Morbide obesitas (slot)

Een drama had zich voltrokken in het fitnesscentrum.
Jennifer Roelstraete: 22 jaar.
Stierf aan de gevolgen van botuline-toxine vergiftiging.
Nog geen kwartier nadat ze een slok nam van de smoothie die ze tot na de aerobic les had ingenomen sloeg het sterk werkende vergif toe.
En maakte op pijnlijke wijze vroegtijdig een einde aan haar jonge leven.
Politie en parket kwamen ter plaatse en de aanwezige mensen werden dringend verzocht om het fitnesscentrum te verlaten zodat de mensen van recherche en parket hun werk konden doen.
Daarna werd het lichaam van Jennifer in een grijze kist weggedragen.
Op dat moment zaten Alain en Sarah in de ondervragingsruimte van de Federale Recherche in Brussel.
Waar ze het verhaal van Christophe Liefooghe aanhoorden.
"Maurizio Portarelli." Zei hij schamper.
"Dat onnozel ventje dacht dat hij slim was.
Door zijn lieftallige vriendinnetje zover te krijgen dat ze mij chanteerde.
En dan niet eens met haar eigen gsm.
Maar met die van dat vette wijf die samen met haar op kot zat in hetzelfde studentenkot waar ook Stacey verbleef.
Bij wie ik regelmatig op bezoek kwam."
"Om uw pijp uit te kloppen!!! Om het eens heel grof te zeggen." Reageerde Alain.
"Ik dacht dat Jennifer samen met dat moddervette gewijfte dat plan beraamden.
Daarom vergiftigde ik twee porties van die zelfbereide smoothies van haar.
Wist ik veel dat dat vet gewijfte beide porties meenam om er ééntje te geven aan dat moddervette vriendje van haar dat ze leerde kennen in de taverne van haar moeder en tante waar ie in het zwart werkte.
Ik woon daar recht tegenover, en zag hem dikwijls bezig achteraan.
Vuilniszakken in de container gooien, de koer waar de container staat schon spuiten, de bakken leeggoed sorteren. De simpele sul.
Allez, dat vet wijf en eure zwartwerkende loverboy dood.
Ach mooie zaak toch.
Dergelijke tamme figuren kosten de maatschappij toch alleen maar geld wanneer de gevolgen van hun ongebreideld vreetgedrag zich beginnen te manifesteren.
Ja toch?
Maar die ene die ik moest hebben leefde nog.
Het dwaze wijf dat dacht dat ze mij in een val kon laten lopen.
Door met de gsm van haar moddervette kotgenote naar mijn werkgever te bellen en deze te tippen over de documenten die ik aan Maurizio doorspeelde.
Maar dat wordt zo meteen rechtgezet.
Als het al niet gebeurd is.
Hoe laat is het nu?
Kwart na drie.
Dan heeft Jennifer vast al haar smoothie binnen, waarvan ze denkt dat het haar lichaam zal helpen recupereren.
Doch... Niet ditmaal."
Dan ging de telefoon, het was Bart.
Alain ging even naar buiten.
Vijf minuten later kwam hij terug binnen.
Hij keek Christophe Liefooghe aan met een priemende blik.
"Smeerlap!" siste hij.
"Godverdomse, liederlijke, laag bij de grondse smeerlap!
Ik heb goesting, heel veel goesting...
Om met deze vuist...
DIE SMERIGE GRIJNS VAN UW SMOEL TE KLOPPEN!!!"

Een week later.
Het klaaglijke klokkengelui die aankondigden dat er zo meteen een uitvaartplechtigheid zou plaatsvinden maakte de grauwe en druilerige dag nog triester dan ze al was.
Lage wolken dreven boven de kerktoren.
Mensen liepen door de grote poort het kerkgebouw binnen, naast de poort stond de donkergrijze 'corbilliard' van Begrafenissen Ceustermans.
In de kerk stond bij de ingang een sobere bruine kist.
Bart en Sarah betraden de kerk. Bart stond voor de kist en boog zijn hoofd.
"Jennifer," snikte hij.
"Ik had het verkorven bij je.
Door mijn eigen schuld.
Ik wou dat ik je ervan kon overtuigen dat ik hier echt heel veel spijt van heb.
Ik zag u graag meid.
Verdomme... ik zag u zo graag."
Sarah wreef over zijn rug.
Hij keek haar aan.
"Merci," zei hij.
"Dat ge erbij zijt.
Gij zijt een partner naar mijn hart."
Bart en Sarah namen plaats, meer en meer volk stroomde toe.
Jennifers collega's van de fitness, studiegenoten van de unief en ook heel veel plaatselijke zelfstandigen.
Jennifers ouders baten immers een goed draaiende groothandel in groenten en fruit uit, en vader Dirk Roelstraete is een prominent lid van de plaatselijke afdeling van Unizo.
Jennifers grootvader Urbain Roelstraete is zelfs erevoorzitter, dit als dank voor zijn jarenlange inzet als voormalig voorzitter van de zelfstandigenorganisatie die toen nog NCMV heette.
Ook bij de plaatselijke Kamer Van Koophandel gooide hij zijn gewicht in de schaal.
Dan hield de organist op met spelen, het werd muisstil.
De kist werd naar voren gedragen.
Het werd een sobere maar bij momenten een zeer emotionele uitvaart.
Vrienden van Jennifer hadden het over haar ambitie, haar werklust en haar gedrevenheid om iets van haar leven te maken.
Dan nam Tine Ruysschaert, Jennifers moeder het woord.
Ze was een gebroken vrouw, maar hield zich kranig.
"Lieve mensen," zei ze.
"Ik zou mij graag willen richten tot een dame hier aanwezig.
Eveneens een moeder die haar kind begraven moest.
Gisteren nog.
De moeder van een jongen die op een moment van opperste verwarring een fout maakte die zijn leven overhoop zou zetten.
Een ietwat verstandelijk beperkte jongen die zich sindsdien afzonderde van de grote boze buitenwereld.
Zijn leefwereld beperkte zich tot de online rollenspelletjes die hij speelde op zijn computer.
Tot deze het liet afweten.
En hij een baantje ging zoeken om een nieuwe te kunnen betalen.
Daar leerde hij Muriel kennen, die samen met mijn dochter op kot zat.
Zo klein kan de wereld zijn.
Muriel wist het zover te krijgen dat Jennifer zich met Joeri Deltombe zou verzoenen.
Ze zouden het uitpraten.
Zonder rechters.
Zonder advocaten.
Als volwassen mensen.
Helaas zal dit nooit gebeuren.
Jennifer, Joeri en Muriel werden alledrie het slachtoffer van een ziek persoon.
Een ziek en lafhartig persoon die het meisje dat ze al van kindsbeen af kende.
Niet alleen erbij wilde lappen door haar te beschuldigen van het ontvreemden van allerlei giftige stoffen uit het labo van de faculteit.
Maar zowel haar als Muriel vergiftigde.
Van haar eerste poging om Jennifer te vergiftigen werd Joeri ongewild het slachtoffer.
Hij werd een slachtoffer van een dispuut waar hij in de verste verte iets mee te maken had.
Jennifer kan niet meer spreken.
Maar.
Lieve Marie José Vervecke.
Ik schenk Joeri in haar naam postuum vergiffenis.
En reik de hand uit naar u.
Van moeder tot moeder.
Omdat het beter is om samen dit grote verlies te verwerken."
Dan stond Tine recht en liep ze naar Marie José, de moeder van Joeri.
En gaf ze haar een oprechte knuffel.

"Jennifer verbaasde me," zei Sarah.
Toen we haar voor het eerst spraken kwam ze zo arrogant over.
En zo haatdragend naar Joeri toe."
"Dat was maar schijn," wist Bart.
"Jennifer stelde zich hard op.
Maar diep vanbinnen was ze zo zacht en gevoelig.
Ze was 'een crème van een meisje'.
Maar ja, het leven had haar hard gemaakt.
Net zoals het mij hard heeft gemaakt.
Maar ja, als je je te gevoelig opstelt.
Dan maken mensen daar misbruik van.
Spelen ze op je gemoed.
Waarna ze je neerhalen waar je bijstaat.
Daarom heb ik zo'n spijt.
Dat ik haar bedroog.
Dat ik het vertrouwen dat ze in mij had zo hard beschaamde.
Ik hoor het haar nog zeggen.
'Bij u kan ik mezelf zijn.
Hoef ik geen masker op te zetten'."
Bart huilde....
"Ik walg zo van mezelf Sarah.
Echt wel."
Na de dienst condoleerde Bart Jennifers familie.
Tine keek hem aan en nam zijn handen vast.
"Jongen... " zei ze.
"Meer dan ooit vinden we het zo jammer dat het niets werd tussen jou en Jennifer.
We hadden echt zoveel liever jou als schoonzoon gehad in plaats van Maurizio.
Echt wel.
Jij bent niet van rijke komaf.
Maar je oefent een eervol beroep uit en je bent een standvastige kerel met principes en werkethiek.
Dat is ons zoveel meer waard dan geld en aanzien."
Bart wist niet wat zeggen, keek verlegen naar de grond.
Dan nam sloot Tine hem in haar armen.
"Bedankt dat je onze dochter zoveel liefde gaf Bart," zei ze.
Ook Dirk Roelstraete gaf hem een warme handdruk."

Even later troffen ze Alain aan in 't Croissantje.
"Hoe was het?" vroeg hij.
"Triest hé," zei Sarah.
"Tja, wat wil je.
22 jaar godverdomme.."
"Weet je Chef," zei Bart.
"Het leven lachte haar toe.
Een relatie met een man van rijke komaf, een diploma, mooie toekomstvooruitzichten."
"Ach," zei Alain.
"Dat Jennifer die mooie beloftes van Maurizio Portarellie slikte als zoete koek, dat begrijp ik.
Ze was nog jong.
Te jong eigenlijk om de holle praatjes en mooie beloftes van blaaskaak Portarelli junior te slikken.
Maar gij.
Gij zijt rechercheur!" zei Alain.
"Gij zoudt verdomme beter moeten weten!
Gij had op zijn minst eens het dossier van Maurizio Portarelli eens moeten doornemen.
Dan zou je weten dat hij net als zijn vader een grote leugenaar en bedrieger is, die niets anders doet dan mensen manipuleren, op het verkeerde been zetten en een loer draaien.
Om er zelf beter van te worden.
Denk je nu echt dat hij ooit zou trouwen met een meisje die in de ogen van zijn familie van veel te lage komaf is?
Denk je dat nu echt?
Hij heeft haar vooral mooie praatjes wijsgemaakt om haar zo ver te krijgen dat ze voor hem als model ging werken, om zo zijn fitnessketen te financieren die zijn papa heeft opgericht met zwart geld
En dan liet hij haar werken voor een appel en een ei in zijn fitnesscentrum.
Net zoals al het andere personeel, de arbeidsinspectie heeft met hem ook nog een stevig eitje te pellen.
Maurizio heeft Jennifer er toe aangezet om Christophe erbij te lappen.
En Jennifer die deed alles wat hij haar opdroeg.
Zelfs haar beste vriendin liet ze vallen, dacht dat ze daar goed mee deed.
Dat ze daarmee in de gunst van haar schoonfamilie zou komen als ze zich voordeed als modelstudente.
Zij wist waar al die chemische spullen zaten die Christophe hebben moest.
Stacey niet.
Dus gaf ze Stacey maar de pap in de mond.
Ze wiste dat Christophe niet zo onnozel zou zijn om gifitge producten uit het bedrijf waar hij werkte zou ontvreemden, zeker niet als hij Stacey zo ver zou krijgen om dat spul te ontvreemden.
Die had dan de hulp van Jennifer nodig, en kreeg haar zo ver dat ze haar vriendin toch een handje toestak.
Waarna ze dan weer met veel plezier Christophe en Stacey erbij lapte.
Telefoontjes en opnames met de gsm van wijlen Muriel Lafarge.
Ze hielp Muriel om af te vallen, maar niet zomaar.
Ze dwong Muriel om haar gsm af te geven.
Die ze dan gebruikte om filmpjes te maken en door te sturen en om te telefoneren.
Maar Stacey zag Jennifer telefoneren terwijl haar gsm in de gemeenschappelijke keuken lag.
Dom.
Stacey wist genoeg.
En Christophe ook.
Die kreeg Stacey zo ver dat ze haar eigen vriendin de dood injoeg met vergiftigde smoothies."
Sarah beet op haar lip.
Die Christophe is een psychopaat.
En Maurizio ook."
Alain knikte.
"Weet je waarom lui als Christophe en Maurizio konden doen wat ze deden?
Omdat mensen niet alert genoeg zijn.
Niet alert genoeg om psychopaten en sociopaten te herkennen... "

Bij die woorden keek hij met een striemende blik naar Bart.
"Niets is wat het lijkt Bart.
En letterlijk elk woord moet je in twijfel leren trekken.
Zeker als rechercheur.
Sarah en ik reden na het ondervragen van Jennifer Roelstraete achter Maurizio aan.
Vlak voor hij de autostrade opreed ging de telefoon, we moesten terug om de vaststellingen te doen inzake de dood van Muriel Lafarge.
Had ik toen doorgereden.
Dan zou Jennifer nog leven.
Want voor hij met haar ging eten in een poepsjiek restaurant stopte hij bij het station.
En daar ontmoette hij Chris Lafontaine, de privédetective van Serious Investigations, het duurste detectivebureau van het land nota bene. Die zich met de zaak van de bedrijfsspionage door Christophe Liefooghe bezighield.
Onze collega's van het parket houden die Lafontaine al een poosje in het oog.
Omdat hij zich met dubieuze praktijken bezig houdt.
Hij heeft dat ook toegegeven dat hij door Marco Portarelli wordt betaalt om te waarschuwen als één van de bedrijven die hij laat bespioneren een onderzoek zou starten.
Als we daarvan op de hoogte waren hadden we reden genoeg om Lafontaine, Portarelli en Liefooghe te arresteren.
Maar ja dat is niet gebeurd.
Resultaat.
Drie mensen dood... "
Alain dronk zijn koffie leeg en keek voor zich uit.
"Drie jongen mensen.
WEER EENS JONGE MENSEN!"

