De Wraakgilde (slot)

De volgende ochtend arriveerde Alain op het kantoor.
Er was heel wat tumult.
Lui van het parket.
Allen liepen ze naar de politiecellen.
"Wat is er gebeurd?" Vroeg hij.
"Van alles." Zei de commissaris met een diepe zucht.
"Daphne Tytgat is uit het leven gestapt."
Alain schudde het hoofd.
"Ik had niks anders verwacht." Zei hij.
"Hoe bedoel je?" vroeg de commissaris.
"Kevin Bosteels was de enige persoon voor wie ze nog leefde.
Ze hadden alleen nog elkaar.
Twee gebroken zielen tegen de rest van de in hun ogen grote boze wereld.
Werd ze niet gecontroleerd om het kwartier?" Vroeg Alain ineens.
"Hoe zou dat nu kunnen, met zo weinig personeel.
'Hotel Prison' zat stampende vol vannacht.
Onze vriend Patrick Meyers had een hardcore fuif op poten gezet, die zou gisterenavond doorgaan in dat oud magazijn dat ze tot fuif en evenementenzaal hebben omgebouwd.
Alles afgelast natuurlijk.
Kunt ge het u voorstellen?
Al die gabbers die van heinde en verre kwamen afgezakt en voor een gesloten deur stonden.
En die dan maar wat hun frustraties kwamen afreageren in de drankgelegenheden hier in de stad.
Vechtpartijen, agressie, jongen van zestien in coma geslagen. Dealer gepakt met vijftig gram speed op zak.
't Kon weer niet op.
A propos, ze had een afscheidsbrief achtergelaten.
Aan u gericht.
Hij ligt nog in de cel."
Alain stapte de cel binnen waar Daphne Tytgat zich van het leven benam door een overdosis medicijnen die ze bij zich mocht houden omdat ze op voorschrift waren.
Het voorschrift lag op de tafel naast de brief die in vieren geplooid was.
"Voor Inspecteur Alain Donck, de enige flik met een HART!" Stond er te lezen.
De wetsdokter was nog bezig met het lichaam van Daphne te onderzoeken.
Had haar van alle kleren ontdaan op haar slipje na.
Welks hij op het moment dat Alain binnenkwam ook uittrok.
Alain keek even weg.
Dan zag hij haar gezicht.
Het leek wel alsof een glimlach haar lippen sierde.
Haar lange ravenzwarte lokken lagen halvelings over haar schouder.
Alain stond bij de tafel die in een hoek van de cel stond.
Schudde het hoofd.
"Voor mij is het duidelijk." Zei de wetsdokter.
"Doodsoorzaak, hartverlamming na overdosis medicatie.
Ze heeft niet afgezien.
Denk dat ze zelfs opgelucht moet zijn geweest dat het voorbij was."
"Daar had ze alle reden toe." Zei Alain.
"Het leven is niet mals geweest voor haar.
Al van bij de geboorte liep het mis, haar pa stierf aan kanker.
Daarna niks dan ellende voor haar.
Misbruik is nog te zacht uitgedrukt in haar geval.
Ze zagen haar niet als mens, maar als gebruiksvoorwerp."
Alain nam de brief.
Hoorde de lijkzak dichtritsen waarin het lichaam van Daphne werd geborgen.
Verliet de cel en ging terug naar zijn bureau en sloot de deur.
En schonk zichzelf koffie in.
'Heet en straf'.
Hij plooide Daphne's brief open.
Dit waren haar laatste woorden.

Dag inspecteur.
Als ge dit gaat lezen.
Dan ben ik er niet meer.
Dan is het eindelijk voorbij.
Heel dat rotleven van mij.
Waar ik mij veel te lang aan heb vastgeklampt.
Kevin was mijn laatste strohalm.
We waren gelijkgestemde zielen.
Met hem wilde ik verder.
Ik wilde zijn kind dragen.
Maar 't mocht niet zijn.
Patrick is erin geslaagd om hem van mij los te rukken.
Dat heeft hij gezworen.
Hij gunde ons het geluk niet.
Hij heeft zijn goesting gekregen.
De fucking jaloerse bok.
Maar mijn besluit staat vast.
Mijn hart hoort toe aan Kevin.
En aan hem alleen.
En ik heb besloten om hem te volgen waar hij ook gaat.
Dat ga ik nu doen.
Ik ga mijn maatje achterna.
Ik heb hier toch niks meer te verliezen.
Voor de meeste venten was ik toch niets meer dan een schoon lijf om eens op te zitten.
En voor de rest werd er alleen maar van mij geprofiteerd.
Behalve door Kevin.
Daarom ga ik nu naar hem toe.
Oh Alain nog even dit.
Ge zijt een toffe mens.
Een flik met een hart.
Jou vaderlijke blik raakte me.
Echt waar.
Ik weet zeker dat mijn dood u geraakt heeft.
Maar treur niet Alain.
Ik ben gelukkig nu.
Want ik ga naar mijn maatje.
Ik ga naar Kevin.
Hij wacht op me.
Dag Alain.
Dikke zoen.

Liefs xxx
Daphne.

Alain voelde een koele hand over zijn schouder.
Keek op.
"Sarah." Zei hij.
Ze sloeg haar armen om zijn hals.
"Daphne's afscheidsbrief." Zei ze.
"Ja." Zei Alain.
Ze hebben haar hard geraakt Sarah.
Daarom sloeg ze dubbel zo hard terug.
Weet je wat het ergste is?
Dat ze nooit de kans had om Kevin te vertellen dat Michel Pallemans haar dat appartement cadeau had gedaan. En dat ze van plan was om eens ze zich van die Pallemans had ontdaan Kevin zou laten overkomen.
Dat had hem er vast van weerhouden om die wanhoopsdaad te plegen, wetende dat er een uitweg was.
Een uitweg uit de miserie die hij aan Patrick Meyers te danken had. Dat gaf hij zelf toe toen hij door Geert en Patrick ondervraagd werd
Een nieuw leven met Daphne in Spanje.
Ergens had ik het hen wel gegund, hoe boosaardig hetgeen ze met Pallemans van plan was ook mocht zijn.
Het was zijn verdiende loon geweest."
"De commissaris verwacht ons." Zei Sarah.
"Hij wil ons feliciteren voor de goede afloop van deze zaak."
"Het is maar wat je goed noemt." Zei Alain.
"Daarna zijn we vrij." Vervolgde Sarah.
"Mijn koffer is al gepakt."
"De mijne nog niet." Zei Alain
"Met al dat gedoe."
"Ik help je wel." Zei Sarah.
Ze keek hem aan.
Met haar stralende blauwe ogen.

De E411 slingerde door de eindeloze heuvels.
Het was een druilerige herfstdag.
De bomen in het heuvelachtige Ardense landschap kleurden geel en bruin.
Alain zat relaxed aan het stuur van zijn Range Rover.
Die hij alleen gebruikte voor verplaatsingen als deze.
Want waar zijn buitenhuisje staat heb je een stevige wagen van dit kaliber wel vandoen, vooral dan in de herfst en winter.
Sarah zat naast Alain.
Ze keek hem aan.
Hoe hij stug voor zich uitkeek.
Geconcentreerd op het het drukke verkeer.
De ruitenwissers in hun eeuwige monotone ritme en het geruis van de motor was het enige wat je hoorde.
Een radio was er niet.
Alain haat het als er muziek speelt in de auto.
"Muziek da's om thuis op uw gemak naar te luisteren.
In de auto haalt het me alleen uit mijn concentratie, zeker hetgeen ze tegenwoordig 'muziek' noemen." Zei hij altijd.
"En van dat gekwetter van die zelfingenomen radio presentatoren wordt ik al helemaal kregel." Voegde hij eraan toe.
Sarah kende het ondertussen al.
Ze legde haar hand op zijn knie.
"Brombeertje." Zei ze zacht.
Hij keek even opzij.
Zijn mondhoeken gingen omhoog, zijn ogen schitterden.
"Ik kijk er zo naar uit." Zei Sarah.
"Heel het weekend samen zijn met jou.
Wandelen in de prachtige bossen.
Kopje thee bij het haardvuur.
Eindeloos de liefde bedrijven met mijn allerliefste brombeertje."
Alain zuchtte diep.
Hij zweeg, lange tijd.
"Wat scheelt er Brombeertje?" Vroeg ze.
"Daphne." Zei hij bijna fluisterend.
"Daphne zei dat ook toen ze vertelde over haar relatie met Kevin Bosteels.
Dat ze met hem niet zomaar seks had zoals met die Patrick Meyers.
Maar dat ze de liefde bedreven.
Ineens begint het me te dagen.
Toen we voor het eerst intiem waren, dat was spannend.
Dat was... Tja.
Ik had het nodig ja.
Had zo'n enorme behoefte aan seks.
Aan Carine had ik niet veel meer.
Ook niet voor haar ongeluk.
Ofwel was ze wakker en maakte ze ruzie.
Ofwel sliep ze haar roes uit.
En daarna, tja.
Toen kwam jij.
God wat heb ik genoten van je jonge lichaam.
Wat deed het deugd om nog eens lekker van bil te kunnen gaan.
Om je lichaam te verkennen, je zachte huid te voelen.
Verschillende standjes proberen, weet je nog liefje."
"Ja." Zei Sarah.
Ze gniffelde erbij.
"Tegenwoordig vrijen we toch heel anders hé." Vervolgde Alain.
"Dicht tegen elkaar;
Eindeloos elkaar kussen.
Je warmte voelen."
Alain had de snelweg al een poosje verlaten en reed nu langs slingerende wegen met veel haarspeldbochten.
Door ingeslapen kleine dorpjes.
In één van zo'n dorpjes verliet hij de weg en reed even voorbij de dorpskerk een klein weggetje op en volgde het tot aan de rand van het dorpje.
Het was een ouderwets huisje gebouwd met rotsstenen.
Zoals zoveel huizen in deze streek.
Het lag aan de rand van een uitgestrekt bos leunend tegen de heuvelrug, vanaf de straatkant had je een mooi zicht op het dorpje en de bossen er rond.
Alain en Sarah brachten hun bagage naar binnen.
"Ik ga wat hout halen en het haardvuur aansteken." Zei Alain.
"Goed." Zei Sarah.
Ze legde haar koffer in de slaapkamer en begon haar kleren al in de oude houten kleerkast te leggen.
Ze haalde een peperduur lingeriesetje uit.
Het zat nog in de verpakking.
Ze trok het aan, sloeg haar kamerjas rond haar lichaam.
Alain bracht wat hout naar binnen en stak het in vlam.
Het kostte hem weinig moeite.
Al gauw was de kamer gevuld met de heerlijke warmte van een ouderwets haardvuur.
Sarah nam Alains handen vast en leidde hem met zachte dwang naar de zetel voor het haardvuur.
"Zet u neer brombeertje." Zei ze.
Ze ging schrijlings op hem zitten en knoopte zijn hemd los terwijl ze hem teder begon te kussen.
Zoende zijn hals, zo naar beneden over zijn borstkas.
Intussen gooide ze haar kamerjas uit terwijl ze sensueel haar bekken bewoog.
Rechtte zich en sloeg haar hoofd achterover.
Keek hem aan.
"Schoon hé, brombeertje." Zei ze terwijl ze ze zijn broeksriem losmaakte.
"Tijdje geleden gekocht, en dit leek me de gelegenheid om het eens te passen.
Voor u brombeertje.
Alleen voor u!"
Alain maakte het bovenstukje los en streelde haar borsten.
"Heel schoon Sarah." Zei hij.
"Maar... ik zie het liefst van al uw lichaam IN AL ZIJN PURE SCHOONHEID!"

De Wraakgilde 7

In de verhoorruimte zat Daphne Tytgat aan haar nagels te pulken.
Ze had prachtig lang haar, donkere ogen, volle donkerrode lippen en volle ronden borsten die fel vooruit staken in het rode topje dat ze droeg. Ze kruiste haar lange welgevormde best wel gespierde benen en keek stug voor zich uit.
Alain kwam binnen en zette zich achter het bureau.
Bekeek Daphne vol minachting.
"Wel wel wel... " Zei hij.
"Zie dat daar eens zitten!
Ik hoop dat je genoten hebt van je neukfeestje met Patrick Meyers.
Want het zal nog een hele poos duren eer je nog eens een stijve tussen je benen zal voelen Daphne Tytgat."
Alain keek haar recht in de ogen.
"Je bent er echt wel niet vies van hé.
Meer nog.
Als er een camera staat te draaien zoals vanmorgen.
Dan is de kick vast nog ietsje groter.
Je staat in het pornomilieu immers al lang gekend als 'Wulpse Daphne'.
Porno actrice, escorte en sinds kort ook danseres op de hardcore feestjes van Patrick Meyers."
"Mijn verhouding met Patrick Meyers is louter professioneel." Zei Daphne bits.
"Ooooh, is dat echt?" Vroeg Alain met gespeelde verwondering.
"En die liquidaties dan? Van Rudy, Lorenzo en de echtgenote van Michel Pallemans...
Die jij de kop hebt zot gemaakt en hem zover hebt gekregen dat hij akkoord ging met het in brand stichten van zijn eigen woning waarbij zijn echtgenote om het leven kwam... Terwijl hij allang in de tuin zat!!"
Wat jammer van die vieze druilerige motregen toch hé gisterenavond.
Die verraadde dat hij al langer dan een kwartier in de tuin lag.
Want met motregen ben je gewoon niet doorweekt in amper een kwartiertje tijd, die zat daar al veel langer te wachten tot jij de boel kwam opfikken met de Molotov-cocktails van je neukvriendje Patrick Meyers!
Wat een grap. Dacht je nu echt dat je met een stel uilen te doen hebt Daphne?
En dan je relatie met wijlen Kevin Bosteels.
Nu ja... Relatie.
Welke relatie.
Waarom deed je dat?
Waarom maakte jij die jongen de kop zot om hem zover te krijgen dat hij uiteindelijk toegaf aan zijn wraakgevoelens en zowel Benny als Dimitri letterlijk de hersens insloeg.
Want dat vond ik toch wel vreemd.
Dat Benny en Dimitri de kop werden ingeslagen, terwijl de anderen bestookt werden met molotovcocktails."
"Inspecteur." Zei Daphne.
"Patrick heeft met die moorden op Lorenzo en Martine niks te maken.
Meer nog.
Hij wist zelfs niet dat ik stiekem brandbare producten uit zijn jerrycans overgoot in plastieken flessen.
Om dan thuis die molotovcocktails te maken.
En dat Kevin dood is, dat verrast me totaal inspecteur." Zei Daphne wiens handen ineens begonnen te trillen.
"Echt waar.
Wijlen Kevin Bosteels dat is toch wat je zei nietwaar?"
Daphne's adem stokte.
Een traan liep over haar wang.
"Krijgen we dat weer?" Vroeg Alain cynisch.
"Krokodillentranen."

