Pagina's

dinsdag 18 januari 2022

De kwetsbaarheid van kinderen.

 




Dag lieve mensen.
De nieuwsfeiten van de dag grijpen mij keihard naar de keel. Maar ik weet zeker dat ik hierin niet de enige ben.
Een weerloze kleine jongen brutaal het leven ontnomen door een brutale recidivist. Een compleet gestoord en ontspoord individu. Een mens die alle waarden en normen overboord gooide en het datgene deed wat de grote meerderheid als iets moreel compleet verwerpelijk beschouwen. En terecht.
Dat men iemand die al eerder een kind het nemen ontnam terug loslaat in de maatschappij…
DAT GAAT ER BIJ MIJ NIET IN!!!
Ik ga hier niet pleiten voor de doodstraf of andere onmenselijkheden, daarvoor moet je bij de Facebook commentators zijn, die zijn daar beter in dan ik.
Maar iemand die een kind het leven ontneemt, die laat je toch niet meer los op de samenleving.
Die sluit je op, die stop je weg.
Die hou je uit de samenleving.
VOORGOED ALS HET EVEN KAN!
Hierover duldt ik gewoon geen compromissen.
Dit gaat over principes!
Er zijn te weinig principes in deze samenleving.
Men is in deze nog veel te laks.
-Alcohol en autorijden gaan niet samen, NOOIT! (Ook niet één glaasje, niets)
-Je slaat niet naar je partner en kinderen, nooit.
-Je petst niet op een vrouw of meisje haar kont, je knijpt niet in haar borsten en je betast haar niet onder haar kleren.
-Je gooit je afval NOOIT op de grond, en je raapt altijd de uitwerpselen van je hond op.
-Je parkeert nooit op een parkeerplaats voor gehandicapten als je daar het recht niet toe hebt.
Dat zijn dus principes!
En een samenleving zonder principes is een samenleving in verval.

Groepsverkrachters die een opstelletje moeten schrijven van de rechter, waar trekt dat eigenlijk op?
Zulke kerels - zelfs namen ze niet deel aan de verkrachting zelf – laat je er niet met een prulstrafje van af komen maar neem je uit de samenleving en ja, je laat ze duidelijk merken “jullie zijn te ver gegaan!”
Dit dus puur uit principe!
Puur om te tonen, ‘hier trekken wij de grens en wie er over gaat zal de consequenties dragen’.
En eigenlijk, als men pas ingrijpt als er al zulke zware feiten gepleegd werden dan heb je als maatschappij al gefaald.
Er zouden veel minder vaak mensen ontsporen als de maatschappij eens wat minder permissief zou zijn. Wat mij betreft is de tijd van ‘alles moet kunnen’ voorgoed voorbij.
Er mogen gerust wat meer grenzen gesteld worden aan asociaal gedrag. Hufters, ongemanierden en asocialen schamen zich niet meer om wat ze zijn. Je moet maar eens mensen wijzen op zaken als zonder licht fietsen of hun afval op de grond gooien. Wat krijg je? Jawel, een middelvinger.
Sorry, maar zo’n mensen mogen gerust eens wat meer op hun nummer worden gezet.
Eens duidelijk laten merken dat hun gedrag niet langer wordt getolereerd. Dat men zo’n mensen eens duidelijk maakt: “Ok, hier stopt het we nemen je even apart en we gaan eens aan je houding tegenover je medemens werken, want hoe jij je gedraagt dit kan echt niet meer!”
Nu zou je kunnen zeggen: “Ja maar wat jij doet is volwassen mensen als kleuters gaan behandelen.”
Wel, je egoïstisch en asociaal gedragen is dan ook verre van volwassen, of niet soms?
Afval laten rondslingeren, mensen uit hun slaap houden met je dronken gebral of je luide ketelmuziek, geen rekening houden met andere weggebruikers ook al ben je met de fiets en kan je in principe alleen jezelf in gevaar brengen.
Ik noem dat onvolwassen gedrag, sorry.
Een volwassen en verantwoordelijk mens legt zichzelf STANDAARDEN op en houdt zich daaraan.
Zo simpel is dat.

