Honderd dagen dicht.

Dag lieve mensen.
De horeca is al honderd dagen dicht.
Ik weet het niet zeker, maar dit is toch echt iets dat nooit eerder in de geschiedenis van ons land voorkwam.
Ik heb even gegoogled en ik vond een artikel met video over het gekende Antwerpse café Den Engel dat in 2016 voor het eerst sinds honderd jaar de deuren sloot vanwege renovatiewerken.
Dus sinds 1916 (de Eerste Wereldoorlog was toen nog in volle gang) was het café geen enkele dag dicht.
En nu zijn ze net als alle andere horecazaken in ons land al honderd dagen dicht.
Om maar te illustreren hoe hallucinant en ongezien deze situatie is.

Wij Belgen zijn levensgenieters.
Een gezellig klapke aan de toog, met je smoel in de zon op een terrasje, eens goed gaan eten met familie of vrienden.
Een groots familiefeest met alles erop en eraan, inclusief die DJ die heel luid changer roept.
Of gewoon een frietje steken in ons geliefde frietkot. Op zo'n bank achter zo'n houten tafel of op zo'n plastieken stoeltje, wat maakt dat nu uit. Als er maar zout op de frietjes is.
Dat is toch plezant.
En de straten en pleinen hebben toch een veel gezelliger uitstraling als je mensen op een terrasje ziet zitten of vanachter het raam van een café of brasserie het leven op straat observeren.
Wat ik zelf ook graag doe trouwens.

Laten we eens die vermaledijde lockdown wordt opgegeven onze horeca terug de waardering geven die ze echt verdient.
Geen sector brengt mensen dichter bij elkaar dan de horeca.
In een café worden vriendschappen bezegeld, in menig danstent hebben koppeltjes elkaar gevonden - niet zelden op het ritme van een romantische slow. En menig zakelijk akkoord of beslissing werd aan tafel genomen bij het nuttigen van een goede maaltijd onder zakenpartners. 
De horeca zorgt ook voor heel veel werkgelegenheid en veel lager geschoolden vinden er een job. Om tafels af te ruimen, borden te wassen of bedden te verschonen hoef je geen diploma te hebben. Je moet alleen willen werken!
Face it! Horeca dat is werken. Hard werken!
Dat is werken als anderen gezellig thuis zitten of lekker uitslapen op zondagmorgen.
Dat is - zeker aan de kust - aan de slag zijn terwijl je leeftijdsgenoten de festivals afschuimen.
Dat is op zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk mensen bedienen. Snel, vlot en met de glimlach als het even kan.
En ja dat gaat gepaard met de nodige stress, spanning en bij momenten soms harde woorden. Dat is op je tanden bijten als de chef je met bulderende stem bevelen geeft of een kwade klant u afsnauwt. Vuile toiletten of ondergekotste tafels opkuisen. Niet weten wat eerst gedaan en 's avonds doodmoe naar huis gaan nadat je eerst nog alles grondig hebt gepoetst, want hygiëne is in de horeca superbelangrijk. Als je een poetsfobie hebt dan kan je in de horeca echt niets komen doen, geloof me.

Maar vooral.
Wij mensen zijn sociale dieren. We hebben nood aan sociale contacten, aan ontmoetingen en goede gesprekken. En niets maakt de tongen losser dan een heerlijk dampend kopje koffie, een goed getapt biertje of een frisse aperitief. 
Als de nacht valt en muziek klinkt lekker uit dan laten we ons eens lekker gaan. Dansen tot onze tong op onze tenen hangt en zingen tot we geen stem meer hebben.
En dan 's morgens een kop zwarte koffie of een glaasje water om die vermaledijde kater weg te spoelen.

Dit artikel is voor al die mensen die daarvoor zorgen, en ik hoop dat ze dat snel opnieuw kunnen doen.
Want ofschoon ik weet dat het belangrijk is dat we nog even volhouden is het voor mij nu echt wel duidelijk dat we niet eeuwig kunnen opgesloten blijven.
De mens is en blijft een sociaal dier dat nood heeft aan contacten en gesprekken met anderen.
Zich eens terugtrekken uit dat hectische gedoe, die ratrace, daar kan een mens eens deugd van hebben. Maar we zijn daar eigenlijk niet voor gemaakt.
Wij zijn groepsdieren. En we moeten het hebben van gezellig onder elkaar momenten. Van samen lachen en samen huilen en samen lekker gek doen.    
Een schouderklopje een knuffel, alles komt wel weer goed.
Dat geeft ons dat heerlijke gevoel van erbij te horen. 
En daar hoort een dampende kop koffie bij.
Of een frisse pint!

