.
Je hield de teugels strak, stelde grenzen aan mijn gedrag.
Maar je gaf mijn creativiteit vleugels.
En je gaf me de kans om te leven volgens mijn waarden en normen?
Veganisme, bij mijn ouders thuis was het onbespreekbaar.
Bij jou hoefde ik geen vermoordde dieren te eten.
Dat deed me opleven.
Lieve Marraintje.
Jij hebt mijn leven zin gegeven.
Jij hebt me moed gegeven om voor mijn idealen op te komen.
En jij liet elke dag merken dat je enorm in me geloofde.
Daar ben ik je zo enorm dankbaar voor!"

Gracienne vouwde haar brief dicht en liep naar de kist.
Ze boog het hoofd.
Huilde zachtjes.
Kon geen woord meer uitbrengen.
Toen ze terug liep naar haar plaats stond Nadine Van Ackere haar moeder recht.
En leidde haar naar haar zitplaats.
"Mooie tekst meisje", zei ze zacht.
Na de dienst werd Gracienne Van Ackere naar haar laatste rustplaats gebracht.
Dat ze in de stad enorm gerespecteerd werd door zowat iedereen werd meteen duidelijk door het feit dat Raymond Ceustermans de begrafenisondernemer zijn eigen stempel op de uitvaart wilde drukken.
Hij had nog in een loods een oude lijkkoets staan.
Het ding was meer dan honderd jaar oud.
Ooit nog zelf gemaakt door zijn betovergrootvader Hyppolyte Ceustermans, stichter van het oud huis Begrafenissen Ceustermans.
Dit deed hij op eigen initiatief zonder het aanrekenen van enige kosten.
Puur uit respect voor de bijzondere persoon die Gracienne Van Ackere was.
Haar kleindochter vond het een prachtig idee.
Jan, de zoon van Raymond gaf haar de gelegenheid om even te komen kijken naar de lijkkoets die op dat moment nog met man en macht werd opgeknapt.
Zelfs Lou, Dries en Tom werden door Jan opgetrommeld.
"Dit is gewoon prachtig.
Dit is het schoonste eerbetoon die aan Marraine kan geschonken worden.
Het pakt me echt", zei ze.
Ze klom op de bok.
Ze streelde met haar hand de gietijzeren constructie waarvan de bok was gemaakt.
Ze had een zwak voor alles wat 'oud' was. Wat een verhaal had.
Raymond keek toe, zag haar zitten bovenop de bok van de oude lijkkoets.
Zag haar weemoedige blik, haar prachtige blauwe ogen, haar lange blonde haar dat haar schouder bedekte. Hij moest even slikken van de aanblik van dat prachtige meisje dat hij nog had geweten als kleine kleuter, helemaal uitgedost in een prachtig wit kleed door haar Marraine zelf gemaakt, tijdens het Sinterklaasfeest voor de kinderen van de naaisters van het atelier destijds.
Pas later kreeg Gracienne te horen dat Raymond Ceustermans in het kostuum van de heilige man uit Spanje zat.
"Ze is helemaal, twee druppels water haar Marraine", zei hij.
"Dat meiske gaat het nog ver brengen kameraad", zei hij tegen Lou.
"Let op mijn woorden".

Wat haar ook pakte was toen ze bij de notaris te horen kreeg dat ze het prachtige huis zou erven.
Het was helemaal van haar.
Uiteraard was dit de reden waarom ze meermaals aan haar Marraine moest beloven om haar  niet teleurstellen.
Om zich voor de volle 200% in te zetten voor haar studies, en volledig te gaan voor haar grote plan dat maakte dat Marraine zo hard in haar geloofde.
Om het ooit te maken als mode ontwerpster en jonge sociaal achtergestelde meisjes een kans te geven om in haar atelier te mogen werken.
Maar tegelijkertijd wilde ze haar vrienden van Grace & Beauty niet teleurstellen.
Gracienne stond voor een tweesprong.
Wat moest ze doen?
Eén ding stond vast.
Haar studies aan de Mode Academie hadden voorrang.
De winter van 1993/1994 besteedde Gracienne vooral aan haar studies, het ontwerpen van kleding en het schrijven van teksten voor de band.
Lou wilde deze wel eens zien, en hij was onder de indruk.
"Verdomme Grace, uw teksten worden alsmaar beter.
Dit zijn gewoon sterke teksten meisje.
Gij zijt onze stuwende kracht meisje.
Het succes van onze band hangt van u af.
Het zou jammer zijn moest ge afhaken.
Echt waar Grace".
Lou keek haar aan met een blik die wanhoop uitstraalde.

