Hoe zit het nu echt? Waarom deze vraag?

Dag lieve mensen.
Ik moet eigenlijk meer artikels schrijven.
Dat is echt iets wat ik mezelf moet opleggen.
Beter gezegd: ik zou me eigenlijk veel meer moeten bezig houden met het up to date houden van mijn blog en ervoor zorgen dat ik er meer mensen mee bereik.
Ik merk tot mijn grote ontevredenheid dat ik veel te veel tijd verspil met het eindeloos scrollen op Fakebook... Oh pardon ik bedoel natuurlijk Facebook. 
Soms stoot ik daar op een interessante discussie of een link naar een webstek over een leerzaam onderwerp of een statement waar over na te denken valt.
Ik herhaal... Soms.
Ik heb gisteren eindelijk de puntjes en komma's van een tweede artikel over mijn jaarthema 'De Hersenen' bijgewerkt. En zodoende is het toonbaar en klaar voor publicatie.
Welks ik dan ook heb gedaan. Maar in tegenstelling tot wat ik voordien deed ben ik nu niet van plan om op mijn lauweren te gaan rusten.
Vandaar dat er eens wat artikels elkaar sneller opvolgen.

We leven in complexe tijden en wat we horen of zien in de media roept veel vragen op. Veel meer vragen dan dat we antwoorden krijgen. En het is verrekt moeilijk om ons altijd een goed beeld te vormen van wat we allemaal horen en zien. Op sociale media worden we bovendien nog eens bestookt met meningen en statements die het allemaal nog verwarrender maken dan het al is?
Dat maakt dat mensen keihard gaan twijfelen.
"Zijn die vaccins tegen het coronavirus wel betrouwbaar? Want ik las dat die hele nare bijwerkingen hebben."
"Waarom spreken die virologen zichzelf zo tegen?"
"Het klimaat verandert al sinds de Aarde bestaat, waarom moeten wij ons ineens zo hard zorgen maken over de stijging van de temperatuur met anderhalve graad?"
"Waarom worden dieselwagens overal geweerd?"
"Is het waar dat we over enkele jaren niets meer zullen bezitten? En dat er een 'Great Reset' komt?"
Allemaal dingen waar iedereen een mening over heeft, maar wat zijn nu de FEITEN?"
Hoe zit dat nu echt met die klimaatopwarming? De risico's van die coronavaccins? Wat is dat met die ecologische voetafdruk? Is de wereld echt overbevolkt? Is kernenergie echt zo onveilig? Is vlees eten nu echt zo slecht voor het klimaat? Of voor onze gezondheid? Zijn er nu echt meer dan twee genders? Mag ik als man nog grappige opmerkingen maken over vrouwen, of een complimentje geven?
Allemaal pertinente vragen waar we anno 2021 mee te maken krijgen. En waar velen al op voorhand een mening over hebben, niet zelden totaal niet gehinderd door enige kennis van zaken.

Inzicht verkrijgen is een mooi iets in het leven.
En inzicht verkrijg je niet door je tijd te verspillen op sociale media en zijn tot niets leidende dovemansgesprekken met zelfverklaarde experten of complotwappies die zo graag met alternatieve feiten lopen te zwaaien.
Inzicht verkrijg je door vooral veel te LEZEN en door gericht te zoeken naar relevante informatie.
Je zal vaststellen dat veel van die informatie je verward of zelfs angstig zal maken, of dat het je wereldbeeld doet wankelen. Je zal jezelf afvragen of je nu echt zo 'verkeerd leeft'? Je zal vragen stellen als 'ben ik nu echt zo'n slechte mens omdat ik vlees eet'? of 'help ik mijn gezondheid nu echt naar de vaantjes met het drinken van zelfs een matige hoeveelheid alcohol'? 
Dergelijke spanningen of felle emoties noemt men cognitieve dissonantie wat wordt gedefinieerd als 'de onaangename spanning die iemand ervaart bij tegenstrijdige overtuigingen, ideeën of opvattingen of bij handelen in de strijd met de eigen overtuiging'. 
Als je zaken opzoekt en je jezelf erin verdiept dan treedt je eigenlijk uit je 'comfort zone'. En dat is een goede zaak. Want juist door je eigen meningen en overtuigingen in vraag te stellen of zelfs los te laten verkrijg je inzicht en verruim je je geest. Ik vind het zo jammer dat mensen zich zo hard blijven vastklampen aan hun eigen grote gelijk welk ze dan proberen te bevestigen door net die zaken op te zoeken die dat gelijk bevestigen, of door zich vooral op te houden in groepjes of discussie platformen waar ze vooral gelijkgezinden treffen. Dan wordt zo'n platform vooral een echokamer waar ze hun  opinies versterkt zien: "Voila ziet het se, hij zegt het ook. Dat vind ik er nu ook van se!"
Jezelf te vaak ophouden in dergelijke 'echokamers' is echt wel nefast voor je wereldbeeld en zorgt ervoor dat je minder goed om kan met tegengestelde meningen. Je moet eens voor de lol een compleet tegengestelde opinie droppen in zo een virtuele echokamer. Opgelet, je moet er wel een sterke maag en stalen zenuwen voor hebben, want de stront en bagger die je over je heen zal krijgen zal niet van de poes zij.

Ooit had ik een profiel op een datingsite waar ik vertoefde toen ik nog single was en waar ik veel mensen leerde kennen. Vooral omdat ik er zeer actief was op het discussieforum aldaar.
Op dat profiel antwoordde ik op de vraag 'wie of wat ik graag wil zijn?' met: Een wijze mens.
En weet je wat lieve mensen?
DIT MEEN IK NOG STEEDS!!!
Schoonheid vergaat, je fysieke krachten nemen af en ook de capaciteit van je hersenen neemt af in de loop der jaren. Maar zelfs dat laatste verhindert ons niet om wijsheid te verschaffen en inzicht te verwerven. Door het verwerven van kennis na te streven en door levenservaring op te doen worden wij wijzer. Of dat zou tenminste de bedoeling moeten zijn.
Sterker nog: dat is toch het mooiste streven dat er maar kan zijn in dit leven. Wijsheid verkrijgen. De dingen om ons heen beter begrijpen en mensen een duwtje in de rug geven met goede raad die echt ergens op gebaseerd is. Mensen advies en raad geven die er echt toe doet.
Advies waar ze mee verder kunnen. Dat hen inzicht geeft.
Moest ik maar van enkele mensen weten dat hetgeen ze op deze blog lezen hen wijsheid en inzicht verschaft, dan zal mij dat zeer gelukkig maken.
Want dan weet ik dat ik echt wel goed op weg ben... OM EEN WIJZE MENS TE WORDEN!

Nadenken over ons brein: Ken je hersenen.

Dag lieve mensen.
Onze hersenen.
Ze denken voor ons, ze registreren smaken, geuren, aanrakingen en alles wat wij zien en horen en helpen ons zo om de wereld om ons heen te verbeelden.
Goed beschermd onder ons schedeldak verwerken ze wat er om hen heen gebeurt om daarop dan te anticiperen.
Maar de vraag is: zijn wij ons brein? Of is het ons brein dat anticiperend op wat er rondom ons gebeurt bepaalt hoe wij al dan niet reageren op alles wat op ons afkomt?
Waarom is het menselijk brein zoveel meer gesofisticeerd dan dat van andere dieren? Over de werking van onze hersenen is nog niet zo heel veel geweten en wat we ervan weten is nog maar zeer recent ontdekt. Dat hebben we vooral te danken aan de MRI-scanner. Daarmee kunnen specialisten elke actie en activiteit van onze hersenen zeer gedetailleerd in kaart brengen. Daarmee hebben we enorm veel inzicht gekregen in wie wij zijn. Want dat is toch de eeuwige vraag? Wie zijn wij en maakt dat wij doen wat wij doen?
Het zou ons te ver leiden om tot in het detail de anatomie en de werking van onze hersenen uit de doeken te doen, daarvoor kan ik u de misschien beter doorverwijzen naar de Wikipedia pagina over dit onderwerp.
Wat voor mij wel van belang is is dat mensen zich ervan bewust zijn dat we net zo goed zorg moeten dragen voor onze hersenen als we doen voor onze tanden, onze huid, ons gewicht of onze fysieke conditie.