Ineens vloog Daphne uit.
"Fuck off gast!! Echt!!
FUCK OFF!!!!"
Ze spuwde Alain vol in het gezicht.
"Fucking klootzak!"
"Hola rustig meiske, of ge moogt direct gaan afkoelen in de cel." Zei hij terwijl hij dreigend ging rechtstaan.
Daphne brak.
Ze gooide haar handen voor haar gezicht en legde haar hoofd op het bureau.
Barstte in diepe snikken uit.
Dan rechtte ze haar hoofd, haar lip beefde.
Ze trilde over haar hele lichaam.
"Ik hield van Kevin." Zei ze.
"Met hart en ziel.
Het was voor hem dat ik die psychopaat van een Michel Pallemans de kop zot maakte!
Het was voor hem dat ik met die ouwe vent naar bed ging!
Het was voor hem dat ik hem pluimde!
Dat ik hem zover kreeg dat hij peperdure verzekeringen afsloot.
Martine...
Mijn pleegmoeder.
Mijn moederke.
Ze haalde haar handtas boven en begon erin te rommelen, haalde dan haar gsm tevoorschijn.
"Hier lees." Zei ze.
Alain las.
"Hey lekker ding. Martine is bij haar moeder in Nieuwpoort, nu kunnen we onze plannen uitwerken. Bel je later nog. Je Tijger."
Alain bekeek het bericht. "Die gast is godverdomme nog een grotere psychopaat dan ik dacht!" dacht hij bij zichzelf.
"Dat schreef hij eergisteren.
Daarom sloeg ik toe.
De bedoeling was dat Michel de premie zou opstrijken van de verzekering van zijn huis.
Daarmee zouden we dan naar Marbella gaan.
Waar hij een appartement had gekocht.
Op mijn naam.
Zonder dat zijn Martine het wist.
Den onnozelaar.
Dat is dus wel mijn appartement hé.
Ik had hem waar ik hem hebben wilde.
Ik heb hem zover gekregen dat hij een appartement kocht voor mij, waar hij dan dacht met mij een nieuw leven te kunnen beginnen.
Maar héy... No way hé kameraad.
NO WAY!!!
Ge ziet dat van hier dat ik ook maar iets zou beginnen met die sadistische machtswellusteling.
Zijn geld, daar was het mij om te doen.
Zijn zwart geld!
Dat hij verdient met zijn klussen in het zwart, zijn bijlessen aan kinderen van rijkelui, en zijn 'accountancy opdrachten' van zelfstandigen die zo weinig mogelijk willen afdragen aan de belastingen.
Om die vent zijn leven inspecteur, geef ik geen reet!
Au contraire.
Een klein beetje gif in zijn koffie.
Waarvan zijn hart dan zou gaan stilstaan.
Iedereen zou gedacht hebben dat het een hartstilstand was.
En alles was van mij.
Het geld van de brandverzekering, het appartement.
Allemaal bovenop de centen die hij op mijn bankrekening liet zetten, na al die verhaaltjes die ik over mezelf opdiste.
Om poen van hem los te krijgen.
Dan zou ik Kevin laten overkomen.
Hij hoefde zelfs de vliegtuigtickets niet te betalen. Dat deed ik met veel plezier voor mijn liefste schatje!
Godverdomme....
We hadden zo gelukkig kunnen zijn.
"We hadden eindelijk, eindelijk! Gelukkig kunnen zijn!!!
Voorgoed verlost van al die smeerlappen die onze levens hebben verziekt!"

Daphne huilde.
Met lange diepe halen.
Alain zuchtte diep en schudde het hoofd.
Dan begon Daphne te vertellen.
"Ik heb een rotjeugd gehad inspecteur.
Mijne pa is gestorven toen ik pas twee dagen oud was.
Kanker.
Hij heeft mij nog weten geboren worden.
Heeft mij nog in zijn armen gehouden.
Dan brachten ze hem terug naar zijn kamer in het ziekenhuis.
Waar hij in coma is gegaan.
Twee dagen later was ie dood.
Mijn ma hertrouwde.
Met een cafébaas.
Van Café 't Hoekske, ik denk wel dat ge dat kent.
Uw collega's zijn vaak genoeg binnen gevallen in die marginalenkeet.
Waar drugs en wapens te verkrijgen waren en waar ge voor een prikje naar boven kon gaan met een 'jong ding'.
Hij dwong mijn ma om zich te prostitueren.
Om met klanten naar boven te gaan.
Zelfs zijn bloedeigen dochters moesten dat doen.
Ze moest ook strippen en naakt op de biljarttafel gaan liggen.
Waarna heel het café haar gebruikte.
Ik moest toekijken hoe al die vieze venten hun broek lieten zakken en op mijn eigen moeder kropen.
Ik hoor het mijn stiefvader nog zeggen.
"Kijkt maar goed, zodat ge weet hoe dat ge dat moet doen als ge oud genoeg zijt."
Op een dag, ik was amper twaalf.
Ik was me aan het wassen, aan de wastafel in die koude vuile badkamer.
Hij kwam de badkamer binnen.
Begon me te betasten.
"Ge begint al schoon tetjes te krijgen hé." Zei hij.
"En haar op uw pruimke.
Weet ge wat? Komt gij maar nekeer mee."
Hij pakte mijn hand en trok me met geweld mee naar de slaapkamer.
Daar knoopte hij zijn broek los, ik moest hem oraal bevredigen.
Ik weigerde natuurlijk. Zijne piet stonk en was gewoon keivuil. Natuurlijk kreeg ik kletsen.
Hij sloeg me tot ik bloedde uit mijn neus. Ja dan had ik niet veel keus meer hé. Ik moet verdomme nog altijd kokhalzen als ik eraan terug denk.
Daarna smeet hij mij op bed, trok mijn benen open en verkrachtte hij me.
"Ge zijt er klaar voor." Zei hij."

Het werd Daphne even te machtig.
Alain legde zijn hand op de hare en keek haar aan.
Hij zag haar ineens met heel andere ogen
Hoorde hoe hij vertelde hoe ze gedwongen werd om met klanten naar boven te gaan.
Tot ze het vertelde aan de juffrouw op school die de politie verwittigden.
Daphne werd onder toezicht van een jeugdrechter geplaatst, moest naar een instelling.
Van daaruit naar een pleeggezin.
"Ik kwam terecht bij Michel Pallemans en Martine Schryens." Zei ze.
"Martine was een lieve.
Ze had een hart voor kinderen.
Ik was de oudste van de vijf pleegkinderen, die zagen mij een beetje als hun grote zus.
Dat was wel fijn ja.
Ze gaf mij en de andere pleegkinderen datgene wat ik niet kende.
Een warm nest.
Liefde.
Geborgenheid.
Alle dagen warm eten op tafel.
Michel was amper thuis.
Overdag gaf hij les in 't MPI of in het Atheneum.
's Avonds was hij weg.
Naar vergaderingen, bijles gaan geven of den ene of den andere zijn boekhouding gaan doen.
Maar in die tijd vooral naar de villa die ze toen net hadden gekocht.
En die hij eigenhandig restaureerde.
Met hulp van jongens van het MPI.
Ik was veertien.
Af en toe ging ik met hem mee.
Weet je, het fascineerde me wel.
Hoe ze van een bouwvallig pand langzaam maar zeker een bewoonbaar huis maakte.
Ik mocht zelfs meehelpen.
Mortel maken, muren metselen.
Ik vond dat best plezant.
Ik wilde ook wel iets in die richting gaan doen, maar Michel vond dat niks voor meisjes.
Hij duwde me liever in de richting van haartooi en schoonheidszorgen, de conservatieve kloot.
Ik maakte er kennis met de jongens.
Rudy, Benny en Lorenzo.
Vooral Lorenzo viel me op.
Groot, blond krulhaar, blauwe ogen.
Ik had het wel voor hem ja.
'k Voelde vlinders in mijn buik.
Op een dag, Lorenzo was alleen, wat aan het opruimen.
Terwijl Michel met de andere jongens achter materiaal ging.
Het was een bloedhete dag, ik droeg alleen een t-shirt en een korte broek.
Lorenzo in zijn ontbloot bovenlijf, zijn borst nat van het zweet.
We zaten in de tuin, nu ja tuin.
Toen was het nog een echte wildernis.
We lagen achter de berg grind en steenpuin die elke dag weer groter en groter werd.
Daar... kreeg ik mijn eerste kus.
Een jongen die me teder aanraakte.
Uit liefde.
Dat was gewoon nieuw voor mij inspecteur.
Een jongen slechts twee jaar ouder.
Met van die hemelse blauwe ogen.
Wat een verschil met die vettige venten in dat café die stonken naar de pest.
Dit was zo anders.
Met een gast van mijn leeftijd, mijn generatie.
Dat was gelijk in de film, allez weet ge wel.
Hij kuste me. streelde me.
Hij was lief, zacht, teder.
Ik werd dingen gewaar die ik nooit eerder voelde.
Toen hij me streelde.
Toen hij me zoende in mijn hals.
Toen hij onder mijn t-shirt ging en mijn BH liet zakken.
Toen we daar lagen tussen dat steengruis.
Nestelde ik me in zijn schoot, mijn hoofd tegen zijn ontblote borstkas.
Ik zoende zijn buik, knoopte zijn broek open.
Haalde zijn lul eruit en begon ermee te spelen.
Stopte hem in mijn mond, begon hem te pijpen.
Ik vond het spannend.
Mijn hart ging tekeer terwijl hij mijn t-shirt uittrok.
Maar toen hoorde ik de auto van Michel. Hield op en trok snel terug  mijn t-shirt aan.

Maar ik wilde meer.
Ik was zot van Lorenzo ja.
Stekezot.
Dus ging ik de volgende dag terug.
Michel was er niet.
De andere twee jongens wel.
Ineens sloten ze mij in.
"Is dat waar?" Vroeg Rudy terwijl hij met zijn hand tussen mijn benen zat.
"Dat gij een 'gemakkelijke' zijt."
Ze begonnen mij te betasten.
Rukten de kleren van mijn lijf.
Ze haalden hun pikken uit hun broek.
"Kom sletje, pijp mijn maten es nekeer." Zei Lorenzo.
Gelijk dat ge mij gisteren pijpte."
Ze hebben mij vernederd.
Ze hebben mij verkracht.
Ze dreigden ermee aan Michel te zeggen da 'k een slet was.
En da 'k het met iedereen deed.
Ik was bang.
Bang om terug naar de instelling te moeten.
Ik voelde me zo goed bij Michel en Martine.
Ik wilde hen niet teleurstellen.
Op een dag heb ik Martine in vertrouwen genomen.
Die confronteerde haar man met hetgeen 'zijn jongens' achter zijn rug deden.
Zijn reactie ga ik nooit vergeten.
Zelfs Martine schrok ervan.
Hij rechtte zich, sloeg met een luide bons op tafel.
"Gij dwaas wijf!" Bulderde hij.
"Wat voor een dwaas wijf zijde gij, dat ge geloof hecht aan de fantasie van een CAFEHOER!"
Daarna trok hij mij bij de haren... hij trok mij van mij stoel en sloeg hij mij verrot.
Die smeerlap... Hij sloeg mij gewoon verrot inspecteur."
Alain hoorde het zwijgend aan.
Zag hoe Daphne trilde op haar benen.
Hoe ze bleek wegtrok.
"Wil je iets drinken?" vroeg hij vaderlijk.
"Kopje koffie, of iets fris."
"Cola," zei Daphne."
Alain liep naar het automaat en haalde er een blik cola uit.
Dan naar zijn bureau waar hij zichzelf een kop koffie inschonk.
"Heet en straf," zei hij tegen zichzelf.
Hij dronk het met slokjes uit en nam nog een kop.
Deze nam hij terug mee naar de ondervragingsruimte.

Terug binnen ging Daphne verder met haar verhaal nadat ze een flinke slok cola had genomen.
"Daarna vloog ik terug naar de instelling.
Bleef daar tot mijn achttiende.
Toen stond ik er alleen voor.
Sukkelde van het ene baantje naar het andere.
Zo kwam ik aan de bak als serveerster in The Blitzz.
Ge weet wel die trendy dancing even buiten de stad.
Daar leerde ik Dimitri Bastiaensens kennen.
Dat was just dezelfde smeerlap als die Lorenzo Meulemans.
Veel mooie woorden en gladde praatjes.
En ja, de dees trapte er weer in.
Hij nam me mee naar het appartement van zijn ouders in Knokke.
Feestjes, etentjes, nieuwe kleding, verre reizen.
Veertien dagen in een lodge op Malediven.
Een heel eiland voor ons alleen.
Vrijen op het strand in het gloed van de ondergaande zon.
Het was allemaal zo schoon.
Te schoon om waar te zijn.
Ik hoor het hem nog zeggen.
"Gij gaat nooit meer moeten werken. Dat beloof ik u.
Want gij Daphne. Gij zijt mijn prinses."
Op een dag kwam hij me halen.
Met zijn zwarte Porsche.
Hij zei dat ik mijn bikini moest meenemen.
We reden naar Brasschaat.
Naar de villa van één van zijn vriendjes.
Die daar een feestje hielden.
Met veel drank en coke.
Ze hingen rond het zwembad.
Feestje bij het zwembad, leuk dacht ik.
Ik was het enige meisje, maar daar had ik op dat moment totaal geen erg in.
Ik trok me terug in één van de kamers en deed mijn bikini aan.
Ging dan terug naar het zwembad.
Dan gebeurde het.
Eerst was het nog gezellig, we dronken wat en ik maakte kennis met die jongens die in het begin best aardig waren.
Er was drank te over, witte wijn, Campari, Bacardi-Cola.
Dimitri maakte cocktails, liet me proeven.
Ik had niet door dat hij mij dronken voerde.
We zaten in en om het zwembad, ik lag op een luchtmatras.
In het zwembad begonnen ze me te betasten. Ze sleurden me in het water en trokken de bikini van mijn lijf.
Ik verzette me uit alle macht, gaf Dimitri een klap in het gezicht. Maar toen greep hij me vast.
Duwde me kopje onder, zeker twee minuten lang.
Toen ik al hoestend en proestend bovenkwam keek hij mij nijdig aan.
"Ge kunt kiezen teef." Zei hij.
"Ge doet wat wij willen. Of ik verzuip u!
Hoort ge me?
Ik VERZUIP U!
En niemand zal u ooit nog terugvinden."
Weer werd ik misbruikt.
Weer werd ik verkracht.
Drie dagen aan een stuk.
Niet alleen door die jongens die al aanwezig waren.
Maar door verschillende gasten die af en aan kwamen.
Allemaal fils-a-papakes die zich even kwamen amuseren met 'het sletje van Dimitri Bastiaensens'.

