In de ban van Facebook: Hoofdstuk 2

Dag lieve mensen.

Wees eens eerlijk.
Wat waren uw eerste gedachten toen u deze week vernam dat een meisje van amper 14 jaar uit het leven stapte nadat ze door een groepje tuig van de richel werd verkracht, en nadien met de  beelden van die verkrachting en het viraal gaan ervan werd geconfronteerd?
Nee echt.
WEES EERLIJK!
Dergelijk gruwelverhaal beroert toch elk weldenkend mens.
Verkrachting is gewoon het ergste wat je als meisje of vrouw kan meemaken. Een man die zich ongevraagd meester maakt van je lichaam en je seksualiteit en geweld noch manipulatie schuwt om te kunnen binnendringen in het intiemste deel van haar lichaam. Dat ook mannen het slachtoffer kunnen worden van verkrachting besef ik maar al te goed, en ja het is even verwerpelijk.
Het slachtoffer was amper veertien jaar en had bovendien al eerder psychische problemen waar ze samen met haar ouders hulp voor zocht. Maar zoals zo vaak botste ze tegen een kille muur van onbegrip en starre bureaucratie.
Dergelijke feiten vervullen mijn hart met diep verdriet, en doen tegelijk mijn bloed koken.
En ik zal eerlijk zeggen wat ik hierover denk
Wat ik hierover al jaren denk: Onze samenleving is veel te laks en tolerant. Eerlijk gezegd: ik wens dat tuig een langzame en pijnlijke dood toe.
En dat meen ik!
En zoals het hierboven staat heb ik het ook neergeschreven in de commentaarsectie van de Facebook pagina van De Morgen.
Ik heb geen enkele verwijzing gemaakt naar hun eventuele culturele achtergrond. Nergens verwezen naar gebruik van geweld of eer gewag van gemaakt.
Mensen moeten hun handen niet vuil maken aan dat gespuis. Die zijn het niet waard dat ge daarvoor de beste jaren van uw leven achter tralies moet doorbrengen. Op geen enkel moment van de dag had ik dit in gedachten.
Ik hoop gewoon stilletjes dat dat crapuul op een dag een zeer enge ziekte krijgt. En ze krijsend van de pijn dit aardse tranendal verlaten.
VEERTIEN JAAR GODVERDOMME!!!!
En het is voor haar nu al voorbij.
Wie mij kent en vooral wie deze blog al langer leest, weet dat de vroege dood van jonge mensen mij heel diep raakt. En het kwam zo vaak terug in mijn verhalen. De namen Gracienne, Sandra, Nathalie, Rosalie, Joyce en Jessie. Ik weet zeker dat ze bij de trouwe lezer een belletje doen rinkelen.
Het leven is broos en kostbaar. En het is gewoon niet te begrijpen dat lui die zo nonchalant met het leven omgaan en alleen met zichzelf en hun eigen lust en plezier begaan zijn daar zo gemakkelijk mee wegkomen. Dat is wat ik bedoel als ik zeg dat onze samenleving veel te laks en tolerant is.

Maar wat gebeurde er!
Wat zag ik toen ik deze namiddag toen ik pas thuiskwam van weer zo'n heerlijk deugddoende wandeling in onze prachtige natuur en alvorens aan het avondeten te beginnen Facebook opende op mijn smartphone met de bedoeling om de foto's die ik genomen had te posten?
De mededelingen dat ik dertig dagen geen berichten of opmerkingen kan plaatsen!
Bij Facebook zijn ze van mening dat het commentaar dat ik postte op de pagina van De Morgen 'in strijd is met hun richtlijnen inzake bullying en pesten'. 
Zoudt ge nu gene floeren aap schijten????
Als ge weet dat die smerige verkrachters hun wandaden hebben gefilmd en die video's viraal lieten gaan op sociale media. Elke sensatiezuchtige idioot kon lustig meegenieten met hetgeen die gasten dat meisje hebben aangedaan;
Ik vraag u.
Waar zaten die censuurratten dan?
Waar zitten die gasten die elke blote borst, elk scheef woord, elke niet welgevallige mening weg censureren en de gebruiker die he postte een ban aansmeren als er weer geweld, dierenbeulerij en andere hufterigheid rondgaan en zelfs door kinderen gezien wordt?
Na mijn vorige ban schreef ik een blogpost waarin ik al eerden mijn bedenkingen uitte over Facebook en ik wil deze nog eens herhalen.

"Wat doe ik eigenlijk  nog op Facebook?

Waarom laat ik me daar altijd door afleiden.

Waarom laat ik toe dat ik de zoveelste 'smombie' word die zelfs in gezelschap op zijn telefoon zit te gapen.

Wil dat echt zijn?

Of wil ik mens zijn.

Die zich menselijk gedraagt en die zich afzijdig houdt van al dat getrol, haatpraat en roeptoeter gedoe.

Maar ik besef dat het vooral dankzij Facebook is dat mijn blog gelezen wordt."

En dat laatste is nog altijd zo.
Ook dit artikel zullen jullie lezen, daarom dat ik de link ervan naar jullie doorstuur via een privé bericht. Zo weten jullie vrienden en familie waar ik blijf en waarom er niets verschijnt op mijn pagina.
Mag ik jullie dan ook vragen om onderaan het artikel op de commentaarsectie te reageren. Al was ik maar omdat ik dan echt zeker ben dat jullie niet alleen lezen wat ik schrijf, maar ook dat jullie het waarderen.
Of niet waarderen. Ook in dat geval, voel je vrij en spuw je gal. Je weet wat ze zeggen hé. Is het slecht? Vertel het ons. Is het goed? Vertel het verder. Ach, misschien is het goed dat ik eens een tijdje niet op Facebook kan. Want te vaak heb ik wel de intentie om hier iets te posten. Maar zit ik weer veel te lang op dat vermaledijde medium mijn tijd te verklooien, tot mijn lieve vriendin me zegt dat het tijd is om te slapen. En vervloek ik stilletjes mezelf omdat ik mijn tijd weer op Facebook heb zitten verkloten. Nu heb ik geen excuus meer.
En eigenlijk was mijn eerste reactie toen ik vaststelde dat ik een ban had opgelopen....
Gelukkig heb ik mijn blog nog.

• 

Post Scriptum (kortweg P.S.): Aangezien ik dus niets kan posten op Facebook, zal de foto's die ik maak van mijn lieve hondjes hier maar moeten zetten hé.

Liefs, ook van Cecieleke en Celientje.