Onze hersenen: miljarden cellen door neuronen verbonden. Constant aan het werk en verbonden met ons zenuwstelsel en onze zintuigen. Ze zijn actiever en de verschillende hersengebieden werken meer samen als we slapen dan als we wakker zijn. Als we slapen verwerkt ons brein alle prikkels en informatie die het te verwerken kreeg. Voldoende slaap is dus echt wel van belang voor ons welbehagen, ons leervermogen en zelfs onze relaties met anderen. Mensen zeggen niet voor niets dat ze er eerst eens een nachtje over zullen slapen als ze een belangrijke beslissing moeten nemen of een moeilijk probleem moeten oplossen. Onze hersenen gebruiken heel veel energie, en dan vooral veel energie in verhouding met hun gewicht in verhouding met de rest van ons lichaam.
Als we nieuwe uitdagingen aangaan dan maken onze hersencellen nieuwe verbindingen. Ze doen echt aan netwerken. Zo leggen we verbanden en breiden we stelselmatig ons wereldbeeld beetje bij beetje uit. Onze woordenschat uitbreiden, onze rekenvaardigheid verbeteren, puzzels of raadsels oplossen, een nieuwe taal leren of een muziekinstrument (leren) bespelen. Het zijn allemaal zaken die onze hersenen aan het werk houden. En net als onze spieren heeft ook ons brein baat bij regelmatige oefening en training. Ook je brein moet je in conditie houden.
Zoals eerder gezegd gebruikt ons brein veel energie en als je lichaam (waar ons brein deel van uitmaakt) teveel energie gebruikt dan gaat het in ruststand om zo die verloren energie terug te winnen. Om niet teveel energie te verliezen gaat ons brein zoveel mogelijk zaken uitvoeren op automatische piloot, dit noemen we routine. Ons wassen, tanden poetsen, koffie zetten, fietsen, zelfs het typen van dit artikel doe ik zonder nadenken. Handig, want zo kan ik me concentreren op WAT ik ga schrijven en hoe ik dat het het best zou formuleren, of ik op het einde een D of een T moet zetten. Dat soort dingen dus.
Maar de hele tijd terugvallen op routine is niet altijd zo'n goed idee. Veel mensen houden zich krampachtig vast aan hun routine en hun gewoontes. De mens heeft al sinds zijn ontstaan de neiging om een gewoontedier te zijn. We trekken ons zo graag terug in onze comfort zone.
En dat is niet altijd een goed idee.
Want routine maakt ons lui en gemakzuchtig. Het doet onze alertheid verslappen en maakt ons vatbaar voor manipulatie en misleiding.

Het is net door bij te blijven en open te staan voor nieuwe ideeën en uitdagingen dat we ons brein actief en alert houden. Een actief en alert brein is minder vatbaar voor degeneratie in de vorm van Parkinson,, Alzheimer of andere vormen van aftakeling.
Maar dat is niet alles. Door actief naar informatie te zoeken en je kennis uit te breiden zal je minder vatbaar worden voor 'fake-news' manipulatie of oplichting. Wie alert is en zijn brein scherp houdt zal sneller leugens, manipulatie en denkfouten opmerken, ja ook de eigen denkfouten.
Een zeer interessant boek hieromtrent is Hersenhack. 
Dit boek is geschreven door Margriet Sitskoorn, hoogleraar neuropsychologie aan de universiteit van Tilburg. In dit boek legt ze glashelder uit waarom we zo vatbaar zijn voor manipulatie, fake-news en propaganda en hoe makkelijk het is om mensen tegen elkaar op te zetten en te misleiden met foute informatie en onwaarheden die je helaas vaak moeilijk uit de mensen hun hoofd kan praten.
Dit boek leerde me dat dit komt omwille van het feit dat onze hersenen nauwelijks zijn aangepast aan de gigantische hoeveelheid informatie die we elke dag binnen krijgen en net door de hoeveelheid informatie die we binnenkrijgen ontgaan er ons heel veel details en nuances die net van heel groot belang zijn om de informatie die we krijgen juist  te interpreteren.
Als illustratie verwijst de auteur naar een klassiek filmpje dat je onder andere op Youtube kan terugvinden
Open de link, volg de instructies in het begin en vertel me of je je beetgenomen voelt of niet.
Het zal je doen inzien dat je brein je af en toe fopt.
EN DAT DOET HET;

Wordt vervolgd.

Langs grote routepaden (slot).

Tranen liepen over Maud's wangen toen ze urne vasthield met daarin de asse van haar overleden stiefzusje Maureen.

"Zussie," prevelde ze zachtjes.

"Ik laat je nu vrij zussie.

Ga maar dansen met de wind meissie," snikte ze terwijl ze de asse uitstrooide op de strooiweide van de grootste begraafplaats van Rotterdam.

Daarna viel ze huilend in de armen van haar vader Ab Vlimmerding die zacht door zijn dochters rode haren woelde.

Thuis stonden  Maud haar koffers klaar. Er was niets meer dat haar aan thuis bond. Samenleven in een veel te krappe woonwagen in een woonwagenpark vol marginalen en zelfs regelrechte asocialen, daar bedankte ze feestelijk voor. Ze wilde al veel langer de wijde wereld intrekken maar de ziekte van Maureen stuurde haar plannen in de war.

"Waar ga je heen?" vroeg Ab terwijl ze van het kerkhof naar huis wandelden. 

"Jens opzoeken. Jongen die ik op mijn tocht door de Ardennen leerde kennen.

Met hem wil ik verder pap. En niets of niemand kan me ervan weerhouden." 

Ab zweeg. Hij besefte dat hij zijn dochter niets meer te bieden had dan duffe armoede en een onzeker bestaan hoppend van het ene interim-baantje na het andere.

"Het beste meid," zei hij vlak voor ze vertrok met haar rugzak op haar rug. "Maak wat van je leven. Ik hou van je."

"Ik ook van jou pap, echt wel hoor. En bedankt voor alles."

Daarna liep ze naar het station en nam dan de trein naar Antwerpen.

Daar stond Jens te wachten op Maud en het weerzien was hartelijk.

"Kunnen we ergens een kamer bemachtigen lieverd?" vroeg Maud. 

"Want ik verlang zo hard naar je lichaam."

"Ik heb een kamer gereserveerd in een klein pension in Luik , daar kunnen we straks ongestoord van elkaar genieten liefje," zei Jens. "Als we nu de eerste trein naar Brussel Centraal nemen dan zijn we er tegen acht uur vanavond."

Ze stapten op de trein en nestelden zich op een zitje in de voorlaatste  wagon. Wanneer de trein zich in beweging zette trok Jens Maud op z'n schoot. Ze keek hem aan met een gelukzalige glimlach op haar lippen.

Mijn hart huilt om m'n zusje die vanmorgen gecremeerd werd. En toch ben ik zo gelukkig Jens.

Weet je waarom?"

"Omdat je bij mij bent en we aan een nieuw leven beginnen. Ons leven samen." Antwoordde Jens.

"Jaaah lieverd," zei Maud met een stem doorleeft met diepe emotie.

"Ons leven samen.

Oh wat heb ik je toch zo lief Jens."

Er volgde een kus.

Een lange liefdeskus terwijl het landschap voorbij zoefde. "Ik wil met je vrijen Jens," fluisterde Maud terwijl ze Jens met smekende ogen aankeek.

Haar handen gingen onder zijn T-shirt.

"Even een vluggertje op het toilet lieverd. God ik ben er zo hard aan toe."

Jens duwde Maud van zich af en stond recht. Pakte haar hand en trok haar mee door het gangpad naar het toilet. Er waren amper mensen in de trein dus niemand had het in de gaten dat er een jong koppeltje zich even terugtrok omdat het kriebelde.

Nadat Jens de deur van het toilet dichttrok knoopte Maud haar jeansbroek los en trok ze deze naar beneden gevolgd door haar slipje. ze legde haar handen op de wastafel terwijl ze haar kont achteruit stak.

"Neuk me lieverd," smeekte Maud. "Ik wil je voelen. Hmmmm ik wil je voelen schat."

Jens knoopte zijn broek los en duwde zijn penis diep in haar grotje. Maud kreunde van pure gelukzaligheid.

Jens zorgde ervoor dat hij zo vlug mogelijk klaarkwam. Niet omdat hij angst had om betrapt te worden, maar omdat hij dan nog een tweede keer kon komen in Maud haar heerlijke strakke liefdesgrotje.

"Je geniet ervan hé lieve schat," zei Maud terwijl ze zich omdraaide. 

"Om me lekker te neuken en dan heerlijk klaar te komen."

Jens kuste Maud en gaf haar een tedere knuffel.

"Zeker wel meisje," zei hij terwijl hij zijn broek terug optrok en dichtknoopte.

Ook toen ze vanuit Brussel naar Luik spoorden voelden Jens en Maud het opnieuw kriebelen. Vooral Maud dan. Maar Jens kon zijn liefje natuurlijk niks weigeren en nam haar opnieuw mee naar het toilet waar hij haar broek losknoopte en zijn vinger tussen haar benen gleden. Speels beroerde hij haar 'knopje', waarna hij Maud opnieuw liet genieten van zijn heerlijke genotsknots. "Ik krijg maar niet genoeg van je lief meisje," zei hij terwijl hij klaarkwam.

"Weet ik wel lieverd." zei Maud terwijl ze haar hoofd draaide.