Daphne zweeg.
Staarde minutenlang voor zich uit.
Haar lip beefde.
"Toen... Is er iets bij mij geknakt.
Ik... "
Ze zocht naar haar woorden.
"Op dat moment ben ik beginnen denken, als venten zich mogen permitteren om misbruik te maken van mij.
Waarom zou ik dan geen misbruik maken van hen?
Waarom zou ik gaan werken voor een kaffer van een baas, als ik ze kan verdienen door met mijn benen open te liggen? zo dacht ik.
Van die dag af.
Begon ik café's en dancings af te schuimen op zoek naar venten om te pluimen.
Zo ben ik in de prostitutie en porno industrie verzeild geraakt.
Weet je inspecteur!
Het gaf me een kick.
Ja echt.
Het gaf me een kick om venten te laten betalen om aan mijn lijf te mogen zitten.
Om ze te laten geilen op mijn lichaam.
Stel u voor, al die geile rukkers die naar mijn filmpjes zitten te gapen met een vel Cleenex in de hand.
Zo leerde ik de Patrick kennen.
Om één of andere reden klikte het tussen ons.
Enfin in het begin toch.
Een gast van de straat.
In instellingen gezeten.
Moest knokken om er te geraken.
Hij wilde het maken in de hardcore wereld.
Maar daarvoor had hij geld nodig.
En om aan dat geld te geraken wilde hij pornofilms maken.
Daarom nam hij contact met me op. Deed hij mij een voorstel dat ik echt niet kon weigeren.
We maakten een paar opnames, snapshots eigenlijk.
Waarin ik neukte met Patrick en enkele van zijn medewerkers.
Die zette hij op zijn website.
Later volgde een paar heuse pornofilms die je kon downloaden tegen betaling. Dat bracht een schone cent op.
Al snel ging de bal aan het rollen.
We hielden zelfs een heuse gangbang op één van zijn hardcore fuiven, ook daarvan hebben we een film gemaakt die massa's goed verkocht.
Ik met tiental andere meiden die hij op zijn fuiven ronselde, van bil gaan met zo'n stuk of honderd man.
Het liep goed, het geld stroomde binnen.
Patrick...
Die was zot van mij.
Kon er geen genoeg van krijgen om met mij van bil te gaan.
Maar wederzijds was het niet.
Allez ja in het begin wel.
Maar lang duurde dat niet.
Patrick is ne freak.
Ruw en agressief, seks met hem is een ware marteling
Vooral als hij gesnoven heeft.
Dan heeft hij van die 'rare fantasiekes' en 'vieze goestingskes'.
En als hij zijn goesting niet krijgt dan wordt hem godverdomme nog agressief ook, de maniak!"
"En hoe heb je Kevin Bosteels leren kennen?" Vroeg Alain.
Weer zweeg Daphne.
Richtte haar ogen naar het plafond.
Tranen liepen over haar wangen.
"Kevin.
Mijn maatje." Fluisterde ze zacht.
Bijna onhoorbaar.
"Kan gewoon nie geloven dat hij er niet meer is.
Schatteke toch, waarom?
Waarom hebde gij u van kant gemaakt?
Waarom hebt ge niet gebeld? We konden samen wel een oplossing vinden, gij en ik.
Hij werkte voor Patrick.
Leerden elkaar kennen toen ze klusjes deden in het zwart.
Patrick om geld bijéén te krijgen voor zijn muziekinstallaties en zo.
Kevin omdat hij vooruit wilde in het leven.
Kevin komt uit een eenvoudig nest.
Ze hadden het niet breed.
Maar verdomme het was een harde werker.
En eigenlijk ook nen hele lieve gast.
Kevin en Patrick werden gepakt.
Voor zwartwerk.
Niet lang daarna vloog Patrick de cel in voor het aanmaken en verkopen van xtc.
Toen hij vrijkwam contacteerde hij Kevin.
Om klusjes te doen deels in 't zwart.
Kevin werkte als technieker.
Stelde de installaties af op zijn fuiven en deed de belichting
Kevin was een krak in techniek.
Kon overweg met de geluidsinstallaties, de belichting en al die dingen.
Patrick was tevreden over hem.
Daarom mocht hij dan ook meedoen met de opnames van onze pornofilms.
Weet je.
Ik neukte graag met Kevin.
Hij had de geknipte lengte en hij had uithoudingsvermogen.
Hij wist hoe hij een vrouw moest bevredigen.
Maar ook daarbuiten kwamen we goed overeen.
We gingen al eens iets drinken
En ik nodigde hem ook regelmatig uit bij mij thuis.
Waar we dan de hele nacht de liefde bedreven.
Fuck dat ware zalige momenten!
Kevin en ik.
Dat klikte gewoon.
Zoals het met Kevin klikte.
Klikte het met geen enkele andere man.
Niet alleen op seksueel gebied.
Maar ook.
We konden zo goed babbelen.
Kevin vertelde over zijn broer.
Dat raakte me.
Die jongen voelde zich daar echt schuldig over.
Dat vrat aan hem, ik zag dat.
Niemand leek dat te begrijpen.
Behalve ik.
Pas op.
Dat zij hij zelf hé.
"Gij verstaat mij tenminste." Zei hij.
"Gij verstaat tenminste hoe rot een mens zich kan voelen.
Dat kunt ge alleen als ge zelf door de hel zijt gegaan."
Kevin... Maakte een eind aan zijn huwelijk.
Voor mij inspecteur... "
Daphne keek Alain aan met haar grote donkere ogen.
"Voor mij!
VOOR MIJ! VOOR MIJ! VOOR MIJ VOOR MIJ VOOR MIJ!!!!!!" Schreeuwde Daphne.
Ze schreeuwde al haar wanhoop eruit terwijl ze nijdig aan haar haren trok.
Ze trilde over haar hele lichaam.

"Weet ge inspecteur!
De Patrick hé.
Ewel, dat is ne fucking jaloerse bok.
Die wilde zich voor mij alleen.
Ik was...
Ik was zijn bezit.
Toen hij hoorde dat Kevin ging scheiden wist hij blijkbaar meteen hoe laat het was.
Hij smeet Kevin buiten.
Van den ene dag op den andere.
Verspreide leugens over hem.
Dat hij dronk.
Dat hij zijn dochterke alleen thuis liet en op café ging.
Daardoor.
Raakte hij het hoederecht over Djensyke kwijt.
Want hij zou Kevin pijn doen, hem raken waar hij hem maar raken kon.
"Hij moest maar met zijn poten van mijn teef blijven," zo zei Patrick.
Dat ben ik dus voor hem hé, zijn 'teef'.
Dat hij het hoederecht over zijn dochtertje kwijt was raakte Kevin zo diep.
Hij werd depressief.
Trok zich terug, werd een echte éénzaat.
Hij stortte zich op zijn werk, op zijn benoeming tot chef beenhouwer.
Zijn werk en mij.
Dat was het enige wat hij nog had.
Waar hij voor leefde.
Tuurlijk was ik er voor hem.
Hielp hem zoveel ik kon.
Raadde hem aan om naar een psychiater te gaan.
Want Kevin zat diep inspecteur.
Wat ik vreesde is gebeurd.
Hij heeft zichzelf... "
Daphne haalde adem en herpakte zich.
"Op een dag.
Stond Benny Sabbe in de beenhouwerij.
Hij vroeg een kilo gehakt.
"Gemalen door nen trein als 't efkes kan?" Zei hij.
In een volle beenhouwerij.
Alles kwam terug boven.
Hij liet zijn werk in de steek, zomaar.
Liet zijn klanten en medewerkers in de steek op een moment dat het stampende vol zat in de beenhouwerij.
Waardoor hij later op gesprek moest komen bij zijn bazen.

Die avond.
Is hij Benny gaan opzoeken.
Hij wist dat hij vaak rondhing in Café Tropical bij het station.
Hij wachtte tot hij buitenkwam.
Volgde hem toen hij door het stadspark liep.
Daar sloeg hij toe.
Trok een zak over zijn kop en sloeg Benny tot er van zijne kop alleen nog een bloederige massa overbleef.
Wist hij veel...
Dat Patrick Meyers Rudy Serneels zou liquideren.
Dat heeft hij dan weer wel gedaan.
Nadat Rudy op één van zijn fuiven boel kwam zoeken en zijn technieker - de opvolger van Kevin - in het ziekenhuis had geslagen.
Dan had Patrick er genoeg van en besloot hij om de Rudy van kant te maken.
Door molotovcocktails door het raam van zijn sociale woning te gooien.
Ik heb hem daarmee geholpen ja.
Het idee van een briefje aan zijn postbus te hangen ondertekend met De Wraakgilde.
Dat kwam van mij.
Want Rudy stond gekend als een asociaal stuk gemeen, maar dat moet ik waarschijnlijk niet vertellen.
Dat moest jullie op een dwaalspoor brengen.
Toen ik thuiskwam stond Kevin voor de deur, trillend op zijn benen.
Ik was naar huis gegaan omdat het beter was dat de wegen van Patrick en mij zich zouden scheiden na de raid op Rudy Bosteels.
Met horten en stoten vertelde Kevin wat hij gedaan had.
Hij was stomdronken, kon amper op zijn benen staan.
Na de aanval had hij zich in de Dinky Toys een stuk in zijn kloten gezopen.
Ik heb Kevin te slapen gelegd en trok nog voor het ochtendgloren naar het stadspark waar het lichaam van Benny lag en plaatste er ook een briefje van 'De Wraakgilde'.
Dit kwam mij zo fucking goed uit.

Toen rijpte bij mij het idee.
Om komaf te maken met die andere smeerlappen.
Die mij hebben vernederd en misbruikt.
Die Nico, Kevin's broer tot zelfmoord hebben gedreven.
Die er toch zo op kicken om hun geilheid, sadisme en frustratie op anderen, op zwakkeren bot te vieren.
Die dag waren Kevin en ik de hele dag samen op mijn studio.
Daar beraamden we onze plannen.
De volgende dag moest fils-a-papa Dimitri Bastiaensens eraan geloven.
Weer hetzelfde.
We volgden hem tot op de parking van de NV Bastiaensens, het bedrijf van zijn papaatje en daar sloegen we dan toe.
Zak over zijne smerige rotkop, pootje lappen en dan gewoon keihard doormeppen!!
Kevin mepte ik hield hem in bedwang en keek toe.
Ik voelde zijn lichaam kronkelen.
Ik hoorde hem roepen en schreeuwen!
En daar kreeg ik godverdomme een kick van, niet normaal!
Hij kon wat mij betrof niet genoeg afzien de smeerlap!
's Avonds was ik bij Patrick.
Voor de opname van weer een nieuw filmpje van 'Hardcore Patje en Wulpse Daphne'.
Om middernacht stuurde ik een SMS naar Kevin dat hij niet op mij moest wachten want ik bleef bij Patrick slapen.
Ik had liever bij Kevin geslapen, maar dit maakte deel uit van ons plan.
Terwijl Patrick straalbezopen in zijn nest lag na het ledigen van een fles wodka en nog eens twee uur ranzige en pijnlijke seks op wodka en speed.
Trok ik naar de hangar en vulde de flessen die ik nodig had voor het maken van molotovcocktails.
Eindelijk had ik opnieuw de gelegenheid.
Om mij te wreken op die andere klootzak.
Lorenzo Meulemans.
Die heelder dagen rondreed met zijn bestelwagen en zijn aanhangwagentje.
Om er 'karweien' te doen.
Nu ja, zeg maar gerust mensen achterlaten met hopen miserie en dan niets meer van zich laten horen, terwijl hij wel ferme voorschotten inde, en dan nog in 't zwart.
Kevin moest naar Gent, naar zijn familie.
Met de moto. Hij heeft genen auto, alleen ne moto.
Ik stal de nummerplaat van een moto die bij het station geparkeerd stond.
Die middag toen hij terug was vervingen we de nummerplaat van Kevin zijne moto en we gingen op pad.
Op zoek naar Lorenzo Meulemans.
Godverdomme wat deed dat goed.
Om die smerige pervert te zien branden.
Om hem godverdomme te horen schreeuwen!
Gerechtigheid was bijna geschied.
Rudy dood, Benny dood, Dimitri dood, Lorenzo dood.
De band met Kevin was ook zo sterk op dat moment.
Sterker dan nooit tevoren.
Terug bij mij thuis hebben Kevin en ik de hele avond en nacht de liefde bedreven.
Niet geneukt, niet gerampetampt, niet van bil gegaan.
Nee inspecteur.
We hebben de liefde bedreven!
Snapt ge wat da 'k wil zeggen?
Onze lichamen waren één.
Wij twee tegen de rest van de wereld.
Een wereld waarin men toch zo graag kakt op de zwakkeren, de minder mondigen.
Een wereld vol klootzakken en smeerlappen zich verrijken en hun lust en sadisme botvieren op zij die zich niet kunnen verdedigen.
Wij tegen heel die gecorrumpeerde kloteboel inspecteur.
Uren heb ik van Kevins lichaam genoten.
Genoten van de enige man die het met mij deed uit liefde.
Uit pure diepe liefde.
Niet uit genot.
Niet omdat hij geilde op mijn schoon lijf.
Uit liefde.