Morbide obesitas 7

Stacey Courtois zat klem.
Klem in het ongeloofwaardige verhaal dat ze opdiste aan Hilde en Thomas.
Vooral Hilde Tabbaerts moest je geen blaasjes meer wijsmaken.
Hoewel deze vrouwelijke rechercheur zich meestal op de achtergrond houdt in het team van Alain Donck, is ze een niet onbelangrijke schakel.
Ze weet in haar ondervragingen als geen ander de kunst om een verdachte te verstrikken in zijn of haar eigen leugens en verzinsels. Dat maakte dat het niet lang duurde eer ze besloot om Stacey mee te nemen naar het bureau voor verder verhoor.
Onder ogen van heel wat toevallige voorbijgangers stapte ze in de combi terwijl ze haar gezicht verborg met een ringmap.
Stacey Courtois was er inderdaad niet vies van om zich te prostitueren na de lesuren.
Ze ontving haar klanten op haar studentenkot in de Gentse Overpoort, boven een druk studentencafé.
Ook Jennifer Roelstraete en wijlen Muriel Lafarge hadden hier hun kot.
Stacey en Jennifer kenden elkaar al van in de kleuterschool en waren onafscheidelijk.
Maar de laatste maanden was de spanning tussen beide meisjes naar verluid te snijden.
Vooral sinds Jennifer in kennis was met de flamboyante ondernemerszoon Maurizio Portarelli.
In de ondervragingsruimte zat Stacey de hele tijd naar de grond te kijken terwijl ze aan haar nagels pulkte.
"Laten het eens over je vriendin Jennifer Roelstraete hebben.
Of is ze je vriendin niet meer?" Vroeg Hilde.
"Nee," zei Stacey kortaf.
"Ik ben te min voor 'La Principessa'.
Na al die jaren lief en leed delen, haar troosten als één van haar loverboys haar liet zitten, of haar bedroog zoals die gast waarmee ze was voor ze met Maurizio aanpapte.
Ik denk wel dat ge hem kent, het is ook ne rechercheur.
Bart Holvoet is zijn naam.
En maar bleiten dat ze deed toen die 'Witse vandenaldi' haar bedroog met één of andere afgetrainde blonde del die ook regelmatig kwam fitnessen.
Ja toen was ik wel goed genoeg om die arme Jennifer te troosten.
Maar nu.
Ach ik ga er over zwijgen of ik kots hier nog heel dat kot onder ja."

"Welja," zei Hilde.
"Laten we het eens over deze camerabeelden hebben," zei ze terwijl ze enkele foto's toonde.
"Dat ben jij toch hé Stacey?
Eerlijk."
"Zal wel zeker?
Als gij het zegt."
"Weet ge waar die beelden zijn genomen?"
"De faculteit pharmaceutische wetenschappen zeker?
Ken die trap.
Maar wat dan nog? ik kom er zoveel."
"En waarom hou je je handtas zo krampachtig vast Stacey?" Toen Hilde dat vroeg keek ze Stacey aan met een priemende blik.
"Omdat ze hem niet uit mijn handen zouden rukken.
Was op weg naar huis en met al dat vreemd gespuis op straat.
Zoudt beter die pakken ja."
"Tuurlijk Stacey, tuurlijk.
Weet ge wanneer die opnames gemaakt zijn?
Telkens een uur voordat er diefstallen werden vastgesteld in het laboratorium van de faculteit.
Drie foto's.
Van drie cameraopnames.
Op drie verschillende tijdstippen.
En altijd weer diezelfde houding.
En zeggen dat telkens weer je 'vriendin' Jennifer verdacht werd van het ontvreemden van allerlei chemisch en zelfs giftig spul.
Waaronder zelfs de stof die werd teruggevonden in de lichamen van Muriel Lafarge en Joeri Deltombe.
De universiteit is zelf met een onderzoek begonnen tegen haar, ze dreigen haar zelfs te schorsen."
Stacey bleef maar ongeïnteresseerd naar de grond raken, alsof het haar niet deren kon.
"Ik heb zo de indruk dat je niet beseft wat er je boven het hoofd hangt hé juffrouw Courtois," zei Hilde.
"Ik had geen andere keuze," zei Stacey.
"Jennifer zette me onder druk.
Ofwel ontvreemde ik die stoffen.
Ofwel zou ze mijn ouders inlichten."
"Over je prostitutie praktijken?" vroeg Hilde.
"Oooh ja dat willen we niet hé.
Dat mama en papa zouden te weten komen dat hun lieve dochter helemaal niet die ijverige studente is waarvoor ze zich voordoet.
Hé Stacey.
Een toonbeeld van ijver ben je niet echt hé.
Als ik de aanwezigheidsregisters van de universiteit er hier bijneem.
Wat dacht je?
Waarom studeren als ik mijn geld kan verdienen met op mijn rug te liggen en mensen geld af te troggelen?
Om er dure kleren mee te kopen, uit te gaan in trendy clubs en er aan te pappen met rijkeluiszoontjes die je overladen met dure cadeau's.
Zo is het toch hé Stacey.
Ontkennen heeft weinig zin.
En jezelf in het slachtofferrolletje wentelen ook niet.
Je 'prooi' Christophe Liefooghe wordt momenteel op de rooster gelegd.
Die was al veel langer bezig met het ontfutselen van bedrijfsgeheimen die hij dan voor grof geld verkocht aan concurrerende bedrijven.
Daarom dat zijn werkgever een privédetective achter hem aan stuurde.
En die privédetective zal ook door het gerecht verhoord worden.
Eens zien wie er dan nog geloof zal hechten aan de zielige verhaaltjes van een stikjaloerse intrigante zonder scrupules!"
-
Enkele uren voordien.
Een drukbezochte soepbar vlakbij het Sint-Pietersstation in Gent.
Jennifer Roelstraete zat aan een tafeltje te telefoneren.
"Hallo Maurizio.
Jaa dag lieverd alles goed?
Heb je van mij gedroomt? Hmmmm.
En was het een brave droom?
Nee?
Hmmmm... dat dacht ik al, gij deugniet.
Waar ben je zeg je?
Op het hoofdkantoor van je vaders bedrijf.
Crisisberaad? Hoezo.
Nee!
Die gaat ons toch niet aan de galg praten hé.
Of trutje Stacey als de politie haar komt opzoeken.
Uitkijken voor Stacey? Waarom?
Wat zou dat trutje kunnen gaan doen?
Ja ik hoorde al wat er met Muriel is gebeurd.
Dat soort dingen onderzoeken ze altijd.
Maar de kans dat haar hart het gewoon begeven had is toch en tikkeltje groter denk je niet.
Ach verdomme, ze was net zo goed bezig... Arme meid.
De toekomst lachte haar toe weet je wel.
Ja.
OK.
Ciao mi amore!
Ti vogno bene!!! Muah muah."
Dan haakte ze in, stond recht en stak haastig de straat over, een zoveeste fikse regenbui trotserend.
Op het nippertje haalde ze haar trein.
Zette zich neer en schudde haar haar los.
Haar prachtige vlasblonde haar.
Ze ritste haar jas open en hing die aan de kapstok.
Nauwelijks was de trein vertrokken of er kwam al een kaartjesknipper langs.
Nog voor die iets kon zeggen reikte Jennifer haar abonnement aan een piepjonge kaartjesknipper met ziekenkas brilletje en een gezicht vol acne.
De jongen bekeek Jennifer, kleedde haar net niet uit met zijn ogen terwijl hij haar abonnement doornam.
"Zeg mateke heb ik iets van u aan misschien of wa?" Vroeg Jennifer toen ze vaststelde dat hij wel erg lang bleef staan.
Met een knalrood hoofd droop de jonge kaartjesknipper af en begaf zich naar de volgende reizigers die hun kaartjes al klaar hadden liggen.
Dan keek het jonge meisje naar buiten.
Een typisch Vlaams landschap van velden, akkers en hier en daar een hoeve met de nodige stallingen en koterijen zoefden voorbij.
Jennifer nam haar smartpone en bekeek het Facebookprofiel van Muriel Lafarge.
Tranen kwamen in haar ogen.
Dit zou ze nooit publiekelijk vertellen.
Maar de dood van Muriel raakte haar diep.
Heel diep zelfs.
"Muriel.
Meiske.
't Geluk lachte u toe.
Gij en Joeri.
Ik geloofde erin.
In jullie voornemen.
Om iets te doen aan jullie gewicht."
Dan ineens zag ze dat ze een berichtje had op de 'messenger' service van Facebook.
Van Muriel.
"Lieve Jennifer.
Dank je voor je vriendschap.
Je steun.
Je tips.
Ze werken echt.
Ben nog eens twee kilo afgevallen.
Goed hé!
Als ik volgende week terug in Gent ben dan breng ik een heel schone cadeau voor u mee.
Gij verdient dat.
Liefs xxx.
Muriel."
Jennifer boog het hoofd en huilde zachtjes.
Maar toen ze merkte dat de trein begon te vertragen vermande ze zich.
Om dan zoals altijd fier en met het hoofd rechtop het station uit te wandelen.
Terwijl meerdere mannen even omkijken naar deze knappe jongedame met haar prachtige gestroomlijnde lichaam.