Een kleine jongen werd het leven ontnomen.
Het is iets wat mij altijd keihard naar de keel zal grijpen, de dood van een veel te jong kind.
Of het nu een verkeersslachtoffertje is zoals de kleine Loes vorig jaar rond deze tijd? Of een slachtoffertje van een misdrijf zoals de kleine Dean. Het blijft even erg en voor de ouders iets wat ze hun hele leven lang zullen blijven meedragen.
Een kind dat sterft voor zijn ouders, het is gewoon iets dat niet klopt. Hoe oud het kind ook is.
Maar een jong kind dat sterft.
Dat blijft me raken, telkens opnieuw.
Daarom juich ik alles wat het verkeer veiliger kan maken van harte toe. En heb ik niet het minste uitstaans met het volk dat loopt te jammeren dat al die snelheidsbeperkingen en verkeerscontroles er zijn om de staatskas te spekken. Of dat de huidige snelheidsbeperkingen onrealistisch zijn.
“Is ’t waar manneke, hier pakt mijn zakdoek ik heb er maar twee keer mijn neus in gesnoten. Bleiter!”
In Nederland, Duitsland en vooral in de Scandinavische landen hanteren ze al veel langer strikte snelheidsbeperkingen, hoge verkeersboetes en nultolerantie voor dronkenschap achter het stuur en andere vormen van asociaal rijgedrag. En terecht.
Het sparen van mensenlevens in het algemeen en kinderlevens in het bijzonder is van een veel hoger belang dan uw zelfverklaarde recht om snel te rijden of onbeperkt in te halen. En wat dat betreft mag men ook eens wat doen aan de nefaste gevolgen van alle vervuiling afkomstig van verkeer en industrie voor de gezondheid van onze kinderen. Mensen hebben geen idee van het aantal kinderen met zware gezondheidsproblemen ten gevolge van longaandoeningen die hun oorsprong vinden bij de vervuiling veroorzaakt door het onophoudelijke autoverkeer. We moeten alles wat in onze macht ligt om dat terug te dringen ook effectief inzetten. Wat al die economen en captains of industry ons ook mogen vertellen.

Ok, ik schrijf dit op een moment waarop de informatiestroom over een gruwelijke moordzaak maar niet wil stoppen. En ik besef dat ik me niet te lang en te veel mag onderdompelen in al die gruwel en tristesse.
En ik probeer mijzelf eraan te herinneren dat er ver van hier elke dag veel en veel meer kinderen sterven aan ondervoeding en aan ziektes die zelfs in derde wereldlanden perfect te behandelen zijn.
Moest men daarin willen investeren! En dit gezegd zijnde is het zeker niet de bedoelingen om de schuld hiervoor in de schoenen van de Westerlingen of ‘de oudere witte heteromannen’ te schuiven. Nee, de corrupte regimes in Afrika, Azië en Latijns Amerika zijn evengoed verantwoordelijk. Wie liever geld uitgeeft aan de aankoop van het zoveelste luxejacht of marmeren paleis in plaats van in gezondheidszorg voor iedereen te investeren, is gewoon een smerig corrupt varken, punt andere lijn.
Wie het verzaakt om harde wetten te maken die kinderarbeid gewoon verbieden en school verplicht en zo kosteloos mogelijk te maken voor elk kind is gewoon een slecht staatshoofd. En wie religieuze achterlijkheid belangrijker vindt dan algemeen welzijn is daarboven nog eens simpelweg achterlijk.
Ik zou me gelukkig moeten prijzen om geboren te worden en op te groeien in een werelddeel waar kindersterfte heel sterk werd teruggedrongen, besmettelijke ziektes amper nog voorkomen (dankzij vaccinaties), waar er een goede gezondheidszorg is en kinderen vanaf de geboorte medisch worden opgevolgd en men er over waakt dat ze alle nodige vaccinaties toegediend krijgen.
De rechten van het kind zoals deze werden opgetekend op 20 november 1989 liggen vast in de wetten van dit land en dat is in mijn ogen een goede zaak.
We moeten ons niet schamen omwille van hetgeen onze voorouders deden in andere delen van de wereld? We moeten fier zijn op de grote sociale veranderingen die we hebben verwezenlijkt, en omdat we honger, besmettelijke ziektes en kindersterfte hebben teruggedrongen. We moeten onszelf motiveren om nog beter te doen en streven naar nul verkeersdoden, kindersterfte tot het verleden laten behoren en vooral.
We moeten erover waken dat dit zo blijft en als het even kan dat deze dingen in nog meer delen van de wereld vanzelfsprekend worden.
Want dat zijn zaken die ERTOE DOEN!