"Hey maatje", zei Gracienne.
"Ik ben er nog niet uitgestapt he.
En dat ben ik heus niet van plan.
Van mijn leven niet.
Ik weet alleen niet hoe ik dat alles moet aanpakken.
Ik vraag me soms af of ik niet teveel in één keer wil.
Ik wil veel doen ja.
Maar ik wil het vooral goed doen!
Geen half werk, maar goed werk. Snap je"?
"Ik snap u wel", zei hij.
"En ik begrijp uw zorgen.
Als ge hulp nodig hebt, dan moet ge het ons, vooral mij zeggen.
Ik zal er altijd zijn voor u meiske.
Altijd.
Wat er ook gebeurd".
Hij keek haar aan.
Gracienne sloeg haar armen rond Lou's hals.
En begon hem hartstochtelijk te kussen.
"Ksienugeire", fluisterde ze hem in het oor.
"Met heel mijn hart.
Maatje".
De band die er tussen hen was.
Gaf haar kracht.
Om uiteindelijk toch ervoor te gaan.
Hoewel het verdomme niet gemakkelijk was.
Ze zouden in het voorprogramma spelen met een toen erg gekende en veelgevraagde groep.
Maar die zegden uiteindelijk af.
Lou werd geblesseerd tijdens een voetbalmatch.
En moest maandenlang revalideren.
Daardoor moesten ze een paar optredens missen.
Eén ervan op een belangrijk festival in de buurt waarover steeds interessante recensies verschenen in de krant en in een niet onbelangrijk muziekmagazine.
Lou baalde daarvan.
"Als we voor die mannen konden spelen, dan had dat veel deuren geopend.
Verdomme toch hé, waarom moest die klootzak net nu mij een dubbele beenbreuk schoppen"?
Maar ondanks alle tegenslag.
Bleef Gracienne erin geloven.
Ze ging nog harder werken.
Het feit dat ze het eerste jaar glansrijk slaagde op de Mode Academie, en ook nog veel lof kreeg van haar docenten gaf haar zelfvertrouwen een enorme boost.

Dit tekende haar zo enorm.
Gedreven in alles wat ze deed.
Met een passie die diep in haar zat.
En opborrelde eens ze aan het werk was.
Of op een podium stond.
Maar ze had ook een hart.
Een hart voor haar vrienden.
Een hart voor dieren ook.
Daarom weigerde ze vlees of producten afkomstig van dieren te eten.
Al zag ze het door de vingers dat Lou regelmatig een hamburger of een biefstuk at.
Al probeerde ze regelmatig om hem van idee te veranderen.
Vaak, door gewoon vegetarisch te koken.
Ja, sedert het overlijden van haar Marraine, woonde ze nu op haar eentje in het huis dat ze van haar Marraine erfde.
Maar lang duurde dat alleen wonen niet.
Lou trok al snel bij haar in.
Samen deden ze hun best om de oude woning zo goed mogelijk te onderhouden.
Lou deed als 'stielman' zoveel mogelijk klusjes zelf.
Voor eventueel zwaarder werk kon hij rekenen op zijn vrienden.
Er werden plannen gemaakt.
Er werd gerepeteerd, boven op de zolder. Die zolder was zo goed als geluiddicht en dat had zo zijn redenen.
Rene Maes, de echtgenoot van wijlen Gracienne Van Ackere was een verzetsman, en ingenieur van opleiding.
Hij richtte de zolder van zijn huis zo in dat je er amper enig geluid kon horen.
Op die manier kon hij daar gezochte verzetslui laten schuilen zonder dat de Duitsers het door hadden.
Nu was die geluidsdichtheid een troef voor de jongens van Grace & Beauty.
Konden ze zo hard repeteren als ze maar wilden.
Maar er zou niet alleen gerepeteerd worden op de oude zolder...

Toen... Die ene zomer (4)

Het volk stroomde toe in café Dinky Toys.
Vooral jonge mensen.
Ze wilden het eerste optreden van GRACE & BEAUTY voor geen geld missen.
Ze hadden al een kleine try out gedaan voor vrienden.
En hadden een demo laten horen, waarop een paar van hun eigen creaties stonden.
En iedereen die er naar luisterde was in de wolken.
"Dat is coole shit gasten".
"Jullie gaan scoren", zei nog een ander.
Toch stonden de zenuwen van Gracienne, Lou, Jan, Tom en Dries strak gespannen.
Een jaar hadden ze geploeterd en gezwoegd.
Om geld bij elkaar te krijgen voor instrumenten en ander materiaal.
Gelukkig konden ze rekenen op Joske, een ouwe kameraad van Lou zijn vader.
Die had nog versterkers en dergelijk spul staan, en die leende hij maar al te graag uit aan de zoon van zijn 'beste copain'.
En hij had nog wat instrumenten liggen.
Aan Jan vertrouwde hij een prachtige basgitaar toe.
En Jonas mocht zijn oude keyboard gebruiken.
"Moet nekeer luisteren ket", zei Joske.
"Wat voor een schone hammond sound daar op staat.
Precies nen echte.
Weet ge wat dat kost zo'n echt hammond orgel?
Stukken van mensen.
Maar met 'dees'.
Is dat precies of ge staat op zo'n echt ding te spelen.
Doet daar iets mee mannen.
Echte muziekliefhebbers horen da geire, zo'n hammondgeluid".
Ineens viel het oog van Gracienne op een prachtige rode Fender Stratocaster.
"Wat een prachtexemplaar", zei ze vol bewondering.
"Gij kent er precies iets van hé 'kinneke'", zei Joske. Zijn ogen blonken toen hij haar aankeek.
"Ik weet dat ge daar een heel tof geluid kunt uit krijgen ja", zei Gracienne.
"Kunde gij spelen"?
"Ja, op een acoustische gitaar", was het antwoord.
"Dan kunt ge op dees ook spelen, kom doet dat maar nekeer rond uwe nek".
Gracienne begon te spelen.
Eerst schuchter, zoekend.
Daarna liet ze zich gaan.
Joske begon mee te doen op de keyboard.
Hij speelde de eerste noten van Satisfaction van The Rolling Stones.
Gracienne deed mee.
Zo'n tien minuten jamden ze samen lekker door.