Een uur later stond ze weer les te geven.
Vol energie.
Ze gaf zich helemaal in het strakke topje en kort broekje dat ze altijd droeg.
Haar welgevormde borsten deinden lichtjes mee wanneer Jennifer ritmisch op en neer sprong.
In de deuringang stonden Bart en Patrick toe te kijken.
"Knap meiske hé." Zei Bart toen hij Patrick een por gaf.
"Die mag er best wezen." Zei Patrick.
"Wees eens eerlijk... Moest ge de kans krijgen.
Zoudt ge er niet eens mee willen naar bed gaan??"
"Bwa, da' s toch geen spek voor mijn bek.
Die valt vast op van die afgetrainde adonissen die je hier ziet rondlopen."
"Yep. Dat is waar.
Heb je helemaal gelijk in.
Jennifer die valt voor sportieve kerels.
Maar da's geen antwoord op mijn vraag!
Hey!
Hoe oud zijde gij?
29 dacht ik hé."
"Ik ben er vorige maand dertig geworden," verbeterde Patrick.
 "Da's dan nog slechts vier jaar ouder dan ik.
Hey maat...
Ge maakt nog kans hé.
Weet ge wel.
Meisjes zoals Jennifer vallen op iets oudere gasten.
Dus, antwoord op mijn vraag.
Met een simpele ja of nee.
Moest ge de kans krijgen, zoudt ge ne keer met dat meiske van bil willen gaan?"
"Ja." Zei hij.
"Allez ja, moest ik niet getrouwd zijn en vader zijn zoals nu. Waarom niet?"
"Ook dat is bijzaak.
Het antwoord is dus volmondig ja.
Gij zoudt wel eens met haar van bil willen gaan.
Maar zij niet met u.
Zelfs niet al waart ge de laatste man op de wereld.
Dan nog mocht ge het vergeten kerel, echt wel.
Weet ge waarom?
Kijk hier," Bart legde zijn hand op Patrick zijn buik. "Ge begint een buikske te krijgen hé.
Uw huid ziet wat dof, ge hebt wallen onder uw ogen en het straalt zo van u af dat uw conditie gewoonweg ondermaats is.
Da's de reden waarom meiden als Jennifer u negeren.
Spijtig hé. Want gij zijt 'pertang' gene lelijkaard ze.
En er zit iets in dat kopke van u.
Maar voor schoonheden als Jennifer is dat niet genoeg.
Daarom maat... Aan uw conditie werken!
Dat moet ge doen als man.
Uw lichaam afpeigeren.
No pain, no gain! Weet ge wel?
Moet ik u eens een geheimpje verklappen?
Van partner tot partner?
Ik heb er al eens iets mee gehad.
Met die Jennifer.
Het heeft maar een maand geduurd.
Maar godjammenas... Het was het waard gast.
Het was het Godverdomme waard!
Snapt ge wat ik wil zeggen?
Het was het waard om mij elke dag af te peigeren hier in de fitness.
Om mijn spiermassa te vermeerderen.
Alleen dan wilde ze met mij naar bed.
Als ik erin zou slagen om vet te verliezen en wat meer spiermassa te kweken.
Hey, ze kwam dat alle dagen meten hé.
Ik moest bewijzen dat ik een doorzetter was.
Man.
Als dat geen motivatie is?"
Patrick schudde het hoofd.
"Dat gij gene raren zijt." Mompelde hij.
"Ben ik ook.
Allez ik wil zeggen.
Ik ben geen persoontje van dertien in één dozijn.
Wil ik ook niet zijn.
Bij mij is het alles of niets!"
-
De aerobicles was afgelopen.
Jennifer zag Bart en Patrick.
"Ewel 'playerke', wat komde gij hier doen?" Vroeg ze snerend.
"U een paar vragen stellen." Antwoordde Bart terwijl hij zijn legitimatie toonde.
"Ochot da's waar ook.'' zei Jennifer misprijzend.
Meneer is nu rechercheur geworden.
De nieuwe Witse.
Of is het De Cock, met C.O.C.K.?
Eerder 'tiny cock' dan. Want veel voelde ik toch niet zulle." zei ze cynisch terwijl ze naar Bart's kruis keek.
"Bon komt efkes mee hierachter!" Zei Jennifer terwijl ze de deur van het personeelskeukentje opende.
Dan opende ze de frigo en haalde er een smoothie uit.
"Beetje energie op doen se, om mijn lichaam wat te laten recupereren." Zei ze terwijl ze een flinke slok nam.
"En met wat kan dat beter dan met een zelfgemaakte smoothie van eigen recept?
Spijtig dat ik er maar ééntje mee heb, anders kon ik u eens laten proeven." Bij die woorden dronk ze haar smoothie helemaal op.
"Maar goed, ter zake. Waarover gaat het?
Toch weer niet over die Joeri Deltombe zeker?
Wat mij betreft is dat hoofdstuk afgesloten. Dat ge dat maar goed weet!"
"Nee." Zei Bart.
"Over je kotgenote wijlen Muriel Lafarge."
"Och ja. Muriel.
Weet je.
Ze woog veel te veel.
Ze flirtte met wat we nemen morbide obesitas.
Maar ze wilde er iets aan doen.
Echt wel.
Ze had een motivatie waar velen wel eens een voorbeeld aan mogen nemen.
En mensen die zo gemotiveerd zijn als zij dat was, die help ik met veel plezier vooruit.
En ze slaagde erin om haar vriend zover te krijgen dat ie mee deed. Dan had ze bij mij nog meer een streepje voor.
Toen ik vernam wie het was dacht ik... Nee, 'den diene toch niet zeker'?
Maar ze vertelde over hem.
Over hoe hij meer buiten kwam.
Daar waar hij voordien zich opsloot.
Zich liet domineren door die marginale moeder van hem.
Dat was gewoon zij hé.
Die erop uit was om mij te doen betalen.
Die zich in schulden stak om allerlei advocaten te betalen die dat vonnis aanvochten.
Joeri was al sinds een paar dagen bij Muriel's moeder ingetrokken. Dat was echt wel het beste wat ie kon doen, echt wel.
Muriel toonde foto's.
Van uitstapjes die ze maakten.
Joeri zag er anders uit dan toen... "
Ineens hield Jennifer op.
Staarde voor zich uit.
"Hey! Gaat het?" Vroeg Bart.
"Een draainis." Antwoordde Jennifer. "Ach niet erg, dat zal wel overgaan zeker?
Allez ja, die zag er wel goed uit ja.
Vooral toen hij op haar aanwijzingen gezonder ging eten."
"Bon, terzake nu." Zei Bart.
"Hoe is je relatie met Stacey Courtois?" Vroeg hij.
"Oh, die!" Zei Jennifer.
"Wat moet ik daarvan zeggen?
Allez ja.
Zoudt gij dat tof vinden als je beste vriendin na de les heur benen zou spreiden voor elke dag weer één of andere geile kerel met een broek vol goesting louter voor de poen?
Of soms wel twee keer per dag.
Zelfs op uren dat ze eigenlijk in de les moest zijn, waarna ze dan komt bleiten om hulp omdat ze niet door haar examens gaat geraken.
Nee zeker hé.
Ewel ja.
Ik moest dat ondergaan.
En ik moest zwijgen.
En liegen tegen zowel mijn als haar ouders, die elkaar al kennen nog voor wij geboren waren.
En als madam er niet was dan stonden ze voor de deur, veel te vroeg en vroegen ze of ze konden wachten tot ze toekwam?
Ja alsof ik dat zou toestaan.
Muriel en ik, of ik alleen met een wildvreemde vent op kot.
Ja, dan was madam viesgezind natuurlijk hé.
En dan maar van eur oren maken als hij het dan afdroop en niets meer van zich liet horen.
Godverdomse SLET!
Paar weken terug heb ik haar een ultimatum gesteld.
Of ze kapte met dat prostitutie gedoe?
Of ik zou haar ouders er over inlichten.
Toen was het hek helemaal van de dam.
Kwaad dat ze was, kwaad!
Op het hysterische af.
Met dingen beginnen gooien, dreigen met een mes, de baas van 't café onder ons heeft de flikken gebeld, zelfs hij durfde haar niet te benaderen. En geloof me die is wel het één en ander gewend hoor.
En waarom?
Omdat ik er niet meer mee gediend was dat er hier alle dagen telkens weer andere venten langskwamen, waarmee ze dan van bil ging om haar dure levensstijl te onderhouden, materialistische trut dat ze is.
-
Dan kwam die Christophe Liefooghe op de proppen.
Ik was dan al in kennis met Maurizio.
En ja, op een dag kwam die Christophe binnen terwijl ik samen met Maurizio aan het eten was.
Meteen bleek dat Christophe en Maurizio elkaar kenden.
Niet meer of die slijmbal begon met Maurizio aan te pappen.
Met veel vleierij en schone voorstellen.
Hij zei dat hij aan bedrijfsgeheimen kon geraken voor een prijsje en Maurizio wat doet die?
HIj ging daar toch wel op in zeker? den dwazekloot!
Die zaten dat daar gewoon te bespreken in de zetel met een fleske bier in de hand op ons kot. Bier dat Christophe in de nachtwinkel ging halen, meneer vond ons - nu ja dan bedoel ik Muriel en mezelf - maar een stel trutten omdat wij geen giftige alcoholdranken in huis hebben."
"Dus jij hebt niet met Stacey samengespand om Christophe te chanteren?" Vroeg Bart.
"Zot!" Reageerde Jennifer terwijl ze met haar vinger op haar slaap tikte.
"Waarom zou ik?"
"Ten eerste, omdat je samen bent met iemand die niet vies is van allerhande corrupte praktijken." Zei Bart. En ten tweede...
"Godverdomme hé!!" Onderbrak Jennifer hem?
Nie beginnen hé stukske scheefpoeper dat ge daar staat! Of ik sla die perforator in uwe smoel ja!
Ik heb dat niet nodig, en al zeker niet om in de gunst te staan van Maurizio.
Het was Maurizio die zo stom was om op die voorstellen in te gaan.
Maar dat deed hij eigenlijk om in de gunst te komen bij zijn pa bij wie hij nog schulden heeft.
Omdat die hem een flinke sloef geld voorschoot voor het opstarten van de keten van fitnesscentra waarvan hij de eigenaar is.
Maar ik wil dat ge één ding goed beseft Bart Holvoet.
Maurizio koos mij voor wie ik ben.
En voor hetgeen waar ik voor sta.
Dankzij hem kan ik vooruit komen in het leven.
De tijd van dwaze dingen doen en mezelf in de shit helpen is voorbij.
Echt wel!
Maurizio vroeg mij om als model te fungeren voor de reclamecampagne van de voedingssuplementen van zijn vaders bedrijf.
Wat mij een mooie cent opleverde.
Hij wilde mij als gezicht van zijn fitnessketen, om zo wat jonger cliënteel aan te trekken.
En dat ik de aerobiclessen in het centrum hier op mij zou nemen, hij betaalde het inschrijvingsgeld voor de verplichte cursussen, zo kon ik aan de nodige certificaten geraken.
En als het wat meezit kan ik hier als ik afgestudeerd ben aan de slag als filiaalhoudster.
Ik zou zot zijn moest ik dat laten schieten?
Dankzij hem kan ik een nieuw leven beginnen.
Met een schone lei.
Weet ge wie ge op de rooster moet leggen?
Stacey!
Die kan het nog altijd niet verkroppen dat ik niet gedient ben met haar prostitutiegedoe.
Dat ik niet meer mee wil doen met die spellekes van haar.
Waar ik al veel vroeger mee had moeten kappen.
Meer nog.
Ik had al veel eerder met dat wicht moeten breken, echt wel.." zei Jennifer op een nijdige toon die verraadde dat haar haat jegens Stacey echt wel diep zat.
"Vraag haar maar eens waar die chemische stoffen die Christophe Liefooghe aan Maurizio verpatste echt vandaan.... "
-
Dan ineens.
Hapte Jennifer verwoed naar adem.
Haar gezicht vertrok in een pijnlijke grimas.
"Jennifer! Wat is er?" Vroeg Bart.
Ze viel op de grond en begon te stuiptrekken.
"Patrick bel een ambulance... NU!" Beval hij.
Jennifer leek wel een vis op het droge.
Haar gezicht sloeg purper uit.
"Bart! Help me!" Hijgde ze.
"Wat gebeurt er met mij.
Alles doet pijn, echt pijn!
Ik kan niet... A-de-men... "
"Oh nee!" Dacht Bart.
"Vergiftiging.
Botuline-toxine."
Jennifer keek Bart met een angstige blik aan.
Een pijnlijke grimas op haar gezicht.
Ze reikte met haar hand naar die van Bart...
Een ambulance kwam ter plaatse.
Maar helaas...
ALLE HULP KWAM TE LAAT!"

Morbide obesitas 6

Sarah en Bart kwamen binnen in 't Croissantje en schoven aan om een broodje gezond te bestellen.
Aan een tafel bij de toog zat een knappe jongedame.
Het was Stacey Courtois.
Het andere meisje dat beweerde door wijlen Joeri Deltombe betast te zijn geweest.
Ze was driftig aan het telefoneren.
"Hoezo aangehouden." Zei ze.
"Waarvoor?
Fuck.
Dat meent ge niet.
Ey! Dan zitten we wel in de shit hé maat.
Godverdommese pipo, hoe konde gij u op zo'n stomme manier laten pakken.
Het is nog niet erg genoeg dat er er een ander zo'n portie binnen had.
Nee natuurlijk dat ge niks gaat lossen, of ik dring uw cel binnen en ik krab uw ogen uit ja!
Ja.
Ja.
Hopelijk.
Ja.
Ik hoor je nog wel... Daag!"
Dan haakte ze in en at verder van haar broodje op een overdreven gedistingeerde manier.
"Heb je dat gesprek gehoord?" Vroeg Bart terwijl hij samen met Sarah naar een tafeltje bij het raam liep.
"Nee zekers?" Zei Sarah.
"Amai waar ging dat over?
Aangehouden, in de shit, een ander die 'zo'n portie binnen had'.
Niks lossen of zijn of ogen worden uitgekrabd."
"Weet ge wie dat meiske is?" Vroeg Bart.
"Stacey Courtois, die samen met haar vriendin Jennifer Roelstraete klacht indiende tegen Joeri Deltombe."
"Zeer verdacht." Zei Sarah.
"Moeten we zeker aan Alain melden."
Vanuit een ooghoek hield Sarah het meisje scherp in de gaten.
Lang donkerblond haar.
hyperslank figuurtje.
Overdreven geraffineerde houding en dito bewegingen.
Duur bloesje en gilet, rok tot over haar knieën en nylonkousen.
En schoenen die minstens 500 Euro kosten.
"Moet die niet studeren?" Vroeg Sarah zich af.
"Die studeert toch farmaceutische wetenschappen net als haar vriendin."
Bart knikte.
"Ze werkt tussen haar studies door in een dure modeboetiek hier in de winkelstraat."
"Past bij haar." Zei Sarah.
"Zo'n modepopke."
Toen ze zag dat Stacey in haar richting keek wendde Sarah haar blik af en keek ze naar buiten.
Het regende nog steeds.
Eéntonige druilerige regen.
Een zoveelste grauwe novemberdag.
Een brij van bladeren op het pad dat toegang gaf naar het politiebureau aan de overkant van de straat.
'Somebody that i used to know' van Gotye weerklonk door de speakers.
Het was een doodgewone doordeweekse dag in november.
Zo'n dag waarvan je wenste dat ie maar gauw voorbij was.
Zo'n dag om binnen door te brengen in je pyama of slobbertrui en trainingbroek, met de verwarming aan, onder een fleecedekentje met een goed boek bij de hand.
"Aah kijk, daar hebben we onze donderwolk." Zei Bart ineens.
En inderdaad.
Alain liep het pad op naar het politiebureau.
Handen in de zakken, hoed diep over zijn hoofd getrokken, kraag van zijn jas opengezet.
Zijn gezicht stuurs als altijd.
Nog stuurser dan anders zelfs.
"Laten we maar afrekenen en naar het bureau gaan." Zei Sarah.
"Want het bezoek aan de cardiologe heeft hem vast uit zijn humeur gebracht."
"Tja." Reageerde Bart. "Hoe zou dat nu toch komen?"

Op het bureau zat Alain voor zich uit te staren met een kop koffie bij de hand.
Zuchtte meermaals, soms heel diep en lang.
"Dag Alain, hoe was het bij de cardiologe?" Vroeg Sarah op een bezorgde toon terwijl ze even over zijn schouder wreef.
Hij zei niets.
"Onder uw vijs gekregen chef?" Vroeg Bart met een 'lachje' in zijn stem.
"Tja... Verbaasd me niet echt.
Een toonbeeld van optimale conditie ben je niet echt hé."
"Zijn dat uw zaken soms?" Vroeg Alain gepikeerd.
"Ja." Zei Bart zelfverzekerd.
"Dat zijn mijn zaken.
Ge zijt toch politieman!
Flik.
Ge moet toch voldoen aan de fysieke vereisten net als iedereen, of niet soms?
Of trekt ge u daar geen kloten van aan, zoals zoveel van die verzadigde kerels die tegen hun pensioen aankijken?
Ik zal u één ding zeggen chef.
De dag dat ik commissaris wordt.
En die dag zal komen, sneller dan je denkt.
Dan zou dat geen waar zijn.
Dat kan ik je nu al vertellen.
Dan ging de telefoon.
Alain liet zijn kop koffie achter, liep naar zijn bureau en sloeg de deur dicht zonder iets te zeggen.
"Die zit." Zei Bart zelfverzekerd.
"Was dat nu echt nodig?" Vroeg Sarah vol verontwaardiging.
"Ja." Antwoordde Bart.
"Hij mag weten hoe ik over hem denk.
Het is niet omdat ik nog jong ben, dat ik mij ga laten behandelen als de speelbal van een verzadigd hoofdinspecteurtje dat denkt dat hij alles weet, alles kent en aan niemand rekenschap moet afleggen."
Tien minuten later kwam Alain naar buiten.
"Kom jongelui, er is werk aan de winkel." Zei hij.
"Thomas en Hilde, jullie gaan die Stacey Courtois nog eens aan de tand voelen.
"Vooral over haar activiteiten na de studies op haar kot in Gent.
Haar bijverdienste in dat boetiekje hier in de winkelstraat is niet genoeg voor mamzel.
Om haar dure kledij te betalen ligt ze regelmatig op haar rug met de benen open, en zo is ze in contact gekomen met Christophe Liefooghe, laborant bij Hasselbanks Medical&Cosmetics. Een groot bedrijf gespecialiseerd in medische producten vooral voor de plastische chirurgie.
En nu wil het toeval dat die Christophe Liefooghe vanmorgen quasi voor mijn ogen werd opgepakt door de collega's van de gerechtelijke in Brussel voor bedrijfsspionage.
Meneer Liefooghe zou bedrijfsgeheimen hebben overgespeeld aan Maurizio Portarelli, zoon van de zaakvoerder van Portarelli-Pharmalogics.
En Stacey zit samen op kot met Jennifer Roelstraete, de twee dames die destijds samen Joeri Deltombe aanklaagden, samen op kot.
Als we hun verleden bekijken weten we dat ze beiden niet vies zijn van enig samenzweerderig gedoe.
Daarom gaan Patrick en Bart mejuffrouw Roelstraete eens aan de tand voelen, ze zou nu in het fitnesscentrum moeten zijn.
En Sarah en ik gaan naar Brussel. We mogen deelnemen aan de ondervraging van Christophe Liefooghe deze middag.
Dus jullie weten wat doen... Hop hop hop. Aan de slag.

