De natuur in beeld: In het land van feeën en kabouters. Nog wat indrukken van een mooie week.

Dag lieve mensen.
Als ik door de foto's van ons heerlijke weekje in de Ardennen blader op mijn harde schijf dan voel ik weer die heerlijke rust over me heen komen die ik daar ervaarde. De aanwezigheid van natuur, van bomen, bloemen, planten, dieren. De stilte die alleen onderbroken wordt door het verkeer op de enige weg die het dorpje met de buitenwereld verbindt en die vooral 's morgens en 's avonds heel voelbaar is. 
Dan is het goed om eens een avondje geen TV op te zetten en je smartphone zo ver mogelijk uit je buurt te houden, en ik geef toe dat ik dat eigenlijk te weinig deed. Die dingen zijn echt wel een verslaving en hoewel ik niet op Facebook kon reageren omdat de ban nog geldig was, toch zat ik die handel om de haverklap te checken. Om dan mezelf dwingend te zeggen: "leg dat aan de kant, laat de buitenwereld eens voor wat ze is."
Dan stond ik recht en liep ik door het schuifraam naar buiten en stond ik met mijn blote voeten in het gras voor me uit te staren. En probeerde ik om vijf minuten eens aan zo weinig mogelijk te denken.
Ik hoorde de vogels en snoof de zuivere boslucht op.
En dan ineens kwam dat besef dat het de laatste avond is. 
De grootste koffer lag al in de auto en andere bagage stond al klaar beneden in de leefruimte om de volgende ochtend in de auto geplaatst te worden. Wat gaat zo'n weekje toch vlug voorbij.
De volgende ochtend zouden we dan terugkeren naar Vlaanderen.
Of zoals het ineens spontaan in mij opkwam: STRESSLAND VLAANDEREN!
Waar alles altijd rap-rap moet gaan, waar mensen zichzelf voorbij lopen. Waar lawaai, vervuiling en drukte alom tegenwoordig zijn en stilte een alsmaar zeldzamer goed wordt. Waar mensen op elkaars lip leven en waar open ruimte steeds schaarser wordt.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind thuiskomen na een poosje weggeweest te zijn eigenlijk wel heerlijk. Weer in je eigen bed slapen, in je eigen zetel zitten en in je eigen keuken je potje koken waar je alles bij de hand hebt en blindelings kunt vinden. De mensen die je kent groeten en terug langs die vertrouwde plekken lopen tijdens de dagelijkse wandeling met de hondjes. 
Maar luisterend naar de stilte op die laatste avond kreeg ik toch wel zo'n raar gevoel. Zeker omdat even tevoren het nieuws opstond en je weer die berichten hoorde over het nefaste van leven met veel te veel mensen op een veel te kleine kluit grond. Verkeersagressie, gezinsdrama's, burenruzies. Van waar komt dat allemaal denk je? 
Wanneer ik daar opnieuw moest aan denken was wanneer we terug naar huis reden en eens de ring van Brussel op maar ook later op de E40 richting Gent het me opviel hoe gehaast iedereen is. Dat nerveuze gedoe, constant van rijstrook veranderen, snel nog invoegen om die afrit te nemen, bumperkleven, altijd zoeken om sneller te rijden dan toegelaten is. Altijd rap-rap-rap en geduld is iets van 'den-ouwen-tijd'. 

Nee dan verlopen de dingen daar in het zuiden van ons landje toch veel en veel gemoedelijker.
Mensen zeggen er oprecht 'bonjour' en als je dan niet even oprecht 'bonjour' terug zegt dan ben je volgens mij echt wel een eikel, sorry. 
Ook de streekspecialiteiten zijn er echt om van te smullen. In elke beenhouwerij vindt je worsten, salami's gerookte ham en andere artisanale vleessoorten. Ook kazen vindt je er in alle soorten en kleuren en als je in de Ardennen bent moet je echt eens paling gegeten hebben. Nog beter is als je hem zelf vangt. Er is altijd wel een visvijver waar je forel kunt vangen en in Achouffe kan dat vlakbij Restaurant La Grange waar er een prachtige visvijver is.

Lijntje uitgooien.

Ik zou nog zoveel kunnen vertellen over de indrukken die ik opdeed. Maar foto's zeggen zoveel meer dan woorden. Daarom nog enkele foto's genomen tijdens korte wandelingen vanuit ons gezellige huisje naar de directe omgeving.

Door de regen langs een drukke weg.

Wilde bloemen.

Weeral natte pelsjes. NIET PLEZANT!!
Cecieleke en Celientje.

Jonge boompjes. Helaas voor de houtkap bestemd.

Het andere perceel.

Het heeft toch iets mysterieus, zo'n mastbos.