dinsdag 11 januari 2022

Hoe zit het nu echt? Goede voornemens?



Dag lieve mensen.

De kop is eraf, 2022 is nu echt goed begonnen.
De Nieuwjaarskater is verteerd, de petekinderen zijn blij en de kerstversiering gaat weer de kelder in of de zolder op tot in december. 
Tijd om terug 'normaal' te doen en vooral om terug 'normaal' te eten.
Of beter nog. Om eindelijk eens iets aan dat buikje te gaan doen. 
In mijn geval, mag wel hoor. Ik weeg echt wel teveel. Vanmorgen gewogen en de weegschaal wees mij een niet erg gezonde 87,7 kg aan.
Hoe weet ik dat?
Op het internet staan heel veel tools waarmee je makkelijk je Body Mass Index oftewel BMI kan berekenen. En men vertelt je meteen hoe gezond je BMI echt is. Laten we eens even checken op de website van gezondleven.be.
Wat men mij daar vertelt is niet meteen opbeurend. 
Ik weeg dus 87,7 kg en meet ongeveer 1m68.Als ik dat ingeef dan kom ik uit op een BMI van 25,7.
Wat dus wel zorgwekkend veel is.

WAT ZEGT DE WETENSCHAP!!!

Tussen 25 en 30

Overgewicht

Overgewicht is een risicofactor voor gezondheidsproblemen. Mogelijks zet je al stappen om gezond te leven. Wil je meer handvatten om via een gezonde leefstijl je risico op gezondheidsproblemen te verminderen? . Volg de adviezen bij de voedings- en de bewegings driehoek en/of doe beroep op professionele hulp. *

 

Wat men hier schrijft liegt er niet om.
Je kan twee dingen doen? De feiten negeren en rustig verder leven zoals je doet.
Of Al je excuses, je foefjes en je uitstelgedrag aan de kant zetten en er echt iets aan gaan doen.
Laat een nieuw jaar de goede gelegenheid zijn om jezelf een nieuwe start te geven. En om af te rekenen met je ongezonde ik.
Goed idee?
Tuurlijk wel. Een slanker lichaam, een betere conditie en met wat geluk een paar extra gezonde levensjaren. Wie kan daar nu tegen zijn.
Als dat je niet motiveert om er echt aan te beginnen, wat dan wel?
Maar helaas, jezelf om – zoals in mijn geval – iets aan je gewicht te doen is één ding. Ermee blijven doorgaan… VOLHOUDEN DUS!!! Dat is iets heel anders.

Het is algemeen geweten goede voornemens gedoemd zijn om te mislukken.
Stoppen met roken, minder snoepen, minder alcohol, afslanken, vaker de fiets nemen naar het werk, fitnessen, enz…
Velen beginnen er met volle moed aan. Maar tegen dat de eerste maand van het jaar er goed op zit dan schiet er van die goede voornemens en maar weinig meer over. Eerlijk, het is u ook al overkomen. Ja toch?
Er is zelfs het fenomeen genaamd BLUE MONDAY!
Genoemd naar het machtige liedje van New Order. Op Blue Monday voelen we ons volgens één of andere psycholoog met zijn allen wat neerslachtig omdat de vakantie nog veraf is, het weer is donker en grauw en vooral… Onze goede voornemens liggen al een week of twee in de prullenbak.
Dus zitten we in zak en as, zijn we kort van stof tegen onze collega’s en kan het ons allemaal geen bal meer schelen.
Maar hoeft het eigenlijk zo te lopen?
Nee toch.