 Aangekomen in Luik trokken Jens en Maud meteen naar het pension waar ze zich na een stevige maaltijd op hun kamer terugtrokken. Veel comfort was er niet, maar wat gaf dat? Het enige wat ze nu verlangden was een stevig bed en elkaars lichaam.

Elkaar vurig kussend rukten Maud en Jens elkaars kleren uit waarna Jens haar op bed legde en haar vol vuur en passie kuste. Maud pakte zijn handen en legde die op haar buik.

"Weet je wat hierin groeit?" vroeg ze.

Jens glimlachte en kuste zacht Mauds buik.

En opnieuw en opnieuw.

"Ons liefdeskindje," zei hij gelukzalig.

"Ja zei Maud met een  gelukzalige glimlach op haar gezicht.

"Mijn maandstonden zijn uitgebleven. Moest ze vorige week gehad hebben. Vlak na ik naar mijn familie terugkeerde.

Ik ben zwanger Jens.

Oh ik ben zo gelukkig.

ZO GELUKKIG!!!!"

Twee dagen later.

De zon verjoeg het 'ochtendgrijs' en de nevelen die over de Ardense hoogten hingen. 

Het was stil in het bos waardoor de GR5 liep. Alleen de vogels zongen hun ochtendlied en een jonge haas maakte zich uit de voeten omdat hij de voetstappen hoorde van mensen.

Twee jonge mensen.

Maud en Jens die met de rugzak de GR5 afliepen op weg naar de plaats waar Maud het geld van de overval achterliet.

Eigenlijk was het geen overval, maar een 'ripdeal'. Rachid het 'liefje' van Maud moest met enkele kompanen het geld van die ripdeal in veiligheid brengen. Maar in plaats daarvan stapten ze over in de door Mau gehuurde Dacia Duster die meteen richting Ardennen scheurde. Tijdens een tussenstop verschalkte ze een handlanger door hem om een cola te sturen. Terwijl hij weg was reed ze weg met het geld.  Ze reed door de Ardennen tot voorbij Stavelot. Daar dumpte ze het geld in een houten schuur aan de rand van het bos waardoor de GR5 liep. Die volgde ze dan tot ze de tent zag waar Jens en Thomas in sliepen. Nu liep ze met Jens langs dezelfde route. Ze waren er bijna. 

"Hier, achter deze bocht," zei ze.

Ze stonden voor de schuur waaronder strobalen lagen. Achter de schuur lagen een weide met vreedzaam grazende Ardeense trekpaarden en tarwevelden. 

Jens zocht en vond op aanwijzingen van Maud de sportzak vol geld. 

Hij zette hem tussen hem en Maud in en ritste hem open. De sportzak barstte van de bankbiljetten. Ze puilden er gewoon uit. Triomfantelijk pakte Jens een stapeltje en hield het in de lucht.

"WE ZIJN RIJK!!!!" Riep hij.

"We zijn gewoon stinkend rijk lieverd!"

"Maud zuchtte diep. Jens," zei ze met gelaten stem.

"Ik wil dat geld niet."

"Hoezo, je wil dat geld niet?" zei Jens.

"Velen van onze leeftijd zouden een moord begaan voor dat geld. Zeker als ze net willen samenwonen.

Zo'n kans krijgen we maar eenmaal in ons leven Maud. Snap je dat?"

"Geld is gewoon ellende Jens." zei Maud. Zeker dit geld. Het is drugsgeld snap je?

"Weet je? Toen ik klein was woonden we in een grote villa in Het Gooi. Ik kreeg alles wat mijn hartje begeerde en elk jaar gingen we op reis met het vliegtuig.

Wist ik veel dat papa lid was van een criminele bende die XTC en speed maakte en smokkelde en daar grof geld mee verdiende. Vader gooide met geld en pochte met zijn rijkdom. Maar dan werd hij verlinkt, vloog samen met de andere bendeleden de gevangenis in en werd ervan verdacht geklikt te hebben. Hij moest vluchten voor zijn leven en raakte alles kwijt. Van de ene dag op de andere van een mooie villa naar een armzalig tweekamerflatje in een achterstandsbuurt in Rotterdam."

Maar ik ben toch geen crimineel liefje. Ik wil gewoon een goede start maken. Een goede start voor ons drietjes."

"Dat wilde vader ook." zei Maud. "Hij zei ook dat hij het voor ons deed toen hij in de woonkamer stond te zwaaien roepende dat hij weer een mooie deal had gemaakt of een lading had verpatst aan de Amerikanen, de Fransen of de Duitsers.

Ik wil dit niet Jens. Ik wilde Maureen helpen met dat geld. Maar het lot besliste anders.

Maar voor mezelf wil ik dat echt niet. Hoe verleidelijk het ook is.

Maar ik wil met misdaad, drugs en alles wat er bij komt kijken niets meer te maken hebben. Daarom wilde ik zo snel mogelijk weg. Omdat ik weet dat vader zich opnieuw met die teringzooi inlaat.

Echt Jens. Liever straatarm en dakloos dan die vieze goorlapperij, echt wel."

"Maud.

Ik wil niet dat ons kindje in armoede opgroeit. 

Ik zoek een bonafide job en ik wil dat geld zeker niet verbrassen. Maar laat ons deze kans gewoon GRIJPEN!!!"

Maud twijfelde.

Sloeg haar armen rond Jens zijn hals en keek hem aan.

"God wat heb ik toch mazzel met jou lieverd," zei ze.

"Oh lieverd!!!"

Een jaar later.

Maud en Jens wonen in een klein maar gezellig huisje met zicht op de GR5.

Jens werkt voor de toeristische dienst van Vielsalm waar hij teksten naar het Nederlands vertaalt. 

Maud zorgt als een moederkloek voor hun liefdeskindje, een zoontje dat Storm werd genoemd. Jens vroeg aan Thomas of hij peter wilde zijn, tuurlijk wilde Thomas dat.

Hij komt ook met plezier meehelpen met de verbouwing. En kreeg in primeur het eerste hoofdstuk te lezen van het boek dat Jens aan het schrijven is.

'Langs grote routepaden'.

"Mooie titel maat," zei hij.

"Weet ge," zei Thomas. "Ik had schrik dat dat geld voor een hoop problemen zou zorgen. Of dat Maud een fantaste was. Maar ergens wist ik. 'Dat klikt goed met die twee. Eindelijk heeft onze Jens een echte verkering die naam waardig'. En ge hunkerde daarnaar hé.

Ik wilde niet dat jij problemen zou krijgen met politie en gerecht omwille van zoveel lichtzinnigheid.

Maar nu ik jullie geluk zie, wist ik dat mijn achterdocht compleet onterecht was.

Soms moet je gewoon iemand echt blindelings vertrouwen.

Ik kan dat niet.

Gij wel. 

En het heeft u geluk gebracht.

Verdomme, het doet deugt om het prille geluk te zien en vooral te VOELEN die hier in dit kleine huisje hangt.

Het pakt me maat... Echt."

Thomas keek naar Maud die haar zoontje liefdevol de borst gaf. "Ge zijt een oprechte vrouw," zei hij. 

"Merci om mijne maat... GELUKKIG TE MAKEN!"

Langs grote routepaden 4

De volgende dag stapten Maud en Jens verder.

Hand in hand.

Maud liet de blik van Jens niet los. En dat gaf hem een heerlijk warm gevoel.

"Ik hoop echt dat ik zwanger ben Jens," zei ze terwijl ze hem met een hoopvolle blik aankeek.

"Oh God ik hou echt van je lieverd."

"Hoe was de toestand van je zusje toen je vertrok?" vroeg Jens.

"Eigenlijk niet zo heel goed," antwoordde Maud.

"Maar Maureen houdt zich zo sterk. Het is zo'n verdomd moedige meid Jens. 

Ik zou haar zo graag aan je voorstellen Jens.

Weet je, ik zou zo graag willen dat ze meter wordt van ons kindje.

Ik weet zeker dat ze dat zeer goed zou doen." 

Maud stopte en hield Jens tegen. Sloeg haar armen rond zijn hals en drukte haar lichaam tegen het zijne.

"Voor altijd de jouwe lieve schat," fluisterde ze zacht.

"Godverdomme wat voelt dit toch goed Jens. Verdomme dit voelt zo goed."

"Zullen we verder liften of gaan we te voet?" Vroeg Jens.

"Laat ons te voet gaan lieverd," zei Maud. "Ik moet even nadenken nu."

"Over wat?" vroeg Jens.

"Ik wil zo graag bij mijn zusje zijn, ik ben bang dat als ik te lang wegblijf of niks van me laat horen. Dat... "

Mauds adem stokte.

"Je vreest voor het leven van je zusje."

Maud knikte.

"Maar ook voor de represailles van de Rachid en de bende waartoe hij behoort. Ze wonen dan wel in het centrum van Rotterdam en ik met mijn familie in Rozenburg, dat is een eind buiten de stad, gelukkig maar.