Zoveel indrukken, zoveel kunnen genieten van de prachtige natuur.
En niet alleen mijn lieve vriendin en ik, maar ook onze kleine lieve rakkertjes hebben zo hard genoten van dit weekje vrij rondlopen, hun pootjes strekken en dan 's avonds languit in hun mandje liggen.
Of bij 't baasje of vrouwke in de zetel.
De lieverdjes.

Oef even uitblazen. 
Want wandelen met de baasjes is zoooo
vermoeiend.

Ik hoop dat jullie van deze reportages genoten hebben.
En mocht je zin hebben om er ook eens heen te gaan. Hier is de website van de eigenaars van ons huisje.
Liefs. Miguel.

De natuur in beeld: het land van feeën en kabouters deel 3. Uitstapjes.

 

Dag lieve mensen.
In de Ardennen moet je niet ver zoeken om stille getuigen te vinden van ons roemrijke verleden. 
Kastelen, burchten en oude steden met stenen die moesten ze kunnen spreken ons zoveel zouden kunnen vertellen.
Mijn eerste blogverhaal beschreef wat een steen zoal zou vertellen over moest hij kunne spreken en vertellen wat hij door de eeuwen heen allemaal had gezien. Ik vind het altijd iets hebben, zo'n oud gebouw met een verleden. Kerk, burcht, kasteel of oorlogsmonument. Of gewoon een oud huis waar vele mensen woonden elk met hun verhaal.

La Roche En Ardenne is zo'n oud stadje gelegen in een vallei waartussen de Ourthe eindeloos meandert. 
Boven op een heuvel staan de resten van de oude feodale burcht die in de 19de eeuw haar functie verloor en kwam leeg te staan waarna hij door de bewoners werd geplunderd tot er alleen nog stenen overbleven.

De feodale burcht gezien vanuit het toeristisch treintje.

Om de stad beter te verkennen en leren kennen reden we mee met een toeristisch treintje. Ik vind dat altijd al een leuke manier om een stad te leren kennen. We deden het ook in Bouillon en Durbuy, dus waarom niet nog eens in La Roche?

Place Du Bronze, op dit pleintje vertrok ons treintje.

Hier zaten de Gendarmen.

Zalig soezen terwijl de trein verder hotst over de vaak slechte wegen.
Cecieleke en Celientje.

Kleine Duitse tank voor het museum over de 
slag om de Ardennen.

En wat verderop een café.
En dan moet ik ineens aan iets denken.

Bastogne.
Nederlandse naam 'Bastenaken'. Deze stad en zijn omgeving waren het strijdtoneel in de Slag Om De Ardennen. Het laatste offensief van Hitler waarmee hij de geallieerden wilde terugdringen en de stad Antwerpen heroveren. 
In het centrum is niet zoveel te zien, er is wel een langgerekte hoofdweg annex winkelstraat en het plein dat vernoemd is naar Generaal McAuliffe die naar verluid de historische woorden 'nuts' zou hebben uitgesproken toen de Duitsers eisten dat hij zich zou overgeven.
Daar hebben we een koffie gedronken waarna we op zoek gingen naar een Aldi om er enkele nodige boodschappen te doen teneinde onze mondvoorraad wat aan te vullen.

Foto's hebben we niet genomen, maar ik vond ons bezoekje aan Bastogne wel de moeite waard om met jullie te delen. 
Morgen geef ik jullie nog wat indrukken mee van onze heerlijke week.

De natuur in beeld: in het land van feeën en kabouters. Deel 2 de prachtige wandelingen.

Dag lieve mensen.
Zaterdagmorgen, de eerste ochtend in ons vakantiehuisje: rise and shine!
De eerste zonnestralen schijnen door het zolderraam van onze slaapkamer, ik kijk op mijn gsm, het is vijf na zes in de ochtend. Ik sta recht, neem mijn gsm en kijk door het raam. de zon komt op.
Dit moet ik gewoon op beeld vastleggen. Een mooie ochtend ergens in de prachtige Ardennen. 
Geen brood in huis dus rijden we eerst naar Houffalize om er een bakker en beenhouwer te vinden voor wat brood en toespijs. Er was daar markt die ochtend en dat is toch echt wel de gelegenheid om wat lokale specialiteiten te leren kennen. Ik ben van het principe: 'when in Rome, do as the Romans do'. 

En wat leent er zich daar beter toe dan een markt? Daar komen de plaatselijke inwoners samen om inkopen te doen, elkaar te ontmoeten, nieuwtjes uit te wisselen. Heerlijk toch.
En natuurlijk nemen we de tijd om ergens een koffie te drinken op een terrasje en er het dagelijkse leven te overschouwen. Het is zaterdagvoormiddag en het begint er al aardig druk te worden. Ik zie veel auto's, moto's, wielrenners. Ik hoor veel Nederlands praten en ik weet dat er ook hier veel Vlamingen en Nederlanders op verkenning zijn. 