Gisterenmorgen belde Michel me op.
Hij stond op het punt te vertrekken vanuit Malaga.
Vroeg of ik hem zou opwachten in Zaventem.
Wat ik ook deed.
Van daaruit reden we naar een heel chique restaurant waar hij trakteerde met champagne.
Daar vertelde hij over zijn appartement.
Hij beloofde van alles.
Dat hij me gelukkig zou maken en blablabla.
Ach.
Ik had die bullshit al zo vaak gehoord.
Alsof ik met zo'n ziekelijke pervert die zijn vrouw ijskoud wilde laten vallen voor een 'jonge poppemie' ook maar iets zou gaan beginnen.
No way!
Maar goed, ik speelde het spelletje mee.
Enthousiast was ik wel.
Ik had wat ik wilde.
Een appartement op mijn naam.
De hele tijd was ik in het gezelschap van Michel.
We zochten een hotel op want natuurlijk wilde hij met mij van bil gaan.
Daarna zette hij me thuis af.
Ik wilde Kevin bellen.
Zeggen dat hij langs moest komen, dat ik fantastisch nieuws had.
Maar....
Hij nam niet af.
Belde steeds weer opnieuw en opnieuw en opnieuw...
Maar het enige wat ik hoorde was die fucking voicemail.
Ik voelde meteen dat er iets niet... "
Daphne zweeg.
Ze boog het hoofd, tranen bleven maar over haar wangen rollen.
"Kevin," fluisterde ze met gebroken stem.
"Maatje!"
Dan keek Daphne Alain aan.
"Inspecteur...
Hoe heeft Kevin zich van kant gemaakt?" Vroeg ze.
Alain slikte.
"Hij heeft zich verhangen." Zei hij.
"Op tafel lag een brief van de 'familierechtbank'.
Daarin stond dat hij Djensy niet meer mocht zien.
Alsook." Alain zweeg even.
"Alsook een brief van de Arbeidsinspectie. Blijkbaar is Kevin betrapt op zwartwerk.
Bovendien vernamen we dat er een klacht is ingediend bij het Federaal Agentschap voor de Voedselveiligheid' tegen het filiaal van Buurtslagers waar Kevin de leiding had.
Waarna hij op staande voet werd ontslagen."
Dan werd het stil.
Alain hoorde haar diep zuchten.
"Ik heb niks meer te zeggen inspecteur." Zei ze met zachte stem.
Ze hief haar hoofd op en keek Alain aan, haar wangen zaten onder uitgelopen mascara.
"Mag ik beschikken, alstublieft?" Vroeg ze.
Dan boog ze opnieuw het hoofd.
Alain stond recht en ging naast haar staan. Legde zacht zijn hand op haar schouder.
"Tuurlijk meisje." Zei hij.
Twee agenten kwamen binnen en boeiden haar.
Daphne slofte de verhoorkamer uit, met gebogen hoofd.
Ze was een gebroken vrouw.
Gekraakt door het leven.
Alain slaakte een diepe zucht.
"Koffie godverdomme... Heet en straf!" Zei hij luidop.

De Wraakgilde 6

Alain en Sarah reden een door de politie versperde straat in.
Een agent die het politielint losknoopte salueerde naar Alain die het raam wat verder opendraaide en minzaam knikte.
Ze arriveerden bij een gerenoveerde villa.
Rook kwam uit de bovenste verdiepingen, de brandweer was nog aan het nablussen.
De muren rondom de ramen waren zwartgeblakerd.
Alain en Sarah stapten uit.
"Wat hebben we?" Vroeg hij.
"Aanslag met molotovcocktails. Ze hebben er meerdere in het huis binnen gegooid." Zei een inspecteur. "En weeral opgeëist door de zogenaamde Wraakgilde, het papier hangt nog aan de brievenbus. De man kon tijdig ontkomen, hij was beneden nog TV aan het kijken, terwijl zijn echtgenote al gaan slapen was.
Voor haar vrezen wij echter het ergste.
De man is bij het naar buiten lopen gestruikeld, onze mannen vonden hem in de tuin en hij ligt nu in de ambulance klaar om naar het ziekenhuis weggevoerd te worden. Het betreft een 64 jarige praktijkleraar."
"Michel Pallemans!" Zei Alain ineens.
"Klopt... Hoe weet u dat."
"Een gokje." Zei Alain.
"Dit is al de vijfde aanslag en allen hebben ze rechtstreeks te maken met de zelfmoord van Nico Bosteels enkele jaren terug.
En bovendien, ik heb hem vanmiddag nog bezig gezien hoe hij één van zijn leerlingen voor de hele klas vernederde. Praktijken die wat mij betreft niet meer van deze tijd zijn.
Meer nog, ze zijn een leraar onwaardig, en zeker een leraar in het Buitengewoon Onderwijs.
Maar goed, zijn er getuigen? Iemand die iets verdacht gezien heeft."
"Ja, merkwaardig genoeg wisten vele bewoners te vertellen dat er een motor meermaals door de straat reed, zo'n choppertype, waarschijnlijk een Harley Davidson.
Vlak voor de overbuur de brand opmerkte zou hij met luide klepperende motoren weggereden zijn."
"Zozo." Zei Alain. "Het is eens wat anders dan een gewone toermotor moeten ze bij De Wraakgilde gedacht hebben.
Maar goed, ik ga even eens een praatje slaan met meneer Pallemans.
Alain liep naar de ambulance waar de paramedici de ongelukkige Michel Pallemans bijstonden.
Ineens klampte een brandweerman Alain aan.
"Inspecteur, we hebben de vrouw des huizes gevonden.
Ze lag in bed... De molotovcocktail die in de slaapkamer werd gegooid heeft het bed meteen in lichterlaaie gezet.
De ongelukkige vrouw had geen schijn van kans.
Ze is door het verzengende vuur verkoold."
"Ik breng haar echtgenoot op de hoogte van het gebeuren."
Alain stapte de ambulance in.
Michel Pallemans jammerde en huilde.
"Martine, waar is Martine?" riep Michel smekend.
Alain kwam bij hem.
"Meneer Pallemans, ik ben Alain Donck rechercheur bij de politie." Zei hij.
"Meneer ik smeek u, geef antwoord.
"Martine, mijn echtgenote.
Ze is nog in huis."
"Meneer Pallemans.... " Alain zweeg even.
Slikte.
"Het spijt me.
Martine had geen schijn van kans."
Michel Pallemans jammerde luidkeels.
Alain nam zijn hand vast.
Keek hem aan.
"Innige deelneming meneer Pallemans." Zei hij.
Dan stapte hij uit de ambulance
Het vuur werd geblust, Sarah ging samen met twee van haar collega's met de brandweer mee naar binnen voor sporenonderzoek.
Twee molotovcocktails werden door de bovenverdieping gegooid.
Een andere beneden in de woonkamer.
Maar die richtte niet zoveel schade aan.
"Die man heeft verdomd veel geluk gehad." Zei hij.
Dat hij op tijd buiten wist te geraken.
Ik vraag me echter af waar hij zat toen die molotovcocktail in de woonkamer werd gegooid?"

Eens de vaststellingen gedaan bracht Sarah verslag uit bij Alain.
"Bon, we hebben hier niks meer te zoeken." Zei hij.
Hij startte de wagen en reed de straat uit en reden terug naar het centrum.
Langs de kant van de weg tussen twee bomen stond een motorfiets.
Een Harley Davidson.
"Stop!!!" Riep Sarah.
Alain remde, zette zijn auto aan de kant, op het fietspad.
"Da's de Harley van Sheila." Zei ze.
Alain stapte uit en stapte met vastberaden tred naar de motorfiets.
Hij voelde net onder het zadel.
"De motor is nog warm." Zei hij.
"Die moet hier nog niet zolang staan."
"Sheila weet vast nog niet dat haar motor gestolen is, we zaten de hele avond in de Dinky Toys."
Net op dat moment ging Sarah haar gsm af.
"Daar heb je ze al," zei Sarah.
"Sheila, wat is er?" hoorde Alain haar zeggen.
"Minne moto es geschoept." Klonk het aan de andere kant van de lijn.
"Rustig meisje." Zei Sarah. "Waar ben je nu?"
"Je stoeg voe de toonzaal van Begrafenissen Ceustermans." Zei Sheila huilend.
"Waar ik hem voor een prikje kan laten staan op zijn parking achter de winkel.
De poort was geblokkeerd en dus liet ik hem op een vrijstaande parking voor de toonzaal staan.
Toen da 'k terugkwam van de Dinky Toys was 't ie... Weg.
Godverdomme! Ek maken die vorten dief van kant a 'k hem in me poten kriegen!"
"Sheila, rustig." Suste Sarah.
"We hebben hem hier net gevonden.
Onbeschadigd.
We vermoeden dat ie werd gebruikt voor een nieuwe actie van De Wraakgilde."
Sarah hoorde een zucht van verlichting aan de andere kant van de lijn.
Sarah legde in en vertelde in het kort over het gesprek met Sheila.
Alain glimlachte en knikte het hoofd.
"Dat is heel goed nieuws," zei hij.
"We hebben de dader op film.
"Ceustermans heeft meerdere camera's voor zijn toonzaal, en bij de ingang van de oude Feestzaal Moderna die hij jaren terug opkocht en van de sloop redde.
Allemaal heel discreet verborgen.
De kans is groot dat de daders in beeld komen.
Heel duidelijk zelfs, want die camera's geen geen prulledingen.
Maar ja Raymond Ceustermans hoeft dan ook op geen frank te kijken.
Bon, zeg tegen Sheila dat ze haar motor een dagje zal moeten missen, sporenonderzoek en zo weet je wel?"

De volgende dag stopten Alain en Sarah bij de toonzaal.
Ze liepen naar binnen.
Binnenin zag alles er zo'n vier decennia hetzelfde uit.
Een toonzaal met doodskisten, ornamenten, beeldjes, bloemenkransen en dergelijke.
Een houten toonbank met een weliswaar aan de moderne eisen aangepaste kasregister en een laptop.
Raymond Ceustermans stapte met stevige tred de toonzaal binnen.
"Mor hier se doar se!" Zei hij.
"Den Alain Donck.
In schoon gezelschap dan nog."
Hij kwam van achter de toonbank en drukte Alain en Sarah de hand.
"Allez zeg het nekeer, wat kan ik voor jullie doen?"
"We willen uw camerabeelden van afgelopen avond en nacht eens bekijken.
Uw overbuurvrouw Sheila Verdoolaeghe haar Harley Davidson stond voor de deur en werd gestolen.
Ik vermoed door die zogenoemde Wraakgilde die de afgelopen dagen meerdere slachtoffers maakten."
"Nu je het zegt ja.
Normaal staat hij hier achter op de besloten parking.
Daar is nog plaats en ik laat hier wel vaker motoren of kleine auto's plaatsen voor een klein prijsje.
Voor ons een extra zakcentje en voor hen een goedkoop alternatief voor het huren van een garage.
Maar ja, gisteren waren onze corbilliards aan een wasbeurt toe en ja dan is het hier een beetje een warboel.
Ja" zuchtte Raymond.
"Die mannen van De Wraakgilde bezorgen ons een hoop extra werk.
Erg voor de nabestaanden daar niet van, allez ja snapt ge.
Maar ik ben een ondernemer hé, en zoals mijn vader zaliger altijd zei, "een frank is een frank.
Maar goed die motorfiets dus, ze wist dat ze een uur later haar Harley terug kon plaatsen.
Tja vergeten zeker, kan de beste overkomen.
Maar goed." Zei Raymond.
"De camerabeelden dus, efkes diene computer aansteken.
Kan nog altijd niet goed overweg met dat ding, eigenlijk laat ik dat liever aan Peter of Jan over.
Maar, we leren alle dagen bij hé. We moeten meegaan met de modernen tijd hé Alain."
Alain en Sarah bekeken de camerabeelden.
Zagen een silhouet van een persoon met helm op die de Harley-Davidson benaderde.
Wat prutsen om het ding aan de praat te krijgen.
"Hou het beeld eens stil." Zei Alain.
Het beeld stond stil.
"Het is een vrouw begot." Zei Alain.
"Inderdaad." Zei Sarah.
"En nog goed voorzien ook." Merkte Raymond die nieuwsgierig meekeek op.
"Ik zou de camerabeelden van de ingang van Feestzaal Moderna de ingang van de aula voor de burgerlijke plechtigheden ook eens willen zien." zei Alain.
Raymond Ceustermans kocht de oude in verval zijnde feestzaal jaren terug op.
Het was hem vooral te doen om het oude Decap-orgel dat er stond.
Hij wilde voorkomen dat dit prachtige orgel zou verloren gaan, of worden opgekocht door een rijke Amerikaan of Japanner
Achter de feestzaal was er de cinema, waar hele generaties filmliefhebbers genoten van machtige kaskrakers, gezellige familiefilms of zelfs pikante films als Emanuelle, Bolero en andere fraaie titels, en waar jonge koppeltjes elkaar leerden kennen op de achterbank. En tijdens de pauze was er frisco.
De cinema liet Raymond ombouwen tot aula voor de burgerlijke begrafenissen waar toen almaar meer belangstelling voor was.
In de feestzaal konden de nabestaanden ook terecht voor de rouwmaaltijden of samenkomsten achteraf.
Het gebouw was eveneens beveiligd met de nodige camera's die beelden van topkwaliteit afleverden.
Alain bekeek ze.
Hij zag hoe de Harley stopte.
De vrouw die de motor bestuurde nam haar helm af, die zat blijkbaar om één of andere reden niet goed.
Het beeld werd stilgelegd.
"Wel heb je ooit?" zei Alain met enige verbazing.
Op dat moment ging Alain zijn gsm af.
"Hallo met Alain Donck.
Ja.
Wie? Kevin Bosteels?
Wanneer?
Ok... Bedankt voor de informatie."
Hij wendde zich tot Sarah.
"Kevin Bosteels heeft zich van kant gemaakt.
Ze hebben hem daarnet gevonden, Geert en Patrick zijn er naartoe om vaststellingen te doen.
Hij heeft zich verhangen.
We gaan onmiddelijk naar het bureau, ik moet de commissaris dringend spreken.
Ik denk Sarah...
Dat de ontknoping in deze zaak nu wel heel nabij is!!!"

Nog dezelfde middag.
Een heel leger politiemannen verzamelde zich rond de woning van Patrick Meyers.
Zowel bij de voordeur als bij de achterdeur van het oude huisje stonden vijf agenten klaar om de deur open te stampen en binnen te vallen.
Een andere agent keek door het raam op het gelijkvloer aan de tuinkant.
"Ja, we hebben hem chef." Zei hij terwijl hij naar Alain wenkte.
"Komt maar eens zien, hij is juist goed van zijn gat aan 't geven," voegde hij er grinnikend aan toe.
Alain sloop dichterbij en tuurde door het raam.
En wat de agent zei klopte.
Patrick Meyers was stevig van bil aan het gaan met een donkerharige vrouw.
Ze was naakt en lag op haar rug, haar benen wijdt opengetrokken langs haar.
Terwijl Patrick haar als een bezetene penetreerde. Het zweet liep van zijn kale hoofd.
Er klonk heftige hardcore muziek die zo luid stond dat de ramen ervan daverden.
Op de grond lag een fles wodka en op een tafeltje lag een spiegel met enkele lijntjes speed.
Naast het bed stond een camera op statief op het copulerende koppel gericht.
"Het gaat er wel heftig aan toe daarbinnen." Zei hij.
De dame waarmee Patrick heftig lag te copuleren was de 30 jarige Daphne Tytgat.
Alain nam zijn walkie-talkie en keek naar de mannen die zich hadden postgevat klaar voor de inval.
"Nu!" Zei hij beslist.
De deuren werden opengestampt en de mannen stormden meteen de kamer in waar Patrick Daphne als een bezetene copuleerde, gedreven door de razendsnelle, driftige hardcore beat.
De mannen grepen Patrick vast en sleurden hem het bed uit.
Ook Daphne werd uit het bed gelicht door de potige agenten in gevechtsuitrusting.
Alain stapte de kamer binnen gevolgd door Sarah en de andere leden van zijn team.
"Patrick Meyers en Daphne Tytgat: Jullie worden aangehouden voor de moorden op Rudy Serneels, Lorenzo Meulemans en brandstichting in het de woning van Michel Pallemans waarbij zijn echtgenote Martine Schryens om het leven kwam.
Jullie hebben excact vijf minuten de tijd om iets deftigs aan te trekken." Zei Alain terwijl hij op zijn horloge keek.
"En die andere moorden dan?" Vroeg Sarah.
"Laat het ons zo zeggen." Zei Alain.
"Er zijn twee wraakgilde's.
Maar wel met één en hetzelfde brein dat erachter zit.
Straks op het bureau zal alles wel duidelijk worden."