"Meiske", zei hij.
"Gij zijt een natuurtalent".
Hier pakt den dezen ook maar mee", zei Joske.
"Gij vanvoor op da podium met diene gitaar.
Dat gaat voenke geven mannekes, ik voel het".
Lou keek Joske met een twijfelende blik aan.
Allez jong, Zo'n Fender Stratocaster.
Dat kost een klein fortuin.
Ik weet dat ge graag genereus zijt als het op uitlenen van instrumenten aankomt.
Maar is dat er niet een beetje over"?
Joske sloeg Lou om de arm.
"Jongen", zei hij.
"Dat is een muziekinstrument!
Geen museumstuk.
Dat dient om mee te spelen, om mee op te treden.
Om daar muziek uit te halen.
Liefst met passie, zoals uw vriendinneke dat daarjuist deed.
Dat dient niet om hier in een hoekske stof te laten vergaren hé.
Heb ik gelijk, of heb ik gelijk?"
Hij bleef Lou seconden lang aankijken. Een grijns op zijn gezicht, twinkelingen in zijn ogen.
Lou bond in, en naast een basgitaar en een keyboard hadden de oprichters van het nog prille rockgroepje Grace & Beauty nu ook nog een prachtige Stratocaster in bruikleen.
Gracienne was gek van die gitaar.
Thuis oefende ze ermee tot haar vingers blauw zagen.
Lou had bewondering voor haar enorme muzikaal gevoel.
Op acoustische gitaar was ze naar zijn mening al erg bedreven.
Maar op die prachtige geleende Stratocaster liet ze zich helemaal gaan.
Lou kreeg er kippenvel van.
Meer dan ooit had hij vertrouwen in het slagen van zijn droom.

Willem, de uitbater van café Dinky Toys liep het podium op en greep de microfoon vast.
Meteen verstomden de stemmen, ze wisten dat het moment waarop ze zolang hadden gewacht aangebroken was.
"Gasten, mag ik even jullie aandacht?
Voor vanavond staat er een heel speciaal optreden op het programma.
Een beginnend rockbandje uit eigen stad.
Het is hun allereerste optreden voor een groot publiek.
Maar iedereen kent hen.
Iedereen weet dat elk van hen werkelijk bezeten zijn van stevige alternatieve rockmuziek.
En jullie zijn dat ook.
Daarom zijn jullie hier.
Mensen.
Geef ze een daverend applaus.
Want hier zijn ze.
Onze vrienden van Grace & Beauty!!! Applaus!"
Het publiek applaudisseerde toen Gracienne, Lou en de anderen het podium opkwamen.
Gracienne liet meteen een felle gitaarriff  horen.
Het publiek was meteen dolenthousiast.
Als eerste nummer speelden ze Cop Killer van Ice-T.
Een idee van Tom, die niet alleen een geweldige fan was van groepen als Body Count en Rage Against The Machine.
Maar ook omdat hij net iets te vaak in aanraking kwam met de politie.
Onder andere omdat hij graag eens een 'pretsigaretje' durfte op te steken.
Gracienne gaf zich helemaal in de snoeiharde gitaarrifs van de song, en liet zich ook vocaal gelden.
Meteen ging de menigte uit zijn dak, en er ontstond meteen een kleine moshpit vlak bij het podium.
Toen de laatste noten weerklonken, zei ze meteen in het Engels.
"We have not enough own songs on our repertoir. So we've got to put some covers in our playlist.
This is the next one!"
Daarna volgden Thunderstruck van AC/DC, One van Metallica en zelfs 666 The Number Of The Beast van Iron Maiden.
Welks de stemming er meer dan in bracht.
Gracienne had zich uitgedost in een zelfgemaakt pakje, bestaande uit een kort zwart rokje, nylons en een heel strak topje afgewerkt met kant.
Ze had zich creatief laten gaan voor dit optreden, dat was duidelijk.