De eerste dag hebben we weinig gedaan wegens veel te warm, vooral dan voor de hondjes. Maar wat dan nog? Het is vakantie en we zijn hier een hele week, dus waarom er niet van profiteren en een dagje dolce far niente inlassen. Het leven is al genoeg jachten en jagen. Chill... Relax.
Ligstoeltje uit de schuur halen, erin gaan liggen en naar de traag overdrijvende wolkjes kijken. Tussendoor een balletje gooien voor Cecieleke. Celientje even op schoot nemen en door haar pelsje kroelen. Een 'Chouffke' uit de frigo halen en in een glas schenken. En daarna iets lekkers maken van het geen we op de markt vonden.

De dag erna waren we heel wat actiever. Eerst gingen we naar Bomal, daar houden ze elke zondag een rommelmarkt. De moeite waard om eens te bezoeken.
Daarna even op krachten komen met een stevige lunch om dan onze wandelschoenen aan te trekken. 
Het werd tijd voor de eerste wandeling. Want daarvoor waren we tenslotte naar de Ardennen gekomen.
Om heerlijk te wandelen in het groene paradijs daar in het zuiden van ons kleine landje.

Wandeling 1: Promenade de la vallée de fées'. 
Het bos is altijd al een bron van inspiratie geweest voor sprookjes, sagen en legenden met allerlei vreemde wezens in de hoofdrol. Zoals trollen, elfen, kabouters en feeën. Nergens anders voel je de aanwezigheid van deze wezens dan diep in een bos ver van alle menselijke aanwezigheid. Tenminste als je erin gelooft natuurlijk. Maar zelfs als je er niet in gelooft dan heb je diep in zo'n bos het gevoel dat je hier niet alleen bent en begrijp je waarom mensen in vroegere tijden zich liever niet in een bos waagden. 
De wandeling van zo'n acht kilometer voerde ons door een vallei langs een klein snelstromend beekje.
Je hoorde er alleen het klateren van het water en het gekwetter van de vogels. Hier ben je echt midden in de natuur en voel je een zekere verbondenheid met de elementen. Die dag was dat vooral het element water, want het regende het grootste deel van de tijd. 

De vijvers achter de brouwerij.
Waarvoor die netten dienen, daar heb ik het raden naar.

Prachtige varens.

Vingerhoedkruid (niet zeker)

Kletsnatte pelsjes, en dat was nog maar het begin.

De wandelroute was heel mooi en de landschappen adembenemend. Maar het laatste stuk was erg verraderlijk, met op het einde een steile afdaling over glibberige rotsen waarbij we ons moesten vastklampen aan de boomstammen en een stuk langs een kleine snelstromende waterloop waar de weg ofwel onderbroken was door boomstammen, half onder water zat of je om hoge rotsblokken moest klimmen en klauteren. Bij momenten gewoon erg gevaarlijk zeker bij nat regenweer.

Mensen goede raad!
Voorzie jezelf op goed en stevig schoeisel, waterdichte kledij en een goed opgeladen GSM. En laat anderen weten waar je bent. Een ongeluk is zo gebeurd en in zo'n geval kan je heel lang ergens liggen eer je gevonden wordt. Dat is gelukkig allemaal niet gebeurd, maar op sommige momenten had zelfs ik schrik voor wat er allemaal had kunnen gebeuren.
Het heeft me doen nadenken en beseffen dat je een wandeling in de Ardense bossen of andere weinig toegankelijke plekken niet genoeg kan voorbereiden.
We waren maar al te blij dat we de brouwerij en daarmee de bewoonde wereld in ons zichtveld kregen, en een heerlijke La Chouffe kan enorm smaken na zo'n avontuur. Echt wel.

De "La Fourrire".
Na twee dagen recupereren waar we kozen voor onder andere een bezoekje aan La Roche en Bastogne - waar ik in het volgende artikel op terugkom - begon het opnieuw te kriebelen en zakten we terug af naar de brouwerij waar de wegwijzers staan om weer eens een wandelroute uit te kiezen. Maar dan liefst één die wat minder gevaarlijk was dan de eerste.
Het eerste stuk liep weer langs het ene snelstromende riviertje dat Le Martin Moulin heet. 
Maar daarna ging het steil omhoog en kregen we zelfs enkele zeer mooie panorama's te zien.
Geniet maar even mee.

Paddestoelen.

Waar twee stroompjes samenkomen.

Prachtige vergezichten.

Kleine padvindertjes.

Het eindpunt komt in zicht.

In het volgende artikel toon ik jullie de foto's van de uitstappen die we maakte om dan daarna met een laatste wandeling af te sluiten.
Liefs. Miguel.