Maar ik ben bang dat als één van hen of lui uit hun entourage mij herkennen zou... 

God wat moet ik doen?" vroeg Maud.

"Naar huis bellen misschien."

"Gaat niet. Krijg die kut gsm niet meer aan de praat. Platte batterij en mijn lader ligt thuis."

"Als we straks in de jeugdherberg zijn en mijn gsm is opgeladen steek ik je SIM-kaart in mijn gsm. Kan je met mijn gsm naar huis bellen." zei Jens.

"Oh Jens, je bent zo een schat." zei Maud.

Ze bevonden zich op een smal paadje midden  in een dicht bos. Maud trok Jens weg van het paadje en liet haar handen over zijn T-shirt glijden. Dan knoopte ze zijn broek los en haalde zijn penis eruit en stak hem in haar mond.

"Kleed je uit lieverd," gebood Maud. 

"Ik wil met je vrijen, hier midden in de prachtige natuur.

Oooh Jens, oooh lieverd."

Jens zette zijn rugzak op de grond en trok zijn T-shirt uit. Ook Maud trok al haar kleren uit. Ze leek wel een sprookjeswezen. Een elfje. Of nee, een nimf. 

Een prachtige bosnimf met lang rood haar en melkwitte huid met kleine sproetjes.

Ze draaide zich om en leunde met haar armen tegen een lage afgesplitste stam die naar rechts afboog. Ze liet haar hoofd rusten op haar armen. "Toe dan," smeekte ze. "Neem me. Neem me lekker hard. Ik wil dat je me neukt terwijl ik de zon op mijn huid voel branden en de wind mijn haren streelt.

Toe dan lieverd." 

Jens schoof zijn forse pik tussen Maud haar schaamlippen en legde zijn handen op haar lenden waarna hij haar stevig penetreerde. Maud kreunde zacht en ademde steeds zwaarder. Het was stil in het prachtige bos. Je hoorde alleen het fluiten van de vogels, het geroep van één of ander dier en overal rook je de geur van chlorofyl en rottend hout. Jens genoot van dit heerlijke moment. Wat was Maud toch een heerlijke meid. Haar zachte lichaam, heerlijk strakke liefdesgrotje en vooral haar zalige kussen en strelende handen. Maar nu waren het zijn handen die hun weg vonden naar Maud's volle ronde borsten en haar prachtige bolle tepels die heerlijk hard waren.
"Ooow jaaah!!" kreunde Maud als Jens zacht haar harde tepels beroerde. "Neuk me lieverd," smeekte Maud. "Maak me zwanger heerlijke knul. Ik wil je zaad. Ik wil je kind laten groeien in mijn moederschoot. Oooh dit is zo'n prachtige plek om een kind te verwekken Jens." Jens kwam klaar en drukte Maud haar lichaam tegen het zijne.

Ze draaide haar hoofd.

"Ik wil meer Jens," zei ze terwijl ze hem smekend aankeek. 

"Haal hem er nog niet uit lieverd. Hij voelt zo heerlijk aan weet je.

Ooh ja, goed zo. Laat hem nu niet slap worden. Ooooooh dit is zo zalig lieve Jens."

Jens ging helemaal op in dit heerlijke moment. Hij had seks met een onverzadigbaar meisje dat niet gewoon smoorverliefd was op hem. Maar in hem de man van haar leven zag. Dat was wat hij zo graag wilde. Een duurzame monogame relatie met een meisje die volledig voor hem wilde gaan.

Is Maud dat meisje?

Dat moest wel.

Dit voelde gewoon zo juist aan. Ook al wist hij dat velen hem gek zouden verklaren. Vooral als hij zou zeggen dat ze zijn kind wilde en hij daarin meeging.

Na een uur lang heftige en vooral passionele seks trokken Jens en Maud verder.

In de jeugdherberg in het stadje Vianden stopte Jens de simkaart van Maud in zijn gsm waarna ze meteen naar huis belde.

"Wat zeg je? Het gaat niet goed met Maureen? 

In het ziekenhuis?"

Jens zag hoe Maud bleek wegtrok terwijl ze inhaakte. Maud begon onbedaarlijk te huilen.

"NEEEEEEEE!!!!!" schreeuwde ze.

Jens woelde zacht door haar rode haren en hield Maud dicht tegen zich aan. 

"Gaat het niet goed met je zusje?" vroeg Jens met zachte stem.

"Ze is gisteren met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht," zei Maud snikkend.

Haar toestand ging ineens snel achteruit en... "

"Gaat ze het niet halen?" vroeg Jens.

Maud keek Jens aan met haar diep indringende grijsgroene ogen terwijl haar lip trilde.

"Maureen ligt op sterven," zei Maud haast onhoorbaar. "En ze vraagt naar me. Ze mist me zo hard.

Ik heb zo'n spijt dat ik haar achterliet. Dat meissie trok zich op aan mij.

Hield zich sterk voor mij!

En ik liet haar in de steek terwijl ze mij net nu zo hard nodig heeft."

"Hey meisje," zei Jens. "Je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor. 

Je wilde haar helpen."

"Denken ze thuis anders over," zei Maud terwijl ze het hoofd liet hangen.

Pa noemde me een egoïstisch kreng.

"Omdat hij de echte reden niet weet waarom je wegging," zei Jens.

Maud knikte instemmend.
"Ik moet naar huis," zei ze.

"Hopelijk ben ik nog op tijd. God ik mag er niet aan denken moest Maureen sterven zonder een afscheidsknuffel te geven. Dat kan ik echt niet aan Jens.

Echt niet."

De volgende ochtend stapten Maud en Jens op de trein Luxemburg Luik. Vanuit Luik zou Maud verder reizen naar Rotterdam. Terwijl Jens gewoon huiswaarts zou trekken.

De hele rit naar Luik lag Maud stil in Jens zijn armen. Ze huilde zachtjes.

Jens gaf haar zachte kusjes en fluisterde zachtjes lieve woordjes toe. "Zie ik je ooit nog terug liefje?" vroeg Jens.

"Tuurlijk," zei Maud beslist.

"Jij bent de man van mijn leven. Dit gaat nu even voor lieverd. Maar ik laat heus nog wel van me horen hoor.

En wat ga je doen met dat geld?" vroeg Jens.

"Wou je het hebben dan?" vroeg Maud terwijl ze Jens aankeek.

"Ja," zei Jens zonder verpinken.

Dan koop ik er een prachtig huis mee.

Waar ons kindje dan in een warme en veilige omgeving kan opgroeien. En we geven een prachtig trouwfeest met alles erop en eraan.

En  met wat overblijft ga ik je verwennen zoals een prinses verwent hoort te worden," zei Jens terwijl hij zacht over Maud haar buik wreef.

Maud hapte naar adem en keek Jens met een warme blik aan. 

"Oh Jens... Lieverd," zei ze met een diepe snik in haar stem.

"Jij meent dit hé.

Jij houdt van me."

"Ik heb je in mijn hart gesloten Maud. En je komt er nooit meer uit liefje."

In het station Luik-Guillemins namen Maud en Jens afscheid met een lange kus vol passie en tederheid.

Dan stapte Maud op de trein en zwaaide naar hem kijkend uit het raam. Jens zwaaide terug en zag hoe Maud met haar vingers een hartje maakte. Tranen liepen over zijn wangen.

"Ik mis je nu al lieve Maud," fluisterde hij stilletjes.

Enkele dagen later.

Jens zat op het terras van Café Den Teerling met een pint voor zijn neus.

Hij praatte wat met Jasper, een goede vriend. Maar Thomas nog de trip langs de GR-5 kwam ter sprake. 

Dan ineens zag hij Thomas die meteen op de tafel waar hij zat afstapte. Jens stond recht en wilde weglopen, maar Thomas hield hem tegen.

"Wacht efkes," zei Thomas. Ik versta dat ge kwaad zijt.

"Ik heb u niks meer te zeggen fucking Judas!" sneerde Jens.

"Dat weet ik, Jens," zei Thomas die Jens tegenhield. "Maar ik heb u wel iets te zeggen."

"Jens zet u efkes neer. Ik wil dat jullie dit uitpraten als volwassen mensen," Kwam Jasper tussenbeide.

"Weet ge waarom Maud dat geld heeft gestolen?" vroeg Jens wiens stem een diepe bitterheid verraadde.

"Nee Jens," antwoordde Thomas.

Maar ik weet wel dat er helemaal geen sprake is van een overval in de omgeving van Rotterdam. Toch geen overval die tweehonderdduizend euro opbracht. Dat heeft de politie van Vielsalm nagetrokken toen ik er aangifte deed.

Maar er werd wel een Maud Vlimmerding als vermist opgegeven," vulde Thomas aan.

"Waarom gaf je haar aan?" vroeg Jens.