Dan volgde hun eerste eigen song.
Een lied dat Gracienne zelf geschreven had toen ze nog in Antwerpen samen met haar toenmalige krakersvrienden samenhokte.
Een vlammend protest tegen de consumptiemaatschappij, de alomtegenwoordige commercie en vooral het eten van vlees.
Een titel als Brainwashed Consumption Slaves loog er weinig om.
Gracienne was een verbeten veganiste, ook dat leidde tot conflicten met haar ouders.
En ook hier liet haar Marraine haar de vrije keuze om geen vlees of dierlijke producten te eten.
Ze ging zelfs op zoek naar boeken met veganistische recepten, ze schuimde alle soorten tweedehandsboekenmarkten af.
Dit deed ze wel vaker... Daar vond je volgens haar de interessantste boeken, zo zei ze altijd.
De daarop volgende song was van een heel andere orde.
De tekst ging als volgt.
"I'm sitting in that classroom, it's hot and boring and takes me too long.
I'm looking to the guy in front of me, he's handsome, tall and his hair is long.
I'm bored, i'm horny, there's just one thing i want to do.
I writing a note, oh boy i have a little message for you!!
Gracienne liet een stevige gitaarrif los, en daarna zong ze het meer dan expliciete refrein...
"Fuck me, fuck me, fuck me in the toilet room!
Fuck me, fuck me! Fuck me hard and deep!"
Ze zong het met volle kracht en overtuiging.
Tijdens de instrumentale stukken kreunde ze wellustig in de microfoon.
Terwijl ze met een meer dan verleidelijke blik naar het publiek keek.
De adrenaline ging door haar lichaam.
Tevreden stelde ze vast dat haar teksten aansloegen.
Dat het jonge volk ze zonder moeite oppikten.
Twee uur lang zweepte ze het publiek op.
Ze was helemaal op dreef, en dat zweepte de anderen op om ook het beste van zichzelf te geven.
Lou stond naast haar en keek haar aan.
Zag hoe ze helemaal opging in de muziek en de ambiance.
Hij zag haar passie, haar gedrevenheid.
Hij had er meer dan vertrouwen in en besefte dat als hun band het zou maken.
Dat volledig te danken zou zijn aan de ambitie en gedrevenheid van Gracienne.

De laatste noten van het bisnummer weerklonken.
Dat werd Alive van Pearl Jam, een lied waar Lou destijds gek van was.
Meteen weerklonk een luid gejuich de zaal.
Lou nam de microfoon.
"Beste mensen", begon hij.
"Eerst en vooral voor de massale opkomst en de machtige respons.
Echt, jullie zijn een heel tof publiek.
Ten tweede: Ons eerste optreden was een week vroeger gepland, maar ik heb aan de Willem gevraagd om het te verplaatsen naar vandaag, en wel om een heel speciale reden.
Vandaag beste mensen, wordt onze fantastische zangeres Gracienne, die dat heel goed heeft gedaan meerderjarig.
18 jaar mensen... Ik vind dat dat een massale Happy Birthday verdient.
Doen jullie mee"?
Hij gordde zijn gitaar terug om, gleed even over de snaren terwijl hij de andere jongens aankeek.
Hij telde tot drie en daarna weerklonk het Happy Birthday, en het hele café zong mee.
Gracienne was gepakt door dit eerbetoon.
"Dit doet echt deugt mensen, echt waar.
Ik heb wat geld opzij gezet, en weet je wat.
Daarmee ga ik een vatje geven".
Meteen ging de hele tent uit zijn dak.
Gracienne deed de riem van haar gitaar over haar hoofd met de bedoeling die op de grond te zetten.
"Wacht efkes", zei Lou.
Hij hield de gitaar vast.
"Grace, meiske.
Ik heb vanmiddag naar Joske geweest.
Ik weet... Zie.
Dat gij enorm gehecht zijt aan die machtige gitaar.
Het heeft me een flink stuk van mijn pree gekost.
Maar dat is het waard.
Ik heb die gitaar gekocht...
En die is nu voor u... Mijn cadeau voor uw verjaardag!!!"
Gracienne wist niet wat zeggen.
"Komaan Lou, ge zijt zot jong.
Dat is toch veel te duur".
Hij nam haar vast.
Keek haar in de ogen.
"Grace, meiske.
Ik zie u geire.
Gij betekent veel voor mij.
Voor ons allemaal.
Zonder u...
Hadden we hier niet gestaan.
Ik doe dat met heel mijn hart meiske."
Gracienne was diep ontroert.
Sloeg haar armen om Lou's hals.
Beet op haar lip, ze moest zich inhouden om niet in tranen uit te barsten.
Toen drukte ze haar lippen tegen de zijne, en begon hem hartstochtelijk te kussen.
Gejoel steeg op uit de menigte.
"Blijft ge vannacht bij me slapen maatje"? Vroeg ze hem zacht fluisterend in het oor.
"Tuurlijk meiske", was het antwoord.
Toen hij het zij wreef hij zacht over haar rug.