Op het bureau wachtte de commissaris hen op.
"Proficiat jongens, jullie hebben dit schitterend afgehandeld.
Alleen vraag ik me af waarom er een aanhoudingsbevel is voor Michel Pallemans?
Die man is een zeer gerespecteerde burger, lid van allerhande verenigingen en kandidaat om Roland Germonprez op te volgen als directeur van MPI Sparrendal.
"Een gerespecteerde burger?" Zei Alain cynisch.
"Een psychopaat zal je bedoelen?
Een sadist die niets liever doet dan de aan hem toevertrouwde leerlingen te vernederen en anderen aan te zetten tot pesterijen.
Die af wilde van zijn echtgenote nadat hij voor hen beide een peperdure levensverzekering had afgesloten zo'n jaar of twee geleden, alsook extra brandverzekering voor zijn villa.
Die hij destijds liet renoveren door zijn eigen leerlingen!!!
Toen ik hem bezig zag in zijn klas tegen die jongen die hij tot op het bot vernederde wist ik het al.
Die vent heeft een zieke geest.
Daarom dat ik het ondervragen van Michel Pallemans overlaat aan Sarah en Geert.
Want als je mij met die kerel in één en de zelfde ruimte steekt. commissaris.
Ik zweer bij God.
Ik sla die smeerlap in elkaar!!"

De Wraakgilde 5

Alain leunde voorovergebogen over de tafel in de verhoorkamer.
Voor hem zat Kevin Bosteels ongemakkelijk op zijn stoel te schuifelen.
Naast hem zat Meester Pierre Ballegeers, zijn advocaat.
"Allez vertel het nekeer." Zei Alain.
"Waarom heb je gelogen tegen ons?"
"Gelogen?" Vroeg Kevin.
"Ja Kevin Bosteels.
Gelogen!
Je medewerkster in de beenhouwerij wist me te vertellen dat je op bijscholing was toen ik haar naar jou vroeg.
Maar dat was niet hé?
Ik heb meteen naar de hoofdzetel van Buurtslagers in Aalter gebeld.
En daar wisten ze van geen bijscholing."
Kevin stamelde wat.
"Oh dat waren we even vergeten hé.
Dat een rechercheur dat soort dingen NATREKT!"
Hij rechtte zich door op zijn armen te leunen en keek Kevin Bosteels aan met zijn alom gekende indringende blik.
"Waar was je echt Kevin Bosteels? Dat je een leugen laat vespreiden om een eventuele inspecteur van de recherche die naar jou komt vragen om de tuin te leiden?"
Kevin aarzelde, keek naar zijn advocaat, maar die gaf geen krimp.
"Is 't nog voor vandaag Kevin Bosteels?" Vroeg Alain.
"Bij mijn broer Johan in Gent.
Samen met Jessie onze zus."
"Zozo... " Zei Alain.
"Hadden jullie iets te bespreken?
En waarom is dat zo'n geheim Kevin Bosteels?"
"Wel... euh.
't Is te zeggen.
Wij... "
Het zweet stond op Kevin zijn voorhoofd en hij schuifelde heen en weer met zijn stoel.
"Dat moet een hele bespreking geweest zijn hé.
Want ge waart zogezegd al de hele week in Aalter.
Eigenlijk een hele week in Gent."

"Inspecteur." Zei Kevin.
"Toen onze Nico dood was en heel dat onderzoek aan de gang was.
Diende diene Bastiaensens klacht in tegen ons.
Laster en eerroof en dat soort dingen.
Omdat wij zijn zoon beschuldigden.
Terwijl hij godverdomme de aanstoker was van die pesterijen
Die klootzak misbruikte zijn macht als projectleider.
Zette iedereen tegen Nico op, enkel en alleen omdat hij Nico's kop niet kon uitstaan.
Ja, het kostte wat meer tijd eer hij iets doorhad, en hij had moeite met de ruwe sfeer daar
Er was een vaste werfleider, en die wist het beste uit onze Nico te halen.
We zagen dankzij hem de oude Nico terug.
Leergierig, gemotiveerd, blij.
Kortom... Gelukkig.
Maar dan ineens veranderde alles.
Die werfleider viel ineens uit.
Hij zat thuis na een ongeluk op de werf, moest drie maanden platliggen.
Die gast nam het op voor onze Nico.
Niemand moest het wagen om een poot naar hem uit te steken.
Maar in de ogen van Dimitri was Nico een blok aan het been.
Een zwak element, en zwakke elementen moet je elimineren, zo zei hij.
Hen het leven zuur maken, dan bollen ze het vanzelf af da's goedkoper.
Hij wist wie hij moest inzetten hiervoor, Rudy Serneels en Benny Sabbe.
Tuurlijk waren ze blij dat ze carte blanche kregen voor hun smerige praktijken!
Bende fucking smeerlappen!
Na die klacht waren wij ineens verdacht.
We werden door jullie behandeld als criminelen.
Als criminelen godverdomme!, wij. DE SLACHTOFFERS!
Huiszoekingen.
Ondervragingen, voor de ogen van de hele buurt in een politiewagen geduwd worden.
Onze ouders gingen eraan kapot.
Pas hun jongste zoon moeten afgeven.
Daarna heel hun huis onderste boven gekeerd en meegenomen door de flikken.
Alsof het criminelen waren.
En da's nog niet het ergste.
Die smeerlap van een Dimitri Bastiaensens.
Die lachte hen en ons in het gezicht uit.
Telkens als we hem zagen.
Mijn moeder wilde niet meer alleen naar de winkel, want ze kwam hem altijd wel ergens tegen.
Om haar lastig te vallen met zijn gemene praat.
Ik kon nergens nog een pint gaan drinken, want dat smeerlapke zat wel ergens aan den toog en zat mij in mijn gezicht uit te lachen.
Mij uit te dagen.
Maar 'k was zo slim om daar niet op in te gaan.
En dat was nog niet de ergste.
Den ergsten da was diene andere klootzak.
Diene Rudy Serneels.
Dat marginaal werkloos stuk gemeen.
Op een avond, ik was met vrienden een pint gaan drinken in de Dinky Toys.
Rudy kwam binnen met een paar van zijn marginale vriendjes.
Eén ervan was Benny Sabbe, die nog altijd voor Bastiaensens werkt allez ja... Werkte.
Ze dansten een polonaise voor mijn neus.
Zongen van 'In een klein stationnetje'.
Gooiden met bier.
Toen kon ik het niet meer houden.En ben ik uitgevlogen.

Heb eens goed op de Rudy zijn marginale rotkop getimmerd.
Resultaat: Mocht weer mee me de flikken, klacht aan mijn broek.
2000 euro schadevergoeding mocht ik ophoesten.
Hoort ge dat goed hoofdinspecteur?
Twee-dui-zend euro!!!!
Daar moet ik anderhalve maand voor werken om dat bij mekaar te verdienen.
maar 'k mocht ze wel afgeven aan die klootzak!
Een jaar later zat hij in een ander café, ik passeerde er toevallig.
Hij kwam naar me toe, klampte me aan en begon op mijn schouder te slaan.
"Komt ge niet mee naar binnen?" Vroeg hij.
"'k Ben een vatje aan 't geven.
Met het geld  da 'k gekregen had van de schadevergoeding die gij moest betalen."
Ja dat zag ge van hier da 'k ook maar één voet zou binnenzetten in dat stinkend marginalenkot waar hij zat te pintelieren. Ik zei vlakaf dat hij mij met rust moet laten.
Zo zei hij.
"Ah ja, da's waar ook.
Gij moet morgen werken.
Werken om mijnen dop te betalen."
Ziet ge hoofdinspecteur
Dat soort dingen moeten mensen gelijk ik maar pikken.
Van al die scheefzatte marginalen en asocialen.
Die leven van ons geld, waar wij ons kas voor mogen afdraaien.
Ook mijn broer en zus kregen met dergelijke pesterijen te maken.
Mijn broer was opgelucht dat hij op kot kon in Gent, daar was hij op zijn gemak.
Hij is er blijven wonen.
En ons Jessie, die woont nu met eure vent in 't Brusselse.
Ik ben den enige die hier in 't stad is blijven wonen, eigenlijk vooral om voor mijn ouders te zorgen.
Onze pa zit ondertussen in een rusthuis en ons ma is enkele jaren terug overleden.
Gestorven van verdriet meneer.
Daarom zaten we samen hoofdinspecteur.
Mijn broer, zus en ik.
Om te bespreken wat we zouden gaan doen?
Als ze ons weer kwamen ondervragen.
Als we weer die ellende moesten ondergaan.
Daarom dat ik aangaf niet te willen spreken als onze advocaat er niet bij was.
Dat hadden we zo afgesproken.
We zijn dat kotsbeu meneer.
Nee echt!
Kots en kotsbeu zijn we dat.
De Johan, ons Jessie en ik.
Wij willen dat hoofdstuk afsluiten."
Alain schudde het hoofd.

"Kent u Patrick Meyers?" Vroeg hij ineens.
Kevin schrok, schudde het hoofd.
"Nooit van gehoord."
"Zozo... " Zei Alain.
"Ziet ge die map Kevin?
Hierin zit uw dossier.
Moet ik het eens opendoen?
Zo'n brave jongen zijt ge nu ook weer niet hé.
En ge zijt echt wel de laatste die moet van zijn tak blazen over werkloze profiteurs en zo.
Toch?
Hier.
Betrapt op zwartwerk, tien jaar terug.
Bij verbouwingswerken in een pand hier in 't centrum.
Drie personen werden toen betrapt op het uitvoeren van werken voor derden zonder ingeschreven te zijn in het RSZ.
Eén ervan was... Tadaa!!!!
Patrick Meyers."
"Ja, dat kan zijn.
Ach, er waren daar altijd anderen ja.
Dat wisselde.
Maar ik herinner me hem nog ja.
Ne grote struise kletskop. Zo'n gabbertype.
't Was gene gewone nee.
Maar 't was ne werker.
Ja 'k werkte wel geire met hem.
En ja, achteraf als 't werk gedaan was gingen we samen een pint drinken.
Toen werden we gepakt.
Omdat we ocharme een centje gingen bijverdienen achter ons uren.
Godverdomme.
Dat ze al die leeggangers nekeer pakken die op onze kosten liggen te zuipen en te spuiten.
En al die...
Allez ja ge weet wel.
Diegene die hier binnenkomen en hier alles in hun schoot krijgen zonder één klop te moeten doen.
En waar wij voor mogen afdragen.
Ik had plannen weet ge wel.
Trouwen.
Een eigen huis.
Kindjes.
Een toekomst opbouwen meneer de hoofdinspecteur!
Maar kijk, waar sta ik nu?
'k Woon in een veel te klein appartement, betaal een halve pree aan alimentatie en in ruil daarvoor mag ik mijn dochterke één keer om de twee weekenden zien.
Godverdomme!"
"Beetje bij de zaak blijven Kevin Bosteels." Zei Alain.
"Dus ge hebt die Patrick Meyers al die tijd niet meer gezien zegt ge.
Mogen wij dat natrekken?
Mogen wij uw email, gsm en telefoonverkeer natrekken, nagaan met wie ge de afgelopen dagen en weken hebt gesproken?
Want er zijn zo een paar dingen die u zeer verdacht maken in deze zaak Kevin Bosteels.
Uw wrok tegen de slachtoffers is één reden.
Het feit dat ge Patrick Meyers kent is dan weer een andere.
Patrick Meyers, gekend vanwege zijn kennis van chemische producten.
Specialist in het maken van XTC en van molotovcocktails.
En eigenlijk zou ik uw broer en zus ook eens willen spreken.
Wat denkt u Meester Ballegeers?"
"Wel, ik denk Kevin. Dat ge beter gewoon meewerkt met het onderzoek."
Kevin baalde, schudde het hoofd.
Vloekte binnensmonds.
Maar gaf dan uiteindelijk toe.
Stemde toe om zijn telefoon en mailverkeer te laten natrekken en na enig telefonisch contact bevestigde hij dat zijn broer en zus de volgende dag wilden langskomen voor verdere ondervragingen.

"Bon, we gaan het hierbij laten," zei Alain.
We zien elkaar morgen en voor de rest zorgt ge ervoor dat we u kunnen bereiken indien dat nodig zou zijn, begrepen."
Kevin schudde van ja en drukte Alain en Sarah die de hele tijd notities had genomen de hand.
Alain liep naar zijn bureau, deed daar zijn jas aan en stond op het punt te vertrekken.
"Tot morgen Sarah." Zei hij.
Ze glimlachte.
"Tot morgen... Brombeertje." Zei ze plagend.
Er was niemand aanwezig in het bureau.
Hij sloeg zijn armen rond haar hals.
Ik zou u graag een klein geheimpje willen verklappen.
Ik heb een buitenhuisje in de Ardennen.
Pas op hé, geen ordinaire houten chalet zoals dat in de jaren zeventig ineens in de mode was, en die je overal tegenkwam omdat iedereen er zo nodig ééntje wilde hebben.
Nenee, een éénvoudig hofsteeke aan de rand van een mooi dennenbos even buiten een pittoresk dorpje.
Welks ik indertijd eigenhandig heb verbouwd.
Elk weekend zat ik daar.
Timmeren, metselen, leidingen leggen want er was geen elektriciteit, het dak vernieuwen.
Ik deed het allemaal zelf, met mijn twee handen.
Eigenlijk was het de bedoeling dat Carine en ik er onze oude dag gingen doorbrengen.
Maar helaas, het lot besliste anders.
Af en toe ga ik er eens heen.
Als ik zo eens tot mezelf wil komen.
Om alles op een rijtje te zetten weet ge wel.
Als ge wilt, dan brengen we daar het weekend door.
Wij twee.
Ongestoord."
"Alain... " Zei Sarah verrukt, een glimlach sierde haar gezicht.
Haar ogen schitterden en straalden.
"Dat wil ik heel graag.
Brombeer.
'k Ben zo graag bij u Alain, echt waar."
Ze gaf hem een zoen op de mond, heel vluchtig.
"Allez ga nu maar." Zei Alain.
"Zeg... Doe Sheila mijn complimenten."
"Dat zal ik zeker doen." Zei Sarah.