"Jens, zet u efkes neer en drinkt eerst iets.

Ik begrijp je woede. Gij ziet dat meiske graag hé.

Versta dat wel.

Gij wilde dat al zolang hé. Langdurige verkering.

En die Maud heeft u dat beloofd, is het niet."

Jasper werd om drie biertjes gestuurd en terwijl keek Thomas zijn jeugdvriend recht in de ogen.

"Zal ik u eens iets zeggen Jens.

Ik heb altijd al gedacht: het meisje dat Jens zijn hart kan veroveren, die zit op rozen voor de rest van haar leven. Maar tegelijk ben ik ook bang voor wat er kan gebeuren als zo'n meisje uw hart gaat breken."

"Maud gaat mijn hart niet breken," zei Jens. 

"Maud is nu bij haar zusje in Rotterdam. Haar zusje ligt op sterven.

Ze heeft een agressieve vorm van beenmergkanker. En alleen een dure therapie in Duitsland had haar kunnen redden.

Ze stuurde me net nog een berichtje." Jens had moeite met spreken.

De hele familie is nu verzameld rond het sterfbed van Maureen.

Negen jaar is dat meisje Thomas.

Negen jaar.

En het leven glijd nu door de handen van haar familie.

Maud wilde haar zusje helpen.

Maar alle moeite was vergeefs.

Ze is naar Rotterdam teruggekeerd zonder het geld. En ze is tot nu toe de enige die weet waar het geld nu is."

Thomas zweeg. Kon geen woord uitbrengen.

"Ik geef toe," zei hij dan. "Ik vertrouwde die meid voor geen haar. 

In mijn ogen leek ze een gevaarlijke fantaste ofwel een losgeslagen zottin.

Maar dit verhaal... Als het waar is."

"Haar familie maakte zich zorgen, dat klopt. Maud was onbereikbaar omdat haar gsm plat was en ze haar lader niet mee had.

Haar familie probeerde haar de hele tijd te bereiken.

En weet je? Maud heeft - nu het allemaal voor niets geweest - is geen enkele interesse meer in dat geld.

Ik heb naar haar gezwaaid terwijl de trein naar Maastricht wegreed.

Thomas.

Ik ben kwaad omwille van het feit dat je Maud zonder verpinken en zonder je in te leven in haar drijfveer wilde aangeven."

"Ik versta dat.

Maar ik ben bezorgd om u maat," voegde Thomas eraan toe.

"Ik wil niet dat ge in uw ongeluk loopt maat."

Jens stak zijn hand uit naar Thomas.

"Ik vergeef u," zei hij. "En ik weet zeker dat Maud dat ook zal doen.

Allez wat denkt ge? Drinkt ge er ene van mij?"

Tuurlijk wilde Thomas dat.

Langs grote routepaden 3

 

Jens liep terug naar boven en ritste de tent open waar Maud zich verborgen hield.

"Kom," zei Jens. "Breek de tent af, we moeten hier weg."

"Hoe bedoel je?" vroeg Maud. 

"We moeten hier weg," zei Jens terwijl hij de tentharingen uit de grond trok. "Die klootzak van een Thomas wil u aangeven bij de politie."

"Wat??? Meen je dat?" vroeg Maud ontzet!

"Kreeg het niet uit zijn kop gepraat." ging Jens verder. "Fuck! ik haat die gast, echt. Verdomd onderkruiperke. Altijd alles volgens het boekske doen hé. De verrekte conformist."
Snel stopte Maud haar spullen en die van Jens in zijn rugzak. "En Thomas zijn spullen?" vroeg ze.

"Steek ze in zijn rugzak en zet hem tegen die boom. En dat hem zijn plan trekt.

Even later stond Maud langs de weg te liften, tuurlijk duurde het niet lang eer er een auto stopte. Meteen kwam Jens van achter het struikgewas en vroeg hij of of Maud en hijzelf een stukje mochten meerijden.

De automobilist was een Luxemburger die hen meenam tot aan een shoppingcenter in het plaatsje Weiswampach waar ze snel wat mondvoorraad insloegen. Van daaruit liepen Maud en Jens nog een goed anderhalf uur verder om dan hun tent te zetten op een wei vlakbij het dorpje Hupperdange.

Maud nestelde zich in Jens zijn schoot en begon hem teder te kussen.

Ze klampte zich vast tegen zijn lichaam en streelde hem onder zijn T-shirt. Hitsig bewoog ze haar bekken terwijl haar kussen alsmaar heftiger en vuriger werden.

"Jij bent de man van mijn leven Jens!" zei ze vastberaden.

Ik verbind mijn lot aan het jouwe lieve knul. God wat ben ik je dankbaar."

Tranen liepen over haar wangen.

Oprechte tranen van puur en diep geluk.

Maud huilde zeker twintig minuten lang door, met lange diepe halen. 

"Jens lieverd.

Je beseft niet wat je daad voor mij betekend lieverd, echt niet.

Was ik opgepakt geweest dan was Maureen reddeloos verloren."

"Wie is Maureen?" vroeg Jens.

Maud haalde een foto uit haar broekzak. Een foto van een klein meisje van ongeveer negen jaar.

Een kleine deugniet met blinkende blauwe kijkers en verlegen glimlach. Het viel Jens meteen op dat het meisje een zwarte bandana met witte stippen droeg.

"Is ze ziek?" vroeg Jens.

Maud slikte.

Beenmergkanker.

Alleen een pokkedure therapie in Duitsland kan haar redden.

Maar die kunnen we niet betalen.

Daarom maakte ik dat Rachid zijn kop op hol sloeg en hij zijn broers zover kreeg dat ik de auto mocht regelen waarmee ze dan het land uit zouden rijden nadat ze de auto die ze gebruikten bij de plofkraak zouden achterlaten . Die auto huurde ik in Rotterdam. Daarna reed ik naar de oprit van de snelweg nabij Feyenoord waar ik Rachid en zijn kompanen opwachtte en waar ze hun vluchtauto lieten staan. Met de buit wilden ze zo snel mogelijk het land uit. Tijdens de tussenstop vlakbij Luik sloeg ik toe. Ik reed weg met de buit en volgde de snelweg naar de Duitse grens. 

Maar in Stavelot verliet ik de snelweg en daar verborg ik de buit tussen het hooi onder een open schuur waarna ik nog een eind verder reed en de auto liet staan op de parking vlakbij een bos. Dan liep ik langs de paden en volgde het Grote Routepad.

Ik had het koud en besefte dat ik hier niet op gekleed was. Maar ik wil gewoon onder de radar de grens over. Want ik ben bang voor die gozers weet je wel? Maar ook voor de politie, want zonder dat geld is mijn lieve zusje gewoon reddeloos verloren."

"Is Maureen je zusje? Toch ook een groot leeftijdsverschil," merkte Jens op.

"Maureen is mijn stiefzusje. Ik was twaalf toen ze geboren werd. God wat was ik superfier om grote zus te mogen zijn voor dat kleine meissie.  Ik heb op het graf van mijn moeder gezworen dat ik voor Maureen zou zorgen zoals mama voor mij en Michael mijn oudere broer zorgde. We hadden het thuis niet breed en regelmatig moesten we verhuizen omdat de huisbaas of het huurbedrijf ons eruit wilde zetten. Vader was invalide en mijn broer en ik moesten al gauw van school af om te gaan werken. En ja ik heb met mijn benen open gelegen om aan poen te geraken zodat pa de huur kon betalen. En nee getverderrie, ik schaam me er niet voor."

Maud staarde met droevige ogen voor zich uit.

"Toen Maureen ziek werd stortte mijn wereld in. Maar toen de dokter me vertelde dat ze alleen te redden was met die dure therapie kwam er iets in me los.

Pa en Petra, mijn stiefmoeder hadden de hoop al opgegeven en willen alleen nog maar dat Maureen nog een paar mooie maanden kan beleven. 

Maar daar kan ik echt geen genoegen mee nemen. Maureen gaat naar Duitsland getderrie. Daar geef ik als het moet mijn leven voor... "

Maud legde opnieuw haar hoofd op Jens zijn schouder en liet opnieuw haar tranen de vrije loop.

Jens woelde zacht door haar rode haren en wiegde haar zacht in zijn armen. "Dappere meid," fluisterde hij zachtjes in haar oor. Maureen mag fier zijn op zo'n stiefzus als jij.

Maud keek Jens met grote ogen aan.

Vertwijfeld beet ze op haar lip en klampte zich vast aan Jens.

"Ik was radeloos Jens.

Ik. 

Een eenentwintig jarige meid op de vlucht met een pak gestolen geld. Waar moest ik heen? Ik wist geen raad. Ik nam een enorm risico door jullie aan te spreken. Kon ik jullie vertrouwen. 

In jou had ik vertrouwen Jens. Thomas die stelde al meteen te nare vragen. En was al meteen zo moralistisch. En wat ik vreesde gebeurde. Dat huftertje gaf me aan.

