Dag lieve mensen.
Ja ik weet het, het is lang geleden dat ik hier nog iets postte. Van eind
vorig jaar godbetert.
Ja sinds die bloeding onder mijn schedel waarvoor ik een noodoperatie moest
ondergaan heb ik het op elk vlak rustiger aan moeten doen. Zelfs een tekst
schrijven was een hele opdracht. Toch heb ik altijd mijn dagboek bijgehouden,
ook al waren het kortere stukjes. Ook heb ik enige verhalen verbeterd en klaargemaakt
voor publicatie en de afgelopen twee maanden heb ik dan toch nog iets kunnen
schrijven wat voor een verhaal kan doorgaan, alleen is het nog niet zeker wat
ik ermee ga doen?
Ik wil dat jullie weten dat ik aan mijn blog en mijn verhalen niet zal
verzaken, ook niet als het wat minder gaat zoals afgelopen maanden. Het is een
uitlaatklep en ik weet dat veel mensen er iets aan hebben.
Weet je, voor mij was de winter lang.
Lang donker en koud. Koud omdat mijn lichaam moest recupereren van hetgeen er
afgelopen najaar allemaal gebeurde op gezondheidsvlak, wat maakte dat ik de kou
minder kon verdragen. Lang donker en koud omdat de duisternis, het sombere weer
en de kou op mijn gemoed werkten en een weerslag hadden op mijn algemeen
welzijn. Dat maakt dat ik erg hard uitkijk naar de lente, het licht en het
warmere weer.
Maar ik bleef toch doorzetten en deed elke dag een wandeling met onze lieve
keesjes, soms zelfs twee, een wandelingetje voor ik aan het avondeten begon. En
van zodra het kon ging ik terug werken. Misschien te vroeg en niet zo
verstandig, maar de goesting om terug onder de mensen te komen was eigenlijk net
iets te groot. Ik besef dat ik nooit een echte thuiszitter zal zijn. Ik geniet
ervan om thuis in de zetel onder mijn fleecedekentje op mijn laptop te tokkelen
terwijl de TV op de achtergrond speelt. Maar af en toe moet ik eens buiten
kunnen zijn, onder de mensen kunnen zijn.
Ik wil de wereld rondom mij kunnen observeren, en daar inspiratie uit putten.
Maar dan voelde ik – en dat heb ik nu nog altijd maar gelukkig al iets minder –
dat de vermoeidheid mij parten speelde en had ik nood aan rust, zeg maar slaap.
Dan moest ik gewoon in mijn zetel kruipen en even de ogen sluiten en alles om
me heen vergeten. Zeker toen ik terug ging werken.
Maar beetje bij beetje nee ik de draad terug op en krijg ik
weer zin om in het leven te bijten. De zon haar warme stralen voelen, de mooie
lentebloemen, de speelsheid van onze vrolijke keesjes, de zoete geur van het
voorjaar in je neus.
Meer moet dat toch niet zijn om goesting te krijgen in HET LEVEN!!!!
Om weer dat heerlijke gevoel te hebben van ‘life is fucking great!!’
En dat is waar mijn verhalen over gaan. Over het leven dat zo mooi
is, zo fantastisch. Om als het even misgaat dan ineens die ene persoon tegen te
komen die u eraan herinnert, gewoon door er te zijn voor u, u graag te zien en
u zin te krijgen in het leven in al zijn facetten.
Misschien ben ik nu te naïef en bekijk ik dingen door een te roze bril. Hoewel
wie mijn verhalen leest weet dat ze vaak abrupt en tragisch eindigen en dat dat
ene personage waaraan je je als lezer zo hard aan gaat binden vroegtijdig aan
zijn of – vooral – haar einde komt.
En helaas, dat is het leven. Je weet nooit wat er boven je hoofd hangt. Toen ik
in de kliniek wakker werd en men mij zei dat ik met een ambulance werd
weggevoerd en ik ineens helemaal niets meer kon. Zaken waar ik mij absoluut niets
meer van herinner. En vooral toen de dokter achteraf zei dat ik geluk heb gehad
en dit evengoed fataal had kunnen aflopen.
Toen lieve mensen… TOEN KREEG IK HET ECHT WEL KOUD!
Meer dan ooit besef ik hoe broos en breekbaar het leven is. En helaas is de
realiteit veel rauwer dan de fictie welks mijn verhalen toch maar zijn.
En ja, dat gegeven bezorgd mij kippenvel.
Maar ik heb een paar verhalen die ik al eerder neergepend
heb up to date gemaakt, op spelfouten gecontroleerd en ik deze gaan hier de
komende dagen en weken gepubliceerd worden. Verhalen met de vaste
hoofdpersonages. Rechercheur Alain Donck en zijn team met onder andere
betweter Bart Holvoet. En de flamboyante West-Vlaamse detective Sheila
Verdoolaeghe, nog meer gedreven, nog meer gebrand om de waarheid te
achterhalen, nog passioneler en met nog meer goesting in een stevige pot seks
dan voorheen.
En geleidelijk zal je merken dat waar dat vroeger twee verschillende
verhaallijnen waren, ze allebei in elkaar zullen overvloeien en ze mekaar nodig
zullen hebben.
Net zoals wij mensen in het echte leven elkaar nodig hebben.
‘Je kunt niet zonder de anderen,’ zong Zjef Van Uytsel vele jaren
geleden. En hij had gelijk.
Ofschoon ik graag eens alleen ben, alleen met mezelf en met mijn laptop op
schoot, of een goed boek of een streep heerlijke muziek. Ik besef dat ik de
anderen nodig heb. Mijn lieve vriendin (hou van je lieve schat), mijn ouders,
mijn zus en schoonbroer en alle andere mensen van wie ik weet dat ze om me
geven.
Als jullie dit lezen.
EK ZIEN JULDER GEIREN!!!!
Voila, dat is voorlopig alles wat ik jullie wilde zeggen.