Maar toen...
Kwam er een klein mannetje naar het podium.
Hij liep met stevige pas, droeg een geruite pet en een grijze duivenmelkersschort.
Gracienne herkende hem meteen. Het was Louis de duivenmelker.
Die woonde rechtover het huis van Marraine.
Gracienne, zei hij met een stem die hoogdringendheid verraadde.
"Ze hebben uw Marraine naar de kliniek moeten doen, ze heeft ietske gekregen".
Gracienne was in shock.
Vertwijfeld hield ze haar hand voor haar mond.
Haar hart kromp ineen.
"Verdomme", zei ze haast onhoorbaar.
Lou zag hoe ze bleek wegtrok.
Omklemde haar en probeerde haar te kalmeren.
"Ik pak de camionet en ik rij met u naar de kliniek.
Gasten, jullie zorgen voor ons materiaal, steekt alles goed weg vanachter en ziet dat er niks achterblijft.
Ik kom morgenvroeg wel de boel ophalen, OK?"
Daarna reed Lou in volle vaart naar de kliniek.
Daar aangekomen werd Gracienne door een verpleegster naar de afdeling Intensive Care gebracht.
Lou moest in de inkomhal blijven wachten.
"Alleen familie is toegelaten", zei de verpleegster streng.
De verpleegster opende de deur.
"Uw Marraine is nu bij kennis, ge moogt er efkes naartoe.
Maar niet langer dan tien minuten, ok"?
Gracienne zag haar Marraine, de vrouw die haar de afgelopen vier jaar had opgevoed.
Haar had gevormd en levenswijsheid had bijgebracht.
Ze zag haar liggen.
Met allerlei draden en buisjes verbonden aan apparaten.
Ze hoorde het zachte gepiep van de hartbewakingsmachine.
Ze hapte naar adem.
Liep traag naar het ziekbed toe.
"Marraintje", zei ze snikkend.
"Wat is er gebeurd"?
De oude vrouw draaide moeizaam haar hoofd.
"Dag kindje", zei ze met zware stem.
"Hoe was 't optreden".
"Rustig maar", zei Gracienne.
"Dat is nu niet belangrijk.
Zorg dat ge er terug door komt Marraine", zei ze.
"Antwoord op mijn vraag Gracienne", beval haar Marraine nu met een iets strengere stem.
"Goed", zei Gracienne nu ietwat stamelend.
"De zaal zat afgeladen vol. Het was een echt succes".
De 81 jarige Gracienne Van Ackere glimlachte naar haar oudste kleindochter.
Haar evenbeeld.
Niet alleen had ze dezelfde naam.
Ze had ook het karakter, de ambitie en de verbetenheid van haar geërfd.
En ze leek ook als twee druppels water op haar grootmoeder die in haar jonge jaren een meer dan knappe vrouw was.
"Ik wist het wel.
Gij gaat er komen meisje.
Dat weet ik.
En gij gaat dat goed doen op de Mode Academie.
En ooit mijn werk verder zetten.
Nadat ge het als zangeres hebt waargemaakt.
Jaaa meiske.
Gij gaat er komen!!!
Dat stelt mij gerust.
Mijn taak zit er hier op.
Ik kan rustig sterven nu".
"Nee", zei Gracienne huilend.
"Ge moogt nog niet gaan".
De oude vrouw keek haar kleindochter aan
Haar ogen zaten diep in haar kassen.
Maar ze had nog altijd die indringende blik die haar zo kenmerkte.
"Mijn tijd zit erop kindje", zei ze.
"Het is nu aan u om de fakkel over te nemen.
Maar zijt gerust.
Ik heb alles geregeld.
En het geld voor het betalen van uw studies aan de Mode Academie ligt klaar.
Ik heb afgelopen week nog met de notaris gesproken.
Zie je, ik had al zo'n hevige pijnen overal.
En een voorgevoel.
En zie.
Het klopte.
Alles is geregeld nu".
Gracienne zag hoe haar grootmoeder slikte.
En moeizaam ademde.
"Marraintje", zei ze snikkend.
"Ik zien u geire.
Verdomme ik ga u zo keihard missen".
Huilend legde het meisje haar hoofd op de borst van haar zieke doopmeter.
Die met veel moeite met haar rechterhand door het blonde haar van haar kleindochter woelde.
Ze zei geen woord.
Liet het meisje uithuilen.

Beiden beseften dat het uur van afscheid was aangebroken.

Toen... Die ene zomer. (3)