Bart liep naar het dienstvoertuig en opende het portier aan de kant van de bestuurder.
Maar Patrick bleef achter.
Dan kwam hij naar buiten met een blikje cola in de hand dat hij opende en er een gulzige teug van dronk alvorens hij instapte.
Bart zette zich achter het stuur, deed zijn gordel om.
En griste het blikje uit Patricks hand.
"Hey wat doede gij nu? Zot!" Vroeg Patrick verontwaardigd.
Bart hield het blik cola voor Patrick's neus.
"Weet ge hoeveel klontjes suiker in zo'n blikje Cola zitten?"
"Vier? Vijf? Zes misschien? Alsof dat belangrijk is."
"Negen!!!!" Zei Bart kordaat.
"En ja da's belangrijk!!
Teveel suiker is de belangrijkste oorzaak van diabetes, hart en vaatziekten, kanker en vooral... OBESITAS!"
Dan opende hij het portier en goot het blik leeg.
Dan nam hij een flesje water uit de binnenzak van zijn jas en duwde het in Patricks handen.
"Als ge dorst hebt! Drinkt dan water.
Goed voor uw nieren, goed voor de lijn en het jaagt het hongergevoel weg zodat ge minder trek hebt tussendoor."
"Dat blik cola koste wel 1,80€ hé maat!" Zei Patrick boos.
"Gast, luister hier!" Zei Bart.
"Gij zijt mijn partner.
Ja?
Als ge wilt dat ons partnerschap een beetje gemoedelijk verloopt.
Dan gaat ge met ingang van nu op uw voeding letten!
Afgesproken?
Ge zijt flik, vergeet dat niet.
Ge hebt een voorbeeldfunctie tegenover de bevolking.
Dat betekent niet alleen onbesproken gedrag.
Maar ook dat ge een beetje let op uw voeding, en uw gezondheid.
En dat ge uw conditie op peil houdt. Dat ge aan de fysieke vereisten voldoet.
Daarbij, ik heb een voorstel.
Gij gaat morgen mee met mij en Sarah een duurloopke doen.
Kwestie van uw conditie eens een goei boost te geven.
En nee, ik wil geen 'maar' horen!
Ik ga niet samenwerken met een langzaam vetter wordende zak patatten die zijn lijf vol stopt met junkfood en cola."
Dan startte hij de motor en gaf een flinke scheut gas.

Intussen reden Alain en Sarah over de E40.
Alain trapte het gaspedaal diep in.
Sarah wreef over zijn been.
Hij trok zijn been terug.
"Lieverd." Zei Sarah.
"Wat scheelt er?
Was de uitslag zo slecht?"
Alain zuchtte diep.
"Het is wat het is Sarah.
Ik ben een ouwe vent.
Met een aftakelend lichaam.
Wat anders viel er te verwachten?
En je weet wat die moderne doctoors doen met ouwe aftakelende venten hé?
Ze willen er zoveel mogelijk geld uit kloppen.
Rookstopkliniek.
Dieet volgen met begeleiding van een diëtist.
Abonnement op een fitnesscentrum met bijhorende begeleiding.
"Dat is allemaal aftrekbaar van de ziekenkas meneer."
Mijn gat ja."
Dan zweeg Alain.
"Je bent niet echt van zin om Dr Persoone haar raad op te volgen."
Dan keek hij Sarah aan.
"Nee!" Zei hij.
"En ik wil er niets meer over horen ook.
Daarbij.
Het wordt tijd dat er wat meer afstand komt tussen ons."
"Pardon?" Zei Sarah terwijl ze rechtveerde.
"Ik ga zelfs meer zeggen.
Ik ga de boel wat herschikken
Dat mag je nu al weten.
Jij wordt voortaan de partner van Bart en ik die van Patrick."
"Maar enfin Alain! Wat bezielt er u?" Reageerde Sarah verontwaardigd.
"Niets te maren.
Ik had dat besluit al veel eerder moeten nemen.
Ik ben het gekonkelfoes en het geroddel meer dan zat.
Ik vraag me af of ik als hoofdinspecteur nog au serieus genomen wordt.
Je hebt zelf gehoord hoe die arrogante Bart Holvoet tegen mij tekeer ging.
Hoef ik niet te pikken,echt niet!
Daarom is het dat ik het doe.
Sarah.
Jij hebt een sterk karakter.
Dat weet ik.
Ik wil dat je die jongen wat intoomt.
En eerlijk.
Ik hoop stilletjes dat jullie 'meer' worden dan partners."
"Alain." Zei Sarah. "Zijde gij op uwe kop gevallen of wat?
Echt... komaan!
Al was Bart de laatste man ter wereld.
Dan nog bleef ik liever vrijgezel, echt wel."
"Sarah." Zei Alain.
"Denk aan je toekomst.
Verdoe je tijd niet aan een oude man als ik.
Die al dood zal zijn als jij nog in de fleur van je leven bent."

Dan na een korte stilte.
"En ik wil er nu niks meer over horen!"

Morbide obesitas 5

Alain stapte van de bus en liep naar de kliniek.
Haalde een sigaret uit zijn broekzak en stak die in vlam.
Zoog er met gulzige trekken aan.
"Nog een laatste sigaret voor ik dit vreselijke gebouw binnen ga." Dacht hij bij zichzelf.
Alain's hekel aan ziekenhuizen is groot.
Heel groot.
En zijn hekel aan dokters was zo mogelijk nog groter.
De enige dokter die in zijn ogen nog enige genade kon vinden was Dr Ernst Watteeuw zijn vorige huisarts, maar die is intussen gestopt om te gaan rentenieren op één of ander Caraïbisch eiland.
Dr Watteeuw is even oud als Alain zelf.
Ze zaten in hetzelfde college.
Daarna gingen ze hun eigen weg.
Ernst Wateeuw ging naar de universiteit en werd dokter.
Alain ging naar de politieschool en is nu rechercheur.
Maar ze bleven altijd goede vrienden.
Maar de meeste andere dokters veracht hij.
Hij veracht hun 'betweterij' en de manier waarop ze hun adviezen opdrongen, vooral als het om een gezonde levensstijl ging.
Alain is eigenlijk gewoon iemand die het liefst van al zijn eigen ding doet.
Andere hebben zich daar niets mee te moeien.
'My home is my castle' is zijn devies.
En hij trekt zich na een drukke werkdag dan ook het liefst terug in zijn eigen huis waar hij zijn eigen ding kan doen.
Nog een laatste trek.
"Wat moet dat moet." Moedigde hij zichzelf aan toen hij naar binnen ging.
Waar hij meteen naar het koffie apparaat liep aan de ingang.
"Maar eerst een koffie, heet en straf.
Nu ja... Straf?"
Hij nam een slok.
"Da's geen koffie, da's schotelwater." Dacht hij bij zichzelf.

Dan nam hij de lift naar de tweede verdieping en liep naar de wachtruimte van de sectie hart en vaatziekten waar Dr Evelyne Persoone haar consultaties hield.
Hij zette zich neer en keek in het rond. Overal affiches met aanmaningen voor een gezonde levensstijl. "Waar moeien al die organisaties en belangengroepen zich ook altijd mee?" foeterde hij.
Dan nam zijn krant en plooide die open.
Er stond een artikel in over de plotse overlijdens van gisteren.
Hij las het hoofdschuddend.
"Wat een idioten die journalisten." Dacht hij bij zichzelf.
"Ondanks de ongezonde zwaarlijvigheid van de slachtoffers gaat het parket toch uit van een 'verdacht overlijden'."
"Daar gaan we altijd van uit als er geen directe doodsoorzaak is, bende onnozelaars!
Of mag je daar alleen maar van uitgaan als het om slanke gezonde mensen gaat?
Zelfs de dood van ouderlingen wordt grondig onderzocht, dit noemen ze 'niets aan het toeval overlaten'.
Moeten jullie ook maar eens doen, iets grondig onderzoeken. Vooral als het gaat om spelfouten." Zei hij luidop.
"Heb er weeral vier gevonden in één artikel."
"Ook een taalpurist meneer?" Vroeg de man die naast Alain zat.
Alain bekeek de man van achteraan de dertig van top tot teen met zijn gekende striemende blik.
"Meneer." Zei hij.
"Als ik in mijn job zo slordig zou te werk gaan zoals die pipo's die zich tegenwoordig journalist noemen. Dan liepen de straten vol met criminelen vrijgekomen na procedurefouten."
"U bent rechercheur." Zei de man.
"Goed opgemerkt." Antwoordde Alain.
"Bent u dan bezig met het onderzoek naar die twee plotse overlijdens van gisteren?"
Alain knikte, maar was niet van zin om er veel over los te laten. De man had dat meteen door.
"Muriel Lafarge woonde in mijn straat samen met haar moeder.
Een heel tof meisje.
Kan niet geloven dat ze er niet meer is.
Allez ja. Zou daar nu echt kwaad opzet achter zitten? Die heeft nooit iemand iets misdaan."
"Uit ervaring weet ik dat je niet veel moet misdoen om iemand zover te krijgen dat hij of zij je naar het leven staat hoor." Zei Alain.
"Ja, ik snap het wel.
Sommige mensen zijn zodanig gestoord dat zelfs een verkeerd woord hen pissig kan maken."
"Zelfs dat hoeft niet." Zei Alain.
"Ach.
Ik heb zoveel gezien in mijn carrière.
Ik heb gezien hoever waanzin of pure psychopatie mensen kan drijven."
"Er zou sprake zijn van vergif." Zei de man.
"Klopt." Zei Alain.
"Vergif.
Het wapen van de lafaard.
Hoef je zelfs niet toe te kijken als diegene die je wil vermoorden langzaam en zeer pijnlijk aan zijn einde komt."
"Hoe komt de moordenaar daar dan aan?" Vroeg de man.
"Ik ben laborant, ziet u.
En ik weet als geen ander dat de procedures zeer streng zijn.
Je wandelt tegenwoordig niet zomaar buiten met éénder welk product uit een labo of zo hoor.
Alles wordt gecontroleerd, gecheckt en gedubbelcheckt.
En in het labo zijn tassen of jassen met zakken niet toegestaan.
En in geval van zeer toxische middelen moet je je zelfs helemaal omkleden.
Let op inspecteur.
Ik juich dat toe hé.
Ge kunt niet voorzichtig genoeg zijn den dag van vandaag."
Alain knikte.
Dan stond Dr Evelyne Persoone in het deurgat van haar spreekkamer.
"Meneer Donck." Zei ze met kordate stem.
Alain zuchtte diep en knikte naar de man naast hem.
"Morituri te salutant (zij die gaan sterven groeten u)," zei hij cynisch terwijl hij zijn krant terug dicht plooide.

Twintig minuten later.
Alain stapte van de hometrainer nadat Dr Persoone de draden die hem aan de ECG machine koppelden had losgemaakt.
Zwaar ademend trok hij zijn broek terug aan en knoopte hij zijn hemd dicht terwijl de vrouwelijke dokter de papieren op haar bureau sorteerde.
Sloffend liep hij naar het bureau en nam plaats op de stoel.
Dr Persoone schudde het hoofd.
"Meneer Donck.
Dit ziet er echt niet goed uit.
Ik ga zelfs meer zeggen.
Als uw algemene fysieke conditie zo ONDERMAATS blijft!
Dan is de kans groot dat u uw pensioenleeftijd NIET HAALT!"
Alain schudde het hoofd.
"Dat meent u niet."
"Dat klopt Meneer Donck... dat meen ik niet.
Maar mijn mening doet hier dan ook niets ter zake.
Het gaat hier om DE FEITEN!
En die liegen er niet om.
U bent 58 jaar.
Maar u hebt het hart van een 75 jarige.
En uw longinhoud is ver onder het gemiddelde van uw leeftijdsgenoten.
Als u uw levensstijl niet snel verandert.
Dan is de kans dat u uw 65ste levensjaar haalt minder dan 20%."
"En wat moet ik dan gaan doen? Toch niet gaan fitnessen zeker?
Allez kom dokter, wees nu eens ernstig. Zie je mij al in zo'n kleurig apenpak staan zweten op zo'n fiets of loopband?"
"En waarom niet?" Zei Dr Persoone terwijl ze haar ranke handen op de tafel plaatste en Alain zelfverzekerd aankeek met haar felblauwe ogen.
"U beweegt veel te weinig, uw eetpatroon is alles behalve gezond en u zou met ingang van nu moeten STOPPEN MET ROKEN!"
"Ach." Zei Alain.
"Dat helpt niet.
Heb al van alles geprobeerd.
Nicotinepleisters, pillen, kauwgom, zuigtabletten, de hele santeboetiek
Zonder mijn sigaret en mijn koffie ben ik geen mens, vraag het maar aan mijn medewerkers."
"U hebt helemaal niets geprobeerd!" zei Dr Persoone terwijl ze haar blonde haar achterover schudde.
U hebt gewoon maar wat aangemodderd om uw geweten te sussen, dat is alles.
Wat u moet doen is stoppen met professionele begeleiding.
Niet op eigen houtje wat nicotinepleisters gaan kopen om dan de helft in de vuilnisbak te gooien omdat u simpelweg GEEN KARAKTER hebt!
Maar u inschrijven in de Rookstopkliniek voor een programma waarin u met een persoonlijke begeleider werkt aan het aanpakken van uw tabaksverslaving.
En u zult moeten gaan DIËTEN!"
Alain schudde vertwijfeld het hoofd?
"Is er iets wat ik wel nog mag buiten mij afbeulen en konijnenvoer vreten?" Vroeg hij op cynische toon.
Dr Persoone zuchtte diep.
"Meneer Donck.
U beseft blijkbaar niet hoe ernstig de situatie is hé?
Uw leven hangt aan een zijden draadje.
De vraag is niet meer of u een fataal hartinfarct krijgt?
Maar... WANNEER!?
En dat moment zou wel eens dichterbij kunnen zijn dan u lief is."