Getderrie, wat zou er gebeurd zijn moest jij niet zijn teruggekomen om me te waarschuwen?

Jij bent een held Jens.

Niet mijn held Jens.

Nee.

Jij bent Maureens held."

Dan stond Maud recht, ze ritste de tent open en greep dan Jens bij de arm terwijl ze hem recht in de ogen keek.

"Kom lieverd," zei ze.

"Laten we ons terugtrekken in de tent.

Kom lieve Jens.

Dan schenk ik je mijn lichaam.

Ze trok Jens die recht probeerde te staan de tent in en duwde hem op zijn rug op de slaapzak waarna ze haar topje uittrok en schrijlings op hem ging zitten. Maud kuste Jens terwijl ze zijn T-shirt omhoog trok.

Hitsig bewoog het meisje haar bekken terwijl ze zijn T-shirt uittrok en in een hoek gooide. "Ik wil dat je me neukt lieverd," zei Maud terwijl ze zijn jeansbroek losmaakte.

Ik wil dat je me stevig neukt. Zonder condoom liefst.

Ik wil je kind dragen Jens.

En dat meen ik."

Maud ging op haar rug liggen en spreidde haar benen. 

"Ik meen wat ik zeg Jens. 

Je vindt me vast een raar wijf hé.

Ben ik ook.

Ik heb me laten sufneuken door kerels van allerlei allooi. Puur voor de poen. Om mijn familie te helpen.

Ik was amper veertien toen ik me schminkte op het toilet van de metro en een oude minirok en nylons van moeder aantrok. Ik was amper het toilet uit toen een gozer me aanklampte. "Wil wel eens klaarkomen op je prille tietjes," zei hij.

Toen ik hem antwoordde dat hem dat wel honderd euro kostte ging ie er nog mee akkoord ook.

Hij neukte me op het toilet van de metro. Het deed pijn en ik voelde me vies.

Maar alles liever dan op straat moeten slapen.

Toen zwoer ik dat de gozer waarmee ik uit liefde tussen de lakens duik echt wel de ware moet zijn. En hem zal ik dan binden. Als je mijn liefde wil Jens. Trek dan mijn benen open en neuk me."

Vol verlangen sloeg Maud haar hoofd achterover.

God wat was ze mooi.

Haar vuurrode haar, haar bleke haast  melkwitte huid vol puntige sproetjes. Haar prachtige volle ronde borsten. Haar heerlijk brede heupen en volle stevige dijen en haar gespierde benen. Haar mond was half geopend en haar hand reikte naar Jens zijn penis die in erectie stond."

"Je hoofd twijfelt. Maar je lekkere forse pik... Die zegt ja."

Maud likte haar lip af en keek Jens met zaadvragende ogen aan terwijl ze alsmaar zwaarder ademde.

Dan trok Jens zijn broek die half over zijn dijen hing uit en kroop hij op Maud waarna hij haar benen uit elkaar trok en in haar binnendrong, om haar dan met krachtige stoten te penetreren.

Maud sloeg haar hoofd achterover en kreunde het uit.

"Eindelijk," kreunde ze.

"Vrijen met de ware. Met de man van mijn leven."

Jens gaf zich helemaal en bracht Maud naar een zalig hoogtepunt.

Zelf kwam hij al na een minuut klaar, maar de passie laaide zodanig op dat het haast vanzelfsprekend was dat hij gewoon doorging met haar te penetreren. Terzelfdertijd kusten Maud en Jens elkaar vol diepe hartstocht.

Zo ging de avond over in de nacht.

En de nacht in de morgen.

Langs Grote Routepaden 2

 

Een bloedmooie jonge vrouw kwam de tent binnen. Lang rood haar, sproetjes in het gezicht, blauwgroene ogen, slank lichaam, zachte glimlach op haar gezicht.

"Dank je, dank je," zei ze opgelucht.

Jens keek zijn ogen uit en ook Thomas was onder de indruk van deze prachtige jonge verschijning. Thomas nodigde haar uit om plaats te nemen tussen de slaapzakken.

"Als je wil mag je in mijn slaapzak slapen hoor," stelde hij voor.

"Ik slaap wel tussen jullie lieverds," zei ze met een glimlach.

"Wat is er gebeurd? Wat doe je hier in dit onherbergzame gebied gekleed in een afgerafeld topje, ingekort broekje en Dockside schoenen?" vroeg Jens.

De jongedame sloeg haar arm rond Jens zijn schouders en keek hem met een warme blik aan.

"Ik zal open kaart spelen knul," zei ze.

"Ik heb iets uitgehaald.

Mijn 'vriendje' - nou ja tussen aanhalingstekens, zeg maar gerust scharrel - heeft samen met enkele kompanen een plofkraak gepleegd.

Waarna ik ze met de buit de grens zou over helpen.

Dachten ze.

Ik heb ervoor gezorgd dat ze snel de grens over waren en konden ontkomen aan de politie. Maar ze staan nu op een parking op de snelweg vlakbij Luik, zonder buit.

Twee van hen moesten even plassen en de derde, mijn 'vriendje' dus die zat bij me. Ik stuurde hem met een smoes om een blikje cola. En terwijl hij weg was ben ik er vandoor gesjeesd met de buit. Zo'n kleine tweehonderd duizend euro."

"En waar heb je de buit gelaten?" vroeg Thomas.

"Wil je wel weten hé knul," zei de jongedame met een mysterieuze glimlach op het gezicht.

Nee, die heb ik verstopt op een locatie die ik alleen ken.

En daar blijft ie tot alles wat bekoeld is. Nou is het zo dat ik hier behoorlijk in de kijker loop. Mijn scharrel werkt voor een geduchte bende en die zijn nou natuurlijk naar mij op zoek. Dus lijkt het me verstandiger om even weg te blijven van de bewoonde wereld. 

Jullie volgen vast de GR5 nietwaar?"

Thomas en Jens knikten.

"Tot hoever? Kunnen jullie me tot in Frankrijk helpen. Daar ben ik veilig voor politie en de onderwereld.

Jullie zouden me een grote dienst bewijzen.

Oh voor ik het vergeet, mijn naam is Maud."

"Ik ben Jens en dat is mijn vriend Thomas. 

Waarom deed je je dat eigenlijk? Dat geld stelen? Waarom breng je jezelf in gevaar voor tweehonderdduizend euro?"

"Wat zou jij gedaan hebben dan Brave Hendrik?" vroeg Maud. "Die gozers laten lopen? Het naar de politie brengen?

Kom zeg, zo'n kans krijg je maar één keer in je leven, ja toch? 

Hey, ik ben een wijf van de straat moet je weten. Heb getderrie hard genoeg moeten knokken in dit rotleven. Nee, die poen is van mij. En daarmee ga ik een heel nieuw leven beginnen. Een leven dat tenminste echt leven is in plaats van overleven. 
Zal ik je eens vertellen waaruit mijn leven bestaat? Uit sukkelen van het ene rotbaantje naar het andere en me benen moeten spreiden voor hitsige losers om te overleven. Maar ja, is beetje moeilijk te begrijpen hé voor jochies uit de middenklasse die tijd en poen zat hebben om met hun tentje door de Ardennen te hossen."

"Wil je met ons mee?" Vroeg Thomas. Met die gymschoentjes? En met die kledij hou je het niet lang uit hoor in dit regenachtige weer. En je wordt gegarandeerd opgevreten door de teken."

"Kan me geen moer schele joh," reageerde Maud zelfverzekerd. Ik moet ongezien weggeraken uit deze streek en jullie zijn mijn laatste hoop.

Hey... Jullie hoeven dat niet voor niets te doen hé. Wat dacht je? Elk vijftigduizend piek. Mooi zakcentje, toch?"

"Ik stel voor dat we nog efkes proberen te pitten," zei Thomas. Morgen. Of beter, straks zien we wel verder."

"Ok, mij goed," zei Maud terwijl ze haar kleren uittrok en opgeplooid in een hoekje legde.

"Slaapwel, en nog hartelijk bedankt lieverds," zei ze terwijl ze de jongens sensueel op hun mond kuste.

Een uur later.

"Kan je niet slapen lieverd?" fluisterde Maud zacht in Jens zijn oor.

"Lig wat ongemakkelijk," zei hij.

"Draai je dan toch," zei Maud terwijl ze hem dichter tegen zich aantrok.

"Ligt een beetje moeilijk," zei hij.

"Hoezo, wat ligt er een beetje moeilijk?"

vroeg Maud terwijl ze de slaapzak openritste.

Of nee, ik denk dat ik het wel begrijp hé."

Ongegeneerd trok ze Jens zijn lichaam dichter en kroop ze over hem.

"Laat je short effe zakken honnepon," fluisterde ze in zijn oor.