Gezondheid!
Liefs.
Miguel. 

Lekker lokaal: Nieuwpoortse garnaaltjes.

Dag lieve mensen.
In de Kaspische Zee zwemt de steur. In de Perigord hebben ze foie-gras, in de Oosterschelde hebben ze mosselen en hier in de Noordzee barst het van de overheerlijke garnaaltjes!
Terecht wordt onze grijze garnaal wel eens de kaviaar van de Noordzee genoemd.
Je kan er tomaten mee vullen, serveren op een bedje van salade met wat cocktailsaus, of er overheerlijke garnaalkroketten mee maken.
Of je strooit ze als garnituur over een vispannetje, een moot kabeljauw, zeetong of andere gekookte of gebakken vis.
Of je pelt ze en eet ze gewoon zo op. In je luie zetel, buiten in je tuin of op een terrasje.
Alle eer en glorie aan de horeca uitbater die eens een poosje garnalen als versnapering ipv nootjes of kaas.
Lekkere peuzelgarnaaltjes met een goeie Rodenbach. Om één of andere reden matchen garnalen het best met een zuur biertje.
Eigenlijk zijn de beste matchen gewoon dingen uit je eigen streek.
Met liefde gemaakt door mensen die passie hebben voor hun vak. Of dat nu vissers, landbouwers, groentetelers, bakkers, beenhouwers of brouwers zijn, maakt niet uit.
Ze verdienen allemaal onze waardering.

Lokaal is beter!
De laatste jaren is de belang van lokaal kopen enorm toegenomen. En dat kan ik alleen maar toejuichen. 
Koop lokaal en je weet wat je koopt, bij wie je koopt en als je ernaar vraagt ook hoe het gemaakt wordt.
Koop lokaal en de files worden korter, het aantal vrachtwagens op de baan en de CO2 uitstoot een heel stuk minder. En je geeft tegengewicht tegen de sociale dumping en je geeft de werkgelegenheid in je eigen streek een boost.
Kortom: niets dan voordelen voor mens en milieu.

Want zeg nu zelf.
Die gepelde garnalen die je in de supermarkt vindt.
Die worden niet in ons land gepeld.
Nee.
Die worden na de vangst op transport gezet naar Marokko, een reis van twee volle dagen met de vrachtwagen. Daar worden ze dan door ongeschoolde vrouwelijke pelster van hun pantser ontdaan, waarna de terugreis naar Nederland of België kan worde aangevat.
Een schaaldier, dat mensen mits een beetje oefening zelf kunnen pellen. En dat je omwille van zijn beperkte houdbaarheid liefst zo snel en vooral zo vers mogelijk consumeert!    
Gaat omwille van 'de goeiekoop' op transport naar een Noord-Afrikaans lage loonland.
U hoeft geen raketgeleerde te zijn om te snappen dat die gepelde garnalen vol zitten van de bewaarmiddelen. Die garnalen worden gepoederd.
Ik post hieronder een link waarin wordt beschreven wat ze met die garnalen doen.
Ja het is een link naar de website van een lokale handelaar in verse Noordzeevis.
Namelijk De Nieuwpoortse Vistrap.
Lees en leer bij.
En alstublieft! 
Koop voortaan uw garnalen bij uw lokale vishandelaar en nooit of te nimmer meer van die voorverpakte prut met een chemisch smaakje. Want u weet nu waar dit chemische smaakje vandaan komt!

Onze grijze garnaal verdient zoveel beter dan gedegradeerd te worden tot smakeloos product in handen van gewetenloze charlatans in maatpak. 
Het zou erkend moeten worden als streekproduct en zo beschermd moeten worden.
Een goede garnaal wordt na de vangst meteen gekookt, gepeld en geconsumeerd. 
De keten zo kort mogelijk en zo min mogelijk bewerkt en bezoedeld met allerhande chemische rotzooi.
Alleen garnalen die aan die voorwaarden voldoen zijn het waard om als echt Vlaams streekproduct erkend te worden.
Al het andere mogen ze van mijn part aan de varkens geven.
Probleem is dat die varkens nadien niet meer geschikt zijn voor menselijke consumptie.