Op het moment dat Alain na het opmaken van de formulieren voor de afspraken met de rookstopkliniek en de diëtist opstond en Dr Persoone een hand gaf weerklonk er een hoop tumult uit de wacht ruimte.
Dr Persoone ging kijken.
"IK HEB NIETS MISDAAN! IK BEN ONSCHULDIG!" Riep de man waarmee Alain de wachtkamer zat te praten toen hij zijn beurt afwachtte.
Toen hij buiten keek zag hij enkele collega rechercheurs van de Federale Recherche in Brussel die de man in de boeien sloegen.
"Wilt u gewoon met ons meegaan meneer, dat is het beste voor ons allemaal."
Alain stapte op de mannen af.
"Goeiemorgen heren, hoofdinspecteur Alain Donck van de lokale recherche. Waarvoor houden jullie die man aan."
De oudste van de twee mannen keek Alain aan met een blik van herkenning.
"Mor ier se, den Alain Donck. En hoe is da nog me aa ket? Visité le docteur?
Toch niet teveel problemen me aaven tikker hoop ik?" vroeg hij deels in het Brussels dialect.
"Nee hoor, gewoon een routinecontrole." Antwoordde Alain zonder al te veel in detail te willen gaan. En wat brengt jullie tot hier." Vroeg hij met gedempte stem.
"Een zaak van diefstal en mogelijk bedrijfsspionage.
Een detective die in opdracht van zijn werknemer aan het licht  bracht dat meneer hier spioneerde en bedrijfsgeheimen ontfutselde voor de concurrentie." Zei Hoofdinspecteur Marc Rousseau die Alain nog kende van de politieschool.
"Hij handelde in opdracht van Portarelli-Pharmalogics, Het bedrijf van de nogal onfrisse familie Portarelli. Reden genoeg om die man eens goed aan de tand te voelen." Voegde hij er fluisterend aan toe.
"Verdomme." Zei Alain.
"Dan zou ik u eens heel dringend moeten spreken samen met mijn partner Sarah Van Beiren.
In het kader van een moordzaak."
"Toch niet met die twee verdachte overlijdens hier hier in deze stad?" vroeg Marc Roussaeu?
"Ja," zei Alain. "Daar heeft het mee te maken.
"Zeer interessant", zei Roussaeu.
"Wel u kan op onze medewerking rekenen.
Vanavond na 20u komen we langs, zonder fout." Zei Marc Rousseau.

Intussen op het bureau.
Waar Sarah, Bart en Patrick aan het werk waren.
Alsook de twee overige rechercheurs Geert en Hilde.
"Jullie zijn gisterenavond nog de familie van Muriel Lafarge op de hoogte gaan brengen?" vroeg Sarah.
Bart knikte.
"Haar moeder en tante.
Leven met drie onder één dak.
Nu ja, Muriel zat door de week in Gent op kot.
Ze studeerde farmaceutische wetenschappen en deed dat naar verluid niet eens zo slecht.
Maar het interessantste was dat Muriel sinds een maand een relatie had.
Met niemand minder dan Joeri Deltombe die acht jaar ouder was.
Ze leerde hem kennen via het internet.
En vorig weekend spraken ze voor het eerst af.
Gisteren zouden ze opnieuw afgesproken hebben."
"Gisteren was het woensdag, dan had ze toch... " Dan ineens hield Bart op. Hoofden draaiden naar de deur.
"Goeiemorgen jongelui." Zei Dirk Dejonghe terwijl het bureau binnenstapte.
"Is Alain er niet vandaag?"
"Die komt later, hij heeft een afspraak met de cardioloog."
"Ah ja tuurlijk, zijn hart.
Tja, Alain is niet bepaald een toonbeeld van gezonde levensstijl hé.
En pas op.
Dan hebben jullie hem niet geweten toen ie nog dronk.
Hij zag er toen warempel ouder uit dan nu.
Je had hem moeten zien zitten, zwetend als een otter.

Ik dacht nog van OK, nu gaat ie misschien iets gezonder leven.
Maar nee hoor.
Nog altijd weinig slapen, teveel koffie, roken als een Turk en onevenwichtig eten.
Maar bon, we wijken af.
Ik heb hier de rapporten van de autopsie op jongeheer Joeri Deltombe en mejuffer Muriel Lafarge.
En ik kan jullie zeggen.
De resultaten zijn echt wel shocking.
Dit heb ik in mijn hele carrière niet gezien.
Beide slachtoffers stierven aan vergiftiging door botuline-toxine!"
"Dat is het bestanddeel waar ze Botox van maken." Zei Bart.
"Precies!" Zei Dirk.
"En één van de dodelijkste giftige stoffen." Vulde Sarah aan.
"Jullie kennen jullie les, uitstekend." Prees Dirk.
"Bon ik zal het rapport op het bureau van Alain leggen, dan kan hij het zelf lezen als hij straks komt."
Dan was hij weer weg.

"Botuline-toxine." Zei Sarah peinzend.
"Hoe kom je daaraan als je niet in een gespecialiseerd labo werkt waar onder zeer strenge criteria werken?"
"Ja maar hadden Alain en jij niet opgemerkt dat de vriend van Jennifer Roelstraete de zoon is van Marco Porterelli, zaakvoerder van één van de grootste farmabedrijven van dit land?
En zowat de grootste werkgever hier in de streek."
"Ja dat klopt." zei Sarah.
"Maurizio Portarelli.
Heb toch gezegd vanmorgen dat Alain zijn auto volgde tot het moment dat je belde met de mededeling dat we naar het station moesten komen."
"Ja dat klopt.
Maar zeg eens...
Gij vindt dat dus normaal? Dat een rechercheur zomaar iemand volgt zonder dat er daar zelfs maar de enige aanleiding toe is.
Het vriendje zijn van iemand die het slachtoffer was van ongewenste intimiteiten door iemand die in verdachte omstandigheden stierf is was voor hem genoeg zeker?." Zei Bart.
"Tja, dat is Alain hé.
Ge raakt dat gewoon hoor."
"Ewel! Dat zou met mij geen waar geweest zijn." Reageerde Bart.
"Hij had van mij mogen kiezen.
Omkeren of mij afzetten."
"Is dat niet wat overdreven?" Vroeg Sarah.
"Nope.
Wat Alain doet, dat is overdreven.
En kan de aanleiding zijn tot een vrijlating op basis van procedurefouten." Argumenteerde Bart.
"Hey! Nogmaals.
We hebben het over de zoon van één van de belangrijkste werkgevers van de streek.
Ik herhaal... EEN VAN DE BELANGRIJKSTE WERKGEVERS VAN DE STREEK!!!
Die ga je zomaar niet even achtervolgen alsof het de eerste de beste straatcrimineel is.
Wij zijn rechercheurs geen privédetectives.
Wij hebben ons aan regels en procedures te houden.
Heb zo de indruk dat Alain dat vergeet!"
"Kijk Bart." Zei Sarah.
"Alain is eigengereid, intuitief, en houdt zich aan zijn eigen methodes. Methodes die hij hanteert na jarenlange opgebouwde kennis van zaken.
En dat werkt.
Als lokale politiezone het hoogste aantal opgeloste misdrijven van de hele provincie.
Dat is toch niet niks... Toch?"
Bart zweeg, roerde in zijn koffie.
"Bon, wat denk je." Zei hij.
"Zullen we een broodje gaan eten? Ik ben toe aan wat frisse lucht."
"Goed idee." Zei Sarah.

Morbide obesitas 4

Alain en Sarah arriveerden bij het station.
Een politie inspecteur liep hen tegemoet, gaf Alain en Sarah een hand.
"Als u mij wilt volgen hoofdinspecteur." Zei hij terwijl hij met ferme pas het stationsgebouw inliep. Alain en Sarah volgden.
Het perron bij spoor vijf was afgesloten, iemand mocht er nog op.
Alain en Sarah werden uiteraard wel doorgelaten en gingen meteen de trein binnen.
Daar in derde laatste wagon, half tussen de zetels en half op het gangpad lag een lichaam onder een wit laken.
Patrick en Bart bevonden zich ook in de wagon, evenals de wetsdokter.
"Weer een zelfde geval als vanmorgen." Zei de wetsdokter.
"Begon opeens te stuiptrekken en het leek alsof ze stikte.
Ze stond nog recht, opende de het raam om frisse lucht te hebben.
En viel dan neer en bleef liggen met wijd opengesperde ogen."
Wetsdokter Dirk Dejonghe trok het witte laken weg.
Daaronder lag een jonge vrouw van ongeveer 20 jaar.
Net als Joeri Deltombe was ze zwaarlijvig.
En raad eens.
Ook in haar lichaam heb ik sporen gevonden die wijzen op vergiftiging.
De pupillen vernauwd, abnormale huidverkleuring, overmatige transpiratie, de hele reutemeteut."
"Oooh ja, dit kan nog heel leuk worden." Zei Alain op zijn gekende cynische toon.
"Twee zwaarlijvige jongelui door vergiftiging om het leven gebracht.
Ben nu al benieuwd welke gestoorde geest hier achter kan zitten."
Bart Holvoet kon zijn walging niet onderdrukken terwijl Dirk het jonge slachtoffer van haar kleren ontdeed.
"Fucking hell. Hoe kan zoiets bestaan?" Zei hij.
"Precies een berg blubber."
"Bart alstublieft." Zei Alain.
"Wat?"
"Is toch zo.
Dit kan je toch geen lichaam meer noemen.
Voor mij is dit gewoon een compleet gebrek aan zelfrespect!
Dat is wat ik hiervan vindt.
Niets meer en niets minder."
"Gij hebt duidelijk nog niet veel meegemaakt in je leven hé.
Anders zou je zo niet praten."
"Chef." Zei Bart.
"Mijn beste maat is rolstoelatleet.
Werd omver gereden door een dronken chauffeur op zijn veertiende.
Moest keihard revalideren.
Dit met de wetenschap in het achterhoofd dat hij zijn benen nooit meer zou kunnen gebruiken.
Hij had zoals zovelen kunnen liggen vegeteren in zijn zetel.
Zich laten gaan.
Maar dat deed hij niet.
Hij is harder gaan trainen.
Ondanks de pijn die hij nog alle dagen heeft als gevolg van dat ene ongeval.
En als ik dan die excuses hoor van al die vetzuchtigen om aan datgene te verzaken waar ze beter eens echt werk van zouden maken.
Namelijk iets doen aan de lamentabele conditie van hun lichaam en hun algemene gezondheidstoestand.
Ewel hé...
DAN WORDT IK GEWOON PISSIG!
Echt wel."
Dirk draaide het lichaam van het slachtoffer dat op haar zij lag.
Toen zagen ze haar gezicht.
Muriel Lafarge zo heette het slachtoffer, was best wel een knap meisje ondanks haar zware obesitas.
Alain opende de rugzak die ze bij zich had.
Daarin zaten mappen vol notities.
"Blijkbaar studeerde ze, waarschijnlijk geneeskunde of iets in de farmaceutische richting." Mompelde Alain.
"Net zoals juffrouw Jennifer Roelstraete die ik zonet nog ondervroeg."
Dan duwde Sarah een smartphone onder zijn neus.
"Dat is nog niet alles Alain." Zei ze.
"Kijk eens hier, de berichtjes die ze stuurde."
Alain las.
"16:15 Hey Joeri, wacht nu op de trein in Gent-Sint Pieters, kom je me straks ophalen in het station."
16:20 Liefje heb je mijn berichtje gehoord, zendt eens wat terug schatje xxxx love you.
16:22 Ben je boos of zo?
16:24 Joeri dit vind ik echt niet leuk, laat van je horen aub.
16:35 Schatje heb ik iets verkeerd gezegd?"
Alain scrollde even naar boven.
"08:17 Hey Muriel, goed geslapen liefje. Vanavond zien we elkaar terug. Me happy <3 <3 <3 <3"
"08:18 Hoi Joeri, ja ik tel de uren af. Verlang er zo naar om met jou samen te zijn. Lekker van je genieten hmmmm xxxxx Schatje."
"Als er hier geen verband is tussen de twee slachtoffers, dan weet ik het ook niet meer." Mompelde Alain.
"Maar er is meer." Zei Sarah.
Ze nam de smartphone uit zijn handen en toonde een heel andere correspondentie.
Het laatste bericht was van drie dagen geleden.
"22:13 Vies vuil moddervet klotewijf, gij gaat mijn leven niet kapot maken! Ik heb uw spelleke wel door. Stop met uw smeerlapperij of ge sterft een langzame en pijnlijke dood. En dat zweer ik!"
Erboven stond er alleen 'onbekend nummer'.
"Ik wil weten van wie dit dreigement komt." Zei Alain vastberaden.
"En liefst zo snel mogelijk.
Dus laat ons maar hier maar de boel opbreken.
Patrick en Bart jullie gaan de familie van het slachtoffer inlichten, daarna zit ook voor jullie het werk erop.
En morgenvroeg iedereen weer op post.
Met een frisse kop als het even kan.
Want er is veel werk aan de winkel.

