Dag lieve mensen.
Het is zondag.
Doe het maar lekker kalm aan dag.
Chill en op 't gemakske in de zetel.
In mijn geval met de laptop op schoot, en hier in mijn blog schrijven.
Koffie binnen handbereik.
Hmmmmm koffie.
Heet en straf zoals Alain Donck één van de vaste hoofdpersonages uit mijn verhalen zou zeggen.
En zo hoort koffie toch te zijn.
Heet, straf en met een beetje aroma als het even kan.
Tussendoor verder schrijven aan een nieuw verhaal, maar nu eens een verhaal dat niets met rechercheurs of detectives te maken heeft.
Het speelt zich zelfs af om een verre en exotische locatie.
Als kind las ik ooit een mooi maar door de tijd ietwat vergeten jeugdboek dat zich afspeelde op Hawaï.
Het ging over een kleine jongen die vriendschap sloot met een dolfijn die hem het leven redde.
Als ik het later herlas dan kon ik amper besluiten dat het infeite een heel dun verhaaltje was waarin de clichés over Hawaï en haar bevolking niet van de lucht waren.
Alle meisjes hebben bloemen in hun haar en kransen rond hun hals, het is er altijd mooi weer en de mensen leven er zo puur en éénvoudig.
Niet meer van deze tijd zulke boeken die bulken van clichés en stereotypen.
En toch las ik dat boek graag.
Omdat het me op donkere dagen meenam naar een land ver van hier.
Naar een wereld die zoveel mooier en warmer was.
Het is pas later dat ik - ja door te lezen en mezelf te informeren - dat het op die eilanden heel ver in de Stille Zuidzee niet altijd rozengeur en maneschijn is.
Dat ook daar de mens zich van zijn duistere en egoïstische kant laat zien.
Dat de moderne vooruitgangsdenken ook daar het sociale weefsel kapot maakt.
Maar ik wil met het verhaal dat nu in de steigers staat een ode brengen aan de schrijvers en tekenaars die met hun soms naïeve maar daarom niet minder mooie verhalen over jonge mensen die vaak tegen beter weten in de raad en soms zelfs de verboden van volwassenen in de wind slaan en lekker hun eigen ding doen.
Verhalen als 'De Scheepsjongens van de Keyserinne' en 'Barbéle slaet den trommele' van Johan Ballegheer, 'De Vijf', de prachtig geschreven boekenreeks van de Britse schrijfster Enid Blyton, 'De GVR' van Roald Dahl (een zeer geniaal schrijver met een zeer unieke en onnavolgbare stijl), de vele verhalen en personages van Astrid Lindgren het schrijvende genie uit Zweden en Wickie de Viking van Lindgrens landgenoot Runer Jonsson. En ik vergeet vast nog veel meer titels en auteurs van boeken die ik als kind en tiener verslonden heb.
Om het dan nog niet te hebben over de vele strips die ik las. Naast de obligate Jommeke en Suske en Wiske die zich verplaatsten met Vliegende Bollen en Gyronefs om ergens in een vreemd land de meest waanzinnige avonturen te beleven, of in het geval van Sus en Wis gewoon in een ander tijdperk dankzij de teletijdsmachine. Waren er ook nog heel wat andere reeksen die ik las.
'Michel Vialant', 'Rik Ringers', 'De Rode Ridder', 'De avonturen van Chuck Bill en Kid Ordinn', Bessy, Biggles, en nog veel meer van die intussen vergeten reeksen die mij en vele van mijn leeftijds en generatiegenoten uren leesplezier en verstrooiing gaven.
Verhalen over cowboys, ridders, detectives en autocoureurs.
Over weerbarstige avonturiers en tegendraadse gelukszoekers.
Van al die boeken die ik las had ik toch nog altijd een zwak voor deze die zich in verre landen afspeelden.
Lange trektochten door de woestijn, in het oerwoud moeten vechten tegen wilde beesten of ontsnappen uit de greep van wilde koppensnellers of kannibalen die mijn helden in de pot wilden steken.
Op volle zee ten strijde trekken tegen piraten en andere zeeschuimers.
In de jaren tachtig kwam daar nog een ander aspect bij.
De strijd voor het leefmilieu.
Met afvaldumpers en trofeejagers die het gemunt hadden op bedreigde dieren als ultieme slechterikken.
En de poging om ons - toen nog - jonge lezers enig bewustzijn bij te brengen over de kwetsbaarheid van de natuur en het belang van een gezond leefmilieu bij te brengen als uitgangspunt.
Het deed me dromen ja.
Dromen om ooit zelf de wereld te gaan ontdekken.
Van New-York tot Bali en van Noordkaap (nee niet het groepje rond Stijn Zeuris, oh pardon ik bedoel Meuris) tot Ushuaia.
Van oerwoud tot prairie en van koude ijsvlaktes tot tropische eilanden met wuivende palmen.
Ach, ooit droomde ik ervan om het ooit allemaal met eigen ogen te zien. Maar ik ben helaas nooit verder geraakt danTenerife, waar een rondrit met jeeps doorheen het prachtige eiland zowat het hoogtepunt was van een vakantie die vooral rust en ontspanning als uitgangspunt had.