En weg was ze.
Enkele uren later stapte ze de Dinky Toys binnen.
Sheila zat aan de toog met een pint in haar handen.
Ze zag Sarah en wenkte haar.
"Willem, tapt nog es." Zei ze tegen de waard die meteen een glas onder de tap plaatste en een heerlijk schuimende pint bier tapte.
Door de speaker weerklonk een song van John Lee Hooker.
Vettige blues.
Sheila hield ervan.
Alleen al daarom hing ze graag aan de toog van dit gezellige café.
Ze liet zich van de barkruk glijden en verwelkomde Sarah met een stevige omhelzing.
"Hey zusje, 'k ben content da 'k je zien." Zei ze.
"Ik ook." Zei Sarah.
"Allez kom, zet je bie." Nodigde Sheila uit en schoof de pint die Willem op haar vraag tapte wat dichter bij Sarah.
Sarah en Sheila waren goede vriendinnen.
Dat hoeft u niet te verbazen, want net zoals dat bij Sheila het geval is liggen de roots van Sarah in West-Vlaanderen.
Dat haar vader Ronald Van Beiren een rasechte 'Sinjoor' is die om professionele redenen Antwerpen inruilde voor het provinciale Roeselare is in deze echter een detail.
Toen Sarah afstudeerde kreeg ze meteen een plaats toegewezen in het team van Alain Donck, waarna ze meteen verhuisde. Ze was nieuw in de stad maar dan leerde ze bij een bezoekje aan de Dinky Toys Sheila kennen.
Het klikte meteen tussen hen.
Regelmatig zaten ze samen aan de toog bij te kletsen, gingen ze samen shoppen of naar concerten, en zelfs eens samen op vakantie.
"Ge zijt zo rap terug van Frankfurt." Merkte Sheila op.
"Hoe komt het?"
"Tja, die aanslagen hé.
Die brandstichting in dat huis in de Asterstraat, die moord op de zoon van Gilbert Bastiaensens, eigenlijk vooral dat.
En nu weer die aanslag op de ring met een molotovcocktail."
"Oh ja 't es juste." Zei Sheila.
"Mor vertelt ekeje, hoe was 't in Frankfurt? Hebben jullie apart geslapen? Neeje agliek."
Sarah glimlachte verlegen.
"Nee." Antwoordde ze.
"Ach we hebben heerlijke nachten gehad." Zei Sarah.
"Alain is zo'n zalige minnaar.
Weet je.
Ik voel veel voor hem.
Wil wel meer zijn dan zijn minnares."
"Tss tss." Zei Sheila.
"Voelen we vlindertjes in uuze buuk?" Vroeg Sheila plagend.
Sarah zuchtte.
"Ik voel me geborgen bij Alain.
Is al een poosje zo.
Maar sinds we samen waren in Frankfurt is dat nog meer opgeflakkerd.
Weet je, hij nodigde me uit voor een weekend in de Ardennen, hij heeft daar een buitenhuisje en dat mag blijkbaar niemand weten, behalve ik nu."
Sarah's ogen blonken.
Een blosje sierde haar wangen.
Sheila vond het best grappig.
"Meisje, kgo je nekeje etwa zeggen." Zei Sheila.
"Je werkt met iemand samen, en dat klikt.
Er komt meer.
Een affaire, seks.
Allez ja, we zien volwassen meinschen.
Khen ek ook zukke diengn gedoan, meer of ene keer zelfs. Je weet ghie ghoed genoeg da 'k bie momenten een enorme behoeft hein an lekkere beestige seks...
En't is normaal dat je dan wel eens denkt van "ik wil verder met die persoon."
Maar toch, denk goed na.
Je denkt die persoon te kennen omdat je dag in dag uit ermee samenwerkt.
Maar dat is niet.
Geloof me.
Ik maakte hetzelfde mee.
Daarmee dat ik weg ben van Pieter Slembrouck.
Omdat ik na een jaar zijn ware aard leerde kennen.
En mijn besluit stond vast.
Met zo'n man wil ik niet verder.
Ik wil maar zeggen Sarah!
Elke mens heeft zo zijn verborgen kantjes.
Echt wel.
Ken geen enkele vent die niks te verbergen heeft.
Da bestoa geweunweg nie!"
Sarah luisterde met gemengde gevoelens naar de levenswijze Sheila.
Die zoveel had gezien en meegemaakt.
En al zoveel mannen heeft gehad, en er vaak ongegeneerd over vertelde op een avond als deze als ze samen aan de toog hingen met een stevig drankje binnen handbereik.
De avond vorderde.
Sarah hield het bier voor bekeken en hield het bij cola.
Sheila koos voor whisky.
Twee vriendinnen.
Die babbelden over het leven.
De liefde.
Seks.
Tot in de details, met het gegiechel erbij.
Dan ineens greep Sarah haar handtas.
"Verdomme, mijn gsm." Zei ze.
Ze liep meteen naar buiten en nam op.
"Alain." Zei ze.
"Sarah, zit je nog in de Dinky Toys?"
"Ja." Zei Sarah.
"Blijf daar!! Ik kom u daar oppikken.
Weer een brandstichting!!!"

De Wraakgilde 4

Met loeiende sirene reed de dienstwagen van Alain, een donkerblauwe Volvo door de stad.
Sarah hield zich vast, een zenuwachtige grimas op haar gezicht.
Niet zozeer omwille van wat ze straks zou aantreffen, maar meer uit angst omwille van Alains rijstijl.
Waar hij in normale omstandigheden een rustige chauffeur was, ging hij bij dringende interventies als een wildeman tekeer.
Hij gaf plankgas en scheurde met een rotvaart door de bochten.
Voetgangers moesten achteruit springen en één keer moest een auto zelfs voluit in de remmen gaan.
"Zet uw muziek nog luider ja, idioot!" Bromde hij.
Dan reed hij de stadsring op, een 'zwaantje' stond hem al op te wachten en escorteerde hem tot aan de plaats des onheils.
Een zwarte rookpluim en een woud van blauwe flikkerlichten waren al van ver zichtbaar.
Voor het kruispunt stond een bestelwagen in lichterlaaie.
Het vuur was zo hevig dat zelfs de banden van het aanhangwagentje dat er nog aan hing gesmolten waren.
'Lorenzo Meulemans BVBA - Renovaties, afbraakwerken, karweien'. Stond er te lezen.
"Bon wat hebben we?" Vroeg Alain aan één van politieagenten fir  als ter plaatse waren.
"Bestelwagen met aanhangwagen stond voor het rode licht. Motorrijder kwam er naast staan en de bijzitter gooide een molotovcocktail door het open raam van de bestuurder.
Er volgde een explosie en de boel stond meteen in lichterlaaie, de bestuurder had geen schijn van kans."
Alain wilde dichterbij komen maar de brandweerlui die aan het blussen waren hielden hem tegen.
"Achteruit meneer, er is nog altijd ontploffingsgevaar." Zei de commandant.
Zijn woorden waren nog niet koud of een enorme knal schrok iedereen op.
"ACHTERUIT!!!" Riepen de brandweerlui terwijl ze achteruit deinsden.
Brandende brokstukken vlogen in het rond, de steekvlam die erop volgde verspreidde een verzengende hitte die Alain een paar stappen achteruit deed zetten.
"Ik zou niet in de plaats van die bestuurder willen zijn." Zei Alain.
"Levend verbranden, een vreselijker dood kan ik me nauwelijks voorstellen."
"Ja, getuigen zeiden dat het geschreeuw van het slachtoffer door merg en been ging." Zei de inspecteur.
"Enige gegevens over de motorrijder en zijn bijzitter?" Vroeg Alain.
"Ja. Zwarte motorfiets met rode tank, de motorrijder droeg een egaal zwart motorpak, de bijzitter een zwarte broek rode banden langs de zoomen en een rode jekker met zwarte banden op de armstukken.
Nummerplaat is AEJ-190, we weten nu al dat het om een gestolen nummerplaten gaat.
Oh ja, kom eens even mee naar de overkant van de straat.
Dit hing de bijzitter nog snel aan het verkeerslicht."
Alain nam het blad papier dat aan het verkeerslicht aan de overkant hing en las.
"Weer die zogenaamde Wraakgilde." Bromde hij.
Hij gaf het papier door aan Sarah, ze las het volgende.

"Sjacherende pseudo-zelfstandigen die graag hun klanten in de zak zetten en de samenleving oplichten met hun dubieuze sjoemelpraktijken zijn vaak dezelfden die op het schoolplein hun ongebreidelde sadisme botvieren op hun zwakke en gevoelige klasgenoten. Zich vrolijk makende over hun angst, onzekerheid en tranen.
Beide konden ze doen omdat zij die toezicht houden liever de andere kant opkijken.
En net op het moment dat ze denken dat ze daarmee wegkomen konden...
SLAAT DE WRAAKGILDE TOE!!!
Vergeven staat niet in ons woordenboek, vergelding des te meer.
U mag ons verwachten, waar je ook bent want wij rusten nooit.

DE WRAAKGILDE!"

"Ik denk dat je gelijk hebt." Zei Sarah.
"Pesterijen.
Pesters kunnen jarenlang wrok koesteren om wat hen ooit is aangedaan.
Daar zijn gevallen genoeg van bekend."
"Bon, laat ons dan eens Lorenzo zijn werk en schoolverleden natrekken.
En zien of er connecties zijn met de andere slachtoffers." Reageerde Alain.
Het was geen prettig zicht.
Een mens, levend verbrand in zijn wagen.
Het slachtoffer werd uit het wrak gehaald en onder een wit laken gelegd.
"Denk dat de doodsoorzaak weinig aan de verbeelding overlaat." Zei de wetsdokter.
"De verdere details zoek ik wel in het mortuarium uit." Vervolgde hij.
Er werden nog sporen gezocht en foto's genomen. Sarah nam stalen en notities.
Daarna konden de brandweerlui beginnen met de opruimingswerken.
Een zilvergrijze lijkwagen reed weg onder politie escorte.
"Bon, ons werk zit er hier op. Tijd om ons terug te trekken op ons bureau om het één en ander eens grondig te checken."
Tot laat in de nacht waren Alain en Sarah bezig met het natrekken van gegevens van de vier slachtoffers en van de tot nu toe enige verdachte Patrick Meyers.
Het recentste slachtoffer Lorenzo Meulemans 32 jaar werkte niet bij Bastiaensens.
Maar hij liep wel school in MPI Sparrendal. Een school voor buitengewoon onderwijs.
En zat in dezelfde klas en richting als Rudy Serneels en Benny Sabbe.
"Ik zie het al zo voor me," bromde Alain.
Drie gezworen kameraden in een BuSO klas die liever rottigheid uithaalden dan met hun les bezig te zijn, terwijl net zo'n gasten er alle baat bij hebben dat ze extra hun best doen.
Weet je, we moeten morgen maar eens een praatje slaan met de Roland Germonprez de directeur van die school," zei Alain.
"Ik ken hem goed, was lange tijd mijn buurman. Dus dat kan wel een vlot en nuttig gesprek worden."

De volgende ochtend arriveerden Sarah en Alain bij MPI Sparrendal.
De school was zoals de naam het aangaf tussen de sparrenbossen  verscholen.
Roland Germonprez zat in zijn fauteuil en knikte gezapig. Hij was een man van vooraan de zestig met grijs haar, netjes gekamd in een scheiding, bril met dik grijsbruin montuur en hij droeg een degelijk grijs confectiemaatpak en zwarte gelakte schoenen.
"Lorenzo Meulemans? Ja die heeft hier gezeten ja.
Ik had eigenlijk nooit verwacht dat hij in staat zou zijn om een eigen zaak op te starten.
Weet je Alain.
De meeste jongens en meisjes die hier school lopen werken in het beste geval in loondienst voor een baas. In andere gevallen komen ze op een beschutte werkplaats terecht of de zwaarste gevallen in een instelling voor gehandicapten.
Dit is het Buitengewoon Onderwijs hé.
Hoe meer van die jongens en meisjes we kunnen laten doorstromen naar het gewone arbeidscircuit, hoe liever ik het zie.
Ik hoorde het zonet over die aanslag op de ring." Vervolgde Roland.
"Doodjammer, zo'n ambitieuze knaap. Welke gestoorde zot zit er daar achter?"
"Was Lorenzo in toen hij hier op school zat ook zo ambitieus?" Vroeg Alain.
Roland schudde het hoofd.
"Verre van Alain, verre van.
Integendeel zelfs.
Hij, Benny Sabbe en Rudy Serneels waren gezworen kameraden.
De Drie Crapulekes werden ze genoemd.
Moet ik meer zeggen?
Alle drie waren zowat op elke school in de regio buitengevlogen.
Zien we wel vaker.
Van die gastjes die overal buitenvliegen, achterstand oplopen.
En dan ter nauwernood hier terecht komen.
Heb je eigenlijk niks als rottigheid mee met zo'n kereltjes.
Ze belemmeren de andere leerlingen om bij te leren en zich te ontwikkelen, leerlingen die net nood hebben aan een rustige omgeving om die dingen die ze later nodig hebben in het leven op hun eigen tempo aan te leren.
Ik herinner mij dat ze het steevast gemunt hadden op één bepaalde jongen uit hun groep.
Nico Bosteels.
Een jongen met zware beperkingen, autisme en zo.
Maar een verdomd handige knaap.
Die snel bijleerde.
En die infeite de overstap naar het Technisch Onderwijs best wel aankon.
Maar toen 'De Drie Crapulekes' hem begonnen te viseren ging het snel bergaf met zijn resultaten.
Hij verliet voortijdig de school en ging dan maar met leercontract werken bij Bastiaensens."
"Nee!" Zei Alain.
"Nico Bosteels! Ik dacht gisteren nog aan die zaak.
Moegetergd door een stel leeghoofdige pestkoppen maakte hij een einde aan zijn leven.
Niet beseffende dat er zoveel mensen waren die om hem gaven, met hem inzaten."
Alain dronk de kop koffie die Roland hem aanbod leeg en stond recht.
 ."Roland, je hebt ons in de juiste richting geholpen. Mijn oprechte dank daarvoor." Zei Alain.
"Geen enkel probleem." Antwoordde Roland terwijl hij Alain en Sarah een warme handdruk gaf.
"Als ik wat voor je kan doen? Je weet me te vinden." zei Roland.
"En jij mij ook," voegde Alain er aan toe.