Alain en Sarah liepen door de straat.
Alain zoals altijd met gebogen hoofd en zijn handen in zijn zakken.
Sarah hield haar fiets vast.
Het bleef maar motregenen.
"Morgenvoormiddag die klote afspraak in die kliniek." Bromde Alain met een zweem van wanhoop in zijn stem.
"Ach." Reageerde Sarah.
"Het zal heus wel meevallen. brombeertje van me.
Maar je zal echt wel iets aan je levensstijl moeten doen hoor.
Echt wel."
Dan hield ze halt en zette haar fiets tegen een lantaarnpaal.
Legde haar handen op zijn borst.
"Alain." Zei ze.
Ze voelde haar hart bonzen in haar keel.
"Ik wil je niet verliezen.
Snap je dat.
Lieve brombeer.
Ik wil met jou verder."
"Sarah." Zei Alain naar adem happend.
"Ik...
Ik zie je heel graag.
En het is fijn wat wij samen hebben.
Dat we zo'n intense band hebben.
Maar.
Soms heb ik twijfels.
Zoveel twijfels.
Jij bent nu 30 jaar.
Ik 58.
Over 15 jaar ben jij er 45.
En ik een ouwe vent.
Als ik er nog ben tenminste."
Alain boog het hoofd.
"Lieverd." Zei Sarah.
"Dat kan mij niet schelen.
Dan nog.
Zal ik er voor je zijn.
Hoe zwaar en moeilijk het ook zal zijn.
Ik wil ervoor gaan Alain.
Voor jou.
Voor... ONS!"
"Sarah." Zuchtte Alain.
"Ik weet, je bent een zorgzame vrouw.
Je zou een goede moeder zijn.
Ik wil je de kans niet ontnemen om ooit een gezin te stichten.
Niet met mij.
Ik wil geen kind opzadelen met een vader die zijn grootvader kan zijn.
Ik wil eigenlijk helemaal geen kinderen.
Omwille van de rotjeugd die ik heb gehad.
Maar jij.
Jij bent een...
Een goede vrouw.
Een goed mens.
Met mooie waarden.
Ik voel zoveel diepe genegenheid voor je Sarah.
Maar... "
"Alain." Zei Sarah.
"Je wil er toch geen punt achter zetten?"
Weer zuchtte Alain.
Heel lang.
Heel diep.
"Ik voel me hier niet goed bij Sarah.
Ik durfde het niet te zeggen omdat ik bang ben dat je zou denken dat ik je slechts gebruikte om... "
"Om wat Alain?" Vroeg Sarah.
"Ach laat zitten meisje."
Dan rukte hij zich los.
Zonder iets te zeggen.
Sarah stond hem verweesd na te staren in de druilerige regen.

De volgende morgen was Sarah al vroeg op pad.
Joggen.
Zoals zo goed als elke ochtend ging ze eerst een stukje lopen voor ze zoals elke dag met Alain en de andere collega's afsprak in 't Croissantje.
Het gesprek dat ze gisteren na het werk had met Alain zinderde nog na door haar hoofd.
"Hij meent dat niet." Zei ze tegen zichzelf.
"Hij heeft het wat moeilijk, maar dat gaat wel over.
Het is de eerste keer niet dat hij zo'n bui heeft.
Hij is zenuwachtig voor de afspraak in het ziekenhuis straks."
Ze herhaalde al die dingen telkens weer terwijl ze doorliep, zich aan een strak ritme en een gelijkmatige snelheid probeerde te houden.
Dan ineens keek ze om.
Ze had het gevoel dat er de hele tijd iemand achter haar liep.
Dat was ook zo.
Het was Bart die eerst achter en nu naast haar liep.
"Hey Sarah, ook aan het lopen?"
"Ja." Zei ze hijgend.
"Goed zo.
Ben bezig met een duurloop van tien kilometer. Heb er nog vijf te gaan, doe je mee?"
Sarah schudde het hoofd, ze wilde het aanbod afwijzen.
"Allee komaan, dat kan je best.
Beetje zelfvertrouwen."
"Ik heb nog nooit zo'n afstand gelopen." Zei Sarah.
"Hoeveel kilometer doe je dan als je loopt?" Vroeg Bart.
"Drie, vier, soms vijf.
Heb nu al twee en een half kilometer gelopen en ben nu op weg naar huis." zei ze.
Da's nog ongeveer een kilometer."
"Is dat alles? Vroeg Bart.
"Dat kan toch beter, Niet?
Hey!
Ge moet uw lichaam uitdagen.
Uw grenzen verleggen.
Telkens opnieuw.
'No pain no gain', weet je wel?
Als je de uitdaging aangaat en de rit uitloopt dan trakteer ik op een portie spek met eieren in 't Croissantje. En dit de hele week... Deal?"
Sarah moest erom lachen, maar ging de uitdaging toch aan.
Bart was onwrikbaar.
Onvermurwbaar.
Maar hij wist haar te motiveren.
Om de duurloop uit te lopen aan een hoger tempo dat ze zelf gewoon was.
"Zie je wel." Zei hij achteraf.
"Zie je wel dat ge 't kunt.
Zo moeilijk is dat niet hoor.
Ge moet durven.
Durven uw grenzen te verleggen.
Weet je wel?
DURVEN!
Het menselijk lichaam is sterker dan de meeste mensen denken.
Mensen denken te rap van 'dat ga ik niet kunnen'.
Maar niets is minder waar.
Het komt allemaal op hetzelfde neer.
Zelfvertrouwen.
Je lichaam leren kennen.
Je grenzen kennen en deze durven te verleggen.
Telkens opnieuw.
Elk lichaam vraagt erom om uitgedaagd te worden.
Zowel op lichamelijk als op geestelijk vlak.
Ik ben nu Grieks aan het leren.
Gewoon voor de uitdaging.
God behoede me dat ik zo'n triestige routineuze plant zou worden zoals de meeste mensen.
Dat wil ik niet.
Echt niet.
Het idee alleen al."
"Je houdt er wel vreemde ideeën op na hé." Zei Sarah.
"Vind je? Vroeg Bart.
"Nu ja.
Dat hoor ik wel vaker hoor.
Ik ben een 'specialleke' ja.
Ik kan zeker vier programmeertalen, ben ook heel actief met websitebeheer en het ontwerpen van websites en zelfs games.
Voorts ben ik heel bedreven in wiskunde ik schaak in clubverband."
"Amai ik ben perplex." Zei Sarah.
Maar ik ga me nu snel douchen, ik zie je straks in 't Croissantje?"
"Daar mag je zeker op rekenen Sarah." Zei hij.
Hij omhelsde haar en ze gaf hem een zoen op de wang."
"Zeg, nog eens
Goed gelopen meid." Zei Bart terwijl hij haar een schouderklopje gaf.

Even later zaten ze samen in 't Croissantje.
Met voor hun neus een groot bord met spek met eieren.
"Héhé, dat zal me smaken." Zei Sarah.
"Ok, de calorieën die ik er heb afgelopen zullen er nu wel snel weer aankomen.
Maar dat kan me nu efkes niet bommen. Ik heb gewoon honger als een paard ja."
"Geen schrik." Zei Bart. "Dat zal niet gebeuren."
"Nee?" vroeg Sarah.
"Je zei zelf dat je honger als een paard hebt. Dat betekent dat uw lichaam moet recupereren. Uw lichaam heeft proteïnen nodig.
Dus moet ge uw lichaam proteïnen geven.
En wat die veggie adepten ook mogen beweren.
Die haal je uit vlees, vis, eieren en melkproducten.
Mensen die denken dat plantaardige producten volstaan om je lichaam gezond te houden die dwalen.
Echt wel."
"Gij zijt daar precies wel hard mee bezig hé. Met gezonde voeding en zo,"merkte Sarah op.
Bart keek Sarah aan.
"Sarah.
Luister goed naar mijn woorden.
Ge hebt maar één lichaam!
Draag er dan godverdomme zorg voor!
Je woning, je auto, je baan.
Die dingen zijn inwisselbaar.
Maar als je lichaam begint te haperen.
En dienst gaat weigeren.
Als dat gebeurt Sarah...
Dan heb je pas echt een probleem.
Te weinig mensen staan daar bij stil.
Tot het effectief gebeurt.
Snap je?
En dan nog beseffen ze het niet.
Zoals Alain.
Onze Chef.
Die loopt echt op de tippen van zijn tenen hé, en dat omwille van een cardiologisch onderzoek waar hij deze voormiddag naartoe moet.
Nou waarom zou dat komen denk je?"
"Ach," zei Sarah. "Alain heeft een hekel aan klinieken."
"Oh ja?" vroeg Bart. "Waarom dan wel?
Men stelt daar alles in het werk om mensen te helpen.
Voor dat doel investeren ze constant in de nieuwste technologieën, en in duur wetenschappelijk onderzoek.
Maar ze moeten natuurlijk wel meewerken.
Ge moogt medicijnen voorschrijven en behandelingen geven zoveel je wil.
Maar als mensen geen gram willen veranderen aan hun levensstijl.
Dan helpt dat allemaal geen reet!"
"Ik weet het." Zei Sarah.
"Ik heb het al vaker met hem erover gehad.
Maar ja hij koppig hé."
"Ja hallo! Alsof ik dat nog niet door had," zei Bart.

"Trouwens.
Wat vindt jij van Alain als chef?" Vroeg Bart ineens.
"Wel." Zei Sarah.
"Hij is intuïtief  koppig, eigenwijs.
veeleisend voor zijn medewerkers.
Maar als het klikt dan heb je heel veel aan hem."
"Ah ja natuurlijk...
Als het klikt." Zei Bart op sarcastische toon.
"Ik ken dat.
Als je je neerlegt bij zijn willetjes en zijn grilletjes.
En je niet teveel commentaar hebt op zijn eigengereide, oncommunicatieve manier van werken.
Wel Sarah, ik kan je dit al zeggen...
DAT ZAL NIET GEBEUREN!"

Morbide obesitas 3

Alain en Sarah arriveerden op het bureau en meteen liep Alain naar het koffiezetapparaat en schonk zich een verse kop koffie in.
"Hmmm." Mompeld hij.
"Koffie. Heet en straf.
Wat wil een mens toch meer hé op zo'n donkere druilerige dag.
Bon, vertel het eens jongelui... hoe staat het met de opdracht die ik jullie gegeven heb?" Vroeg hij daarna meteen.
"Heel goed." Zei Bart.
"We hebben zoals u gevraagd had het verleden nagetrokken van de jongedames die destijds klacht indienden tegen wijlen Joeri Deltombe. Maar mag ik u vragen waarom?
Zij waren het slachtoffer van zijn zielige perversiteiten, ga je soms van de slachtoffers daders maken?"
"Zijn de jongedames sindsdien nog gerechtelijk vervolgd? En waarvoor?" Ging Alain onverstoord verder.
"Ja." Antwoordde Patrick.
En wat opvallend is, waarvoor?
Tenminste toch bij één van de twee jongedames, de genaamde Jennifer Roelstraete."
"Vertel." Drong Alain aan.
"Afpersing, valse aangifte en er loopt nog een onderzoek tegen haar wegens het ontvreemden van chemische producten uit het labo van de faculteit Farmaceutische Wetenschappen van de Gentse universiteit."
"Heel goed." Prees Alain hen.
"En wat kunnen we hieruit besluiten?"
"Dat u een ambitieuze jongedame op basis van enkele jeugdzonden en iets wat nog niet bewezen is wil gaan ondervragen in het kader van een onderzoek naar een overlijden waarvan nog moet bewezen worden dat het om een verdacht overlijden gaat.
Jennifer werkt als fitnesscoach in het fitnesscentrum waar ik wekelijks ga trainen.
Ze is heel gedreven, begaan met haar gezondheid en haar conditie, en zit boordevol ambitie om van haar leven iets te maken.
En u wilt haar echt ondervragen in het kader van het overlijden van een zielige nietsnut die niets anders deed dan zich volvreten. Het trauma dat ze opliep door toedoen van zijn walgelijke perversiteiten opnieuw oprakelen. De wonde opnieuw openrijten.
Sorry Chef, maar ik zie hier het nut echt niet van in."
"Ik wel." Zei Alain.
"Als ervaren rechercheur weet ik heel goed hoe diep wraakgevoelens kunnen zitten.
En ik weet ook dat diegene die jij een 'ambitieuze jongedame' is, in feite een intrigante is die over lijken gaat om haar doel te bereiken, en daarvoor zwakke ietwat naïeve prooien uitkiest.
Haar 'cockteaser' spelletje in het zwembad liep zwaar uit de hand.
Ze wilde hem daarvoor laten boeten.
Eiste een hoge schadevergoeding.
Maar de rechter achtte alleen de 'openbare zedenschennis' bewezen, niet de aanranding van de eerbaarheid, omdat de verhalen van Jennifer Roelstraete en Stacey Courtois onsamenhangend, tegenstrijdig en ongeloofwaardig waren.
Voor mij redenen genoeg om hen allebei eens op de rooster te leggen."
"Belachelijk." Sneerde Bart.
Alain bekeek Bart van top tot teen met zijn gekende cynische blik.
Sarah trok nu al de conclusie dat Bart en Alain nooit echt dikke vrienden zouden worden.
"Bon." Zei Alain.
Patrick en Bart jullie gaan die Stacey Courtois eens aan de tand voelen en Sarah en ik pakken de lieftallige Jennifer Roelstraete aan.

Alain en Sarah stopten bij het fitnesscentrum waar Jennifer Roelstraete bijkluste.
Ze was aerobic lessen aan het geven aan een stel gedreven dames die iets aan hun conditie en vooral hun slanke lijn wilden doen.
Jennifer was een atletisch gebouwde jongedame met een superstrak figuur.
Haar vlasblonde haar had ze samengebonden in een paardenstaart en ze droeg een strak felblauw topje en dito rennersbroekje
Haar borsten gingen ritmisch op en neer terwijl ze onvermoeibaar voorging in de aerobic sessie.
Alain en Sarah liepen de fitnessruimte binnen, tussen de toestellen waarop mensen hun lichaam afpeigeren om zo het 'perfecte figuur' te krijgen waarnaar ze al zolang verlangen.
Alain bekeek het gebeuren met een meerwarige blik.
Hij voelde zijn hart bonzen.
Hij wist dat Dr Persoone al meermaals erop had aangedrongen dat hij iets aan zijn conditie moest gaan doen om de hartproblemen die hij had niet erger te maken.
Maar als er één iets was waar Alain een hekel aan had was het dergelijke opgefokt gedoe wat je in fitnesscentra aantrof.
Vooral dan het soort gedoe wat hij in de ruimte naast de eigenlijke fitnesszaal aantrof.
De ruimte waar Jennifer Roelstraete aerobiclessen gaf.
De ruimte vanwaar een opzwepende popsong aan een veel te luid volume hem tegemoed kwam.
Alain huiverde ervan, hij haatte commerciële popmuziek, en zeker dat van het opgefokte soort zoals dat nu door de speakers van de bouwvakkersradio die achter Jennifer stond opgesteld.
Wanneer de sessie afgelopen was stapten Alain en Sarah op Jennifer af.
"Goeiemiddag jongedame, heeft u een ogenblikje? Wij zouden graag eens met u willen spreken, wij zijn van de lokale recherche." Zei Alain terwijl hij zijn legitimatiebewijs toonde.
"Voor wat?" Vroeg Jennifer nors terwijl ze de radio afzette.
"Kunnen we ergens afzonderlijk praten?" Vroeg Sarah.
"Ja, hierachter." Zei Jennifer en ze wees naar de deur met daarop het bordje 'Voorbehouden personeel'.