Maar ik beklaag me niets.
Ik vind reizen in gedachten best wel plezant.
En ach.
Karl May heeft nooit één voet in het 'Wilde Westen' gezet.
Maar hij deed toch wel hele generaties jonge lezers wegdromen met zijn verhalen over Winnetou en Old Shatterhand
Dat zijn verhalen vandaag de dag als 'politiek incorrect' worden beschouwt en op historisch vlak zelfs gewoon compleet onjuist...
Wat ook geld voor 'Kuifje In Afrika' van Hergé.
Wel, dat is iets wat mij persoonlijk ijs en ijskoud maakt.
Deze verhalen werden geschreven in een tijd waarin reizen slechts voor een kleine groep mensen was weggezet.
De meeste mensen in het begin van de 20ste eeuw kwamen destijds amper buiten hun eigen stad of dorp.
Het Wilde Westen of Belgisch Congo waren wat ze waren.
Exotische oorden die toen enkel per boot te bereiken waren, en dan vaak na heel lang varen.
Waar men er gebruiken op nahield die wel heel sterk afweken van onze zeden en normen.
En waar wij Europeanen toen nog heer en meester waren en een nogal lage dunk hadden van de plaatselijke inwoners en hun gebruiken.
Was dat correct?
Nee.
Maar zo waren de zeden en moraal van die tijd.
En in een tijd dat alleen boeken en strips de enige dingen waren die ons een blik op de grote wijde buitenwereld te bezorgen, moest je het nu éénmaal doen met de verbeelding en de visie van de auteur van dienst.
Ik heb de luxe om als ik zaken wil verduidelijken of zo correct mogelijk wil weergeven dat ik een beroep kan doen op het internet.
Even Googlen en opzoeken en ik heb een hele keuze van artikelen en teksten over Polynesië -waar mijn volgende verhaal zich zal afspelen - binnen handbereik.
In het Engels of in het Frans als het moet, wat ben ik blij dat ik als Belg/Vlaming begiftigt ben met enige talenkennis.
Het helpt me niet alleen op korte termijn bij het schrijven van op stapel liggend verhaal.
Maar het verruimt ook mij blik op de wereld, net zoals de boeken die ik nog altijd in mijn boekenkast liggen dat hebben gedaan.
Enfin lieve mensen.
Als mijn dagelijkse artikels wat uitblijven.
Dan weet je nu op z'n minst ook waarom.
En jullie weten het hé....
SAMEN STERK!!
Liefs.
Miguel.
Het is zondag.
Doe het maar lekker kalm aan dag.
Chill en op 't gemakske in de zetel.
In mijn geval met de laptop op schoot, en hier in mijn blog schrijven.
Koffie binnen handbereik.
Hmmmmm koffie.
Heet en straf zoals Alain Donck één van de vaste hoofdpersonages uit mijn verhalen zou zeggen.
En zo hoort koffie toch te zijn.
Heet, straf en met een beetje aroma als het even kan.
Tussendoor verder schrijven aan een nieuw verhaal, maar nu eens een verhaal dat niets met rechercheurs of detectives te maken heeft.
Het speelt zich zelfs af om een verre en exotische locatie.
Als kind las ik ooit een mooi maar door de tijd ietwat vergeten jeugdboek dat zich afspeelde op Hawaï.
Het ging over een kleine jongen die vriendschap sloot met een dolfijn die hem het leven redde.
Als ik het later herlas dan kon ik amper besluiten dat het infeite een heel dun verhaaltje was waarin de clichés over Hawaï en haar bevolking niet van de lucht waren.
Alle meisjes hebben bloemen in hun haar en kransen rond hun hals, het is er altijd mooi weer en de mensen leven er zo puur en éénvoudig.
Niet meer van deze tijd zulke boeken die bulken van clichés en stereotypen.
En toch las ik dat boek graag.
Omdat het me op donkere dagen meenam naar een land ver van hier.
Naar een wereld die zoveel mooier en warmer was.
Het is pas later dat ik - ja door te lezen en mezelf te informeren - dat het op die eilanden heel ver in de Stille Zuidzee niet altijd rozengeur en maneschijn is.
Dat ook daar de mens zich van zijn duistere en egoïstische kant laat zien.
Dat de moderne vooruitgangsdenken ook daar het sociale weefsel kapot maakt.
Maar ik wil met het verhaal dat nu in de steigers staat een ode brengen aan de schrijvers en tekenaars die met hun soms naïeve maar daarom niet minder mooie verhalen over jonge mensen die vaak tegen beter weten in de raad en soms zelfs de verboden van volwassenen in de wind slaan en lekker hun eigen ding doen.
Verhalen als 'De Scheepsjongens van de Keyserinne' en 'Barbéle slaet den trommele' van Johan Ballegheer, 'De Vijf', de prachtig geschreven boekenreeks van de Britse schrijfster Enid Blyton, 'De GVR' van Roald Dahl (een zeer geniaal schrijver met een zeer unieke en onnavolgbare stijl), de vele verhalen en personages van Astrid Lindgren het schrijvende genie uit Zweden en Wickie de Viking van Lindgrens landgenoot Runer Jonsson. En ik vergeet vast nog veel meer titels en auteurs van boeken die ik als kind en tiener verslonden heb.