Jaren gingen voorbij.
Lou werkte als leercontract bij bouwbedrijf Bastiansens.
Waar hij als leerjongen schoon geld verdiende.
Een deel moest hij thuis afgeven, logisch want zijn moeder was alleenstaande en elke extra cent was welkom om de maand rond te komen.
Een ander deel legde hij aan de kant.
Niet veel later realiseerde hij zijn grote droom.
Die hij al van kindsbeen af koesterde.
Een eigen gitaar.
Zo fier als een gieter liet hij die zien aan Gracienne.
"Een prachtstuk maatje", zei ze vol bewondering.
Op haar kamer sloot Lou de gitaar aan op de versterker en begon een stuk te spelen.
"Niet slecht," prees Gracienne hem.
"Pa leerde me spelen op zijn eigen gitaar.
Godverdomme, dat is nu één van de redenen waarom ik hem nog hard mis se.
Het was ne klootzak van een vent.
Een lafaard die zich  liever afreageerde op ons moeder in plaats van zijn problemen, en dan vooral zijn drankprobleem eens onder ogen te zien en aan te pakken.
Maar aan den andere kant hé.
Ik zag hem geire.
En godverdomme ik mis het om samen in de zetel naar zijn platen te luisteren op een regenachtige zondagnamiddag".
Gracienne omhelsde hem.
"Ik versta da wel maatje", zei ze met zachte stem.
"Laat ons een stukske jammen", stelde ze voor.
Marraine is er nu toch niet, dit huis is goed geïsoleerd dus de buren zullen niks merken.
Ze nam haar eigen akoestische gitaar, die ze ooit nog van haar Marraine cadeau kreeg en gordde die om.
Samen speelden ze meer dan een uur gitaar.
Gracienne hield enorm van muziek.
Ze kon uren op bed zitten tokkelen.
Of buiten in de prachtige bossen, aan de oever van het vaartje dat er door kronkelde.
Daar was een oude aanlegsteiger.
Daar kon je haar vaak vinden.
Met haar gitaar en haar schetsboek.
Dan zat ze urenlang te schetsen en te tekenen in de zon.
Tussendoor speelde ze wat muziek.
Of zat ze dromend voor zich uit te staren.
Ze was een melancholische ziel.
Ze hield enorm van de natuur en trok zich graag op haar eentje terug om na te denken.
Maar even graag liet ze zich omringen door haar vele vrienden die ze gemaakt had sinds ze bij haar Marraine was gaan inwonen.
Ze hing graag rond in het jeugdhuis, of in café Dinky Toys op het stationsplein.
Vaak nam ze dan haar gitaar mee, en dan werd er gezongen.
Ze had een prachtige stem.
En kende hele liedjesteksten zomaar uit het blote hoofd.

Het meisje had grote dromen.
Ze zat vol tomeloze ambitie.
Haar Marraine ondersteunde haar daarin.
In haar prachtige herenhuis kon het meisje haar creativiteit uitleven.
Ze kreeg stapels stof tot haar beschikking, waarmee ze prachtige kledingstukken maakte.
Urenlang zat Gracienne achter de stokoude Singer naaimachine.
Of op een stoel in volle concentratie te naaien.
Het raakte de oude vrouw die haar onder haar vleugels nam diep in het hart.
Om haar kleindochter zo te zien opgaan in haar werk.
Ook op sportief vlak was Gracienne een uitblinker.
Als kind deed ze aan atletiek.
En haalde zo heel wat prijzen binnen.
Op aandringen van haar Marraine schreven haar ouders haar in op de balletschool.
Ook daar deed ze het uitstekend.
Maar toen ze twaalf jaar werd, had ze het daar zo goed als gezien.
Het meisje verlangde naar een nieuwe uitdaging.
Zo woonde ze een demonstratie Taekwondo bij.
"Dat wil ik ook doen", zei ze.
Maar dat stootte op veel verzet van haar ouders.
"Dat is niks voor meiskes", zei haar moeder.
"Op wat trekt dat nu, wat slaan en schoppen gelijk een wildeman"?
Dat was één van de redenen waarom het meisje zo hard begon te rebelleren.
Eens ze bij haar Marraine introk mocht ze meteen aansluiten bij de plaatselijke Taekwondo vereniging.
"Op ballet leerde je discipline, doorzettingsvermogen en zelfcontrole.
Ook bij Taekwondo zijn die dingen belangrijk", zo zei Marraine.
"Maar, je leert er ook je woede kanaliseren en jezelf te beheersen.
En ik zie liever dat je je daar afreageert dan op straatmeubilair", zo besloot ze.
De trainer was meteen in de wolken van Gracienne haar kunnen.
"Die meid heeft talent", zei hij.
En dat had ze ook.
Ze was al snel clubkampioene in haar leeftijdscategorie en won zelfs enige toernooien.
Kortom haar agenda was goed gevuld.
En overal maakte ze snel vrienden.
Veel vrienden.