Schrijlings ging ze op hem liggen terwijl ze zijn penis vastnam met haar koele handen.

"Wat een kanjer," fluisterde ze zacht in Jens zijn oor.

Ze duwde hem over haar schaamlippen en bewoog sensueel haar bekken. Met haar andere hand woelde ze door zijn dreadlocks. "Lekkere knul," fluisterde ze zachtjes in zijn oor. 

Jens ademde alsmaar zwaarder en kon elk moment klaarkomen.

"Kus me lieverd," smeekte Maud waarna ze haar lippen op die van Jens drukte. Er volgde een stille maar sensuele kus.

Terwijl duwde Maud Jens zijn penis alsmaar dieper in haar liefdesgrotje.

"Spuit maar. Toe dan honnepon.

Zalige knul met je zalige paal hmmmm."

Jens kwam klaar. Maud drukte haar hand tegen zijn mond. "Ssssjt, stil maar knul.

Dit is iets tussen ons ok."

De volgende dag liepen Thomas Jens en Maud verder  langs de GR-5. Het motregende en de onverharde gedeelten lagen er slijkerig en glibberig bij. Maar Maud hield zich kranig en het leek wel of de glibberige ondergrond geen vat leek te hebben op haar. Ze wees de helpende hand van Thomas af, maar greep wel spontaan naar de uitgestoken hand van Jens. En dat maakte Thomas argwanend.

"Heb je het koud?" vroeg Jens ineens terwijl hij zijn jas aanreikte.

"Dank je, zo lief van je," antwoordde ze. Terwijl ze zijn regenjas aannam woelde ze zacht door zijn dreadlocks. "Je bent een fijne jongen," zei ze met zachte stem.

Thomas observeerde Maud en vooral de manier waarop ze Jens voor zich probeerde te winnen. Jens, de stille dromerige jongen die zelden succes had bij de meisjes, maar die zo diep verlangde naar een echt diepe en langdurige relatie. Meer dan een one night stand of een liefje voor een week was hem niet gegund en het moet gezegd dat hij zijn portie liefdesverdriet wel heeft gehad. 

"Wat voert die meid toch in haar schild?" vroeg Thomas zich af.

Hij nam wat meer afstand, Maud legde haar arm rond Jens zijn middel en keek hem met een warme blik aan. 

"Fijne jongen," zei ze zacht.

Jens kleurde rood.

"Jij voelt iets voor me, niet?" vroeg Jens ineens.

"Ik vind je een lieve knul Jens," zei Maud.

"En ik heb van je genoten vannacht. 

Ik heb zo hard van je genoten. Echt waar.

Lekkere knul."

Ze keek hem in de ogen. Ze keek Jens recht in de ogen met die blauwgrijze kijkers van haar.

Haar hand zocht de zijne en ze wreef zacht met haar duim over de rug van zijn hand.

Thomas was argwanend. Ofschoon haar blik en het timbre van haar stem oprechtheid verraadde was zijn achterdocht groot. 

"Ofwel is die meid een verdomd goede actrice, ofwel voelt ze wel degelijk iets voor Jens."

Toen de avond viel arriveerde het drietal in het stadje Vielsalm. Ze vonden plaats om hun tent op te slaan op de weide van een zeer vriendelijke landbouwer.

"Goed," zei Thomas. Ik stel voor dat jij even hier blijft en dat Jens en ik in het stadje wat mondvoorraad inslaan. Wil je iets speciaal Maud?" vroeg hij.

"Oh niet direct. Misschien een fris pilsje."

"Waren we toch al van plan om in te slaan," zei Thomas. 

Dan greep Maud ineens Jens zijn hand vast. "Kan hij niet hier blijven?" vroeg ze ineens.

Thomas twijfelde. "Ik ga echt niet alles alleen naar boven slepen hoor. Het is onze schuld niet hé dat jij nu opgejaagd wild bent vanwege die maffe actie van je.

Maud zette zich bij de tent en ging mokken. Thomas pakte Jens bij de arm en trok hem mee.

"Weet je wat we doen? We gaan naar de flikken en geven die meid aan."

"Zijde gij zot?" reageerde Jens.

"Nee, maar gij precies wel hé.

Beetje rap onder de indruk van haar lieve lach en haar mooie woordjes hé.

Dat wijf is wel medeplichtig aan een overval hé maat.

Zowel de politie als die gangsters zitten achter haar gat. En eerlijk. Ze zal nog zeer blij mogen zijn als het de politie is die haar te pakken krijgt. Want echt, je wil niet in handen vallen van een stel kwade gangsters omdat je hun buit hebt gepikt.

Als ze slim is werkt ze gewoon mee en geeft ze de identiteit van die gasten vrij."

"Jij weet niet wat dat meisje heeft doorgemaakt," zei Jens.

"Klopt. En weet je wat? Ik wil het ook niet weten.

Echt gast, soms heb ik het echt zo zwaar gehad met dat fokking naïeve gedoe van je.

Gaat ge nu echt blijven denken dat ge de wereld kunt verbeteren? 

Komt nekeer van uw roze wolkske maat. Wake up and smell the coffee. Leugen list en bedrog zit in de aard van de mens. En dat heeft echt niks te maken met onderdrukt worden of geen kansen hebben gehad. Als ze denkt dat ze ons kan voor haar karretje spannen omwille van dat compleet lichtzinnige plan van haar dan is ze het echt mis. 

Fuck gast, die meid denkt ook dat het leven zoals in de film is."

Dan hield Thomas Jens tegen en keek hem recht in de ogen.

"Gij denkt dat ik het niet hoorde hé Dat gij met die meid hebt liggen smossen.

Da's spannend hé als zo'n meid in het midden van de nacht met uw leuter begint te spelen.

Ze weet heel goed met wie ze zoiets moet flikken."

"Zijde gij niet gewoon jaloers?" vroeg Jens ineens.

"Jaloers?

Maar jongen toch.

Ik had gewoon niets anders verwacht dat ze dit zou proberen.

Gij zijt een verlegen type. 

Dat straalt gewoon van u af. Geef dat gewoon toe.

En daar profiteren dat soort wijven van. Ze weten heel goed hoe ze gasten zoals jij rond hun vinger moeten winden. Wat lieve woordjes, een zachte glimlach. In alles laten merken dat ze u ziet zitten.

Ze heeft één van die gangsters de kop zot gemaakt en nu doet ze hetzelfde met u. En eens de poen in veiligheid is, dan zijde gij lucht voor haar.

Lucht... Hoor je dat goed Jens.

Al eens gedacht wat er gebeurt als ze u pakken. Moogt ge uw toekomstplannen wel op uw buik schrijven ze, toekomstig journalistje!"

"Ach jongen weet ge wat?" reageerde Jens ineens. "Ge kunt mijn kloten kussen weet ge dat?

Gij kunt vierkant mijn kloten kussen fucking jaloerse bok! Verrader! FARIZEEËR!!!!"
Jens gaf Thomas een vuistslag in het gezicht waarna hij ziedend van woede terug naar de tent liep.

Langs Grote Routepaden

 

Het was grijs en het regende. Mistige wolken bedekten de Ardense toppen en het vochtige weer zorgde ervoor dat de geur van rottend hout en rottende bladeren overheerste.

Het was nochtans zomer, of wat daarvoor moest doorgaan. Vorige week was het nog zonnig met temperaturen rond de 25 graden. Langs een slijkerig pad liepen twee jongens. Ze droegen elk een grote rugzak en waren gehuld in stevige regenjassen en waterdichte broeken. Goed voorbereid waren ze wel. Moet wel als je de GR5 wil afleggen. De wandelroute tussen Bergen Op Zoom en Nice. De hele route afleggen is niet weggelegd voor deze twee pas afgestudeerde jongens. Maar ze zijn toch wel van plan om het stuk doorheen de Ardennen en Luxemburg af te leggen tot in het Luxemburgse Schengen.

Het feit dat de onverharde wegen er drassig en glad bijlagen maakte het de tocht extra zwaar voor Thomas Beddegenoots en Jens Plovier. Beide jongens kenden elkaar al van in de lagere school en hadden geen geheimen voor elkaar. 

Thomas studeerde Handelswetenschappen en wil ooit een eigen bedrijf beginnen. Maar tegelijk is hij ook een levensgenieter en  met veel zin voor avontuur en een groot verlangen om de wereld te zien en mensen te ontmoeten. Thomas is een spraakwaterval en gezelligheidsdier en bovenal muziekliefhebber. Hij is een graag geziene gast in de studentencafés, vooral als er een optreden is. Het studentikoze vertier van cantussen, dopen en drinkgelagen liet hij daarentegen liever aan zich voorbijgaan. 
Dan nam hij liever deel aan debatavonden, lezingen en culturele evenementen. Of hij bracht de avond door in een gezellige bruine kroeg.