Om het dan nog niet te hebben over de vele strips die ik las. Naast de obligate Jommeke en Suske en Wiske die zich verplaatsten met Vliegende Bollen en Gyronefs om ergens in een vreemd land de meest waanzinnige avonturen te beleven, of in het geval van Sus en Wis gewoon in een ander tijdperk dankzij de teletijdsmachine. Waren er ook nog heel wat andere reeksen die ik las.
'Michel Vialant', 'Rik Ringers', 'De Rode Ridder', 'De avonturen van Chuck Bill en Kid Ordinn', Bessy, Biggles, en nog veel meer van die intussen vergeten reeksen die mij en vele van mijn leeftijds en generatiegenoten uren leesplezier en verstrooiing gaven.
Verhalen over cowboys, ridders, detectives en autocoureurs.
Over weerbarstige avonturiers en tegendraadse gelukszoekers.
Van al die boeken die ik las had ik toch nog altijd een zwak voor deze die zich in verre landen afspeelden.
Lange trektochten door de woestijn, in het oerwoud moeten vechten tegen wilde beesten of ontsnappen uit de greep van wilde koppensnellers of kannibalen die mijn helden in de pot wilden steken.
Op volle zee ten strijde trekken tegen piraten en andere zeeschuimers.
In de jaren tachtig kwam daar nog een ander aspect bij.
De strijd voor het leefmilieu.
Met afvaldumpers en trofeejagers die het gemunt hadden op bedreigde dieren als ultieme slechterikken.
En de poging om ons - toen nog - jonge lezers enig bewustzijn bij te brengen over de kwetsbaarheid van de natuur en het belang van een gezond leefmilieu bij te brengen als uitgangspunt.
Het deed me dromen ja.
Dromen om ooit zelf de wereld te gaan ontdekken.
Van New-York tot Bali en van Noordkaap (nee niet het groepje rond Stijn Zeuris, oh pardon ik bedoel Meuris) tot Ushuaia.
Van oerwoud tot prairie en van koude ijsvlaktes tot tropische eilanden met wuivende palmen.
Ach, ooit droomde ik ervan om het ooit allemaal met eigen ogen te zien. Maar ik ben helaas nooit verder geraakt danTenerife, waar een rondrit met jeeps doorheen het prachtige eiland zowat het hoogtepunt was van een vakantie die vooral rust en ontspanning als uitgangspunt had.
Maar ik beklaag me niets.
Ik vind reizen in gedachten best wel plezant.
En ach.
Karl May heeft nooit één voet in het 'Wilde Westen' gezet.
Maar hij deed toch wel hele generaties jonge lezers wegdromen met zijn verhalen over Winnetou en Old Shatterhand
Dat zijn verhalen vandaag de dag als 'politiek incorrect' worden beschouwt en op historisch vlak zelfs gewoon compleet onjuist...
Wat ook geld voor 'Kuifje In Afrika' van Hergé.
Wel, dat is iets wat mij persoonlijk ijs en ijskoud maakt.
Deze verhalen werden geschreven in een tijd waarin reizen slechts voor een kleine groep mensen was weggezet.
De meeste mensen in het begin van de 20ste eeuw kwamen destijds amper buiten hun eigen stad of dorp.
Het Wilde Westen of Belgisch Congo waren wat ze waren.
Exotische oorden die toen enkel per boot te bereiken waren, en dan vaak na heel lang varen.
Waar men er gebruiken op nahield die wel heel sterk afweken van onze zeden en normen.
En waar wij Europeanen toen nog heer en meester waren en een nogal lage dunk hadden van de plaatselijke inwoners en hun gebruiken.
Was dat correct?
Nee.
Maar zo waren de zeden en moraal van die tijd.
En in een tijd dat alleen boeken en strips de enige dingen waren die ons een blik op de grote wijde buitenwereld te bezorgen, moest je het nu éénmaal doen met de verbeelding en de visie van de auteur van dienst.
Ik heb de luxe om als ik zaken wil verduidelijken of zo correct mogelijk wil weergeven dat ik een beroep kan doen op het internet.
Even Googlen en opzoeken en ik heb een hele keuze van artikelen en teksten over Polynesië -waar mijn volgende verhaal zich zal afspelen - binnen handbereik.
In het Engels of in het Frans als het moet, wat ben ik blij dat ik als Belg/Vlaming begiftigt ben met enige talenkennis.
Het helpt me niet alleen op korte termijn bij het schrijven van op stapel liggend verhaal.
Maar het verruimt ook mij blik op de wereld, net zoals de boeken die ik nog altijd in mijn boekenkast liggen dat hebben gedaan.
Enfin lieve mensen.
Als mijn dagelijkse artikels wat uitblijven.
Dan weet je nu op z'n minst ook waarom.
En jullie weten het hé....
SAMEN STERK!!
Liefs.
Miguel.