Maar het meest trok ze op met Lou.
De rebelse jongeman had haar hart gestolen.
Uren kon ze met hem babbelen over van alles en nog wat.
Hij had een eigen mening en stak die niet onder stoelen of banken.
Hij had ook een droom.
Een eigen bandje beginnen.
Hij probeerde zijn beste vrienden warm te maken voor het idee.
Twee van hen waren al voor het idee gewonnen.
De broers Tom en Dries.
Tom had een drumstel, waarop hij uren kon repeteren.
Lou kwam maar al te graag bij hem langs met zijn gitaar.
Dries was een uitstekend componist en ook hij kon uren bezig zijn op de akoestische gitaar.
Een oud vehikel dat hij ooit voor een prikje had gekocht van zijn eigen zakgeld.
"Ooh ja, een eigen band.
Een groepke oprichten.
Dat zou een fantastisch idee zijn", vonden ze allebei.
Maar Jan die was minder enthousiast.
"Gijle weet niet waar ge aan begint", zei hij.
"Waar gaat ge repeteren? Zonder een klacht voor burenlawaai te riskeren.
Waar gaat ge uw instrumenten halen? Weet ge wel wat goeie instrumenten kosten?
En hoe gaat ge u vrijmaken voor eventuele optredens.
Dat klinkt allemaal schoon zelle, een eigen groepke.
Maar weet, velen voelen zich geroepen maar weinigen zijn uitverkoren.
Er mee beginnen, dat is gemakkelijk.
Maar volhouden.... Hohohooo, dat is een ander paar mouwen"!
"Komaan", riep Gracienne ineens luid.
"Een beetje ambitie hé mannekes.
Een beetje durf.
Echt gasten.
Toon de wereld eens dat jullie ballen aan het lijf hebben.
En realiseer die godverdomse droom.
Ga er gewoon voor.
Ge kunt alleen maar op uw bakkes gaan.
Maar hey.
Dat is gewoon de beste leerschool.
Vallen, en dan gewoon terug opstaan.
Ik weet niet hoe het met jullie zit hé.
Maar het laatste wat ik in dit leven van plan ben.
Is om te worden zoals de meeste mensen.
Die gewoon meedrijven met de stroom.
Die niet leven maar geleefd worden.
Om dan vol frustratie af te geven op mensen die wel durven om buiten de lijntjes te kleuren.
En van het pad der kleinburgerlijkheid af durven te wijken.
Wat is 't gasten?
Gaat ge ook in die val trappen?
Jullie diploma halen en dan braafkes gaan werken?
Ja baas, neen baas, tot uw orders baas?
Om dan elke avond voor die stomme televisie te zitten vegeteren.
En voor ge het weet zijt ge oud en versleten en hebt ge spijt dat ge met uw leven geen bal hebt aangevangen."

Ze keek haar vrienden aan met haar felblauwe ogen.
Haar blik ging door merg en been.
En verraadde een pittige vastberadenheid.
"Of gaat ge ervoor gaan.
Nu ge nog jong zijt.
Nu ge de kans hebt om datgene te doen wat je wil doen.
Het gaat niet gemakkelijk zijn.
Daar ben ik me keihard van bewust.
Maar dat wil ik ook niet.
De gemakkelijke weg.
Ik wil me laten horen.
Ik wil de wereld laten weten dat ik besta.
En ze zullen het godverdomme geweten hebben.
Ik wil die hele boel eens goed door elkaar schudden, echt waar.
En daar kan ik wel een paar helpende handen voor gebruiken.
En muziek, dat lijkt mij een heel goed middel om dat te doen.
Om de jeugd te bereiken.
Om hen eens te doen nadenken, over het leven.
Over hun leven.
Over de maatschappij waarin ze leven".
Toen draaiden zelfs Jan bij.
Samen schuimden ze allerlei muziekbeurzen af.
Daar konden ze tweedehandsinstrumenten vinden voor een prikje.
Al hun zakgeld en geld dat ze verdienden met het uitoefenen van allerhande baantjes.
Ging in één grote pot.

Enkele weken later, op een avond.
Gracienne ontving Lou op haar kamer.
Ze wilde hem de teksten laten zien die ze door de jaren heen geschreven had.
Rake teksten.
Felle maatschappijkritische teksten.
Die ze schreef toen ze nog bij haar ouders woonde.
Teksten waarmee ze haar gevoelens van rebellie en onmacht probeerde te verwoorden.
Lou was er van onder de voet.
"Man, dat is straf spul", zei hij.
"Gij hebt verdomme talent om te schrijven.
Ik verschiet ervan meiske, echt".
Gracienne keek hem aan.
"Ach maatje", zei ze.
Terwijl ze Lou vol liefde aankeek.
"Zo bijzonder is dat toch niet.
Toch niet niet voor u.
Gij zijt zoveel wijzer.
Gij denkt zoveel dieper.
Echt waar".
Ze sloeg haar handen om zijn hals.
"Ik trek mij zo keihard op aan u Lou.
Weet ge dat.
Maatje.
Venteke".
Ze drukte haar lippen tegen de zijne.
Hij liet eerst begaan.
Haar kussen werden feller en hartstochtelijker.
Toen probeerde hij haar weg te duwen.
"Grace, meiske.
Gij zijt twee jaar jonger dan ik.
Ge zijt amper 15."
"Dat weet ik", antwoordde ze.
"Maar ik heb mijn gevoelens al lang genoeg weggestoken voor u Lou.
Maatje".
"Kijk", zei hij ineens.
"Ik heb u heel graag, als vriendin.
Ik trek geiren met u op.
Ik had al langer door dat ge meer wilt dan alleen maar vrienden zijn.
Da's normaal.
Ge zijt jong.
Er gaat van alles door u heen.
Door uw koppeke.
Door uw lichaam.
En ja, ge zijt een verdomd schoon meiske.
Ge hebt een prachtig lijf ja.
Niet te verwonderen, als ge weet wat gij allemaal doet van sport.
God weet dat ik er verdomme al van gefantaseerd heb.
Maar... "
Hij zocht twijfelend naar zijn woorden.
"Ik wil nog geen relatie.
Snapt ge.
Ik versta dat ge meer voelt dan alleen maar vriendschap.
Maar mij nu al binden aan één meiske.
Allez ja.
Ik wil nu niet stoefen.
Maar ik heb veel keus.
Als ik op de werf sta op een warme dag.
In mijn ontbloot bovenlijf.
Dan staan zelfs bomma's kwijlend naar mij te kijken".
Gracienne moest erom lachen.
"Pas op", zei ze plagend.
"Want als een ouw schuur in brand staat, dan is er geen blussen meer aan".
Lou lachte mee.
Toen ging hij verder.
"Ik vind die aandacht wel leuk.
Daar kom ik eerlijk voor uit.
God weet dat ik met plezier meeging met al die meiskes.
En zelfs oudere vrouwen.
Ik wil me nu nog niet binden, hoe graag ik u ook zie meiske.
Weet ge.
De liefde dat is schoon, in de boekskes en in de flauwe zemeltrezenfilms.
Maar dat is ook alles.
In de realiteit loopt het zo vaak anders.
Mijn ma die was 18 toen ze in verwachting was van mij.
Ze zat gebonden aan mijne pa.
En nochtans, ze is een verdomd intelligente vrouw.
Ze zou naar de unief gaan, geneeskunde studeren.
Maar ja, ze liet zich inpakken door Pa zijn charmes.
En voor ze het wist zat ze in een krot van een huis, met een bleitende kleine in eur armen.
Weg dromen, weg ambitie.
Welkom OCMW en pure miserie.
Denkt daar eens aan.
Laat u nog niet binden aan de eerste de beste.
Profiteer van uw leven.
Nu ge nog kunt."