Alain en Sarah betraden de kleine ruimte die uit niets meer bestond dan een tafel met daarop enkele gebruikte kopjes koffie en een twee lege flesjes energiedrank, en klein keukentje met spoelbak, koffiezet apparaat en blauw geschilderde kastjes.
"Bon voor wat is 't?" Zei Jennifer op nogal arrogante toon, terwijl ze uit de koelkast een flesje met daarin een groene smoothie uithaalde.
"Jennifer." Begon Alain zoals gewoonlijk erg onderkoeld en zichtbaar niet onder de indruk van de ronduit arrogante attitude van Jennifer Roelstraete.
"U hebt vijf jaar geleden klacht ingediend tegen Joeri Deltombe omdat hij u en uw vriendin betast zou hebben en hij u zijn geslachtsdelen zou hebben getoond."
"En dan?
Die vette pervert wilde ons wel verkrachten hé!
Godverdomme moet ge me daarvoor nu nog es lastigvallen?
Ik probeer iets van mijn leven te maken hé!
Kan je niet zeggen van dat inert zielige rukkertje dat zijn boterhammekes nog door zijn mamaatje laat smeren.
Of heeft dat loeder van een moeder van hem weer een klacht ingediend of wa?"
"Joeri Deltombe is dood. Hij is vanmorgen in de supermarkt in elkaar gezakt en gestorven."
"Ach wat jammer." zei Jennifer terwijl ze haar smoothie in één teug leegdronk.
"Maar ja, het moest er ooit es van komen hé.
Telkens als ik dat kereltje zag, wat ik probeerde tot een absoluut minimum te beperken, werd ie vetter en vetter en vetter en... Jakkes gast hoe dat een mens zo kan leven dat snap ik dus totaal niet.
Geen zelfrespect, geen fierheid.
Maar wel met alle middelen van grond willen hé, het zielige rukkertje." Zei Jennifer vol diep misprijzen.
"In tegenstelling tot u juffrouw Roelstraete, gaan wij er niet van uit dat Joeri een natuurlijke dood gestorven.
Ziet u, onze lijkschouwer herkende meteen de symptomen van een zware vergiftiging."
"En dan dacht u, zullen wie die Jennifer Roelstraete nog maar eens aan de tand voelen, want die had het vonnis dat tegen die obese pervert geveld werd toch zo slecht verteerd hé.
Godverdomse fucking nitwits! Moet dat hele gedoe mij echt blijven achtervolgen  ja?
IK WAS WEL HET SLACHTOFFER HE GODVERDOMME!!!" Brulde Jennifer verontwaardigt terwijl ze keihard met haar vuist op de tafel bonkte.
"U weet best dat de rechter redenen genoeg had om aan uw verhaal te twijfelen, en u had getuigen tegen u." Reageerde Alain ijskoud. "En nog één zo'n uithaal en u mag mee met ons naar het bureau juffrouw Roelstraete, laat dit duidelijk wezen."
"Godverdomme, konden wij weten dat die vetpens zo stom zou om in een vol zwembad zijn zwembroek af te steken? Dat was onze schuld niet hé dat hij geloofde dat wij door hem wilden geneukt worden."
"U hoeft het hele verhaal niet nog eens over te doen, we kennen jou versie en die van hem.
Maar wij willen weten of u hem wel degelijk uit alle macht probeerde te uit de weg te gaan zoals u daarnet beweerde."
"Tuurlijk dat. Hoe verder uit zijn buurt hoe liever ja!
Ik wordt liever niet gezien met zo'n marginaal zoals hij, echt niet.
Het is al erg genoeg dat mensen met ambitie zoals ik voor dergelijk marginaal leeggangersvolk mogen opdraaien, dan zou ik nog wat hun gezelschap moeten gaan opzoeken zeker.
Nee, ik zou niemand nog onder ogen moeten komen moesten mensen uit mijn omgeving zelfs maar horen da 'k met dergelijke losers om ga.
Ik wil vooruit in het leven, snapt ge da?
En hard werken en studeren is in deze niet genoeg, dat heb ik nu al door.
Bij de juiste mensen gezien worden, en als het even kan de juiste vorm hebben.
Daar gaat het om.
Ik weet niet of gij dat snapt inspecteur? Want als ik zie in welke vorm dat gij verkeert... Man, man, man.
Maar misschien heeft de jongedame wel door waar ik het over heb," zei Jennifer terwijl ze haar blik naar Sarah richtte.

"Juffrouw Roelstraete.
U studeert voor apotheker aan de universiteit van Gent.
En werkt hier om uw studies te betalen."
"Ja dat klopt ja." Zei Jennifer.
"Maar ik voel het al komen.
Ge zijt vast al op de hoogte zeker van 't feit dat ik beschuldigt wordt van het ontvreemden van..."
"Chemische producten." Zei Alain zonder verpinken.
"Dat klopt.
Da's niet min.
Dergelijke schendingen van het vertrouwen die een faculteit heeft in haar studenten aan wie men dergelijke vaak gevaarlijke spullen toevertrouwt. Daar lachen ze niet mee op het rectoraat."
"Ik ben onschuldig." Zei Jennifer op bitse toon.
"En nu gaat u zeggen dat ze u proberen er in te luizen zeker?"
"Inspecteur." Zei Jennifer.
"Ik ben ambitieus.
Dat steek ik niet onder stoelen en banken.
Ik wil in alles de beste zijn.
In mijn studies.
Mijn werk hier.
En mijn werk als model.
Ja ik klus ook bij als model.
En wat dat modellenwerk betreft is dit nog maar het begin.
Ik wil hier verder mee doen ja.
En weet ge.
Dat maakt mensen jaloers.
Velen kunnen niet verdragen dat ik ambitieus ben en in die ambities nog slaag ook.
Wat een jaloerse mentaliteit er heerst onder mijn collega studenten, ewel inspecteur daar hebt ge geen gedacht van.
Vooral omdat ze van zichzelf maar al te goed weten dat ze het karakter en het doorzettingsvermogen ontberen om net zoals ik er voor tweehonderd procent voor te gaan.
Zoals het eigenlijk zou moeten.
Gewend om alles in hun schootje te krijgen hé.
Veel van die 'prutsventjes' en 'truttemiekes' op de unief zijn gewoon stronteverwend.
Mamaatje en papaatje betalen alles hé.
En regelen alles voor hen.
Brengen zelfs hun eten, alles in Tupperware pottekes. Ze hoeven het maar in de microgolf te duwen en onder hunne neus steken.
Hun bedje is gespreid.
Het enige wat ze moeten doen is de moeite doen om de lessen bij te wonen, op tijd met hun neus in die dikke boeken te zitten en doen wat er van hen wordt verwacht.
Studeren.
En hard als 't efkes kan!
Maar nee.
Ze zitten liever zich scheef onnozel te zuipen in de Overpoort.
Of te gamen.
Of op Netflix naar stomme TV series te gapen.
En dan zien ze dat iemand als ik die naast haar studies ook nog werkt, bijklust als model en
hard traint om haar lichaam in vorm te houden, datgene doet waar zij glansrijk in falen.
Namelijk slagen voor de examens.
Met grootste onderscheiding.
Zonder hulp van mama of papa.
Ja wat gebeurt er dan denk je?
Ach inspecteur.
Moet ik er een tekeningske bij maken?
Mijn hele leven wordt ik van alles beschuldigt en verdacht gemaakt.
Door gasten die om één of andere reden wel het gerecht aan hun kant hebben.
Is het niet omdat ze toevallig een rijke papa en mama hebben?
Dan is het wel omdat ze tot die ene groep van mensen behoren waarmee ge zogezegd medelijden moet hebben. Die ene groep die voor de maatschappij niets fout kan doen en vooral moet beschermt en gepamperd worden, ook al mogen wij die wel verantwoordelijkheid opnemen een deel van ons loon afstaan om hen in leven te houden.
En waarom?
Enkel en alleen omdat mensen mij het succes dat ik nastreef niet gunnen.
Maar ik heb geen chemische producten gestolen.
En al zeker geen giftig spul!
En al zeker niet om die perverte sukkel van een Joeri Deltombe iets aan te doen, want die zou wel vanzelf doodgevallen zijn door zijn ongebreidelde vetzucht.
En als ge uw onderzoek goed doet, en als het even kan onbevooroordeeld.
Dan zult u vanzelf wel tot deze conclusie komen.
En wat die Joeri Deltombe betreft.
Die zal wel nog meer vijanden hebben zeker? De sukkel.
Bon, was dat alles of is er verder nog iets?" Jennifer wachtte de reactie van Alain of Sarah niet af en stond recht en liep naar de lesruimte.
Daar stond een breedgeschouderde man van midden de twintig.
Donker halflang krullend haar, pak van Armani, parelwitte tanden, glimmende schoenen.
"Hey Maurizio." Zei ze terwijl ze hem om de hals vloog, waarna meteen een lange heftige tongzoen volgde.
"Principessa." Zei hij terwijl hij zijn handen over haar kont liet glijden.
"Ik ga me meteen omkleden schatje." Zei Jennifer. "Dan kunnen we meteen vertrekken."
"Goed, ik wacht wel." Zei Maurizio.

"Man, man, man." Zei Sarah toen ze samen met Alain het fitnesscentrum buiten stapte.
"Die heeft toch ook wel wat kak aan haar gat hangen hé zeg. Wat een arrogant wijf is me dat jong?"
"Tja." Zei Alain.
"Ze denkt dat niemand haar wat kan maken.
Maar dat zal op een dag wel eens lelijk tegenvallen."
Alain opende de deur van zijn auto en stapte in.
Maar wegrijden deed hij niet.
"Waarop wacht je?" Vroeg Sarah.
"Gewoon." Zei Alain.
"Op Jennifer en haar Maurizio.
Die ook geen onbekende voor ons is trouwens.
Maurizio Portarelli: Zoon van de Belgisch-Italiaanse ondernemer Marco Portarelli, stichter en oprichter van Portarelli-Pharmalogics.
Die destijds in opspraak kwam door een affaire van corruptie en afpersing in Wallonië.
Waarbij twee Waalse en zelfs één Federale minister bij betrokken waren.
Maurizio had destijds in een hangar die eigendom was van het bedrijf van zijn vader een heel XTC lab ondergebracht.
Alsook een cannabisplantage."
"Wacht." Zei Sarah.
"Waarom zou Jennifer producten stelen uit het labo van de faculteit farmaceutische wetenschappen als haar vriendje de zoon is van een farmagigant?"
"Bedrijfsspionage," antwoordde Alain.
De faculteit farmaceutische wetenschappen werkt samen met de grootste concurrent van Portarelli-Pharmalogics.
En Jennifer wil in de gratie staan bij haar vriendje, en vooral bij zijn familie.
Haar toekomstige schoonfamilie.
Jennifer is niet alleen erg gebrand om hogerop te komen op de maatschappelijke ladder.
Ze is ook enorm behaagziek en wil bij de juiste mensen op een goed blaadje staan om dat doel te bereiken.
Haar voordoen als de hardwerkende modelstudente is slechts één van die tactieken."
Dan zweeg Alain en deed teken aan Sarah dat ze moest bukken.
De zwarte BMW van Maurizio reed eerst achteruit en verliet dan de parking van het fitnesscentrum.
Alain reed er achter.
De auto reed in de richting van de snelweg, Alain moest het gaspedaal diep induwen om hem bij te kunnen houden.
En dit in de gietende regen.
Net toen ze de BMW de snelweg zagen oprijden ging Alain zijn telefoon af.
Alain nam zijn gsm uit de borstzak van zijn hemd en nam op.
"Hallo...
Wat?
OK we komen er meteen aan."
Aan het rond punt bij de afrit keerde hij en reed terug naar de stad, terwijl  hij met één hand sturend zijn gsm terug op zijn plaats stak.
"Weer een plots overlijden." Zei hij.
"Ditmaal op een trein, vlak voor ie het station zou binnenrijden."
Hij zette de zwaailichten en sirene van zijn dienstwagen aan en reed met gierende banden de stad in.