Dan liepen Alain en Sarah door de gang van het BuSO.
Zo'n typische muffe schoolgang, jassen aan de de kapstok, een geur van boenwas, een tochtig briesje.
"Bon, eerst nog een klapke doen met Kevin Bosteels, De oudere broer van wijlen Nico. Daarna nog eens langsgaan bij de commissaris en onze werkdag... "
Ineens zweeg Alain.
"Wat is er?" Vroeg Sarah.
Alain tuurde door het raam in de gang dat zicht gaf op een klaslokaal.
Ofschoon afgeplakt met afschermende plakband kon hij toch zien wat er in het klaslokaal rechts van hem gebeurde, omdat een deel van de band afgescheurd was.
"Luister." Zei hij op gedempte toon.
Ineens hoorde Sarah de donderende stem van de leerkracht.
Ze ging op haar tenen staan om ook te kunnen mee volgen met wat er binnen gebeurde.
"Kijk es aan, kijk es aan!" Hoorden ze hem zeggen.
"Ik vroeg dus om een rechte muur metselen!
Een RECHTE MUUR hé jongens!
Ewel Dylan!
Zeg het mij nekeer!
Is dat een rechte muur?
Hé paljaske, antwoord is.
Is dat een rechte muur?"
De leraar een grote struise man met kalend rood aanlopend hoofd en zichtbaar overgewicht gaf de leerling, een tengere jongen van veertien jaar die op zijn benen stond te trillen met zichtbaar sadistisch genoegen een paar geduchte meppen tegen het achterhoofd.
"Kijk eens aan,kijk eens aan!
 Hier oefenen we dus al een heel schooljaar op.
En nog altijd kan meneer Dylan geen rechte muur metsen.
Achterlijke grote nul!
Loser!
Ne grote dikke loser! Dat zijde gij!
Hé mannen, hoe noemen we zo iemand?
Zeg het maar nekeer.
Alle jongens van de klas waar praktijklessen bouwtechnieken plaatsvonden riepen het na.
"LOSER! LOSER!!!!"
"Vooruit! Zet u maar vanachter. ik wil voor de rest van de dag uwe lelijke puistenkop niemeer zien, grote nul dat ge zijt!"
Alain wendde zijn blik af en liep weg met zijn handen in zijn zakken.
Wat hij altijd deed als hij zich ergerde of ergens over opwond.
"Schande." Foeterde Alain.
"Zo iemand moet dan die gasten onderwijzen, voorbereiden op de arbeidsmarkt.
Aan zo iemand vertrouwen ouders hun kinderen toe.
Hebt ge dat gezicht van da manneke gezien, de tranen stonden in zijn ogen.
Stond gewoon te trillen op zijn benen!
Als dat mijne zoon geweest was ik procedeerde tot die bullebak van een leraar met zijn kloten op straat lag, goed geweten godverdomme!
En moest ik daar als zestienjarige les van krijgen zou het niet lang hebben geduurd eer ik hem met een goed gemikte vuistslag tegen de grond sloeg, en nee het kon me geen reet schelen dat ik van school vloog"
"Ewel, brombeertje." Zei Sarah.
"Deze keer geef ik u gelijk se.
Schoon voorbeeld voor die gastjes, echt!
Alsof er nog niet genoeg pesterijen zijn."
"Michel Pallemans heet dat stukske gefrustreerde schoolfrik.
Die kan maar beter maken dat ie nooit bij mij in mijn verhoorkamer moet komen.
Godverdomme! Ik maak dat schoolmeesterke met de grond gelijk, goed geweten.
Godverdomme!"

Met zijn blik naar de grond gericht liep hij over de parking naar zijn wagen.
Sarah volgde hem, wist dat ze hem beter met rust kon laten als hij zo boos was.
Ze reden naar het bureau waar Alain verslag ging uitbrengen bij de commissaris terwijl Sarah een rapport opmaakte over de ondervraging van de directeur Roland Germonprez.
Daarna gingen ze Kevin Bosteels opzoeken om hem te ondervragen.
Alain en Sarah zaten in de auto.
"Denk je dat die Kevin Bosteels ons verder kan helpen?" Vroeg Sarah.
Alain knikte.
"Ik heb die zaak van Nico Bosteels van dichtbij meegemaakt.
Allez ja, er is een onderzoek gekomen en we hebben toen alle werkmakkers van Nico ondervraagt.
Ook de familie van Nico hebben we vragen moeten stellen.
Eerlijk Sarah.
Daar was ik eigenlijk echt niet graag bij.
Die mensen waren gebroken van verdriet, hoe zoudt ge zelf zijn.
Vooral Kevin had zware schuldgevoelens, hij vond dat hij niet goed genoeg voor zijn kleine broer zorgde.
Ik weet nog wat hij zei.
"Die klootzakken moeten niet denken dat een celstraf voor mij zal volstaan."
Weet je.
Er is nooit een celstraf gekomen.
Alleen een proces, maar dat is zonder verder gevolg opgeschort.
De rechter noemde het een 'spijtige samenloop van omstandigheden'."
Ach." Zuchtte Alain.
"Rechters.
Soms zijn die gasten zo wereldvreemd hé.
Ze zouden godverdomme eens een jaar met ons moeten meelopen eer ze benoemd worden, echt wel."
Alain en Sarah stopten voor een appartementsgebouw.
Hier woonde Kevin Bosteels.
Het was een keurig gebouw in een buitenwijk van de stad.
Tegenover het gebouw was een grasveldje waar enkele jongens aan het 'sjotten' waren.
Alain bekeek de namen op de bellen en vond de naam Bosteels.
Hij belde, maar er kwam geen reactie.
"Misschien is hij nog op zijn werk?" Zei Sarah.
"Hij werkt bij de Buurtslagers in het filiaal van de Lidl hier vlakbij, heb het opgezocht."
"Laten we er dan te voet naartoe gaan." Zei Alain.
"De Lidl is hier vlakbij en een kleine wandeling zal me deugd doen."
Alain en Sarah liepen door de straten. Hielden wat afstand maar keken elkaar regelmatig aan.
Oogcontact.
Sarah voelde een warm gevoel diep vanbinnen.
De zon kwam erdoor, dat maakte dat dat warme gevoel net dat ietsje intenser was.
Toch een klein straaltje zon op een dag die nogal druilerig en regenachtig begon.
Zalig toch.
Ze zag zijn grijze slapen, zijn borstelige wenkbrouwen, zijn ietwat vergeelde tanden van de koffie en de sigaretten.
Al die dingen die haar aan Alain deden denken.
Haar hart bonsde.
Ze voelde het nat worden in haar broekje terwijl ze naar hem keek.
Dacht aan die heerlijke momenten met hem in het hotel in Frankfurt.
Hoe hij haar ontkleedde en haar befte.
Eindeloos.
Eindeloos.
Ze schudde die gedachten van zich af en dwong zichzelf terug te keren naar de realiteit.
Ze bereikten het filiaal van de Buurtslagers.
Alain nam discreet een ticket met een nummer en schoof aan.
Een frisse jongedame bediende een oud vrouwtje dat maar niet tot een besluit kon komen over wat ze nu wilde en daarna nog uren sukkelde met haar kleingeld.
"Ach typisch." Fluisterde Alain.
"Madam heeft alle tijd van de wereld en wij moeten ook maar zien dat we tijd hebben."
Sarah lachte in haar vuistje met Alain.
"Brombeer." Dacht ze bij zichzelf.
Voor hen stond een groten struise blonde vrouw.
Alain en Sarah kende haar.
U kent haar ook beste lezer.
Het is Sheila Verdoolaeghe, de pittige detective over wie ik ook graag verhalen schrijf.
Ze draaide zich om, of ze het wist dat er bekend volk achter haar stond
"Mor hier se, bekend volk." Zei ze.
Sarah maakte een gebaar door haar vinger naar haar mond te brengen.
"Oh... Owkee." Zei Sheila op gedempte toon.
Ze glimlachte.
"Goesting om vanavond samen ééntje te drinken in de Dinky Toys?" Fluisterde ze in Sarah's oor.
"'t Es ol zolanghe geléén hé meid." Voegde ze eraan toe.
"We moeten nog ekeje bieklappen... "
Sarah knikte om zo te kennen te geven dat ze daar geen bezwaar tegen had.
"'t Kan wel laat worden eer ik er aankom, veel werk."
"Ja 'k verstoan 't." Zei Sheila.
"En me joen Alain, alles ghoed?" Vroeg ze met zachte stem.
"Ca va." Zei Alain terwijl hij minzaam knikte.
Ze bestelde een kilo 'gekapt' - de jongedame achter de toonbank begreep dat ze gehakt moest hebben - honderd gram salami en 200 gram 'hespenworst'.
Wanneer ze had betaald glimlachte ze nog even naar Alain en Sarah, en weg was ze, met stevige tred.
"En voor meneer en mevrouw, wat zal het zijn?" Vroeg de jongedame die maar bleef glimlachen en met een niet te temperen vrolijkheid haar cliënteel benaderde.
"We zouden graag Nico Bosteels even willen spreken, we zijn van de lokale recherche."
"De chef is er vandaag niet meneer, hij is op verplichte bijscholing in de hoofdvestiging in Aalter." Zei het meisje.
"OK, geen probleem." Zei Alain.
"Zoeken we hem vanavond wel op op zijn thuisadres." Voegde hij er meteen aan toe.

Ze wandelden meteen terug naar de auto, Alain belde naar het bureau om het nummer van de hoofdzetel van Buurtslagers op te zoeken, welks hij meteen opbelde.
"Hij liegt." Zei Alain ongeveer twintig minuten en heel wat wachtmuziekjes later.
"Ze weten daar van geen bijscholing.
Maar goed, zo'n dingen verbazen mij als speurder al lang niet meer."
Eens terug bij het appartementsgebouw zagen ze een motor de parkeerplaats oprijden.
Een struise kerel stapte uit en zette zijn helm af, kort donker haar, donkerblauwe sweater en blauwe jeans, gymschoenen.
Hij keek ietwat wantrouwig alle richtingen uit maar leek geen notie te nemen van Alain en Sarah die bij hun donkerblauwe Volvo stonden twee plaatsen van de motor van de man, en liep naar de ingang van het appartementsgebouw.
Alain en Sarah liepen er achteraan.
"Kevin Bosteels, wilt u ons even excuseren? Wij zijn van de politie." Zei Alain.
Kevin bekeek Alain en Saran wantrouwig van top tot teen.
"Hoe? Wat? Heb toch niks misdaan? Allez wa's dat nu?"
"We willen gewoon een paar vragen stellen, mogen we even mee naar binnen?" Vroeg hij.
Schichtig keek Kevin in het rond.
"Gho ja, als 't dan echt moet." Mompelde hij.
Kevin woont op het tweede verdiep.
34 jaar, gescheiden, heeft een dochtertje maar die is nu blijkbaar bij de moeder.
In de living staat een parkje en een kinderzeteltje, overal slingeren speeltjes rond.
Zijn enige gezelschap is Toby, een rustige oude beagle die vanuit zijn mandje even een oog optrekt naar de bezoekers en dan gewoon doodleuk verder maft.
"Zet u, let maar niet op de rommel, taske koffie?" Vroeg hij.
"Nee." Zei Alain. Dat hoeft echt niet.
Kevin zette aan de keukentafel, hij zat recht tegenover Alain.
"Meneer Bosteels." Begon Alain.
"U hebt het misschien wel in de media vernomen dat er in de stad de afgelopen dagen enkele vreemde moordaanslagen gebeurd zijn."
"Karma is a bitch." Zei Kevin schamper.
"U lijkt er wel plezier in te hebben." Vervolgde Alain.
"OK, dat begrijp ik wel. Drie slachtoffers van die aanslagen waren de ex collega's van wijlen uw broer Nico, en de andere zat bij hem op school."
"Hier zat ik dus echt op te wachten hé." Zei Kevin terwijl hij Alain en Sarah nijdig aankeek.
"Als ne jongen met mentale beperkingen letterlijk de dood wordt in gepest dan is er noch de politie, noch 't gerecht dat ook maar één keer moved.
Maar owee als die smeerlappen iets overkomt, dan kunnen ze hier niet rap genoeg staan.
Gulder zit meer in met 't crapuul dat ier overal rondloopt dan met de gewone mens die al die smeerlapperij van dat soort volk moet ondergaan ja."
"U bent een beetje opgewonden." Zei Alain vaststellend.
"Kom gasten, buiten!" Zei Kevin ineens.
"Ik zeg niks tegen ulder, goe g'hoord?"
Geen woord los ik tegen ulder. Tenzij in 't bijzijn van een advocaat.
Dat ge dat maar goe weet! Bende klootzakken!
Ik verdien goe mijne kost als chef-beenhouwer, dat ge dat maar weet.
En ik heb er tot mijn laatste frank over om mij een goeien advocaat te nemen om de belangen van mij en mijn familie te behartigen.
Gulder gaat mij en mijn familie geen tweede keer door 't slijk halen, hebde gulder da verstaan bende smerige Gestapo's."
"Dus, ge wilt niet meewerken?" Vroeg Alain op rustige toon"
"Dan maakt ge uzelf alleen maar meer verdacht."
"Luistert nekeer hier gasten!
Ik heb niks te verbergen.
Ik heb niks, niks te maken met heel die wraakgilde.
Echt, ik had het kunnen voorspellen hé.
D'er zit ne rijke pipo in 't spel hé! En dan doede gulder er alles aan omdat hem buiten schot zou blijven.
Zelfs onschuldige mensen in den bak draaien."
"Toen we op uw werk naar u vroegen zeiden ze dat u op bijscholing was, klopt dat?"
"Ja." Zei Kevin. "'k Zat heel den dag in Aalter, en gisteren ook en eergisteren ook! Nu gijlen weer!"
"Bon." Zei Alain.
"Ik stel voor dat we dit gesprek gewoon verder zetten op het bureau, u kunt daar contact opnemen met uw raadsman."
"Wablieft?" Zei Kevin nu heel boos.
"Ga nu gewoon met ons mee of ik ben nog verplicht u te arresteren wegens belemmering van de rechtsgang en om versterking te vragen. U wilt toch niet dat uw klanten u achterin een politiecombi zien zitten."
Kevin vloekte luid.
"Godverdomme!!!"
Dan deed hij zijn jas aan en ging hij met Alain en Sarah mee naar het bureau.