Want zeg nu zelf.
Een mens is toch geen vuilbak zeker?
We staan er te weinig bij stil wat voor vuiligheid er allemaal in ons eten zit.
Kleurstoffen, bewaarmiddelen, smaakversterkers.
Al die rotzooi zit vol chemische bestanddelen die je echt niet in je lichaam wil.
Dan betaal ik liever wat meer en steek ik liever wat extra tijd in het pellen van kraakverse garnaaltjes.
Met een goed muziekje erbij. Of doe dat samen met je partner en praat een beetje bij.
Kan misschien zelfs therapeutisch werken. Spaar je nog een relatietherapeut mee uit.
Koop wat meer garnaaltjes en maak eens zelf garnaalkroketten.
Hoe je dat moet doen legt Peter Goossens beter uit dan ik.
Met dit verschil, ik doe geen gelatine bij mijn pasta.
Er staan immers nog heel wat andere recepten voor garnaalkroketten op het internet.
Tip: Typ eens 'Arno maakt garnaalkroketten' in op de zoekfunctie van Youtube.

Liefs.
Miguel.

De natuur in beeld: Winterpracht.

 

Dag lieve mensen.
Ja nu is het winter hé. Dat kunnen we niet meer ontkennen.
Het is koud en guur buiten.
Een snijdende wind doet ons onze mutsen diep over onze oren trekken.
En deze week (onder andere vandaag nog) werden we vergast op iets wat we in deze contreien alsmaar minder zien.
Sneeuw.  

En ik kan het jullie dan ook niet nalaten om een beetje sneeuw op de gevoelige plaat te zetten en het hier op deze blog met jullie te delen.
Ik zou zeggen, genieten jullie maar mee.

Afgelopen woensdag, de eerste sneeuw gespot vanuit mijn keukenvenster.

Nieuw hondenras: Sneeuwkeesjes.

Dat was dus eergisteren, toen we een eerste stukje winterpracht te zien kregen.
Uiteraard was de hoeveelheid sneeuw die toen viel nogal aan de beperkte kant.
De meest fotogenieke sneeuwlaag viel echter deze voormiddag (zondag 16 januari 2021) uit de lucht.
Wat mij ertoe aanzette om mijn wandelschoenen aan te trekken en mijn keeshondjes in te duffelen voor een heerlijke winterwandeling.

Het binnenplein van de GB-Carrefour hier in Nieuwpoort, toen we om boodschappen gingen was het al goed aan het sneeuwen.

Zicht vanaf mijn terras.

Tijd voor een heerlijke winterwandeling.

Prachtig toch, die besneeuwde straten.

Sneeuw: voor automobilisten natuurlijk minder leuk.

De Oude Veurnevaart in Nieuwpoort.

Beeld van de hand van beeldhouwer Pieter Braecke

Warm ingeduffelde Keesjes.

De Koolhofputten.    

De wandeling leidde ons naar De Koolhofputten. Een fraai ingericht stuk natuur rond de putten die gegraven werden bij de Koolhofbeek. Deze graafwerken waren een onderdeel van de aanleg van de E40 autosnelweg in de jaren zeventig.

Die putten werden vijvers waar de natuur haar gang kon gaan en waar allerhande watervogels een al dan niet tijdelijk plekje vinden.

Kleine deugniet.

Hondenpootjes in de sneeuw.

Leven op het water.

Nieuwpoort op de achtergrond.

Besneeuwde boomtoppen. Winterse charme.

Frontzaete fietsroute: brug over de Oude Veurnevaart;

Sneeuwman met tak ipv bezemsteel.

Omgeving Onze Lieve Vrouwkerk Nieuwpoort.

En dat een mens na zo'n winterse wandeling blij is dat hij thuis is.
Ge kunt dat gaan denken.
Ik ben dankbaar dat ik een thuis heb, echt wel.
En ook dankbaar voor al wie de moeite deed om dit artikel te bekijken.

Liefs.
Miguel.