Morbide obesitas 2

Bart Holvoet werd aan door de commissaris voorgesteld aan zijn nieuwe collega's.
En aan Alain die als hoofdinspecteur zijn directe overste zou worden.
"Jij maakt Bart verder wegwijs." Zei de commissaris.
"Komt in orde commissaris." Antwoordde Alain.
"Ik zie dat jij een grote ICT-specialist bent." Zei Alain die even het dossier van Bart vluchtig bekeek.
"Klopt."
"Ben eigenlijk altijd al met computers bezig geweest.
Toen ik een jaar of twaalf was maakte ik mijn eigen programma's."
Alain bekeek Bart van top tot teen.
"Jij ziet er mij niet meteen het type uit dat de hele dag achter zijn computer zit.
Stevige caruur, gezond kleurtje."
"Ik doe veel sport ja." Antwoordde Bart.
"Hardlopen, lange duurlopen, fitness, krachttraining.
'Mens sana in corpore sano' Chef." Voegde Bart eraan toe.
"Een gezonde geest in een gezond lichaam."
Bart keek even rond.
"Denk wel dat het zal vlotten wat de samenwerking betreft.
Een betrekkelijk jong team, bevalt me wel.
Wie wordt er eigenlijk mijn partner?" Vroeg Bart terwijl hij naar Sarah keek.
"Patrick." Antwoordde Alain zonder verpinken.
"Patrick Muyshondt was de partner van Hubert, je voorganger."
"En wat als ik dat niet wil?" Vroeg Bart uitdagend.
"Dan zal je moeten wachten tot er iemand nieuw is, dan wil ik de boel herschikken.
Maar je kan niet verwachten dat ik voor de grilletjes van een nieuwkomer mijn hele team ga herschikken," reageerde Alain. Sarah zag dat hij zijn best moest doen om zijn zelfbeheersing niet te verliezen.
Bart stond recht en liep naar Patrick en stak zijn hand uit.
"Bon." Zei hij. "Ik hoop dat we goed zullen samenwerken hé... Partner."
Dan ging de telefoon, Alain nam op.
"Met Hoofdinspecteur Donck." Zei hij kortaf.
Na wat "ja, ja, ja," gemompel legde hij de hoorn dicht.
"Ja mannekes, werk aan de winkel.
Plots overlijden in supermarkt. Man ineengezakt aan de kassa, de wetsdokter is al ter plaatse.
Meer onderzoek nodig volgens de wetsdokter."
De rechercheurs stonden recht en deden hun jas aan.
Alain en Sarah stapten in Alain's dienstwagen.
Met een enorme rotvaart en loeiende sirene's reden ze naar de plaats van het onheil.

De rechercheurs liepen de supermarkt in .
Het lichaam van de jonge man werd door de wetsdokter onderzocht achter scherm dat het gebeuren aan het zicht van de andere klanten moest onttrekken.
"Wat is er gebeurd?" Vroeg Alain.
"Jonge gast, stond aan te schuiven aan de kassa.
Viel ineens dood.
Was niks aan te zien.
Wankelde niet, sprak geen wartaal uit.
En ineens viel hij tegen de grond.
En 't was gedaan." Zo deed een ambulancier het verhaal.
De wetsdokter kwam van achter het scherm, hij trok zijn rubberen handschoenen uit en liet zijn monddoek zakken. "Ha hier zijn de mannen se," zei hij terwijl hij zijn hand uitstak naar Alain.
"Op het eerste zicht zou je denken dat het zijn ongezonde voedingsgewoonten waren die hem fataal werden." Zei de wetsdokter.
"Kom maar mee, dan snap je meteen wat ik bedoel." Wenkte hij uitnodigend.
Alain, Sarah, Bart en Patrick volgden hem.
De wetsdokter had de jongeman zijn hemd losgemaakt en zijn broek laten zakken.
Sarah keek weg.
"Jezus Godverdammese!" Riep Bart uit.
"Hoe is zoiets toch mogelijk? Ongelooflijk hoe mensen hun lichaam zo kapot maken?"
Die kar hierachter, was die van hem?"
De wetsdokter knikte.
"Normaal dat die kerel stokkestijfsteendood viel! Zou hier echt geen andere reden voor kunnen bedenken dan dat die kerel zijn eigen graf groef met mes, vork en lepel. Net zoals de grote meerderheid van de mensen tegenwoordig"
"Jij oordeelt voor je alle feiten kent jongen!" zei de wetsdokter terwijl hij Bart met een scherpe blik aankeek.
"Moet blijkbaar nog veel leren mijn beste.
Niet zozeer over computers en dergelijke. Ja ik weet wie wel wie je bent en ik heb al over je komst gehoord Bart." Zei Dirk de wetsdokter in dienst van de recherche.
Maar de rest.
Je zal nog veel moeten leren van het leven eer je een goede rechercheur zult zijn jongeman.
Kom eens even dichter, ik zal u een keer iets tonen."

De wetsdokter ontklede het slachtoffer helemaal.
En legde hem dan op zijn zij.
"Ik heb hier een paar mooie voorbeelden van symptomen die aanwezig waren maar die de omstaanders niet of nauwelijks opmerkten. Ik zou zeggen.... KIJK EN LEER!
Overmatige transpiratie.
Ja zwaarlijvige mensen transpireren heftig, zo bleek ook uit de getuigenissen van de mensen dat het slachtoffer overmatig transpireerden.
Meer dan gemiddeld. Ik zeg u, de oorzaak was NIET zijn zwaarlijvigheid.
Hij sprak geen wartaal uit. Logisch hij zij weinig, moest hij spraakzamer geweest zijn zou duidelijk geweest zijn dat zijn manier van spreken onsamenhangend was.
Hij nam een stuk keukenrol en gleed ermee over de anus van het slachtoffer.
Tamelijk lopende stoelgang, sporen in de onderbroek van het slachtoffer.
Dit duidt duidelijk op diarree. Let ook even op de toch wel erg onnatuurlijke kleur en vooral geur!
Maar door de losse onderkleding viel dit nauwelijks op.
Behalve voor de persoon die achter hem aan de kassa stond dan.
Ik wil maar zeggen, niets is wat het lijkt!"  Zo zei de wetsdokter terwijl hij het stuk keukenrol in een plastic zak deponeerden en opnieuw zijn wegwerp handschoenen uittrok.
"Kunt u misschien ter zake komen?" Vroeg Alain.
"Allez ja, waaraan denk je dat?"
"Vergiftiging." Zei Dirk Dejonghe - die al 25 jaar ervaring als wetsdokter en forensisch onderzoeker had - terwijl hij monddoek verwijderde en zijn bril afnam
"Het is pas na de eigenlijke autopsie en de resultaten van de bloed, urine en faeces stalen dat we echt zekerheid zullen hebben.
Maar alles wijst op zeer zware vergiftiging, die uitmondde in een acute hartverlamming die het slachtoffer uitindelijk fataal werd.
Maar aangezien het meer dan duidelijk is dat het slachtoffor weinig of niets inzat met zijn eigen gezondheid, had hij waarschijnlijk zelf amper door dat de pijn en andere symptomen waar hij maar bleef mee lopen een externe oorzaak hadden."
"Ja, vergif kan ook heel langzaam en stelselmatig worden toegedient zonder dat het slachtoffer daar weinig of niets van merkt, tot het te laat is." Merkte Sarah op.
"Zeer goed gezien Sarah." Zei Dirk terwijl hij probeerde recht te komen.
"Tenminste toch iemand die nadenkt in dit team."

Het lichaam werd in een lijkzak gelegd die meteen werd toegeritst.
De opdrach zat er op en de rechercheurs keerden terug naar het bureau waar het nodige papierwerk en de op te maken processen verbaal op hen wachtte.
"Goed." Zei Alain enkele uren later tijdens de briefing op het bureau.
Wat weten we al over het slachtoffer?" Vroeg hij.
"Heb samen met Bart al het één en ander uitgeplozen." Zei Patrick.
"Joeri Deltombe: 28 jaar, werkloos en geen onbekende voor het gerecht.
Vijf jaar geleden aangeklaagd voor openbare zedenschennis en het begluren en betasten van jonge meisjes in het stedelijk zwembad.
Woont samen met zijn moeder die invalide is, leven allebei van een uitkering."
"Met andere woorden, een stel lamme asociale uitzuigers waar wij voor mogen opdraaien.
Leven bij de gratie van onze lakse overheid." Merkte Bart cynisch op.
"Sorry maar dat moogt ge niet zeggen." Reageerde Sarah.
"Waarom niet?
Het is toch zo.
Kan me zo al voorstellen hoe die stal waar ze wonen er uit ziet.
Wordt weer een leuk dagje als we daar nog langs moeten."
"Sarah en ik zullen dat wel doen. Ik heb een andere taak voor jullie." Zei Alain beslist.

Even later reden Alain en Sarah door de gietende regen.
Ze rede een straat in met langs beide kanten eindeloze rijen monotone woonblokken van zo'n drie verdiepingen hoog in bruingrijze stenen opgetrokken.
Alain hield halt en zette zijn hoed op.
Het bleef maar onophoudelijk regenen, welks de buurt nog grauwer en deprimerender maakte dan hij al was met de slordig geplaatste fietsen tegen de muren, de amper onderhouden tuintjes, de satellietontvangers aan de terrassen en de beduimelde, vaak versleten gordijnen achter de vaak amper gewassen ramen die een likje verf best konden gebruiken.
Alain en Sarah liepen naar het portaal, waar Alain de deurbellen bekeek.
Vale papiertjes achter het glas met nog amper leesbare namen.
Of gewoon geen naam op de deurbellen.
Dan viel Sarah's oog op de namen op de brievenbussen.
"Hier! Deltombe J, Vervecke M.J. Appartement 0301."
"Goed gezien meid." Zei Alain die op de bel onder het nummer 0301 duwde.
"Allo wie is 't."Hoorden ze een vrouwenstem zeggen tussen het gekraak door.
"Politie, mogen we even naar boven komen?" Vroeg Alain.
"Wie da?" 
"De politie, lokale recherche." Herhaalde Alain.
"We zouden u graag even willen spreken."
De deur werd geopend zonder verder antwoord.
Aan de liftdeur kleefde een papier met daarop 'defect', dus zat er voor Alain en Sarah niks anders op dan met de trap naar boven te lopen.
Van achter de deur rechts op de eerste verdieping rook het naar soep en van achter de deur links op de tweede verdieping weerklonk er hitsig gekreun.
"Het gaat er hier precies passioneel aan toe." Merkte Alain op.
Ze liepen verder, halverwege begon Alain alsmaar luider te hijgen bij elke trap die ze tot aan de derde verdieping nemen moesten.
Nadat hij het zweet van zijn voorhoofd had gedept met een zakdoek belde Alain aan bij de deur links waaraan een koperen plaatje met daarop de nummers 0301 was aangebracht.
Meteen ging de deur open, een zwaarlijvige vrouw deed open.
Ze had een kamerjas over zich heen getrokken, daaronder was ze naakt.
"Voor wat is 't?" Vroeg ze.
Alain toonde zijn badge.
"Het gaat over uw zoon." Zei hij.
"Nee... Diejen heeft zich toch niet weer in nesten gewerkt hé." Zuchtte Marie José Vervaecke, de moeder van Joeri.
"Mogen we even binnenkomen?" Vroeg Sarah.
Marie José leidde Alain en Sarah binnen op haar appartement.
Het rook er naar javel, Dettol en geurverfrisser.
Maar dat kon niet verbergen dat het appartement doordrongen was van een indringende geur van sigarettenrook. Op de salontafel lagen er puzzelboekjes en tijdschriften, alsook een overvolle asbak en ernaast een lege kom waarin ontbijtgranen met chocolade hadden gelegen.
"Misschien is het beter dat u even gaat zitten." Zei Sarah.
Marie José zette zich in de grote zetel, Sarah zat naast haar terwijl Alain tegenover haar zat in een clubzetel.
"Mevrouw." Zei Alain met diepe ernstige stem.
"Uw zoon is in de supermarkt in elkaar gezakt.
Hulpdiensten konden niets meer voor hem doen."
De vrouw hield haar handen onder haar gegroefde gelaat.
"Joeri." Stamelde ze.
"Hoe... Hoe kon dat nu gebeuren?
Allez ja, hij was niet van de gezondste. Ik heb hem zo dikwijls gezegd dat hem iets aan zijn gewicht zou moeten doen.
Maar dit... "
"Kijk mevrouw." Zei Alain.
"Ik ga er geen doekjes om winden.
Maar we vermoeden kwaad opzet.
Bij een eerste onderzoek stelde de wetsdokter sporen van vergiftiging vast."
"Vergiftiging?" Zei Joeri's moeder verwonderd.
"Nader onderzoek moet nog volgen.
Maar we gaan er nu al van uit dat het hier om een verdacht overlijden gaat."
"Maar." Stamelde de moeder. "Ik zou nie weten wie er onze Joeri kwaad zou doen.
Die jongen deed niemand kwaad.
Wat wilde, hij komt amper buiten.
Moest ik hem niet om boodschappen sturen, hij zat de helen dag op zijn kamer achter diene computer."
"U vroeg meteen wat hij nu weer had uitgestoken." Is daar een reden voor.
Lijkt me wel vreemd dat een jongeman die anders de hele dag achter zijn computer zit zich in nesten zou werken eens hij buiten is."
"Meneer." Zei Marie-José.
"De Joeri, diejen was veel te braaf." Zei ze terwijl de tranen van haar wangen rolden.
"Daar maken de mensen altijd misbruik van hé.
Zoals die trezebezen in 't zwembad.
Die maakten hem de kop zot.
Ja zijn hormonen sloegen op hol.
En nee, dat had hij niet mogen doen, zijn broek afsteken in het water. En tussen hun benen gaan voelen.
Maar wat wilt ge?
Ze beloofden hem van alles.
Twee jonge slanke poppemiekes, 'goed van schap' zoals ze zeggen."
Marie José zuchtte diep."
"Als je wil kunnen we contact opnemen met iemand van slachtofferhulp." Zei Sarah.
"Nee mamzel da's nie nodig. Ik trek mijne plan wel.
Heb dat altijd al moeten doen.
Heb al zoveel meegemaakt."
Marie José liet het hoofd hangen terwijl ze nogmaals diep zuchtte.
"Mijne zoon kwijt.
Dat kan er nog justekes bij."

Even later liepen Alain en Sarah terug naar buiten.
"Die vrouw doet zich sterker voor dan ze is." Zei Sarah.
"Die zal haar klop nog krijgen."
Alain zei niets, keek naar de grond.
Zich niets aantrekkend van de diepe plassen waar hij gewoon door liep.
"Ben benieuwd of Patrick en onze nieuweling Bart hun opdracht hebben uitgevoerd.
Want een van die twee 'trezebezen' die Joeri vijf jaar geleden hebben aangeklaagd studeert op dit moment toevallig voor apotheker.
Nu ja, voor hoe lang nog?
Er loopt een onderzoek tegen haar voor het ontvreemden van allerlei stoffen uit het labo op de universiteit.
Daar kan je echt wel van alles vinden.
Ook stoffen waarmee je iemand quasi ongemerkt kan vergiftigen.
Nu ja, het is maar wat je ongemerkt noemt.
Om onze wetsdokter Dirk Dejonghe om de tuin te leiden moet je al van goede huize zijn."