De Wraakgilde 3

Een vrijstaande woning even buiten de stad.
Een klein huisje langs een 'boereweggetje' met erachter allerlei aanbouwsels en koterijen.
Ooit moet het een café zijn geweest, de naam heeft zijn sporen nagelaten op de stenen boven de voordeur en het raam van wat nu de woonkamer is. Helaas kan geen mens nog lezen hoe dat café ooit heette.
Alain belde aan, een kerel van rond de veertig deed open.
Kaal, sikje, tatoeage op achterhoofd, T-shirt van Neophyte, trainingsbroek van 'Australian'.
Hier woonde duidelijk een echte 'Gabber' en daar was ie fier op ook.
"Voor wat is 't?" Vroeg hij.
"Bent u Patrick Meyers?" Vroeg Alain.
"Ja dat ben ik." Was het antwoord.
"We hebben hier een bevel tot huiszoeking." Zei Alain.
De kerel bekeek de brief die Alain toonde samen met zijn badge.
"Godverdomse kloteflikken." Foeterde hij.
"Wat heb kik ulder nu weer misdaan?"
"U bent veertien dagen geleden tegengehouden met gevaarlijke producten aan boord van uw wagen."
"Euh... Dat kan!" Zei Patrick.
"Wasbenzine, kerosine, terpentijn, kaliumchloraat... Wat waarde gij daarmee van plan kameraad?" vroeg Alain.
"Oh is 't voor dadde?" Zei Patrick onverschillig. "Kom es efkes mee."
Alain en Sarah volgden Patrick, maar niet voor Alain de anderen instructies gaf.
"Zoek heel den boel maar af en als ge iets verdachts vindt, hoe onbenullig ook... ge komt het melden, begrepen?" De mannen gingen meteen aan de slag.
Patrick nam Alain en Sarah mee naar één van de aanbouwsels, daar troffen ze een klein geïmproviseerd laboratorium aan.
"Wat steekt gij hier uit?" Vroeg Alain.
"Toch niet bezig met de aanmaak van XTC? Gelijk tien jaar geleden."
"Absoluut niet 'flikske', absoluut niet." Verdedigde Patrick zich.
"Kijk 't zit zo.
Ik heb een klein evenementenbureau uit de grond gestampt, gecombineerd met het platenlabel dat ik intussen beheer.
We organiseren Hardcore fuiven waar de DJ's van het platenlabel dan komen draaien.
We zijn klein begonnen in kleine zaaltjes en zo.
Maar het groeit en blijft groeien, onze agenda zit overvol en het volk blijft maar toestromen.
Ge verstaat 'flikske', we moeten het ijzer smeden terwijl het heet is.
We willen de mensen blijven boeien.
Daarom dacht ik aan een soort act met vlammenwerpers en zo.
Maar dat wil ik veilig doen.
Daarom probeer ik nu een soort mengsel te maken dat weliswaar een hevige vuurkracht geeft, maar toch veilig genoeg. Ah ja ik wil geen doden of gewonden op mijn geweten hebben hé 'flikske'."
"En hoe komt gij aan al dat materiaal?" Vroeg Alain.
"Ewel hier 'flikske', hier, zie maar nekeer! Allemaal aankoopbonnen.
't Komt van overal, Brussel, Antwerpen, zelfs uit Holland en Duitsland.
Allemaal van bonafide handelszaken, niks illegaals of in 't zwart.
Alles is zo clean als 't maar zijn kan."
Dan keek hij Alain aan.

"Flikske'." Zei Patrick alsof hij Alain wilde paaien.
"Mijn apejaren zijn voorbij hé.
Den tijd van minderwaardige XTC en boelzoeken is gedaan zulle.
Ik moet niet meer dealen, noch naar de pijpen dansen van één of ander kaffer van een baas.
Ik kan eindelijk mijn droom waarmaken.
Naam maken in de Hardcore wereld.
Hier op de zolder heb ik een heuse opnamestudio, veel beter dan de vorige.
Ge weet wel dieje dat gij in beslag hebt genomen, weet ge nog... 'flikske'?" vroeg Patrick met een grijns.
"Voor u is 't nog altijd HOOFDINSPECTEUR!" Onderbrak Alain hem geërgerd.
Hij keek Patrick met een nijdige blik aan.
"Daarbij, met dat soort praatjes kwaamt ge tien jaar geleden ook af.
Gij denkt zeker dat ge met een stel uilen te doen hebt?
Er zijn drie doden gevallen, en die werkten alle drie bij Bastiansens.
Nu ja, één er van was Gilbert Bastieansens zijn bloedeigen zoon.
En gij hebt ook bij Bastiaensens gewerkt tot zo'n anderhalf jaar geleden. Toch?"
"Ja, dat klopt.
Maar ben 't daar afgebolt. Ik wilde met heel dat zootje daar niks te maken hebben." Onderbrak Patrick.
"En ge hebt ervaring met het maken van molotovcocktails, en die dingen maken u nogal tamelijk verdacht, vooral omdat één van de slachtoffers omkwam in een brand die met zo'n molotovcocktails gesticht is." Ging Alain onverstoorbaar verder terwijl hij Patrick volgde die Alain en Sarah binnenloodste op de zolderverdieping van het woonhuis waar een heuse professionele opnamestudio was ondergebracht.
Brandstichting bij nacht in een bewoond pand. Daar lacht een volksjury niet mee hoor kameraad." Zei Alain terwijl hij naar adem hapte, hij had moeite om de snelle tred van Patrick Meyers bij te houden.
Patrick slaakte een diepe zucht.
"Inspecteurke!!
Rudy Serneels, want over diene pee hebt ge het toch hé. Aja 't was toch den dienen die ze hebben opgefikt in zijn eigen kot hé.
Ewel Rudy hé, die heeft, nu ja had veel vijanden hoor.
Vooral in 't Hardcore milieu.
Ik heb hem genoeg moeten buitenwerken op de fuiven die ik organiseerde hoor.
Hij weet dat hij beter bij mij in de buurt wegblijft en de afgelopen jaren deed ie dat ook.
Hij liet mij met rust en ik hem.
Ik zou wel gek zijn om alles wat da 'k heb opgebouwd kapot te maken voor zo'n loserke zulle.
Maar er zijn er anderen die niet zo denken als ik.
Hij heeft veel schulden.
Vooral bij dealers en zo.
En ik weet als geen ander dat die gasten over de middelen beschikken om brandjes te stichten zoals ze dat bij hem thuis deden. En hun pollekes jeuken om het ook effectief te doen.
En ja... er zijn er die al bij mij kwamen vragen of ik niks had om molotovcocktails mee te maken, want ze weten in 't milieu ook van de experimenten waarmee da 'k bezig ben.
Maar ge moogt navragen... IK GEEF NIKS! NOUGABOLLEN!!!"
Alain schudde het hoofd.
"Ik kan het maar niet geloven, ik kan het maar niet geloven.
Dat gij... Patrick Meyers zo een brave jongen geworden zijt!
Gij die branden hebt gesticht in de moskee hier in de stad, en in de gebouwen van een Turkse vereniging.
Gij die de hele streek bevoorraadde met uw minderwaardige XTC pillen waarvan mensen in het ziekenhuis belandden en er zelfs iemand blijvend invalide was geworden.
Gij die de schrik waart van de streek, als gij ergens verscheen op een fuif was 't gegarandeerd 'koekenbak'.
En gij zoudt nu 'clean' zijn.
Da's toch dure apparatuur dat hier staat hé.
Hoe financierde gij dat? Toch niet met hetgeen ge verdiende bij Bastiaensens en uw andere werkgevers zeker? Maakt dat maar de kat wijs jongen."

Patrick nam een blik Red-Bull uit de frigo en trok het met arrogante nonchalance open.
"'Inspecteurke'." Zei Patrick terwijl hij Alain indringend aankeek.
"Ik heb het smeerlapke uitgehangen ja.
Ik was gevreesd bij velen, en daar hadden ze hun reden voor.
Want als ik mepte!! Ewel, dan mepte ik door. En met boksbeugels hé!
Maar één ding is altijd belangrijk voor mij geweest!
LOYALITEIT!!!
Ik ben altijd loyaal geweest tegenover de gasten in 't milieu en aan de idealen waarin ik geloofde.
Ik ben altijd loyaal geweest aan mijn volk, mijn ras en mijn vaderland.
En weet ge.
Loyaliteit wordt beloont.
Als ge loyaal zijt en mensen weten dat ze op u kunnen rekenen.
Dan wordt dat altijd terugbetaalt.
Veel van dat materiaal is tweedehands.
Heb ik kunnen kopen voor een prijske van gasten die eveneens in 't Hardcore milieu zaten.
Hey... Sommigen gaven het voor niks weg.
Gewoon, omdat ze in mij geloven.
Omdat ze weten waar ik voor sta.
En dat maakt mij sterk.
Wetende dat er mensen zijn die in mijn geloven.
Ik heb geen diploma, ik kan mij niet schikken naar de normen van de maatschappij die gij vertegenwoordigt.
Meer nog.
Ik kots op die hele maatschappij die zijn eigen jeugd uitkotst en achteruit steekt ten voordele van al dat ingevoerd gespuis.
Maar door mijn loyaliteit aan de mensen en waarden die voor mij belangrijk zijn sta ik waar ik nu sta."
Alain draaide zich om, achter hem stond Geert, een jonge rechercheur.
"En, iets gevonden?" Vroeg hij.
"Niks bijzonders chef. Geen drugs of illegale middelen, geen verboden wapens of producten."
Alain zuchtte en keerde zich weer tot Patrick.
"Bon," zei Alain. "We gaan het hierbij laten.
Maar... Ik ga eerlijk zijn.
Ge zijt nog niet van ons af.
Hoe schoon uw verhaaltjes ook mogen klinken.
Ik geloof er maar weinig van.
En ik ga heel goed nagaan wat uw relaties waren met de slachtoffers.
En ik ga ook uitzoeken en vinden... of er van die producten die we hier aantroffen werden doorgespeeld aan derder en wat die ermee deden.
Denk dus maar twee keer na voor je éénder wat onderneemt Patrick Meyers." Zei Alain.
Dan keerde hij zich tot Sarah.
"Kom Sarah we moeten gaan, er is nog veel werk aan de winkel."

In de auto schudde Alain het hoofd.
"Gelooft die gast nu echt zijn eigen leugens?
Loyaliteit... komaan, echt. Komaan!
Die 'Gabbers' zijn gewoon niets meer of minder dan een bende marginalen onder elkaar.
Zonder drugs is die ketelmuziek waar ze naar luisteren toch echt niet aan te horen."
"Da's een subcultuur hé," zei Sarah. "En die kent die subcultuur door en door. En wil daar iets mee doen. Daar munt uit slaan."
"En klanten lokken voor zijn drugshandeltje zeker?" zei Alain cynisch.
"Nenee, voor mij is het duidelijk.
In de gaten houden die handel."
Alain hield halt bij de koffiebar waar ze altijd ontbeten.
"Ik ben toe aan koffie, heet en straf." Zei hij.
"De smaak van die chemische troep blijft op mijn tong plakken."
Even later genoot Alain van een pittige espresso en Sarah van een Latte Macchiatto.
Alain keek in Sarah haar hemelsblauwe ogen.
Legde zijn hand op de rug van de hare.
Ze glimlachte zacht.
"Ik zie u graag." Fluisterde ze zacht.
"Ik u ook liefje." Antwoordde Alain.
"Ik u ook."
Ze zwegen.
Bleven elkaar aankijken.
Dan trok Sarah haar hand ineens terug.
"Weet ge wat mij dwars zit in heel die zaak?" Zei ze.
"Al die gasten met een serieus strafblad in dat bedrijf, en toch zei Gilbert Bastiaensens dat iedereen er graag werkte en zo.
Dat moet daar toch wel eens scheef gezeten hebben tussen al die zware gasten.
Toch?"
"Dat gaat hij niet aan onze neus hangen Sarah," zei Alain.
"Die Gilbert Bastiaensens is zo iemand die de dingen mooier doet lijken dan het is.
Bij de sociale inspectie is ie goed gekend voor zijn dubieuze praktijken.
Zwartwerk, koppelbazerij, het niet altijd zo nauw nemen met de sociale wetten, uitblijven van eindejaars en andere premies.
Bij de vakbond klinkt de naam Bastiaensens ook als een klok.
Geen enkel bedrijf maakt winst door voor 'Sinterklaas' te spelen.
Zo goed als elk bouwbedrijf werkt met goedkope onderaannemers uit Oost-Europa, en hij zou het kunnen bolwerken met nog op te leiden mislukkelingen. Maak dat een ander wijs.
Ik heb al een piste," zei Alain ineens;
"Ik denk meer en meer in de richting van pesterijen en dat soort dingen." Zei Alain.
"En als ik het goed voor heb waren de drie slachtoffers erbij betrokken ook.
En nog een paar andere gasten."
"Wacht," zei Sarah.
"Je hebt het toch niet over de zaak Nico Bosteels?"
Alain knikte bevestigend.
"Ja meisje.
Over die zaak heb ik het.
Heel triest was dat.
En het ergste is.
Die gasten werden gewoon niet gestraft, behalve ééntje.
Wijlen Rudy Serneels. Maar ja die had toen al een serieus strafblad, dat kon de rechter onmogelijk negeren hé.
Maar zo zie je maar hoe licht men over zo'n zaken gaat.
Terwijl pesterijen iemand gewoon voor het leven kunnen tekenen."
Alain dronk zijn koffie op en keek met zijn typische bedrukte blik voor zich uit.

"Weet ge Alain." Zei Sarah.
"Ge komt bij veel mensen over als een norse brombeer, een donderwolk, een eeuwige pessimist.
En toch...
Toch heb ik u graag.
Omdat onder die harde bolster van u een heel gevoelig persoon zit.
Een heel zachte, blanke pit.
Een mens met mooie waarden.
Daarom heb ik u zo graag Alain.
Daarom heb ik u zo graag."
Alain zweeg.
Legde opnieuw zijn hand op de rug van de hare.
Wreef zacht met zijn duim over haar vingers en knokkels.
Hij wist niet wat zeggen, dat merkte ze.
"Lieve brombeer." Fluisterde ze.
Hij glimlachte.
Voelde het warm worden in zijn hart.
Dan ineens hoorde ze gerinkel komende van de binnenzak van Alain zijn jas.
Het was zijn gsm. Hij haalde hem eruit en schakelde in.
"Met Alain Donck." Zei hij.
"Wat?
Wanneer? Zopas?
Op de Stadsring?
We komen eraan, ja direct!!!"
Hij legde in en stond recht.
"Weer een aanslag!" Zei Alain.
En weer met een molotovcocktail!
Binnen gegooid in een wagen die voor het rode licht stond, de bestuurder had geen schijn van kans... "