Het probleem met het willen breken met slechte gewoontes in het algemeen en het nemen van goede voornemens in het bijzonder is vooral dat mensen veel te veel hooi op hun vork nemen.
Mensen zijn gewoontedieren. We hechten nogal veel belang aan routine en zekerheden.
En er zijn zo van die dingen waar toch zo graag naar uitkijken. Thuiskomen, de verwarming aanzetten en onszelf een lekker aperitiefje inschenken. Want na zo’n lange werkdag hebben we dat toch wel verdient zeker. Het geeft ons een goed gevoel als we ons met ons favoriete drankje in onze luie stoel nestelen en denken: ‘aah we hebben het weer gehad, weer een hectische dag op kantoor overleeft en zelfs de baas overdonderd met een argument van heb ik jou daar. Dus mogen we onszelf toch wel eens belonen’.
Tuurlijk mag dat. Maar als we dat alle dagen gaan doen en daarvoor de gekste excuses gaan verzinnen, dan verminderd die beloning toch zijn waarde. Maar we zien onszelf toch zo graag.
‘Oh ja ik weet het wel, we hebben onszelf voorgenomen om minder alcohol te drinken. Maar het was zo hectisch en stressy vandaag, ik ben er echt aan toe. Hmmm mag niet, mijn voornemens… Ach wat, ik schenk er me één in, heb het even gehad met al dat ‘moeten’.
Of.
‘We zouden met de fiets naar het werk gaan, maar het regent en het is zo koud en gisteren was er zodanig veel tegenwind dat ik een beetje spierpijn heb. Met de auto dan maar. Zoveel warmer en comfortabeler, en hey kan ik na het werk meteen even naar de winkel rijden, heb een doos waspoeder nodig, koop ik meteen een ‘family pack’ ben ik weer twee maanden op mijn gemak’.
En zo rijgen we de excuses maar aan elkaar om dan vast te stellen dat we nog altijd onze oude zelf waren als zowat een maand geleden toen we ons zorgen maakten om de kerstkilo’s die erbij zouden komen en de weegschaal wees toen al zoveel gewicht aan.

Maar zoals eerder gezegd: Nemen we niet gewoon teveel hooi op onze vork?
Willen we niet te veel en te snel? Waardoor we ontmoedigt geraken en het dan tenslotte ook opgeven.
Als je er eens goed over nadenkt. Die overtollige kilo's.
Die zijn er niet van gisteren op vandaag gekomen hé. 
Ze zijn het resultaat van zeg maar gerust een half leven ongezond en onregelmatig eten. Teveel snackjes, fast-food, en iets te rijkelijk gevulde borden. Van een voedingspatroon waarin we veel meer calorieën innamen dan we effectief gebruikten.
En wij denken dat we dat in een half jaar terug wegkrijgen?
Onze slechte gewoonten zijn langzaam maar zeker in ons leven binnengeglipt, vaak zonder dat we het merkten. In veel gevallen hebben we die van anderen overgenomen. De mens is en blijft een na-aper.
Ik zou zeggen (nog het meest van al tegen mezelf), wees eens redelijk.
DENK EENS RATIONEEL!!!
Misschien is dit wel iets wat we onszelf kunnen voornemen.
Dat we met zijn allen eens wat RATIONELER ZOUDEN DENKEN!
Dat we ons gedrag en onze gewoonten eens kritisch zouden bekijken, maar ook alles wat we zien, horen en voor waar aannemen. 
Hoeveel dingen nemen we niet voor waar aan die eigenlijk gewoon fout zijn. Er is een boek op de markt dat ik weliswaar nog niet gelezen heb, maar welks wel op mijn bucket list staat. Het heet 666 Leugens Die Iedereen Gelooft.
Het gaat over hardnekkige mythes die zodanig hardnekkig in ons hoofd zitten dat je mond er echt van open valt als je leest dat ze eigenlijk gewoon onwaar zijn. 
Daarom ook deze rubriek 'Hoe zit het nu echt'? 