Gracienne hoorde dit alles aan.
En slaakte een diepe zucht.
"Ge hebt gelijk maatje," zei ze zacht.
Ik versta u volledig op dat vlak.
Het is echt niet liefde of een relatie waar ik zo naar verlang.
Maar... "
Ze keek hem aan.
Met haar prachtige blauwe ogen.
Ze haalde diep adem.
Toen smeet ze het eruit.
"Ik wil dat ge MIJN BLOEMEKE PLUKT!!
Ik wil dat mijn bloemeke geplukt wordt door iemand die voor mij heel speciaal is".
Ze trok haar T-shirt uit en maakte haar BH los.
En legde zijn handen op haar prachtige borsten.
"En gij Louke... GIJ ZIJT VOOR MIJ HEEL SPECIAAL"!!!
Weer begon ze hem hartstochtelijk te kussen.
Terwijl ze zijn broek losknoopte en haar koele handen naar zijn geslachtsorgaan zochten.
"Is dat waar meiske", zei hij.
"Jaaah", zei ze kreunend.
Ze opende met haar rechterhand de lade van haar nachtkastje.
"Er zitten kapootjes in die lade, pakt er ééntje uit en doe dat rond uwe lul Lou.
En pakt mij nekeer goe, want verdomme Louke... 'T JEUKT ENORM NU!!!"
Lou deedt wat ze hem vroeg.
Hij drong diep in haar binnen.
Gracienne verbeet de pijn.
Ze beet op haar tanden.
"Niet met mij inzitten maatje", zei ze.
"Gewoon doorgaan nu.
't Mag zeer doen.
'T MOET ZEER DOEN BEGOT!!!!
Ik wil het voelen tot in de toppekes van mijn tenen."
Ze keek hem aan met verlangende ogen.
Ze hield haar adem in.
Voelde hoe hij diep in haar binnendrong.
Ze sloeg haar hoofd achterover en kreunde het uit van de pijn.
Het was een rauwe dierlijke kreet.
De adrenaline joeg door haar lichaam.
Haar hart pompte aan 200 per uur.
"Laat u gaan", smeekte ze kreunend.
"Het kan me nie schelen dat het bloed van tussen mijn benen stroomt.
Ik wil u voelen, hoe hard en pijnlijk het ook is.
Ik wil mij overgeven aan uw goesting".
Lou liet zich gaan.
Gracienne kreunde, brulde.
Eerst van de pijn.
Daarna van diep en heftig genot.
Toen de helse scheurende pijn in haar vagina, toen haar maagdenvlies voorgoed scheurde.
Overging in intens genot.
Van haar allereerste orgasme die ze kreeg tijdens intiem contact met een jongen.
"Oooh Godverdomme da's zalig", zei ze.
Maar lang kon ze van dit moment niet genieten.
Want ze voelde hoe Lou in haar klaarkwam.
Hij haalde zijn penis eruit en Gracienne verwijderde het condoom.
Ze haalde een nieuw uit en schoof die er rond.
"Ge gaat u toch niet laten kennen hé maatje", zei ze.
Terwijl ze Lou's penis met haar mond bevredigde.
En hem zelfs tussen haar borsten liet glijden.
"Ik heb verdomme goesting maatje", zei ze.
En uwe fluit die is toch zo fucking lekker".
Niet veel later lag ze weer op haar rug, en voelde ze hoe hij in haar binnendrong.
Weer kreunde ze heftig en uit alle macht.
Haar hoofd schudde van links en naar rechts.
Zo ging het de hele namiddag door.
Waarna ze uitgeteld op bed lagen.
Heerlijk nagenietend van die 'eerste keer'.