Jens daarentegen is veeleer sociaal geëngageerd en maakt zich zorgen over zaken als de klimaatverandering en de ongelijkheid in de wereld. Hij koos voor de richting journalistiek en wil graag werken als correspondent of reportagemaker in de derde wereld. Nog meer dan Thomas was hij een vaak geziene gast op debatavonden en manifestaties. Op politiek vlak is hij compromisloos links en veracht hij het rechtse 'elk voor zichzelf' denken. Jens is een boekenwurm en heeft een zeer uitgebreide woordenschat. Maar handig is hij niet wat duidelijk werd toen de tent moest opgezet worden de eerste avond.

"Als ge geen deftige tent kunt opzetten dan gaat ge in Afrika niet veel kunnen doen vrees ik." grapte Thomas.

"Ik weet het maat," zei Jens. Daarom dat ik ja zei tegen deze trip. Ik moet aan mijn survival skills werken, echt wel."

"Hey, ik ook ze.

Ik zou zo graag eens een hiking trip door de Rocky Mountais maken. Het noorderlicht zien. Moet zo fucking speciaal zijn gast. Echt."

Twee dagen geleden namen de jongens de trein richting Luik waar ze nog snel wat voorraad insloegen. Na een iets te korte nacht in een jeugdherberg -vanwege iets te lang blijven hangen in een gezellige bruine kroeg - begonnen de jongens aan hun tocht.

De sfeer zat er in en de jongens zaten vol goede moed. Dit ondanks de druilerige regen en de temperatuur die lager was dan we de afgelopen week gewend waren.

Een dag later leek het of Jens er wat door zat.

"Gaat het maat?" vroeg Thomas.

"Ca va," zei Jens. "Het lukt wel."

"Zijt eerlijk met uzelf gast. Schengen is nog ver weet ge wel."

"Ik weet het gast. Daarom juist. Ik wil de boel niet vertragen."

"Dat doet ge niet gast. Hey het is gene koers hé. Kom zet u efkes neer."

Jens zette zich neer op een rotsblok, Thomas legde zijn arm over zijn schouder.

"Kijk," zei hij.

"Kijk rond en geniet. Dees is toch machtig om zien, toch?"

Jens keek om zich heen. De jongens zaten op de flank van een heuvel en hadden een prachtig zicht op de mooie natuur in het dal waar zelfs een beekje klaterde. 

Het was stil. Op het verre geklater van het beekje en het ruisen van de regen op het bladerdak na.

De jongens keken elkaar aan. Thomas, de struise knaap met kort helblond haar, stralende blauwe ogen en speelse kuiltjes in zijn wangen en Jens met zijn donkerblond haar dat hij in dreadlocks had gedraaid, zijn ietwat dromerige blik en tengere gestalte.

Jeugdvrienden, boezemvrienden.

Die voor elkaar door een vuur gingen ondanks de verschillen die er waren. Thomas is de zoon van zelfstandige ondernemers. Zijn vader runt een goed draaiende computerwinkel en zijn moeder is schoonheidsspecialiste. Thomas leerde al vroeg dat het henna niet aan de bomen groeit. 

Jens is dan weer de zoon van een leraarskoppel. Vader geeft Nederlands in het Atheneum en moeder leert kindjes van het eerste studiejaar lezen en schrijven. Vooral moeder gaf haar sociaal engagement door aan haar jongste zoon. terwijl vader hem vooral aanmoedigde om veel te lezen.

Thomas en Jens staarden in stilte naar de prachtige omgeving en naar de traag voorbijglijdende wolken.

"Ik stel voor dat we ophouden voor vandaag en hier onze tent opzetten." zei Thomas.

"Hier?" vroeg Jens. "Dat is wildkamperen, kan je boete voor krijgen."

"So fucking what?" zei Thomas. "Ze kunnen mijn rug op met hun verrekte regeltjes. Zolang we alles achterlaten zoals we het aangetroffen hebben en voorzichtig zijn als we vuur maken kunnen ze ons echt niks maken hoor.

Allez kom, daar wat verderop is een ideale plek om onze tent neer te poten. Ver van het pad en uit het zicht en toch nog uitzicht hebben op het prachtige natuurschoon hier."

De tent werd opgezet, wat al stukken vlotter ging dan de avond ervoor en even later zaten de jongens een conservenblik cassoulet op te warmen in het kampvuur wat ze samen uitlepelden en doorspoelden met elk een blik Jupiler.

Terwijl het donker werd klaarde de hemel eindelijk op en kwam de volle maan zelfs piepen.

"Zalig toch, die stilte," zei Thomas terwijl hij tevreden achterover leunde. En zeggen dat de meeste van onze leeftijdsgenoten nu op elkaar gepakt zitten op een zweterige wei in Werchter."

"Ge zijt  daar toch ook naartoe geweest vorig jaar en 't jaar ervoor?" vroeg Jens.

"Pfff jaaa," mompelde Thomas.

"Weet ge, dat was op zich wel leuk ja. De sfeer. Samen met uw maten. Zot doen, tussendoor een fris pintje drinken, de muziek. Voor mij vooral de muziek. Backstage kunnen gaan dat was voor mij echt het van het.

Maar dat overmatig drinken, dat gebral en zo. Ik heb zo echt wel het gevoel van 'voor mij hoeft het echt niet. Daar heb ik gewoon een afkeer van.

Meer en meer geniet ik van de rust en stilte.

Klinkt raar uit mijn mond hé," zei Thomas die vroeger wel vaker zijn vriend aanporde om meer buiten te komen en onder de mensen te zijn. En hem aanmaande dat hij niet altijd 'zo serieus moest doen'.

"Gij voelt u ook veeleer thuis in bruine kroegen dan op fuiven en zo, toch?" zei Jens.

Ja, maar wat mij drijft  en waar ik voor leef dat is muziek.

Ik droom nog altijd van een eigen opnamestudio, echt wel.

Of een evenementenbureau. Festivals of evenementen op poten zetten en zo. Artiesten een duw in de rug geven, instaan voor de catering of het materiaal, dat soort zaken.

Met die grote namen in contact komen."

Thomas zweeg en staarde voor zich uit.

Maar nu even niet.

Nu wil ik efkes op mezelf zijn. Nadenken over mijn toekomst en wat ik ga doen om het geld dat ik nodig heb om mijn droom waar te maken bij elkaar te krijgen."

Thomas dacht even na.

"Ik voel er eigenlijk weinig voor om als fucking loonslaaf voor zo'n multinational te gaan werken.

Werkaanbiedingen zat voor iemand met een masterdiploma van handelsingenieur. Maar ik voel er weinig voor om een puppet on a string te zijn... Allez snapt ge?"

"Wat moeten mensen zonder universitair diploma dan zeggen?" vroeg Jens.

"Weet ge?  Terwijl wij hier zitten zijn er ergens mensen zich de pleuris aan het werken om ervoor te zorgen dat de pakskes die we bestellen morgen geleverd worden dat de supermarktrekken gevuld zijn. En en die mensen moeten het doen met een loon waar je amper je maandelijkse kosten van kan betalen."

Jens zweeg en keek omhoog.

Volgde met zijn ogen een vliegtuig dat zich een weg door de heldere sterrenhemel baande van west naar oost. Het geluid van het toestel doorbrak de nachtelijke stilte.

"Vrachtvliegtuig," mompelde hij.

"Volgestouwd met nutteloze rommel die het resultaat is van de tomeloze overproductie en overconsumptie."

"Nu efkes nie maatje," zei Thomas terwijl hij Jens een por gaf.

Jens zuchtte.

Valt zwaar hé, die dingen te moeten horen die ge eigenlijk liever niet hoort. Omdat ge maar al te goed weet dat het waar is." reageerde Jens zelfverzekerd.

"Mensen steken toch zo graag hun kop in het zand hé.

Alles wat hen uit hun comfort zone haalt brengt hen in de war. Het verstoort hen, het roept negatieve prikkels in hen op."

"Precies," zei Thomas. "Dat is wat ik nu efkes niet wil. Die negatieve prikkels.

Positive vibes only pal," zei hij terwijl hij Jens opnieuw een por gaf.

Het kampvuur doofde uit en de jongens besloten om de tent in te kruipen en in hun slaapzak te kruipen.

Het was stil nu.

Alleen het geluid van een verre krekel en de roep van een uil was hoorbaar.

En een zachte wind die door het bladerdak ruiste.

De jongens vielen als een blok in slaap.

Dan werd Thomas ineens gewekt door gerammel aan de tent. Hij hoorde een stem, een vrouwenstem.

"Allo! Y a t'il quelqu'un ici?" Klonk het. 

"Fuck, toch geen politie zeker?" foeterde Thomas.

"Nee, geen politie. Ik heb hulp nodig," klonk het ineens in het Nederlands.

Thomas ritste de tent open en keek  recht in de ogen van een jonge vrouw.

Een prachtige, beeldschone jonge vrouw.