Mijn goede voornemens voor dit jaar zijn...
1 Dat ik aan mijn gewicht ga werken!
En jullie hiervan op de hoogte ga houden in mijn blog.
Dat maakt het des te meer een uitdaging om ermee door te gaan, want tenslotte gaan er heel veel mensen, waaronder veel familie, collega's en anderen die mij graag zien over mijn schouder meekijken.
Misschien is dat wel de ultieme motivatie. Mensen zijn gevoelig voor wat anderen over hen denken en passen hun gedrag daarop aan. Want wij zijn tenslotte sociale wezens en een plaats verwerven in de groep is voor elk van ons van cruciaal belang. Daarom zijn we vatbaar voor hoe anderen naar ons kijken en over ons denken. Dat uw moeder zei 'wat gaan de mensen wel niet denken' heeft echt wel een reden hoor. Ons doen en laten wordt beïnvloed door bevestigende of afkeurende reacties van anderen. Dit zijn vaststaande feiten waarover psychiaters en neurologen het volmondig eens zijn.
Ik weet zeker dat als ik dat hier nu neerschrijf en online zet dat dit zeker zal meespelen diep in mijn hersenpan wanneer ik ineens zin krijg in een vettige snack of een lekker maar o zo dikmakend en ongezond Belgisch biertje.
2 Dat ik rationeler ga denken!
Ons denken wordt TE VEEL beïnvloed door onze emoties.
Onze bekommernissen en bezorgdheden van het moment hebben invloed op ons denken, en dat is volstrekt normaal. Maar dat is niet altijd een goede leidraad.
Het maakt ons vatbaarder voor misleiding en manipulatie. 
Door te spelen op ons gemoed, onze emoties en onze schuldgevoelens proberen mensen ons denken en handelen te beïnvloeden, niet zelden voor eigen gewin of profijt. En ja, het is belangrijk dat we ons daarvan bewust zijn. 
Af en toe ons afzonderen en uitzetten wat ons afleid (TV, radio, computer, smartphone, etc) is soms gewoon nodig. Ook een stevige wandeling in de natuur en zo je hoofd eens goed leegmaken is altijd een goed idee. Te weinig slaap, ongezond eten, te weinig beweging, teveel afleiding. Het is nefast voor je hersenen. 'Er een nachtje over slapen' is echt geen loze zinsnede hoor. Maar iets wat wonderen  doet voor je brein. Even alles van je afzetten en na een goede nachtrust alles terug op een rijtje zetten doet je de dingen in een heel ander perspectief bekijken.
Noot aan mezelf, misschien eens wat vroeger de computer uitzetten en naar bed gaan.
3 Wat frequenter schrijven op mijn blog.
Mijn laatste artikel dateert van 31 december, de laatste dag van vorig jaar dus.
Ewel kijk... DAT IS TE LANG!
Ik zou er goed aan doen om hier frequenter dingen te posten. Al is het omdat ik mezelf beter kan verwoorden in een iets langer blogartikel dan in een korte Facebook post en wat ik in comments bij andere kan zetten kan ik evengoed hier kwijt, toch?
Bovendien is de kans dat ik hier een ban oploop veel kleiner dan op Facebook.
Ik weet dat mijn blogartikelen gelezen worden. Niet door heel veel mensen, maar wel door de juiste mensen.
Uit de commentaren die hier gepost worden weet ik dat mijn blog gelezen wordt door mensen met een goede inborst en met fijne waarden. En het is door zo'n mensen dat ik mij graag laat omringen.
Ik wil jullie graag dicht bij me houden en daarom dit laatste goede voornemen.